Title | : | Comunismo y nazismo: 25 reflexiones sobre el totalitarismo en el siglo XX (1917-1989) |
Author | : | |
Rating | : | |
ISBN | : | - |
Language | : | Spanish; Castilian |
Format Type | : | Hardcover |
Number of Pages | : | 184 |
Publication | : | First published January 1, 2005 |
Comunismo y nazismo: 25 reflexiones sobre el totalitarismo en el siglo XX (1917-1989) Reviews
-
Pročitao sam KOMUNIZAM I NACIZAM Alana de Benoe. Ova knjiga je jedna od onih koje su pomogle istorijskom revizionizmu koji je krenuo iz Zapadne Evrope sa idejom afirmisanja ideje "totalitarizma" u koju su onda uklopljeni komunizam i nacizam i kao takvi izjednačeni. De Benoa najveći deo prostora upravo koristi za to izjednačavanje sa idejom da ga objasni. Agenda naravno nije vezana samo za tumačenje prošlosti već i za politički obračun u sadašnjosti, i to je po meni najproblematičniji deo ove knjige. Naime, De Benoa polazi od ideje da su komunizam i nacizam suštinski slični, da su njihovi zločini po svojoj prirodi identični, pa samim tim na mala vrata neprestano insistira na tome da u tom izjednačavanju komunizam jeste mračniji i bliži nacizmu nego što se misli, ali isto tako i da je nacizam manje mračan kad se sve uzme u obzir. Naravno, kao predstavnik Nove Desnice i zastupnik konzervativne ideje, De Benoa mudro izbegava da u potpunosti relativizuje nacizam ali se sve vreme kreće po žici koja na kraju daje krajnje difuzne rezultate. da se ova knjiga zaustavlja na poziciji antikomunističkog pamfleta koji izjednačava komunizam sa nacizmom, bila bi manje sporna nego ovako gde u svom ogledu o "totalitarnom sistemu", premda je ideja "totalitarizma" dosta mutna jer samo kod fašista imamo eksplicitno korišćenje tog pojma "totalne države", pored niza vrlo korisnih i lucidnih zapažanja, na kraju ipak osporava nacizmu "posebnost". Uvođenjem nacizma u domen zločina koji se da porediti sa drugima u istoriji, De Benoa čini najopskurniji ideološki salto mortale, kome dodatnu pikantnost dodaje završna teza kako je svaka ideologija potencijalni izvor nasilja.
De Benoa se ne obraća omladini i mladim čitaocima kojine znaju dovoljno, pa ne mogu reći da je ova knjiga "opasna" kao neka tipična politička paskvila, ali donosi nekoliko vrlo opasnih relativizacija i poistovećivanja. Ono zbog čega ovu knjigu svakako ne možemo u potpunosti odbaciti, iako na kraju ipak moramo, jeste dosta dobra analiza funkcionisanja onoga što de Benoa naziva "totalitarnim sistemom".
Da li je de Benoa apologeta nacizma, teško je reći, čini se da su njegove intelektualne akrobacije u krajnjoj liniji prevashodno namenjene pripisivanju totalitarnosti savremenom liberalizmu i obračunu na francuskoj intelektualnoj sceni nego istinskoj rehabilitaciji Hitlera. Međutim, to ne znači da se ona na osnovu ove knjige ne može načeti. U protivnom, ovu knjigu u Hrvatskoj ne bi izdao Zlatko Hasanbegović. -
El totalitarismo es el heredero directo de una modernidad que constituye, desde sus inicios, como rechazo de principio, repudio de todo cuanto antes era considerado como loque se tiene que mantener y transmitir.
En un mundo que ha aprendido a desconfiar de la idea de un bien absoluto, pero que sigue sintiendo más necesidad que nunca de un mal absoluto, el antifascismo representa, por otra parte, una cómoda forma de profesar una moral mínima -
Um livro muito interessante que em Portugal recebeu o título "Comunismo e Nazismo: 25 reflexões sobre o totalitarismo no século XX (1917-1989)" e foi publicado pela Hugin Editores, em 1999. Como são vistos hoje o comunismo e o nazismo? O seguinte trecho desta obra sintetiza: "O nacionalismo é frequentemente assimilado ao fascismo, e este ao nazismo, enquanto que o socialismo nunca é considerado como potencialmente estalinista. A direita é sempre suspeita de «fascismo», enquanto que o comunismo, apesar dos seus erros, é tido como pertencente às «forças do progresso». A venda de um livro nazi suscita veementes protestos (e pode cair na alçada da lei), a de um livro comunista não se presta a nenhum comentário particular. Um velho nazi fica infrequentável para sempre, enquanto que o facto de ter sido comunista não implica nenhuma perda de prestígio nem de estatuto social, mesmo para quem nunca exprimiu arrependimento. O mínimo laço, real ou suposto, com uma ideologia apresentada como tendo, de perto ou de longe, algum parentesco que seja com o nazismo, é uma marca de infâmia indelével que leva à denúncia e ao ostracismo. (...) Pablo Neruda, Bertold Brecht ou Einsenstein são, e com razão, celebrados pelo seu talento. Drieu, Céline ou Leni Riefenstahl, ainda que não vejam negado o seu, continuam envoltos numa aura sulfurosa, que leva a lembrar que «o talento não é desculpa»."
-
Una lectura necesaria para comprender la trascendencia de estos dos sistemas totalitarios, que manteniendo las mismas técnicas, métodos y objetivos, y cuyo aprendizaje ha sido recíproco, han sido tratados por la conciencia histórica de una manera diferente a lo largo del tiempo.