| Title | : | Que Cavalos São Aqueles que Fazem Sombra no Mar? |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 9722038672 |
| ISBN-10 | : | 9789722038676 |
| Language | : | Portuguese |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 376 |
| Publication | : | First published October 1, 2009 |
Que Cavalos São Aqueles que Fazem Sombra no Mar? Reviews
-
Toda la obra de Lobo forma, en mi opinión, un solo libro. El estilo es tan poderoso, tan evocador, que domina y sobrepasa la historia relatada, por muy dura que esta sea.
Como suele ser habitual, la novela está compuesta por los diálogos interiores de cada uno de los personajes (según parece, a su vez, esos diálogos se estructuran como una corrida de toros, pero yo, que no soy aficionado, no he captado esa semejanza). Y, como también suele ser habitual, esos diálogos están llenos de reiteraciones, de frases que se repiten como una letanía; frases que, en muchos casos, se van acortando a medida que avanza la narración hasta quedar muchas veces reducidas a una palabra que es suficiente para inspirar todo lo que encerraba la frase o el párrafo original.
Todo es presente. El pasado vive en los personajes con la misma fuerza que los hechos presentes con los que se entreteje como si fueran un solo tiempo, pero un tiempo difuminado, sin márgenes precisos. A los personajes, cómo no, la vida les ha pasado por encima, derribándolos sin posibilidad de levantarse (en algún caso literalmente). No faltan tampoco los hijos de puta, quizá infelices, pero nunca arrepentidos. Y no puede faltar el personaje inocente, maltratado, resignado. Todos ellos hablan con la misma voz, como si no fueran personalidades distintas, sino varias modulaciones de una.
Lobo es una de mis gigantescas debilidades. El disfrute que siento debe ser lo más parecido a leer poesía (coto vedado para mí), algo que te penetra hasta lo más hondo y que comprendes o no, que sientes o no, sin que la razón intervenga. Su bioquímica no está basada en el carbono. -
Que Cavalos São Aqueles Que Fazem Sombra
Nesta obra, o Senhor Lobo Antunes traz-nos a História de uma família cuja mãe está a morrer e cada um dos filhos fala e conta a sua história, que se entrelaça com a história dos outros.
Francisco, que odeia os irmãos e que espera ficar com tudo quando a mãe morrer, João, o preferido da mãe, pedófilo, que engata rapazinhos no Parque Eduardo VII,Beatriz, que engravidou e teve de casar cedo, Ana, a mais inteligente, drogada e frequentadora dos mais sinistros lugares onde se trafica droga.
Há ainda a figura do pai, que vai perdendo ao jogo a fortuna da família, na obsessão de que o número 17 lhe há-de trazer a sorte.
E finalmente Mercília, a criada que os criou a todos e que sabe todos os segredos.
Através destas personagens vamos viajando entre o passado e o presente, das memórias, dos amores e dos ódios. Pinceladas de emotividade e crueldade mas sobretudo silêncios, aliás o que me encanta na escrita dele é os Silêncios, as frases inacabadas que nos fazem chegar ao meio do livro e voltar atrás, as palavras que aparentemente não fazem sentido mas que depois juntado mais uma frase lá á frente verificamos que afinal aquilo foi uma tirada de génio.
António Lobo Antunes, não será fácil de ler, principalmente para quem não quer pensar o livro e só vai em ondas de marketing de tanta porcaria que se transforma em sucesso de vendas só porque meia dúzia de "influencers" se babam a divulgar para terem caves cheias de livros que nunca vão ler .
Mas para quem o percebe será sempre um génio com o dom de exigir o máximo de nós
em cada capítulo, frase ou palavra ... -
Acabé
En algún punto que no sabría determinar, António Lobo Antunes dio con su propio estilo para escribir novelas, con coro de personajes que suministran ese peculiar intercalado de voces, su ánimo de mezclar poesía y narrativa -tanto es así que sus párrafos comienzan en minúscula y jamás siguen una narrativa clara y perfilada-, párrafos dónde plasman trozos de conversaciones, declaraciones, monólogos internos o recuerdos, componiendo en ese madeja de hilos entremezclados un mosaico que el lector va componiendo con memoria y paciencia. Es una narrativa tan original como de difícil acceso, quizás atractiva por la cantidad de dolor que plasman, porque siempre vuelve a esos temas de las familias descompuestas, los desengaños y los engaños surgidos en la sociedad,
no no has acabo
El único tema ausente en este libro es la guerra de Angola, por lo demás domina esa visión crepuscular de una familia ganadera que se cae a trozos, en un declive imparable y que António Lobo Antunes retrata como si fuese un poema épico o una tragedia oblicua que se va consumiendo como las brasas tras la hoguera
no has acabado
La delicadeza de algunas pinceladas contrasta con la dureza de otras siendo la visión panorámica una bola de demoler alegrías. Me sorprende que siempre se nombre a Bernhard como el narrador más terrible y pesimista del siglo XX cuando existe este portugués que apenas concede líneas a la luz y la alegría. Todo en Lobo Antunes es catastrófico y terrible, no me parece que sea recomendable para leer si el ánimo está bajo porque es una trituradora de esperanzas e ilusiones. Me recuerda a otro faulkneriano empedernido: Rafael Chirbes, otro antiguo comunista que emplea la novela como artefacto crítico de su propia nación y que exige un lector atento, paciente y con las espaldas anchas.
no acabaste
El estilo de Lobo Antunes sin duda debería ser amado por cada persona que haya leído con agrado el Mientras agonizo de Faulkner, aquí también se reproduce ese puzzle de voces diversas, aunque en este caso desordenado, lo cual propone una lectura diferente, aunque no tengo claro si a la postre el resultado me resultó demasiado deslumbrante, quizás demasiada interrupción, por más que sea algo buscado por el autor, en todo caso me hace extrañar, después de una temporada con Krasznahorkai o Bernhard, a narradores más convencionales y lineales que no sientan como deber secarle los sesos al lector.
no creas que acabaste con la literatura de Antunes porque volverás por más que ahora digas que ya habido bastante -
Proponho-vos um desafio: ler António Lobo Antunes (1942). Não se riam. É caso sério. Desistem assim sem uma tentativa, pelo menos? Vão estranhar se nunca o leram, é certo. Estou segura, porém, que uma vez enredados jamais o quererão abandonar. É um dos geniais autores portugueses cuja obra completa tenho, a par de outros tantos, a aspiração de conhecer inteiramente. Se tiverem em conta que uma existência não chegará para ler tudo quanto almejamos, conceberão quão grande é a atenção que lhe pretendo devotar durante esta vida (de livros).
Chegassem estas linhas aos seus olhos e discordaria de cada uma. Divino, remoto, do fundo dos seus olhos azuis implacáveis, condenando-me o atrevimento. Tenho sorte. Não o ofenderei, decerto, com a percepção que guardo desta sua Obra (Edição em 2009). Quanto a vocês, já que aqui estão, percam mais uns minutos comigo e depois apressem-se a lê-lo se vos consegui cativar.
Que somos senão abismos? Derrocadas pessoais. Desmoronamentos às prestações. Frustrações e perdas. Uns mais afortunados que outros, ainda assim, que é a vida se não o caminho que trilhamos inexoravelmente para a morte, quais condenados? “Que negrume…”, dirão. Não é optimismo o que encontrarão na narrativa que proponho. Tentava tão só preparar-vos. É possível tanta desgraça numa só família (de origens Ribatejanas)? Neste livro é. E, apesar de toda a dor e de toda a miséria humana retratadas, há beleza imensa a perpassá-lo. Como se fora possível sentirmo-nos bem - Em êxtase, até. - mergulhados numa tristeza profunda, definhando.
Ler este autor é como nadar contra a corrente. Esbracejamos, ofegamos, perdemos o pé. De que nos serve defrontarmos o mar? (A sua desmesurada força.) Na iminência do afogamento, há que permitir que as ondas nos devolvam à costa. É então, quando nos deixamos guiar, flutuando nas palavras deste Mestre da escrita, que nos salvamos e simultaneamente nos perdemos. Já o li sem nomes para as vozes que habitavam o romance. Tarefa hercúlea manter-me à tona. Admito. Neste, porém, (re)conhecerão as personagens, sentir-lhes-ão o pulso, alcançarão porque acabaram, ou imaginarão como hão-de recomeçar.
Ana, João, Francisco, Beatriz, Rita, Mercília, Pai, Mãe (Maria José Marques)…
Cancro, toxicodependência, desamor, prostituição juvenil, sida, subserviência, escolha, desistência, mágoa, loucura, ausência, violência, desgosto, abusos, traição, medo, abandono, ingratidão, confissões, lamento(s)…
…«Como esta casa deve ser triste às três horas da tarde.»…
…«(…) vai morrer às seis horas»…
Que Cavalos São Aqueles Que Fazem Sombra No Mar?
195 BPM – Enlevo total. A adquirir e reler. Sugerir a leitura.
NOTA: Não quero deixar de referir que, apesar de tudo quanto o livro encerra e que venero, abomino as alusões às lides tauromáquicas. Mas isso são já outras convicções que me habitam e que nada têm que ver com literatura.
(Publicação originalmente em
www.geracao-c.com) -
...Ou uma viagem às memorias de uma família. Ou uma viagem às memórias dos elementos de uma família. Ou uma viagem as memórias de cada um nós, no dia em que o nosso mundo se desfaz, uma viagem as profundezas da memória individual, não só de cada um, como de cada família, realizada através dos desabafos e das recordações de uma família de proprietários do Ribatejo.
É uma família atormentada pelas lembranças dos seus elementos, aquela que António Lobo Antunes nos traz nesta obra. Um pai morto e uma mãe a morrer, a empregada/ama bastarda e os filhos desavindos e desviados, quais alegorias dos males modernos que fervilham dentro de nós e nos fecham ao mundo dos outros. Somos levados por Lobo Antunes aos seus pensamentos enquanto esperam pela morte da mãe (Não que a mãe não partilhe também as suas angústias do leito da morte) todos deambulando pelo solar dos Marques, percorrendo os seus locais e as suas janelas que engrossam, locais onde as suas memórias se ligam com o presente e nos desfilam as suas virtudes defeituosas e os seus traumas.
Em tempos sombrios, nos quais se vive sob o signo da (o)pressão e a palavra liberdade serve de máscara para limitação, a obra de Lobo Antunes não é um farol, mas não é mais uma pesada âncora para nos deprimir. Fazendo uso da sua experiência médica, somos conduzidos a uma consulta, o relato é isso mesmo, um relato, não um texto de reflexão, mas donde se pode retirar muita matéria para tal. Assume-se o texto como um elaborado apelo a que lidemos com os nosso fantasmas, um encorajamento a que deixemos para trás o peso morto de memórias dolorosas, que encaremos os defeitos de frente em vez de os ignorarmos e escondermos em nome de uma qualquer aparência deturpada e de um status obscuro.
A escrita é a do estilo elaborado e muito próprio do autor, revelando-se de alguma dificuldade para quem espera uma narração toda ela linear e monotonia. A necessidade constante de passar para o papel uma linha de raciocínio, com todas as que se cruzam nele, qual neurónio com as suas ramificações, faz com que a escrita se enriqueça, com frases de vinte paginas, como o individuo que sozinho no quarto, reflecte sobre si. O complexar dos raciocínios não aumenta no entanto a complexidade da escrita e após alguma habituação o leitor entrara facilmente no ritmo de leitura, apesar de eu recomendar que os primeiros capítulos seja lidos de uma assentada. -
Um livro de António Lobo Antunes no seu melhor.
Um livro que recomendo vivamente a quem for apreciador do género. -
Confesso desde já que esperava ter uma primeira leitura de Antunes arrebatadora - isso não ocorreu. Em termos de escrita, não é uma escrita nada acessível e bastante complexa, daí não aconselhar o livro a qualquer tipo de leitor. O autor brinca com a gramática e a pontuação mas, caso já tenhas lido Saramago, acabamos por acompanhar António Lobo Antunes passado 2/3páginas. Portanto, a parte externa já o torna então um autor um tanto elitista.
O real problema deste livro - o quanto se enrolou e demorou a desenvolver-se. Foi um suplício terminá-lo, o que me entristeceu imenso pois a sinopse atraiu-me bastante. As personagens são relatadas uma forma um tanto confusa, tornando-me impossível sentir alguma ligação emocional com estas e acabamos por não perceber muito bem o que está a ocorrer.
O porquê destas três estrelas? Um parabéns pela sua Escrita com 'e' maiúsculo e pelo esquema inicial que o autor fez, decidindo quebrar estereótipos e criar personagens originais (sinto que o livro as desperdiçou). -
A escrita de Lobo Antunes não é fácil, mas acabamos por nos habituarmos a ela. Então porquê duas estrelas? Porque a história foi-se repetindo, e repetindo, ao longo de quase 400 páginas. Tenho dito! :)
-
Difícil, duro e brilhante...impossivel ser-se indiferente...fico sempre com um aperto cá dentro depois do António Lobo Antunes....agora preciso de um policial levezinho para desanuviar!
-
Naar mijn mening had Antonio Lobo Antunes allang de Nobelprijs moeten krijgen, want zijn romans zijn altijd roeswekkend prachtig en volkomen uniek. Nieuwe vertalingen van hem koop en lees ik dan ook steeds. Toch had ik om de een of andere reden "Paardenschaduw op zee" gemist, dat in 2011 verscheen. Ik kocht het toen wel, maar las het raar genoeg niet. Ook in de Nederlandse pers was er weinig aandacht voor, als mijnheer Google mij tenminste niet bedriegt. Raar toch, want dit boek is weer vintage Lobo Antunes, en de vertaling van Harrie Lemmens is weer net zo bruisend en meeslepend als altijd.
Vier kinderen, Beatriz, Ana, Francisco en Joao, scharen zich op paaszondag rond het sterfbed van hun moeder. En die paaszondag is van elke wederopstanding verstoken, want God en Christelijke verlossing zijn volkomen afwezig in Lobo Antunes' universum. Het boek bestaat dan uit monologen, waarin de kinderen om de beurt hun levensverhaal vertellen, of liever over ons uitstorten in een ellenlange zin die steeds een hoofdstuk lang ademloos voortdendert zonder pauze. Die monologen en levensverhalen zijn zodanig met elkaar verknoopt dat soms ook het perspectief meerdere keren wisselt binnen zo'n zin, of zelfs meerdere keren in een korte bijzin van die zin. Bovendien komen ook anderen aan het woord: de huishoudster of dienstbode Mercilia, de stervende of zelfs al overleden moeder, even ook de al eerder overleden vader, en op enig moment ook de weggestopte en verzwegen bastaardzoon die naamloos is en vol wrok.
Dat laatste geldt trouwens voor iedereen: drugsverslaving, wanhopig verdrongen homoseksualiteit, woede en wanhoop en gefnuikte liefde spatten van de pagina's. En ook onverwoordbaar verdriet: "ik heb nooit iemand zo weinig plaats zien innemen als hij die middag, terwijl onzekere fragmenten zich in mij aaneen begonnen te voegen, doorzichtige vliezen en het soort tranen dat je je hele leven houdt, soms in je ogen maar meestal verborgen in jezelf, in een van die plooien van wanhoop waaruit wij bestaan, kon ik jullie toch maar vertellen, en dat kan ik niet, wat er in ons knaagt zonder dat we het weten". Alsook enorme teleurstelling in het verval van de ooit zo rijke familie, omdat de vader, in zijn zelfdestructieve wanhoop aan het leven en in een soort verslaving aan de onmogelijke vergeefsheid, al het geld heeft vergokt aan de casinotafel. De personages schreeuwen, uit wanhoop vanwege hun zo redeloze lot, het soms uit van onmacht en ongeloof: "wie verzekert mij dat het geen droom is wat ik hier zeg, losse zinnen, emoties waaraan ik niet kan wennen, [...], tranen die geen kans gekregen hebben vergoten te worden en aandachtig wachtend rond het lege bed zweven". En dat gevoel van ongeloof en onmachtige onwerkelijkheid wordt nog onderstreept door uitroepen als: "ik kan het niet goed uitleggen want de woorden volgen elkaar snel op en er is niet genoeg papier, moet je zien hoe Antonio Lobo Antunes zinnen overslaat omdat hij me niet bij kan houden". Zo redeloos en onwerkelijk is hun leven dat ze vaak denken verzinsels te zijn, delirische dromen, groteske nachtmerries, ficties van een koortsige geest. En hun wanhoop daarover kunnen ze alleen uiten in ademloze woordenstromen, die zelfs de schrijver niet kan bijhouden.......
De zo unieke stijl van Lobo Antunes is bovendien hét vehikel bij uitstek voor die wanhoop, en hét uitdrukkingsmiddel par excellence om uiting te geven aan de door de personages zo prangend ervaren redeloosheid van leven en dood. Die stijl sluit met andere woorden naadloos aan op de soms zo groteske en verbazingwekkende merkwaardigheid van de wereld binnen en buiten ons. Want die ellenlang voortdenderende zinnen van Lobo Antunes, waarin het perspectief soms meerdere keren ineens verandert, staan ook nog eens vol van bizar- poëtische en barok- groteske associaties, waarin droom en gehallucineerde werkelijkheid soms ononderscheidbaar worden, en waarin de personages soms pijlsnel heen en weer bewegen tussen het kind van toen, de wanhopige van nu en de eenzaam achterblijvende stakker van de toekomst. Of tussen hun eigen lot en dat van hun familieleden, of van andere mensen die zij zich (soms vaag, soms delirisch) herinneren. Lobo Antunes lezen is een oefening in empathie: je moet aandachtig meebewegen met volkomen ongefilterde emoties in al hun grillige onbegrijpelijkheid, ook al kun je die woordenstroom nauwelijks bijhouden en vaak nauwelijks begrijpen. Tegelijk vragen zijn zinnen om gevoeligheid voor poëtische details, voor bizarre beelden, en voor bizar- poëtische beeldrijmen. Want die zinnen zitten niet alleen vol barokke emotie, maar ook vol poëzie. En tenslotte is Lobo Antunes lezen ook een oefening in associatief denken, in ervaren van complexiteit, in ondergaan van werkelijkheden en gevoelsintensiteiten en meerduidige beelden die juist door hun onophefbare duisterheid blijven fascineren.
Ik citeer nu het begin van hoofdstuk 1, en dus van de eerste ellenlange en meerstemmige zin. Deze zin bevat ook uitroepen van de dan sprekende ik- figuur of (vooral) van anderen: dan springt de tekst even in, wat ik weergeef met /....\. "Haar hele leven lang, voor haar ziekte en tijdens haar ziekte, vertelde mijn moeder ons keer op keer /'Luister'\ dat mijn oma als kind met mijn overgrootmoeder op bezoek ging bij dames die op oude etalages in het oude deel van Lissabon woonden, in eeuwige schemering gehulde kamers en gangen waar het zilverwerk en porselein haar volgden en mijn oma, tien of elf toen, dacht/'Wat moet het hier somber zijn om drie uur 's middags'\ want het was daar, in die kamers, die gangen, en ook in de hokken met pantoffels en bezems, dat het 's winters regende, niet buiten, en eigenlijk was het ook geen regen maar een verbaasdheid in de dingen, die medelijden met ons hebben, mijn overgrootmoeder en de dames bewogen hun mond zonder woorden en toch praatten ze, dat zag je aan de glinstering van speeksel, een tand, een glimlach voor die tand wanneer een tot dan toe onzichtbare foto opdook uit het donker, of wanneer een spiegel vol vlekken van tijdsgeheimen de portretten verdubbelde onder een andere hoek, die beangstigde omdat zij het niet en tegelijk toch weer wel waren, wezens die leken op doden in dromen, die zich tot de levenden richtten vanaf de hoogte van celluloid boordjes en gespikkelde plastrons, je verstond wel/'Ik ben het'\ maar van wie was het ik dat fluisterde /'Ik ben het'\ en wie zijn wij zonder mond en ogen en tastbaar vlees, zoals mijn moeder nu, zonder een huis somber te vinden om drie uur 's middags of de portretten op te merken die /'Ik ben het'\ ervan overtuigd waren dat mijn moeder hen hielp in zichzelf te geloven, door hen sussend toe te fluisteren/'Ja hoor'\ en daardoor versleten parfums en kanten hartslagen te verlevendigen, mijn moeder die geen zin meer kan uitbrengen, alleen maar halve woorden [...]".
Prachtige passage, vind ik, vooral door die regen die geen regen blijkt te zijn maar een barok beeld voor "verbaasdheid in de dingen, die medelijden met ons hebben", en ook dat medelijden dat de dingen met ons hebben is dan weer een barok beeld dat mooi past bij de onwerkelijkheid en het zweven tussen leven en dood dat deze passage doordesemt. En waarin het gefluisterde, anonieme 'Ik ben het' hoort bij doden in dromen, die geen "ik" meer zijn en dus nauwelijks "Ik ben het" kunnen zeggen. Zoals ook Lobo Antunes' personages vaak niet meer weten wie ze zijn, of zelfs betwijfelen DAT ze zijn. Een twijfelende bevreemding die ook terugkomt in zinsflarden als "het is het enige moment waarop je jezelf een hand geeft, alsof je tegelijk jezelf en een ander bent, en je bent ook iemand anders want de vingers waarin je knijpt zijn vreemd en je gluurt er stiekem naar en vraagt je af/'Het lijken mijn vingers maar zijn ze dat ook?'\ ". Of overpeinzingen als "heb medelijden en geef me terug aan mezelf, misschien is dat wel wat de dood betekent, waar ben ik?". Of in gestamel, omdat de personages de greep op de woorden en dingen helemaal verliezen.
En tegelijk schreeuwen zij het vaak helemaal uit van vergeefs verlangen. Zoals de homoseksuele Joao, die als volgt ervan droomt te worden verscheurd door de jongetjes die hij zonder succes najaagt in het park: "speurend naar resten van bedelaars, aardappelzakken, kartonnen dozen, krantenpagina's die me kunnen bedekken, niet boos op de jongens, dankbaar, want toen ze me uitkleedden voelde ik hun vingers die me weliswaar bezeerden maar ook lang aan me bleven zitten, en scheldwoorden die me deden huiveren van liefde, ik een buffel die door een meute wilde honden in de poten wordt gebeten, en als ik door de knieën ga tanden aan mijn keel die mij van genot verscheuren terwijl ze me uitkleden, ze vermoorden me en ik ben dolblij dat ze me vermoorden, drie, vijf, tien knapen die me dooreenschudden /'Doe me pijn'\ voor ik vergeet wie ik was, ik uiteengereten ingewanden, blootliggend kraakbeen [...]". En anderen lopen weer leeg over heel andere verlangens en frustraties, in net zulke barokke en associatieve beeldenstromen. Soms ontstaat er ook beeldrijm: de nakende dood van de moeder wordt vaak geassocieerd met het in door de knieën zakken van gedode stieren tijdens het stierengevecht, en Joao droomt in de boven aangehaalde passage over zichzelf als een door de knieën zakkende buffel. Maar dat beeldrijm vergroot eerder het raadsel dan dat het dit raadsel verklaart, ook als we Joao's verlangen om in liefde uiteengereten te worden als een doodswens interpreteren. Ook de herhaling van diverse beelden (zoals de "paardenschaduw op zee" in de titel, of de uitroep van oma dat het altijd zo somber is om drie uur 's middags) doet naar mijn smaak het mysterie alleen maar toenemen. En dat kan naar mijn gevoel ook niet anders in een boek waarin de personages zulke intense mysteries zijn voor zichzelf en voor de anderen.
Kijkend naar de flaptekst van "Paardenschaduw op zee" zou je denken: aha, vier kinderen komen bijeen bij het sterfbed van hun moeder, vertellen ons om beurt hun levensverhaal, en door die verhalen en de verschillende perspectieven te combineren krijgen we als lezer vast een completer beeld. Echter, zo simpel zit de wereld volgens Lobo Antunes niet in elkaar. Dus offreert hij ons een kluwen die zich steeds meer verknoopt, of een meerstemmige treurzang die door zijn meerstemmigheid steeds complexer wordt. Maar ook steeds mooier. Er zijn maar weinig schrijvers die zulke intens- grillige emoties weten te vatten in zulke associatieve woordenstromen, en er zijn ook weinig schrijvers die zo hartstochtelijk en poëtisch weten te schrijven over de barokke raadsels van leven en dood. Kortom, ik hoop dat er binnenkort weer een nieuwe vertaling komt van Lobo Antunes. Of dat ik nog een ander vroeg boek van hem blijk te hebben gemist. En wie weet moet ik op termijn eens wat van hem gaan herlezen. -
Não foi a primeira vez que li António Lobo Antunes: só a primeira desde o final da adolescência. Nessa altura temos uma tolerância, um endurance que, curiosamente, se vai evaporando com o passar dos anos. Ou não. Talvez seja que: então, nos obrigamos a coisas que muitos anos depois ou não achamos necessário, ou mesmo, francamente contraproducente...
A escrita é muito boa. É inegável. Mas não entendo a necessidade de complicar, complicar tanto. Há imagens lindíssimas, mas aparecem integradas num discurso que, por propositadamente fragmentado, acaba por lhes retirar alguma beleza.
Durante a leitura, lembrei-me de outros 'antónios'. O Gedeão com a 'pedra filosofal' e o Nobre com 'a vida'. Mas num poema, forçosamente mais curto – a menos que o propósito seja escrever os mais de setenta mil versos do Mahabharata –, essa linguagem, às vezes quase só um rol de palavras, muitas incomuns, diria, a propósito, abstrusas: funciona, faz sentido, acrescenta encanto. Neste livro achei que dificulta, sem um ganho de eficiência ou beleza. Já me dirão que Lobo Antunes, como Saramago, pode tudo. E até posso aceitar o ponto de vista, o que me escapa é: o porquê.
Não é a alergia aos pontos finais que me incomoda. A estrutura do texto fá-los quase desnecessários, é antes a ideia de penalizar a leitura com um excesso de fragmentação, com as ideias soltas, que se entrecruzam, que podem ou não quadrar no texto... e às vezes conseguem-no até de uma maneira espectacular...
É bom. Mas não havia necessidade... -
I really enjoy reading Lobo Antunes, but I became curiously surprised at how this book moved me. The writing is clear and fluid, although I struggled through a few pages and had to read a few sentences more than once. This is not a book for you to read on the bus. You need to focus to fully understand the meaning of the words you're apprehending.
There's a lot of 'death' in his words. I understand his point of view, since he wrote part of this book while he was in the hospital and death was just a few steps away, in every corner, every wall, every whisper. I also think this was groundbreaking for me, as you manage to think truthfully about your life, your goals, your family and your relationship with them, the people in your life, and your childhood and how it affected your current living.
Stunning. -
A acção decorre no Ribatejo, numa quinta onde se criam toiros.
A mãe está a morrer e cada um dos filhos fala e conta a sua história, que se cruza com a história dos outros.
Francisco, que odeia os irmãos e espera apropriar-se de tudo quando a mãe morrer; João, o preferido da mãe, pedófilo, que engata rapazinhos no Parque Eduardo VII; Beatriz, que engravidou e teve de casar cedo; Ana, a mais inteligente, drogada e frequentadora dos mais sinistros lugares onde se trafica droga.
Há ainda a figura do pai, que vai perdendo ao jogo a fortuna da família, na obsessão de que o número 17 lhe há-de trazer a sorte.
E finalmente Mercília, a criada que os criou a todos e que sabe todos os segredos.
(
http://www.wook.pt/ficha/que-cavalos-...) -
- Lobo Antunes is a great writer, with a great command of the Portuguese language;
- Lobo Antunes is not, however, a great storyteller;
- Nor is he a great character builder;
- His writing style is one of those you either love or get incredibly bored by it;
- I tend to get bored;
- Still, the quality of the writing, the images, that kind of stuff is great;
- If that's enough for you, you'll love this book... all of his books, in fact;
More, in Portuguese, at:
http://lampadamagica.blogspot.com/201... -
LETRAS ILETRADAS:
http://letrasiletradas.blogspot.com/2...
What are those horses that make a shadow on the sea?
The set for this race already envisioned many obstacles.
António Lobo Antunes has a difficult and scary writing. Each chapter seems endless. Ideas, thoughts, facts are questioned in every line of the book. How can the reader not question himself?
All families have dramas. Each one has its own. This books joins a family that lives in Ribatejo, Portugal, and has every possible misfortunes.
The mother of five children is going to die at 6pm of a rainy Easter Sunday. Francisco wants the material heritage. João is pedophile and it was the only one that spoke to her mother in the belly. Of course its her favourite. Beatriz is pregnant and is forced to get married young. Ana is on drugs despite her intelligence. Rita died young. The father lavishes a fortune betting on number 17.
An atypical family. Children without self-esteem. People who only think about dead without enjoying life. The story does not delight the reader, although there are some interesting themes, like the existence of God.
The end seems far away.
Then, after much effort, the tape is cut in two pieces.
Finally, the goal is behind. -
This book by the Portuguese author António Lobo Antunes is written in his distinctive style, and is not a book suited for an easy read. But for whoever is looking for challenging literature will love it. The story is about the decline of traditional family structures and society in the Alentejo region of Portugal. Old Dona Maria José Natércia is dying, her children are gathered around her deathbed. The family once raised the famous bulls for the arena, but now the estate is on the verge of bankruptcy, caused mainly by the father who before his death frittered the family's fortune away with his compulsive gambling. The children include Beatriz, who became pregnant early in life, Ana who was the most intelligent, but now has to steal to finance her drug addiction, Joao who is his mother's favorite and a homosexual who roams the parks at night, Francisco who hates his brother and sisters, and then there was also Rita, who died early of cancer.
Each of the family members have their say. And the mother on her deathbed knows that after her death, there will no longer be any bulls out on the grassy plains.
The language throughout is powerful. His unconventional writing style, with its repetitions and interruptions makes the book a challenging and satisfying read. -
Estava desejosa de acabar. Esperei até ao fim por uma reviravolta, por algo que compensasse as 400 páginas, e nada. Fica a ideia que se lhe tirasse 200 das páginas do meio ninguém ia reparar e a leitura acabaria mais cedo. Ao princípio gostei, para o fim foi penoso.
