The Watchers Out of Time by August Derleth

The Watchers Out of Time Reviews

• 
  Oscar

  No cabe duda de que a August Derleth hay que achacarle muchas cosas, entre ellas la explotación de toda la obra de H.P. Lovecraft desde la muerte de éste. Derleth fue un adepto de Lovecraft, un miembro de su círculo más íntimo, lo que le permitió (junto a Donald Wandrei), hacerse con todos sus papeles, novelas y esbozos. Y bien sabemos que lo aprovechó, porque no sólo publicó toda su obra conocida sino que también se dedicó a dar forma y a terminar cualquier esbozo que encontró del Maestro.
  
  Aunque la perspectiva de Derleth respecto a la obra de Lovecraft era más económica que otra cosa, también le debemos mucho. Él acuñó el término "Mitos de Cthulhu" y promovió que otros escritores contribuyesen con sus relatos a la riqueza de este mundo. Pero por otra parte, también desvirtuó en buena medida la visión cósmica que tenía Lovecraft de su obra. Éste escribía sobre unos seres que dominaron la Tierra hace millones de años, para desaparecer posteriormente. Pero siguen ahí, pueden volver en cualquier momento; los seres humanos no significan nada para ellos, menos que nada; y todo aquél que intenté entrar en contacto con ellos, acabará mal parado. Sin embargo, Derleth diferencia a estos seres en buenos y malos, como si realmente les importasen los pobres humanos, y se centra demasiado en etiquetarlos.
  
  Los cuentos de este volumen fueron escritos casi en su totalidad por Derleth, basándose en lo encontrado entre los papeles de Lovecraft. Aunque parece ser que 'El que acecha en el umbral' sí que lo dejó más perfilado. El resto se pueden adjudicar a Derleth, pero esto es algo que nunca sabremos. El último cuento, 'Los que vigilan desde el tiempo', está inconcluso por la muerte de Derleth en 1971.
  
  Al acabar de leer este libro me queda la sensanción como si le faltase algo. Los relatos están bien escritos y documentados, y contienen todo aquello que destaca del mundo lovecraftiano, pero no llegan a crear esa atmósfera inquietante tan característica.
  
  Estos son los cuentos contentidos en el libro:
  
  - EL QUE ACECHA EN EL UMBRAL (The Lurker at the Threshold) (*****). En Arkham se encuentran unas tierras pertenecientes a los Billington, y que han sido heredadas por Ambrose Dewart. Tras tantos años sin habitar, Ambrose se ha propuesto rehabilitar la finca, algo que ha alterado a toda la comarca, ya que el apellido Billington es de infausto recuerdo. Reconociendo las tierras, Ambrose da con una torre rodeada por un círculo de piedras. Entonces se propone averiguar todo lo posible sobre su antepasado Alijah, leyendo los libros y papeles de la casa y consultando en universidades, así como entrevistando a los vecinos. Lo que descubre es terrorífico... y emocionante, para su desgracia. Buena novela corta, o relato largo, con muchos ingredientes de lo mejor de Lovecraft.
  
  - LA SOMBRA DEL DESVÁN (The Shadow in the Atic) (***). Para poder heredar la casa de su tío abuelo Uriah Garrison, Adam ha de vivir en ella durante noventa días seguidos. Extraña cláusula del testamento a la que Adam accede. En el ambiente se nota una amenaza, que Adam parece no sentir pero su novia sí. Este relato no contiene casi nada del mundo de Lovecraft, es más un cuento típico de terror.
  
  - ARCILLA DE INNSMOUTH (Innsmouth Clay) (****). El narrador nos cuenta la extraña desaparición del escultor Jeffrey Corey. A través de sus notas vamos conociendo el enigma. Lo último en lo que trabajaba llevaba por nombre "Diosa Marina", realizada con una arcilla azul que fue arrastrada hasta la orilla. Un cuento algo irregular, que podría haber dado más de sí.
  
  - LOS QUE VIGILAN DESDE EL TIEMPO (The Watchers out of Time) (***). Nicholas Walters ha heredado la hacienda de los Whateley, en la zona de Dunwich. Cuando visita la casa, se da cuenta de algo extraño: parece que haya sido construida alrededor de la habitación central. Entonces se decide a investigar sobre sus antepasados. Y cuando más interesante se ponía el cuento, se termina, porque August Derleth falleció antes de terminarlo.
• 
  Jayaprakash Satyamurthy

  Derleth gets props for his work as a publisher and editor, and people mumble vaguely about his 'regional fiction' having its merits. But his Lovecraftian fiction is, not to mince words, shite. Lovecraft was a philosophical writer; there was a worldview at the heart of his fiction, a personal and strongly-felt perspective on this universe of ours. His earlier Dunsany-influenced fiction may not have reflected the fully-formed Lovecraftian conception of Cosmic Horror, but they had many wonderful turns of phrase and fancy. His mature work hinges not so much on the Yog-Sothoths and Nyarlathoteps as on a dark and yet deeply rationalistic view of the universe as a vast place containing beings with powers and plans beyond our ken.
  
  Derleth's stories on the other hand simply take some of the forms of various Lovecraft stories, the surface detail, and deploy them as window dressing on staunchly old-fashioned supernatural horror stories. Most of these stories revolve around witchcraft and black magic, and even when nods are made to the Mythos pantheon, the way in which they are invoked is both mechanistic and closer to superstition than to Lovecraft's infinity-haunted skepticism. In addition, Derleth expands on the Lovecraft's weaknesses - the stereotypical protagonists with their often brainless delving into clearly dangerous matters, the occasional verbal vagueness and the flight of climactic hyperbole - and runs with them.
  
  In short, Derleth reduces Lovecraft's original conceptions into a formula for churning out substandard horror fiction. Don't waste your time. Read the real thing instead, easily found in the three Joshi-edited Lovecraft volumes issued by Penguin Classics.
• 
  Ignacio Senao f

  Realmente de Lovecrat tan solo esta su esencia, su patrón. Todo está escrito por August Derleth, se nota muchísimo. Ya había leído un libro que recopilaba relatos suyo, sin que supuestamente estaría escrito a 4 manos, y ya dije que su principal problema era la reiteración, todas sus historias seguían el mismo patrón. Pues bien, peca de nuevo.
  
  Tenemos en este volumen una historia larga (240 páginas) y 3 relatos. Todos ellos al mismo nivel, que decae subjetivamente mediante que leemos el siguiente. Heredero que recibe herencia, va, suceden cosas extrañas, investiga y BOOM. Las 4 historias así, os lo juro. Es como si coges cualquier película, y haces 4 “diferentes” con nombres cambiados, misma historia, misma escenografía…
  Si es que los relatos son buenos, simples, pero buenos. Mola que alguien vaya a un pueblo perdido que no conozca, que en la casa sucedan cosas… pero lo mucho cansa.
  
  Recomendación: breves sorbitos.
  
• 
  M.L.

  First and foremost, this collection of short stories is mostly Derleth's work. That's not meant as a lash at the author, for he and Lovecraft were both dead by the time this was published and labeled as "HP Lovecraft." Derleth's name appears in small font on the cover, while Lovecraft's blares from it.
  
  Derleth and Lovecraft had been friends, and when Lovecraft passed away, Derleth finished Lovecraft's unfinished sentences/ideas that Lovecraft had jotted down.
  
  To be honest and fair, I don't think this is Derleth's best work. While there are a few good stories in the bunch, the most seem repetitive with the same themes and plots. I read The Lurker on the Threshold (a novella with similar "advertisement" as this collection), and it was an amazing story. This collection of stories felt rather bland compared to what I know Derleth can write. I can sum up the plot to more then half of them by this:
  
  Intelligent guy inherits house from long lost evil relative. Despite warnings from locals, friends...etc, guy investigates/stays at/lives in the house. Weird stuff happens, and a paragraph written entirely in italics states some profound, revelation about the evil relative or house.
  
  Recommendation
  I recommend this book if you are a hardcore Lovecraft fan dying for anything with a hint of Lovecraft; just don't expect Lovecraft...
  
  ...Or if you just want something easy/light to read to pass time.
  
  I don't recommend reading this like a novel because of the similarity between stories. You'd probably get more enjoyment out of it if you read a story or two from it, read something else by another author, go back to this collection for a story or two, and so on.
  
  Rating
  3/5
• 
  Tamara

  This took me forever to read, simply because most of the stories were exactly the same. “A young man inherits a mysterious house and discovers that supernatural forces are at play.” It was written well enough, but I was expecting “soul-chilling tales” and was extremely disappointed. As someone who scares easily, this surprisingly did nothing to me. Also, the title is a paper version of click bait. I got it because it had Lovecraft emblazoned on the cover, and found out while reading that it was mostly (if not all) Derleth.
• 
  Peregrine 12

  1.5 stars. Wanted to like it, but couldn't overcome my frustration at lack of action, rapid denouement, and repetition of story lines.
  
  BUT - there are many new words you can learn by reading this book, including: batrachian (used about 37 times), mountebank, eldritch (used about 15 times), lissome, icthyic, squamously (yes, that's an adverb), and armigerous.
  
  These stories were not written by H.P. Lovecraft, as the title suggests. Rather, they were written by August Derleth, a friend of Lovecraft's, who used the author's notes to write these stories years after Lovecraft's death.
  
  After reading
  Cthulhu - The Mythos and Kindred Horrors, I was looking for more stories with a 1920's, Lovecraftian type atmosphere, so I took a chance and ordered this book. A couple of the stories were okay, but many (too many) were not. I liked the atmosphere Derleth tried to build, but the stories just didn't deliver.
  
  Keep in mind that this review is written by a person who enjoys some of Lovecraft's stories, but is not a die hard 'fan'. I was just looking for spooky stories that would capture my imagination and these didn't do it.
• 
  Jeannie Sloan

  Granted,I was not feeling too warm and fuzzy about Derth from the start by the insulting introduction about Lovecraft and then to find out Lovecraft had very little to do with the writing of these stories and then the Christianization of the stories...Well,I was not pleased.This book goes back to the library not completed.
  Back to Lovecraft and his friends at Cthulu 2000.
• 
  Ferio

  Se diferencian con facilidad las partes que Lovecraft dejó escritas antes de fallecer porque Derleth tenía la (mala) costumbre de insertar el mismo párrafo exacto en todos sus textos, enumerando a los seres mayores y menores de los Mitos, sus sobrenombres, sus orígenes, sus servidores, sus relaciones con los elementos clásicos, etc. Cuando un párrafo es abundante en nombres propios y descripciones planas, es Derleth; cuando el estilo es insinuante e interesante, es Lovecraft.
  
  Los cuatro relatos son muy correctos teniendo en cuenta que eran el epílogo de la obra de ambos autores. El que Acecha en el Umbral es un clásico instantáneo referido en múltiples obras populares que vendrían después; solo falla su repentino final tras la longitud del trabajo, aunque resulta propio de ambos autores y de otros genios del género de terror que aún viven como
  Dean R. Koontz o
  Stephen King.
  
  La Sombra del Desván, salvo por la intuición que produce la localización, no parece una obra perteneciente a los Mitos de Cthulhu, sino un remedo de relato gótico con fuertes dosis de misoginia. Arcilla de Innsmouth, sin embargo, es claramente una historia de los Mitos que entronca con relatos clásicos de ambos autores en todos sus elementos: los personajes mencionados, los lugares mostrados, las temáticas tratadas… Parece compuesto al completo por lugares comunes, pero con bastante gracia.
  
  Finalmente, el relato que da nombre al volumen apuntaba muy buenas maneras, pero debe estar maldito: ambos autores fallecieron sin terminarlo. Desconozco si alguien se habrá atrevido a culminar esta montaña, aunque a veces es mejor dejar algunas cosas sin explorar por lo que puedas encontrarte.
  
  Un recopilatorio muy agradable para personas obsesionadas con los Mitos; para entenderse completamente hace falta familiaridad con la mayoría de sus elementos, así que no resulta recomendable como material introductorio.
• 
  Marta Duò

  Va bene, lo ammetto: sono drogata di Lovecraft. Non avevo capito subito che si trattasse di una raccolta di racconti scritti da Derleth sulla base di appunti e frammenti lasciati da Lovecraft, o ispirati dal ciclo di Cthulhu, perciò ero un po' titubante. Poi l'astinenza si è fatta sentire e allora ho divorato questa antologia.
  Le 4 stelle sono per la ripetitività delle tematiche (l'erede che si reca, preferibilmente a Dunwich, per abitare la casa di un avo sconosciuto e la scoperta di un oggetto/creatura terrificante) e l'assenza dell'universalità degli Antichi; in Lovecraft infatti i Grandi Dei erano una presenza incombente per quanto inafferrabile dagli umani, mentre in Derleth sono poco più che nomi, leggende terribili che però non soffocano con la loro presenza.
  Tra i pregi possiamo menzionare lo stile più piano di Derleth che, pur ricalcando quello di Lovecraft nei punti più tipici della sua narrazione, è meno arzigogolato (ed evocativo); l'attenzione che Derleth pone su dettagli che Lovecraft di solito accenna e la prosecuzione di alcune vicende, in particolare del racconto L'Orrore di Dunwich.
  Molto significativo è il racconto che dà il titolo alla raccolta: possiamo dire che è il simbolo del metodo e del desiderio di Lovecraft, per cui il mondo "scaturito" dalle parole di Alhazred è più affascinante e preferibile a quello reale.
  Consiglio la lettura a tutti coloro che sono rimasti incantati dal mostruoso pantheon del Maestro di Providence.
• 
  Lukáš Palán

  Již dlouho jsem si chtěl něco přečíst od zakladatele tiskáren Hewlett-Packard Lovecrafta a jak to dopadlo! A to Paliho ještě napálili, protože to ani není HPéčko, ale nějakej jeho kámoš. Jsem tedy naPálivo!
  
  Ale abych se věnoval kvalitní kritice. Zdejší povídky jsou jako manželský sex - opravdu unavující a každá je stejná jako ta předchozí. Největší utrpení byla úvodní novela, kde se na dvouset stránkách řešilo co se děje, aby se to nakonec vyřešilo dvouma větama. Vlastně většina povídek vypadá asi takhle
  
  Prokletá žehlička
  HP Palivo
  
  Zdědil jsem žehličku, ale je divná! Rozhodl jsem se, že to prozkoumám a začal jsem číst náhodný prastarý knihy, který jsem dostal s žehličkou. Rozumím naprosto všemu a čtu hebrejsky, latinsky. Po půl roce čtení jsem na to konečně přišel! Podíval jsem se na žehličku - ale spatřil jsem cosi naprosto hrůzostrašného. Bylo to tak - byl to odraz něčeho! Nelenil jsem, vzal jsem nohy na ramena a utekl a už se nikdy nevrátil.
  
  
  A takto pořád dokola, asi dvacetkrát. Musím se přiznat, že jsem měl po dvou hodinách v autobuse velkou touhu rozbít hlavou okno, což asi není dobře.
  
  3/10
• 
  Doug

  I read this years ago, and hated it. Not even particularly sure why it got my dander up *that* much, but it did. A friend recently got it for me as a birthday gift, this newer edition, and so I started re-reading it. It's not that bad. A weird mix of new ideas, "sequels" to Lovecraft stories that did not need sequels, ret-conning of Lovecraft's mythos, and fanfic. Still, there is as much to like as to hate, here, and a couple of the stories are quite interesting on their own. I liked the "Dunwich Horror" sequel: "The Shuttered Room". My other favorites would have been the somewhat uneven "Wentworth's Day" and the needed-a-slightly-different-punch "The Ancestor" (which is basically the story of Altered States but less New Agey). Nadirs include the "The Lamp of Alhazred", which would have earned groans if given for free on a Lovecraft fan board, and the end of "The Witches Hollow", when a complete lack of tension or danger is created by deus ex Great Ones.
• 
  R.

  So now I'm praying for the watchers out of time
  to hurry up and arrive
  cuz if I have to spend another minute with Cthulhu
  I don't think that I could really survive...
  I'll never break my promise
  or forget my vow
  
  
  etc etc etc
  
  It never felt so good, it never felt so right
  we were sleeping in Rl'yeh till the stars were right
  
  etc etc etc
  
  Really, Meatloaf (Nyarlathoaf) has nothing to do with this book.
• 
  Aracne Mileto

  * Los que vigilan desde el tiempo 2.5 estrellas / 19-05-2020
• 
  Kathryn

  Review to come.
• 
  Ranndy

  No lo he leído totalmente. Me falta «El que acecha en el umbral», que es un ¿cuento? largo. Quería dinero —lo necesitaba— y conseguí comprador. Al menos logré acabarme los otros tres cuentos siguientes. Muy buenos. El último parecía el mejor pero... Que alguien se lleve la sorpresa como yo, si le es posible. (Me leeré por internet —o no sé cómo— el primero que me falta.)
• 
  Jay Eckard

  This book is sort of "Meh" made incarnate. Suggestively, horribly "Meh", I should say.
  
  These stories were fleshed out by August Derleth from notes and fragments left by Lovecraft. These days, we'd call it Fan-Fic, and like the modern thing, it seeks to add to what the original creates. Unfortunately, like a lot of Fan-fic, it just isn't up to the standard set by the creator. Derleth just isn't the sort of Master of unrolling paranoia and exploring psychology that Lovecraft is -- he depends on stock phrases and situations to create atmosphere, and more often than not, it just doesn't work. Derleth also elects to reject the location and scope of Lovecraft's works, with the result that almost all of the stories feature the same towns and families, with a regrettable loss of credibility (especially in some of his revisions, Lovecraft had tales in New York City, Oklahoma, San Fransisco and London. Even in his better, original work Derleth has stories in his native Wisconsin). It feels like every one of Lovecraft's narrators has a slew of less talented and less intelligent cousins ready to blunder in with the same mistakes in the same ill-begotten version of Dunwich, this one with its own patented country rube. Who is everybody's cousin.
  
  Taken separately, the stories wouldn't be too bad, and might make for an amusing read. Assembled together, though, they're repetitious in the extreme (Oh no! Cousin Obed worshiped fishy devils and -- gasp! -- he's being reincarnated! Again!). If nothing else, their lack of verve and unsettling terror -- I won't say talent, because there is a sort of talent to hack work -- makes you appreciate the real skills of Lovecraft*.
  
  
  *The editor of the Tales of the Cthulhu Mythos anthology put out by Del Ray mentions this aspect of Lovecraft explicitly in his introduction, and it's important to keep this in mind when reading any of his fiction.
• 
  GD

  I admit the marketing for this book is insanely misleading, and I remember when I bought it in the 9th grade I kind of knew Lovecraft had never written the stores that I saw were in the table of contents, and I did get the idea when reading it that these weren't even collaborations, they were 95 percent of more just August Derleth. I don't know, maybe the titles were created by Lovecraft and the stories written by Derleth. But I don't agree at all with the universal panning of this book. It's true that Derleth's style comes nowhere near Lovecraft's, but then again, no one really does. And it's true that Derleth kind of changed up the Mythos a little, codified it, so to speak, and maybe made it easier to understand and at the same time less creepy, but if we just ignore the fact that we bought this book because of Lovecraft, I think all the stories in this book are very, very good. Frog people, bad ancestral blood, researches researching the wrongest shit possible and paying for it, etc. If you have a chance to read this book, and you like Mythos stories by the likes of Brian Lumley and Ramsey Campbell, I'd say give it a try.
• 
  Malory

  The Watchers Out of Time was originally an Arkham House publication consisting of redacted interpretations of a share of Lovecraft's fragmented spinnings. Largely written by friend and author August Derleth, though marketed, much to the chagrin of Lovecraft admirers, as a genuine Lovecraft, the stories run the gamut of classical weird fiction, pressing similar boundaries as the like of Derleth's predecessor, to suspenseful mysteries of the alien sublime. Derleth's writing is unmistakably Lovecraftian, but where pastiche frequently gives off to self-entangled warbles of clumsy prose, the stories incur a phenomenal detail of parody. A companion to Lovecraft's antiquary tales of horror, but certainly no substitute.
• 
  GONZA

  Probablemente uno de los peores colección de historias de Lovecraft, aunque soy un amante de este tipo no ha sido fácil para terminar este libro.
  
  Probabilmente una raccolta dei peggiori racconti di Lovercraft, nonostante io sia un'amante del genere non é stato facile finire questo libro.
  
  THANKS TO NETGALLEY AND OPEN ROAD INTEGRATED MEDIA FOR THE PREVIEW!
• 
  Pi

  Zdecydowanie jedna z najbardziej przeze mnie oczekiwanych książek tego roku. Prawdziwa perła na rynku w gatunku, jakim jest GROZA i to, co się o nią ociera. Zbiór opowiadań, owoc pracy Augusta Derleth'a, który po śmierci korespondencyjnego przyjaciele H.P. Lovecraft'a postanowił zebrać jego niedokończone, niewydanie, zaczęte, inspirujące ścinki, fragmenty, pomysły i tym samym złożyć niejako hołd Samotnikowi z Providence.
  LOVECRAFT, to pisarz TERAZ uznany, wielki, kochany i podziwiany, ale nie było tak zawsze. Jego życie było trudną drogą, którą nam przybliżył w swoich dziennikach, listach. DERLETH cenił go jednak zawsze, podziwiał, inspirował się mroczną wyobraźnią przyjaciela po fachu. Wykonał tytaniczną pracę, którą zakończył wraz z życiem... a opowiadanie tytułowe OBSERWATORZY SPOZA CZASU urywa się znacząco pieczętując jego śmierć.
  Niektóre z tekstów zostały luźno zainspirowane, czasem jedynie jakimś lekko nakreślonym przez LOVECRAFT'a pomysłem, inne są prawie w całości dziełem Samotnika, a jeszcze inne plasują się gdzieś pomiędzy. To fantastyczny przekrój przez świat mroku, grozy i tajemnicy, który to eksploduje dzięki połączeniu dwóch genialnych umysłów.
  Opowiadania te ciążą czytelnikowi mokrą, niekomfortową atmosferą. Rzeka, miasto Miskatonic, Arkham, Dunwich... miejsca tak dobrze znane fanom LOVECRAFTA pojawiają się tutaj nieustannie i roztaczają swój czarny cień. Są to teksty zawierające przeszywający niepokój, a poszczególne fragmenty wyzwalają po zmroku fantastykę wyobraźni.
  Szesnaście historii, każda wyjątkowa, niektóre krótkie, inne długie, jedne smętnie snują się po zakamarkach naszych owianych nocą domów a inne te nasze domy w nocy pożerają. Styl, w jakim każde opowiadanie zostało napisane olśniewa. Czar, jaki słowo dodane do słowa roztacza jest nie do odparcia. Mistrzostwo literackiego straszenia - straszenia nie gwałtownego, ale powolnego, podskórnego, którego obrazy wracają do czytelnika w snach.
  Odnajdziemy w tej książce utwory silnie związane z Mitologią Cthulhu, ale całkowicie zamknięte, pozwalające się poznawać bez dogłębnej znajomości całej filozofii, całego świata wykreowanego przez Samotnika z Providence.
  Przykładowo krótkie opowiadanie pt. "Rybak z Sokolego Przylądka", to opowieść samodzielna, pełna, zrozumiała i swym klimatem - wybitna. Opisy są chyba największą zaletą tekstów, które składają się na tom OBSERWATORZY SPOZA CZASU. Trudno nie ulec atmosferze grozy, gdy groza wyłania się zza drzew, z morza, z rzek. Groza jest wszędzie... bo groza jest w nas.
  Niektórzy porównują LOVECRAFTA do Edgara Allana Poe (którego także uwielbiam), ja jednak nie widzę wielu podobieństw. Poe tworzył bez potworów i miał zupełnie inny styl, a jedyne co łączy tych panów, to w tym przypadku - opowiadania i gatunek. LOVECRAFT jest zdecydowanie bardziej fantastyczny, bardziej paranormalny - to ani lepiej, ani gorzej... to inaczej i równie pięknie.
  Książka ta została fenomenalnie wydana! Okładka, na której widnieje spektakularny obraz Pawła Hordyniaka wbija w fotel. Zaraz czuję klimat, zaraz wiem, że to LOVECRAFT. Piękna okładka, świetny papier, 16 opowiadań, 536 stron do zaczytania - POLECAM, bo poznać to, to odbyć podróż w krainę niesamowitości.
  
  morza, rzeki, lasy, drzewa, miasta, miasteczka, domy, domostwa - uwodzą zbłąkanych wędrowców
  9/10
  Wydawnictwo Zysk i S-ka
  
• 
  Jon Mackley

  Here's the issue with this. It's God H.P. Lovecraft's name in big letters on the front cover, and August Derleth in a much smaller font. Even in the Goodreads page, Lovecraft is listed and Derleth not. But this is one of the deceits that comes withthis book. Lovecraft did not write the stories, or at least, not much of them. One of the stories runs to 50000 words, but only 1200 of them were written by Lovecraft. In other places, it's a single line of a plot from Lovecraft's "Commonplace Book" which Derleth has taken and expanded into a story. Derleth's not a *bad* writer - actually, no, he's not a *really bad* writer - but his works in the Lovecraft universe will only ever be a pastiche of what has gone before. Derleth thinks he owns the rights to Lovecraft's canon of work, but all he succeeds in doing is expanding the Mythos according to his own belief system. In doing so, he makes what is mysterious in Lovecraft's writings ... well, LESS mysterious. By providing more detail of Lovecraft's mysterious world, it becomes more *familiar* and less *sinister*.
  
  The second issue isn't Deleth's fault: when he was writing these stories they wer being published months, maybe even years apart. This meant that Derleth had to keep repeating the material he'd invented: that there were two races, one Ancient who were generally on the side of humanity, and another race of "Elder Gods" who just enjoyed their chaos. Each of the stories is formulaic. So, if you sit down in an evening and want to read, say, three stories in a row, then you'll be confronted by the same thing a few times (mysterious object unlocks esoteic understanding), an explanation, "Who knows what ghastly secrets could be found in the ancient blasphemy, The Necronomicon, which spoke of a race of cosmic elemental beings ..." And finally an understanding, generally written in italic: "But we knew for certain now that we were no longer alone in the universe AND WE HAD DRAWN ATTENTION TO OURSELVES. Ia! Ia! Hastur! Hastur cf'ayak vulgtmm, vugtlagn, vulgtmm! Ai! Ai! Hastur!
  (I've made this explanation up, but it's the kind of thing Derleth would say.
  
  So, issues with this book: Formulaic and repetative, unimaginative and being sold on the premise that someone else wrote the stories.
  
  By all means read the stories, but read them one at a time, put the book aside and read a lot of something elses, and then go onto the next story. (It's not included in this volume, but Derleth's stories that he wrote about the Cthulhu Mythos, including "The Mask of Cthulhu" and "The Trail of Cthulhu" is better, and all the stories of "Trail", although VERY imititative of Lovecraft's work (to the point he uses the same descriptions on Innsbrook) are interlinked.
  
  Derleth did a lot for Lovecraft's literary reputation by ensuring the literature he wrote did not vanish along with the 'pulp' magazines. However, he does also spoil the cosmic mysteries by giving the reader too much information as well as publishing a book as the work of another (better) author, but actuallywriting most of it himself.
• 
  Krzysztof Grabowski

  Moja druga połówka dobrze wie, że praktycznie wszystko co zawiera w sobie nazwę Lovecraft i wychodzi w postaci gry planszowej, musi być u mnie na półce. Arkham Horror w wersji planszowej i karcianej, Eldritch Horror czy Posiadłość Szaleństwa. Gram, świetnie się bawię i od czasu do czasu sięgam po coś spoza mojego hobby. Tym razem traf przyniósł mu książkę, która co prawda ma w sobie sporo z Samotnika z Providance, gdyż Derleth dał nam ten zbiór opowiadań w oparciu o zapiski swojego zmarłego kolegi, ale jest jednak sporym materiałem właśnie "dodanym".
  
  I choć odpowiednia mgiełka nad wszystkimi opowiadaniami się unosi, to jednak nie mogłem nie ulec wrażeniu, że to bardziej imć August, a nie Howard. Niemniej szukający wrażeń z obcowaniem z mitologią cthulhu poczuje się jak w domu. Tajemnicze kulty, makabrycznie rytuały, zaginięcia, dawne zapiski i dziwni ludzie, zamieszkujący domy z historią, takiego rodzaju, o którym dobrze brzmi bajać przy ognisku. Zawitamy tu do zacofanego Dunwich, gdzie przyjdzie nam poznać lokalną śmietankę towarzyską, w postaci zacofanych ludzi, żyjących zabobonami. Wierzącymi, że lokalne lasy są domem nie tylko dla powszechnej fauny.
  
  Arkham, rzeka Miscatonic, Innsmouth. Necronomicon. Hastur. Azatoth. Itaqua. Marshowie. Dagon. Czy wreszcie Cthulhu. Jest tu masa nazw, które czytane w późny wieczór powodują pewne uczucie niepokoju. Groza jest tu subtelna, sączy się, nie epatuje za nadto makabrą, ale kiedy się pojawia, to jest dosadna. Zmysły zostają zatracone, a coś spoza łypie i obserwuje żywych, aby ich opętać czy przeciągnąć na własną stronę w tej odwiecznej walce pomiędzy Wielkimi Przedwiecznymi a Starszymi Bogami. Od ich wyniku zależy los ludzkości.
  
  Mamy tu różnorakie opowiadania, wszystkie dziwne. Najlepsze i zarazem najbardziej obszerne jest pierwsze, zatytułowane "Czyhający na progu". Zawiera ono wszystko to czego się oczekuje od tego typu opowiadania. Tajemnica, która coraz bardziej oddziałowuje na nowego właściciela, powoli sącząc się do jego jaźni poprzez sny. Odgłosy czegoś co porusza się na zewnątrz domu. Skrzeki lelków czy rechot żab, stanowiący swoistą zapowiedź nadchodzących istot. To coś, co próbuje dostać się do naszego świata. Wszelkimi sposobami. Szczęśliwie nadal ktoś czuwa nad bezpieczeństwem tego świata.
  
  Omawiany zbiór jest świetny, choć miejscami czyta się go siermiężnie. Może dlatego, iż w większości opowiadań przewijają się motywy, które za którymś razem mogą nużyć, bo i autor nie stroni od powtarzania pewnych schematów czy linijek tekstu, takich jak nazwy ksiąg czy istot. Jest to nieco zbędne i z radością przyjąłem opowiadanie o sobowtórach Poego czy o cieniu przodka, który za sprawą magii próbował przejąć ciało swojego dziedzica. Cóż, część z tych opowiadań kończy się słabo dla bohaterów, część daje jakąś nadzieję. Nie łudźcie się, oni patrzą. Obserwują. Leciutko popychają, kuszą obietnicą potęgi. Kim jesteśmy żeby odmówić...
• 
  pośród_kwiatów_i_cieni

  Lovecraft, niekwestionowany mistrz literatury grozy. Twórca jednych z wspanialszych opowieści, które nigdy się nie starzeją. Potrafił tworzyć historie nonszalancko nienachalne, a jednocześnie tak ujmujące swoim niepokojącym klimatem. Niedościgniony, niesamowity, perfekcyjny. Czy da się ten niedościgniony wzór odtworzyć i oddać z należytym szacunkiem? Wielu próbowało i wielu poległo. Był też August Derleth, który udowodnił, że można wskrzesić ducha Lovecrafta i można to zrobić dobrze. Obserwatorzy to zbiór niepokojących, a wręcz przerażających historii. To fascynujący kolaż przygód, które mogą się przytrafić nieostrożnemu podróżnikowi, gdy po zachodzie słońca znajdzie się w okolicach Innsmouth lub Dunwich. Ta część Massachusetts jest pełna szalonych naukowców, czarownic, czarnoksiężników i czegoś żyjącego pod zatoką. A każdy z nich ma swoją historię do opowiedzenia. I mimo, że wszystkie opowieści są pióra Derletha, to Lovecraft wypełza z nich, owiewa swą mroczną mgłą, roztacza swój cień i sprawia, że ogarnia nas strach. Strach, który jest jednym z najprawdziwszych uczuć. Chociaż czasami te historie są chaotyczne i powtarzalne, wciąż jest w nich coś fascynującego, wciąż są ekscytujące i trzymające w napięciu na swój własny, niepowtarzalny sposób. August Derleth pokazuje swój niesamowity talent w większości tych historii, styl, tak zniewalający, wciągający, tworzący nastrój zarówno piękny, jak i przerażający. Być może to też zasługa obecności samego mistrza, która wyziera z każdej ze stron. Cokolwiek by to było, wiem, że każdy kto choć trochę uwielbia Lovecrafta, odnajdzie tutaj wszystko, za czym tęskni.
• 
  Lara Giesbers

  As many people probably did, I bought this book because I love the work of H.P. Lovecraft, and I was interested to see what another author would do with his legacy. As I have said of other authors I absolutely love, if you're going to throw Lovecraft in my face, you better be prepared to back it up. I was looking for the eerie, weird vibe that I love about Lovecraft, and the stories fell flat too often. I am glad that I finished each of the tales, because I found one at the beginning, and one at the end the most enjoyable. The rest were just a little too over the top with all the references to the things that Lovecraft is most known for. However, I do appreciate the fact that this author uses a lot of interesting words that are specific to the time period of his tales. I have a great respect for those who will take the time to broaden my vocabulary with words a little off the beaten path of the average reader.
  
  Perhaps the greater disappointment was that I wanted the feel, the atmosphere of chill that I get from reading Lovecraft. I wanted to experience that world once more, if only for a few hours. I wish it could've delivered on the chill.
  
  
• 
  Andrés Astudillo

  Fascinante. Definitivamente, ya con este tercer libro, puedo decir que Lovecraft es uno de mis favoritos. Y yo que jamás creía que podría adentrarme en el mundo de lo mítico o ese tipo de cosas, leyendo solo al viejo Buk o al maestro Saramago.
  En este libro se sitúan 4 historias, de las cuales "El que acecha en el umbral" es la que predomina el contenido del libro, superando las 250 páginas. De allí, los otros textos que vienen, al menos "La sombra del desván" es un relato que te pone los pelos de punta, es totalmente INCREÍBLE, maldita sea es lo máximo leer a Lovecraft; tanto así, que se me cayó una moneda bajo la cama, y dudé en meter la mano para retirar la moneda, al temer que algún súcubo se me aparezca.
  Es un poco penoso, sin embargo, de que el relato de "Los que vigilan desde el tiempo", que en realidad, fue el título que me ató a comprar el libro, se encuentre inconcluso por la falta de terminación del mismo a causa de la muerte de Derleth, aunque creo que esto es lo que le da un aire místico al relato.
• 
  Edward Taylor

  The true title of this anthology should be "Tales written by August Derleth based on ideas thrown away by H.P. Lovecraft" - Similar to Phil's works to advance other writers for his own monetary (and egotistical) gain, Derleth (who at the time owned most of Lovecraft's works based upon contracts with Arkham House publishing) took old ideas that never bore fruit for HPL and wrapped his own words around them and published them as a collaboration between the two. Nevermind that the first of these tales were not written or published until 20+ years after HP had died, let alone the fact that many of them made little sense in the overall workings of the Cthulhu mythos outside of just using the names of some of the Elder and Outer Gods, AD made it sound and seem like they were fresh new stories "from beyond"! (could not help myself)
• 
  Israha

  Spíš "Derlethova fanfikce, inspirovaná Lovecraftem", než regulérní kolaborace obou autorů. To však ani náhodou není nijak pejorativní popis, protože Derleth Lovecraftovo kouzlo velice dobře pochopil, vkusně na něj navazuje a velmi efektivně dovede navodit hrůzu z neznámého a nepochopitelného. Snad se čte i jednoduššeji, než Lovecraft samotný, není tak popisný a nepoužívá tak košaté vyjadřovací prostředky. Jedinou zásadní chybou téhle jinak velmi povedené sbírky je značná (ke konci někdy až úmorná) repetitivnost témat a dějových rekvizit (opuštěné domy po mrtvých podivínech, neustálé motání se v lokacích původních Lovecraftových povídek, opakované odkazy na lovecraftovská božstva), tomu se Lovecraft sám dokázal vždy velmi úspěšně vyhýbat.
  
  Nejlepší povídky: Ten kdo číhá na prahu, Pozůstalý, Peabodyho dědictví, Předek, Zabedněný pokoj, Temné bratrstvo.
• 
  Chris Lira

  This is a collection of stories inspired....really, derived....from Lovecraft's Cthulhu mythos. The re are numerous references to the Old Gods, Ancient Ones, Cthulhu, Hasture, Azathoth, etc. the Neconronomicon salso mentioned several times. But the stories in the first half all follow a similar sort of line, with the big reveal kn the italicized last paragraph(which Lovecraft used to great effect in The Outsider, e.g.). But it wears a bit thin after a while. The latter stories don't rely kn this technique quite so much, but themes are used again and again- the inheritance of an old, cursed estate from some distant relative(at least 3 of the stories). This book just didn't do much for me.
• 
  Oleksandr Fediienko

  Відгук на однойменне оповідання.
  Ніколасу Волтерсу приходить лист про те, що він став спадкоємцем будинку поблизу Данвіча. Раніше там жив Аберат Уотлі – двоюрідний дід, про якого Ніколас нічого не знав. Волтерс приїжджає в будинок. Він водночас відштовхує його і вабить.
  Про цього Аберата, звісно, в містечку ходить дурна слава, але в архівах сусіднього Спрінгфілда занадто мало інформації, щоб скласти про нього остаточне враження. Вдома, серед паперів Аберата, Ніколас знаходить його лист до свого спадкоємця. В ньому Аберат закликає чекати спостерігачів з позачасся.
  На цьому оповідь переривається, тому що Дерлет не встиг дописати її до своєї смерті.