| Title | : | Als ich ein kleiner Junge war |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 3423130865 |
| ISBN-10 | : | 9783423130868 |
| Language | : | German |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 208 |
| Publication | : | First published January 1, 1957 |
| Awards | : | Hans Christian Andersen Award (1960) |
Er beschreibt das Alltagsleben seiner Familie, die gesellschaftlichen Zwänge und Konventionen, das Treiben auf den Straßen und Plätzen Dresdens. Besonders liebevoll erinnert sich Erich Kästner an seine Mutter, der er mit diesem Buch ein Denkmal setzt.
Als ich ein kleiner Junge war Reviews
-
Als Ich Ein Kleiner Junge War = When I Was a Little Boy, Erich Kästner
Autobiography by the author of "Emil", detailing his childhood in Dresden and giving behind the scenes insight as to how some of the most famous children's books came to be written. When I Was a Little Boy, begins with a lament for Dresden: "I was born in the most beautiful city in the world. Even if your father, child, was the richest man in the world, he could not take you to see it, because it does not exist any more. (...) In a thousand years was her beauty built, in one night was it utterly destroyed."
عنوانها: وقتی که من بچه بودم؛ وقتی یک پسربچه بودم؛ وقتی من بچه بودم؛ نویسنده: اریش کستنر؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و دوم ماه جولای سال 2012 میلادی
عنوان: وقتی که من بچه بودم؛ نویسنده: اریش کستنر؛ مترجم: حسین نقشینه؛ تهران، دنیای کودک و نوجوان، 1376؛ در 104 ص؛ شابک: 9649043657؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آلمانی - سده 20 م
عنوان: وقتی یک پسربچه بودم؛ نویسنده: اریش کستنر؛ مترجم: ساعد آذری؛ تهران، چشمه، 1389؛ در 212 ص؛ شابک: 9789643624682؛
عنوان: وقتی من بچه بودم؛ نویسنده: اریش کستنر؛ مترجم: سپیده خلیلی؛ تهران، محراب قلم، کتابهای مهتاب، 1397؛ در 256 ص؛ شابک: 9786004132312؛ با عنوان: وقتی که من بچه بودم؛ تهران، وزارت فرهنگ، و ارشاد اسلامی، 1386؛ در 235 ص؛ شابک: 9789644227530؛ در 235 ص؛
نقل از متن: «در آن دوران، خیلی چیزها در مقایسه با امروز، چیز دیگری بود! من هنوز سوار قطار اسبی می‌شدم. واگن روی ریل حرکت می‌کرد، و یک اسب آنرا می‌کشید، مامور کنترل، در ضمن درشکه چی هم بود، و با شلاقش اسب را هدایت می‌کرد، زمانیکه مردم به قطارهای برقی عادت کرده بودند، دامن‌های لرزان هم، که خیلی بلند و تنگ بود، برای خانم‌ها مد شد. خانم‌ها با این دامن‌ها فقط میتوانستند قدم‌های کوتاه بردارند، گذشته از این قادر به سوار شدن به قطار هم نبودند»؛ پایان نقل. ا. شربیانی -
Dear Children and Notchildren!
Once again Erich Kästner has written a book for you. But this time it is not an invented story, like
Emil and the Detectives or
The Flying Classroom. No, this time it is a remembered story.
In this book Mr Kästner tells about the time when he was a little boy. He wrote the book in the year 1957, when most of you weren't even born, or were little boys or girls yourself. But the time of which he tells is even much further back, more than a hundred years! And you know what? A whole lot has changed since then. Some things have become more comfortable. But have they become more beautiful? I don't really know. Maybe. Maybe not. And you know what else? Some things have stayed the same! And I don't mean things you can see or touch, but the ones that are in the minds of people. There are quite a few truths that simply never change, even though certain people would like them to. Old truths aren't and don't sound original, but they remain truths, and that's the main point.
Incidentally, Mr Kästner did not want to include everything from his childhood in his book. Then it would have become as large and as heavy as some brick. But there is also another reason: Not everything that children experience, is meant to be read by children! That sounds a bit strange. But it is true. So if you read this book – and I very much hope you do – you will sometimes see this little sentence: This doesn't belong here. That's a pity, because I would have liked to know more about his life. But you have to admit to Mr Kästner that he decides what he wants us to know and what not. For writing down memories two laws apply. The first is: You can – in fact you have to – omit much. And the second is: you must not add anything, not even a single mouse.
Now you probably wonder where the mouse suddenly comes from. Quite simply: the first ones, to whom he read the book after it was finished, were his four cats. And they would have liked to read about a mouse in the book. But this favor Mr Kästner could not and would not do his cats.
The memories in this book end in the year 1914. The last sentence, apart from the afterword in which the cats appear, is: The world-war started and my childhood ended.
I believe he meant to say that he was hoping no more childhoods are ended by wars in the future. And I hope so too!
PS: I took the liberty of including some sentences directly from the book in this review. Those are the ones in italics. I think Mr Kästner wouldn't mind.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 3.0 Unported License. -
Lovely little memoir of Kaestner's childhood in pre-WWI Dresden. His parents were hard up but his maternal uncles had got rich through horse trading - I think this works out badly in the end due to the development of electric trams and motor cars - however an uncle's house survives as Dresden's Kästner museum . The editor has added the theory that the family doctor was actually Kästner's father quite decently at the back of the book . In the spirit of the times he goes mountaineering in gym shoes, but despite their lack of grip survives to become a children's author. Implicitly money was an issue which then features in his writing, Mother struggles to make ends meet while her brothers were toasting horses in champagne, curiously I don't think horses or millionaire horse trading uncles feature in Kästner's writing, but presumably they must have been an important part of his early life.
-
Es ist ein Buch für's Gemüt, für ein gemütliches Zwischendurch, für ein schnelles humorreiches Lesevergnügen. Stünden mir mehr Sterne für eine Bewertung zur Verfügung, ich würde sie ohne Überlegung erteilen, scheinen mir doch fünf von ihnen sträflich wenig.
Erich Kästner besinnt sich hierin zurück auf seine ersten fünfzehn Lebensjahre (1899-1914), die er in seiner gewohnt unterhaltsamen und humorvollen Art schildert. Währenddessen leiht er dem Leser seine eigene bunte Brille, indem er ihm von seiner überaus glücklichen Kindheit, amüsanten Missgeschicken bis über nachdenklichen Erlebnissen berichtet. Es verging dabei kaum eine Seite, bei der ich nicht laut auflachte und schmunzelte, während ich gleichzeitig Aussagen hervorheben musste, die eben so wahr wie zeitlos sind.
Für Kästner-LiebhaberInnen ist dies (leider) nur 208 Seiten umfassende Buch sowieso ein Muss, aber für jeden Erwachsenen mit Humor wärmstens zu empfehlen. Schon allein Herr Kästners Erzählungen von seiner Familie, seinen Vorfahren, seinen Onkels und Tanten, seinen Eltern, insbesondere seiner Mutter sind jede Minute und jeder Cent wert, in dieses Büchlein zu investieren. Obwohl es keinerlei Abbildungen und Fotografien darin gibt, scheint es einem dennoch, als wenn Erich, Ida und Emil Kästner geradezu vor einem stünden. Man findet sich zudem mühelos im königlichen Dresden des beginnenden 20. Jahrhunderts zurecht und taucht vergnügt mit Klein-Erich ins bunte Gewimmel ein. -
کتاب شیرین و روان و دوست داشتنیه
نویسنده با لحن گرم و زیبایی از تجربه ها و وضعیت آلمان در زمان کودکیش یاد میکنه و با طنز ظریف و ریزی که تلخ و آزار دهنده نیست اونارو نقد میکنه
پاراگراف های به یاد ماندنی در این کتاب بود که اینجا زیباترینش رو انتخاب کردم در ادامه میذارم
این متن درباره فرق بدبینی، مثبت اندیشی غیر منطقی و جهان بینی واقع گرایانه به زبان کودکان هست و من چندمرتبه با لذت خوندمش :
دنیا از پشت عینک صورتی، صورتی به نظر می رسد . این منظره ممکن است زیباتر باشد، اما نتیجه ی خطای دید است...
کسانی هم هستند که اصولا بینش انسانها را دستکاری میکنند،
درواقع منظورم فیلسوفها و نویسنده ها یی هستند که به مردم عینک هایی با شیشه های سیاه می فروشند تا دنیا برایشان یک مشت خاک و یک سیاره ی تاریک ناامید کننده شود . البته کسی که به ما عینک تیره پیشنهاد میکند تا آفتاب چشممان را نیازارد ، فروشنده ای درستکار است ، ولی کسی که عینکی به چشم ما می زند که فکر کنیم خورشید نمی تابد، حقه باز است . زندگی به تنهایی نه صورتی است و نه سیاه . رنگارنگ است ... -
divna.. tako nježna, upravo djetinja. erich kästner (najpoznatiji po dječjim knjigama "emil i detektivi" i "leteći razred") sa svojih 58 godina napisao je priču o svom djetinjstvu - počevši od predaka, preko svog rođenja pa do početka 1. svjetskog rata (tada mu je bilo 15 godina). po stilu kojim piše, jasno je da se obraća prvenstveno djeci, ali cijeli je tekst protkan jednostavnim, a dubokim mislima koje bi djetetu mogle odzvanjati i, koje bi, nakon što odstoje godinama, našle svoje mjesto u psihi odraslog čovjeka.
već dugo... stvarno dugo nisam čitala "dječju" literaturu i dobro je da sam pročitala ovu knjigu. podsjeća na bezazlenost, na jednostavnost, na ispravnost... dah nečega što je prošlo, što ostavljamo za sobom smatrajući "djetinjim" ili što se, dok smo odrastali, pokvarilo i izvitoperilo. ipak, kästner ne ostavlja puno prostora melankoliji. s humorom opisuje obiteljske likove i smiješne situacije koje pamti iz najranijeg doba, a sve je prožeto dubokom emocionalnom povezanošću s majkom. ne libi se prisjetiti se i teških događaja - poput nasilnog učitelja lehmanna ili majčine psihičke nestabilnosti kad bi odlutala od kuće, a mali bi ju dječak tražio po gradu.
"postoje dvije vrste vremena. jedno se može mjeriti laktom, kompasom i sekstantom. kao što premjeravaju ceste i zemljišta. ali naše sjećanje, drukčija izmjera vremena, nema nikakve veze s metrom, mjesecom, s desetljećem i hektarom. staro je ono što se zaboravilo. a nezaboravno je bilo jučer. ne mjeri se satom, nego vrijednošću." -
"Die Monate haben es eilig. Die Jahre haben es noch eiliger. Und die Jahrzehnte haben es am eiligsten. Nur die Erinnerungen haben Geduld mit uns. Besonders dann, wenn wir mit ihnen Geduld haben." (S. 204)
Ein wunderbares Buch - es zu lesen war ein Genuss! -
Herrlich! So wunderschön das Cover, so beeindruckend, mal humorvoll, mal wehmütig, ist der Inhalt
-
''ছেলেবেলার গল্প শোনার দিনগুলো এখন কতো দূরে
আর আসে না রাজার কুমার পহ্মীরাজে উড়ে । ''
প্রখ্যাত জার্মান কিশোর সাহিত্যিক এরিখ্ কেস্টনারের আত্মজীবনীমূলক বইটি পড়ে হেমন্ত মুখোপাধ্যায়ের এই কালজয়ী গানটির কথা মনে পড়ে গেলো । আমাদের প্রত্যেকের মনেই নিজেদের ছোটবেলার স্মৃতি বিশেষ স্থান দখল করে থাকে, বিশেষ করে ছোটবেলা যদি হয় নানান রঙ্গে ভরা ঘটনার সমাহার । তাই তো রবীন্দ্রনাথ থেকে গোর্কি, টলস্টয় থেকে সত্যজিৎ - সকলেই ছাপা অক্ষরে নিজেদের ছেলেবেলার জয়গান গেয়েছেন ।
বইটি পড়ার আগে সকলের উচিৎ বইয়ের প্রিফেস্ বা মুখবন্ধটি ভালো করে পড়া ও অনুধাবন করা । লেখক নিজে বইয়ের মুখবন্ধের তুলনা করেছেন বাড়ীর সামনের সাজানো বাগানের সঙ্গে । ওনার নিজের ভাষায় " Ein Vorwort ist für ein Buch so wichtig und so hübsch wie der Vorgarten für ein Haus " অর্থাৎ "একটি মুখবন্ধ একটি বইয়ের জন্য ততোটাই গুরুত্বপূর্ণ ও সুন্দর , যতোটা বাড়ীর সামনের বাগানটি সেই বাড়ীর কাছে । "
বইটিতে ঘটনাবলী শুরু হচ্ছে লেখকের জন্মের অনেক আগে থেকে । লেখক প্রথম অধ্যায়টিতেই নিজের বাবার দিকের কেস্টনার পরিবার ও মায়ের দিকের অগাস্টিন পরিবারের সঙ্গে পাঠকবর্গের পরিচয় করিয়েছেন । তার মা ইদা কেস্টনারের সঙ্গে মায়ের নিজের দুই ভাইয়ের খুনসুটি কিভাবে শএু্তায় পরিণত হলো তার চমৎকার বিবরণ লেখক দিয়েছেন একটি ঘটনার মাধ্যমে । ইদার ভায়েরা স্কুলে যাওয়ার নাম করে খরগোশ ধরতে চলে যেতো । তারপর সেই খরগোশ বিক্রী করতো লোকের কাছে । ইদাকে তারা পইপই করে বলে দিয়েছিলো কখনো তারা বাবার কাছে ধরা পড়লে ইদা যেন তাদের বাঁচাতে বাবার কাছে মিথ্যা কথা বলে । কিন্তু বেচারী সরলসিধা ইদা বাবার মুখের দিকে তাকিয়ে মিথ্যা বলতে পারেনি । ফলস্বরূপ দুই ভাইয়ের কপালে জোটে বাবার হাতে মোহ্মম প্যাদানি এবং ইদা পাকাপাকিভাবে পড়ে যায় ভায়েদের রোষানলে । পরবর্তীকালে এই অগাস্টিন ভায়েরা নিজেদের ব্যবসায়িক বুদ্ধির জোরে কিভাবে গোটা জার্মানিতে প্রথম সারির ঘোড়ার ব্যবসাদার হিসাবে সুনাম অর্জন করে ও ধনকুবেরে পরিণত হয় তার বর্ণনাও পাঠক উপভোগ করে লেখকের অসামান্য লেখনীর মাধ্যমে ।
লেখকের বাবা মা এমিল ও ইদা কেস্টনারের প্রথম আলাপ ও বৈবাহিক জীবন, জীবনযুদ্ধে জড়িয়ে পড়া, ড্রেসডেন শহরে জীবিকার উদ্দেশ্যে আগমন ও পাকাপাকিভাবে সেই শহরের বাসিন্দা হওয়া ও তাদের আদরের পুএ্রসন্তান এরিখের জন্ম - এইভাবেই ঘটনাবলীর ভেলায় চড়িয়ে লেখক পাঠকদের ক্রমাগত সম্মুখপানে এগিয়ে নিয়ে যেতে থাকেন । লেখকের ছোটবেলার যে কতো মণিমুক্তো ছড়ানো রয়েছে এই বইটিতে তা সম্পূর্ণ বইটি না পড়লে হৄদয়ঙ্গম করা কঠিন । বইটি নিঃসন্দেহে আমার পড়া অন্যতম শ্রেষ্ঠ আত্মজীবনী যা সকল বয়সের পাঠকের মনে রেখাপাত করবে বলে আমার দৄঢ় বিশ্বাস । বইটির একেবারে শেষ অধ্যায়ের একটি অনবদ্য লাইন দিয়ে আমার রিভিউটি শেষ করছি । " Die Monate haben es eilig. Die Jahre haben es noch eiliger. Und die Jahrzehnte haben es am eiligsten. Nur die Erinnerungen haben Geduld mit uns. Besonders dann, wenn wir mit ihnen Geduld haben. ''
বাংলায় তর্জমা করলে দাঁড়ায় '' মাসেদের দেরি করার মতো সময় নেই , বছরেরা আরও তাড়াহুড়ো করে । দশকদের চলে যাওয়ার সবথেকে বেশি তাড়া । খালি স্মৄতিগুলোই ধৈর্য ধরে আমাদের সঙ্গে থেকে যায়, বিশেষ করে আমরা যখন তাদের জন্য ধৈর্য ধরি । '' -
Просто чудеснейшая книга! Идеальная для лета. А еще хочется выписать все цитаты и перечитывать упоенно осенними и зимними вечерами.
-
Balsam für die Seele!
-
Wunderbares, mal humorvolles, mal trauriges, lehrreiches Buch über Kästners Kindheit und gleichzeitig über das Leben in Deutschland vor mittlerweile über 100 Jahren.
"Die Monate haben es eilig. Die Jahre haben es noch eiliger. Und die Jahrzehnte haben es am eiligsten. Nur die Erinnerungen haben Geduld mit uns." -
Deutsche Rezension unten
This is a lovely book with childhood memories of famous German author Erich Kästner, who was born and raised in Dresden at the turn of the 19th/20th century. It's suitable for children and a tribute to Kästner's beloved mother Ida.
Der Junge, aus dem einmal der berühmte Kinderbuchautor und Dichter Erich Kästner werden sollte, wurde 1899 in Dresden geboren und ist auch dort aufgewachsen. In diesem schönen Buch erzählt er von seiner Kindheit und frühen Jugend. Besonders liebevoll erinnert er sich dabei an seine Mutter.
Kästner beginnt seine Erinnerungen nicht mit seiner eigenen Geburt, sondern erzählt auch von seinen Großeltern. Natürlich berichtet er dabei auch von den Kästners, das Hauptaugenmerk liegt jedoch auf der Familie seiner Mutter Ida, den Augustins.
Das Buch ist sowohl für Kinder als auch für Erwachsene geeignet, die Sprache ist kindgerecht, Kästner spricht seine jungen Leser direkt an. Auch inhaltlich ist der Band für Kinder angemessen, dabei verzichtet Kästner jedoch keineswegs auf schlimme Aspekte, etwa die suizidalen Tendenzen seiner überarbeiteten Mutter. Er verpackt diese jedoch so gekonnt, dass Kinder gleich verstehen werden: Es war nicht immer alles schön und leicht, aber es wurde alles gut.
Auch auf seine Heimatstadt geht Kästner ein, wobei sein Schmerz angesichts ihrer Zerstörung im zweiten Weltkrieg offenkundig ist.
Die Sprache ist wie bereits gesagt kindgerecht und humorvoll, aber nicht anspruchslos. Es fehlt nicht an schönen Formulierungen und stilistischen Mitteln und es sind viele gut verdauliche Lebensweisheiten eingebaut. Besonders schön ist die Beschreibung des ersten Besuchs am Meer:
„Schillernde Quallen spuckten sie aus, die im Sande zu blassem Aspik wurden. Raunende Muscheln brachten sie mit und goldgelben Bernstein, worin, wie in gläsernen Särgen, zehntausendjahrealte Fliegen und Mücken lagen, winzige Zeugen aus der Urzeit.“ (Seite 197)
Ein schönes Buch über eine Kindheit zu Beginn des 20. Jahrhunderts. Sehr zu empfehlen. -
Erich Kästner erzählt nicht nur seine eigene Kindheit, sondern auch die seiner Eltern und Großeltern, dabei geht er nicht chronologisch vor, sondern macht viele Einschübe.
Sein Stil ist dabei gewohnt mit Humor gespickt, enthält aber auch viele Melancholische Momente. Vor allem, wenn er über seine Mutter schreibt, die eine sehr große Rolle in seinem Leben spielte. Auffällig ist, dass er viele Details in die Retrospektive einbaut die er zum damaligen Zeitpunkt nicht wissen konnte. Auch kommentiert und idyllisiert er einige Ereignisse seiner Kindheit sowie Verhaltensweisen seiner Familienangehörigen im Nachhinein, wodurch seine Kindheit ein wenig zu viel gesüßt wirkt. -
Ein Kinderbuch für Erwachsene und ein Erwachsenenbuch für Kinder.
-
تا يه جايى از كتاب ميتونستم به كودكىِ اين پسرِ خوشبخت حسودى كنم. بعدش خودش درست و كمى بدبخت شد.
-
Schöne Kindheitsbeschreibung im typischen Kästner-Kinderbuch-Stil. Manchmal etwas betulich, aber sehr lesenswert.
-
Herr Kästner war ein Seelenverwandter!
-
Jeugdherinneringen van de in 1899 geboren Erich Kästner. Laconiek, vol vaart en met humor geschreven. Me destijds aanbevolen door de boekhandelaar van Büchers Best in Dresden, waar Kästner opgroeide. Het boek eindig met het begin van de Eerste Wereldoorlog, als de mobilisatie wordt afgekondigd en de soldaten blijmoedig naar het front vertrekken om het klusje te klaren. Kästner was enig kind, en trok meer naar zijn moeder dan naar zijn vader.
-
This was a solid read for me. I think it would have been more interesting to me had I read anything by Erich Kästner prior to reading this. It probably does not make much sense to read about a person's childhood if you are not interested in that person. So I found this book to be quite entertaining as Erich Kästner has that humorous element to his writing but all in all, I couldn't do much with this.
-
Koliko radosti neki ljudi (u ovom slučaju pisci) mogu pružiti drugima, to je nemoguće. Čak i kad ne pišu samo o radostima. Radost i zahvalnost pobuđene su zbog samoga njihovog postojanja i njihove odluke da pišu i dijele svoje srce i svoj duh s drugima. Zahvalna sam (na) Erichu Kästneru, toliko da bih mu se, da je danas živ, zaista mogla pokloniti.
O ovoj prekrasnoj knjizi, "Kad sam bio mali dječak", neću govoriti ja, nego ću si dozvoliti prepisati nekoliko misli drage Julijane Matanović, koje je napisala u pogovoru knjige. Mislimo slično (a i to nije novost!), pa si zato dopuštam tu slobodu:
"Nakon čitanja Kästnerove autobiografije mnogi će mladi čitatelji razumjeti da se prave priče događaju u životu svakog pojedinca, mnogi će prihvatiti činjenicu da život nije ni samo ružičast ni samo crn, nego i šaren. I što je najvažnije, mnogi će naučiti da je svatko od nas vrijedan priče. A da bismo mogli zaključiti koliko su nam ti životi međusobno slični, naši s onima iz davnijih vremena, naši s ovima iz bližeg ili daljeg nam sadašnjeg susjedstva, treba čitati. I čitati. I promatrati svijet oko sebe. Samo ćemo pod tim uvjetom biti - za nekoliko desetljeća - spremni izgovoriti tekst započet zavisnim 'Kad sam bio mali dječak'. Hoće li u njemu biti više pamćenja ili sjećanja, i u čemu se uopće razlikuju te dvije umiljate rečenice, ne slučajno u nježnom srednjem rodu, znat će odgovoriti samo oni koji pročitaju divnu Kästnerovu autobiografiju." -
Seit meiner frühesten Kindheit bin ich ein großer Fan von Erich Kästner. Schon lange wollte ich die Autobiographie seiner Kindheit lesen und ich wurde nicht enttäuscht. Die Echtheit und die wundervolle Sprache Kästners kommen in dem Buch sehr gut zum Ausdruck und ob nun 8 oder 80, jedermann wird Spaß beim Lesen dieses Buches haben. Kästner scheint eine schöne (wenn auch nicht immer leichte) Kindheit mit liebevollen Eltern gehabt zu haben, kein Wunder also, dass er später so tolle Geschichten schreiben konnte.
»Die Monate haben es eilig. Die Jahre haben es eiliger. Und die Jahrzehnte haben es am eiligsten. Nur die Erinnerungen haben Geduld mit uns. Besonders dann, wenn wir mit ihnen Geduld haben« -
Um ehrlich zu sein war mir vor diesem Buch gar nicht bewusst, dass Erich Kästner vor soooo langer Zeit Kind war, wahrscheinlich, weil seine Geschichten irgendwie immer noch so in aller Munde sind.
Jedenfalls ist das Buch sehr schön. Interessant, schön geschrieben und eine unwahrscheinliche Liebeserklärung an seine Mutter, die mir Tränen in die Augen getrieben hat. -
Ganz wunderbar! Kästner hat mit seiner leichten Art eine Autobiografie als Kinderbuch geschrieben, welche zwischen den Zeilen ganz und gar an Erwachsene gerichtet ist. Habe oft laut lachen müssen beim Lesen!
-
"Die Monate haben es eilig. Die Jahre haben es noch eiliger. Und die Jahrzehnte haben es am eiligsten. Nur die Erinnerungen haben Geduld mit uns. Besonders dann, wenn wir mit ihnen Geduld haben."
