Three Tragedies: Blood Wedding, Yerma, Bernarda Alba by Federico García Lorca

Three Tragedies: Blood Wedding, Yerma, Bernarda Alba Reviews

• 
  Guille

  
  

  “A un público al que hay que domar con altura y contradecirlo y atacarlo en muchas ocasiones. El teatro se debe imponer al público y no el público al teatro. (del discurso leído por FGL a los actores madrileños en febrero de 1935)”

  Qué refrescante me resulta este comentario del poeta, cansado de escuchar a todos aquellos que hacen televisión, cine o escriben novelas… de mierda que al público hay que darle lo que pide, cuando en realidad lo que piensan es que al público hay que darle lo que conviene.
  
  El teatro de Lorca es una muestra inmejorable de que se puede aunar la calidad y lo popular, al igual que este libro publicado por Lumen, con las magníficas ilustraciones de Ilu Ros, demuestra que se pueden hacer grandes ediciones a un precio no prohibitivo. Enhorabuena por el primer premio a la mejor edición de 2022 en la categoría de obras generales y de divulgación.
  
  Aquí podéis leer mis comentarios a las obras:
  
  
  ”Bodas de sangre”
  
  ”Yerma”
  
  ”La casa de Bernarda Alba”
• 
  Dream.M

  محبوبم!
  
  خون در رگهایم در حال فاسد شدن است و نبضم نامنظم می‌زند.
  آغوشم خالی مانده و چشمم به راه است.
  همه چیز درباره تو را فقط حدس میزنم به جز بوی عطری که میزنی.
  در خوابهای آشفته ام به دنبال چیزی میگردم که نمی‌دانم چیست و از چیزهایی می گریزم که نمیبینم شان.
  تماشای مهتاب بی تابم می‌کند. شبها صدای شیهه اسبی را از دور دست می‌شنوم که سر به دیوار می‌کوبد.
  چیزی از تو در من جا مانده که ثمر نمی دهد.
  نگاهم کن. پای پنجره ام به پچپچه بیا. گناهم باش.
  .....
  نمایشنامه مورد علاقه من در بین این سه تا، خانه برناردا بود. بنظرم کاملترین شکل بیان منظور لورکا توی این نمایشنامه دیده میشه.
  اما با عروسی خون بیشتر همذات پنداری کردم وحزن یرما در قلبم ته نشین شد.
  نمایشنامه ها با محوریت غلبه سنت و تقدیرگرایی فرهنگ سنتی اسپانیا نوشته شده بودن که در پس زمینه ا��تقادی به وضعیت سیاسی اسپانیا هم داشتند.
  چرمشیر یک بازنویسی قشنگ از یرما داره به اسم رقص مادیان، اون رو حتی از خود نمایشنامه اصلی دوست‌تر دارم.
  راستی امروز با سعید که حرف میزدیم درباره نمایشنامه ها، حس کردم چقدر همخوانی کردن و شنیدن صحبت های بقیه درباره یک کتاب، میتونه ذهن آدم رو باز کنه. هربار همخوانی میکنیم این حس قوی تر میشه و انگیزه بیشتری میگیرم‌برای ادامه. درباره فیلم هم همینطوره. خیلی خوشحالم با آدم های پایه دوست شدم.
• 
  Ahmad Sharabiani

  Three Tragedies: Blood Wedding, Yerma, Bernarda Alba, Federico García Lorca
  تاریخ نخستین خوانش: چهاردهم ماه نوامبر سال 2001 میلادی
  عنوان: سه نمایشنامه: عروسی خون، یرما، خانه برناردا آلبا؛ نویسنده: فدریکو گارسیا لورکا؛ مترجم : احمد شاملو؛ نشر چشمه در 328 ص
  ا. شربیانی
• 
  Edita

  LEONARDO: What glass cuts at my tongue!
  Because I wished to forget
  and build a wall out of stone
  between your house and mine.
  It’s true? Don’t you remember?
  And when I saw you afar
  I threw sand in my eyes.
  But then I climbed on my horse
  and the horse came to your door.
  With the silver pins of your veil my blood
  turned to darkness,
  and dreams they filled my flesh with the rank odour of weeds.
  But the guilt of it isn’t mine,
  the guilt belongs to the earth
  it is the perfume that rises
  from your breasts and your hair.
• 
  Rocío Prieto

  Sumergirse en la trilogía rural de Federico García Lorca es como perderse en un paisaje poético y visceral que se despliega con una belleza deslumbrante. Desde las "Bodas de Sangre" hasta la intensidad de "Yerma" y la claustrofobia opresiva de "La Casa de Bernarda Alba", cada obra es un rincón del alma humana explorado con maestría.
  
  "Bodas de Sangre" es una obra que gira en torno a la historia de una boda que se convierte en tragedia debido a la pasión desenfrenada y la rivalidad. Lorca aborda temas como la lucha entre el deseo individual y las restricciones sociales, la fatalidad y la inevitabilidad del destino. La obra está imbuida de simbolismo, con elementos como el caballo y la luna, que agregan capas de significado a la narrativa.
  
  "Yerma" explora la historia de una mujer que anhela desesperadamente tener hijos en una sociedad que valora la maternidad. Lorca presenta un retrato conmovedor de la lucha de Yerma contra las expectativas sociales y la presión cultural, destacando la tragedia de una vida desprovista de realización personal. La obra aborda temas de opresión, deseo reprimido y las consecuencias de la infertilidad en la vida de una mujer.
  
  "La Casa de Bernarda Alba", la última obra completa de Lorca antes de su trágica muerte durante la Guerra Civil Española se centra en la vida opresiva de Bernarda Alba y sus cinco hijas. La obra examina la opresión de las mujeres en una sociedad dominada por las normas patriarcales y la obsesión por la reputación y la apariencia. La casa se convierte en un microcosmos que refleja las tensiones y conflictos sociales, así como las consecuencias de la represión emocional.
  
  En conjunto, estas obras destacan el estilo poético distintivo de Lorca, su habilidad para capturar la esencia del alma humana y su capacidad para abordar problemas sociales y culturales universales. Su legado perdura en la literatura española y en la exploración continua de temas atemporales que resuenan con audiencias de todo el mundo.
• 
  Ramzy Alhg

  الإسباني لوركا المتعدد المواهب .
  فهو شاعر وكاتب مسرحي وأحياناً مؤلفاً موسيقياً وعازف وفي أخرى رساماً، أحد أهم أدباء القرن العشرين وأبرز كتاب المسرح الإسباني.
  
  كان صوت الشعب الإسباني ، وأغتالته الفاشية في الحرب الأهلية الإسبانية ولم يعرف له قبر . وكان توقع ذلك قبل موته وكتب قصيدة (نبؤة موتي).
  
  في تراجيدياته الثلاث وهي من ضمن مسرحياته القصيرة والتى تدور كافة مواضيعها عن المرأة ومشاكلها في المجتمع الإسباني ، فعروس الدم كانت المرأة تصدم بالزواج من غير من تحب وفي يرما تصارع المرأة للحصول على حقها الطبيعي في الإنجاب وفي بنات بيرنارد صراع المرأة المسجونة للعادات والتقاليد في بيت الأم والحرمان من الزواج.
  
  عرفت لوركا شاعراً، والأن عرفته في الدراما والمسرح مبدع في البناء المسرحي وعفوية الحوارات بكل عمق وجمال.
• 
  Amin Sedaghatpour

  سه نمایشنامه که جان مایه هر سه آنها موضوع زنان و دختران و دغدعه‌هاشون در فضای روستاهای اسپانیای دهه ۲۰ و ۳۰ اسپانیا میگذره.
  من نمایش خانه برناردا آلبا رو بیشتر از دوتای دیگه دوست داشتم.
  شاید خنده‌دار باشه ولی من یاد فضای روستایی داستانهای غلامحسین ساعدی خودمون می افتادم. ساعدی عمدتا راوی دغدغه و مشکلات مردان روستا بود و لورکا بیشتر نگاهش به زنان. ولی فضاها شبیه بود به نظرم.
  ور مجموع ِلذت بردم.
• 
  Diana

  همه‌ی ما می‌دونستیم لورکا باخودش بهار رو می‌آره.
• 
  Panagiotis

  Ανέκαθεν μου άρεσαν τα θεατρικά έργα. Δεν είχα διαβάσει ποτέ μου, αλλά στα πεζά πάντα με έλκυαν οι διάλογοι, αν γράφω μου είναι πολύ εύκολο να αναπαραστήσω διαλόγους, ενώ από την θεατρική αίθουσα βγαίνω με μια γλυκιά ανάταση, ακόμα και αν πρόκειται για ένα μέτριο έργο. Τελευταία γυρόφερνα την ιδέα να δοκιμάσω να διαβάσω ένα θεατρικό. Σε ένα ταξίδι μου στην Ανδαλουσία, έπεσα πάνω σε τούτο το βιβλίο και το πήρα δίχως δεύτερη σκέψη.
  
  Η εισαγωγή είναι πολύ κατατοπιστική για το βάρος του Ισπανού δημιουργού. Λέγεται πως διακρίνει τα έργα του μια σπάνια ποιητικότητα - όχι μόνο οι εικόνες που μεταφέρει, αλλά η ρίμα του συχνά στους διαλόγους. Αλλά και το όραμά του για μια μουσικότητα στις παραστάσεις. Πολλές φορές συνθέτει τους διαλόγους με μια ρυθμική πολυφωνία -φωνές να μπαίνουν και να βγαίνουν, με μια αυστηρά ρυθμική διαδοχή. Ο τόμος περιλαμβάνει τρία έργα, που μάλλον αποτελούν και τα πιο γνωστά του.
  
  Υπάρχει ένα κοινός θεματικός άξονας: η γυναίκα και η θέση της στην ανδροκρατούμενη κοινωνία της υπαίθρου. Πλάσματα εσώκλειστα, που κοιτάνε την ζωή μέσα από τα παράθυρα, κυκλοφορούν με περιορισμούς και κουβαλάνε τους καημούς των αντρών και των παιδιών τους. Άλλες υποτάσσονται δίχως δεύτερη σκέψη, μα μερικές έχουν άλλες βλέψεις για την ζωή τους, ιδέες που οι άντρες τις θεωρούν μάλλον επικίνδυνες και αφελείς. Αν οι κοπέλες τολμήσουν να τις εκφράσουν, συναντούν την οργή των αντρών, ενώ ο γυναικείος περίγυρο που πάντα δρα συναινετικά, προσπαθεί να τους βάλει μυαλό. Όπως η Γέρμα που το όνειρό της να αποκτήσει παιδί τής γίνεται μια εμμονή πάνω στην οποία εναποθέτει τις ελπίδες της να ξεφύγει από την ανιαρή, σαν φυλακή ζωή της. Στον Ματωμένο Γάμο, τα πάθη ενός παράνομου ζευγαριού που καταπιέζονται, θα οδηγήσουν σε αιματοχυσία την ημέρα του γάμου της νύφης. Δεν κατανομάζεται ούτε η ίδια, ούτε κανείς άλλο σε αυτό το έργο, παρά μόνο ο ρόλος τους (γαμπρός, νύφη, μητέρα κτλ), εντείνοντας έτσι την αίσθηση πως παρακολουθούμε μια τραγωδία που διαιωνίζεται. Μεταξύ των τριών έργων ξεχώρισα το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, όπου το δράμα είναι πιο συνεκτικό, οι διάλογοι και τα δρώμενα πατούν πιο σταθερά στην γη. Δεν έχουν την ποιητικότητα του Ματωμένου Γάμου, ούτε τα απόκοσμα τραγούδια της Γιάρμα, αλλά διαθέτει μια αγχωτική ατμόσφαιρα που φτάνει στα όρια του θρίλερ, καθώς σταδιακ�� ξεδιπλώνεται η αρρώστια του σπιτιού: η απολυταρχία της μητέρας έχει οδηγήσει τις κόρες της να αντιμάχονται μεταξύ τους, να δολοπλοκούν και να φθονούν ή μια την άλλη.
  
  Η μόνη που καταφέρνει να ξεφύγει από το κλουβί είναι η μεγαλύτερη, η Ανγκουστίας. Ασχημότερη αλλά με πλούσια προίκα έχει δεχτεί την πρόταση του ομορφονιού Πέπε ελ Ρομάνο. Μα δεν έχει υπολογίσει στην απόγνωση των νεαρότερων αδερφών της. Όταν μια υπηρέτρια εμβρόντητη αναθεματίζει αυτό το δηλητήριο μεταξύ των αδερφών, η γηραιότερη βάζει τα πράματα στην θέση τους λέγοντας πως "είναι γυναίκες χωρίς άντρες, αυτό είναι όλο. Ξεχνάς τότε και το ίδιο σου το αίμα" (σε δική μου απόδοση).  Πάνω από όλα βρίσκεται η τιμή της οικογένειας. Η ευτυχία θυσιάζεται και πατάσσεται, στο βωμό της χρηστοήθειας. Χαρακτηριστικό είναι το σημείο όπου η μάνα δασκαλεύει την κόρη της να μην ψαχουλεύει τα μυστικά του μέλλοντα άντρα της και προπάντων να φροντίζει να κλαίει μόνο στα κρυφά. Η κατάληξη φυσικά είναι τραγική. Και σκληρή, καθώς την ύστατη ώρα το μόνο που φαίνεται να έχει σημασία είναι η καθαρή εικόνα του σπιτιού.
  
  Αυτή η τριλογία μιλάει για πράγματα που απασχολούν ακόμα. Και τα λέει όμορφα, ποιητικά μας καυστικά μαζί. Ο ίδιος ο Λόρκα έλεγε πως το έργο ζει μόνο μέσα στην παράσταση. Το κείμενο ζει και πεθαίνει πάνω στο σανίδι και πέρα από αυτό δεν έχει τίποτα άλλο νόημα. Ακόμα κι έτσι να είναι, μέσα από το κείμενο κάποιος μπορεί να θυμηθεί την παράσταση ή να ζήσει λίγη από την μαγεία της και να παρακινηθεί να δει μια παράσταση. Εγώ, πάντως, μετά το βιβλίο θέλω να δω οπωσδήποτε ένα α��ό τα έργα του Ισπανού.
  
• 
  Noe herbookss

  ¿Qué puedo decir de Lorca que no se haya dicho ya? Leí "La casa de Bernarda Alba" hace tiempo, en el instituto, pero no supe apreciar todo lo que había allí dentro. Ahora, al leer esta trilogía, lo he comprendido todo y me ha parecido brillante.
  
  Estas tres obras de teatro, aunque independientes entre sí, están fuertemente relacionadas y diría que incluso se complementan entre ellas. Todas están protagonizadas por mujeres y ambientadas en la España rural de los años 30, mostrando cómo era su vida, el rol que tenían en la sociedad, las dificultades a las que se enfrentaban. Me alucina cómo fue capaz de ponerse en la piel de estas mujeres, dar tan en el clavo revelando y evidenciando lo que tantas sentían en una posición de sometimiento y sin posibilidaded de encontrar una salida.
  En cada una de ellas trata un tema principal (aunque hay muchísimo más): los matrimonios concertados en "Bodas de sangre", la maternidad en "Yerma" y la obligación del luto estricto ante la viudedad en "La casa de Bernarda Alba". Pero las tres confluyen en el mismo punto: la opresión de la mujer y la falta de autonomía y libertad.
  
  Con pocas palabras y diálogos cortos Lorca es capaz de presentarte de forma clara la situación, te sumerge en la escena y hace que lo vivas. Es impresionante cómo puede conseguir tanto con tan poco. Sientes la angustia, la desesperación, esa sensación de asfixia, el deseo... Hay tensión contenida y de repente la explosión que hace saltar todo por los aires. Los personajes son complejos y son canales para abordar multitud de temas. Y además de todo eso está la simbología, la luna, el agua, la tierra, una mendiga, los colores.. Son representaciones de la muerte, la pasión, la infertilidad...
  
  Podría estar hablando muchísimo más porque esto es una obra de arte. Y esta edición de @trotalibros tan cuidada, con las ilustraciones de @javicohen y tantos detalles me ha parecido preciosa. Si aún no habéis leído a Lorca tenéis que hacerlo, al menos una vez en la vida. Ahora necesito ver todo esto en escena, en el teatro, porque tiene que ser impresionante.
  
  
  Por cierto, mi favorita ha sido "Yerma". Quizá la menos conocida de las tres pero es que... qué maravilla.
• 
  Farzad Akbari

  سه نمایشنامه با محوریت زنان در ۱۹۳۳. چیزی که برام عجیب بود تازگی جامعه‌ی نزدیک نود سال قبل لورکا، با جامعه امروز ما بود. زنان علیه زنان، مناسبات اجتماعی و فقر فرهنگی و زخم زبان‌های سکسیمی، همه اثر تلخ و تهوع آوری را ساخته بودند که مانند شلاق به صورت مخاطب سنتی می‌خورد. نمایشنامه خانه برنارد آلبا به دلیل تعدد شخصیت سخت خوان تر بود. اما در کل ترجمه بی‌نظیر احمد شاملو کار را کاملا داخلی و قابل فهم کرده بود. نکته مهم در ترجمه، ترجمه‌ی موزون اشعار داخل نمایشنامه بود. به دلیل انسجام داستانی، فرم تحلیلی و پایان‌های معقول پنج از پنج میدم. چیزی که از یک نمایشن قصه‌گو انتظار داشتم برآورده شده بود.
• 
  Maite Maital

  Las mujeres son las protagonistas de estos tres dramas rurales, el matrimonio, la maternidad y la viudedad, tres momentos fundamentales en esas tres vidas que son relatadas de forma magistral. Además en esta edición podemos disfrutar de las ilustraciones de Ilu Ros que son geniales.
  Imperdible. LORCA lo es todo.
• 
  Mosy

  چند وقت پیش اجرای "خانه برناردا آلبا"ی علی رفیعی رو دیدم و علاقه مند شدم که نمایشنامه اون کار رو بخونم. و از اونجایی که این 3 تا تو یه کتاب بودن اون 2تا نمایشنامه دیگه رو هم خوندم.
  ودر ضمن از اونجایی که تئاتر در سال پیش خیلی از این 3 اثر لورکا اجرا داشت، لازم دونستم که بخونمش.
  درون مایه هر 3 اثر حدودا مثل هم هست، تعصبات و سنت های اجتماعی و خانوادگی که موجب طغیان شخصیت های داستانش میشه.
  با این که در حال حاضر هم همچین چیزی رو زیاد میبینیم، ولی شکلی که این کتاب نشون داده بود حتی برای اون زمان هم به نظرم خیلی جنبه ی اغراق آمیز داره.
  به شخصه چون تئاتر نمایشنامه سوم که همون "خانه برناردا آلبا" هست رو دیده بودم، از اون اثر بیشتر خوشم اومد. تغییراتی که علی رفیعی تو کارش داده بود رو واقعا دوست داشتم، چون نمایشنامه به خودی خود کوتاه بود.
• 
  okrabooks

  Espectacular esta edición de Lumen con las ilustraciones de Ilu Ros. Y sobre las tragedias...a cuál mejor! Me han encantado tanto las tres que en estos momentos ni siquiera puedo elegir.
• 
  Eva Francés (archivofrances)

  No lo puntúo porque son 3 obras en una. Me ha encantado la edición, aunque siento que falta un poco más de contextualización para mi gusto.
  
  Mi orden de disfrute de las obras: La casa de Bernarda Alba > Yerma > Bodas de Sangre.
• 
  Melusina

  Lorca manages the nearly unmanagable: to be a poet within the world of modern theatre. This long-forgotten tradition is what makes him so unique compared to his contemporaries. Yet within the poetry, you find harsh criticisms and the views and opinions of a man way ahead of his time. The blood creeps through this particular collection, sliding from one page to the next, engulfing the reader and the character is a blood wave whose force I can only visualise, in my mind, with S. Kubrick's most infamous "lift scene". Yerma is the one play that touched me most. The story resonates sadly until this day: A woman, today, of "advanced age", unmarried and childless, is frowned upon and often told - even by other women - that she will never know what it means "to be a woman". The discrimination of older childless women is worrying me today as much as it probably occupied Lorca. The presumption that motherhood equals womanhood needs to be seriously revised and Lorca's "blood trilogy" can only help in this sense. In some ways, he was a true feminist. Truer than many self-proclaimed feminists of these days anyway. A visionary book, oozing the blood of humanity on every page, without doubt.
• 
  Bruna Avellaneda

  Maravillosa, directa al corazón ❤️
• 
  Dorsa

  تئاترِ سیاه لورکا؛
  اسپانیای دهه‌ی سی. شرح گذران زندگی زنان و مردانی ناگزیر از سرنوشت. آنان تقدیر را همچون اطمینانشان به سپیدی روز پذیرفته‌اند. بی آنکه به جنگ با آن روند و بخواهند کنارش زنندو اگر نیز چنین باشد، سر‌انجام مرگ است که آنان را کنار خواهد زد.
• 
  helena

  siempre que las releo siento lo mismo ♥️🔥
• 
  Angelina

  These plays are absolutely gorgeous… I’m so glad I finally decided to read the other two. Feels nerdy to rave about Lorca but he literally arranged the music for his plays, set designed, costume designed, all while writing blindingly beautiful plays. I’m not kidding when I say Blood Wedding is probably the most violently romantic play I will ever read in my whole life. there’s a stage direction in Act 3.1 which describes how ‘[the] entire scene is violent, filled with great sensuality’ and I think that encapsulates the feel of the whole play better than I could ever describe.
  
  Blood Wedding:
  ’Whose hands put spurs upon my boots?’ / ‘These hands that are yours. They ache to dig into your flesh / And open each blue vein / To hear your murmuring blood.’
  
  ‘…I would take my horse, and the horse would go to your door. / The silver pins of your wedding were making my blood turn black.’
  
  ‘I must be mad! I do not want. To share your bed or food, / But every minute of the day / I long to be with you.’
  
  ‘Let’s find a corner of darkness / Where I will love you always,’
  
  ‘Their eyes are broken flowers. Their teeth are just two handfuls of frozen snow. They both fell dead... That’s how it was. Nothing more. It was just. Over the golden flower - filthy sand.’
  
  ‘my son is now an armful of withered flowers. My son is now a dim voice behind the mountains.’
  
  ‘Here. Here is where I want to be. And at peace. Now everyone is dead. At midnight, I will sleep - I will sleep at last, without being terrified of guns and knives. Other mothers will be looking out of windows lashed by the rain, to see the faces of their sons. Not me.’
  
  ‘My child, my son, my sunflower, mirror of the earth.’
  
  Yerma:
  ('her tragedy ‘is not that society keeps her from fulfilling a biological urge or realising herself fully. It is that she can desire, can imagine and feel what is absent, while her husband cannot.’
  
  ‘her longing for a child is, somehow, more than that. It is an almost metaphysical search for completion, for the meaning of her own life.’ - Christopher Mueller)
  
  ‘[there is a pause. The silence deepens, and, with no outward sign, an intense struggle between the two begins.]’
  
  ‘And listen carefully, and don’t be frightened by what I say: even if I knew that one day my son was going to torture me, and hate me, and drag me through the streets by the hair, I would still rejoice at his birth! It’s much better to cry over a man who is alive and stabs you with a knife, than to cry over this phantom sitting on my heart, year after year!’
  
  ‘I’m looking for you! I’m looking for you! It’s you I look for, day and night, without finding any shade where I can rest!’
  
  ‘I have a bitterness in my throat… I can no longer put up with this constant grieving over obscure things, unreal things made of thin air… [over things] that I don’t care about! I finally have to tell you! All I care about is what I can hold in my hands. What I can see with my eyes!’
  
  ‘[falling to her knees in desperation] That’s it, that’s it! That’s what I wanted to hear from your lips! You can’t see the truth when it’s inside you, but how huge it is, and how it screams, when it comes out and raises its arms! You don’t care! At last I have heard it!’
  
  ‘Barren. Barren, but sure. Now I know it for certain. And alone. I will sleep without suddenly waking up to see if my blood is proclaiming other, new blood. With my body dry forever. What do you want to know? Don’t come near me, for I have killed my son! I myself have killed my son!’
• 
  Asun Martín

  Para mí Lorca es siempre un acierto. De la trilogía realmente me quedaba por leerme Yerma, aunque he hecho relectura de las otras dos obras: Bodas de sangre y La casa de Bernarda Alba.
  La mezcla de teatro intenso, junto con la poesía y la ambientación de los campos tanto de Castilla como de Andalucía, crean una atmósfera ideal para las historia de muerte, de celos, de sangre, que tan bien sabe recrear el autor.
  El espectador, el lector en este caso, puede trasladarse a principios de siglo XX con un fondo rural en el que todas las pasiones son violentas, y es que el ambiente constreñido, las restricciones que se imponen los personajes y el clima cálido suelen propiciar unos desenlaces sorprendentes.
  Sin, duda he disfrutado de las que, para mí, son obras maestras.
• 
  Laura

  Bodas de sangre: es la tercera vez que la leo y me sigue gustando mucho, esta vez he aprovechado para escuchar a la vez el audiolibro de YouTube que está dramatizado. Me he sentido como una expectadora en el teatro y lo he visualizado todo fácilmente. Muy recomendado el audiolibro.
  
  Yerma: me ha sorprendido mucho todo lo que se critica a la iglesia y a los hombres en general, ha sido inesperado pero muy satisfactorio. Qué agobio cómo describen las situaciones de las mujeres: encerradas en casa y sin hablar con nadie para que no se las tache de nada. Y qué final.
  
  La casa de Bernarda Alba: otra obra en la que se critican las diferencias sociales entre hombres y mujeres, estoy gratamente sorprendida. Y otro final de infarto.
• 
  Irene

  que yo no tengo la culpa, que la culpa es de la tierra
  adorei de principio a fin
• 
  Efe Karabulat

  Ne Lorca'yı seviyorum, ne İspanyol gerçeküstücülüğünü.
  
  Ankara DT, Bernarda Alba'nın Evi'ni oynadığında izlemiş ve hayatımda izlediğim en berbat oyunlardan biri olduğuna kanaat getirmiştim. Yine de hep methini duyduğum Kanlı Düğün'ü okumuş olmak, Bernarda Alba'nın Evi'ne de ikinci bir şans vermek için (bu kadar sevilen bir yazarın oyununun bu kadar kötü olmasına inanmak istemiyor, kötü bir günüme denk geldi herhalde diye düşünüyordum) bu kitabı aldım. Sonuç beni şaşırttı desem yalan olur.
  
  Ne yazarını ne de kaynağını hatırladığım harika bir yazı vardı, erkek yazarların kadın baş karakterleri olan hikayeler yazması hakkında. Anna Karenina, Madame Bovary gibi kült karakterler örnek gösteriliyor, karşı cinsi yazmakta başarının -ve başarısızlığın- sırları tartışılıyordu. Bulup bu satırların okuyucusuna okutamayacak olmam bir talihsizlik. Sizin için bir noktasına temas edeyim: Kadınları anlamak çok az erkek zihnine kısmet olacak bir iştir. Bu anlayışı geliştirmeden yazılan kadın figürü anlamsız hareket etmekten fazlasını yapamaz. Lorca'nın en büyük problemlerinden biri de bu: Kadınları bütün oyunlarda birer gerizekalı gibi davranıyorlar.
  
  Oyunların konuları da bana sorarsanız fiyasko. Kanlı Düğün'ü okurken ''Bu muymuş yani bütün dünyanın konuştuğu oyun? Kızımız evlenecekmiş ama eski sevgilisini unutamamış. Vay be, konunun hasıymış cidden!'' dedim. Zaten Lorca'nın oyunlarında kadınlar sevmedikleri erkeklerle evlenmezlerse olmuyor, başka türlü trajedi çıkmıyor! Niye evlendiklerini ise soran yok, es kaza olursa da ''valla severek evlenmiştik ama ne oldu ben de anlamadım'' tadında zekanıza hakaret eden cevaplarla karşılaşıyorsunuz. ''Zorla evlendirildim'' deseler o bile kabulümdü aslında!
  
  Aşk hikayesi yazmak ille de insanların sevmedikleri erkeklerle evlenmelerini ve ilk dokundukları karşı cinse deli gibi aşık olmalarını gerektirmez. Artık 3. sınıf aşk filmlerinde bile bundan çok daha iyilerini yapıyorlar. Yahu geçen hafta Terminator'ü izledim, bütün samimiyetimle söylüyorum oradaki aşk hikayesi bu oyunlardakilerden çok daha iyiydi.
  
  3 oyunu da okuduktan sonra Lorca'nın şöhretini oyunlarından değil hayat hikayesinden ve siyasi karakterinden aldığına ikna oldum. Bu durum, ne yazık ki, sanatta çok sık karşılaşılan bir durum.
  
  P.S: Başka insanların yorumlarını okurken harika bir yoruma rastladım. Gözünüzden kaçmasın diye buraya kopyalıyorum. Bence müthiş özetlemiş:
  
  ''Possible subtitles:
  Bitches Be Crazy Without Husbands and/or Babies
  Otherwise Fully Capable Adults Who Cannot Take Responsibility For Their Own Decisions
  Mountains Out of Molehills
  These People Need Better Hobbies
  Jane Austen Moves to Pre-War Spain and Loses Her Sense of Humor''
• 
  ArEzO.... Es

  با ترجمه ء عالی احمد شاملوست
  و نشر چشمه
  .
  .
  عروسی خون :
  
  عروسی در راه است ، اما در روز عروسی ، عروس با نامزد سابقش فرار می کند ، با این که می داند که وصال او ممکن نیست و با این کارش نهایتا ً هردو جوان را نابود می کند اما تن به این کار می دهد . این همان سرنوشتی است که او را به سمت خود می کشد . خود او در جواب مادر داماد این چنین می گوید :
  
  (( پسر تو سرنوشت من بود و من گولش نزدم . اما بازوهای اون یکی ، عین خیزابی که از ته دریا بلند شده باشه منو کشید و با خودش برد ))
  
  اما گناه، گناه نامزد سابق او نیز نیست :
  
  (( اینا همش تقصیر خاکه ، تقصیر عطریه که از موهای تو بلند می شه ... ))
  
  یرما :
  
  یرما به معنای زن عقیم است و همین سمبلیسم به واقعیت گراییده و از او یک زن عقیم ساخته ست ( ناتورالیسم ) . یرما نیز اسیر تحجر و سنت هایی خشک و آزاردهنده شده و شوهری که فقط به فکر حرف مردم و آبرویش است و هیچ کاری برای شادی یرما نمی کند . او حتی دلش بچه نیز نمی خواهد و در پایان نمایش این را می فهمیم که عامل ناباروری اوست نه یرما و یرما این همه سال قربانی شده است . یرما برای بچه دار شدن حاضر به هر کاری ست ، حتی در شبی تاریک به دیدار جادوگری در قبرستان می رود ولی شوهرش جلوی او را می گیرد . او حاضر به خیانت به همسرش نیست و به پیشنهاد پیرزن داخل عبادت گاه نیز پاسخ منفی می دهد . اما او که عمرش را برای شوهرش و بچه گذاشته ، در پایان نمایش شوهرش را می کشد تا باز هم قربانی شود . او در واقع با این کار پسر و آرزوهای خود را نیز کشته است . آنجا که در پایان نمایش می گوید :
  
  (( ...می رم چنون استراحت کنم که هیچ وقت از خواب نپرم که ببینم خونم خون تازه ای رو نوید می ده یا نه . تنم واسه ابد خشکیده . ازم چی می خواین ؟ نزدیک نشید ! من پسرمو کشتم ...))
  خانه ی برناردا آلبا :
  
  اسمش را می گذارم خانه ی ترشیده ها و دختران دم بخت که برای یک شوهر به سروکله ی هم می زنند تا از زندانی که برنارداآلبا برای آنها ساخته رهایی یابند . شاید برنارداآلبا تنفرآمیزترین شخصیت تمام نمایش های لورکا باشد . زنی که آن قدر متحجر ، خشکه مقدس و سنت گراست که در همان صحنه ی اول بیننده را از خود متنفر می سازد . اما تلاش این دختران نیز راهی به خوشبختیشان نمی برد . آده لا دختر کوچک حاضر است بمیرد ولی از این زندان سنت های چندش آور رهایی یابد و سرانجام نیز همین امر محقق می شود . مرگ او اما برای برناردا آلبا آنچنان تسلیم وار و جبری گرایانه ست که بیینده را با دریایی از نفرت سرجایش میخکوب می کند :
  
  (( ... اشک و گریه زاری لازم ندارم . به مرگ باید رودررو نگاه کرد . ساکت ! ( به یکی از دخترها ) گفتم ساکت !! اشکاتو نگه دار واسه روزها وشبای تنهاییت . همه خودمونو تو دریای اشک و عزا غرق می کنیم ... آده لا ، کوچیک ترین دختر برنارداآلبا باکره مرده . شنیدین که چی گفتم ؟ ساکت ! ساکت ! گفتم ساکت !))
  
• 
  Pardis

  کتاب شامل سه نمایشنامه از لورکاست که در هر یک از نمایشنامه ها فردی قربانی شرایط حاکم بر جامعه میشود و مادر خانواده به این مرگ و شرایط ایجاب کننده آن گردن مینهد.
  
  اکثر قهرمانان درام های لورکا بار میراث گران وزنی را بر دوش میکشند. بار آیین و رسومی خانوادگی، بار سنن ستمگر و سخت گیر شرافتی که امروز دیگر به هیچ روی قابل درک و فهم نیست. مردها، بچه ها، مادران که در همه حال قربانی شرایط اند، بدین سنت گردن مینهند. آنا با اطاعات خویش حتا به هنگامی که از آن جز درد و رنج حاصلی برنخواهد گرفت، سنت ها را جاودانی میکنند و از آنجا که مادران بدین سنن خانوادگی سر تسلیم فرود می آروند، مرگ یا قربانی شدن فرزندان خود را چون امری اجتناب ناپذیر میپذیرند(برگرفته از مقدمه کتاب).
  
  در عروسی خون، مادر که پیشاپیش سرنوشتی مشابه شوهر و پسر از دست رفته اش برای آخرین فرزند خویش احساس میکند، خود را در پرهیز از چنین سرنوشتی ناتوان می یابد.
  
  یرما اثر فدریکو گارسیا لورکا شاعر و نمایشنامه نوی�� اسپانیایی، نمایشنا��ه‌ای در سه پرده که در سال ۱۹۳۴ نوشته شده‌است و برای نخستین بار در همان سال اجرا شد. لورکا یرما را در قالب یک شعر تراژیک بیان می‌کند. یرما داستان زنی بی فرزند است که در حاشیهٔ یکی از شهرهای اسپانیا زندگی می‌کند. انگیزه و آرزو ی مادر شدن تمام ذهنش را گرفته و در نهایت دست به کاری فاجعه آمیز می‌زند. در آن جامعه انتظار داشتن فرزند باعث می‌شود که یرما با این مساله کنار نیاید. گرچه منتقدان گفتند یرما در پایان شوهرش را به خاطر مقتصد بودن و اینکه علاقه‌ای به داشتن فرزند نداشت می‌کشد، در طول نمایشنامه علت کار به صراحت بیان نمی‌شود. به هر حال در طول نمایشنامه نشانی از تمایل شوهر به تغییر موضعش از داشتن فرزند دیده نمی‌شود. *
  
  خانه ی برنارد آلبا : اسمش را می گذارم خانه ی ترشیده ها و دختران دم بخت که برای یک شوهر به سروکله ی هم می زنند تا از زندانی که برنارداآلبا برای آنها ساخته رهایی یابند . شاید برنارداآلبا تنفرآمیزترین شخصیت تمام نمایش های لورکا باشد . زنی که آن قدر متحجر ، خشکه مقدس و سنت گراست که در همان صحنه ی اول بیننده را از خود متنفر می سازد . اما تلاش این دختران نیز راهی به خوشبختیشان نمی برد . آده لا دختر کوچک حاضر است بمیرد ولی از این زندان سنت های چندش آور رهایی یابد و سرانجام نیز همین امر محقق می شود . مرگ او اما برای برناردا آلبا آنچنان تسلیم وار و جبری گرایانه ست که بیینده را با دریایی از نفرت سرجایش میخکوب می کند. *
  
  
  
  
  
  احمد شاملو درباره آثار لورکا چنین گفته است:
  
  (( آثار نمایشی لورکا ، تراژدی هایی سخت واقع بینانه است که در تمامی شان ، همه ی آن چه ارزش شعری لورکا را برآورده می کند ، ملحوظ شده است .))
• 
  Sylvie Garcia

  These plays are absolutely astounding. Lorca was primarily a poet, and this is obvious in his dramatic style. In Yerma, Blood Wedding and The House of Bernarda Alba, Lorca portrays frustrated female sexuality in particular with extraordinary insight.
  
  The House of Bernarda Alba, the most naturalistic of the three, but still clearly expressionistic, is my absolute favourite. After losing her husband, Bernarda becomes the head figure of the family, and in order to retain her complete domination she stifles her four daughters completely. Only the youngest daughter, Adela, refuses to obey her mother's will and the stipulations of society and religion. Each female character suffers as a result of the inherent misogyny in early 20th century Spanish culture, but rather than attempting to form solidarity between them, they rip each other to pieces. The character Pepe Romano, who is never seen onstage but drives the daughters of Bernarda Alba into a frenzy, is the result of astounding technique, as is the offstage, heart-breaking lynching scene. The latter being offstage is certainly practical, but the fact that we don't 'see' what happens but instead the women's reactions is extraordinarily powerful, and I believe the most far more important point dramatically.
  
  These women are monstrous, though they do have fleeting moments of beauty in the play. However, their flaws are shown to be the product of extraordinary inequality, an inequality that is rarely challenged, and when it is, with terrible consequences. It isn't a coincidence that Lorca, a homosexual living in Franco's Spain, created a woman attempting to control her own sexuality despite the attempt being obviously doomed. Adela becomes "a sacrifice on the altar of respectability" (a quote actually concerning Wendla in Wedekind's Spring Awakening, but very fitting in this context too), and Lorca himself was murdered in mysterious circumstances, but for a reason that was all too obvious.
  
  This collection of plays is astoundingly rich and wonderful. I honestly can't praise it enough.
• 
  Robin

  La verdad es que este libro ha sido una excusa para volver a leer Bodas de sangre y La casa de Bernarda Alba pero lo que no me esperaba era que Yerma me gustase tanto y esque 🫶🫶🫶🫶