| Title | : | The Metamorphosis and Other Stories |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 1593080298 |
| ISBN-10 | : | 9781593080297 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 224 |
| Publication | : | First published January 1, 1915 |
Bringing together some of Kafka’s finest work, this collection demonstrates the richness and variety of the author’s artistry. “The Judgment,” which Kafka considered to be his decisive breakthrough, and “The Stoker,” which became the first chapter of his novel Amerika, are here included. These two, along with “The Metamorphosis,” form a suite of stories Kafka referred to as “The Sons,” and they collectively present a devastating portrait of the modern family.
Also included are “In the Penal Colony,” a story of a torture machine and its operators and victims, and “A Hunger Artist,” about the absurdity of an artist trying to communicate with a misunderstanding public. Kafka’s lucid, succinct writing chronicles the labyrinthine complexities, the futility-laden horror, and the stifling oppressiveness that permeate his vision of modern life.
The Metamorphosis and Other Stories Reviews
-
I’ll never forget that winter night at Christmas break when I read this one, during the transition phase into high school senior year.
What struck me Most the first read-through was the image of the pitched Apple that had pierced and penetrated into the soft, gooey underbelly of this hapless giant caterpillar.
That was so me, back then, in 1967! An outsider at school, my soft belly was routinely pierced by the fierce verbal slurs of the more outgoing members of the collegiate in-crowd.
I formed no alliances at high school except with friends I really loved. A nutty literary nerd.
Ah, those lost teen years!
And Gregor Samsa? How to explain his ugly transmogrification? And whatever can he do next?
First off, his case is a classic of Postructuralism. You see, his raging father (the dreaded Other - and the origin of Gregor’s faceless, Lacanian Dread) has turned Gregor, by the subtle reversal occasioned by his identity crisis, into the brutal and ugly Other itself. His father is no longer the demonic one: Gregor is.
Gregor must have been recently “cured,” and shriven of his acute neurosis, if that sounds familiar, guys! It’s a common medical tool…
But enough armchchair psychotherapy!
Imagine, if you will, a dust- and perhaps carpet-concealed trap door in his fatefully transforming room - leading into his parents’ dark basement... (This little story is one possible personal continuation of Gregor’s story in honor of Kafka’s febrile imagination.)
Well, when Gregor the Caterpillar lands on the dark root cellar floor, he gets up, dusts off his damaged exoskeleton, and notices a secret door in the wall that says to him, “open me!”
He does, finding himself in an ancient dark wood. But he doesn’t crawl far, before he is stopped dead in his tracks by three hungry mammals: the in-crowd leaders.
He is trapped.
A spirit guide (his literary hero) then appears and rescues him, telling him he must descend more deeply through these subterranean shadows to find Peace.
He does... All the way down to a first, ultimate revelation in the primordial sludge of Original Sin at the Bottom of his Luck.
And then back, All the Way Up (many months later) to his reward: Stable Peace of Mind.
Such, then, was Kafka’s, Dante’s - and my own quest from the outside in. And all three of us FOUND our peace at the end of it:
Kafka had found Peace when he wrote Amerika.
Dante had found Peace when he wrote Paradiso.
And I?
I found Peace just recently, after following my spirit guide Dante as a minor bit player through a long, battered life.
I meandered woefully through the Hell of otherness.
I stumbled through the Purgatorial cleansing of acting as a working and dutiful husband and breadwinner.
And in the Old Age of Later Retirement Years I know the Peace of a personal practicality, sustained by the Old Rugged Cross:
That has instructed, nourished, and led me safely to the End of my Quest -
A time of New Beginnings -
Fifty Years after falling into the Darkness, as the outsider, Gregor Samsa. -
I suspect interpreting Kafka says more about the reader than the author so here's some insight into my psyche:
Gregor's family are losers. Gregor takes over the "bread winner" position after his father's business fails and provides enough money for the family to live as well as help to pay down the large debt his father's business incurred. The rest of them are fine to let him and sit on their asses. Gregor's father is perfectly healthy, but is happy to mooch too. Then, we find out that his father has been squirreling away Gregor's money on the side to boot.
Gregor works for five years in this manner, never missing a day of work, and the first day he is ill they are jerks. Yet, when the vermin dies and they are employed, they all sit down quick to write letters of excuse for themselves. When the vermin's alive it's an excuse to not leave the house; when he dies they can't work.
They deplore the fact that the vermin cannot understand them despite evidence to the contrary when he hears them talk and follows their instructions (eg. to get back in the room, etc.). Furthermore, they make no effort to communicate with him. I'd like to think if a loved one turned into an insect and I decided to keep them alive in a bedroom of my house, I would get around to trying the blatantly obvious "Hiss one for yes, two for no" routine.
In short, f--- you Gregor's family. You suck. -
این کتاب شامل پنج داستان کوتاهه که داستان مسخ برجستهترین اونهاست.
مسخ، در سرزمین محکومان، گزارشی به فرهنگستان، هنرمند گرسنگی، لانه.
سالها قبل مسخ رو خونده بودم، با ترجمه صادق هدایت. اینبار اما با ترجمه علی اصغر حداد از نشر ماهی خوندم.
اینکه من از ترجمههای صادق هدایت دل خوشی ندارم کلا یک بحث دیگهاس که اصلا واردش نمیشم! :))
برای تکتک داستانها اگر بخوام نقد بنویسم، کمی طولانی میشه و ممکنه حوصلهتون رو سر ببرم.
طبق عادت، بدون لو دادن داستانها و بسیار خلاصه اگر بخوام بگم، داستانهای کافکا سیاه هستن! دنیای تاریک و نمناکی دارن، بههمراه طنزی سیاه! طنزی که شاید در خوانش اول خواننده متوجهاش نشه!
نکتهی متمایز کنندهی کافکا نسبت به سایر نویسندهها هم همینه! داستانهاش به ظاهر یک داستان هستن، همین! ولی در عمق وجودشون، معنایی فراتر از چند صفحه داستان کوتاه و بعضا آبکی دارن، که کشف این معنا به عهده خواننده کتاب هست!
هر داستانی، هر چقدر هم سورئال، طعنهای به یک اتفاق در دنیای واقعی هست که کشف این طعنه برمیگرده به ذهن خواننده!
میشه مسخ رو خوند، فقط خوند، و داستانش رو در یک پاراگراف کوتاه بازگو کرد! همچنین میشه مسخ رو خوند و برای داستان سی - چهل صفحهایش، یک کتاب دویست صفحهای نقد نوشت!
بگذریم.
کلا کافکا مخاطب خاص خودشو میخواد! اما من، من حقیر، دوستش ندارم! :))
نه کافکا رو، نه داستانهاش رو، نه دنیاش رو! :))
کتابهاش رو میخونم، حتی لذت هم میبرم ازشون، اما در نهایت، برای من تبدیل به یک کتاب معمولی میشن در کنج قفسههای کتابخونهام! و تقریبا محاله که برای بار دوم برم سمتشون!
داستان مسخ رو هم اگر دوباره خوندم، صرفا به سفارش چندتا از دوستانم بود و البته دوس داشتم ترجمهای جز صادق هدایت بخونم! :))
از بعضی کتابها بد میگم و بعد نظر خودم رو هم بهش اضافه میکنم، اما کتابهای کافکا حقیقتا خوب هستن، فقط باب میل من و به سلیقه من نیستن. همین.
توصیه میکنم اگر تابحال کافکا نخوندید، از همین مسخ و کتابهای کوچیکش شروع کنید و اگر جذب شدید کتابهای بزرگتری ازش بخونید.
در کل، دنیای کافکا برای من جذاب نیست و جذبم نمیکنه.
البته کتاب نسبتا طولانی محاکمه رو هم ازش دارم و خواهم خوند، بعد از خوندن اون کتاب، نظر قطعیتری میدم!
سه ستاره. کتاب بدی نبود. -
"Cuando Gregorio Samsa se despertó una mañana después de un sueño intranquilo, se encontró sobre su cama convertido en un monstruoso insecto. Estaba tumbado sobre su espalda dura, y en forma de caparazón y, al levantar un poco la cabeza veía un vientre abombado, parduzco, dividido por partes duras en forma de arco, sobre cuya protuberancia apenas podía mantenerse el cobertor, a punto ya de resbalar al suelo. Sus muchas patas, ridículamente pequeñas en comparación con el resto de su tamaño, le vibraban desamparadas ante los ojos.
«¿Qué me ha ocurrido?», pensó"
Puntuación: 🪳🪳🪳, 5.
He leído este famoso clásico por, César Pérez Gellida y su trilogía de "Versos, Canciones y Trocitos de Carne". Pero más concreto, por uno de sus personajes, Augusto Ledesma y su fijación con este autor y varias menciones a este libro. La curiosidad me pudo.
Gregorio Samsa se despierta un día, cambiado para siempre. Lo más convincente de Kafka es su capacidad para construir una historia a partir de la ansiedad y las heridas personales que se transmite como un mensaje universal a todos los que la leen, enfocándose en la culpa, la soledad y la frustración de cada corazón. La aterradora historia de transformación de Gregorio es una poderosa interpretación de la culpa y el fracaso a los ojos de un padre que utiliza elementos religiosos y fantásticos para clavar el cuchillo en el alma del lector.
Gregorio vive una vida de solemne servidumbre a su trabajo y, lo más importante, a su familia. Su trabajo es una necesidad para mantener a una familia cuyas deudas acumuladas por el padre ahora desempleado están siendo pagadas con los frutos del trabajo de Gregor. Gregor le ha proporcionado a la familia una casa modesta que comparte con ellos, la deuda parece una carga insaciable que nunca podrá cumplir.
Un narrador objetivo en tercera persona nos deja saber directamente que aunque el cuerpo de Gregorio se ha transformado, todavía tiene su mente humana con sus recuerdos. ¿Porqué su familia da por hecho que Gregor ya perdió su mente humana? Podían hacerle preguntas para averiguarlo. Por ejemplo, sin pensar demasiado que se mueva a un lado u otro segun sea si o no. Esto lo dice todo sobre cómo somos las personas y nuestra incapacidad para lidiar con la vida de manera creativa y con algo de imaginación.
Hay tantas interpretaciones que se le pueden dar a esta historia. Y esto es lo que Kafka hace tan bien. Te deja sin absolutamente nada, sin respuestas ni explicaciones, solo un simple caso de esto sucedió y terminó así. Todo tiene que tener sentido. Pero quizás ese sea el punto, no tiene sentido. Quizás al mirar demasiado nos perdamos lo que Kafka está tratando de decir, o no decir, con su escritura pasiva. Depende de cada lector interpretarlo.
Gregorio se vuelve menos humano y acepta más su estado de insecto. Cada acto, Gregorio se debilita físicamente. A medida que su familia abandona su negación y su esperanza de que se recupere por completo a una condición humana se vuelven totalmente indiferentes a su destino y la necesidad de seguir con sus vidas sin él.
La vanidad de la naturaleza humana, altibajos de las emociones humanas, las acciones que uno toma en determinadas circunstancias y todas las consecuencias y reacciones que uno tiene. Y por eso este libro tiene mucho que enseñarnos si uno es un lector que disfruta leyendo sobre la psicología humana. Mucha reflexión, deja algunas cosas sin saberse, fue algo que me chirrió un poco y, note cierta falta de más elaboración en la historia. Un clásico muy cortito que recomiendo. -
It's totally kafkaesque (
http://www.youtube.com/watch?v=gpAVa6...)
I would have given this collection 5 stars based on "The Metamorphosis" alone. The rest of the pages could have been filled with grocery lists, recipes, driving directions, what have you, I would still have given it 5 stars. But the thing is, there are so many other stellar stories in this collection, five stars seems like an insult. "The Judgement" astounded me; "A Hunger Artist" captivated me; "In the Penal Colony" sickened me. I still find myself clenching my jaw when I think about that story.
Herr Kafka had such an incredible imagination. It pains me that he was virtually unknown in his lifetime. We are so lucky that his final wishes were not granted, that his writings were not burned. What a tragedy that would have been. -
ولین بار بود که از کافکا میخوندم. نمیدونم چرا انقدر دیر رفتم سراغش. ولی خوشحالم که بالاخره اتفاق افتاد.
آشنایی با کافکا قطعا یکی از مهمترین اتفاقات کتابخوانی من خواهد بود.
۱-مسخ: قطعا میدونید داستان راجع به پسریه که از خواب بیدار میشه و میبینه تبدیل به یه حشره شده !! خب این خودش خیلی تو مخه. حالا فک کن شما کافکا اومده ریز و دقیق همه چیو توضیح داده. از راه رفتنش با یه عالمه دست و پا. تا ابعاد بدنش. تا... یعنی در چندشناکترین حالت ممکن. ولی اونچه که مسخ ر�� برای من فراموشنکردنی کرد پایان داستان بود. هیچ وقت هیچ وقت هیچ وقت یادم نمیره این داستان رو.
۲-در سرزمین محکومان: مسخ درجهیکترینه اما این داستان هم منو دیوانه کرد!! آخه نبوغ تا کجا؟! چی تو کلهات میگذشته کافکا؟ انقدر تلخ، انقدر سورئال؟ پس چرا انقدر واقعی؟ داستان یک دستگاه اعدام قدیمی و سرنوشتش. همین. خودتون بخونید.
۳-گزارش به فرهنگستان: کافکا کلا علاقه داشته از تو کله حیوونا برامون دنیا رو به تصویر بکشه. داستان راجع به میمونیه که آدموار شده و قصه آدمیتاش رو میگه برامون. و من باز کف کردم !!
۴-هنرمند گرسنگی: شاید قدر بقیه برام جذاب نبود. ولی از اینکه راجع به کسی خوندم که هنرش تحمل گرسنگی بوده لذت بردم.
۵-لانه: آخرین داستان. باز هم از توی کله یه حیوان داره روایت میشه. و باز هم من دهنم باز مونده بود !! مگه داریم انقدر ریز بین؟ یعنی من حس میکردم خود کافکا یه موجود زیر خاکی بوده که اینجور جزئیات لانهی زیرزمینی یه موجودی رو تونسته بنویسه.
حالا اینا همه به کنار، اینا همه ظاهر داستانه !! پشت تک تک این داستانها و این کلمات یه مفهومی نهفته است. یه مفهوم خیلی روتین حتی. با اینکه کلی خوندم راجع بهشون ولی میدونم از اون کتاباست که باید دوباره هم برم سراغش. باید چند بار بخونمش تا بفهمم چطپر انقدر تلخ و سورئال داره از خودمون میگه، از ما، از آدما. -
Kafka este unic...are ceva scriitura sa care ma atrage inexplicabil,.
Cautam intelesuri in absurdul său perfect construit, bineinteles ca nu gasim explicatia clara...insa fiecare din aceste povestiri te pune pe ganduri si te uimeste cat de clar si minutios poate fi redat un mesaj.
Am citit undeva ca Franz Kafka a insistat ca pe coperta "Metamorfozei" sa nu apara nicicum in gandac sau ceva de genul, lucru ce s-a si respectat la acea vreme, insa acum se pare ca nu se mai tine cont de dorinta sa...
In plus, am inteles ca in versiunea germana a "Metamorfozei" nu apare nicidecum vreun cuvant care sa numeasca vreo insecta, ci ceva greu de tradus, care i-a pus in incurcatura pe traducatori. -
Do not, under any circumstances, believe any of the introductions to Kafka books especially if they tell you that there is no point of trying to interpret, read into, or analyze Kafka's writing, and that it just is; read it for its poetic prose and for the beauty of the stories... BULLSHIT!!!
If you have any sense at all, you will read Kafka, and you will read into the stories, you will come up with hidden messages, and you will see the politics and sociology in it, and it will mess up with your head... THAT is the beauty of Kafka, THAT is what makes him one of a kind.
Metamorphosis
I did not really know what I was feeling reading this story, so small and yet packed with the agony that is the human condition and the ugliness of the human race. The beauty of Gregor's story is that it reveales to us so simply sans any clichees the basic human nature, and how sometimes, family bonds can come to nothing overnight. Gregor wakes up one morning to find out that he has turned into a giant beatle. Kafka does not tell us whether he's been a beatle for a while and only found out that morning, or if he only became one that very day, which opens a door for interpretation. Gregor, who let his managers at work treat him like an insect, allowed his family to give him no respect, like an insect, while he just did what he was supposed to do, without standing up for himself, without demanding that he be treated like a human, because maybe he felt, yes, like an insect. Was he ever a guy, really? hasn't he always been an insect trapped in a man's body? Were his managers really human? Was his family- who only saw him as a piggy bank, a means to provide for them and pay back their debts (they sucked the juice out of him, like leeches), whose loss of ability to work and produce cash minimized him into an object of hate, disgust, and shame- human at all? Who is the insect here? Think about this when you have a spare moment to yourself... do you ever feel like a giant beetle? is the human race at all human, or are we all insects?
The Great Wall of China
You can really see how much our Franz used to think, about all sorts of things. Does anyone really know why the Wall of China was built? and why was it built in sections like that? Not really, and the more he thought about it, it seems, the more he could not figure it out.
Investigations of a Dog
This story struck me as extremely political. This dog/philosopher, wondering about where food comes from, and questioning the belief system of Dogs sounds like many a 19th-20th century political phylosopher trying to figure out how the world works. Sometimes I felt as though this story was either in praise of, in criticism of, or in frustration of one's own belief in Communism (especially the parts about the unity of dogs, the sharing of food, the power of the collective etc). It is also about being the odd one out, the sheep astray from the herd, the freethinker, the outcast. I really enjoyed analyzing this one, and trying to figuring it out. I also kindda identified with this quote "our generation is lost, it may be, but it is more blameless than those earlier ones. I can understand the hesitation of my generation, indeed it is no longer mere hesitation; it is the thousandth forgetting of a dream dreamt a thousand times and forgotten a thousand times; who can damn us merely for forgetting for the thousandth time?"
The Burrow
Kakfa speaks of an underground creature, living in its borrow, thinking constantly of its borrow: how to make it better, how to make it safer, where to store food, etc etc etc. Does Franz tell us that this creature is an animal? He doesn't for a reason; so it could be open to interpretation. And mine is that he is metaphorically telling us about ourselves, humans who build homes and give birth to the nationstate, which is, like a burrow, supposed to be the place in which you feel safe, but which is also the source of your worries and anxieties, and yes, the source of your problems. The creature in the burrow has his moments of doubt, whether his real enemy is a known enemy, one big enemy, or a huge number of small enemies. Is it an enemy that has been lurking in the shadows waiting for the right moment to attack? Is it a new kind of monsterous creature he does not know? Is it someone planning revenge? or worst of all, is it a creature of his own kind, that wants to kill him and take over his burrow? If this doesn't this sound a bit familiar to you at all, then you do probably live in a hole!
In the Penal Settlement
Reading this felt like reading Discipline and Punish by Foucault. Just a reminder how really sick and dimented people, and how more sick and dimented the ones in power are! This is just one of those things you read and you have nightmares about for weeks. The ending is very interesting though, would you do unto yourself what you do to others?
The Mole
I felt that this story was less about the giant mole and more about how sometimes great egos are in the way of great discoveries.
There is no doubt that Kafka was/is a genious. Reading his work made me really see why he died so young; great thinkings suffer from their thoughts, and torture themselves to deal with all the ideas pushing forward to be heard first. I will agree with one thing though, there is no defining the Kafkaesque, for it, like beauty, comes in many forms. -
کتاب مسخ و داستان های دیگر ، مجموعه داستان هایی از فرانس کافکا نویسنده سرشناس اهل چِک است ، داستان های این کتاب شامل
مسخ ، در سرزمین محکومان ، گزارشی به فرهنگستان ، هنرمند گرسنگی و لانه است که بدون شک مشهورترین آنها مسخ است .
آنچه از مسخ در فلسفه تناسخ هندیان می دانیم ، فسخ ، رسخ ، مسخ و نسخ همگی پس از مرگ انسان رخ می دهند و به ترتیب معنای منتقل شدن روح انسان به جمادات ، گیاهان ، حیوان و سرانجام انسان دارند ، اما در مسخ کافکا حداقل مرگ به صورت فیزیکی سبب مسخ گرمگور سامسا نگون بخت نشده ، او هنگام بیدار شدن از خواب مسخ شده و به حشره ای نفرت انگیز تبدیل می شود .
بی تفاوتی و خونسردی سامسا سوسک شده ، شگفت انگیز است ، او هیچ وقت از خود نمی پرسد که چرا به ناگهان اینگونه شده ، او تنها تلاش می کند تا با بدن عجیب خود به گونه ای کنار بیاید . دو قطبی که در داستان مسخ کافکا ایجاد ��رده خواننده را حیران می کند ، از نظر او حتی تلاش و ایثار و گذشت بی مانند سامسا در راه تامین رفاه خانواده نه تنها او را به آرامش نرسانده بلکه او را از خانواده و جامعه جدا کرده است ، مهم نیست که سامسا هم چنان در ذهن خود نگران خانواده است بلکه مهم کنار گذاشته شدن او از زندگی ایست .
شاید هر کدام از ما حس سامسا را بارها تجربه کرده باشیم ، برای نمونه کسی که پس از ده سال سابقه کار، ناگهان شغل خود را از دست داده ، او هم همانند گرگور از محیط و جامعه جدا شده ، شاید خوانواده اش او را هم مایه ننگ و خفت بداند ، بزرگترین آرزوی چنین فردی احتمالا باید بازگشت به جریان زندگی عادی باشد ، بگذریم ، زندگی تلخ و بی رحم است .
داستان های دیگر کتاب ، شهرت مسخ را ندارند و پیام نویسنده هم چندان آشکار و گویا نیست ، اگرچه که در آنها هم می توان ، شک ، خشونت و به ویژه در داستان لانه می توان فرار از جامعه و پناه بردن به خود را دید .
در پایان باید گفت آنچه از این مجموعه داستان همواره در خاطر خواننده خواهد ماند داستان شگفت انگیز مسخ است که روح و روان و البته اعصاب او را درگیر و همراه خود کرده است . -
Maybe could be titled Metaphor. When one starts to bug one's parents, it's time to move out.
-
I didn’t want to like Kafka. When I first heard of him, I classified him as one of those writers people like so they can have some self-validation about their intelligence, like an association with college professors of something. I decided to try Kafka after a Breaking Bad episode entitled “Kafkaesque.” A humorous moment in the episode shows one of the main characters, a recovering meth addict and dealer, talking in a street-slang vernacular and saying something to his partner like, “You wouldn’t get it. It’s Kafkaesque, man!” I interpreted Kafka as a dark writer.
But the dark writing didn’t capture my heart. Kafka’s style and mastery of words, his power to manipulate and control my emotions, his hypnotic wording – these captured my heart. Reading Kafka reminded me of an experience I had on the playground as a child. They had these massive tires hanging by chains. Children sat on them and someone pushed as they swung around. I finally swallowed my fear and tried it. The first time scared the hell out of me, and I walked away with trembling, wobbling legs. That night I remembered the experience, and smiled, and thought, “That was the coolest freaking thing I ever did in my life!” The next day I did it again, and again, and again, for days and weeks and months until I moved on to the next school. Kafka soaked into my mind the same way. I kept saying to myself, “Come on. You don’t really like this. You just want to like it because everybody says you should, because educators and critics and English majors say it’s what everyone should like. Don’t conform. Don’t follow the crowd. Detach. Be an individual.”
I read this collection and went to Half Price Books to pick up his complete collection. The guy asked me if I needed it for school. “No. I read a few stories and find his skill amazing.” The guy smirked and nodded his head. “Yeah. He really is.” I paid five dollars and ninety-nine cents for a 1983 copy with a tattered dustcover. But I regret nothing. I left with a smile on my face, and plan to read his stories again, and again, and again. Who knows? Maybe I’ll never move on.
To me, these stories come together like one big piece. They all contains shards of the pottery of Kafka’s mind. They speak out against injustice, and pierce with searing acuity. He disguises deep, philosophical feelings and thoughts beneath actors on a stage. The curtain pulls away and the words Kafka wants to say come through the sublime manifestation of story. As I read his work, I found my mind immersed and invaded with his thoughts, his words, his ideas, his emotions. I read of children oppressed in lower class societies and waves of word patterns swept me into a sea of tears and passion. It goes deeper, much deeper, and one who becomes bored with the knowledge they have may find this interesting, as Kafka walks us past locked treasure chests only a deeper consciousness and many rereads may reveal. -
واقعاً مسخکننده بود. تو هر پنجداستان، قدم بهقدم وارد لایههای زیر داستان میشیم. کلماتـو بذارین کنار و از ورای پردهشون، هنرنمایی نویسنده رو ببینین. اینمجموعه پُر از نماده. بهتر بگم، نشانه؛ چون بخش اعظمی رو نویسنده برای خوانندهش تشریح میکنه و ما فقط باید اینا رو کنار هم قرار بدیم تا زیر پوستهی ظاهری داستان، جوهره و هستهی قدرتمند و تأمل برانگیزشو ببینیم، لمس و درک کنیم. واقعاً خوندنش برام خوب بود. یهجورایی افسوس خوردم که چرا اینقد دیر سراغ کافکا رفتم. -
Strange, incredibly well written stories. The characters are all helpless to the events happening around and to them and thus are rendered observers to their mostly unfortunate fates, as much as they are subjects. Through them, we go step by step immersed in their own sense of helplessness and alienation.
The prose is incredible and concise, filled with clear and rich descriptions so that whether it is pain, fear or even disgust, we're transported to these inescapable situations and left marvelling by the time the tale comes to its end. I'm still quite dazzled by these stories and hope to re-read this book soon. -
اولین آشناییم با کافکا توسط این مجموعه با 6 داستان به همراه ترجمه قابل احترام اقای حداد بود.طبق گفته خود کافکا کتاب ها باید مثل پتک بکوبند به سرت.هر کدوم از داستان ها ش روزها ذهن منو درگیر میکرد به ویژه در سرزمین محکومان.
پ.ن:از کافکا خیلی میترسم،با هر کدوم از داستاناش منو به جای دیگه ای میبره.
کسی هم هست مثل من هم از کافکا بترسه هم نوشته هاشو دوست داشته باشه؟؟؟؟؟؟اصلا یه حس عجیبه.نمیدونم چطور دربارش بنویسم -
کافکا در وصیتنامهاش میخواهد که تمام نوشتههایش سوزانده شود و اگر میشد ادبیات جهان چیزی کم داشت...
مسخ! داستانی تخیلی که نمیتوان آن را نپذیرفت. پرداخت فوقالعاده نویسنده و بلندپروازی حتی قلمش پیشی نمیگیرد. این را نمیتوانم نگویم که کافکا فوقالعاده است! و نمونههای متعدد مسخ که به وفور دیده میشود هیچگاه از منبع اقتباص خود پیشی نمیگیرند ولی با این حال همچنان ارزش دیدن شنیدن و خواندن دارند. نمونهاش فیلم کوتاه حیوان که سال قبل جشنوارههای داخلی و خارجی را درو کرد و فیلم موفق خرچنگ(lobster) به هرحال در مدح کافکا کم نگفتهاند و من هرچه بگویم نیز کافی نخواهد بود. -
مسخ داستان سیاهی از انسانی ست که نقش خود را در زندگی از دست می دهد..انسانی که دیگر کارایی ندارد،ناگهان روزی دیگر برای هیچ امری مناسب نیست،مسخ برای یک انسان نیازی به قالب حشره ندارد بلکه رخدادی ست روزمره که بی وقفه در میان ما رخ می دهد..رخدادی که اکنون نسبت بدان بی تفاوتیم چرا که بسیار دور و نا محتملش می دانیم،انسانی که گرد رنج گذر سال ها بر شانه اش نشسته را لاجرم پیر و خسته کننده می پنداریم..جوانی که در تصادفی همه اندام هایش جز مغزش جان سالم بدر برده اند را بدشانس می نامیم،و به راحتی بازی سرنوشت را در کودکانی که سر چهار راه ها خود را به امید پاداشی بر کاپوت ماشین ها می اندازند می پذیریم،هنگامی که مسخ را می خوانم ذهنم چندان دورتر از روزی در مترو که کودکی که با فرچه و جعبه ای واکس در دست، خود را به کف پای حاضرین می انداخت سیر نمی کند.صحنه ای که خود یک مسخ،یک متامورفیز انسانی ست،آن هنگام که دوران کودکی شاد خود را بیاد می آوریم در حالی که نگاهمان به بدن مچاله شده و متضرع کودک کار خیره شده بدنی که در آن لحظه شباهتی به بدن انسان ندارد.بدان می اندیشیم که اکنون چه رخدادی در ذهن و روح او جریان دارد و مسیر آینده این جسم و روح شکسته،وی را به کجا خواهد برد..
مسخ تنها رخدادی جسمی نیست،بلکه اغلب روح فرد هدف مسخی نادیدنی اما بس بسیار مهلک تر قرار می گیرد.
مسخ هر روزه در اطراف ما به اشکال مختلف رخ می دهد..انسان هایی که مادون انسان می شوند،گاه ماحصل زمان،شانس،اتفاقات و اغلب نتیجه شرایط زندگی..تفاوت چندانی با ما ندارند..روزی که ما مسخ شویم اما روز وحشتناکی ست..چرا که آگاهی و هویت مان دست نخورده باقی خواهد ماند.. -
Dintre toate povestirile, am rezonat cu Metamorfoza, Verdictul și Un medic de țară. Restul mi s-a părut peste puterile mele omenești de înțelegere.
"Și am învățat, domnilor. Ehei, înveți când trebuie; înveți când vrei să găsești o scăpare; înveți, fără să ții seama de nimic. Te supraveghezi singur cu biciul în mână; te sfâșii singur la cea mai mică rezistență." -
داستان مسخ شروع متفاوت و جذابی داره و پایانی غم انگیز، روایت داستان گیراست و پایانش به یادماندنی .
-
مسخ
یک داستان اغراق آمیز از کافکا که ساده جلو میرفت و تا حدودی هم کسل کننده بود.
اول داستان با توصیف گرگور و شرایط شغلیش شروع میشود. گرگور فردی موجه و مسئولیتپذیر معرفی میشود که از شغلش چندان رضایتی ندارد ولی برای حمایت از خانواده تحمل میکند.
گرگور یک روز از خواب بیدار میشود و میبیند که به حشره تبدیل شده... خانوادهاش بعد از اطلاع از این موضوع ابتدا سعی می کنند با مسئله کنار بیایند ولی چندان موفق عمل نمیکنند
در قسمت آخر داستان میبینیم که خانوادهی سامسا چه راحت این عضو ناکارامد(گرگور) را از جمع خانوادگی و زندگیشان حذف میکنند و این در حالیست که در ابتدای کتاب از فداکاری گرگور برای آنها سخن رفته است.
گرگور مسخ شدهی واقعی بود یا خانوادهاش؟
مسخ توصیفی مختصر از انسان امروز است.
در سرزمین محکومان
داستان روایت افراد سرزمینی است که هر یک به گونهای محکومند؛ یکی در یونیفرمش محاکمه میشود دیگری در پستش و دیگری برای جرم نکرده.
در این سرزمین عدالت حتی نمیتواند حک شود چه رسد به اجرا.
در چند جملهی پایانی کتاب میبینیم که مسافر هم مردم این سرزمین را محکوم به ماندن در همان جا میداند.
" مسافر: «این یونیفرمها برای مناطق گرمسیر خیلی سنگیناند.»
افسر: «بله، ولی این یونیفرمها حکم وطن را دارند. ما نمیخواهیم وطن را از دست بدهیم.» "
این وطن از دست نرفته؟
گزارشی به فرهنگستان
" آدمها اغلب خود را با آزادی فریب میدهند. همانطور که آزادی از والاترین احساسها به شمار میآید، فریب حاصل از آن هم جزو والاترین فریبهاست. "
" نه، من خواهان آزادی نبودم. فقط در جستوجوی راه گریز بودم، به راست، به چپ، به هر طرف ممکن. "
...و موضوع کلی داستان جبر زندگی و لزوم انطباق با شرایط بود.
هنرمند گرسنگی
هنرمند گرسنگی در آغاز داستان به خاطر هنرش تحسین میشود و در پایان داستان همان هنر نادیده گرفته میشود.
او در پایان داستان که گرسنگی کشیدنش مورد توجه کسی نیست همچنان ادامه میدهد و چرا؟
بی اعتنایی هنرمند به زمان و نظر مردم که دو بخش مهم کارش به حساب میآیند جالب است و شخصیتپردازی هنرمند به گونهای است که گویی ذهن و جسم هنرمند جدا از هم فعالیت میکنند.
وی علت گرسنگی کشیدنش را اینگونه بیان می کند: «چون غذای باب میل خود را پیدا نمیکنم.»
و در پایان داستان مردم از حضور پلنگ در همان قفس استقبال بیشتری میکنند!
لانه
روایت ترس و وسواسی خستهکننده.
گرگور در هیات یک حشره
مردم سرزمین محکومان در آن سرزمین
میمون در قفس کشتی
هنرمند گرسنگی در ذهنش
و حیوانی در لانهاش زندانیست!
(واجب شد بیوگرافی کافکا رو کامل بخونم)
اعتراف:کافکاخوانی اون اندازه که تصور میکردم خوشایند نبود. -
به یک دوستی گفتم،با شما هم در میان میذارم،
بعد از خواندن آن سه اثر ناتمام(هنوز هم به نظرم آمریکا بهترین اثر کافکاست) و دوباره خوانی مسخ و نقد نباکوف،فکر میکنم کافکا در حال ساخت یک کشور خیالی بوده که تمام وقایع در اون کشور یا منطقه رخ میداده(شبیه آنچه فاکنر ساخته)اما وسعتش بسیار بزرگتر از حد تصورش شده یا شاید هم منصرف شده(سرزمین محکومان،گزارش به فرهنگستان،هنرمند گرسنگی). -
برخلاف بسیاری از نویسندگان که معتقدند لزومی ندارد که اثری از دیدگاه های خالقِ داستان در کالبد مخلوقات آن گنجانده شود(هرچه عقاید نویسنده پنهان تر بماند ، از نطر کار هنری بهتر است: فردریش انگلس) یا به عبارتی دیگر؛ مخاطب میتواند هر شخصیتی از داستان را به باد نقد و انتقاد بگیرد آنهم نه بعنوان شخصیتی عینا واقعی بلکه بعنوان تصویری که بتواند شمایل واقعی اش را نخ نما نمود. اما لزومی ندارد مثلا بیننده ای از تئاتر بِکِت بخاطر اینکه لحظه ای با ویلادیمیر یا استراگون هم ذات پنداری کرده است ، برود و با خود بکت گلاویز شود ، بلکه بهتر است در اولین اقدام یک سیلی جانانه به صورت خویش بنوازد.
اما جناب گریگور زامزا متخلص به فرانتس کافکا
در ادامه مطلب بالا بعنون مثالی نقض باید بگویم کافکا در مقام آفرینشگر به طرزی بسار خلاقانه و در عین حال ساده و بی شاخ و برگ پشت مخلوقاتش پنهان شده است ؛ اما دوستانه باید به خویش میگفتم اگر دوست �� همعصر او بودم ؛ فرانتس ، به یکی بگو که نشناستت بالامیسر...
در ادبیات خودمان کمتر کسی را دیده ام که اگر توی ذهنش کتابی از صادق هدایت باشد و بخواهد به دوستی بگوید که خواندی اش ، اسم آن کتاب را بیاورد و اغلب میگویند: هدایت خوندی؟ گویی خویشتنِ هدایت در تمامی تار و پود آثارش پیچیده است و من هم از جمله کسانی هستم که میگویم هدایت خوندی؟ چون صدای خنده های عصبی هدایت را در جای جای آثارش میشنوم.
اما هدایت چه ربطی به کافکا دارد؟ اگر کافکا برای مخاطب ایرانی پلی ست به سوی هدایت ، هدایت هم دوربرگردانیست به سمت کافکا
بنابراین من از نام گریگور زامزا استفاده نمیکنم و بجایش از شمایل نخ نمایش؛ کافکا استفاده میکنم.
کافکا چه میگوید؟
در مواجهه با کافکا ، دو مسئله مهم که ازخودبیگانگی و بیگانگیست مطرح است. کافکا بیش از آنکه مبتلا به ازخودبیگانگی باشد
دچار بیگانگی از نوع جهان شمول و غریب ؛ نسبت به آن بخشِ انبوهی از مناسباتِ خانوادگی ، اداری (بین کارمند و کارفرما) و قضایی(بین حاکم و محکوم) که نشانِ ازخودبیگانی را در خود دارند ، است. اما کافکا نه بطور مستقیم به این درد جهان شمول میتازد بلکه با مهندسی معکوسی که در ستایش بیگانگی و تنهایی خویش بکار میبندد میتوان حملاتی را از وی به سمت آن درد شایع تاویل نمود:
دیوارهایی که مرا گرم و دوستانه در میان می گیرند ، آنگونه که هیچ آشیانه ای پرنده ی خود را در میان نمی گیرد. و همه جا ساکت ، ساکت و خالی.
کافکا ، مایوس است و در دل امیدی ندارد که انسان از این درد رهایی یابد ، جهانبینی کافکا بر نوعی تلخ اندیشی استوار است ؛ بنابراین او تنهاست یا ناگهان تنها میشود : یک روز صبح، وقتی گرگور زامزا از خوابی آشفته به خود آمد ، دید در تختخواب خود به حشره ای بزرگ تبدیل شده است
و این حشره یا شبه حشره در آخرین داستان این مجموعه : لانه دراعماق زمین برای خود قلعه ای میسازد که خود هم سلطان آن است هم ملکه آن هم خواجه و نیز نگهبانش ؛چه صلح و صفایی ، کسی با لانه ی من کار ندارد ، همه به کار خود مشغولند ، کاری فارغ از من. به پاس کدام اقدام لایق چنین چیزی شده ام؟
چون در سطح زمین جایی برای او باقی نمانده است. تغییرات و دگراندیشی اش که در حشره گی اش نمود یافته است را بر نمیتابند : کارفرمایش به محض نیم ساعت دیر کردن به خود اجازه میدهد که وی را با تیپا اخراج کند ، خواهرش به او میگوید هیولا ، مادرش او را که میبیند غر میزند چون احتمالا انتظار داشت فرزندش حافظ کل قرآن شود اما جای یک جلد کتاب مقدس ، صدها جلد کتاب نامقدس میخواند ، پدرش به او تشر میزند که برو تو اتاقت پسره ی ناخلف. پس در تعبیر بیگانگی کافکا ، تاویلی چون ازخودبیگانگی نهفته است.
پس برای خود لانه ای میسازد و برای استتار یک خزه روی آن میکشد : همانطور که ما گاهی از نور زننده واقعیت پتو روی خود میکشیم که در تاریکی پناهنده شویم. پس اگر ما تماما کافکا نباشیم ، حداقل لحظاتی از زندگی را کافکایی بوده ایم...
گرچه بیشتر از اینها میتوان سخن گفت اما من از ابتدا تمرکزم روی دو داستان مسخ و لانه از این مجموعه بود. باقی داستانها حرف های دیگری برای گفتن دارند: مثلا در رمان نیمه تمام محاکمه و داستان در سرزمین محکومان کافکا شم حقوقدانی خود را در برابر نظام قضایی و دیوان سالاری چاپلوس مآبِ ماشینیِ جاری ، از مترقی ترین تا پس افتاده ترینشان به رخ میکشد و انسانی که در چنگال این نظام اداری نابود میشود را توصیف میکند یا در سرزمین محکومان دستگاهی قضایی را پیش روی چشم قرار میدهد که در یک لحظه جای حاکم و محکومش عوض میگردد. محکومانی که بسیار آشنا مینمایند ؛ محکومانی که در حمایت از تجاوزهای حاکم راه پیمایی میکنند و خود نمیدانند : در ضمن ، شخص محکوم مثل سگ مطیع می نمود. به نظر می رسد می توان او را رها کرد تا در دامنه ها بگردد و موقع اعدام یک سوت کافی بود تا با پای خود بیاید
تمام...
درباره کتاب حاضر و یک پیشنهاد:
به رغم انتخاب هایی خوبی که از داستان های کافکا در این مجموعه شده ، هر پنج داستان به منزله ایستگاهی در مسیر ادراک خواننده قرار دارند تا شاید بتوانیم به جهانبینی چند وجهی کافکا نزدیک بشیم.
ترجمه ی علی اصغر حداد روان بود ولی من ترجمه هدایت هم خواهم خوند.
حتما قبل یا بعد ، یا اگر مسخ کافکا را خواندید ، نمایشنامه کرگدن از اوژن یونسکو نیز مطالعه بفرمایید.
چه بسا من در مقام میمون با آزادی آشنا بودم و بعدها با آدم هایی روبه رو شدم که آرزوی آن را داشتند.
هفتم اردیبهشت نود و نه -
A pesar de los extraordinarios cuentos que trae esta edición, es La metamorfosis la más impactante y la más destacada. Nadie que haya leído u oído hablar de la metamorfosis podrá borrar de su cabeza a ese extraño personaje que por la mañana se despierta convertido en un insecto. Una imagen imperecedera, que Kafka supo plasmar en la mente de todos sus lectores. La transformación Kafkiana, la metamorfosis de un hombre en un insecto, un cambio en apariencia drástico y fantástico; sucede nada más iniciar el relato. Este hecho hace creer o malinterpretar que la famosa transformación sucedió demasiado pronto y de forma muy rápida y misteriosa. Pero aquello no es nada más que el inicio de la verdadera metamorfosis, ya que ésta se desarrolla a lo largo de toda la historia y termina en la última página.
Gregorio Samsa, una suerte de álter ego del mismo Kafka, va perdiendo su humanidad lentamente, de forma progresiva. El perder el cuerpo humano y obtener el de un insecto no es un cambio definitivo, es solo el inicio de un proceso de pérdida de identidad, en donde el insecto va creciendo, eliminando a la persona. Pero no es una batalla netamente interior, ya que sufre la influencia del exterior. Gregorio Samsa, se debate entre el humano y el insecto, pero este último va ganando terreno y apropiándose de su ser a medida que se va dando cuenta de cómo su familia, a la que adoraba, lo va decepcionando al serle reveladas sus verdaderas personalidades. Samsa, poco a poco va perdiendo el poco apoyo que le quedaba, perdiendo sus tres soportes principales en el mundo: su padre, madre y hermana.
Es un proceso degenerativo, la apariencia de insecto no es más que el síntoma de una enfermedad parasitaria que lentamente va matando al protagonista, siendo los parásitos su familia; ellos son los verdaderos insectos. Es una novela corta plagada de momentos emotivos, de escenas brillantes que conmueven. La apariencia de insecto no hace más que destacar la nobleza, generosidad y la belleza del alma de Gregorio, que se contrasta con la horrible y fría alma del resto de los integrantes de su familia. A pesar de ser un insecto, de estar imposibilitado, él se preocupa por ellos, por volver pronto a ese trabajo que tanto odia, por ocultar su fealdad y evitar así el espanto en su hermana y su madre. No hay ser más dulce y bondadoso que Gregorio.
Sin adornos verbales, sin metáforas, es una pesadilla a todas luces, que se inicia al despertar y no al dormir. La extensión es perfecta, cada escena va revelando atrocidades que no hacen más que sepultar más y más la dulce alma de Samsa. Es un salto hacia la desolación, hacia la nada para cualquier lector. La emotividad que transmite el personaje, ese contraste que se genera entre la felicidad de la familia y la desgracia de él, se unifica a la estructura, al perfecto entrelazamiento entre temáticas y al cuidadoso estilo de Kafka, donde predomina la selección de palabras. Todo se mezcla de una manera perfecta en una historia que no dejará indiferente a nadie. -
I plan to finish Kafka's complete shorts (and Amerika) eventually, but I have to read this guy slowly, no more than one or two stories a day, because he gets overwhelming otherwise. I don't know if it's possible to say anything new about these shadowy parables on human loneliness, but they're some of the most profound and powerful fiction ever set to paper. Kafka's protagonists gaze into the abyss and sometimes cower in terror but other times laugh, and for as petty and as spiteful as they often are, you feel for them because they're buried somewhere inside of you. The title story is Kafka's most famous, but "In the Penal Colony," a brutal, lacerating, and strangely funny exercise in cosmic irony, horror, and alienation, is even better.
-
Kafka non è immediato.
I suoi scritti meritano approfondimento e dedizione, attenzione e concentrazione.
Capace di scuotere e confondere. Impossibile rimanere impassibili.
Come l'alchimista nel suo laboratorio mescola gli arcani ingredienti, Kafka con la penna e l'inchiostro trasforma le parole nella sua pietra filosofale.
Per molti il piombo rimane piombo, per altri diviene oro. -
Okay, I guess the first thing that I should mention is that I didn't actually read the "other stories", mainly because those other stories were not attached to my nookbook version of this short novel.
Of course, I selected the wrong version of this work from the 10,000,000 options that Goodreads provided and now it's just too complicated to change editions so . . . on to my review.
I have this obsessive need to write a review on everything I read. Not because I think anyone really cares, but because my life is built around my obsessive, compulsive issues and I'm not sure I'd be able to sleep at night if anything I've read suffered the fate of being reviewless.
However, (although I scraped together a review for Kafka's The Trial) I'm not sure why I bother writing a review for Kafka's work because 90% of me doesn't really "get" it. At first I hopefully thought "maybe if I reread it", but I'm thinking, not even then.
So suffice to say that there's something really great about Kafka's works (the ones I've read anyway), and I dig his writing in a major way. It feels like there's some life revealing inner truth embedded somewhere between the adverbs and prepositional phrases, but I don't pretend to know what the heck it is. -
این اولین اثری بود که از کافکا خوندم. داستان های کافکا یجور سبک نمادین و تمثیلی دارن که امیخته با فضای سورئالشان ذهن خواننده رو دچار واکنش های پیاپی میکنن.
اکثر نوشته های کافکا تاثیر گرفته از زندگی شخصی و ارتباط رنج اور او با اطرافیان و بویژه پدرش بوده است.
در بیشتر داستانها با شخصیت هایی روبرو میشین که خوی حیوانی دارند و درحال تلاش برای رسیدن به مرزهای انسانیتن ، محکومانی که برای جرم مرکتب نشده و یا کوچکی، سنگین ترین مجازات ها را تحمل میکنند و یا فرزندهایی که دچار گونه ای انزوا و طرد شدگی درون فضای تنگ خانواده هستند.
دو داستان اول یعنی مسخ و در سرزمین محکومان بی نقص و عالی بودند. گزارشی به فرهنگستان هم جالب و عجیب بود . هنرمند گرسنگی هم خوب بود. ولی متاسفانه با داستان لانه چندان خو نگرفتم و چند صفحه ی اخرشو رها کردم.
داستان های کافکا انچنان پیچیده و سخت نیستند و هرمخاطبی میتونه از خوندنشون لذت ببره. ولی بنظر من پیش از اینک سراغ کافکا برین ، یه بیوگرافی مختصر دربارش بخونید تا درک و فهم این نویسنده چک واستون زیباتر و اسون بشه -
مسخ کافکا
با جستجوی همین دوکلمه میشه فهمید چقدر کتاب مهمیه
داستان مردی که یک روز صبح بیدار میشه و میبینه تبدیل به یک حشره شده و با��ی ماجرا شرح کنار اومدنش با همین اتفاقه
صحنه های خزیدنش تو اتاق، دغدغه اش که به تدریج صرفا حرکت کردنش روی سقف و دیوارهاست، برخورد خانواده اش و ارتباط بین اعضای خانواده و باقی ماجرا این موضوع رو به ذهن میاره که آیا زندگی قبلی این شخصیت هم فرقی با وضعیت جدیدش داشته؟؟
قبل ازین تغییر ظاهر هم اون داشت عین یه حشره میخزید و زندگی میکرد حالا فقط دامنه حرکتش از شهر به یک اتاق محدود شده
یا اصلا همه ما مگه هر روز در حال خزیدن از خونه به محل کار و برعکس نیستیم؟
آیا همه ما همینقدر دغدغه و احساسات و ارتباطاتمون سطحی نشده؟ پس چرا باید از تغییر وضعیت یک انسان به سوسک تعجب کنیم وقتی خودمون همونطور داریم زندگی میکنیم و آخرش هم یه گوشه «کلک مون کنده میشه»!!
کافکا رو بخونید، پشیمون نمیشید -
This made me feel uncomfortable in a number of ways, not least because I seriously identified with a man-sized insect. Kafka's prose here is very spartan and descriptive, devoid of metaphor, and the effect is to show the horrifying events of the novella in unflinchingly crisp detail.
I would rate the book higher but to be honest it just didn't affect me in that many ways, nor do I anticipate that it will stay with me for a significant length of time. The only story I can think to compare it to is Steinbeck's Of Mice And Men, which I read ten years ago and stays with me to this day. I doubt in ten years I'll be recalling how the characters or events of The Metamorphosis resonated with me. -
4,5*
-
La metamorfosis: ⭐⭐⭐⭐
El buitre: ⭐⭐⭐
Un artista del hambre: ⭐⭐⭐⭐⭐
Un artista del trapecio: ⭐⭐⭐
Una cruza: ⭐⭐⭐
El escudo de la ciudad: ⭐⭐⭐⭐
Prometeo: ⭐⭐
Una confusión cotidiana: ⭐⭐
Chacales y árabes: ⭐⭐⭐
Once hijos: ⭐⭐
Informe para una academia: ⭐⭐⭐
De la construcción de la muralla china: ⭐⭐⭐
