เงาสีขาว ภาพเหมือนในวัยระห่ำของศิลปิน by แดนอรัญ แสงทอง

เงาสีขาว ภาพเหมือนในวัยระห่ำของศิลปิน Reviews

• 
  Chinakom Nakabuit

  ราวกับเขียนด้วยเลือดจากกระโหลกสัตว์นรก
• 
  Nuttawat Kalapat

  เป็นหนังสือที่กระหน่ำฟาดฟัน ทะลวงถึงแกนสมองจริงๆ
  .
  นี่ไม่ใช่เรื่อง ระทึกขวัญ หรือสยองขวัญ อะไรทั้งนั้น
  เพียงแค่มันเปนเรื่องชีวิตของ คนบัดซบ ที่ไปเจออสภาพบัดซบ ไปเจอคนบัดซบ ไปเจอคนดี ไปทำบัดซบกับคนดี เท่านั้นเอง
  .
  เงาสีขาว แม่งคือหนังสือ ที่ผมชาบูเเละเชียร์สุดใจเลย เหมาะมากสำหรับสายเสพวรรณกรรม สายหนักสมอง ผมนิยามมันว่า นี่คือ เรื่องราวคล้ายคลึง เรื่อง "สูญเสียความเป็นคน" แต่เป็นเวอร์ชันไทย
  .
  ความรู้สึกทะลักล้น มากเล่มนี้ ความอึดอัด อึดอัด อัดอั้น อัดอั้น กดขี่ หยามหยัน เส็งเคร็ง สบถ โกรธแค้น เศร้าหมอง สุดจะบรรยาย
  .
  พร้อมด้วยการเล่าเรื่อง 700 กว่าหน้า ที่ไม่มีย่อหน้าแม้แต่นิดเดียว มันดูดพลังงานคุณไปจริงๆ
  .
  .
  เหมือนเดิม ผู้เขียน สอดแทรก ชื่อ นักคิดนักเขียน นักดนตรี ชื่อเพลง ชื่อวรรณกรรม ทำให้เรามีมุมมองมากขึ้น
  .
  ความเห็นย่อๆ คำเดียว "ถึงใจครับ"
  .
  * คำเตือน * คุณต้องตัดศีลธรรมในหัวออกไปให้หมดก่อน ทำหัวโล่งๆไว้
  10/10
• 
  Radit Panjapiyakul

  ชื่นชมในความกล้าหาญของหนังสือที่มีแนวคิดแบบสุดโต่ง หลุดกรอบแบบนี้ บางทีนี่อาจจะเป็นยาแรงชั้นดีสำหรับสังคมไทย เป็นหนังสือแบบที่เราควรจะมีเพื่อถ่วงกับเหล่าผู้มือถือสากปากถือศีลทั้งหลาย ภาษาและลีลาการเขียนของแดนอรัญนั้นสวยงามแบบแปลกประหลาดในความกักขฬะหยาบคาย ในแง่หนึ่งเรามองมันเหมือนเป็นการสำรวจความคิดแบบวัยเด็กจนถึงวัยหนุ่มของผู้เขียนที่เต็มไปด้วยความบ้าบิ่น อวดดีของวัยระห่ำ (ที่เราอยากเรียกว่าระยำมากกว่า) ระหว่างที่อ่านเราคงอยากจะใช้มาตรฐานศีลธรรมของเราไปตีตราหน้าผู้เขียนอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเราเองก็ถูกเตรียมขึ้นมาเพื่อฉากตอนท้ายที่ทรงพลัง เพื่อจะบอกว่าทั้งหมดนั้นเป็นความมืดบอดแค่ไหนที่เราไปตัดสินอะไรโดยยกตัวเองขึ้นสูงกว่าคนอื่นได้ ดูแล้วก็เหมือนเป็นงานสะท้อนกับยุคปัจจุบันที่ผู้คนออกมาเรียกร้องเพื่อความถูกต้องกัน ด้วยการนำเสนอความคิดอีกด้านที่สุดโต่งเช่นกัน คำถามคือเราจำเป็นจะต้องไปให้สุดถึงอีกด้านด้วยรึเปล่า มันเป็นยาที่แรงไปรึเปล่า ทั้งในแง่ของเนื้อหาที่ทั้งเหยียดเพศหรือในแง่ของกรอบความคิดที่บางครั้งฟังดู edgy เหมือนเด็กมัธยมที่กำลังอวดความฉลาดของตัวเอง และความยาว 800 กว่าหน้านี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เพิ่งเล่าไปได้ครึ่งทาง น่าจะถูกตัดให้กระชับลงมาได้มากกว่านี้ในหลายจุด
• 
  ฮอ

  สำหรับเรา มันเป็นนิยาย Coming of Age เฉดที่ดำมืดที่สุด รสที่จัดจ้านที่สุด สำนวนเท่��ี่สุด
  และคงใช้เวลานานที่สุดในการสลัดมันออกจากหัว หรือบางทีอาจจะทำไม่ได้เลยตลอดชีวิต
  เราชอบมาก เเม้มันจะทำให้เราเศร้า
  สุขเเละหดหู่ระหว่างที่อ่าน
  สุขและหดหู่ยิ่งกว่าเมื่ออ่านจบ
  ถ้ารักใคร ให้เเนะนำเล่มนี้
  ถ้าเกลียดใคร ก็เเนะนำเล่มนี้ได้เหมือนกัน