| Title | : | On the Genealogy of Morals |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 019283617X |
| ISBN-10 | : | 9780192836175 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 208 |
| Publication | : | First published January 1, 1887 |
On the Genealogy of Morals Reviews
-
On The Genealogy of Morals is made up of three essays, all of which question and critique the value of our moral judgments based on a genealogical method whereby Nietzsche examines the origins and meanings of our different moral concepts.
The first essay, "'Good and Evil,' 'Good and Bad'" contrasts what Nietzsche calls "master morality" and "slave morality." Master morality was developed by the strong, healthy, and free, who saw their own happiness as good and named it thus. By contrast, they saw those who were weak, unhealthy, and enslaved as "bad," since their weakness was undesirable. By contrast, the slaves, feeling oppressed by these wealthy and happy masters, called the masters "evil," and called themselves "good" by contrast.
The second essay, "'Guilt,' 'Bad Conscience,' and the like" deals with (surprise, surprise) guilt, bad conscience, and the like. Nietzsche traces the origins of concepts such as guilt and punishment, showing that originally they were not based on any sense of moral transgression. Rather, guilt simply meant that a debt was owed and punishment was simply a form of securing repayment. Only with the rise of slave morality did these moral concepts gain their present meanings. Nietzsche identifies bad conscience as our tendency to see ourselves as sinners and locates its origins in the need that came with the development of society to inhibit our animal instincts for aggression and cruelty and to turn them inward upon ourselves.
The third essay, "What is the meaning of ascetic ideals?" confronts asceticism, the powerful and paradoxical force that dominates contemporary life. Nietzsche sees it as the expression of a weak, sick will. Unable to cope with its struggle against itself, the sick will sees its animal instincts, its earthly nature, as vile, sinful, and horrible. Unable to free itself from these instincts, it attempts to subdue and tame itself as much as possible. Nietzsche concludes that "man would rather will nothingness than not will."
Nietzsche is difficult to read because he demands that we overturn or suspend many of the assumptions that our very reasoning relies upon. He is one of the Western tradition's deepest thinkers precisely because he calls so much into question. If we can come to understand Nietzsche's genealogical method, his doctrine of the will to power, and his perspectivism as all linked, his arguments will become much easier to follow.
In Nietzsche's distinction between a thing and its meaning, we find the initial doubt with which Nietzsche unravels so many of our assumptions. We are generally tempted to see things as having inherent meanings. For instance, punishment is at once the act of punishing and the reason behind the punishment. However, Nietzsche argues, these things have had different meanings at different times. For instance, the act of punishment has been at times a celebration of one's power, at times an act of cruelty, at times a simple tit-for-tat. We cannot understand a thing, and we certainly cannot understand its origin, if we assume that it has always held the same meaning.
Central to Nietzsche's critique, then, is an attempt at genealogy that will show the winding and undirected route our different moral concepts have taken to arrive in their present shape. Morality is generally treated as sacred because we assume that there is some transcendental ground for our morals, be it God, reason, tradition, or something else. Yet contrary to our assumption that "good," "bad," or "evil" have always had the same meanings, Nietzsche's genealogical method shows how these terms have evolved, shattering any illusion as to the continuity or absolute truth of our present moral concepts.
Because they can have different, even contradictory, meanings over the course of their long life spans, Nietzsche does not believe that concepts or things are the fundamental stuff that makes up reality. Instead, he looks beneath these things to see what drives the different meanings that they adopt over time. Hiding beneath he finds force and will. All of existence, Nietzsche asserts, is a struggle between different wills for the feeling of power. This "will to power" is most evident on a human level, where we see people constantly competing with one another, often for no other purpose than to feel superior to those that they overcome.
That a thing has a meaning at all means that there is some will dominating it, bending it toward a certain interpretation. That a thing may have different meanings over time suggests that different wills have come to dominate it. For instance, the concept of "good" was once dominated by the will of healthy, strong barbarians, and had the opposite meaning that it does now that it is dominated by the will of weak, "sick" ascetics.
According to Nietzsche, then, a belief in an absolute truth or an absolute anything is to give in to one particular meaning, one particular interpretation of a thing. It is essentially to allow oneself to be dominated by a particular will. A will that wishes to remain free will shun absolutes of all kinds and try to look at a matter from as many different perspectives as possible in order to gain its own. This doctrine that has deeply influenced postmodern thought is called "perspectivism."
Nietzsche's inquiries are thus conducted in a very irreverent spirit. Nothing is sacred, nothing is absolute, nothing, we might even say, is true. Our morality is not a set of duties passed down from God but an arbitrary code that has evolved as randomly as the human species itself. The only constant is that we, and everything else, are constantly striving for more power, and the only constant virtue is a will that is powerful, and free from bad conscience, hatred, and ressentiment.
Nietzsche's main project in the Genealogy is to question the value of our morality. Ultimately, he argues that our present morality is born out of a resentment and hatred that was felt toward anything that was powerful, strong, or healthy. As such, he sees our present morality as harmful to the future health and prosperity of our species. While the "blonde beasts" and barbarians of primitive master morality are animalistic brutes, at least they are strong and healthy. On the other hand, our present ascetic morality has "deepened" us by turning our aggressive instincts inward and seeing ourselves as a new wilderness to struggle against. Nietzsche's ideal is to maintain this depth and yet not be ashamed of our animal instincts or of the life that glows within us. -
بارِ دیگر، نیچه و حقیقت! به راستی حقیقت چیست و نیچه چه میگوید؟ بگذارید توضیح دهم!
نیچه میگوید همهیِ زندگی انسان از آغاز تاکنون، بیهدف و بیمعنا بوده است. انسان، رنج میکشد و از خود میپرسد: "پس رنج من به خاطر چیست؟". او نمیتواند معنایی برای این رنج بیابد. اینجاست که دین وارد میشود. دین چه میگوید؟ میگوید: "البته که رنج تو مقصری دارد. خود تو!".
دین میگوید "انسان, گناهکار است و این رنج، همان کیفر گناهان است". این چنین یک معنا ساخته میشود. برای انسانِ دردمند، یک معنای بد، به هرحال بهتر از بیمعنایی است.
اما نقد نیچه چیست؟ نیچه میگوید این چنین معنایی برای رنج، انسان را به انحطاط میکشاند و او را به ورطه پوچی سوق میدهد. پوچی و انسان بیمارگون منفعل که خود را خوار و حقیر و گناهکار میشناسد، همان ارمغان دین است. دین، بیمارکننده است.
نیچه میگوید همهی مفاهیمی که تاکنون نامِ حقیقت بر آن نهادهاند، دروغی بیش نبوده است. حقیقت، یعنی رابطه انسان با جهان، که اساسا قابل کشف نیست.
نیچه میگوید اولاً حقیقت وجود ندارد، صرفاً میلی در انسان به باور حقیقت وجود دارد. ثانیا رابطهی انسان با جهان بر مبنای استعاره است. یعنی که انسان، جهان را بر مبنای احساسات و برداشتهای شخصی و فرافکنی احوال درک میکند. یعنی حقیقت، یکجور چشم انداز است و چون چشماندازهای بیشماری وجود دارد، بنابراین حقیقت اصلا وجود ندارد.
حال، اگر حقیقت وجود ندارد پس با این هراس چه باید کرد؟ نیچه میگوید درست است که رابطه انسان با جهان به صورت کامل درک نمیشود، اما همان رابطه مجازی و دست و پا شکستهی مبتنی بر اشاره و تأویل را به گونهای میتوان درک کرد. از راه هنر.
اما چگونه؟
نیچه میگوید هنر، زیبایی جهان را آشکار میکند. تنها چیزی که اصالت دارد، زندگی است. و هنر به ما میگوید زندگی زیباست و تا زیبائی هست، زندگی باید کرد. هنر، زندگی را برای انسان قابل ادامه میسازد. اما تکلیف معنا چه میشود؟ پس معنای زندگی ما چیست؟
بگذارید داستان زرتشت نیچه را توضیح دهم.
زرتشت که بود؟ برای ما ایرانیها او مخترع اخلاق است. همان کسی بود که گفت: "زندگی یعنی گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک". نیچه میگوید او مخترع اخلاق است و در واقع او مخترع همه دروغهایی است که آنها را به عنوان حقیقت میشناسیم. بنابراین هم اوست که باید جهان را از این طاعون اخلاق که خودش به جان انسان انداخته آزاد کند و انسان را به جایی فراسوی نیک و بد رهنمون شود. زرتشت پس از اختراع اخلاقیات، به کوه های آلپ میرود و سالها آنجا میماند. حالا زرتشت برمیگردد تا جهان را از این توهم حقیقت و از دینی که خود مخترع آن بود پاک کند. زیرا او این توهم را از هر کسی بهتر میشناسد.
نیچه میگوید معنای زندگی انسان از همین جا ساخته میشود. انسان بر خلاف آن چه مذهب میگوید، گناهکار نیست. نیچه میگوید انسان از طریق درک زیبایی جهان، به زندگی خود معنا میبخشد. او حرکت خود را از پستی به سمت انسان والا آغاز میکند. انسان والا، یک جان آزاده قدرتمند است که همه چیز را از نو پایهریزی میکند. او اخلاق راستین را میآفریند.
نیچه میگوید: "ما هنر را داریم تا حقیقت، ما را نابود نکند". معنی این جمله چیست؟ این جمله یعنی این که هوشیاری ما از این نکته که حقیقت وجود ندارد میتواند کشنده و ناامید کننده باشد. اما هنر ما را از این ناامیدی حفظ میکند. هنر به ما میگوید زندگی زیباست و با همه سختیهایش ارزش زیستن دارد.
نیچه از ما میخواهد که با ارادهای سخت، به زندگی آری بگوییم و برای داشتن یک جان آزاده تلاش کنیم و از آن تنبلی و سستی و بیکاری و بیانگیزه بودنی که دین و عرفان آن را تشویق میکنند و آن پوچی ناامید کننده جدا شویم. این است مفهوم انسان، انسانی باش زیادی انسانی.
نیچه خود درباره 'تبارشناسی اخلاق' میگوید:
"سه رسالهای که این تبارشناسی از آن تشکیل میشود، از جنبهی بیان، قصد و هنر غافلگیری، شگفتترین نوشتهای است که تا امروز نگاشته شده. حقیقت نخستین رساله، روانشناسی مسیحیت است. تولد مسیحیت از رنج است و برخلاف باور معمول از روح نیست. رسالهی دوم روانشناسی وجدان است. این روانشناسی بر اساس مفهوم 'ندای الهی در وجود انسان' نیست. بلکه احساس گناه، ناشی از 'درونیشدن' غریزه خشونتی است که رو به گذشته دارد.
رساله سوم پاسخی به این مساله است که آرمان زهد از کجا نشأت میگیرد. هر چند که زهد، یک آرمان مضر و سرچشمهی فساد است، این تنها آرمانی است که تاکنون مطرح شده و هیچ رقیبی نداشته است. زیرا انسان بیشتر دوست دارد امری بیهوده را بخواهد تا اصلا خواستی نداشته باشد. به ویژه که آرمان مخالفی جز زرتشت نیز وجود ندارد.
هر سه رساله، سه کار مهم و جدی روانشناسانه، برای بازسنجی تمام ارزشهاست و در این کتاب برای نخستین بار مطرح میشود". -
When I was an undergraduate, I tried some Nietzsche. I read BEYOND GOOD AND EVIL, THE GAY SCIENCE and THE BIRTH OF TRAGEDY. This was reading that I did on my own and not as part of a class. I don’t remember how I chose those books, but I can report now with no embarassment that my reading was superficial and that I did not genuinely understand much, if any, of it. More surprisingly, I did not like Nietzsche. He is too much work. He uses words in idiosyncratic ways that are confusing and force multiple re-readings. He relies on clever aphorisms and allegories that seem calculated to appear profound, but always remain at least partly unexplained. He is not expositive. He rarely asserts a proposition and then defends it with evidence and reason in the conventional way. Instead, he asserts something and generally cannot be bothered to defend it. He would rather discuss the consequences of his assertions than examine their accuracy as the threshold question. This irritates me now, and I can remember being irritated by it all those decades ago too. I lost interest in Nietzsche.
Several years ago, I read Curtis Cates’ biography of Nietzsche. Ugh. I do not remember why I picked that biography. I have a vague recollection of seeing it in the sale bin at a used book store. Whatever drove me to pick it up, it was not a good choice. Nietzsche’s life was boring and Cates’ intellectual history was not insightful. I lost interest in Nietzsche again.
Then, in a random conversation with a friend whose opinion I value, he mentioned that he had given a talk on ON THE GENEALOGY OF MORALS at a local college and thought it was worthwhile. I did not run out and buy a copy, but I also did not forget his comment. I made a mental note to read it when I had time. Some years passed . . .
This past spring, I had the time and inclination to finally read THE GENEALOGY. Before I began, I was encouraged to learn that many regard THE GENEALOGY to be Nietzsche’s most conventional book, and quite a few consider it his best book. That seemed promising. I thought that a conventional presentation of his ideas might make him understandable to someone like me. I began to look forward to digging in and gaining enlightenment. I had to admit that I would love to understand why Professor Nietzsche is held in such high regard.
THE GENEALOGY is written as three distinct essays and I will discuss them as such, though I am going to touch on highlights only. If you want the full down and dirty, you will have to read THE GENEALOGY yourself. It’s short and, at times, insightful and fun. At others, it is very frustrating.
In a brief introduction, Nietzsche explains that he intends to investigate the origin and value of morality. He seems to want to understand the degree to which compassion, self-denial and self-sacrifice promote and benefit humankind.
The first essay is Nietzsche’s explanation of the difference between the “good vs. bad” dichotomy in comparison to the “good vs. evil” dichotomy. He seems to see these distinctions as a refutation of ‘utilitarianism’ which he disdains. (At this point, I was already confused. In the introduction, Nietzsche talks of the value of morality in terms of its benefits to humanity. This is utilitarianism talk. Yet, he starts out almost immediately by disparaging utilitarianism. This annoyed me and seemed a sort of classic Nietzschean maneuver.)
In the case of good and bad, Nietzsche asserts that ‘good’ is associated with the aristocracy and ‘bad’ is associated with the peasantry. He offers as proof for this the fact that the German word for bad, ‘schlecht’, has a common root with the German word for peasant-like, ‘schlicht’. He notes that Greeks referred to nobles applying the Greek word for ‘true’. And the Romans used a word that also meant ‘warrior’ to refer to the noble class. There. Now are you convinced? Per Nietzsche, the words 'good' and 'bad', in some languages, at a distant time in the hoary past, were terms for different social classes and some of that meaning lingers . . .
Next, Nietzsche considers what happens when the ruling class is made up of priests instead of warriors. Priests value purity whereas warrior aristocrats value health, strength, beauty and power. These are the things that are ‘good’. Priests stand the warrior values on their head. To priests, the weak, poor, suffering and ugly are the truly ‘good’ people. Nietzsche calls this morality “slave morality” and in a passage that does nothing to endear Nietzsche to me, he attributes slave morality to Jews. Though it was the martyrdom of Christ that “baited” the world into accepting slave morality, assuring the dominance of a priestly value system.
In the priestly value system, God is defined as good and the opposite of evil. Evil is identified with the strong, the noble and the beautiful. Therefore, in slave morality the world becomes ugly and banal because the beautiful is evil. Nietzsche does not oppose kindness, humility and forgiveness per se. He does want us to understand that they are transformations of the impotence, submission and cowardice of the slave class.
Nietzsche believes that the conflict between “good and bad” vs “good and evil” reflects two value systems. The latter has been predominant in recent times.
The second essay is mostly a discussion of conscience, justice and punishment.
According to Nietzsche, humans are unique in that they can make promises. This presupposes a continuity of purpose that animals lack. In humans, that purpose is opposed by a tendency to forget. This is healthy. Memory loss prevents a lingering sense of failure and disappointment in humans. It makes it possible to be hopeful about the future.
Conscience is an instinct to carry out responsibilities. Societies have invented means to instill the habit of keeping promises. But Nietzsche insists that a bad conscience is not a fear of punishment. In fact, originally punishment had no connection with what we now call conscience. Rather, punishment originated as a form of repaying a debt. The debtor would repay his creditor by suffering. The creditor was repaid in the form of the pleasure that comes from enjoying the suffering of another. This pleasure is connected to the human experience of power. (Are you rolling your eyes at this? At least a little?)
Nietzsche goes on at length about punishment and suffering. Among other conclusions he draws, he offers the theory that God was invented to make human suffering meaningful. Relatedly, he wonders if free will was invented to make the world more interesting to God.
Nietzsche then returns to the subject of justice and offers a definition that justice is payment by a transgressor of what he owes to the community. Nietzsche thinks that societies move through stages of justice, including a stage where a legal system will be devised to impose justice. Such a system will include elements of mercy, a luxury of the strong.
Nietzsche concludes the second essay by acknowledging that he has been harsh in his criticisms of Christianity. But he feels that the “disease” of “bad conscience” warrants a harsh response. Christianity has associated guilt with feelings that are fundamental and unavoidable as a part of our nature. This creates a desire for other worldliness or purity that Nietzsche considers nihilistic. He argues that humanity requires an upheaval of values so that moral condemnation no longer attaches to things that are a natural part of earthly human life. He sees Zarathustra, of his earlier writings, as the embodiment of the upheaval that humanity needs.
The third essay addresses asceticism. Nietzsche discusses the attraction asceticism holds for women, the psychologically ill and priests, among others. Women find it enhances their charms, says Nietzsche. (He must have been a fun date.) Psychotic people find asceticism attractive because they wish to withdraw from the world. Priest are drawn to it because it gives them power. These differences suggest a shared fear of nothingness and a corresponding urge to find meaning, Nietzsche believes. (And folks, isn’t that a weird inference to draw? Or is it just me?)
Nietzsche then considers the case of Richard Wagner and his opera Parsifal, which praises chastity. Why would Wagner, a master of sensuality, praise asceticism? He may have felt a need to embrace and associate with respectability. To this end, Wagner accepted Schopenhauer and his special metaphysical category of music—as an expression of the basic nature of the universe.
Nietzsche then offers a discussion of Schopenhauer’s personal psychology and his need for enemies. (Sort of like a guy elaborating on an old girlfriend, “she could never get along . . . “)
Nietzsche thinks that philosophers generally like asceticism for the independence it brings. Poverty, humility and chastity free one from desire. At one time, irrationality, cruelty and violent emotions were considered virtues. But now the opposite is true, resulting in the ascetic ideal becoming associated with priests, something Nietzsche seems mildly unhappy about. The essay then discusses how asceticism is both a symptom and a cure of poor psychological health. Little of this discussion seems plausible.
Finally, Nietzsche concludes the third essay with the observation that asceticism is a “will to nothingness” and ‘nothingness’ is a purpose for humans to cling to. The alternative is to live with no purpose at all and that provides no meaning to one’s will. Humans would rather have nothingness for a purpose than have no purpose at all.
So, wow. That’s a lot of stuff to wrap your head around. But for me, it was filled with unsubstantiated and unlikely speculation. Much of his speculation could have been checked via old-fashioned scholarship, but Nietzsche makes no effort to do that. For example, Nietzsche claims punishment started as way of repaying debts? Really? Or women gravitate to asceticism because it makes them seem more attractive? Where is the support for this? And so forth. I just don’t get it. For me, he lacks credibility. Often, his argument amounts to nothing more than “because I say so". Plus, he is stubbornly cryptic for my tastes. Are these points of his meant to be accurate descriptions of reality? Or are they thought experiments meant to challenge us without necessarily resembling the real world?
Unraveling Nietzsche is exhausting.
It is possible, of course, that I am not reading Nietzsche in the right way. It might be that I am holding him to a standard that should not be applied to him. For example, when Plato or Aristotle or Augustine offer strange theories or recite tall tales, I ignore it and look for the larger meaning. Perhaps, that is how to read Nietzsche too. His prose displays no sense of accountability for the accuracy of details - historical or otherwise. So maybe I should not expect accuracy in the details with Nietzsche. Perhaps, I should focus on the big picture.
If I were to do that, I might conclude that Nietzsche does not like the bourgeois spirit of Europe in the latter half of the 19th Century. He does not like the mediocrity and egalitarianism of the rising middle class. He does not like the comfortable and smug thing that Christianity had become. He longs for greater creativity, beauty and freedom. He thinks that the creators of beauty should be treated as special and that they should be encouraged to think courageously, to act vigorously and to take risks. The creators of beauty should be free to pursue their vision and not be held back by the passive, careful and mundane attitudes that are the hallmark of the middle class. Nietzsche may be saying that provocative projects in art, literature and even morality should be valued by the rest of us, even when they challenge or frighten us.
A friend reminded me the other day of a handy formulation to remind us of where Nietzche fits in to the history of western philosophy: Socrates wanted to know nature, Descartes wanted to control nature, Nietzsche wanted to liberate nature and the post-moderns want to cancel nature. In the GENEALOGY, Nietzsche argues for restoring to ethics a natural order that has been lost. He wants to return to an ethic that encourages and rewards human characteristics that he regards as more natural than the priestly values. These include strength, vigor, power and the like. This is at the heart of his rejection of slave morality.
Most of us can accept Nietzche’s thesis that ethics should conform to nature. But the abiding question after reading his GENEALOGY is whether Nietzche has accurately characterized human nature. At best, his characterization seems incomplete.
Be that as it may, it is Nietzche’s desire to craft an ethics that frees human nature that distinguishes him from the moderns, who want ethics to control nature. And that is Nietzche’s greatest contribution to western thought. Even if we are not persuaded by Nietzche, we cannot deny that he changed the conversation and is rightly regarded as the end of the modern and/or the beginning of the post-modern period. -
Zur Genealogie der Moral. Eine Streitschrift = On the Genealogy of Morals, Friedrich Nietzsche
On the Genealogy of Morality is an 1887 book by German philosopher Friedrich Nietzsche.
It consists of a preface and three interrelated treatises expand and follow through on concepts Nietzsche sketched out in Beyond Good and Evil (1886).
The three treatises trace episodes in the evolution of moral concepts with a view to confronting "moral prejudices", specifically those of Christianity and Judaism.
تاریخ نخستین خوانش 1999میلادی
عنوان: تبارشناسی اخلاق (یک جدل نامه)؛ نویسنده: فریدریش نیچه؛ مترجم داریوش آشوری؛ تهران، آگاه، 1377؛ در 214ص؛ چاپ دوم 1377؛ شابک 9644160835؛ چاپ پنجم 1384؛ چاپ هفتم 1387؛ چاپ دیگر تهران، آگه، 1388؛ در 213ص؛ شابک 9789643290825؛ چاپ ششم 1385؛ چاپ هشتم 1388؛ چاپ شانزدهم 1397؛ موضوع اخلاق مسیحی و ریاضت از نویسندگان آلمانی - سده 19م
عنوان: تبارشناسی اخلاق؛ نویسنده: فریدریش نیچه؛ مترجم محمود بهفروزی؛ تهران، جامی، 1378؛ در 191ص؛ شابک 9645620724؛
فهرست برگردان جناب «داریوش آشوری»: «دیباچه مترجم ص 7»؛ «پیش گفتار، ص 13»؛ «جستار یکم، خیر و شر، خوب و بد، ص 25»؛ «جستار دوم، گناه، بد و جدایی، ص 69»؛ «جستار سوم، معنای آرمان زهد چیست؟ ص 125»؛ «برابرنامه ص 211»؛
تبارشناسی اخلاق، یکی از مهمترین آثار «فریدریش نیچه» است؛ این کتاب مشتمل بر سه رساله، درباره ی سرچشمه، و خاستگاه اخلاق است؛ درباره ی مفاهیم اخلاقی، که از سنت مسیحیت، به ارث رسیده، اما امروزه منسوخ شده اند؛ «نیچه» میخواهند، در این کتاب چند نکته اساسی را، که در کتاب «فراسوی نیک و بد» به اجمال آمده اند، با این نوشتار روشن و کاملتر کنند؛
تاریخ بهنگام رسانی 02/02/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
In Genealogy, Nietzsche re-evaluates moral values by raising their origins (which had found in the feelings and actions of Judeo-Christianity) and criticizing them by reconstructing the historical, psychological and genesis. Finally, anthropological analysis of these values and attitudes to better unmask them, namely to make them appear as so many illusions and lies.
In this book, he distinguishes between the morality of masters and that of enslaved people. There is, therefore, on the one hand, the category of dominants and, on the other, that of dominated. But the former divide themselves into warriors and priests.
And Nietzsche vigorously denounces the Jewish people of priestly character, which made the distinction between the mind and the body by mobilizing the weak, for its benefit, against the warriors.
Such an analysis led to the accusation of the philosopher of being Hitler's precursor, a racist before the letter.
However, this is a questionable assessment: because his life proves that he was in no way anti-Semitic, far from it!
Likewise, and by extension, the notion of "will to power" should not be simplified. More than a desire for domination, it simply manifests active forces.
"… We need a critique of moral values, and the value of these values must first question…". Establishing their origins, therefore, makes it possible to make their diagnosis, and it is through this act, this way, that "evaluation and re-evaluation" are, in short, possible.
Moral values can be explained psychologically (this is also one of the book's central theses).
And if these same values, which had based on self-denial and self-hatred, prevent humanity from asserting itself.
If so, like Nietzsche, we should support the idea that criticism of morality is necessary; it allows man to had freed from his nihilism; Because honesty is still ours!
Interestingly, this philosopher is his style (this book presented as an extended dissertation argued by rhetorical figures who also make Nietzsche a great stylist) and his expression marked by contrasts (therefore far to be monolithic).
At the same time, he is a great apologist (The Genealogy of Morality is a controversial work!), a superiorly brilliant and penetrating analyst who knows how to escape the starvation of any speculation. -
یک جَدَل نامه
اثر واقعا خوبی بود. در ادامه ی اثر "فراسوی خیر و شر" نوشته شده است و به روشنگریِ نقاط تاریک و شفاف سازی بیشتر در ادامه مسأله اخلاق که در اثر قبلی مورد بررسی قرار گرفته بود، می پردازد. در ادامه، سی��تم های اخلاقی مختلف، برای قشرهای مختلف را مورد بررسی قرار می دهد و به بیان نقاط ضعف آنها می پردازد و در نهایت سیستم برتر را از دیدگاه نویسنده برای جایگزینی پیشنهاد می دهد.
این اثر به بررسی کامل سیستم اخلاقی مورد نظر نویسنده می پردازد و روشنگری کامل را در رابطه با هدف این اثر انجام میدهد، به صورتی که در انتهای آن، نقطه تاریکی در مورد مسائل ذکر شده باقی نمیماند. نویسنده در نهایت تصمیم به بررسی مسأله "تاریخِ هیچ انگاریِ اروپایی" در اثری به نام "خواستِ قدرت" میپردازد، اثری که متاسفانه هیچگاه به پایان نرسید.
نثر این اثر نیز، همانند کتاب "فراسوی خیر و شر" می باشد و سرشار از زیبایی ها ادبیست.
ترجمه این اثر، کامل و بدون هیچ ایراد و اشکالی بود. جناب داریوش آشوری مانند همیشه، در این زمینه کامل و بی نقص عمل کرده است. -
'Man will wish Nothingness rather than not wish at all.'
This is the second work by Friedrich Nietzsche I've read/that has been read to me after
Beyond Good and Evil. Since this German philosopher is said to have had a considerable influence on Albert Camus, I decided to make a general survey of his major texts before reading
L'Homme révolté (The Rebel).
Main themes :
- An interesting theory regarding the historical origin of the idea of gods (linked to debt and debt to the ancestors in particular).
- Most important, how morals contemporary to Nietzsche proceed from ascetism, itself proceeding from bad conscience and ill-guided resentment.
- Murderous comments on what Nietzsche calls the herd mentality and slave morals. Again, he emphasizes the self-determination of values, the creation of one's own truths and objectives to look up to. However, the conditions to be part of which Nietzsche calls an aristocratic race is too vague and its definition of the lower part of mankind in his binary worldview is too much relying on attacks about physical disability to convince me. In short, this specific point can serve as an overall appreciation of the qualities and flaws of the work: much gusto, virtuoso command over the evocative powers of language and consistent emphasis on the individual setting his own values for himself, however here and there the work betrays a flippant lack of accuracy and care for rigorous demonstration.
... More particularly, the gullibility of the general public looking for meaning, purpose, answers as to the reason for their personal suffering (which is mainly due to physiological causes according to Nietzsche):
'He protects, in sooth, his sick herd well enough, does this strange herdsman; he protects them also against themselves, against the sparks (even in the centre of the herd) of wickedness, knavery, malice, and all the other ills that the plaguey and the sick are heir to; he fights with cunning, hardness, and stealth against anarchy and against the ever imminent break-up inside the herd, where resentment, that most dangerous blasting-stuff and explosive, ever accumulates and accumulates. Getting rid of this blasting-stuff in such a way that it does not blow up the herd and the herdsman, that is his real feat, his supreme utility; if you wish to comprise in the shortest formula the value of the priestly life, it would be correct to say the priest is the diverter of the course of resentment.'
[I have a nagging feeling that this may not necessarily apply to religious cult leaders exclusively... As the two disapproving mentions to Eugen Dühring's facile and pseudo-scientific anti-semitism seem to confirm. Matter of fact, it recalls immediately [book:Propaganda|493212] regarding the different sorts of associations in which citizens of the USA were taking part in the late 1920s
and
Psychologie Des Foules, dedicated to the categorization of the main sorts of psychological specificities in crowds.]
- Also, on this same topic:
'Such a hypnotic deadening of sensibility and susceptibility to pain, which presupposes somewhat rare powers, especially courage, contempt of opinion, intellectual stoicism, is less frequent than another and certainly easier training which is tried against states of depression. I mean mechancal activity. It is indisputable that a suffering existence can be thereby considerably alleviated. This fact is called to-day by the somewhat ignoble title of the "Blessing of work." The alleviation consists in the attention of the sufferer being absolutely diverted from suffering, in the incessant monopoly of the consciousness by action, so that consequently there is little room left for suffering—for narrow is it, this chamber of human consciousness! Mechanical activity and its corollaries, such as absolute regularity, punctilious unreasoning obedience, the chronic routine of life, the complete occupation of time, a certain liberty to be impersonal, nay, a training in "impersonality," self-forgetfulness, "incuria sui"—with what thoroughness and expert subtlety have all these methods been exploited by the ascetic priest in his war with pain!
When he has to tackle sufferers of the lower orders, slaves, or prisoners (or women, who for the most part are a compound of labour-slave and prisoner), all he has to do is to juggle a little with the names, and to rechristen, so as to make them see henceforth a benefit, a comparative happiness, in objects which they hated—the slave's discontent with his lot was at any rate not invented by the priests. An even more popular means of fighting depression is the ordaining of a little joy, which is easily accessible and can be made into a rule; this medication is frequently used in conjunction with the former ones. The most frequent form in which joy is prescribed as a cure is the joy in producing joy (such as doing good, giving presents, alleviating, helping, exhorting, comforting, praising, treating with distinction); together with the prescription of "love your neighbour." The ascetic priest prescribes, though in the most cautious doses, what is practically a stimulation of the strongest and most life-assertive impulse—the Will for Power. The happiness involved in the "smallest superiority" which is the concomitant of all benefiting, helping, extolling, making one's self useful, is the most ample consolation, of which, if they are well-advised, physiological distortions avail themselves: in other cases they hurt each other, and naturally in obedience to the same radical instinct. An investigation of the origin of Christianity in the Roman world shows that co-operative unions for poverty, sickness, and burial sprang up in the lowest stratum of contemporary society, amid which the chief antidote against depression, the little joy experienced in mutual benefits, was deliberately fostered. Perchance this was then a novelty, a real discovery? This conjuring up of the will for cooperation, for family organisation, for communal life, for "Caenacula," necessarily brought the Will for Power, which had been already infinitesimally stimulated, to a new and much fuller manifestation.
The herd organisation is a genuine advance and triumph in the fight with depression. With the growth of the community there matures even to individuals a new interest, which often enough takes him out of the more personal element in his discontent, his aversion to himself, the "despectus sui" of Geulincx. All sick and diseased people strive instinctively after a herd-organisation, out of a desire to shake off their sense of oppressive discomfort and weakness [that is, to comfort and be comforted?]; the ascetic priest divines this instinct and promotes it; wherever a herd exists it is the instinct of weakness which has wished for the herd, and the cleverness of the priests which has organised it, for, mark this: by an equally natural necessity the strong strive as much for isolation as the weak for union: when the former bind themselves it is only with a view to an aggressive joint action and joint satisfaction of their Will for Power, much against the wishes of their individual consciences; the latter, on the contrary, range themselves together with positive delight in such a muster—their instincts are as much gratified thereby as the instincts of the "born master" (that is, the solitary beast-of-prey species of man) are disturbed and wounded to the quick by organisation. There is always lurking beneath every oligarchy—such is the universal lesson of history—the desire for tyranny. Every oligarchy is continually quivering with the tension of the effort required by each individual to keep mastering this desire. (Such, e.g., was the Greek; Plato shows it in a hundred places, Plato, who knew his contemporaries—and himself.)'
----
- A 'diatribe'*** against a certain conception of science, presuming to have a say outside its domain of expertise to criticize and demand...
Albeit from a different sensibility, it also calls to mind (at least to mine) Mikhail Bakunin's words of warning against a scientific administration of society in
Dieu et l'Etat /
God and the State:
'The ascetic ideal has an aim—this goal is, putting it generally, that all the other interests of human life should, measured by its standard, appear petty and narrow; it explains epochs, nations, men, in reference to this one end; it forbids any other interpretation, any other end; it repudiates, denies, affirms, confirms, only in the sense of its own interpretation (and there ever a more thoroughly elaborated system of interpretation?); it subjects itself to no power, rather does it believe in its own precedence over every power—it believes that nothing powerful exists in the world that has not first got to receive from "it" a meaning, a right to exist, a value, as being an instrument in its work, a way and means to its end, to one end. Where is the counterpart of this complete system of will, end, and interpretation? Why is the counterpart lacking? Where is the other "one aim"? But I am told it is not lacking, that not only has it fought a long and fortunate fight with that ideal, but that further it has already won the mastery over that ideal in all essentials: let our whole modern science attest this—that modern science, which, like the genuine reality-philosophy which it is, manifestly believes in itself alone, manifestly has the courage to be itself, the will to be itself, and has got on well enough without God, another world, and negative virtues.'
'Science itself now needs a justification (which is not for a minute to say that there is such a justification). Turn in this context to the most ancient and the most modern philosophers: they all fail to realise the extent of the need of a justification on the part of the Will for Truth—here is a gap in every philosophy—what is it caused by? Because up to the present the ascetic ideal dominated all philosophy, because Truth was fixed as Being, as God, as the Supreme Court of Appeal, because Truth was not allowed to be a problem. Do you understand this "allowed"? From the minute that the belief in the God of the ascetic ideal is repudiated, there exists a new problem: the problem of the value of truth. The Will for Truth needed a critique—let us define by these words our own task—the value of truth is tentatively to be called in question. . . . (If this seems too laconically expressed, I recommend the reader to peruse again that passage from the Joyful Wisdom which bears the title, "How far we also are still pious," Aph. 344, and best of all the whole fifth book of that work, as well as the Preface to The Dawn of Day.'
This time, I draw a connection with Neil DeGrasse's
Astrophysics for People in a Hurry and Carl Sagan's
Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space, in particular with what addresses our anthropocentrist/anthropomorphist bias playing out in our understanding of the known universe, sometimes hampering this quest for truth.
'Has there not been since the time of Copernicus an unbroken progress in the self-belittling of man and his will for belittling himself? Alas, his belief in his dignity, his uniqueness, his irreplaceableness in the scheme of existence, is gone—he has become animal, literal, unqualified, and unmitigated animal, he who in his earlier belief was almost God ("child of God," "demi-God"). Since Copernicus man seems to have fallen on to a steep plane—he rolls faster and faster away from the centre—whither? into nothingness? into the "thrilling sensation of his own nothingness"?—Well! this would be the straight way—to the old ideal?—All science (and by no means only astronomy, with regard to the humiliating and deteriorating effect of which Kant has made a remarkable confession, "it annihilates my own importance"), all science, natural as much as unnatural—-by unnatural I mean the self-critique of reason—nowadays sets out to talk man out of his present opinion of himself, as though that opinion had been nothing but a bizarre piece of conceit'
'Similarly, who can grumble at the agnostics, reverers, as they are, of the unknown and the absolute mystery, if they now worship their very query as God? (Xaver Doudan talks somewhere of the ravages which l'habitude d'admirer I'inintelligible au lieu de rester tout simplement dans l'inconnu has produced—the ancients, he thinks, must have been exempt from those ravages.) Supposing that everything, "known" to man, fails to satisfy his desires, and on the contrary contradicts and horrifies them, what a divine way out of all this to be able to look for the responsibility, not in the "desiring" but in "knowing"!—"There is no knowledge. Consequently there is a God"; what a novel elegantia syllogismi! what a triumph for the ascetic ideal!'
- A 'call' against disingenuous idealism, that is moral ascetism of all sorts:
'I should like to know how many cargoes of imitation idealism, of hero-costumes and high falutin' clap-trap, how many casks of sweetened pity liqueur (Firm: la religion de la souffrance), how many crutches of righteous indignation for the help of these flat-footed intellects, how many comedians of the Christian moral ideal would need to-day to be exported from Europe, to enable its air to smell pure again. It is obvious that, in regard to this over-production, a new trade possibility lies open; it is obvious that there is a new business to be done in little ideal idols and obedient "idealists"—don't pass over this tip! Who has sufficient courage? We have in our hands the possibility of idealising the whole earth.'
Jean-Pierre Chalençon, the pinnacle of good taste, Chevalier des Arts et des Lettres, as a possible illustration of what the philosopher calls 'mock idealism', 'dilettantism and [our] perverted taste', a modern fraud in other words. Why have I though about this citizen among all upstarts and nondescripts parading in the upper classes today? Perhaps that's owing to his personal relationship with golden statues of Napoleon.
Soundscape:
The Firebird - Igor Stravinsky
----
An illustration of Nietzschean tragedy and 'slave morality': Berkerk, by Kentarō Miura -
دوستانِ گرانقدر، من بارها آثارِ زنده یاد <نیچه> را خوانده و بازخوانی کرده ام و با عناوینِ گوناگون مورد نقد قرار داده ام ... از دیدگاه من این کتاب ارزنده ترین و اندیشمندانه ترینِ آثارِ اوست... از آنجایی که با مغلطه ای کثیف و تکراری به جوانان القا کرده اند که فهمِ نوشته های نیچه دشوار است... لذا این کتاب را به زبانی ساده برای شما خردگرایانِ ایرانی، چکیده نویسی کردم تا به آسانی با اندیشهٔ این مردِ گرامی، آشنا شده و فریبِ عده ای بیخرد و بیسوادِ و تحریفگر را نخورید
پیشاپیش از شما سپاسگزارم که این ریویو را تا پایان میخوانید... به شما اطمینان میدهم که تا کنون هیچ متنی به این آسانی نتوانسته آنگونه که من نوشتم، بخشی از اندیشه های نیچه را بیان کند
------------------------------------------
عزیزانم، نیچه در خصوصِ اخلاق و مسائلِ مربوط به خیر و شر و یا همان خوب و بد، سخنانِ قابلِ توجه و تأمل برانگیزی را مطرح میکند و آغازِ سخنانش را برپایهٔ این پرسش ها بنا نهاده است که: آدمی در چه اوضاعی این حکم هایِ ارزشیِ خیر و شر را بنیاد نهاده است؟ این ارزش ها، چه ارزشی میباشد؟ این ارزش ها انسان را پیش برده اند، یا از پیشرفت بازداشته اند؟ آیا نشانهٔ بیچارگی و بینوایی هستند و زندگی انسانها را تباه ساخته اند! یا بلعکس
نیچه معتقد است که دینداران (یهودیت،مسیحیت، اسلام)، مفهومِ خوب و بد را تغییر داده اند.. بسیاری از این مسائلی را که امروزه آنها را خوب و بد میدانیم، برعکس بوده است و نیچه با مثالهایِ گوناگون از واژه هایِ گوناگون، ثابت میکند که دیندارانِ خواستگاهِ مفهومِ نیک و خوب را در جایگاهِ نادرستی پیدا کرده اند و نشانده اند
در حقیقت بزرگان و قدرتمندان و بلند اندیشان و پاک سرشتان و صاحبانِ نژادِ پاک و اصیل، نیکان و خوبان بوده اند.. در مقابل این نژاده ها و اصیلان، پست اندیشان و فرومایگان قرار داشته اند
دینداران و بردگان و پستان که موجوداتی کینه توز و انتقام جو بودند، آنچه را که به زیانِ آنها بوده است را بد و شر دانسته اند و آنچه را که به سودِ آنها بوده است را خوب و نیک قلمداد کرده اند و آنرا در میانِ پیروانشان جا انداخته اند
نیچه معتقد است که مذهبیان و دینداران، بدترینِ دشمنان برای انسان هستند.. آنها کم زورترین بوده اند و به همین سبب، نفرت در آنها به هیولا وارترین و ترسناکترین و معنوی ترین و زهرآگین ترینِ اندازه ها میبالد... در طولِ تاریخ، دینداران بزرگترینِ نفرت ورزان و کینه ورزان بوده اند
دینداران با انتقام گیری و واژگون نمودنِ ارزش ها، سروران و نژاد دارها و اصیلان را نابود کرده و اینگونه خوبی ها و نیکی ها را واژگون کرده و به نابودی کشانده اند... هنگامی که کارِ پیشداوری دموکراتیک به نفرت بینجامد، اخلاق را نابود میکند و تاریخ را دگرگون میسازد
دینداران با جنگ و خونریزی، سرداران و خوبان را به زیر کشیدند و اگر این را پیروزی بنامیم، بهتر است که این پیروزی را کثیف شدن و زهرآلود شدنِ خون بگذاریم، چراکه آنها با تجاوز به این و آن، نژاد اصیل را با نژادِ پستشان در هم آمیخته و دیگر نژادِ پاک از نژادِ بد، قابلِ تشخیص نمیباشد... این موضوع را میتوانیم در سرزمین پاکمان ایران ببینیم که اسلام و نژادِ پستِ تازیان، چه به روز این سرزمین آورده است و این حقیقتی است که هیچ ارتباطی با نژادپرستی ندارد... مردمانِ ایران زمین هیچگاه در تاریخ، اینچنین بیغیرت و بیخرد نبوده اند
در هر حال اخلاقی کردنِ مفهومِ دین و مذهب، برایِ فرار از این واقعیت بوده است که آنها خوب و بد را واژگون کرده و حقیقت و راستی را تغییر داده اند
دینداران با دروغپردازی هایِ خود، صداها را طنینِ خوش داده اند.. آنها دارند از ناتوانی، شایستگی میسازند.. آنها دارند از ناتوانی که هیچ پاداشی ندارد، خوش قلبیِ دروغین میسازند و از تو سری خوری، فروتنی دورغین میسازند.... تو سری خوردن و فروتنی در برابرِ موجودی که آن را نمیبینند و از آن طاعت میطلبند و آن را "خدا" مینامند... از رویِ ناچاری، بیهوده در برابرِ پیشگاهِ این موجودِ نامرئی سختی میکشند و کوشش میکنند و نامهایِ دروغین ولی زیبا بر رویِ اینکار میگذارند و میگویند: این صبر و فضیلت است ... اینها همه یکسری نگون بخت و بیچاره هستند
اینها همچون جادوگران هستند و این جادویِ سیاه و ویرانگر به دروغ از دلِ هر سیاهی و بدی، سپیدی و انتقام و نفرت.. و در نهایت از انتقام و نفرت، ویرانگری و بدی و زشتی میسازند.. کتبِ آسمانی خود را که آکنده از تهدید و نفرت و انتقام است را به نامِ مِهر و محبت، به دروغ مُهر زده اند
انسانها چیزهایی را به خاطر میسپارند که بیش از همه دردناکتر و دردآلوده تر است... دینداران از این مورد سواستفاده کرده و حافظهٔ انسانها را فاسد کرده اند... در تاریخ چیزی ترسناکتر از فنِ حافظه سازی نبوده است... ادیان و مذاهب، از بی رحمترین نظام هایِ رویِ زمین بوده اند و با شکنجه و کشتار و بریدنِ اندام و سنگدلانه ترین کارها، آیین گزاری کرده و دین و مذهبشان را رواج داده اند (منظور سه دین اصلی سامی و ابراهیمی میباشد) ... ریشهٔ تمامی اینها غریزه ای است که این موضوع را دریافته که: درد، نیرومندترین دستیارِ حافظه سازی میباشد... به یاریِ همین حافظه سازی هایِ دردناک بوده که اینها توانسته اند مردم را به سویِ خودشان بکشانند... بر زمینهٔ تمامیِ چیزهایی که دینداران به دروغ، چیزهایِ خوب نامیده اند، خون ریزی ها و بی رحمی هایِ بسیار زیادی دیده میشود
برایِ انسان، از تمامی جشن و سرورها، بالاتر و بهتر، کیفر دادن بوده و هست
در زمانی که این دیندارانِ کینه توز و بدبین، در روی زمین نبودند، زندگیِ انسانها شادمانه تر بود
حتی در کتب به اصطلاح آسمانی، شاهد آن هستیم که این دیندارانِ کینه توز، در انتظارِ سوزاندن و شکنجه دادن و کیفرِ مخالفانِ خویش در روز قیامت یا رستاخیز هستند... آیا این، همان اخلاقِ نیک و خوبی بوده که والاتبارها و پاک نژادها داشته اند!!؟؟ انسانِ پاک نژاد، دادورز است .. دادورز همواره رفتاری مثبت و نیک دارد، حتی با دشمنانِ خویش به دادورزی و خوبی رفتار میکند
این دینداران و کینه توزان بودند که "وجدانِ بد" را برای اولین بار اختراع کردند و همه چیز را واژگون نمودند.... حق و ناحق، فقط و فقط، توسطِ قانون، پدید می آید... حق و ناحق، به وسیلهٔ سوزاندنِ و انتقام گرفتن و کینه توزی و آسیب رساندن به مخالفان، ایجاد نمیشود
اینکه هر اراده ای، ارادهٔ دیگر را میباید با خود برابر بداند، اصلی است که زندگی ستیز و نابودکنندهٔ انسان میباشد.... این دینداران در کیفر، به دنبالِ هدف میگردند و گمان میکنند که کیفر را برایِ کیفر دادن، بنا نهاده اند
انسانهایِ والاتبار و نیک، ابتدا بر خویشتن پیروز میشوند... امّا بردگان و دینداران، به جایِ خویشتن، به کینه ورزی به بیرون از خود پرداخته اند... آنها برایِ آنکه رشد و پیشرفت داشته باشند، همیشه در تلاش بوده اند، تا در جهانِ بیرونی برایِ خود دشمن ساخته و با جهان بیرون از خود، مدام در جنگ و کینه ورزی باشند... آنها میخواهند بر همه جا پیروز شوند و بدون کار و زحمت، پایشان را دراز کرده و به همه چیز دست یابند... در صورتیکه انسانِ پاک سرشت و بزرگ زاده، با دلگرمی و یک رویی زندگی میکند... و این است آن اخلاقِ نیک و خوبِ انسانی
انسانی که دیندار و کینه توز است و همه را دشمن میپندارد، نه راست است و نه درست است.. نه ساده دل است و نه با خویشتن یکدل و یکرو میباشد... روان و درونِ این موجودات، کژبین و ناپاک است.. بعد جالب است که اینها از خوبی و پاکی سخن میگویند
نیچه معتقد است که قربانی شدنِ تودهٔ بشریت، برایِ به وجود آمدن و بالیدنِ نوعِ تواناتری از انسانها بوده است.. و این همان "پیشرفت" میباشد
نیچه میگوید: انسان به دین چسبیده است تا خویش را شکنجه دهد... گناه در پیشگاهِ خدا.. این اندیشه ای است که برایِ انسان تبدیل به ابزارِ شکنجه شده است
انسانِ دیندار، خواسته اش از ایجادِ دین و آرمانی به نامِ "خدایِ مقدس" این است که ناچیز بودنِ مطلقِ خود را لمس کند.. امان از این جانورِ دیوانهٔ افسرده که خود را انسان نامیده است... این هولناکترین نوعِ بیماری است که تا کنون بر انسان، تاخته است... دلشان هم به این موضوعِ دروغین، خوش است که خود را از گناه دور کرده اند... شما ببینید که زمین چه دیوانه خانه ای شده است
اینها از "خدای مقدس" یک نوع فسادی ساخته اند که یک لحظه خاطرِ ما را رها نمیکند
پیش از اینها و در زمانِ والاتبارها و پاک نژادها، برایِ آنکه وجدانِ بد را از خود دور سازند، از آزادیِ روانِ خویش لذت میبردند...و این دقیقاً برعکسِ کاری است که پیروانِ ادیانِ یهودیت و مسیحیت و اسلام (ادیانِ سامی) انجام میدهند
در زمانِ پیش از ظهور ادیانِ سامی، وظیفهٔ خداوند، شکنجه و کیفرِ انسانها نبود. بلکه خدایان، خودشان گناه و اشتباهِ انسان را به گردن میگرفتند
دینداران برایِ داشتنِ آرمانِ خدایِ مقدسشان، چه محراب ها که ویران کردند و چه خون ها که بر زمین ریختند و چه دروغهایی که مقدس کردند و چه ��اقعیت ها و چه نژادهایِ پاکی که آنها بدنامشان کردند
اینها خوک هایِ بخت برگشته ای هستند که دست به نیایش و پارسایی میزنند و در دعاهایشان غیرِ خویش را میجویند و غیرِ خوکِ بیچاره را.. و دست به نیایشِ آنها بر میدارند.. آنهم با چه سوز و گداز و خرناس کشیدنی که صدالبته تصورش را میتوان کرد.... اینها حسِ پاکِ انسانی را میخواهند نابود کنند و با موعظه هایِ ابلهانه در گوشِ جوانها پچ پچ و خِر خِر میکنند و میگویند که حس انسانی را و شهوت درونی خود را دور بریزید و به دنبالِ رستگاری باشید... حال تعریفِ اینها از رستگاری، چرت و پرت و موهوماتی غیرِ انسانی بیش نیست و میخواهند انسان را به دوران قرونِ وسطی ببرند
موسیقی و نقاشی و هرچیز هنری را گناه دانسته و زیبا شناسانِ هنری را گناهکار قلمداد کرده و حتی هنر را نیز همچون اخلاق تحریف کرده اند
اینها دم از "آرمان زهد" میزنند و سه شعار بزرگ را در زندگی اینها میتوان دید: تهی دستی- فروتنی- پارسایی.... این موارد و خزعبلات هیچ ارتباطی با فضیلت ندارد.. آخر دیندار را با فضیلت چه کار!!! این چیزها را فضیلت ندانید... اینها این اعمال و کارها را برایِ سرورشان (خدا) انجام میدهند.. چراکه میدانند اگر این بدبختی ها را نداشته باشند، دیگر سرور و خدایی در کار نخواهد بود و در نتیجه فضیلت هایشان بی معنی تر از این میشود
اینها سر به کوه و بیابان میزنند تا فضیلت کسب کنند و به زهد و پارسایی دست یابند! امّا میدانیم که چیزی که در بیابان فراوان یافت میشود شتر یا همان اُشتران است و باید قبول کرد که اینها نیز اُشتر مآبانی بیش نیستند
ما باید به نژاده ها و والا تباران حرمت نهیم.. بر هر آنچه روان در برابرش جبهه نمیگیرد و خود را نمیپوشاند.. آنچه با آن در سخن میتوان گفتگو کرد، نه از درِ فریاد و بانگِ بلند
مبلغِ دینی و کسی که بالایِ منبر میرود، کلهٔ پوک و خالی دارد.. نه به واقعیت می اندیشد و نه راستی و درستی را میداند... او تنها به شنوندگانش می اندیشد... او از راهِ کتابش (همان کتبِ به اصطلاح مقدس) سخن میگوید.. او نه خود را باور دارد و نه از خودش حرفی دارد که بزند و نه وقت دارد.. او تنها میخواهد در همان لحظه حرفهایش را بزند و مغزها را فاسد کند.. او نمیداند که جانی که به خود باور دارد، آرام سخن میگوید و با صبر سخن میگوید و به سخنانش می اندیشد
*********************
دوستان و عزیزانم، نیچه معتقد است که تمامی علوم و دانشِ بشری باید راهِ وظیفهٔ آیندهٔ فیلسوف را هموار سازد... وظیفهٔ فیلسوف حلِ مسئلهٔ ارزش ها و رده بندیِ ارزش هاست... این فیلسوف است که میتواند انسانها را از بندِ این خرافات و دروغ ها که به او به نامِ خوبی و پاکی خورانده اند، نجات دهد
برایِ آنکه بتوان آیندهٔ انسان را سر و سامان داد، انسان باید بیاموزد که در آغاز، رویدادهایِ ضروری را از رویدادهایِ پیشامدی بازشناسد و به علت ها و علیّت بیاندیشد و رویدادهایِ دوردست را از امروز ببیند و پیش بینی کند
نیچه به این موضوع باور دارد که با خودآگاه شدنِ خواستِ حقیقت، اخلاق نیز از این پس، رو به نابودی میرود.. نیچه میگوید: این نمایشِ بزرگ، در صد پرده که برایِ دو سدهٔ آیندهٔ اروپا رقم زده شده است، ترسناکترین و پرسش انگیز ترینِ نمایش هاست
نیچه معتقد است که کلیدِ آرمانی کردنِ تمامیِ جهان، در دستِ ما میباشد.. امّا این کار، دل نمیخواهد، بلکه یک دست میخواهد و بس... دستی بی پروا... دستی بسیار بی پروا
*********************
آنچه از همه چیز بیشتر برای من در این کتاب جلب توجه میکند، این است که زمانی که نیچه میخواهد آرزو کند، خواسته اش را از خدا یا خدایان طلب نمیکند، بلکه از <ایزد بانوان> خواسته اش را میخواهد و میگوید: بادا که ایزد بانوانِ نیکوکار، در آسمانِ فراسویِ نیک و بد، مرا نکوئی کرده و به من اجازهٔ دیدنِ چیزهای خوب و کامل را دهند، چیزی که به تمامیت رسیده باشد و شادمانه و پیروزمندانه باشد... چیزهایی که دوباره پیدا شوند و این انسان را که به راهِ اشتباه قدم نهاده است را بر راه درست و برحق براند و انسانها را نجات داده و به کمال رساند... این کوچک و خوار شدنِ انسانها و از بین رفتنِ نژاد پاک و والاتبار، آبستنِ بزرگترین خطرات برایِ انسان و انسانیت میباشد.. خطراتی که دیدارِ آن، دل را آشوب میکند
ما امروز در انسان هیچ نکتهٔ مثبت و خوبی را نمیبینیم که روی به بزرگی داشته باشد... وحشتی که از انسان در دلِ ما نشسته است، سبب شده تا ما عشقِ به انسان را از یاد ببریم... احترام به انسان و امید بستن به او را و حتی ارادهٔ گراییدن به او را از یاد برده ایم... دیدارِ انسان، امروزه در دل ما آشوب به پا میکند، و اگر این هیچ انگاره است، پس چیست؟ ما از انسان بیزاریم
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برای فرزندانِ خردگرایِ سرزمینم مفید بوده باشه و بتواند اندکی چشمِ بیخردان و عرب پرستان را رو به حقیقت و راستی، باز کند... با آنکه میدانم این بیخردها تمام اندیشمندانی که دین و مذهب و خدا و پیامبرانِ آنها را دروغین و پست و غیر انسانی میدانند را قبول نداشته و در خرّیت و ناآگاهیِ خود باقی میمانند
<پیروز باشید و ایرانی> -
درباب کتاب «تبارشناسی اخلاق»ه
نوشتۀ فریدریش نیچه، ترجمۀ داریوش آشوری، چاپ یازدهم: 1392، نشر آگه
تبارشناسی اخلاق را یکی از مهمترین کتابهای نیچه میدانند؛ این کتاب در واقع سیستماتیکترین کتاب نیچه است و چهبسا مهمترین کتاب او به شمار میرود. چنانکه از نام این کتاب برمیآید، نیچه در این کتاب با روشی تبارشناختی به ارزیابی اخلاق، ارزشهای اخلاقی و مفاهیم اخلاقی پرداخته است. مهمترین موضوع در فهم این کتاب و چه بسا فهم کل فلسفۀ نیچه آشنایی با همین روش تبارشناختی اوست؛ از این رو در این گزارش میکوشم چند و چون آن را توضیح دهم. در واقع ویژگی مهم این کتاب در مقایسه با دیگر آثار نیچه، روشمندی و سیستماتیک بودنِ آن است؛ به گونهای که در این کتاب بر خلاف سایر آثار نیچه، با انبوهی از ایدهها و چشماندازهای گوناگون روبهرو نیستیم، بلکه در آن یک سیرِ محوری پیگرفته شده است و افزون بر این، سبک نگارش آن نیز نه گزینگویانه[1]، که دارای یک سیر استدلالی پیوسته و هماهنگ است
تبارشناسی چیست؟
تبارشناسی در یک تعریف کوتاه و ساده عبارت است از بررسی خاستگاههایی که یک پدیده از آن ریشه گرفته و نیز تحولات و دگرگونیهایی که در فرآیند تحول و گسترش تاریخی خود از سر گذرانده است. به دیگر سخن در تبارشناسی به جای تلاش برای ارزیابی منطقی-استدلالی یا توجیه عقلانی یک پدیده، به سیر دگرگونیِ آن در بستری تاریخی پرداخته میشود و از بررسی این سیر کلیت آن پدیده تحلیل و ارزیابی میشود. به عنوان نمونه، در همین کتاب نیچه در پی آن نیست که اخلاق و ارزشهای اخلاقی را بر بنیاد عقلانیت، منطق یا استدلال فلسفی ارزیابی کند یا برای اخلاق پشتوانه و بنیادی عقلانی یا الهی بجوید، بلکه در پی آن است که چگونگی پیدایش و دگرگونی اخلاق و ارزشها و مفاهیم اخلاقی را در بستری تاریخی ارزیابی کند
چرا تبارشناسی؟
این که چرا نیچه از روش تبارشناسی استفاده میکند، خود یکی از ابعاد مهم اندیشه نیچه و در واقع پیامد ناگزیر اندیشههای اوست. در واقع نیچه در بستری نیهیلیستی به ارزیابی اخلاق دست زده است و از آن جایی که در چنین بستری تمامی ارزشها بیارزش و بیبنیاد شدهاند، بنابراین او هیچ منظر و معیار معتبر و پذیرفتنی در دست ندارد تا بر اساس آن به ارزیابی اخلاق بپردازد. به عنوان نمونه او نمیتواند از یک منظر دینی، یا از یک منظر فلسفی و عقلانی به ارزیابی اخلاق بپردازد، چرا که در نتیجۀ نیهیلیسم، هم دین و هم فلسفه اعتبار خود را از دست دادهاند و در واقع بنیادهای خودشان نیز سست و لرزان است و از این رو نمیتوانند معیاری باشند برای ارزیابی اخلاق و بررسی درستی یا نادرستی ارزشهای اخلاقی
نیچه در کتاب تبارشناسی اخلاق چه میکند
کتاب «تبارشناسی اخلاق» از سه جستار تشکیل شده است که در هر یک از این بخشها نیچه به ارزیابی سیر تحول و دگرگونی مفاهیم و ارزشهای اخلاقی میپردازد. هدف کلی او از این ارزیابی از یکسو نشان دادن این است که این مفاهیم اخلاقی از کجا و چگونه پدید آمدهاند و از سوی دیگر، روشن ساختنِ نادرستی و زیانباریِ اخلاقیات سنتی و به ویژه اخلاقیات مسیحی. در واقع تمرکز اصلی نیچه در این کتاب، بر ارزیابیِ ارزشِ خودِ اخلاق است، چیزی که فیلسوفانِ پیش از او هرگز در آن تردید نکرده و آن را به مثابۀ یک پیشفرض قطعی و یقینی انگاشتهاند. بدین منظور نیچه نیاز دارد که به بررسی و ارزیابی سیستم اخلاق و مفاهیم اخلاقی در سیر تاریخ بپردازد. در نتیجه این ارزیابی او نشان میدهد که بسیاری از ارزشهایی که ما در درستیِ آنها هیچ تردیدی به دل راه نمیدهیم و آنها را ارزشهایی جهانشمول و جاودانه میپنداریم، در واقع چیزی نیستند جز یک پدیدۀ تاریخیِ زمانمند که خود پیامد و نتیجۀ شرایط و چگونگیهای تاریخی معینی هستند، به ویژه شورشِ بندگان علیه سروران و واژگون و وارونه کردنِ ارزشهای اخلاق سروران که منجر به پیدایش سیستم اخلاقی کنونی ما شده است که انسان را به معنایِ دقیق کلمه بیمار و ناتوان ساخته و رشد و پیشرفتِ همراه با تندرستی و شادکامیِ او را مانع شده است
جستار یکم. «خیر و شر»، «خوب و بد»ه
در جستار نخست نیچه که پیشتر در کتابِ دیگر خود، «فراسوی خیر و شر»، دو گونه اخلاق، اخلاق بندگان[2] و اخلاق سروران[3]، را معرفی کرده بود، اکنون میکوشد تا به بررسی چگونگی پیدایش اخلاق بندگان بپردازد. نیچه بر این باور است که اخلاقِ زمانۀ او، که همان اخلاق مسیحی-یهودی است در واقع اخلاقِ بندگان است که از 2000 سال پیش بر آدمی حاکم شده است. حال آنکه پیش از آن، یک سلسله مراتب طبیعی حاکم بوده است که در آن سرور، یعنی انسان والاتبار، خوب، تندرست و نیکبخت (شادکام)، بنابر حقی طبیعی صاحب قدرت بود و سروری خود را با به کارگیریِ اخلاقِ سروران، اعمال میکرد. اما با شورشِ بندگان علیه سروران و پیروزیِ آنان بر سروران، بندگان توانستند با این استدلال پایانِ اخلاق سروران را رقم بزنند: «تنها آنان که رنج میبرند خوب هستند، تنها تهیدستان، ناتوانان و فرودستان خوب هستند». در حالی که در اخلاق سروران، آریگوییِ پیروزمندانه به خویشتن، بنیاد است؛ اخلاق بندگان بر بنیاد کینتوزی[4] استوار است و در آن نهگویی به هر آنچه که متفاوت، دیگرگونه، بیرونی و جز-خویش است نقشی اساسی دارد. این گونه است که روح کینتوزی بر اخلاق بندگان حاکم شده و سراپایِ اخلاق مسیحی را فراگرفته است
جستار دوم. «گناه»، «بدوجدانی» و از اینگونه چیزها
در جستار دوم نیچه میکوشد تا با روش تبارشناختی خود چگونگی پیدایش مفهوم «گناه[5]» و «بدوجدانی[6]» [یا همان وجدان ناآرام، معذب و خودآزار] و نیز «کیفر[7]»[یا تنبیه] و مفاهیمی از این دست را تبیین کند. نیچه با رهگیریِِ سرآغاز این مفاهیم، روشن میسازد که این مفاهیم در آغاز بر چیزی که به معنایِ سرپیچی از اخلاق باشد دلالت نمیکردند؛ به عنوان نمونه، نیچه با بررسی ریشههای لغویِ واژه «گناه» در زبان آلمانی (Schuld)، روشن میسازد که این واژه از مفهومِ «بدهی» ریشه گرفته است. در واقع گناه یا بدهی در آغاز بدین معنا بوده است که کسی به کسی دیگر یک بدهی دارد و یک روش برای تضمین بازگرداندنِ این بدهی، ترس از کیفر یا تنبیه است. اما با چیرهگشتنِ اخلاق بندگان، این مفهوم دیگرگون شده و به معنای خطا و لغزش در برابر موجودی فرادست و خداگونه در آمده است. نیچه در بررسی مفهومِ «بدوجدانی»، به این نتیجه میرسد که با گسترش اجتماع و قوانین محدودکنندۀ اجتماعی و اخلاق بندگان، انسان از یکسو نمیتواند غریزههای طبیعی و حیوانی خود همچون پرخاشگری و تجاوزگری و بیرحمی را برآورده سازد و از سوی دیگر نیز نمیتواند آنها را «خوب» و اخلاقی بشمارد. اما غریزههایی که نمیتوانند خود را در بیرون خالی کنند، رو به درون میآورند، یعنی درونی شده و به خودِ فرد هجوم میآورند. چنین است که انسان، خود را هدفِ غریزۀ بیرحمی و پرخاش و دشمنیکردنِ خود قرار میدهد، همچون جانوری وحشی که در قفس به خویشتن حمله میکند و خود را به در و دیوار میکوبد و تکهپاره میکند و این چنین است که غریزههای سرکوبشدۀ بشر وحشی، رو به درون آورده و او را به خودخوری و احساسِ گناهِ دائمی میکشانند، و این نیز «بدوجدانی» را پدید میآورد. او خود را از این بابت که غرایزی وحشی دارد سرزنش میکند و البته سزاوارِ کیفر و عذاب میداند
جستار سوم. معنای آرمانِ زهد چیست؟
در جستار سوم، نیچه میکوشد تا آنچه که او «آرمان زهد[8]» مینامد را بررسی و تبیین کند. در نگاه نیچه آرمان زهد، به طور کلی آنگونه نگرشی است که زندگی، غریزههای طبیعی انسان و آنچه که اینجهانی [دنیوی] است را بیارزش میانگارد و با خوارداشتِ تندرستی، شادکامی و لذتِ اینجهانی، انسان را نسبت به آنها بدبین ساخته و به جای آنها، او را به زندگی در جهان دیگر و لذتهایِ آنجهانی فرا میخواند. بر بنیاد آرمان زهد توانایی، والاتباری، تندرستی، شادکامی، ثروتمندی و هر آنچه که ارزشهایِ والاتباران و سروران است، «بد» و «گناهآلود» است و در مقابل، ناتوانی، بیماری، ضعف، فقر و فروتنی، «خوب» و «اخلاقی» است. نیچه بر این باور است که آرمان زهد آنجا پدید آمد که انسانِ بدوجدان و در عذاب، کوشید تا دلیلی برای رنج و عذاب خود بیابد. این دلیل را کشیشِ زاهد [زاهدِ سنتِ یهودی-مسیحی] به انسان میدهد و در واقع دلیلی برای رنج و عذابِ انسانِ بدوجدان میتراشد: «گناه در برابر خدا». او غریزهها و رانههای جسمانیِ انسان را بد، گناهآلود و بیارزش میخواند و انسان را به ایمان به خدایی فرامیخواند که در برابر رنج، بدبختی و ناشادمانیِ اینجهانیِ انسان، به او سعادتِ اُخروی را پاداش میدهد. کشیش زاهد به انسان میآموزد که خود را به سبب داشتنِ غریزههای طبیعیِ انسانی سرزنش کند و خطاکار و گناهکار بشمارد و از این بابت با شرمساری در برابر خداوند «احساس گناه» کند و از درگاه او طلب بخشش کند. بدینترتیب آرمان زهد چنین وعده میدهد که انسانِ ضعیف و ناتوان در بهشت توانا و نیرومند میگردد، و انسان فقیر و بدبخت، در بهشت ثروتمند و شادکام میشود، و در واقع توضیح و توجیهی برای رنجِ اینجهانی آنان فراهم میآورد
بدین ترتیب نیچه با تبارشناسیِ ارزشها و مفاهیم اخلاقی، نشان میدهد که «خیر» و «شر» حقایقِ ثابت، جهانشمول و جاودانه نیستند و ما نه با حقایق اخلاقیِ مطلق، که صرفا با گونههای مختلف تفسیرهای اخلاقی روبهرو هستیم. در پایان این جستار نیچه آگاه شدنِ انسان از واقعیتِ ارزشهای اخلاقی را سرآغاز مرگ و نابودیِ اخلاق میداند و آن را «وحشتناکترین»، «پرسشبرانگیزترین» و ای بسا «نویددهندهترین» منظرهای که در برابر انسان قرار دارد میداند
درباب ترجمه داریوش آشوری از تبارشناسی اخلاق
بیتردید ترجمههای داریوش آشوری از آثار نیچه، از جمله بهترین، دقیقترین، زیباترین و دلنشینترین ترجمههایی هستند که تا کنون در زبان فارسی انجام شدهاند. داریوش آشوری از یکسو به به خوبی زبان، ادبیات و فرهنگ غربی را میشناسد و از سوی دیگر با زبان فارسی و فرهنگ و ادبیات ایران و به طور کلی فرهنگ مشرق زمین کاملا آشناست و چهبسا یکی از بزرگترین ادیبان این سرزمین است. او با ترجمههای خود، نه تنها آثار بزرگ مغربزمین همچون «چنین گفت زرتشتِ» نیچه و «شهریارِ» ماکیاولی را در دسترسِ فارسیزبانان قرار داده است، بلکه با کوشش بسیار گنجینهای بیبدیل از واژگان و مفاهیم فارسی را گردآورده است و در مواردی پرشمار، واژگانی نو از خود ساخته و بدین ترتیب گسترۀ واژگانیِ زبانِ فارسی را گسترش داده است. در واقع با توجه به ترجمههای درخشان او از آثار نیچه، بیتردید او را باید بزرگترین شناسانندۀ نیچه به فارسیزبانان دانست. تاثیر او بر آشنایی ما با نیچه به گونهای است که امروزه در گسترۀ زبانِ فارسی، نام نیچه با نام آشوری پیوند خورده است و چهبسا سبک نگارش او و واژگانی که او در ترجمه آثار نیچه به کار برده است، به تعبیری به یک شاخص و الگو برای محققان اندیشه نیچه و دیگر مترجمانِ آثار نیچه تبدیل شده است. با این حال این ویژگیهای نیک و این ترجمههای درخشان، نباید مانع از نقد ترجمههای او شود. از این رو میکوشم به چند مورد از کاستیهایی که از دیدگاه من در ترجمههای او وجود دارد اشاره کنم
نوشتههای نیچه در عین اینکه بسیار زیبا و ادبی هستند، با این حال به معنایِ دقیق کلمه نوشتههایی «فلسفی» هستند که در آنها مفاهیم و واژگان اختصاصی فلسفه و نیز استدلالها و گزارههای فلسفی با زیبایی و ظرافتِ شگفتانگیزی در یک فرمِ ادبیِ شاعرانه جای گرفتهاند. به تعبیر دیگر، در نوشتههای نیچه از یکسو با یک سطح و جنبه ادبی روبهرو هستیم و از سوی دیگر با سطح و جنبهای فلسفی؛ از این روست که به عنوان نمونه «چنین گفت زرتشت» در عین اینکه یک اثر ادبیِ درخشان و زیباست، یک اثر فلسفیِ مهم و دقیق نیز به شمار میرود که در آن نیچه در قالبِ روایتی ادبی و داستانگونه، ایدههای فلسفیِ ناب و ژرفی را بیان کرده است. شکی نیست که ترجمههای آشوری از آثار نیچه، دقیق و زیبا و به معنای دقیق کلمه «ادبی» هستند، با این حال چنین مینماید که زیادهروی او در توجه به جنبههای ادبی متن و پافشاری او بر زیباییِ ترجمه، گاه موجب شده است که انتقال دقیقِ معنا و مفهوم و در واقع جنبۀ فلسفیِ نوشتههای نیچه به نوعی قربانیِ زیباییِ ترجمه و توجه بیش از اندازه مترجم به جنبۀ ادبی متن شود. این امر به گونهایست که به عنوان نمونه در ترجمه «چنین گفت زرتشت»، جنبۀ ادبی چنان غلبه یافته است که چهبسا برای مفاهیم و واژگان مشخص و تخصصی فلسفه نیز برابرهایِ ادبی برگزیده شده است و در واقع جنبه ادبیِ ترجمه به کلی جنبۀ فلسفیِ آن را به حاشیه رانده است. از این رو جای شگفتی نیست که در ایران، نیچه غالبا به عنوان یک ادیب و شاعر شناخته میشود و نه یک فیلسوف! و «چنین گفت زرتشت» نیز غالبا کتابی ادبی و شاعرانه پنداشته میشود و نه فلسفی
افزون بر این، پافشاری بر ابعاد ادبی متن و به حاشیه راندنِ ابعاد فلسفیِ آن باعث شده است که در بسیاری از موارد دریافتِ معنایِ دقیقِ متن و به ویژه فهمِ ایدههای فلسفیِ آن نیز برای خواننده دشوار و چهبسا به کلی ناممکن باشد. در واقع توجه بیش از اندازه آشوری به جنبۀ ادبیِ آثار نیچه و زیبایی متنِ ترجمه، و البته پافشاری او بر به کارگیریِ واژگانِ فارسی سره، گاه بخشهایی از ترجمههای او را سختخوان، دشوار، گنگ و چهبسا به کلی نادرست کرده است. این امر به گونهایست که امروزه چهبسا که به دلیل همین ترجمهها، نه تنها بسیاری از اندیشههای نیچه در جامعه ما بد فهمیده شدهاند، بلکه به طور کلی نیچه به عنوان فیلسوفی دشوار، پیچیده و چه بسا مبهم و پریشانگو شناخته شده استۀ حال آنکه به گواه آنان که با زبان آلمانی آشنایی دارند، نوشتههای نیچه در عین آنکه ژرف و دقیق هستند، روان و به دور از پیچیدگی و ابهام هستند و اندیشههای او با آنکه عمیق و پرمغز هستند، هرگز مبهم و ناروشن نیستند. به عنوان مثال در همین کتاب «تبارشناسی اخلاق»، بارها پیش آمد که من معنای بخشهایی از ترجمه را با اینکه چندین و چندبار خواندم، درنیافتم؛ اما با رجوع به متنِ ترجمه انگلیسی به راحتی و با یک بار خواندن به معنای متن پی بردم. البته باید اشاره کرد که این موضوع میتواند ناشی از کاستیهای ساختاریِ زبان فارسی، گستره ناکافیِ واژگان آن، و نیزعدمِ آشناییِ کافیِ خواننده با زبان فارسی نیز باشد
پینوشتها
1. aphoristic
2. slave morality
3. master morality
4. ressentiment
5. guilt
6. bad conscience
7. punishment
8. Ascetic Ideal
جوینده و پاینده باشید
امین درستی -
For all his brilliance, Nietzsche was not one for exposition or systematic investigation. He writes in impassioned bursts rather than extended thoughts—a style in keeping with his abhorrence for all things stale, academic, and ‘English’. This quality is evident right from the preface, which is divided into several shorter prefaces. These frequent breaks are maintained throughout the book, each essay being divided into chunks too short for subchapters, but too long for aphorisms.
On one level, this is a mere trifle of formatting. But on another (as I alluded to above), these frequent bursts hint at Nietzsche’s thought as a whole. Nietzsche, in his characteristic way, flipped the traditional Western preoccupation for truth on its head—explaining it as a weakness rather than a strength. To be sure, this is a fascinating idea. But this also helps to explain why Nietzsche wrote the way he did.
Instead of a scholarly treatment, which would be a manifestation of the traditional ‘will to truth’ which he so detested, Nietzsche’s mind skips along the inquiry like a flat rock on the surface of a pond. He dips in quickly, just enough to get his fingertips wet, and then recoils. To pick another analogy, he is somewhat like a fencer: he searches for a problem’s weakest point, makes a stab at it, and then draws back.
This style works well for some subjects, and poorly for others. In The Genealogy of Morality, Nietzsche is tackling a genuinely academic problem (which is probably why academics tend to think this book is his masterpiece): the origins of morality. This brings Nietzsche dangerously close to dreaded methodical argument—an awkwardness he tries to counteract by maintaining his gnomic and forceful style. But if Nietzsche is not trying to get at the “truth” of the origins of Western morality, if he does not thinking that knowing the historical origins of good and evil is better than being ignorant of them, what is he doing?
For me, these are serious contradictions, and Nietzsche was probably aware of them. As a result, this book is suggestive, not conclusive. The fun comes more from reading Nietzsche’s prose than from any revelations about the nature of morality. But there are some solid insights, nonetheless. Nietzsche connects Christian meekness with the low status of the people who originated it. And isn’t that exactly the kind of idea you would expect from a powerless people—to turn the other cheek? Nietzsche points out that Christian morality effectively turns weakness into strength—the perfect moral system for a religion of the lower-classes.
But is this the true root of Christian morality? I have no idea. Such a question seems impossible to answer with any degree of certainty. For this, and all of the other arguments in this book, you’ll just have to take Nietzsche at his word. -
Chronology
Introduction & Notes
Note on the Text and Translation
Further Reading
--Preface
--First Essay: 'Good and Evil', 'Good and Bad'
--Second Essay: 'Guilt', 'Bad Conscience' and Related Matters
--Third Essay: What Do Ascetic Ideals Mean?
Notes -
Με απλά λόγια
Η εξέγερση των δούλων στην ηθική ξεκινάει όταν η μνησικακία (ressentiment) έγινε η ίδια δημιουργός αξιών. Σε τέτοια όντα, στα οποία απαγορεύεται η αληθινή αντίδραση, δηλαδή η αντίδραση της δημιουργικής πράξης, η μνησικακία βρίσκει ανταμοιβή μόνο σε μια φαντασιακή εκδίκηση. Ενώ κάθε ευγενής ηθική πηγάζει από μία θριαμβευτική κατάφαση στον εαυτό της, η ηθική των δούλων ξεκινά πάντα από την αντίδραση σε κάτι "εξωτερικό", διαφορετικό από τους ίδιους, σε κάτι που δεν είναι ο εαυτός τους. Από αυτή την στείρα άρνηση πηγάζουν οι πράξεις τους. Αυτή η αντιστροφή του βλέμματος, αυτή η ανάγκη να κατευθυνθεί προς τα έξω αντί να κοιτάξει μέσα του, στον εαυτό του, αποτελεί την ουσία της μνησικακίας. Η ηθική των δούλων χρειάζεται πριν απ' όλα έναν κόσμο έξω από αυτήν, "εχθρικό". Χρειάζεται, από άποψη φυσιολογίας, εξωτερικά ερεθίσματα για να δράσει- η δράση της είναι κατά βάση αντίδραση. Εντελώς αντίστροφα, η ηθική των ευγενών δρα και αναπτύσσεται αυθόρμητα, δεν γυρεύει κάτι εξωτερικό παρά μόνο για να πει ναι στον εαυτό της με ακόμα πιό πολύ ευγνωμοσύνη και χαρά. -
Three essays each coherent. This is Nietzsche's best work. Almost all of his major ideas lurk within this book. I would recommend the audio version. There's just something about Nietzsche that when he's read aloud you just feel the contempt and frustration you know he has for mankind and even the reader of his book.
He'll say the world needs artist and poets. He feels his truths and the reader feels them too. There's good and there's bad with Nietzsche. He has special dislike for women and feminism which even transcends the time period he's writing in. I could probably identify 10 statements through out the book that even a modern day misogynist would blush at. I hope that doesn't stop modern readers from reading this short masterpiece of a work.
Everything we know is tinted by our current context, its history and our expectations. Nietzsche does say in the book that most of philosophy is ahistorical, but in order to understand the proper context history must first be understood. (One of my favorite statements made by modern day homophobes often in the guise of religion is "marriage is between a man and a woman and it was Adam and Eve in the Garden of Eden not Adam and Steve". They always forget to mention the talking snake, and they were right when they made it a tautology, but, unfortunately for them, the world has moved and now it's 'marriage is between consenting adults' and there is a new tautology in play).
The theme that really ties all three essays together is that 'man prefers the will to nihilism more than the will to nothing'. The Christian (and Nietzsche seems to focus mostly on the most popular religion in Western Europe at that time) is the most nihilistic person of all for they have outsourced their morality to somebody else. Who truly acts for the good? The person who is promised an eternal life for performing according to scripture or the person who does the good for its own sake. Nietzsche is not a nihilist. He has a system and he defends them within these three essays.
"There are no truths, there are only perspectives" leading to the 'free spirit' as he said in the third essay, and in the first essay (or maybe the second?) he says what free spirit would actually do wrong because he has no God keeping him from acting wrongly? Almost none! The more inclusive set of beliefs that include the other inferior systems (a recursive process of sorts) give his rank order of being leading to his 'perspectivism' of truth and keeping out of a nihilistic trap.
He's really clued into the 'pernicious teleological' way for thinking that permeates society today. He illustrates by saying "the hand was made to grasp" after all that's what we do with it. The world gives but it also takes. Idle chatter distracts. He does obliquely mention his solution of 'modified poverty' (my words) for the fulfillment of a philosopher (artist, poet, or even a regular human like me). The philosopher should only have the bare minimum necessary to survive and the rest is too much (this will be another spot where he makes a gratuitous misogynistic statement which adds nothing to the point) and ends up taking more than giving (except for the gratuitous statement against women I have hearitly endorsed this advice for my life).
He has hints of his 'eternal return' within the second essay. But he only takes it as far as the absolute determination of the world. He knows man is an animal but quotes Spencer ('survival of the fittest') more than Darwin (or Huxely, Darwin's bulldog). He's definitely got a book that Nazis could embraced if they ignore the parts they don't like. He is not anti-Semite (he goes out of his way to attack the anti-Semites), but he does state the last great man was Napoleon, and Germans after 1930 could put Hitler within Nietsche's context of greatness. This book surprised me by how much what the Nazis thought could fit into this book with a little bit of editing.
"Will to Power" is a term people love to throw out when discussing Nietzsche. Nobody gets it right. I suspect even Nietzsche doesn't always know what he means by it. But, in the context of some of the book, he will say "man's instinct to freedom or what I call 'will to power'". Nietzsche doesn't believe in 'free will' as originally defined by St. Augustine because St. Augustine uses it for man analogously to God creating the universe. The 'will' is more in line with that which contain all of our feelings, passions, and emotions, the Dionysian man, our rational intuitions of sorts. The power is our drive (or driving, because Nietzsche would say we are always becoming we never are). Our drive comes about because everything that is must maintain itself and strives to conquer what is beyond it. (That's why Nietzsche calls out Napoleon as he does. That's why the Nazis would have embraced this book because Hitler would be their ideal man. Their aesthetic priest).
Man is an animal and thus has the instincts of an animal. Debt and Guilt (apparently practically the same word in German) are the onus society puts on us. Historically, cutting off someone's arm would compensate for my loss. As if, their suffering would make me better. That's how religion gets started. The ultimate Christian sacrifice is of course Jesus on the Cross as payment. Of course, Nietzsche calls all of this bunk. Everything up til know has been designed in such a way to take away our 'instinct of freedom' or our 'will to power'. The masters have been enslaved by the slaves (the Roman Nobels by the Jews according to Nietzsche). Our system of values have been turned upside down where the pitifiul, the needy, and the vulgar has been made the nobel, the good and the hoped for.
Nietzsche is clear. Man took a wrong turn after Homer. Truth (or the best perspective) is disclosed to man by appearance. It's not necessarily to have a Copernican Revolution of the Mind (he quotes Kant surprisingly often and actually in flattering ways) or to think that Plato's Cave with ideal forms is helpful. Truth is not correctness.
There are clear links to existentialism running throughout this book. Man is absolutely responsible for his own actions because of his freedom that he is given (according to him). Man first historically has created someone to blame (this is another one of the 10 times he'll single out women in a misogynistic way) thus leading to religion and probably psychiatrists. The hermeneutics of suspicion used by Nietzsche are clearly borrowed by the early 20th century psychoanalysts and this book shows why.
It's not what we see when we look at the great piece of art, but it's what the artist thinks. That forms the basis of his aesthetic ideal. They are going to lead us out of the wilderness.
I don't like most of what Nietzsche says, but I love his thought process. I'm glad that Republicans don't like him because they falsely see him as a Nihilist (but he surely is an Atheist), and they would be able to argue their viewpoints from a stronger perspective if they would take the time to read a masterpiece like this (Nietzsche knows how to 'feel' his way to the best perspective and in no uncertain terms he like the Republicans put the onus on the individual, and they would discount time and chance and say that government (or society) is the problem not the solution and most of all would never think "there but for the grace of the universe go I" since they both think the absolute freedom trumps equality almost always ). I suspect Nietzsche never wrote anything more coherent than this book of essays, but he's always worth reading and I would recommend this book because of the depth and cohesion within the book. -
This treatise stands as the most sustained criticism of Judaeo-Christian values, or rather, the origin of said values. Nietzsche redefines them as the products of the brutal conditioning of our animal instincts over the centuries. The failure to retaliate became "goodness", fear into "humility", submission to those who one hates "obedience" and cowardice into "patience".
Discarding the methods of his contemporaries, Nietzsche comes up with a theory, which delineates how morals come to evolve within cultures; the transvaluation of values. Nietzsche tells us to imagine two sets of creatures; birds of prey and lambs. Birds of prey are necessarily noble, strong and proud creatures and lambs in contrast are weak, timid and cowardly. Lambs possess what we call a "slave morality" and birds of prey a "master morality". Thus, it is natural for the lambs to get pissed at being carried off by the birds of prey, they succumb to ressentiment of these superior beings. So in order to make themselves feel better, they manufacture "morals" based off of the weaker parts of their character. These morals then spread through society and culture like an infection when weaker natures reevaluate their character and transform it into something is it not.
Later on, Nietzsche inquires as to why these behaviors went unchecked centuries ago. Pain is the answer. Free will can be a burden to "slave moralities" and so guilt and bad conscience may have arisen as a way to repay debts to our animal vitalities. Nietzsche thinks that Christians and other slave moralities crave cruelty and breed martyrs, the most famous example of which would be Jesus Christ, of course. There are innumerable reasons to punish: to render harmless, to prevent bad behavior, to repay a debt, to isolate, to instill fear, for festivity etc. Punishment more than anything does not deter us from wrong-doing, it makes us become more prudent. Beyond that, we internalize our instincts and bottle them up and thus this bad conscience is a subtle sickness in our society. This leads to Nietzsche to conclude: 'how much horror there is at the bottom of all "good things"!'
The last chapter is a real departure. The other two chapters were a rather lengthy indictment (hehe, Confederacy of Dunces reference) against the Christian faith and how they suppress our instinct of freedom. This last chapter rather prophetically endorses human ambition and claims that all life has a "will to power." We affirm our own existence through our will and we become the authors of our morals and our fates. Then in a similar way that atheists attack religion, Nietzsche scathingly bludgeons science's credibility. Science looks for absolute truth as if it were a picture on a wall, but truth to Nietzsche is a sculpture; you walk around it, observing many faces and many perspectives. This represents Nietzsche's doctrine of perspectivism, which goes as far as to say that we can approach truth by looking at various perspective, but we may never actually obtain it. This leads to one of the many bold declarations that Nietzsche is known for making: "There are no facts, only interpretations."
Nietzsche rarely stays on topic and that is not necessarily a bad thing. In a book which was meant to sketch the evolution of morals over the centuries, we also looked at how science and religion have no claim to truth and also how we can make the most of our lives. The versatility of topics makes the Genealogy the most forcible, ambitious and amazingly accessible work of Nietzsche's. -
A truly delightful intellectual romp that is both entertaining and disturbing.
It is entertaining because Nietzsche is an outrageously brilliant writer who expresses his complex philosophical ideas in a creative way, and who makes even the most cynical ideas sound beautiful. Nietzsche is truly blessed for having the analytical brain of a philosopher as well as masterful skill in sculpting beautiful phrases, like a poet.
It is disturbing because of Nietzsche's tremendous cynicism, which can often make one uncomfortable depending on how attached you are to a certain belief. There is no way around it: this book will probably offend you. If you are a Christian, it will offend you. If you are a leftist of any kind whatsoever it will offend you. If you are an atheist, someone who believes in the power of science, or an agnostic, it will offend you. If you believe in eastern philosophies, it will offend you. That is the real beauty of Nietzsche: he challenges your beliefs and offers a compelling alternative. The Genealogy of Morals is more full of Nietzsche's criticisms of ideas than his attempts to supplant them, though.
I cannot stress how well-written this book is. Nietzsche's words will annihilate your beliefs at the same time that they caress your mind.
It isn't quite up to par as Nietzsche's masterpiece, Thus Spoke Zarathustra, which is one of my favourite books. But it is still excellent. The only major flaw in this otherwise near-perfect book is that I find his argument is really scattered. Thus Spoke Zarathustra was scattered as well, but it didn't hurt that work because Nietzsche was deliberately trying to be esoteric and hard to understand and that worked really well, since Those Spoke Zarathustra is written as a kind of satire of religious scripture. But Genealogy of Morals is his most structured work, and it doesn't seem that Nietzsche is trying to be overly hard to understand here, so I can't forgive him on that one
Other than that small nit-picky detail, this is a truly excellent work of philosophy. Highly recommended to anyone who likes to read philosophy. It's very short, too. -
“Enough”
i like a lot of Nietzsche's ideas *a lot of his views are very questionable tho* BUT i find his works extremely boring to read. i prefer a short summary of them. just read the SparkNotes :)
now i can say that i read Nietzsche. good for me i guess.
...here are some Nietzsche memes:
-
Un testo imprescindibile per imparare a conoscere le modalità analitico-filosofiche di Nietzsche, per veder smascherati idoli e false credenze, per apprender a trascender l'apparenza di quanto crediam di conoscere (valori e morale inclusi), per poter, infine, contemplar, con sincerità, la lenta azione d'asservimento che Chiesa e Stato hanno sempre perseguito.
-
چرا باید تبارشناسی اخلاق بخوانیم
کج نمایی و اغراق نیست که بگوییم امروزه ((چنین گفت زرتشت)) شاهکارِ نیچه محسوب میشود ؛ و به بیانی شیواتر , باید گفت که امروزه نیچه را با چنین گفت زرتشت میشناسند . در سپتامبر 1886 , نیچه نامه ای به دوست خود , یاکوب بورکهارت مینگارد و آنجا از کتابِ فراسوی نیک و بد سخن میگوید که چون قصد ما ارجاع محض به تاریخ نیست , به همین بسنده کنیم که گفته :((هر چه که در چنین گفت زرتشت گفته ام ,اینجا هم گفته ام اما به زبانی بس متفاوت.)) حدود یک سال و یکسال و نیم بعد , در نامه ای دیگر از تالیف جدیدش که بشود تبارشناسی اخلاق , تعریف میکند و میگوید برای روشن کردن چند اصل بنیادی از فراسوی نیک و بد , این کتاب را تالیف کرده . پس اینجا , با لحاظِ چنین گفت زرتشت به عنوان مشهورترین اثر وی و تشابه و انطباق فراسوی نیک و بد با آن , به اهمیتِ تبارشناسی اخلاق پی میبریم . کتابی نسبتاً کوچک و موجز که نقطه ی شروع بهتری برای یک فلسفه دوستِ نیچه دوست به نظر میرسد , بنا به روایتِ ساده تر و ماهیتِ جستار گونه ای که تفاوت شدیدی با لحن استعاری و گزین گویه ایِ فیلسوف شهیر را
می نمایاند.
نیچه در منطقه ممنوعه قدم گذاشت
آنطور که نیچه میگوید یا بهتر بگویم , آنطور که گفته های نیچه را تفسیر کردم , ((اخلاق)) به نظر از فلسفه هرگز جدا نبوده و فیلسوفان زیادی از دوره افلاطون و همتایانِ آتنی اش تا اسپینوزا و دکارت و کانت , که به نوعی پیوند ناگسستنی ای با عصر روشنگری دارند , همواره اخلاق را عضوی جداناپذیر از فلسفه دانسته اند ،اما به روایت نیچه , این هرگز بدین معنا نبوده است که آنها خودِ اخلاق را واکاوی کنند و به چیستی آن .فکر کنند ؛اخلاق برای فیلسوفان سنتی چیزی "قائم به ذات" , تحول ناپذیر و بی چون و چرا بوده که کاربرد
و نمودش در فلسفه بیشتر مهم است تا اینکه خودش هم تبیین شود ؛ به نظر نیچه , هیچ فیلسوفی به ذهنش خطور نکرده که اخلاقیات و ارزش آنها را جداگانه بسنجد و مثل اعداد و متغیرها در ریاضیات , نمود و کاربردش
مهمتر است تا ماهیتِ خویش ؛ و اینجا نیچه کریستف کلمبویی شد که در آمریکا قدم گذاشت , در سرزمینی ناشناخته و ندیده نشنیده پایش را گذاشت که به خودِ وجود و چیستیِ اخلاقیات شک میکرد و دستکم آنرا جدا از فلسفه قابل نقد و بررسی قرار میداد؛ برای چه به حرف اخلاق گوش کنیم ؟ اصلاً اخلاق کیست که به حرفش گوش دهیم ؟ نباید بدانیم از کی حرف میشنویم ؟ - شاید این سه سوال بهترین بیان برای شکاکی نیچه نسبت به اخلاق باشد.
"تنها چیزی که تاریخ ندارد, تعریف پذیر است."
گفته ی فوق از متن کتاب استخراج شده است و در کتاب هم بولد شده بود. چرا از اخلاق پریدم به
این گزین گویه ؟ ببینیم . در سنجش ارزشهایی مثلِ (نیک) و (بد) , ذهنیتی ایجاد شده که معنا و
مفهوم این ارزشها را در سراسر تاریخ بشریت ثابت و دست نخورده میبیند؛ و همین گمانی برپا
میکند که حاکی از ازل و ابدی بودن و استعلایی بودنِ مفاهیم است که انسان نمیتواند در آنها
دست ببرد. اما نیچه جهان را مملو و سرشار از تحولات و تغییرات و دگردیسی های لحظه ای
میبیند , و به عبارتی ((" بی ثباتی , تنها ثبات دنیاست .")) ؛ از این رو که هیچ نگاهِ استعلایی و متافیزیکی ای در نیچه دیده نمیشود , باید گفت که از نظر او , انسان خودش ارزشها را آفریده و همین خالق بودن اوست که اجازه ی تغییر را هم خود به خودبه او داده است . مثلاً اگر امروزه نیکی و خوبی در ردیف صفاتی مثل رحم و مروت داشتن ,رنجبر بودن و زاهد بودن , مستضعف بودن و به قول خودش , "برده" بودن جای گرفته و
بدی توسط صفاتی مثل زورمندی و دنیا طلبی و شادمانی احاطه شده , روزی روزگاری همه چیز برخلاف این اوضاع برقرار بوده است . در ادامه مسیحیت و یهودیت و نیهیلیسم می آیند.
مسیحیت از یهودیت جدا نیست و نیهیلیسم از مسیحیت نیز
به روایت نیچه , زمانی که هومر-شاعر معروفِ آتن- حماسه می سرائید , نیک و بدی که خودش در
زندگی اش دیده کاملاً متضاد بود ؛ روحِ پهلوانی, شادمانی و لذت از زندگی که آنها را "غرایز دیونوزوسی- خدای سرمستی و جشن در یونان باستان-" می نامد پسندیده میبود و ارجمند ؛ تا سالیانِ سال هم همینطور بود تا اینکه یهودیت آمد . یهود آمد و موسی و فرعون . یهودی که در دسته ی "اخلاق بردگان" از نظر نیچه قرار میگیرد اما به بزرگترین پیروزی بر سروران دست می یابد و این پیروزی, پیروزی از نوعی معنویست و ارزشی؛ و واژگونی و جابجایی ارزشها , پیروزی یهودیت است . اکنون نیک آن کسیست که رنج دیده و ضعیف و برده باشد , و بد میشود همان شهوت پرست ,دنیا طلب و مادی گرا که گداختگی ابدی در آتشی ابدی در دوزخ نصیبش میشود . در ادامه , نیچه مسیحیت را ادامه همین مسیر میداند و مسیح را وارث این وازگونی , کسی که همین آرمانها و ایده ها را برافراشت و قومی از وی استقبال کردند .
بله , مسیحیت از یهودیت جدا نیست . و نیهیلیسم چرا جدا نیست ؟
ملاقات با فروید , کیفرشناسی, رنج و گناه و کشیش
در ادامه , موضوع کیفر و عدل به میان میاید . "حقیقتی وجود ندارد , فقط تفسیرها هستند." و دوباره به گفته ای از خودش متوسل شویم تا موضوع را روشن کنیم. تاریخِ نادیده گرفته ی شده ی بشر که موسوم به ماقبل تاریخ است , رویکرد متفاوتی در قبالِ مجازات و عدالتخواهی پیش میگرفته که ربطی به ((برابریِ آسیب وارده به شاکی و تنبیهِ مجرم)) نداشت ؛ و به قول خود نیچه , چیزی مثل پس گردنیِ پدر به فرزندش
بود که صرفاً از خشمی درونی و آنی حاصل میشد ؛ پیچیدگی و گستردگی تبصره ها و بندهای قانون و
بوروکراسی مدرن هیچگونه شباهتی به کیفرخواهیِ بدوی انسان و رویکرد سابقش ندارند و به واسطه
تمدن و شهرنشینی و دولت هاست که این تبصره های متعدد به نوعی غرایز حیوانی و بدوی انسان را فروکاسته و "رام" کرده اند( نیچه : مریض کرده اند.) . و اینجا انگار داریم فروید میخوانیم! تمدن و دولتها , غریزه های انسان که روزگاری سریعاً تخلیه و اجرا میشدند را پس میزنند و به درون انسان برمیگردانند ؛ و هر "ناخودآگاهی" که میدانیم و میشناسیم , بدون تحقق این امر ممکن نبود و غرایز سرکوب شده هستند که ناخودآگاه میسازند. اما معضل در اینجاست که غرایز به زعمِ عقب نشینی , هنوز پابرجا مانده و انسان را به کشمکشی درونی مبتلا ساخته اند . جهشی به مسیحیت و کشیش هایش داشته باشیم:
آنها چه جوابی دارند ؟ رنج انسان به نظر آنها مترادفِ گناهکاری و عذاب وجدان است . مسئولیت رنج بردن ِ بشر با خودش است : (( رنج میکشی چون خودت سبب رنج کشیدنت شده ای ؛ چون گناهی مرتکب شدی و عذاب وجدانش , تاوانیست که میپردازی.)) و به عقیده نیچه , نفسِ رنج و خودِ رنج کشیدن نیست که اذیت میکند , بلکه بی معنایی و پوچیِ آن آزار دهنده است. کشیش با القای حس مسئولیت به انسان , او را از پوچی به خیال خود دور میکند اما همه ی اینها
مثل همان ضرب المثل شیرین ایرانی است که : کاچی به از هیچی! . به مرور زمان انسان تواناییش را در مقابله با این گناه و بدوجدانی کمتر و کمتر دید و به جایی رسید که زندگی راورطه ای سهمگین از شکنجه و درد و زبونی و خواری ببیند ... و به تعبیر نیچه , به آن نه بگوید.
اینجا , میبینیم که نیهیلیسم معاصر از مسیحیت جدا نیست . یهودیت به مسیحیت وصل است و
نیهیلیسم به مسیحیت ؛ و احساسِ ابدیِ رنج کشیدن به خاطر گناهکار بودن , تاکنون تنها معنا و
غایتی بوده که در زندگیِ انسان پدیدار شده است و بنا به کلمات کتاب: ((اگر از آرمان زهد چشم
بپوشیم, انسان,جانورِ بشری,تاکنون معنایی نداشته و زندگانی او برروی زمین هدفی نداشته است.))
فلسفه ی نیچه
به تفسیر خودم , این کتاب به خاطر ماهیت تاریخی-فلسفی خود( تبارشناسی و پیگیریِ تاریخِ
ارزشها) به قدرِ کتابهای دیگر نیچه یا کتابهای بقیه فیلسوفها غلظت فلسفی ندارد و از طرفی کوچکی و کوتاهی اش هم از بسط و تفصیلِ مباحث فرار میکند . اما از بین سه جستاری که کتاب را تشکیل میدهد , در اواخر جستار دوم اشاره هایی گذرا و اجمالی به راه حلی که نیچه برای معضلات انسان مدرن ارائه میدهد شده است؛ اما گذرا و اجمالی و کلی , مثل یک نقاشی امپرسیونیستی که جزئیات و دقیق نمایی و تشریح در اولویت نیستند و دریافت و احساسِ کلی و تصور ارجح میباشد؛ او از ابرمردی سخن میگوید که بتواند ارزشهای بنیادی نیک و بد یا خیر و شر(؟) که سالهاست حاکمند را کنار بزند و با زنده کردن و تجدید حیاتِ احساسات طبیعی و شور و شوقهای زمینی , باری دیگر انسان را به بله گفتن به زندگی وادارد و دستش را بگیرد و از مغاکِ نیهیلیسم و باتلاق های مسیحیت بالا بکشد. در این میان , در نبرد با افلاطون , نقشِ هنر در زندگی را حیاتی تر و ضروری تر از آنچه مرسوم است تلقی میکند و میگوید هنر و فلسفه صاحبِ تاج و تختی بشوند که قبلاً از آن مسیحیت(دین) بود. و به دریافتهای من که حقیقتاً شاید پایه ی فلسفی محکمی نداشته باشم و دومین کتابی از نیچه باشد که خوانده ام , تاکنون نیچه به هیچ وجه آنگونه که تعریف میکردند-پوچ گرا, ناامید, دیوانه- به نظر نرسیده است؛ شاید مبارز با اینهاست تا اینکه خودش پوچ گرا و ناامید و دیوانه باشد , و با وجود سلبِ استعلا و متافیزیکِ فلسفی از بشر و چکش و تبر زدن به ستونهای فلسفه پیشین, همچنان انسان را به شور زندگی تشویق میکند ؛ با اینکه حقیقت ومعرفت را موهومی میبیند و حداقل .دست نیافتنی ,
.زندگی کردن را با وجودِ تفسیرهای خود ساخته ی بشر نکوهیده و ممنوع نمیداند
.باری دیگر هم میخوانم , شاید نه به این زودی -
هذا الكتاب وكتابان سيتلوانه هما (غسق الأوثان، ونقيض المسيح) هما ذروة فلسفته وأكثر صورها وضوحا وجرأة وإفصاحا عن نظريته في انحلال الغرب
في هذا الكتاب يروي نيتشه قصة الأخلاق من وجهة نظره كيف نشأت ويرد نشأتها إلى صورة صراع طبيعي بين السادة والعبيد
وهو يسر د التحول الذي نشأت فيه الأخلاق عند العبيد كرد فعل على تفوق الأسياد.
وما يهمنا في أعمال نيتشه عند هذه النقطة هو أنه ما أوغلنا فيها إلا وبان لنا عميق صلة فلسفته بنظرة ابن خلدون للطبيعة الصراعية للتاريخ ، وأعني طبيعة التغلب وطلب المجد ، وأن هذه الفلسفة تعتمد هذا الصراع شرطا للحياة، وأن سقراط وفلسفته وما تبعها وانبنى عليها، وأخلاق المسيحية الكاثولويكية بالأساس وما تلاها من اصلاحات لوثر وكالفن انتهاء بالثورة الفرنسية، كلها حلقات في سلسلة ثورات العبيد وانتصار قيمهم (الأخلاق) على قيم السادة, وأن عصر النهضة الأوروبية وحالة نابليون الاستثنائية كانت محاولات قيم السادة الانتصار على قيم العبيد.
وإذا فالتاريخ لدى نيتشه لم يكن إلا هذا الصراع خلدوني الطابع ومكيافلي التصميم بين السادة (البرابرة) والعبيد (الحضر، المدجنين، الإنسان الأخير).. مع الاقرار بأن التاريخ إلى الآن في صراع دائب لا يتوقف بينهما .
وهذه الترجمة التي قام بها فتحي المسكيني قوية مكثفة معتبرة .. -
مانیفستِ ضد اخلاق نیچه! نیچه در این کتاب کاری را که در ابتدا آغاز کرده بود و در آثار بعدی و به خصوص فراسوی نیک و بد ادامه داده بود به سرحدات خود میرساند. او با اخلاق میجنگد و جنگ خود را یکی از معلولهای خود آن اخلاق میداند.
نیچه در این اثر به خوبی واژگونگی مفاهیم را به ریشخند میگیرد و بیان میکند چگونه مفاهیم «نیک» اخلاق روزگاران گذشته امروز «شر» تفسیر میشوند و برعکس. او برای کار خود از زبانشناسی، تاریخ، اسطورهشناسی، فیزیولوژی، دین و حتی خود اخلاق برای اثبات مدعایش استفاده میکند و در بیشتر مواقع در این امر موفق است. نیچه به جنگ تمامیت اخلاق افلاطونی در اشکال مختلف مدرن مسیحی، سکولاریستی، سوسیالیستی، لیبرالیستی، عقلگرا، آنارشیستی و... میپردازد و ضدخویش بزرگی را میسازد که چند دهه بعد سرچشمه اندیشه پستمدرن میشود.
او در پایان مانیفست خود به ما نشان میدهد چگونه اخلاقیت اروپایی طی دو سدهی آینده (از زمان خود یعنی اواخر قرن ۱۹) طی چند پرده نمایش ضد-خویش را تولید میکند. چیزی که ما آیندگان شاهد آن بودیم و هستیم! چه در قرنی که گذشت و چه امروز در آغاز قرن بیستویک! -
Από τα πιο ώριμα έργα του Νίτσε και πιο "επίσημα" σε ύφος. Σίγουρα χρειάζεται κι άλλη ανάγνωση, αφού προηγηθούν τα πιο πρώιμα.
Δε χρειάζονται πολλά λόγια για τον Νίτσε. Πρόκειται για φιλόσοφο με τρομερή διαύγεια σκέψεων τις οποίες εκφράζει με αξιοσημείωτη ευθύτητα. -
در مجموع کتاب خوبی بود به خصوص بخش دوم که راجع به گناه و بد وجدانی است، کاملا برای کسانی که علاقهمند به روانکاوی فرویدی هستن توصیه میشه. تنها مشکلش از نظر من شیوهی ارائهای از زبان فارسی بود که مترجم انتخاب کرده بود. واقعا شیوهی ترجمه رو دوست نداشتم
-
N I E T Z S C H E . Poate cel mai iubit, citit, controversat si legendarizat filosof din ultimii 200 de ani. Cand eram in liceu multi profesori chiar sustineau ca Eminescu era familiar cu filosofia nitzscheeana, ignorand complet faptul ca Nietzche de abia vanduse 500 de exemplare pe parcursul vietii si, colac peste pupaza, a murit cu 11 ani dupa Eminescu. Totusi, nu tagaduiesc 100% aceasta poveste, chiar mi-ar placea sa citesc o analiza serioasa vis-a-vis de acest fenomen. Si ma rog, de ce nu l-ai mitologiza pe Nietzche ? Omul era o reimprospatare bine venita dupa toata filosofia aia de catedra cu care ne-au obisnuit filozofii moderni si medievali (ba chiar antici in unele cazuri). Ironia faptului face ca Nietzsche este cel mai comprehensibil si, totodata, cel mai prost interpretat mare filosof al ultimelor secole.
"Genealogia Moralei" s-a dovedit a fi cartea mea preferata a autorului, cot la cot cu "Stiinta Voioasa" (in engleza " The Gay Science", nu era cum sa nu mentionez). Dupa cum stiti, ganditorul era obsedat de dihotomia bine-rau, inca de la 13 ani, dupa cum chiar el ne spune inca din primele pagini. Lucru perfect normal !In "Nostalgia Originilor"(tradusa in engleza "The Quest", din motive necunoscute) Eliade ne spune ca dihotomiile sunt cele mai importanta subiecte de discutie intelectuale din istoria umanitatii.
Nietzsche incepe promitator, el face o disectie a limbii germane si descopera ca dihotomia bine-rau izvoraste din dihotomia aristocrat-plebe. Chiar si in limba romana exista treaba asta daca stati sa va ganditi: cuvantul "vulgar" se trage din "vulg", cuvant depreciat pentru popor.
Una dintre cele mai subestimate vorbe ale lui Nietzsche: "Forma este fluctuanta, dar sensul este si in mai mare masura fluctuant..."Nu e de mirare ca nu am mai vazut la nimeni sa il sublinieze pana acum. Vorba asta este "ingropata" intr-un discurs cam lung. Imi place sa fiu dat pe spate si sa imi pun intrebarea "Cum de nu m-am gandit la treaba asta simpla ?"
"Hybris este astazi intreaga noastra relatie cu natura (...) , hybris este pozitia noastra fata de Dumnezeu (...) si fata de noi insine."
"Pentru cel cunoscator nu exista obligatie."
"Orice exces de sentiment provoaca durere."
Acestea ar fi doar cateva din replicile care o sa vi se intipareasca pe encefal dupa ce cititi cartea,in special finalul partii 15.
Bineinteles, daca l-ati citit pe Nietzsche stiti ca uneori "sare calul", de cele mai multe ori intr-un mod relativ amuzant. De pilda, aici preia un proverb care spune ca femeile sunt hine. Asta e nimic ! In "Dincolo de Bine si de Rau" spunea ca femeile nu stiu ce e aia mancare.
Intr-un alt pasaj Nietzsche zice ca artistii care se culca cu femei sunt mai pierduti decat tezaurul Romaniei si alte exemple de BroScience va asteapta in aceasta carte exceptionala.
Ea chiar este exceptionala. Ganditorul intervine cu multe exemple din scrierile lui Schopenhauer si Kant si impacheteaza totul intr-un mod foarrte placut. A fost un virulent inamic al tartuferiei si al austeritatii de catedra (acel "cum ti-ai permis sa absentezi de la ora mea ?" din liceu). In "Genealogia Moralei" s-ar putea ca Nietzsche sa vi se para ceva mai analitic si sa resimtit un amar deja-vu de la "Originea/Nasterea Tragediei".
Eu va recomand sa cititi aceasta hostie adusa umanitatii, intrucat Nietzsche este de departe cei mai original ganditor al tuturor timpurilor. Ma uit la mai multi autori contemporani. Oameni inteligenti. fara tagada, dar cu o gandire atat de inchiriata si cliseica incat iti vine cateodata mai degraba sa pescuiesti la copca cu mana decat sa ii citesti. Nietzsche e altceva. Poate pare dus cu pluta pe alocuri, dar macar sti ca nu are cuvinte izvodite aiurea. -
Πιστεύω πως η κριτική μου σε ένα τέτοιο μεγαλειώδες έργο είναι ασήμαντη και περιττή.Θα περιοριστω στο να εκφράσω τον αμέριστο θαυμασμό μου για το μυαλό αυτού του Ανθρώπου.
-
The following review has been updated after having read the kingdom of god is within You by Tolstoy. Still, i left the original review unchanged until the very end.
-
« What is the meaning of life ?”
But why are you asking yourself even this question ?
What is the value of answering that question?
As in, What is the value of that truth?
That will to truth , that will to know the meaning of life that is inserted in each man, is a problem in us.
The fact that suffering (life) has no meaning has blanketed mankind.. and the ascetic ideal gave us a meaning to that suffering.
Thanks to biblical answers, the door was shut to all suicidal nihilism.
But that very new meaning given to us, brought to us more suffering (I’m going to develop this aspect further below) .. yet, at least now we had a meaning to live.. no more aimless suicidal depressions bc of it… and by that, we negate the possibility of giving up on willing to live… as in by that, we could WILL to live
But then, those same ppl .. keeps on their daily lives expressing/feeling:
-how they hate certain ppl (coworkers or whatever ppl that upset you),
-they express a fear of happiness (bc it might lead to disappointment),
- they express a longing to get away from appearance (cos too superficial ),
-they express a hatred of growth (“I wanna stay forever young”) …
basically by ACQUIRING a will to life, they just end up expressing A WILL AGAINST LIFE’s most fundamental prerequisites ( happiness, other humans, growth, etc)
I like how he’s observing this paradox in man…
His point is that: 𝐦𝐚𝐧 𝐬𝐭𝐢𝐥𝐥 𝐩𝐫𝐞𝐟𝐞𝐫 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐧𝐨𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠𝐧𝐞𝐬𝐬 𝐭𝐡𝐚𝐧 𝐧𝐨𝐭 𝐰𝐢𝐥𝐥.
—/
And he find in that a great danger to mankind: this temptation to nothingness.. that’s the beginning of the end for him, mankind turning its will against life.
—
Now here, he’s going to debunk WHY this will to nothingness happens: “the origin of bad conscience”
Nietzsche looks on bad conscience as a serious illness to which man was forced to succumb by the pressure of the most fundamental of all changes.. he found himself emoticones within the confines of society and peace
He takes for example : animals at the beginning that were happily adapted to the wilderness, war, the wandering of life and adventure .. but now they’re chained down by their masters and sometimes are lost, clumsy without him around..
similarly, man experiences a feeling of misery on earth.. due to getting accustomed to all religious morals…
his instincts had not ceased to makes its demands within him!
All instincts which are not discharged outwardly turn inwards , and this evolves into the soul.. the bigger the sensation of our soul within us, the bigger the amount of unsatisfied demands
Animosity, cruelty, the pleasure of pursuing , raiding, changing and destroying
Forced into the oppressive narrowness and conformity of custom, man impatiently ripped himself appart, persecuted himself, gave himself no peace and abused himself - THIS is the origin of bad conscience. This animal who battered himself raw on the bar of his cage and who is supposed to be “tamed”, has had to create an adventure , a torture chamber, an unsafe and hazardous wilderness.
Instinct of freedom forced back, repressed, incarcerated , finally only able to unleash itself only against itself.. that and that alone is bad conscience
——-
One of his other pbs with Christianity:
He argues that, while the Christian Priest soothes the pain caused by a moral wound, he poisons the wound at the same time..
as in he puts blame of this moral upon his “patient” for the purpose of self-discipline, self-surveillance, self-overcoming
The priest combats the discomfort of the sufferer but not the actual cause, not the actual state of being ill.. cos at the end, the sufferer still inwardly suffers
——
This book is called on the Genealogy of Morals, and this is why he is just explaining concepts instead of offering solutions.. the title was telling.
On Beyond Good and Evil , you grasp better his proposal to mankind … an offering for them to think thoroughly by themselves, each one of us. Stop cloning ourselves through religions, teachings and teachers, and instead each one of us should practice profound thinking and come out as Superman with our own sagacity…
This book offers me more insight on his qualms with the modern man. Like from the very origins. I think this book and beyond good and evil overlap well with each other.
—-
Also, let me take a second to talk about his prose?
Nietzsche’s prose is condescending, puzzling, arrogant and poetic !
I see Nietzsche’s art as saddistic.. it challenges my views by insulting me, yet We always end up succumbing to its undeniable might.
When some ppl “debunk” a claim of yours by a logic they themselves found, they express it in such pompous ways ,(they reply to your claim in that self-important tone),
it reminds me of a 14 yo who just solved a difficult math exercise & want to flex about it to the whole class
Nietzsche impersonates this so much but in Nietzsche’s case, he is most of the time expressing something thought-provoking
But the thing with Nietzsche is that he *shamelessly* impersonates, embraces this, but he also willingly exaggerates it. Which emohasized the aim of his content , which is to challenges our satisfaction with life at every level and give us a wake up call..
—-
Update of the review:
Why a 2-star?
Because Nietzsche idealogies are severely harmful to humanity.
Nietzsche suggests that by looking at history, everything beautiful and sublime today sprung from an ugly growth/process of creation
And then he continues by saying that, if the aim of a nation is to évolve towards greatness, they must take similar path.
And i believe this is a terrible message; these destructive forces are harmful for humanity. Fortifying a state by using violence and oppression is against my conscience.
And which greatness does Such a state aim to achieve? To force your views upon every citizend ?
Nations that have been driven by force to accept the faith of their conquerors have always remained antagonistic to it
Opression by force is Empty on a spiritual Level.
Oppression above the rest wont make people happy spiritually.
Why not proposing for a thorough deconstruction of the entire social system which is so obviously using means that we feel in our conscience to be so unlike our ethics.
I would suggest Nietzsche to read the Kingdom of God is Within You by Tolstoy.
-On the Orgins of Morality by Nietzsche: 4/10. -
Whenever I want to give someone a metaphor for what being actively engaged in close reading might look like, I often ask them to imagine a floating sphere. I suggest they view it from every possible vantage point: up, down, around, below, above—etcetera. And then they go deeper: “Of what material is it constructed?”, “How old is it?”, “What might it symbolize by itself or in relation to X?”, and more. The answers are arbitrary of course, but the results are not. This exercise is to first examine presumptions, and then get beyond them through questioning literally as much as possible. Every time its conducted, something new is discovered, and it is a fresh experience each time. And it is within this spirit I always find myself when close reading Nietzsche, and trying to grasp as much as possible about what he is saying.
From what I view as perhaps the most essential vantage point in his three essays, he is trying to grapple with morality (he himself examining and critiquing every conceivable angle), as well as the difficulty of suffering itself. And while he has powerfully incisive and highly controversial critiques of Christian-based morality, it is absolutely worth noting—while decidedly off-topic—that Nietzsche was absolutely, as an objective fact, not a Nazi, and he had a pronounced hatred of the German nationalists of his time.
What is the most vital thing to take away, I think is that Nietzsche believes in higher humans and that humans do not have equal worth. Goethe, Beethoven, and other creative types and those who seize-the-day or his anointed champions. The joy of achieving even a ‘slight superiority’ is the greatest thing to strive for. Etcetera.
A wonderfully vigorous book that contains so much electricity, so much passion, that it is hard not to forgive Nietzsche for not being a bit more systematic, a bit more formal in his argumentation. They are so seductive—there is always at least one person in every philosophy class who has read, or wills themself to read, every Nietzsche book as though they discovered the secret of life itself. But honestly, who cares? Nietzsche is so punk-rock, so much fun to read and hear him disparage so much and question so much, that that is reward enough.
Like the Sphere Exercise, these are just perhaps the most import lens to dig through Nietzsche’s work with. On a second or third reading, there is no doubt much more to learn.
In summation, this is frankly an essential book if one is a philosophy buff and something of a completionist. -
کتاب در سه بخش و یک پیشگفتار تنظیم شده است. جزء منقحترین آثار نیچه بهحساب میآید. مملوء از ایدههای متهورانه و جسورانه است که بیدلیلی و عدم سازگاری برخی از گزارهها با شهود اولیه را میتوان بهنفع بدیع بودن آنان در نظر نگرفت. عجیب کتاب اثرگذاری است و بهقطع بعد از خواندنش، سخت میتوان در تفکرات آتی آن را در نظر نیاورد.
پ.ن1: ترجمه عجیب آشوری در برخی موارد به معماهایی بدل میشود که تلاش برای حل آنان قدری به جذابیت کتاب افزوده است.
پ.ن2: امروز دانشجویی در صف سلف دانشگاه درحال خواندن کتاب بود که هرچند ممکن است خودم در وضع بهتری کتاب را نخوانده باشم، ولی بهنظرم سخت میشود بدون تمرکز خط صحیح کتاب را گرفت. برخلاف چیزی که تصور میشود نوشتههای نیچه ساختار منطقی روشنی دارند که صرفاً از خلال دقت و بازسازی چندباره متن، میتوان از آنان پرده برداشت. -
چی میشه گفت؟ فکر نمیکردم انقدر عالی باشه. خب با اینکه توقع داشتم نیچه خیلی خوب باشه با توجه به شنیده ها و خوندن یکم اینور اونور، اما از حد انتظارمم خیلی بالاتر بود. هی میخوندم و جلوتر میرفتم و با خودم حسرت میخوردم که چرا نیچه زود از دنیا رفت. کاش بیشتر بود و بیشتر مینوشت.
در مورد ترجمه هم هرچند مشخص بود آقای آشوری دقیق و باسواده اما از لغات ناملموسی که استفاده کرده و این فهم متن را دشوار کرده و جالب نیست. -
De manier waarop Nietzsche het ressentiment in de moraal blootlegt is een prachtige analyse van het nihilisme in de samenleving. Een nihilisme dat nog steeds doorleeft. Nietzsche is eigenlijk immens hedendaags in dit werk. Een kritiek op een retributief systeem, nog voor dit een maatschappelijk debat werd. Een klacht aan het sciëntisme nog voor de term populair werd. Een aanklacht op het antisemitisme en de ideologie van de natie voor de Nazi's opkomen. Fantastisch.
