| Title | : | Mumu |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 1425469272 |
| ISBN-10 | : | 9781425469276 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 60 |
| Publication | : | First published January 1, 1852 |
The story of Gerasim, a deaf and mute serf whose life of poverty is brought into sharp relief by his connection with Mumu, a dog he rescued, brought greater national attention to the cruelties of serfdom, and received praise for its brutal portrayal of this institution in Russian society.
Mumu Reviews
-
(I'm afraid that this review contains some spoilers. Given the brevity of the story in question, they were hard to avoid.)
I'm aware of the historical context of the novel. I'm aware that the protagonist Gerasim is a metaphor for a Russian serf unable to stand up for himself. I'm aware that Mumu was written as a warning against the cruelty of the life conditions of serfs in Tsarist Russian. I know all that, but I would still argue that the subject of this story is, in its essence, eternal. This story does belong to a certain historical period, but like all great classical works of literature, Mumu stands the test of time. The subject of this story, a man caught up in a net of duty and social restrictions is something we can all relate to. Another thing that is always relevant is the theme of isolation and this story captures it perfectly. The landlady of the house is, despite the fact that she controls the fates of other human beings, or perhaps because of it, profoundly unhappy and isolated. This Madam who quite literally ‘owns’ Gerasim has grown cold and distant, proving true to the proverb ‘absolute power corrupts absolutely’. Madam in this story is selfish and stubborn, and while she may command others, ultimately it brings her no satisfaction. This old lady is absolutely lonely, and unable to establish a relationship or connection of any kind. In contrast, despite the fact that he is only a serf, and a deaf mute one, Gerasim has the capacity to establish relationships with others. Obviously, Gerasim struggles to express himself and form relationships because of his disability, but he clearly has the capacity to love. Madam prevents him from forming a relationship out of a caprice. When a girl Gerasim cares for is taken away from him, Gerasim establishes a touching friendship with a dog Mumu. Unfortunately, Mumu doesn’t like the old lady, who in turn gets offended by dog’s rejection. Paradoxically, both the villain and the victim in this story are profoundly isolated. Madam and Gerasim are both caught up in the cruelty of the system they do not know how to question. Mumu is a sad and tragic tale, there is no doubt about that.
In essence, Mumu tells a tragic tale of a serf. Gerasim is not isolated only by his disability, but also by his social position. Gerasim is a serf brought from the country to the city, a position he grows accustomed to, but that is symbolic of his lack of power to choose not only his job, but his dwelling as well. This dislocations also strengthens Gerasim's isolation. The fact that Gerasim was a deaf mute only makes him more of a powerful symbol. Gerasim represents a typical serf, one unable to speak or argue for himself. How easy we forget about this dark side of European history. We learn about it, but we never really stop to think what it all meant. I know of at least a dozen of serf and peasant rebellions in Croatia, starting from the Middle Ages and lasting until the eighteen century. Like in other European countries, these rebellions were smothered in blood. We learn about it in school, we may even remember the violent descriptions or horrible details (like for example the cruel manner in which the serfs were executed), but we never stop to wonder why. People today often don’t realize how much the European institution of serfdom was akin to slavery. Centuries went by, and this institution became something ingrained into the human mind. Perhaps it is still ingredient in our mind, somewhere deep down. That would sure explain many things. The stark differences between different layers of society must look abnormal to our eyes today, but in those times these were ‘the truth we hold to be self-evident’. Some things never change and the vast majority of people do live in difficult conditions. Are the times we live in truly that different? I mean, do I own or own the house I live in? I’m assuming that you my reader, probably owe rather than own the house you live in (or you did at some stage of your life). You are not free to go wherever you want, whenever you want. We are forever in depth, we always owe money to the banks, to the state, etc. Like the serfs, once we pay our taxes, our mortgage and buy our groceries, there really isn’t that much left. You can preach ‘rights’ until you pass out, but the only right we really have is the right to die. Sometimes not even that. 99 percent of us will have to work for everything we have. As recent history demonstrates, our Western societies are quite economically unstable. We haven't come up with a good or a just system. The World Bank and IMF are not called tools of a colonial system for no reason.
There is no point in wondering why the protagonist didn’t refuse to perform the act will break his heart. He couldn’t have refused the order. He wouldn't have know how. In addition, where could he go? You don’t image he just wondered of and found another job? That’s not how things worked out back then. A serf was a person who owned nothing and was considered a property. Moreover, it is not how things work out today. I can easily imagine a modern day Gerasim. He belongs to the lower working class, he has no education and no control over his life, and his land lady demands he gets rid of the dog? What will he do? Maybe if there is a dog shelter nearby, there might be some hope for the dog, but how would he explain what he wants being that he is a deaf mute? How free are we today? How often do we must give up someone or something we love to keep our jobs? How many people are worse off than serfs? 40 million slaves is the official contemporary estimate if I’m not mistaken. Our Western economy is still deeply unstable. Even people who have tons of degrees, speak half a dozen languages often struggle to keep and hold a job. Do you have a feeling that you have to work long hours just to keep the food on the table? Probably you do. How much do you really own, your degrees and work accomplishment aside? Sometimes all it takes for a family to become homeless and lose their home is for one member to get seriously ill. Millions of people live with chronic and incurable illnesses. Life is hard, it just is. This story is only too relevant, I’m afraid. I’m convinced there are many Gerasims among us today.
To conclude, Mumu is a tragic but profound tale. It digs deep into the loneliness of the human condition. From the technical point of view, this story is perfect. Turgenev mixes humour with sadness with an impressive ease. It is a skill typically found in a great Russian writer, but one never really get tired of it. The narrative flows with ease, and the characters are masterfully portrayed. The tragic fate of Mumu, a simple and tragic animal, is incredibly touching. From start to finish, this story is absolutely fantastic. It is an impressive piece of writing in every way I can think of. The only fault I can think of in connection with it being that it is quite depressive. I'm not sure can we really consider it a flaw, as the 'depressive' feel of this story is the logical consequence of the seriousness of its theme. Nevertheless, there is no denying one is left with a bitter taste in one's mouth. Don't read it you are overly sensitive or feel like you need something to lift you up. This story will definitely not brighten your mood, but it will probably make you think. -
Διαχρονικό μεγαλείο της ρωσικής λογοτεχνίας.
Η Μούμου είναι μια γλυκιά και όμορφη ύπαρξη.
Ένα υπερτέλειο πλάσμα που ξέρει μόνο
να αγαπά και να αφοσιώνεται, να υπακούει,
να λατρεύει, να περιμένει, να μυρίζει ευτυχία
και χάδια και να γεύεται τρυφερότητα μαζί με παραδομένη πίστη.
Όποιος βυθίστηκε στα μάτια της
αισθάνθηκε πως είναι να λατρεύουν οι βαθιές ψυχές, αυτές που περιέχουν ατομικές βόμβες αισθημάτων, πυρηνικά όπλα που εκρήγνυνται
όταν η καρδιά του κόσμου χτυπάει
με υποτέλεια και ευκολία μπροστά
στην κινητήρια επιρροή αυτοδιάθεσης
και την εξουσία με την οποία το χρήμα
ως δύναμη κατοχής επιλέγει την εξέλιξη
στην συνειδησιακή ροή της ζωής.
Ιδανικά και ηθική είναι το καλύτερο μέσο για να γεμίσει κανείς την μεγάλη τρύπα που λέγεται ψυχή.
Η Μούμου αποτελεί μέρος
της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ελάχιστοι συγγραφείς μυθοπλασίας
θα μπορούσαν να δημιουργήσουν απλά , λιτά,
απέριττα, άμεσα, καθαρά, γνήσια και κατανοητά τρισδιάστατα αξιόπιστα ανθρώπινα όντα με λέξεις.
Έναν χωροχρόνο ειλικρινά υπαρκτό και ζωντανό
μέσω της
γραφής/ ανάγνωσης.
Για να διαβάσει κάποιος τη Μούμου πρέπει να ζει,
να ζει και να αισθάνεται σε μια άλλη διάσταση.
Τώρα μπορώ να κλάψω γοερά με την ησυχία μου!....
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
-
Μία νουβέλα, με δυνατούς χαρακτήρες και δραματικό τέλος. Η τέχνη του να γράφεις κάτι σπουδαίο μέσα σε λίγες μόνο σελίδες.
-
What trifles, if you think of it, will sometimes disturb any one! (16)
Dogs are our link to paradise. They don't know evil or jealousy or discontent. To sit with a dog on a hillside on a glorious afternoon is to be back in Eden, where doing nothing was not boring―it was peace.
― Milan Kundera
Turgenev, another master of the unpredictable. He started this short story with the description of an old lady; a widow with joyless and gloomy days, and now with evenings blacker than night. The air was made of sadness and uncertainty. I always feel bad when old people are left alone in the world. Although she was surrounded by many servants, they were not their family, their blood. Even when the lady had the most remarkable servant, Gerasim, deaf and dumb from birth but extremely strong and with great sense of responsibility. He was used to hard work, to the village life, but, all of a sudden, he found himself in Moscow, in the old lady's house, working as a porter. And since “man gets used to anything”, Gerasim got used to living in town as well. And yet, that would be the first wound of his life.
The story goes on and Turgenev presents us a shoemaker that also worked at the widow's house. Kapiton Klimov, a sad drunkard led to the bottle by his own sorrow (sorrow has many ways to make a human being explode; you could prefer depressing music and a pint of ice cream, but to each his own) made the old lady a bit uneasy. She took pity on him and decided he should marry Tatiana, a laundress with a tragic past. That decision—that apparently came from a kind-hearted old lady that wanted to regenerate a lost man—had repercussions on several aspects. One of those consequences was the second wound of Gerasim. The third wound concerns a dog, Mumu, the inspiration for this short story's title. One of the few things you will regard as pure and honest and that, eventually, will break your literary heart.
I can't mention all the particulars because this is a very short story and I don't want to spoil everything, even if you can find the details in a million websites. They will not come from a review of mine!
So, let's just say that even though Turgenev amuses us with some fine irony while describing these Russian fellas...‘Here you’ve been drunk again,’ Gavrila began, ‘drunk again, haven’t you? Eh? Come,answer me!’
‘Owing to the weakness of my health, I have exposed myself to spirituous beverages, certainly,’ replied Kapiton. (8)
...there is an oppressive atmosphere you cannot escape from....she watched him confidingly and without any fear, faintly wagging her tail. He turned away, frowned, and wrung his hands... (23)
An intense sorrow that I am sure will not lead you to a bottle (well, I hope), but will make you contemplate your own surroundings, your own actions and attitudes towards other people.
Nothing is what it seems. Not even an old lady.
Russian authors seemed to have found the exact amount of humor and tragedy that life can bear. They put everything on paper and created the most magnificent pieces of literature that make everything else so unnecessary. When I think about it, when I take time for myself and ponder about my own existence, happiness doesn't seem so far away. A book, coffee, light, a rainy day.
And loneliness, for a while, is nothing but a word.
Feb 26, 14
* Also on
my blog.
- Note: I read this story last year, from Aug, 2 to 9 but I'm reviewing the last couple of books I couldn't review before, so yes, I had to re-read it. My memory is not that good. And this was not a good time to re-read it, let me assure you. For numerous reasons that are not relevant to you, person that's reading this, I'm not living with my beloved cat anymore. A relative is taking care of him and I visit him every week. There are not many words to describe what the separation meant to me. You also can't imagine the impact that reading this short story had on me, now. There is a time for everything, I always say. Last year, this story was a somewhat funny and moving read. Today... today is a story that left my soul grieving. -
38th book of 2022
Turgenev strikes at the heart of his readers in this exquisite short story. Brutal, heartbreaking, and subtle, this story will not soon leave me. -
What a devastating short story it was, written by another brilliant Russian novelist.
A short story with a deep meaning. An excellent portrayal of society and human relationships.. It contains so many intense contrasts and themes. Loving and not being loved back. Loving and being feared. Isolation. Servitude and lack of free will. It also has to do with fate. Turgenev put all these things together and wrote Mumu. And he did it perfectly.
Some of the characters were based on real people for example the old lady was based on Turgenev's mother who was a very cold, distant and strict woman.
Gerasim is the perfect example of a poor folk/ Russian peasant. He was deaf and mute and isolated. He wanted to give and receive love (unfortunately most of the characters feared him) and he found what he was looking for in Mumu , the little dog he saved. Without saying a single word to the animal, except for Mumu (come to think about it it's heart breaking and sweet since it was the only thing he could say given the fact that he was mute) he managed to built such a strong relationship with the dog, a relationship that he couldn't find in humans. So once he got what he longed for people wanted to take that away from him.. I could go deeper and talk about the river scene and how that destroyed him, but I don't wish to spoil anything.
And the ending..Oh well, I did cry a little.
Dogs! Dogs accept you just the way you are. Blind, deaf, mute, ugly, pretty. They are the ones that show you devotion and unconditional love. Years have passed since Turgenev wrote this story and yet things haven't changed on how people treat people with special needs or dogs/animals...
Mumu is a freaking work of art. -
Ένας αθώος γίγαντας ονόματι Γκερασίμ, χωρίς να ακούει και χωρίς να μιλάει, παραδίδει μαθήματα με την υποδειγματική του διακριτικότητα και το γλυκό του πνευματικό ανάστημα.
Μια νουβέλα πάνζεστη σαν φουρνιστό ��σουρέκι τα Χριστούγεννα και τρυφερή σαν μια σκυλίσια γλειψιά ευγνωμοσύνης στη μούρη κάποιου που αγαπά πολύ τα ζώα. -
Ένα εξαίρετο δείγμα γραφής από έναν ρώσο συγγραφέα με τον οποίο δεν είχα ασχοληθεί έως τώρα. Απλή γραφή, συμμαζεμένη φόρμα αλλά αναλυτική και πιστή αναπαράσταση του κοινωνικού και ψυχολογικού προφίλ του πρωταγωνιστή του.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!!!
📖✒🍰❤❤❤😌✌👌👏👍💝💗 -
Μούμου είναι το όνομα της σκυλίτσας γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να την ονομάσει και να τη φωνάζει κοντά του ο μουγγός αφέντης της. Τρυφερή και λυπημένη ιστορία κατά τη συνήθεια του συγγραφέα: η ευτυχία αγγίζεται, αλλά δε διαρκεί, πάντα υπάρχει κάτι εύθραυστο στη φύση των πραγμάτων, ή απ’ τις επιλογές του αστάθμητου ανθρώπινου παράγοντα. Ο συγγραφέας δρα ως κριτής των υπολοίπων χαρακτήρων, αλλά όχι του γίγαντα. Γι’ αυτόν δεν ερμηνεύει, μας μεταφέρει αυτά που δε μπορούμε ν’ ακούσουμε, αφού δε μιλάει και όσα βλέπουν οι άλλοι τις μόνες φορές που αφήνεται ελεύθερος, στο δωματιάκι του, πίσω από τρύπες και παράθυρα. Εκεί, τότε το πέτρινο πρόσωπο και το αλύγιστο κορμί σπάζουν, εξαφανίζονται. Όμως το δικαίωμα να νιώθει, να ποθεί, να δίνει, να μεγαλουργεί, δεν είναι αποκλειστικότητα των άλλων που ακούν και που βλέπουν, απ’ αυτούς εισπράττουμε μόνο χοντροκοπιά και επιφανειακότητα. Ωστόσο ποιος μπορεί να κατηγορήσει μουζίκους; Ο δούλος είναι πάντα δούλος κι η μόνη άμυνα του υποτακτικού απ’ ανάγκη ανθρώπου είναι η σύσταση και σύμπραξη, στον όχλο, αυτό το επικίνδυνο τανκ, που είναι πάντοτε σα να το χειρίζεται, ένας παράφρονας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Ίσως να μην είναι το μόνο που μπορεί να κάνει ο δούλος, αλλά αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστεί να υποταχτεί σε αυτό, ή να μείνει μόνος. Δεν έχει καμιά σημασία, αυτό που τον διατάζουν θα γίνει, είτε είνα�� ένας γάμος, είτε … Δεν ξέρω γιατί πήρε την απόφαση που πήρε ο Γκερασίμ, ίσως να θεώρησε τη Μούμου, ιδιοκτησία του σπιτιού, ίσως ένιωθε πως όφειλε να υποταχτεί στη θέληση του σπιτιού κι έπειτα όλα τον έφραξαν, έσπασαν. Ίσως η μόνη του επιλογή ήταν να υπακούσει στην εντολή. Ο συγγραφέας άλλωστε δε δίνει καταληκτικές απαντήσεις, μόνο ερμηνείες και τον αγαπώ γι' αυτό. Ποτέ με τους ανθρώπους, ο παρατηρητής δεν ξέρει για τις πράξεις τους παρά μόνο αυτά που υποθέτει ο ίδιος. Αυτό είναι ρεαλισμός.
Στους διαλόγους υστερεί, είναι άνευροι ως και δύσκαμπτοι. Αλλά η σκιαγράφηση του δούλου και του χαρακτηριστικού εκείνου που αφορά το βαρύ άνθρωπο, εκείνο που έχει τα όρια του, τοποθετούνται άψογα στις θέσεις τους. Θα επικροτήσω το συγγραφέα που δεν εμπλέκεται στην ψυχογράφηση του κωφάλαλου. Είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και μπορεί ν’ ακούει και να μιλάει, απ’ την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο είναι ένα κομψοτέχνημα, με καλή επιμέλεια στα βιογραφικά στοιχεία και πλούσιο σε φωτογραφίες, αλλά η μετάφραση είναι προβληματική: κάκιστη επιλογή η χρήση εκφράσεων ελληνικής αργκό, του επιπέδου που συνηθίζεται στις καφετέριες και όχι αυτή που δε θα ενοχλούσε εκεί που είσαι μόνος με τον εαυτό σου, στο βιβλίο σου. Όταν παροπλίζονται οι συμβατικότητες έξω απ’ την πόρτα, μαζί ακολουθεί κι η γλώσσα τους. Φράσεις όπως ‘’σε τρελά κέφια’’, λέξεις όπως ‘’μπουχός’’, ή ‘’γκόμενες’’ στο άλλο βιβλίο της σειράς, το Μονομάχο, δεν έχουν καμιά θέση εδώ. -
Ενα γλυκοπικρο διηγημα του Ιβαν Τουργκενιεφ! Ενα διηγημα που προκαλει πονο κ θλιψη. Δε θα πρεπει να παραλειψουμε πως γραφτηκε κατα τη διαρκεια της φυλακισης του στην Αγια Πετρουπολη. Θεμα του διηγηματος η σκληροτητα της δουλοπαροικιας. Μουμου μου, τι γλυκο πλασμα εισαι!
-
Μούμου. Μια λιλιπούτεια ιστορία υποταγής, ανιδιοτελούς αγάπης και παντοτινής αφοσίωσης. Η Μούμου είναι όλα όσα αγαπάς, και όλα όσα θα προδώσεις. Η Μούμου είναι το μόνο που σου δόθηκε και το πρώτο που πρέπει να επιστρέψεις. Ο Τουργκιένιεφ με την αθώα και άδολη ιστορία της Μούμου καταφέρνει ένα ισχυρό πλήγμα στο κτηνώδες καθεστώς της δουλοπαροικίας στην τσαρική Ρωσία. Αυτό το μικροσκοπικό έργο με την λιτή, ανάλαφρη και ολόγυμνη από τεχνικές και τεχνάσματα γραφή όχι μόνον αποθεώθηκε ως σημαντικό δείγμα της μεγαλειώδους κλασικής λογοτεχνίας, μα αποτέλεσε και μια από τις μεγαλύτερες κραυγές κατά της βιαιότητας του καθεστώτος. Ο άνθρωπος που μελέτησε τον Χέγκελ, συναναστράφηκε με τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι, ενώ συνδέθηκε στενά με τον φλωμπέρ και τον Ζολά, δύο αιώνες μετά παραμένει αβάσταχτα επίκαιρος και τραγικά διαχρονικός.
Διαβάζοντας λίγες ώρες μετά το άρθρο του economist για την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, σκέφτομαι πως όσο κι αν πονάει η ιστορία της Μούμου, κανείς τελικά δεν έχει το δικαίωμα να κλάψει γι’ αυτή. Τη Μούμου την προδώσαμε όλοι.💔 -
1852. Ο Γκόγκολ αφού κάψει το δεύτερο τόμο των Νεκρών Ψυχών πεθαίνει από ηθελημένη ασιτία. Ο Turgenev συγκλονισμένος γράφει άρθρο και φυλακίζεται. Υπό αυτό το καθεστώς, μέσα στη φυλακή ο Turgenev γράφει τη Μουμού, μια σύντομη νουβέλα - μικρότερη των 100 σελίδων.
Η βασική ιστορία της Μουμού διαδραματίζεται στο αρχοντικό μιας εύπορης ηλικιωμένης χήρας με πρωταγωνιστή έναν κωφάλαλο δουλοπάροικο. Η ιστορία εκτείνεται σε διάστημα λίγων χρόνων διανθισμένη με περιγραφές της ζωής στο σπίτι, όμως ο Turgenev κάνει επιλεκτικά zoom in σε συγκεκριμένα σημεία που αποτελούν και τα βασικότερα της αφήγησής του.
Παρά τη περιορισμένη έκταση του έργου, ο συγγραφέας καταφέρνει να παραθέσει μια ακριβή θα μπορούσαμε να πούμε καταγραφή της ζωής των δουλοπάροικων. Ο αναγνώστης παρατηρεί τις σχέσεις μεταξύ του υπηρετικού προσωπικού, την απόλυτη εξουσία της κυρίας στις ζωές τους (π.χ αποφασίζει ποιος θα παντρευτεί με ποιον), την ανώφελη υποταγή τους (με σκοπό να κερδίσουν την εύνοια - π.χ οι ευνοούμενες αυλικές της κυρίας - ο χαρακτηρισμός του Γεράσιμου ως αχάριστος - η απόλυση τους μετά το θάνατο της κυρίας), το φόβο στα καπρίτσια της κλπ. Είναι εκπληκτικό πως ο Turgenev καταφέρνει να μιλήσει για αυτά που θέλει να στιγματίσει με τρομερή οικονομία λέξεων χωρίς να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη από το κεντρικό θέμα του έργου.
Όμως ξεκίνησα να μιλώ για τα βασικά σημεία του και αμέλησα να αναφέρω ποιος είναι ο Γεράσιμος και ποια η Μουμού. Ο Γεράσιμος λοιπόν είναι ο κωφάλαλος εργάτης, γεροδεμένος, δουλευταράς και τρομακτικός στην όψη (κατά τις περιγραφές), ευνοούμενος από την αφεντι��ίνα του (γιατί κάνει όλες τις δουλειές), απομονωμένος από το υπόλοιπο προσωπικό (που τον χλευάζει και τον φοβάται) και ερωτευμένος με την Τατιάνα. Καταδικασμένος έρωτας αφού η κοπέλα δεν ανταποκρίνεται μα και η χήρα αποφασίζει να την παντρέψει με τον τσαγκάρη που έχει στη δούλεψή της. Η Μουμού τώρα είναι η φωνή του Γεράσιμου.. η μικρή σκυλίτσα που έσωσε στο δρόμο και κρατάει κοντά του.
Η σχέση που χτίζει ο Turgenev ανάμεσα στο Γεράσιμο και τη Μουμού αποτελεί το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης αγάπης καθώς και το μοναδικό στοιχείο ύπαρξης οικογένειας στο έργο. Η χήρα ζει μόνη της, η Τατιάνα και ο τσαγκάρης παντρεύονται επειδή τους πρόσταξε η αφεντικίνα (είναι εξαιρετικά τα σημεία που αναφέρει την αντίδραση του τσαγκάρη αλλά και της Τατιάνας στο άκουσμα του επικείμενου γάμου τους), ακόμα και ένας ελάχιστος διάλογος του αυλικού Γαβριηλοβιτς με τη γυναίκα του δε καταδεικνύει στο ελάχιστο συνάφεια με οικογενειακό δεσμό. Αντιλαμβανόμαστε ότι ολόκληρο το έργο δομείται κυρίως από την απουσία της αγάπης, από την απουσία της οικογένειας. Η σχέση Μουμού - Γεράσιμου έχει δοτικότητα, αφοσίωση, προστατευτικότητα και εμπιστοσύνη. Η Μουμού θα γίνει η φωνή που δεν έχει.
Δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που ο Turgenev δομεί την ιστορία του με κεντρικό άξονα την απουσία της αμοιβαίας αγάπης καθώς και της οικογένειας. Άλλωστε η Μουμού έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία με συμβολιστικό τρόπο δοσμένα βέβαια. Η χήρα ηλικιωμένη κυρία είναι πλασμένη όπως έχει γραφτεί στα πρότυπα της δεσποτικής μητέρας του σ��γγραφέα. Η σχέση του άλλωστε με τη μητέρα του ήταν ταραχώδης (επιθυμούσε να τον αποκληρώσει κλπ)
Για τον Turgenev, ο Γεράσιμος αντιπροσωπεύει το Ρώσο μουζίκο. Τον άνθρωπο που είναι εργατικός αλλά δεν έχει φωνή, που είναι τίμιος (έχει μπέσα!), που μπορεί να είναι υποταγμένος μέχρι τη στιγμή που θα επαναστατήσει και θα διεκδικήσει την ελευθερία του. Μη ξεχνάμε εδώ πως όταν η περιουσία της μητέρας του περιήλθε στα χέρια του ο Turgenev απελευθέρωσε τους μουζίκους.
Είναι εκπληκτικός βέβαια ο τρόπος που καταφέρνει να θυμίζει στον αναγνώστη ότι ο ήρωας είναι κωφάλαλος (οχι φυσικά δια της αμέσου υπενθύμισης/ επανάληψης) αλλά με συγκλονιστικές αναφορές (όπως στο σημείο που πνίγεται η Μουμού: ".. βλέπετε για αυτόν και οι πιο δυνατοί θόρυβοι του πρωινού ήταν πιο σιωπηλοί από οτι είναι για μας η σιγαλιά της νύχτας..").
Ο Turgenev λοιπόν κυριευμένος από το παρόν του (χαμός του Γκόγκολ, φυλακή) και επηρεασμένος από το παρελθόν του και τις αναφορές του (αυταρχική μητέρα, συνθήκες ζωής μουζικων) γράφει τη Μουμου και αφήνει όλες τις ανησυχιες του να τον καθοδηγησουν.
Το τέλος του βιβλίου αφήνεται στον εκάστοτε αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του ακολουθώντας τον ήχο απ τα βήματα του Γεράσιμου. -
Quantas feridas um homem pode suportar.?
Guerássim , mudo e surdo de nascença, foi tirado de junto de sua família, foi mandado para Moscou para servir como porteiro na casa de uma velha senhora. Era forte e robusto, trabalhava por 4 pessoas. Apesar de um caráter extraordinário, tinha suas dificuldades por ser mudo e surdo. Uma criatura sólida do ponto de vista moral, mas limitado em inteligência e saber.
Apesar de não se relacionar bem com as pessoas, ele se apega a uma cachorrinha que ele salvou no rio , presa no lodo, a qual ele chamou de MuMu.
A partir daí toda a história gira em torno, desse gigante robusto, e desse ser frágil.
Olha, qualquer um que tenha um coração irá se emocionar com essa história.
Ivan Turguêniev na pessoa de Guerássim, critica o modo como os camponeses eram tratados, em que condições vivam , a que eram se submetidos na Rússia Czarista.
Um conto muito triste, que com certeza não te deixará feliz, mas vai fazer você analisar , pensar nas desigualdades e injustiças que sempre estiveram presentes nesse mundo. -
♥️♥️♥️♥️Τα βιβλία με πρωταγωνιστές ζώα είχαν και έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ένα από αυτά τα ζώα είναι πλέον και η Μουμού. Ένα άκρως ανθρώπινο, συγκινητικό και διδακτικό ανάγνωσμα που κερδίζει επάξια 4 υπέρλαμπρα αστεράκια!!!
-
A deaf-mute and a stray dog. This being written by a russian, you know the ending is going to be sad.
-
Dopo aver letto "Memorie di un Cacciatore", adesso questa breve antologia di tre racconti dello stesso autore mi ha riavvicinato all'atmosfera della campagna russa dell'ottocento con i suoi spazi sterminati, i suoi cieli cangianti, la brava gente delle proprietà terriere dei nobili e alla poetica scrittura di questo grande scrittore. Un ottimo libro per chiudere in bellezza le letture del 2022.
-
Μια γλυκιά σκυλίτσα, κατεξοχήν σύμβολο αθωότητας κι αγάπης χωρίς ανταλλάγματα, γίνεται το μοναδικό πλάσμα που αγάπησε το Γκερασίμ, ένα γιγαντόσωμο, καλοκάγαθο μουζίκο. Είναι κωφάλαλος και Μουμού είναι ο μοναδικός ήχος που μπορεί να προφέρει.
Θα μπορούσε να είναι ένα τρυφερό παραμύθι, το χρονικό μιας όμορφης φιλίας, στα χέρια όμως του Turgenyev γίνεται ένα δυνατό διήγημα - καταγγελία για όλους εκείνους τους αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν δικαίωμα λόγου, είναι όμως καλοί για να κάνουν όλες τις δουλειές.
Οι παραλληλισμοί με το
Άνθρωποι και ποντίκια είναι νομίζω εμφανείς.
Για άλλη μια φορά δηλώνω γοητευμένος από τη Ρώσικη σχολή. 5/5 και ήδη αγαπημένο. -
I'm just sitting here feeling empty. Such is the power of Turgenev's exquisite prose. I will not forget this story for a long time. Masterful but sad.
-
Turgenyev'in çok acıklı bir konusu olan öyküsü. Gerçek bir olayı konu ediniyor.
Okuduğum Kitaplar: İvan Turgenyev - Mumu
Öyküyle ilgili yazım:
https://kitapokurum.blogspot.com/2019... -
Ένα λιτό, συγκινητικό διήγημα.
-
পড়া শুরু করার আগে একটুও ভাবিনাই এক তারকা দিবো।পড়ে খুব রাগ আর হতাশ লাগসে।বইটা বইমেলা থেকে ছোটবোনের জন্য কেনা,ওর নাম ও মুমু।এখন মনে হচ্ছে কেনাটা মস্ত ভুল।
গেরাসিম নামে এক কালা বোবা ব্যক্তি এক দজ্জাল জমিদারনির ভৃত্য ছিলো।গেরাসিম একদিন এক ছোট্ট কুকুরছানা কে এক খাল থেকে উদ্ধার করে।তারপর থেকে কুকুরছানাটি তার নিজ সন্তানের মতো হয়ে যায়,বাচ্চাটির নাম দেয় মুমু।
মুমুকে নিয়ে কিছু ঝামেলা লাগে,এরপর গেরাসিমের মালকিন কুকুরটিকে হত্যার হুকুম দেয়।
এখন আপনাদের কি মনে হয় গেরাসিম এর কি করা উচিত? কুকুরটিকে নিরাপদ কোথাও রেখে আসা বা কুকুরটিকে নিয়ে পালিয়ে যাওয়া?
কিন্তু গেরাসিম কি করলো?মুমুকে নিজ হাতে পানিতে ডুবিয়ে মারলো।।
আর গল্পের সবচেয়ে অর্থহীন দিক কোনটা জানেন?এরপর গেরাসিম ঠিকি নিজ গ্রামে চলে গিয়েছিলো।
তা হাঁদারাম তুই পালায়েই যাবি যখন,কুকুরটা নিয়েই পালা?!
খুবই ফ্রাসট্রেটিং। -
Well, though I couldn't get much into the psyche of the mute,or get into any of the characters,still,the best part of the story was the relationship between the mute and his dog Muma.There was a touching moment when he looked into the puppy's eyes for the last time. The beauty (or sadness?) of that scene lies in the fact that the poor dog didn't have any clue about what was going to happen...who knows of what the poor puppy thought,and why there was a look of trust in his eyes...the puppy trusted the mute till the very end...some may laugh and say: "it's just a stupid dog,it can't feel." Well,this story proved that claim wrong.
In the end I must say I am content with it (Turgenev's style of writing especially) since it's my first foray into Turgenev,so I'll definitely check out some of his other works =)) -
ইভান তুর্গেনেভের মুমু শেষ করে পাঠকের মনে প্রশ্ন জাগে, গেরাসিম কেন করলো কাজটা, এত নির্মম কিভাবে সে হতে পারলো? সে যদি গ্রামেই পালিয়ে যাবে, মুমুকে নিয়ে তো পালাতে পারতো। আসলেই কি তাই? গেরাসিমরা তো একটা ছাঁচে তৈরি মানুষ, জমিদারি প্রথা, দাস প্রথার কারাগারে যাদের জন্ম ও বেড়ে ওঠা--তারা নিজ থেকে স্বিদ্ধান্ত নেবার কথা জানেনা কিংবা হয়ত বোঝেওনা, কর্তার হুকুমই তাদের জীবনকে তাড়িয়ে নেয়। সেদিক থেকে ভাবলে গেরাসিম কিন্তু একদিক দিয়ে শেকল ভেঙেছে, মনিবের হুকুম সে মেনেছে যেহেতু এর বাইরে কী করতে হয় তার জানা নেই, কিন্তু মুমুকে--নিজের একমাত্র ভালবাসাকে সে হত্যা করেছে নিজ হাতে। তুর্গেনেভ কত বড় মাপের লেখক, হে প্রভু, মাত্র ৪৪ পৃষ্ঠার এ কাহিনী কতই না বিধ্বংসী!
-
মানব প্রকৃতি বেজায় জটিল। মানুষ কে বোঝার সাধ্য কার আছে,উপরওয়ালা ছাড়া! গেরাসিম ছিল বোবা কালা। কিন্তু অনুভূতি বোধ ছিল প্রখর। সে ভালোবেসেছিল তাতিয়ানাকে। গৃহকর্ত্রীর কারণে হারালো তার ভালোবাসা! গেরাসিম বিরহ যাতনা ভুলে ছিল, নতুন ভাবে জেগেও উঠেছিল আবার "মুমু" কে পেয়ে।
গেরাসিমের আগের সঙ্গী টি ছিল মানুষ, কথা বলে, কানে শোনে। দিব্যি ভালো মানুষ। নতুন সঙ্গী ব্যতিক্রম। এই সঙ্গী কে সে সন্তানের মমতায় বড় করল। এক সাথে তাদের দুইজনের দিন গুজরান হতো,সে বড় সুখের দিন।
সুখ তো প্রহেলিকা,স্থায়ী হয় না। গেরাসিমের ও হলো না। প্রাণের সঙ্গীকে সে হারালো। তাতিয়ানাকে হারিয়ে গেরাসিম টিকে থাকলেও,মুমু কে হারিয়ে সে রইল না,চলে এলো মালকিনের গৃহ ছেড়ে। ফিরে গেল নিজের মাতৃভূমি তে।
গেরাসিম মানুষ হারানোর যাতনা সহ্য করেছে,কিন্তু সন্তান (মুমু) হারানোর যাতনা সহ্য করেনি। করতে পারেনি। পরবর্তীতে গেরাসিম আর বিয়ে করেনি,কুকুর ও পুষে নি। যে ভালোবাসা সে তাতিয়ানা আর মুমুকে দিয়েছিল, সেটা অমর হয়ে রইল।
গেরাসিম হতে পারে শারীরিক ভাবে অক্ষম, কিন্তু তার আছে স্নেহ,মমতা, প্রবল আনুগত্য বোধ এবং দ্বায়িত্বশীলতা। এগুলোই একজন প্রকৃত মানুষের পরিচয় বহন করে।
ননী ভোমিকের অনুবাদে পড়েছি "মুমু"। বরাবরের মতোই ঝরঝরে সাবলীল অনুবাদ। বই টা কে ৫ তারা ই দিতাম,যদি গেরাসিম অতিরিক্ত দ্বায়িত্বশীলতা পরিচয় না দেখিয়ে মুমু কে তার সাথে নিয়ে আসতো। -
Pity the serfs in their silent isolation.
-
This story made me cry! The Goodreads description says it is about the poverty and brutality of serfdom, but I didn't see anything like that in the story.
While Gerasim, as a serf, is not rich, he lives in comfortable enough circumstances and does not want for any material necessity, and neither do his fellow serfs, whether in the country or city. Rather, Gerasim's problem is isolation and loneliness, brought about by his disability as a deaf-mute and the indifference of those around him, whether serf or free.
The laundress he courts does not return his affection, and it's only after she has spent a few years married to a drunk does she learn something: There's a difference between a man who tries, however awkwardly, to earn her affection and one to whom she has merely been given as an unsuccessful means to cure bad behavior. Big difference.
Gerasim's affection is only welcomed and returned with joy when he rescues a little dog named Mumu. She is the apple of his eye, his faithful shadow, his sole consolation in this life. She's the only one who appreciates him. An ill timed bark and momentary irritation from the old lady (mistress of the house), however, is enough to lead to Gerasim being forced to give her up too, in the most heart wrenching and irrevocable of ways, on top of everything else he's already given up.
The old lady is not a cruel or malicious woman; she is just thoughtless and self centered. She has been so long accustomed to her serfs' following orders, satisfying her wants that she has ceased to think of them as people. To her they're instruments. By the end of the story, she is surprised to find herself in the same spot as King David was, accused of taking away Uriah's one ewe lamb. (King David was surprised too).
Even the other serfs, who know perfectly well what Mumu means to Gerasim, and how capricious their mistress is, fail him. They could have pleaded his case to her or just helped him keep the dog out of her way until she was in a better mood. Instead, her word is law and they obey without question. They don't put themselves in Gerasim's place any more than she does, and putting themselves out for his sake even a little bit doesn't occur to them.
I can see how this story was good for consciousness raising among the Russian nobility of Turgenev's day toward the serfs. But its lessons still apply to our own time--we modern people who use legality as an excuse to dispense with morality, who are becoming accustomed to think of each other in a utilitarian way as instruments rather than as persons. -
The story: Turgenev writes strange, haunting visions of Russia in a version much different from today's 'wild west' Russia. The relationships, the characters and the plots are often reminiscent of Dickens, but in a more biting and gritty way than even Dickens could manage. The story is engaging and interesting and worth a read or a listen for the brilliant picture it paints of the characters and environment of Russia during this era.[return][return]The audiobook: I really wanted to like the audiobook more than I did, but try as I might, I found it to be less polished than many of the others that I listened to on a regular basis. The narrator has a strong accent that sounds at times like an automated reading program and he often mispronounces English words. I remember 'beckoned' being pronounced as 'beaconed.' I don't mind that from free recordings like librivox or other sources, but if you were to pay for this CD, you might be disappointed that it is a bit difficult to understand the narrator at times.[return][return]On a side note, it annoyed me that when I imported the CD into iTunes to listen to it on my iPod, no track information was found in the CDDB database. Quite possibly, this will be corrected as the book is finalized in production.
-
2.5 stars.Turgenev was a writer I loved and admired in my early-20s for his tales of unrequited love, emotional atmosphere, and Germanic-influenced style. I decided to return to his writing now that I'm reaching middle age, starting with "Mumu," and I quickly found myself perhaps too cynical to accept many of those same characteristics that drew me to his writing as a younger man. We have a lovelorn deaf-mute. An oppressive caste system. An abandoned dog. It has all the markings of a Hallmark Hall of Fame movie. It's not that I reacted negatively to the emotionally manipulative elements; I just didn't really react at all. It felt too contrived. Was this an isolated trait of one Turgenev tale, or was this the norm for the Turgenev that I loved when I was 23? I'm not sure. I'd need to read more -- and perhaps reread some of his work -- to figure out if I may have fallen away from Turgenev's writing, or if this was just a one-off occurrence.
-
***SPOILER***
The fluctuation of hope cuts through the heart. Why didn't he run away with his dog? I can only think that his life no matter what worthed more than the life of his dog; as if he didn't want to leave any place for doubt; whether he left to the life he used to love for his own sake or for hers.
I must also stress upon the idea that his realization of thazt truth was after his parting with Mumu and not Tatiana. -
Sad, sad Russian story of serfdom. The cantankerous old lady of the house was able to strip from her deaf and dumb serf, all that he cared for. It so naturally came to her to wield her dominion, that I'm sure it never crossed her mind that she could cause pain to someone so beneath her. First she gave his lady love to a drunken loser, and then she forced him to take the life of his puppy. All on a whim, as entertainment or as vindication of her moodiness.
