The Last God by Phillip Kennedy Johnson

The Last God Reviews

• 
  Sam Quixote

  The Last God is the strangest title I’ve come across yet in DC’s Black Label. It’s certainly not a famous (by comics standards) pre-existing series (unless this is one of those obscure “ran for ten issues in the 1970s” titles) unlike the rest of Black Label, which is mostly Batman-centric. Although maybe DC is trying to compete with Marvel’s godawful new range of Conan the Barbarian books with their own garbage fantasy series - in which case, it’s probably not selling as well but in terms of quality, they’ve matched Marvel!
  
  If you asked me to imagine the most generic fantasy story, it would be what’s contained within The Last God. Lord of the Rings-type kingdom, full of humans, elves, mages, etc. fighting monsters. That’s all that’s going on here.
  
  It’s written in a despicably highfalutin tone that only underlines its vacuity and flimsy, unoriginal and derivative content:
  
  “First fell Olvargolad, capital of the empire of man, then the villages of the Aelvan nations, the pinnacle of the Guild Eldritch, once thought impregnable, and the frozen strongholds of the mighty Rivermen, who laid low the dragons of old.”
  
  and
  
  “See Veikko Al Mun, who men name the Ferryman King: holy assassin and first among the Aelva. See Jorunn, greatest of the Dwarrows, whose mighty arm felled the terrible wraith of the Karkarok.”
  
  And it goes on in that vein interminably.
  
  Dumb names - check. Stereotypical character types slightly misspelled - check. Flowery prose - check. Dull story (all they’re doing is killing monsters) - check. Reusing every trope in the genre - check.
  
  As disappointing as most of Black Label has been for me, I’m confident that I’ve found the absolute worst title the imprint will ever publish - and that’s The Last God, Book 1 of The Failspyre Crapicles.
• 
  Dan

  I almost didn’t buy this because I’ve grabbed a couple fantasy comic starts that ended up just okay.
  
  I’m very picky with this sort of fantasy and a major label taking a swing at it seemed to go doubly against me getting this.
  
  Something made me want to read it. While I can’t speak for the whole of it yet, this was a hell of a debut!
  
  The world seems to have been very well thought out and trying to do its own thing. I’m into it!
• 
  James

  4.5 stars. What a great introductory issue. I’m am so into this one. For the gorgeous art, the lore and the world that is laid out. Excited to continue this story,
• 
  Shadowdenizen

  4 stars.
  (Originally read as single issues.)
  
  DC tries it hand at epic fantasy under it's "Black Label" imprint, and it (mostly) succeeds.
  
  There's alot to enjoy in this; its a compelling overall story, the characters and art shine, and there's worldbuilding on an epic scale.
  
  The biggest impediment to the reader? There's almost TOO much going on: there's a TON of exposition and dialogue for the reader to assimilate, right from the beginning of the first issue. It can be wildly disorienting for those not versed in the multi-character/locational series such as Malazan/ Game of Thrones/ Wheel if Time.
  
  But I'd highly recommend for epic fantasy readers, and I'm in for the long haul.
  
• 
  Ανδρέας Μιχαηλίδης

  Picked up the first two issues on a whim, especially because of the cover art. Really has a Dark Souls vibe to it. The interior art is also very well done and the story obviously knows how to speak to an old roleplayer's heart.
  
  It's an idea reminiscent of Lodoss War, with a legendary fellowship of adventurers who saved and then ended up ruling the world, although there's a dark secret and deceit at the heart of it, and the beginnings of a new fellowship mixing the heroes of old with a new generation (well, just one character for now, but we will see).
  
  For someone who has read, watched and played a lot of fantasy, the plot is rather predictable so far, but that is not the comic's fault and at the very least it honors its premise.
  
  will keep reading.
• 
  Smassing Culture

  Κείμενο στο
  Smassing Culture
  
  Όταν τα έπη προδίδουν
  
  Το Φανταστικό σε όλες του τις όψεις δεν είναι ξένο στα comics. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν αισθανθεί σαν το σπίτι τους σχεδιάζοντας ιστορίες high fantasy, είτε πρωτότυπες είτε διασκευές από κλασικά (ή όχι) βιβλία του είδους.
  
  Ωστόσο το Fantasy, στον πυρήνα του, ήταν ένα είδος πάντα συντηρητικό και ένα από τα βασικά του υποείδη, το sword and sorcery (που σε πολλά σημεία του ταυτίζεται, αδίκως ή όχι, με το high fantasy) στην σχεδόν 50χρονη ιστορία του, έχει τη μερίδα του λέοντος σε ιστορίες που διαιωνίζουν στερεότυπα, κλισέ και κουραστικά tropes.
  
  Την ίδια στιγμή είναι και δύσκολο να ξεφύγει κανείς από αυτά τα κλισέ. Τα ερμηνευτικά του εργαλεία έχουν αυτοματοποιηθεί και διαχυθεί μαζικά, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο για το κοινό να πει τις δικές του ιστορίες χρησιμοποιώντας τα ως βάση, ωστόσο όταν ουσιαστικά οι ίδιες ιστορίες λέγονται ξανά και ξανά, είναι δύσκολο να διαφανεί κάποια πρωτοτυπία ανάμεσα τους. Πολλές παρωδίες έχουν υποδείξει αυτό το στοιχείο, αναπαράγοντας το βέβαια και οι ίδιες.
  
  Δεν είναι παράξενο άλλωστε. Είναι τελικά μια προσπάθεια και δική μας μέσω άλλων μέσων (RPG tabletop games πχ*) να πούμε τις ιστορίες που ξέρουμε αλλιώς, τις ίδιες τελικά ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε με μια δική μας προσθήκη, ανάλογα το αφηγηματικό ταλέντο του καθενός. Αυτός ήταν και ο λόγος που αγαπήθηκε τόσο το A Song of Fire and Ice, γιατί προσπάθησε να πει μια πολύ πιο σκοτεινή και αληθινή ιστορία σε έναν κόσμο φαντασίας.
  
  Το The Last God του Phillip K. Johnson, ένα comic της Black Label της DC, είναι μια high/ epic fantasy, με ίσο αριθμό sword and sorcery στοιχείων, απόπειρα να κάνει ακριβώς αυτό: να πάρει τα αυτοματικοποιημένα σχεδόν χαρακτηριστικά του είδους και να πει πως οι ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε είναι τελικά ψέματα. Όχι παραμύθια που διδάσκουν, αλλά μυθεύματα που συσκοτίζουν και αποκρύπτουν.
  
  Πως δεν υπάρχουν ήρωες, αλλά άνθρωποι που τελικά λύγισαν κάτω από το βάρος των λαθών τους. Πως δε υπάρχουν πράξεις που έγιναν μόνο καλοσύνη ή γενναιότητα, αλλά μόνο για το συμφέρον ανθρώπων, τάξεων και κυριάρχων. Πως, τελικά, η Ιστορία και οι ιστορίες που λέμε για αυτή, είναι όλες υλιστικές στη βάση τους. Και αυτό το κάνει με δράκους, τέρατα, σπαθιά και μαγεία.
  
  Καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να φωτιστούν όλες οι πλευρές των δύο παράλληλων ιστοριών, του αρχικού ταξιδιού μιας ομάδας ηρώων να σταματήσουν τον τελευταίο θεό και να σώσουν τον κόσμο, και της μελλοντικής απρόθυμης συντροφιάς που ακολουθεί τα χνάρια κατά την επανεμφάνιση του εχθρού, πολλά χρόνια μετά τη φαινομενική επιτυχία των πρώτων.
  
  Αυτή η δυαδική αφήγηση και η χρονική ασυμφωνία εντείνει τις συλλογιστικές πίσω από δύο κατά τα άλλα σκοτεινές αλλά όχι απρόσμενες ιστορίες. Το μέλλον καθιστά σαφής την αποτυχία του παρελθόντος, την προδοσία των ελπίδων και των ονείρων, της πίστης και του αγώνα των νέων γενιών. Στις πλάτες αυτών πέφτει να διορθωθούν τα λάθη και τα θύματα των θηριώδη εγκλήματα που έγιναν «για το ευρύτερο καλό» να βρουν δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, το παρελθόν φωτίζει την κοινοτυπία του μέλλοντος, τις καλές προθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένος ο δρόμος για την κόλαση, τους συμβιβασμούς και, τελικά, την ματαιότητα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται, αφού δεν ανατρέπεται.
  
  Το Τhe Last God υπάρχουν σκλάβοι, ρατσισμός και αδικία, όχι σε κάποια σκοτεινά σοκάκια, κρυμμένα. Αντίθετα είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του κόσμου, τα οποία οι ήρωες του παρελθόντος πάλεψαν να προφυλάξουν. Σε αυτά βάσισαν αργότερα τη δική τους εξουσία, για να τη δουν να ανατρέπεται από τα ψέμματα τους. Αυτά προσπαθούν οι ήρωες του μέλλοντος να αλλάξουν, για να ξανακάνουν ίσως τα ίδια λάθη, αν δεν αλλάξουν όχι μόνο τον τρόπο που πολεμούν, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό ενώ πολεμούν.
  
  Ο τρομακτικός και σκοτεινός κόσμος του Phillip K. Johnson είναι ολοζώντανος και γεμάτος από τους δικούς του θρύλους, παραδόσεις, ιστορίες, ακόμα και θεολογία. Τα αναλυτικά bonus στο τέλος κάθε τεύχους φροντίζουν για αυτό. Όμως αυτό που δίνει πραγματικά αίμα στις φλέβες του κόσμου είναι το πανέμορφα πνιγηρό και προσγειωμένο, παρά τις επικές του υπερβολές, σχέδιο του Ιταλού Riccardo Federici.
  
  O Riccardo Federici, έχοντας μια πολύ καλύτερη ιδέα ανατομίας από ότι οι περισσότεροι σχεδιαστές του φανταστικού, γνωρίζει πότε πρέπει να δείξει λεπτομέρια και πότε να αφήσει την ασάφεια να δημιουργήσει ένα οπτικό μυστήριο, που ταιριάζει με τα horror στοιχεία που ενυπάρχουν στο The Last God. Την ίδια στιγμή όμως εκεί που πραγματικά διαπρέπει είναι στον ρυθμό της καθαρά ανθρωποκεντρικής του δράσης. Καταφέρνει να δώσει όλη το βάθος, την αγωνία και τον φόβο των πρωταγωνιστών του, υπογραμμίζοντας τη συναισθηματική τους κατάσταση όταν η βία κορυφώνεται. Ενδιαφέρεται για αυτό που δείχνει και όχι απλά και μόνο για το θέαμα.
  
  Σε αυτό βέβαια τον βοηθά πολύ και η εξαιρετική δουλειά τoυ πν��γηρού, ρεαλιστικού χρώματος του Sunny Gho. Αμφότερων η δουλειά φαίνεται επηρεασμένη από 80s απεικονίσεις και κυρίως το Heavy Metal, ωστόσο είναι πολύ πιο προσεγμένη, οικεία και προσεγγίσιμη ��πό τις υπερβολές εκείνης της δεκαετίας. Την ίδια στιγμή το lettering του Tom Napolitano αξίζει εύσημα γιατί αρνείται τους πειρασμών των ξωτικίσιων καμπυλών και της φιοριτούρας και μένει στο πνεύμα των υπολοίπων.
  
  Ο πλούσιος κόσμος του Cain Anuun και ο τελευταίος θεός που τον απειλεί είναι μια πανέμορφη ιστορία θανάτου, απελπισίας και προδοσίας. Ακόμα και αν τελικά σωθεί. Σημασία έχει που τα σπαθιά μαύρισαν και η απογοήτευση που κυριαρχούσε μέσα μας βρήκε μία από τις πιο πλατιές λεωφόρους που έχουν τα comic στη διάθεση τους για να φτάσουν το κοινό.
• 
  Robert Boney

  Imagine playing D&D and using the Cthulu Mythos section from the old Dieties & Demigods book as your Monster Manual. If you understood half of what I just wrote, then this book is for you. And even if you don't, if you love great storytelling and world-building, this book is also for you. The art is perfect for this setting and better than 99% of the stuff that's being passed off as comic art these days. I haven't been this excited about a series since Jeff Lemire's Black Hammer, but this is better.
• 
  Cameron Howell

  Holy shit that was a packed first issue! I'm impressed with how quickly they laid out this world for us. Not only did we get a backstory to the present day action but a map that I'm hoping won't go to waste and also lore to fill out the world. I think DC could be doing something big here and as a fan of fantasy I am all aboard.
• 
  Roman Colombo

  A pure fantasy horror epic. It moves a little slowly, but there's so much promise. The art is like the bible art you see in Christian fiction, very flat and defined, but looks like it is chiseled in stone, and it works so well for the series.
• 
  Rob S.

  Fantasy stuff isn't my normal taste, but this was fantastic.
• 
  Oguz Kagan

  good starting
• 
  Duncan Rice

  For issues 1-12. The artwork is fantastic! The story is very confusing and really ruins it.
• 
  Mandi

  Love the world-building and the inclusion of lore at the end. Great start to a fantasy series, with an interesting group of characters - I'm especially curious about the queen. What does she know, and when did she know it?
  
  For people who play Dungeons and Dragons - you will no doubt see how the game influenced the author. I love the continuity of ideas in fantasy and building on the shoulders of giants, as Tolkien had a huge influence on D&D. That said, the world is uniquely Johnson's own and has some really creative features. Very much looking forward to the next issue.
• 
  Owen

  Gorgeous art. Intriguing beginning. This is no Tolkeinesque world. The creators have done their best to make this seem like although the world is filled with real people of hopes, fears, and flaws, the supernatural bring far more horror than wonder.
• 
  Jacob Betts

  Corrupt Kings.
  Unexpected heroes.
  World-ending threats.
  
  This is high fantasy at its best.
• 
  Nathan Haines

  I really enjoyed that, classic fantasy with eldritch horrors, blood and gore. Between this and Reaver I have been really spoiled for fantasy comics
• 
  Jamie Connolly

  Very slow to build up. Hasn't reached a point where I can really judge it. I'm enjoying it though I'm not really invested in it yet. I'll continue to read it though.
• 
  Komuniststar

  Svi elementi herojskog fantazija su tu, ukljućujući nepamtljiva imena. Početak me zainteresira kako pričom tako i prekrasnim crtežom.
• 
  Sebastián Posada

  La historia apenas empieza y es algo rarita, seguro irá aclarando. Lo más hermoso son los dibujos de Riccardo Federicci. Como buen cómic de DC Black Label, es visceral, realista, y para adultos.
• 
  Mohammed Zain

  Assassin's Creed: Odyssey meets Doom Eternal.
• 
  Brendon Richey

  This is one of my favorite comics. I love the interplay between truth and generated lore/deception. I am struggling to say anything more without spoiling the plot so I will leave it at that.
• 
  Jesús

  (For the whole series) Do you remember those afternoons expended with the friends playing D&D, MERP or whatever fantasy tabletop RPG you played?
• 
  Mitchell Akhurst

  I expect it will get better but I don't think this was best-foot-forward. Very DC though, even if it's not set in the DC Universe!