| Title | : | Старуха Изергиль |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | - |
| Language | : | Russian |
| Format Type | : | Kindle , Hardcover , Paperback , Audiobook & More |
| Number of Pages | : | 32 |
| Publication | : | First published January 1, 1894 |
Старуха Изергиль Reviews
-
I read this story twice yesterday. I had to read it twice, because the first time I had read it, it left me feeling a more than little overwhelmed and confused. I was uncertain whether I got all the details right. Moreover, I was also shaken by it a bit, and left with a feeling that is a bit hard to describe. There were a few shocking episodes in this framed narrative and it was hard to me to connect the stories together and figure out if and how they are connected in terms of meaning. To be honest I'm still not sure if I understand Old Izergil completely. I have a feeling there is more to this story than meets the eye, but as to what its core message might be, I'm not entirely sure. Having read it the second time, I felt better about the whole thing, but it still puzzles me. However, the more I think about it it, the more I feel attracted to what I see as the ambiguity of its meaning. On the second reading, I felt inclined to ponder its meaning, whereas on the first I was genuinely puzzled, so I guess that's progress. Maybe I should read it one more time.
Old Izergril is a story that uses a frame narrative and is composed of three separate stories. I was confused not so much by its structure i.e the three different narratives(stories within a story), but more by its style that is by the way the prose switched from romantic to realist style. My passive knowledge of the Russian language is pretty good (unlike my active use that is anything but) but the story caught me a bit off guard and left me feeling overwhelmed for reasons that aren't related to language comprehension. Having read it, I had to look for explanation and read the book once more time. For example, I couldn't see what the first story was really about. I found some explanation that it's actually Gorky's nod to Nietzsche's philosophy of the superman, and that makes sense, but I'm still not sure whether it is a critique of it or a silent understanding. It is hard to tell whom the writer sides with- the individual or the society.
The start of this story is poetic and calming. The young Russian protagonist (possibly Gorky himself) rests from work in the fields of Moldova and sits by an old lady who tells him stories. Basically, there are three stories within the old Izegril story. The first and the last story are both fairy -tale like, rotted in folklore, and told by the old lady who is also the narrator for the second one - a story of her own life. First the old lady tells the story of Larra, the son of an eagle. A young beautiful dark girl is abducted by an eagle who takes her to his nest and keeps her there for many years- until the day when sensing a loss of his strength and his nearing end, the eagle ends his own life. The abducted girl then returns to her community, bringing along with her son (fathered by the eagle). The whole story is quite romantic in tone, so I was quite shocked with the description of Larra, the son of the eagle, killing a young girl who refused him. It was more the description of it then the actual death that shocked me. Her death serves a purpose in the story, that is to establish that Larra feels no connection to human laws. He is proud and cold (like an eagle) and he thinks little of human laws, but still he is bound to live on earth and be tormented by its division. His conflict with the society made me think. In one way, why should Larra answer to society's laws? He is not a man, and yet he is not an animal or a god either. The girl who refused his was actually attracted to him, but refused him for the fear of her father. His response seems to be pure instinct and in one way the reader doesn't know how to judge him, but in the other the cruelty of the girl's murder is so shocking, it seems to call for punishment. I mean the description of it wasn't very long, but it was certainly violent, and it got stock into my mind. I think it was the contrast between the romantic style and realist one that shook me up. For example, in Schiller's The Robbers the protagonist kills his beloved, but you don't exactly see the blood coming out of her mouth, but here Larra crushes the girl's chest with his foot. A rather violent scene, not something I expected for a story that seemed romantic in tone but then again this story is rooted in folklore and we all know how bloody folklore stories can be.
If the first story was violent, the second is even more so. The long story of Izergril life was filled with passion, murders, sex, money and violence. There is also a bit of ambiguity, but all of it is positively sinister, often implying murder. The old lady who tells her life's story had many lovers, some of whom she treated cruelly, and some of whom treated her cruelly. At one point, I was horrified when the Izergril told how she had thrown a man in a river for mocking her. The man was a Pole monk with whom she travelled and possibility shared other experiences. He screamed and drowned, but she found the whole thing funny. Initially (the first time I read it), I even thought she might have thrown a child in the river, I had to read again to see that the man was childlike in size (meaning petite) and not actually a child. It was quite chilling, to be honest. The oddest thing is that it is not possible to hate this old lady, no matter what she has done in her life. You just get this feeling that she did what was in her nature, just like Larra had his nature. The old lady is not materialistic, she did what she did for passion, not material interest. She is also unbelievably stoic. At one point, she sells herself to a Jewish man who intends to use her as a prostitute, and she comments on it so casually. Because she didn't have a trade or skills and everyone must work, it made sense to sell herself until she earns money to buy herself again. She doesn't feel sorry for herself and is in her own way quite proud. She refused a man who was quite wealthy because she didn't like him. Izergril loved men on her own terms and was willing to pay the price for that. Very interesting character she was.
The last story was Christian in tone, with a figure reminiscent of both Christ and Prometheus. It was beautifully written and quite inspiring. It reminded be a bit of some of Oscar Wilde's fairy-tales. An interesting way to end the book for sure. All in all, this was a great read. The stories themselves are not entirely original as many of them are rooted in folklore (and some possibly based on real events, here I'm talking about the many lives the old lady seems to have lived), but they are certainly very powerful. Gorky gives his own touch to these stories, we might say. As I already stressed, I'm not sure what to make of the moral message of this story. Perhaps it is deliberately ambiguous. I feel that I can't really explain why I liked this story so much. Maybe it is the strange mix of folk, romantic and realistic style that got to me. Maybe it was the ambiguity of it all. -
Легенда о Ларре - 2/5
История старухи - 5+/5 (странно, пожалуй, такое откровенное повествование читать в средней школе)
Легенда о Данко -5/5 (Люди же, радостные и полные надежд, не заметили смерти его и не видали, что еще пылает рядом с трупом Данко его смелое сердце. Только один осторожный человек заметил это и, боясь чего-то, наступил на гордое сердце ногой… И вот оно, рассыпавшись в искры, угасло…) -
http://ptashkabook.blogspot.com/2016/...
Прекрасний стислий твір. Розповідь старої, яка жила на повну, брала від життя все (а можливо забагато?) переплітається із древніми легендами її краю. Це все пронизане роздумами, а також чудовими описами людей і природи. Соковитий твір!
"Только красавцы могут хорошо петь - красавцы, которые любят жить. Мы любим жить. Смотри-ка, разве не устали за день те, которые поют там? С восхода по закат работали, взошла луна, и уже поют! Те, которые не умеют жить, легли бы спать. Те, которыим жизнь мила, вот - поют!" -
*Read for class.
Well, a bit better, still fucking sexist and not really fun to read. I liked a story about Danko, but that's it. -
Нежно и трепетно ко всему: к природе, к людям, к истории.
Любовь с первой строчки, большое желание прочитать у Горького ВСЁ. -
I was fascinated with an expert of this short story since I was a child. The flaming heart of Danko became one of my most recurrent dreams and it fueled countless thoughts and illustrations. Reading today the complete story I felt as if transfered to a land of myths, shadows and history still sitting in my room.
I only give it five stars because it is impossible to add ten. -
یک شب هنگامیکه انگور چینی روزمره بپایان میرسید و اکیپ ملداوها که با ایشان کار می کردم بسوی دریا روانه می شد من و عجوزه ایزرگیل تنها ماندیم. هر دو زیر سایه انبوه تاک روی زمین دراز کشیده بودیم و در سکوتی عمیق بسایه های آنانیکه بسوی دریا میشتافتند و در مه غلیظ شبانگاهی محو میشدند مینگریستم.
مردان با سبیلهای سیاه و انبوه و گیسوان مجعد پرپشتی که بر روی شانه هایشان ریخته شده بود ملبس بجامه های یقه بسته و شلوارهای گشاد قزاقی و زنان و دختران سبزه روی چابک و خوشحال با چشمان آبی پررنگ میرفتند و میخواندند و میخندیدند. گیسوان نرم و سیاهشان پریشان شده و از وزش باد ملایم سکه های پولی که بر آن بافته شده بود آهسته صدا می کرد. باد مانند موجی هموار و عظیم بجریان خود ادامه می داد ولی گاهی بشدت خود افزوده چون کسی که از مانعی نامرئی بجهد میوزید و زلفهای زنان را چون یال و کوپالی خیال انگیز بر فرار سرشان آشفته می کرد و به آنها حالتی شگفت آور و رویائی میبخشید. هر چه بیشتر دور میشدند، تیرگی شب تصویر انسانی آنان را بیشتر از پیش در جامه پر زیور و دلربائی میپوشاند.
ویولون مینواختند ... دختری با صدای ظریف و بم میخواند، صدای قاه قاه خنده حتی بگوش ما نیز میرسید. هوا را بوی تند دریا و بخار چربی آلوده زمین که نمناک از بارانهای اول شب بود، می انباشت هنوز در آسمان لکه های پرشکوه ابر که ابعاد و رنگهای شگفت آوری بخود گرفته بود سرگردان راه میپیمود. از یکسو مانند دود خاکستری رنگ یا آبی مایل بخاکستری مارپیچ میشدند و از سوی دیگر چون تکه های سنگ سیاه و کم رنگ یا قهوه ای شفاف، جلوه گری میکردند در بین این لکه های ابر تکه هائی از آسمان آبی که با پولکهای زرین ستارگان تزئین یافته بود پدیدار میشد و با پرتوی دل انگیز میدرخشید. تمام اینها: اصوات، عطرها، ابرها و مردم بطور اعجاب آمیزی زیبا ولی اندوه بار مینمودند و گویا خبر از شروع داستانی شگفت آور می دادند گوئی همه چیز از نشو و نما باز ایستاد و به استقبال مرگ شتافت، آوازها در دورست ها خاموش شدند و جای خود را به آههای غم آلود دادند.
عجوزه ایرزگیل در حالیکه سرش را بسوی دریا تکان میداد پرسید: چرا همراه آنان نرفتی؟
روزگار پشت او را خم کرده بود، چشمهایش که زمانی سیاه بود بهم خورده و اشک آلود بنظر می رسید. صدای خشکش آهنگی، غریب و شکسته داشت، گوئی با استخوانهایش گفتگو میکرد.
باو گفتم: مایل نبودم.
گفت: اوه، شما روسها اصولا پیر بدنیا میآئید... چرا مانند اهریمنان تیره و سیاهی؟
دختران ما از تو میترسند... در صورتیکه هم جوانی و هم قوی.
ماه بالا آمده بود. دائره عظیم سرخ و خون آلودش گویا از اعماق استپ سربدر آورده بود. استپی که طی قرون متمادی چه انسان ها را در خود فرو برده و چه خون ها آشامیده است و اکنون از برکت آنها است که سخاوتمند و ��ارور گشته است.
سایه های مشبک برگها بر روی ما گسترده شده و ما را مانند جامه ای توری دربر گرفته بود. داخل استپ چپ ما- ابرهای روشن و شفافی که در شعاع آبی رنگ ماه غوطه میخوردند بر ما سایه می افکندند و میگذشتند.
-نگاه کن، این لاراست که می گذرد.
من بسوئی که عجوزه با دست لرزان و انگشتان خمیده اش نشان میداد نگریستم. اشباح بیشماری از آنجا میگذشتند. یکی از آن سایه ها که از همه تیره تر و فشرده تر بنظر می رسید از دیگر سایه ها تندتر و پائین تر حرکت می کرد، از قطعه ابری جدا شده بود که نزدیک بزمین سرگردان بود و با سرعت پیش می رفت.
گفتم: من که کسی را نمی بینم.
-تو از پیری از من هم کورتری- نگاهش کن، آنجا، تیره و غمگین در دل استپ می دود.
نگاه کردم ولی باز هم جز یک سایه هیچ نیافتم.
-اینکه فقط یک سایه است- چرا آنرا لارا مینامی؟
- برای اینکه این خود اوست- و اکنون فقط شبحی از او باقی مانده است.
از عمر او هزاران سال میگذرد- خورشید تن و خون و استخوانش را بهم خشکانیده و باد، غبار و خاکسترش را پراکنده کرده است- واقعاً خداوند چه بسر انسان میآورد تا مزد خود پرستی اش را کف دستش گذارد؟
من در حالیکه گمان میبردم اینهم یکی از داستانهای دل انگیزی باشد که در استپها پیدا شده است گفتم:
تعریف کن ببینم این داستان چگونه اتفاق افتاده؟
عجوزه نیز داستان را بدینگونه برایم نقل کرد:
از آن وقت تا امروز هزاران هزار سال گذشته – دور- آنطرفتر از دریا – جائیکه خورشید طلوع می کند، رودخانه عظیمی است که سایه هر برگ درخت و هر جوانه گیاهش کافی است که انسان را در برابر خورشید سوزان حفاظت کند- چقدر این سرزمین حاصلخیز و سخاوتمند است!
در آنجا، قبیله ای نیرومند زندگی می کرد که مردانش به گله داری مشغول بودند و نیرو و شجاعت خود را صرف شکار درند��ان میکردند، پس از شکار مهمانی ترتیب میدادند، آواز میخواندند و با دخترکان ببازی می پرداختند.
یک روز هنگام مهمانی یکی از دختران سیاه مو که مانند شب ظریف مینمود توسط عقابی که از آسمان فرود آمد ربوده شد.
مردان تیرهائی بسوی عقاب افکندند ولی تیرها سرخورده و برگشته بر روی زمین افتادند. اهل قبیله- سپس- بجستجوی دختر رفتند ولی وی را نیافتند. چندی بعد فراموشش کردند- همان طوریکه همه چیز این دنیا فراموش شدنی است...
در اینجا – عجوزه آهی کشید و خاموش شد – با شنیدن صدای ناهموارش پنداشتی که قرون فراموش شده با او به پرخاش برخاسته اند و در سینه او به خاطرات مرده اش جان میبخشد. دریا هم – آهسته- با پیش درآمد یکی از داستان های کهن که شاید در کرانه هایش بوجود آمده بود هم آواز بود.
اما بیست سال بعد، دختر خودش خسته و کوفته بهمراه جوانی زیبا و نیرومند باز آمد. گوئی همان قیافه بیست سال پیش را داشت هنگامیکه از او پرسیدند کجا بودی؟ گفت که عقاب او را با خود بکوهستان برده و در آنجا او را به زنی گرفته بود این جوان هم از عروسی با عقاب بوجود آمده بود ولی پدرش دیگر در قید حیات نبود. روزیکه نیروی عقاب رو بزوال نهاد برای آخرین بار بر فراز آسمانها بپرواز درآمد، آنگاه بالهای خویش را جمع کرد و خود را بر زوایای کوه افکند و خویش را در همانجا درهم شکست و مرد.
اهل قبیله با حیرت به پسر عقاب مینگریستند و میدیدند که از هیچکدامشان زیباتر نیست تنها چشمهایش چون چشم سلطان پرندگان سرد و بی اعتنا بود. با او سخن می گفتند ولی او هر گاه که دلش می خواست و اراده می کرد جواب میداد و گرنه خاموش میماند. هنگامیکه پیران قبیله باو نزدیک شدند با ایشان مانند همتایان خود سخن گفت، پیران از این ماجرا سخت رنجیدند و به وی گفتند ای تیر پرکنده و کند سر! هیچ میدانی که هزاران نفر مثل تو که حتی دو برابر تو سن و سال دارند بما احترام می گذارند و در اطاعت ما میباشند؟ او با گستاخی بایشان نگریست و در پاسخ گفت:
مثل من دیگر یافت نمی شود- و اگر تمام دنیا شما را تقدیس میکنند من تقدیس نخواهم کرد- پیران ایندفعه واقعا از جا در رفتند و گفتند:
برای او در میان ما جائی نیست. هر جا که دلش می خواهد برود.
جوان قاه قاه خنده را سر داد و رفت آنجائیکه دلش می خواست. آنجا دخترکی باو خیره خیره نگاه میکرد، بسوی او رفت- باو نزدیک شد او را در آغوش خود گرفت – او دختر یکی از همان پیرانی بود که جوان محکوم کرده بود- هر چند که جوان زیبا و دلربا بود ولی دخترک از ترس پدر، او را از خود راند و خواست دور شود که جوان ضربه ای وحشتناک باو وارد کرد- هنگامیکه دختر بزمین افتاد پای خود را چنان بر سینه او فشرد که از لبانش خون بسوی آسمان فواره زد. دختر آهی کشید- چون ماری بدور خود پیچید و جان داد.
تمام حاضرین از وحشت بجای خود میخکوب شده بودند- اولین بار بود که مرگ زنی را تماشا می کردند. همه مدتی خاموش مانده نگاه خویش را بدخترک که با چشمانی باز و دهانی خون آلود بر روی زمین افتاده بود دوخته بودند ناگهان چشمشان بجوان افتاد که تنها در نهایت غرور بدون اینکه سر خود را بزیر اندازد کنار نعش دختر ایستاده است، گویا خود تقاضای مجازات خویش می کرد.
اهل قبیله وقتی بخود آمدند باو پرداختند- او را در بند نهادند و بهمان حال گذاشتند- مرگ ساده و بی شکنجه اش نمیتوانست آنها را راضی کند. -
Ovo mi je, za sada, omiljena stvar Gorkog. I ovdje kao i Makaru Čudri imamo dva pripovijedača: staricu Izergil i autorskog pripovijedača. I ta starica nam zapravo priča 3 priče koje su gradacijski posložene tako da čine složenu kompozicijsku strukturu koju objedinjuje samo starica.
I ovdje su, kao i uostalom kod Gorkog, motivi slobode, egoizma, gordosti, sukoba ličnosti ali se i javlja motiv podviga odnostno motiv žrtve. Jer te tri priče, od kojih dvije zapravo jesu bajke, govore o tri različita nivoa slobode.
Prva priča govori o apsolutnoj slobodi. Onoj gdje se slobodna volja maksimalno koristi i dolazi do toga da je jedina kazna za takvu ličnost isključenje iz društva. Tu doživljava krah taj motiv aposolutne slobode, egoistične.
U drugoj priči, životnoj priči same starice, motiv fiziološke slobode tj. zadovoljenja njenih seksualnih, ljubavnih prohtjeva dovodi isto do kraha- ona j ena kraju sama. Ugasla. Nema života u njoj.
I treća i posljednja priča o Danku, uvodi taj motiv žrtve za druge. Ta slobodna volja koja se odlučuje žrtvovati za druge je ono što će dati tip revolucionarnog junaka. Onoga koji se buni protiv, koji traži izlaz, koji se ćrtvuje za ostale. Mada, na kraju simboličnim gaženjem njegovog srca dolazi do uništavanja te nade, jer je sloboda opasna.
Gorkom sam uvijek prilazila sa dozom rezerve. Ipak je on onaj pisac kojeg je slavio boljševički režim. Ali sa druge strane, Gorki se javlja kao pisac kojim počinje era socijalističke knjićevnosti. Pisac koji uvodi revolucionarne junake i koji je za revoluciju, ali on kasnije i kritikuje taj režim jer je Gorki zapravo za ideju ali ne i za način na koji se ona sprovodi. Tokom života je spasio nebrojen broj pisaca koji su bili protiv režima dajući im poslove, pronalazeći načine da ih izvede iz zemlje. Čak i one sa čijim mišljenjima se nije slagao. Kada se to uzme u obzir, javlja se ta doza simpatije u kojoj zamišljam malog čičicu kako koristi svoj autoritet i status, ne obazirući se na posljedice, i izvlači i spasava jednu kulturu koju je jedan režim, koji je on 'podržavao', pokušavao da uguši. -
Этот рассказ Максима Горького, написанный в 1894 году, состоящий из трёх частей.
1. Легенда о Ларре и о его гордости;
2. Старушкины похождения по мужикам;
3. Легенда про светящееся сердце Данко.
Слушала я аудиокнигу данного произведения, так себе понравилось. После знакомства с произведением я должна была задасться вопросом о смысле жизни, но этого не произошло. Я не поняла, что автор хотел донести. -
легенда о Данко будет трогать даже спустя много лет.
-
In 2022, humanity needs the legend of Danko's flaming heart.
-
Слабые люди надеются на сильных, но сильные люди не дают снисхождения проявляющим слабость. И не дано никогда найти точек соприкосновения. Если только не плыть по течению жизни, подобно старухе Изергиль. Этот персонаж, как к нему не относись, принимал происходящее с покорностью, ни к кому не предъявляя требований. Ежели кто желал ею обладать, она смирялась и не противилась. Брал ли её человек разгорячённый, сжигающий всякого, либо подобный льду, тающий в объятиях, то оставалось для неё безразличным. Теперь она решила поведать Максиму Горькому о себе самой, заодно рассказав две истории: про Ларру, чья гордость стала для него проклятием, и Данко, чьё проклятие стало восприниматься за должное быть свойственным проявлению добродетели.
(c) Trounin -
Неплохо написанный, но уж излишне ополитизированный рассказ. Тема, рассматриваемая в легенде о Ларре гораздо полнее и честнее раскрыта в Макар Чудра. Как и во второй истории Изергиль, негативные стороны личной свободы и эгоистического начала в человеке представлены чересчур в темных красках, вместе с расстановкой акцентов в легенде о Данко, заретушированными нелицеприятными моментами в ней, повесть едва ли пригодна для адекватного формирования представления школьников о революции и их расстановки приоритетов в жизни.
-
"только глаза его были холодны и горды, как у царя птиц. И разговаривали с ним, а он отвечал, если хотел, или молчал"
Чтение зимой в теплой ванн�� на настоящем летнем береге. Эта та книга которую ты знаешь, даже не читая, но последней страницей чувствуешь полноценность своих летних воспоминаний рядом со стариками. Да и слог Максима до боли любимый -
“İzerqil qarı” Maksim Qorkinin 1894-cü ildə yazdığı əsərdir.Əsər üç hissədən ibarətdir: Mahiyyətcə bir-biri ilə ziddiyyət təşkil edən Larra haqqında əfsanə və Danko haqqında əfsanə kifayət qədər maraqlıdır.Qarının öz həyatı,sevdiyi insanlardan bəhs edən üçüncü hissəni isə bəyənmədim.
-
Очень интересное повествование. Каждая из историй учит тем что наталкивает на размышления о жизни в целом и об обществе.
-
Типичный мужик... придумал себе фантазию где он всех спас а они и не заметили...... ви лив ин э сосаети джокер момент
-
красота
-
Read at school
-
I actually read a slightly different and longer anthology in Czech called "Songs of the Sea" published in Prague in 1945. It contains two stories told by the old Izergil.
It is a short book of lyrical stories, always with a moral. If you know Gorky's Marxist background, you can easily see who is the worker class and who is the evil capitalist. But they are good stories, well written and make sense (maybe more sense) without the politics. -
The old woman tell 3 stories, two of them are folk-tales and other one is based on her own life experience. The expressions Gorky used to describe the environment for each tale is magnificent. All 3 stories are based on different human behaviors in a capitalist society - Lara is a selfish person with no interest in social interactions. Finally when the tribal people abandoned him, he realized he cannot live, either cannot die because he was abandoned from all humans. And the last story tells when a person come forward to change the society, how he's been ill-treated by the people and even after he succeeded, how people will ignore him. Different stories and many things to learn.
-
A beautiful story about an old story telling woman revealing his past adventures to a young man. She is masterfully mixing her life adventures with some fine Russian folktales. As most of the other pioneers of Russian literature, Maxim Gorky also has a huge connection to the Great Steppe as most of his stories circle around the vast grassland.
-
Горького нужно читать, но не всё. Это его творение заслуживает внимания, так как преподаётся даже в школе.
