Finse dagen by Herman Koch

Finse dagen Reviews

• 
  Marcella

  Finse dagen gaat over rouw maar ook over het vertellen van verhalen. De lijn tussen fictie en realiteit is flinterdun.
  
  Ik denk dat dit misschien wel mijn favoriete Herman Koch ooit is.
  
  Volledige recensie volgt!
• 
  Julie Mestdagh

  Je bent een fan van Koch, of je bent het helemaal niet. Ik was het al, en na het lezen van "Finse dagen" nog meer. In deze meer autobiografische roman krijgen we een onbekende, mildere versie van Koch te zien, eentje die reflecteert over het leven, de dood van zijn moeder, de buitenechtelijke relatie van zijn vader, de prille liefde die hij mocht meemaken en zo veel meer, en dat op een bijzonder vlot geschreven manier. Verschillende recensenten verwijten het verhaal onsamenhangend te zijn, maar dat is het geenszins. Wat het wel is, is niet chronologisch geschreven, met andere woorden, het vergt enige inspanning van de lezer om de verschillende eindjes op de juiste manier aan elkaar te knopen, om dan tot verschillende "wow" leesmomenten te komen. Boeiend ook hoe Koch aan het einde alles wat je dacht begrepen te hebben weer in vraag stelt, wat is realiteit en fictie ? Ontzettend graag gelezen. Een boek dat iets vraagt van de lezer en ruimte laat voor eigen reflectie. Een boek met inhoud. Voor we het wil zien.
• 
  Saar Steverlinck

  Er zaten erg mooie stukken in dit boek maar voor mij iets te weinig samenhang bij momenten.
• 
  Bart

  *** 3.00 ***
• 
  Boudewijn

  Ik kende Herman Koch als iemand die op scherpe manier iemand weet te fileren, waarna er geen spaan van hem heel wordt gelaten, zoals Serge Lohman in Het Diner of Ralph Meijer in Zomerhuis met Zwembad. Niets van dit alles in dit boek. Het lijkt erop alsof Herman Koch met deze autobiografische roman een stuk milder is geworden. Sommigen zouden het zelfs wel toegankelijk willen noemen.
  
  Voor A. Waar je ook bent is degene waaraan dit boek is opgedragen. Aan het einde van het boek weet je niet wie nu die A. is. Het kan zijn huidige vrouw zijn, het meisje dat hij in Finland ontmoette, Aatto Aalto, een vriend die hij in Finland ontmoette of zelfs Annemarie, de minnares van zijn vader. Herman Koch laat veel dingen in het midden, te veel misschien waardoor de grens tussen werkelijkheid en fictie onscherp blijft.
  
  Op die manier blijft de vraag van wat nu echt gebeurd is (de man in de steeg in Baltimore?) en niet echt is gebeurd (de brief in de typemachine met daarop "Voor Herman"?) onzeker en ach, het deed er voor mij niet toe. Er is iets in de schrijfstijl van Koch wat mij aan blijft spreken. Ook dit boek was weer in twee dagen uit.
• 
  Buchdoktor

  Herman Kochs Icherzähler reist 2012 aus den Niederlanden zur Buchmesse nach Turku, um u. a. seinen finnischen Verleger zu treffen. Zu Finnland hat er eine besondere Beziehung, seit er als 18-Jähriger in Nordkarelien auf einem Bauernhof arbeitete. Der junge Mann wollte sich (kurz nach dem Tod seiner Mutter 1973) bewusst in die Einsamkeit zurückziehen und keine anderen Teilnehmer von Work&Travel-Aktivitäten treffen. Von seinem Vater ging damals deutlicher Druck aus, sich endlich für eine Berufslaufbahn zu entscheiden, damit der Vater nach dem Tod seiner Frau mit seiner jahrelangen Geliebten zusammenziehen kann.
  
  Der finnische Wortschatz des Niederländers wächst damals parallel zum Melken, Holzmachen und seiner Arbeit im Sägewerk, wo er beim Sägen der Stämme hilft, die später Hütte und Sauna von Matti und Rittva heizen werden. Trotz seines Bedürfnis nach Alleinsein nimmt er an einem Lehrerausflug nach Lappland mit Mattis Bruder und dessen Kollegen teil und erlebt anschließend die zarte Andeutung homosexueller Zuneigung, die er vermutlich erst später einordnen kann.
  
  Auf der Reise zur Buchmesse fallen Erinnerungssplitter wie Puzzleteile an ihren Platz. Kochs Icherzähler begreift aus der Distanz, wie er jeweils durch Reisen seine Depression nach dem Tod seiner Eltern überwand und warum er als Jugendlicher ausdrücklich vor der Gewalt fremder Männer gewarnt wurde. Er lässt seine Gedanken wandern nach Lappland zu seiner kurzen Beziehung zu Anna und sät an Annas Beispiel Zweifel daran, dass seine Geschichten biografisch sein könnten. Theoretisch könnte er ja jedem Zuhörer eine andere Geschichte erzählen und nur die direkten Zeugen einer Szene würden die Wahrheit kennen. Auch eine Journalistin, die ihn anlässlich der Buchmesse interviewt, hat offenbar das Bedürfnis, das Werk des Autors und Geschichten, die er erzählt, voneinander zu trennen.
  
  Für Herman Kochs literarisches Ich existieren Figuren, weil er sie erfunden hat. Viele Menschen erzählen ungeheuer lebendig, wie sie mit 18 bis 20 allein die erste weite Reise unternahmen oder die erste fremde Stadt erlebten. Kochs autofiktionale Erinnerungen an diese Stufe im Erwachsenwerden berühren seine Erinnerungen leicht wie Libellenflügel, von einem Romanautor hatte ich jedoch tiefere Einsicht seiner Figur erwartet, warum das so ist.
  
• 
  Vincent Veerbeek

  Schrijver op leeftijd peinst over het verleden. Allerlei herinneringen komen voorbij in het boek, maar te veel daarvan zijn niet-Finse dagen die me weinig konden schelen. Her en der wat boeiende passages, maar verder kon ik er niet zoveel mee. (2,5 ster)
• 
  Lauri

  Hoe ik me voel? Teleurgesteld.
• 
  Stéphane Vande Ginste

  "Wat schrijven met je doet, wat het losmaakt kan ik beter zeggen. Al schrijvend komt het ene detail na het andere bovendrijven, details waarvan je dacht dat je ze allang was vergeten. Het geheugen is een bevroren bergmeer waar je een gat in hakt. Uit dat gat haal je vervolgens de ene na de andere vis naar boven. Wie geen gat hakt zal ook niets vangen." (p. 263)
  En dat is wat Herman Koch hier doet: hij haalt herinneringen boven. Herinneringen aan een jeugd met een vader die een andere vrouw bezocht en een moeder die jong stierf. Aan een periode waarbij hij naar Finland trok om op een boerderij te gaan werken. Heden en verleden wisselen elkaar af: ook in 2016 bezocht Koch Finland en vindt er sporen terug van zijn verleden. Een soort autobiografie dus, zoals steeds met het typisch ironisch toontje geschreven. Volgens Koch zelf zouden sommige stukken fictief zijn, maar het is je al lezer het raden naar welke hij dan bedoelt? Sommige passages lezen erg vlot, andere zijn wat langdradig en gaan over heel ordinaire dingen - de kamer van het hotel bijvoorbeeld. Op zich niets mis mee, maar het kan op dit moment niet erg boeien. Persoonlijk niet zijn beste boek, vind ik, maar het boek zal voor hem wel een bijzondere waarde hebben en voor zijn biografen zeker ook.
• 
  Sandra Van Der Kraan-Sarneel

  Alle boeken van Koch heb ik met plezier gelezen. Hier kon ik echter niets mee. Ik kan me niet onttrekken aan het idee dat hij zijn belevenissen als heel bijzonder ziet en zijn eigen handelen als superieur. Ook het verhaal over 'de kus' vond ik over de top. Zou het in de gedachten van de schrijver opkomen dat Anna dit gerommel als een leuk avontuurtje zou kunnen zien in plaats van het begin van een mogelijk verheven romance....?
  
  Maar goed, ik denk dat het tijd wordt om het diner te herlezen. Niks mis met een flinke dosis (zelf) spot en sarcasme.
• 
  Ariena

  Onsamenhangend verhaal. Hier en daar een interessante beschouwing maar
  dat is het dan wel. Teleurstellend.
• 
  Laura Bakker

  Finse dagen... met mijn reis naar Finland kon ik natuurlijk niet anders dan nog even wachten met beginnen totdat ik met mijn voeten in de Finse sneeuw stond. Ik heb acht dagen lang mogen genieten van de Finse natuur en cultuur en hoe Herman Koch Finland en zijn bevolking in het boek beschreven, slot goed aan bij wat ik zelf ondervond.
  
  Naast zijn Finse dagen keert Herman Koch terug naar andere momenten uit zijn verleden. Het gaat over zijn jeugd in Amsterdam, zijn korte verblijf in Amerika, het verlies van zijn moeder, maar ook over zijn meest recente reis naar Finland. Ik vond dit een prachtig boek dat zich in de wonderschone natuur van Finland (zowel in het boek als voor mij daadwerkelijk) krachtig liet versterken.
• 
  Chris

  Wat is fictie en wat is autobiografisch? Dat vroeg ik me continu af tijdens het lezen van dit boek, en lijkt ook precies de bedoeling te zijn van Koch, zoals in verschillende mijmeringen naar voren lijkt te komen. Sterk, maar ook onsamenhangend.
• 
  Lyanne

  [RECENSIE:
  https://www.readabook.nl/2022/05/favo...]
  Ik vind Herman Koch een fantastische schrijver en ik denk dat ik dit boek ook een hoger cijfer zou geven als ik het gelezen had, maar als luisterboek vond ik dit boek niet helemaal geschikt.
• 
  Monique Van hest

  Gestopt op pagina 76. Ik kom er niet in. Voor mij te veel beschrijving van buitenaf, zoals een uitgebreide omschrijving van een hotelkamer of ontmoetingen waar hij zich eigenlijk niet veel van herinnert, waar ik de betekenis niet van kan ontdekken. Ik denk dat ik het te veel vergelijk met de overpeinzingen van Karl Ove Knausgård.
  
• 
  Christiaan Vansteenkiste

  Een beetje twijfelen tussen 2 of drie sterren.
  
  Natuurlijk is dit goed geschreven, natuurlijk is dit taalkundig aangenaam. Maar enige plot, of spanning is zoek.
  
  Uiteindelijk ben ik het beginnen lezen als een verzameling alleenstaande vertelsels. Met hier en daar een hoogschieter, maar verder weinig soeps.
  
  Van een schrijver als Koch verwacht je meer, vandaar maar twee sterren.
• 
  Lieselot Uyttersprot

  Vergis je niet. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, beslaan Kochs Finse dagen slechts een deel van deze roman. Daarnaast passeren een kort verblijf in Baltimore, de dood van zijn moeder, talloze reizen met de motor en een meer recente reis naar Finland de revue.
  In dit boek houdt Koch flarden uit z’n leven tegen het daglicht, dat heet dan een autobiografie te zijn. Maar al snel ontdek je dat niet alle passages per se echt hoeven te zijn. Koch alludeert enkele keren op mogelijke verzinsels en onwaarachtige toevalligheden, waardoor je als lezer uiteindelijk het raden hebt waar de waarheid stopt en de fictie begint. En ik vermoed dat het niet anders bedoeld is.
  Het boek wisselt sterke sterke stukken (hoe hij vertelt over de relatie met zijn vader en diens minnares) af met heel wat mindere hoofdstukken (hoe lang kan je het inchecken in een hotel rekken?). Een enkele keer moest ik lachen, meerdere keren bladerde ik achteloos de pagina’s om. Niet de beste Koch die ik al las.
• 
  Alexandra - Alexs books and socks

  Finse dagen - Herman Koch (ambo|anthos)
  
  Finse dagen is de nieuwe roman van Herman Koch, auteur van onder andere Het diner en De greppel. In Finse dagen keert koch terug naar Finland en zijn jeugd in Amsterdam-Zuid.
  
  Finse dagen van Herman Koch is een indringende roman over rouw, volwassen worden en over wat je woorden moet geven en wat beter verzwegen kan blijven.
  
  Op feestjes en tijdens etentjes wordt Herman Koch vaak op meewarige toon gevraagd naar zijn "Finse periode'. Hij doet er zelf ook lacherig over, en dat heeft alles te maken met de ongeloofwaardigheid van zijn verblijf in Finland. Een lange, onhandige jongen van negentien die ervoor kiest om op een zeer afgelegen plek op het land en in de bossen te gaan werken. Het klinkt wellicht romantisch, maar dat was het niet. Zijn moeder was kort ervoor overleden en Herman ging erheen om weg te zijn van zijn vader en diens nieuwe vriendin, en om uit te stellen wat hij eigenlijk allang wist.
  
  Veertig jaar later is Koch terug in Finland en stuit hij op een dichtbundel die expliciet verwijst naar zijn eerdere verblijf. Niet langer kan hij deze periode afdoen met een grap. Hij neemt zijn eigen geschiedenis onder de loep, onderzoekt hoe herinneringen werken en hoe hij dit verhaal kan vertellen zonder de werkelijkheid te besmeuren.
  
  Ik val meteen met de deur in huis, dit is absoluut, zonder twijfel, mijn favoriete Herman Koch! Wat een boek, zo mooi geschreven. Ik ben helemaal fan en laaiend enthousiast.
  
  De cover is mooi, lijkt simpel, is dat niet. Binnenin kan je een leuk detail in verband met de cover terugvinden. Dat heeft toch steeds, als echte booknerd, een meerwaarde.
  
  'Nog meer dan een boek vol herinneringen is dit een boek vol ontbrekende herinneringen en dat is ook direct het bijzondere.' - Trouw
  
  Voor mij persoonlijk, is dit boek ‘rustiger’ geschreven. En daardoor komt elke herinnering of elke niet-herinnering zo mooi in beeld. Als je leest dat zijn vrienden hem soms niet geloven, dan geloof je dat ook maar ondertussen geloof je hem wel.
  
  Deze roman grijpt je gewoon meteen, ik had de grootste moeite om hem aan kant te leggen. Niet zozeer in de zin van ‘ik moet weten hoe dit verder gaat’ maar eerder in de zin dat wat ik las stuk voor stuk mooie woorden en zinnen zijn.
  
  'Finse dagen is misschien wel Herman Kochs beste roman.' - Het Parool
  
  Ik durft te zeggen dat Herman Koch niet mijn favoriete auteur is. Zijn schrijfstijl of de manier van verhalen vertellen ligt me niet denk ik maar... dit boek is mijn eerste 5/5 van 2020!
  
  Sommige zinnen in het boek zijn zo ongelooflijk mooie, sommige stukken zijn zo perfect omschreven, die gevoelens van rouw, van wel of niet zeggen, heerlijk mooi geschreven.
  
  Ik hoef dus niet te zeggen dat deze nu al in mijn top 10 van 2020 zal staan en ongetwijfeld zal blijven staan.
  
  'Niemand gelooft hem, noteert hij in de sterke proloog van de roman, wanneer hij vertelt over de maanden die hij doorbracht in Finland, als jonge man van negentien.[...] Dat Koch de roman deze week in interviews zijn „belangrijkste" boek noemde, wil ik daarom ook wel geloven.' - NRC
• 
  Rob Schilder

  Ik vind het dope hoe hij als 66e jarige het gevoel van een jongere die naar Finland vertrekt nog weet te omschrijven
• 
  Sanwieb

  Citaat pagina 266:
  
  'Kort daarvoor had ik A Sort of Life gelezen, het eerste deel van de autobiografie van Graham Greene. Daarin spreekt de schrijver onder meer zijn onbegrip uit over alle andere beroepen behalve dat van schrijver. 'Het is heel simpel. Ik begrijp mensen niet die niet schrijven,' schreef hij - en hij heeft gelijk, ik begrijp die mensen ook niet. '
  
  Tja. Mijns inziens is dit een beetje de houding die Koch deze hele roman laat zien. Hij is wél heel interessant, de rest niet.
  
  Ja doei.
• 
  Annabelle

  Genoten van het boek. Vind Koch zijn schrijfstijl makkelijk en chill, leest lekker door. Mooi hoe volwassenwording en rouw verwerkt worden met wat echt en nep is en hoe feiten en fictie zowel in de handen van de schrijver als in de handen van de lezer ligt. Soms wel nogal onsamenhangend maar ergens vond ik dat ook wel chill en las ik het meer als een soort korte essays over bepaalde gebeurtenissen dan één samenhangend verhaal. Soms voelde ik er niet zoveel bij, behalve bij de laatste pagina's toen vond ik het echt mooi. Ik genoot ook heel erg van de omschrijvingen van het Finse landschap en dat je soms geen flauw idee hebt waarom je iets doet maar dat je het wel doet en dat dat dan even goed is.
• 
  Martijn Nicolaas

  Lange tijd moest ik me door dit boek heen slepen; vond het vlak geschreven, dacht vaak: ’waarom willen we dit lezen?’ en zocht naar een lijn en naar urgentie. De laatste vijftig pagina’s gebeurde er gelukkig toch nog wat: verhaalfragmenten vonden samenhang en ik wilde mooie observaties en gedachtes onderstrepen. Uiteindelijk werd het daarmee dus best een aardig boek.
• 
  Daisy Van Lissum

  Verhaaltechnisch sterk, maar greep me niet aan.
• 
  Jard

  Ik vind het lastig hier een mening over te vormen, omdat ik het boek heb geluisterd. Door het luisteren zit je minder diep in het verhaal. Aan de andere kant zie je veel meer het grote geheel. Ik had verwacht het taalgebruik minder te kunnen waarderen nu ik de woorden niet op papier kon zien, maar dat was niet per se het geval. Ik heb nog steeds genoten van mooie zinnen. In bepaald opzicht komen die zinnen ook beter binnen, ik moest soms hardop lachen.
  
  Ik vond deze autobiografie mooi. Je krijgt goed de overwegingen mee en de gedachtes achteraf. Toch voelt het op veel momenten ook als fictie. Dat is het ook soms, of vaak. Dat laat Koch in het midden. Ondanks dat hij naar eigen zeggen soms het verhaal wat aandikt, of iets toevoegt om dingen samen te laten vloeien, was plot of spanning ver te zoeken. Ik vond het een beetje een bij elkaar geraapt zooitje. Er worden nogal wat sprongen in de tijd gemaakt; van op de tractor in Finland naar de kamer bij de architecten in Amsterdam en weer terug. Op zich was dit oké, want de verhalen waren los van elkaar ook goed.
• 
  Judith

  Tijdens het lezen stoorde ik me aan het gebrek aan samenhang, zinloze en lange beschrijvingen van bijvoorbeeld hotelkamers, hoe hij zichzelf ophemelt en het gebrek aan sarcasme en relativering wat in al zijn andere boeken zo sterk is. Óf is het juist enorm knap geschreven en een grote 'parodie op het genre van de autobiografie', zoals ik in een recensie las, en word je als lezer gewoon steeds op het verkeerde been gezet?
• 
  weaverannie

  Ouder wordende man schrijft zijn herinneringen op. Die gaan over de tijd, die hij in Finland doorbracht, zoals de titel laat vermoeden. Maar die herinneringen beslaan maar een beperkt deel van het verhaal. Het gaat veel meer over het verlies van zijn vader en, meer nog, van zijn moeder.
  Zijn vlucht naar de stille, uitgestrekte Finse bossen was daarvan een direct gevolg.
  Verder sprong het verhaal alle kanten op, met zijn schooljaren, zijn reizen en de vechtpartijen, waarbij hij zich buitengewoon sterk toonde.
  Spierballentaal van een altijd jongen gebleven man.
• 
  Anton Segers

  Ja, dit is de beste Herman Koch die ik ooit las. En nee, dit is niet echt een goed boek.
  Het is beter omdat, door het deels autobiografische van de roman, er voor één keer barstjes komen in het eentonig afstandelijke, cynische, haast misantropische van deze auteur: de momenten over zijn jeugdliefde en over de dood van zijn moeder ontroeren warempel.
  Maar vooral in de tweede helft zeilt Koch weer weg in oeverloze zijwegen en irrelevante beschouwingen, zoals we dat helaas van hem gewoon zijn.
  Het slot komt dan weer op me over als een opgeplakte eindwending om dramatiek te suggereren.
• 
  Ciska Imschoot

  Prachtig geschreven en voelt aan als een oprecht en mooi persoonlijk verhaal. De schrijver speelt met de waarheid en wil niet benoemen wat werkelijk gebeurd is of niet. Dat doet er niet toe voor mij: de fond voelt ontroerend en verrijkend echt aan.
  Ook qua taal, qua beelden, qua vergelijkingen en qua verhaalstructuur blijft Herman Koch indruk op me maken.
• 
  Brecht

  Niet altijd even boeiend: "Ik ben teruggekeerd naar mijn hotelkamer, naar een plek waar ik me geen enkel detail meer van kan herinneren. Ook wat ik op die hotelkamer heb gedaan zal voor altijd in duisternis gehuld blijven. Misschien heb ik nog wat langs Finse tv-kanalen gezapt om uiteindelijk bij CNN te blijven hangen." (p. 81) Etc.