| Title | : | Ecce Homo |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0140445153 |
| ISBN-10 | : | 9780140445152 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 144 |
| Publication | : | First published January 1, 1908 |
Ecce Homo Reviews
-
For whom am I writing this review? If Nietzsche were by my side I suspect he would want me to start with the following quote from Ecce Homo: "To you, the bold venturers and adventurers, and whoever has embarked with cunning sails upon dreadful seas, to you who are intoxicated with riddles, who take pleasure in twilight, whose soul is lured with flutes to every treacherous abyss." If you are, in fact, intoxicated with riddles, take pleasure in twilight, and your soul is lured with flutes to every treacherous abyss (note - Nietzsche says `every' treacherous abyss not `some' or `most'), then this book is for you.
We all know there is a time of transition hovering about age nineteen when the emotions of sensitive souls are heightened and experience is intensified, intensified to such a point that even thoughts and concepts have a highly-charged emotional tone; one's life deepens, exaggerates, strengthens, amplifies, ignites and one borders on becoming an inflamed madman, even if the madness is only known internally. This time of disequilibrium and hormonal topsy-turvy ordinarily settles down into the next phase of life: early adulthood, where the soul pursues a more specialized field of study and then earnestly begins a profession or career.
But for Nietzsche this transitional phase didn't stop; quite the contrary, rather than settling into any conventional groove, the gap of spiritual and artistic disequilibrium grew progressively wider over the years and was eons away from any semblance of `civilized' balance. Additionally, to add fuel to the emotional and philosophical fire, Nietzsche was not only sensitive but hyper-sensitive to music and the arts and had extraordinary linguistic and literary abilities. Thus, we are well to remember all of this when we read in Ecce Homo: "Philosophy as I have hitherto understood and lived it, is a voluntary living in ice and high mountains - a seeking after everything strange and questionable in existence, all that has hitherto been excommunicated by morality."
After an impassioned forward and two intoxicatingly stunning chapters, Why I Am So Wise' and Why I Am So Clever, (each line of these chapters deserve an underline and is worthy of committing to memory) we come to the chapter, Why I Write Such Good Books, and read: "Ultimately, no one can extract from things, books included, more than he already knows. What one has no access to through experience one has no ear for." So, how can one `understand' Nietzsche when living a conventional life, since living according to convention is itself a life of compromise, that is, not living with full, passion-soaked intensity but life as humdrum routine? This is a question any aspiring reader of Nietzsche must ask.
A self-portrait of Egon Schiele appears on the cover of this Penguin edition, which is most appropriate since this artist courageously and without compromise created a deeply personal expressive style of art causing much controversy in his brief life (he died at 28). Here are a few of the artist's quotes: "I am so rich I must give myself away." -- "To restrict the artist is a crime. It is to restrict germinating life." -- "Art is not modern. Art is primordially eternal."
By his commitment to living with intense zeal in his art and his life, Egon Schiele climbed the Nietzschean high mountains cleanly and fully. This is what it takes. What commitment are you making to live with passion and intensity in your life? If you have not been deeply moved by art and music and have not transformed yourself again and again, what chance do you think you stand in understanding Nietzsche? Perhaps it would be better for you to go on the academic head trip: read Kant and Quine and Rorty and then write papers with all the properly formatted footnotes.
Nietzsche devotes a short chapter to each of his books and then ends with a chapter entitled Why I Am A Destiny. Since this review is of Nietzsche's autobiography, Nietzsche gets the last word, but being Nietzsche, the last word is three quotes. Here they are::
--From the chapter The Birth of Tragedy: "`Rationality' at any price as dangerous, as a force undermining life!"
-- From the chapter Twilight of the Idols: "If you want to get a quick idea of how everything was upsidedown before me, make a start with this writing. That which is called idol on the titlepage is quite simply that which has hitherto been called truth."
--From the chapter Why I am a Destiny: "The concept `sin' invented together with the instrument of torture which goes with it, the concept of `free will', so as to confuse the instincts, so as to make mistrust of the instincts into second nature."
-
Un document biografic și psihologic sfîșietor.
La începutul lunii octombrie a anului 1888, cuprins de o exaltare care ar fi trebuit să-i îngrijoreze pe prieteni, Nietzsche se hotărăște să redacteze un scurt bilanț. Locuiește în Torino. Va împlini 44 de ani, a publicat 10 cărți (după socoteala proprie), a sosit timpul judecății de sine. Va lăsa deoparte orice ipocrizie, va spune, încă o dată, lucrurilor pe nume, va vorbi despre sine ca și cum ar fi situat într-un viitor fără Nietzsche. Lucrează febril, fără întreruperi, și, în 4 noiembrie, ajunge la final (un final provizoriu). După ce trimite manuscrisul tipografului, îl va cere înapoi și va rescrie unele pasaje. În urma acestui efort epuizant, rezultă o carte de o imensă bizarerie.
După cum știm, Ecce homo (afirmația lui Pilat din Pont, cînd îl prezintă pe Iisus poporului) cuprinde 4 răspunsuri luminoase la tot atîtea întrebări de o maximă insolență:
De ce sînt atît de înțelept?
De ce sînt atît de inteligent?
De ce scriu cărți atît de bune?
De ce sînt un destin?
Mă îndoiesc că întrebările sînt ironice. Nietzsche vorbește cu o franchețe totală, care încalcă orice pudoare burgheză. Menționează că s-a întîlnit cu doctori și că a discutat cu ei despre o posibilă maladie nervoasă (p.13). Își descrie simptomele: migrene frecvente, momente de orbire, stări de vomă etc. Conchide, totuși, că este cel mai sănătos dintre oameni și arată în ce chip ar fi bine să procedeze și cititorii lui, dacă și-ar pune în cap să scrie cărți la fel de grandioase. Oferă cîteva sfaturi culinare de o pertinență nemiloasă. Nietzsche a fost un nutriționist eminent:„Nu pot insista cu mai severă seriozitate să le sfătuiesc pe toate firile spirituale să renunţe absolut la băuturile alcoolice. Apa ajunge… Nici un fel de masă între mese, cafea deloc: cafeaua întunecă mintea. Ceaiul e suportabil doar dimineaţa. În cantităţi mici” (pp.36-37). Ce-i drept, nu spune nimic despre leacurile perfect toxice, prescrise de medicii timpului, pentru a-i diminua migrenele și insomnia.
Friedrich Nietzsche e perfect convins de forța poetică și de adîncimea scrierilor sale. Nimeni n-a mai scris în germană (cu excepția lui Heine) la fel de răvășitor. Exclamă:„Cînd arunc chiar şi o singură privire în Zarathustra al meu, mă plimb cîte o jumătate de oră în sus şi în jos prin cameră, incapabil să-mi mai stăpînesc accesele de plîns cu sughiţuri” (p.45).
Putem deduce din fragmentul de mai jos că-și presimțea sfîrșitul:„Îmi cunosc soarta. Cîndva se va lega de numele meu amintirea a ceva monstruos... Simt o spaimă îngrozitoare că, într-o zi, aş putea fi considerat sfînt; se va ghici de ce dau la iveală înainte cartea aceasta, ea trebuie să împiedice să se facă o nelegiuire cu mine… Eu nu vreau să fiu sfînt, mai degrabă un saltimbanc…” (p.148).
În dimineața zile de 3 ianuarie 1889, în Piazza Carlo Alberto, Nietzsche se prăbușește în incoerență. Din păcate, Ecce homo n-a putut împiedica nelegiuirile de care s-a temut. Afirmațiile lui au fost adesea răstălmăcite și citite pe dos...
P. S. Cum am sugerat (și) în Roata plăcerilor (Polirom, 2018), unii înțelepți n-au iubit cărțile. Nietzsche a fost unul dintre ei: „Îmi caut refugiul aproape întotdeauna în aceleaşi cărţi, în fond un mic număr de cărţi, cărţile într-adevăr potrivite pentru mine. Poate că nu stă în firea mea să citesc mult şi din domenii felurite: o sală de lectură mă îmbolnăveşte... De instinctele mele ţine mai degrabă prudenţa, chiar ostilitatea, faţă de cărţile noi” (pp.41-42). -
این کتاب، یادآور آن آزادهجانی است که با خویش، یک فرهنگ زیبا از وارستهگی را در برابر تمامی فرهنگهای مبهم مطرح میسازد. این است انسان، یادبودی از بحران است و مخاطب آن هرکسی است که به همت خویشتن، دگرباره اختیار خویش را بدست گرفته است.
-
Ecce Homo: Wie Man Wird, Was Man Ist = Ecce Homo: How One Becomes What One Is, Friedrich Nietzsche
Ecce Homo: How One Becomes What One Is, is the last original book written by philosopher Friedrich Nietzsche before his death in 1900. It was written in 1888 and was not published until 1908.
Within this work, Nietzsche is self-consciously striving to present a new image of the philosopher and of himself, for example, a philosopher "who is not an Alexandrian academic nor an Apollonian sage, but Dionysian."
Nietzsche insists that his suffering is not noble but the expected result of hard inquiry into the deepest recesses of human self-deception, and that by overcoming one's agonies a person achieves more than any relaxation or accommodation to intellectual difficulties or literal threats.
تاریخ نخستین خوانش سال 1997میلادی
عنوان: آنک انسان؛ نویسنده فریدریش نیچه؛ ترجمه رویا منجم؛ تهران، فکر روز، 1374؛ در 213ص؛ شابک 9645838177؛ چاپ دوم 1374؛ چاپ سوم 1375؛
عنوان: انسان مصلوب (آنک انسان)؛ نویسنده فردریش نیچه؛ ترجمه انگلیسی آر.جی هالینگدل؛ مترجم: رویا منجم؛ تهران، مس، 1378؛ شابک 9649202706؛ چاپ دوم 1381؛ چاپ سوم 1384؛
عنوان: اینک آن انسان: آدمی چگونه همان میشود که هست؛ نویسنده: فردریش ویلهلم نیچه؛ مترجم: بهروز صفدری؛ تهران: فکر روز، 1378؛ در191ص؛ شابک 9643430294؛ چاپ سوم بازتاب نگار، 1387؛ در 244ص؛ شابک 9789648223385؛ چاپ چهارم 1396؛ در 227ص؛ موضوع زیستنامه نویسندگان آلمان - سده 19م
عنوان: این است انسان: چگونه آن میشویم که هستیم؛ فریدریش ویلهلم نیچه؛ مترجم سعید فیروزآبادی؛ تهران انتشارات جامی: انتشارات مصدق، 1385؛ در189ص؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ هشتم 1395؛ شابک 9789647468923؛ چاپ نهم1397؛ در 189ص؛ شابک9789647436923؛ چاپ دهم 1399؛
کتاب «اینک انسان» را، «نیچه» در سال 1888میلادی نوشتند، و در سال 1908میلادی انتشار یافت؛ ایشان با نگارش این اثر، به برهانهای نگارش کتابهای خویش پرداخته اند؛ این کتاب آخرین اثر «نیچه» به شمار میآید؛ و خودنوشتاری است، که از روزهای پایانی زندگی اش، و چگونگی وضعیت روانی ایشان، حکایتها دارد؛ ایشان در این کتاب، برای شکلگیری ذهنیتی کاملتر، تلاش کرده اند؛ همچنین این اثر، مُهر ردی بر اتهامات ملیگرایانه ای است، که سالها به وی نسبت داده شد؛ در بخشی از این کتاب میخوانیم: «من علیه هر آنچه که امروز اشرافیت مىنامند، احساس همدلى برترى جویانه دارم؛ حتى به این قیصر جوان آلمانی افتخار آن را هم نمىدهم که درشکهچى من باشد.»؛
نقل از متن: (بین نوشتههای من «زرتشت» اثری خاص است؛ با این اثر بزرگترین هدیه ای را به بشریت اعطا کردم که تاکنون وجود داشته است؛ این کتاب با آوازه ای هزاران ساله تنها والاترین کتابی نیست که وجود دارد، بلکه کتاب آن هوای بلندیهاست و تمامی واقعیت انسان در فاصله ای بس سترگ زیر پای آن است، ژرفترین کتابی است که از درونیترین غنای حقیقت زاده شده و چاهی خشک ناشدنی است که هر دلوی پس از رسیدن به ژرفای آن لبریز از زر و نیکی خواهد شد؛ انجیرها از درختان فرو میریزد، پوست سرخ انجیرهای خوب و شیرین هنگام فرو افتادن کنده میشود؛ برای انجیرهای رسیده من باد شمالی هستم؛ از این رو ای دوستان، چون انجیرها این آموزهها نصیب شما میشود، شهد آن را بچشید و گوشت شیرین آن را بخورید! همه جا پاییز است و آسمان صاف و بعد ازظهر؛ اینجا هیچ خشکاندیشی سخن نمیگوید، اینجا «وعظ» نمیکنند، اینجا ایمان نمیطلبند، بلکه از دریای بیکران نور و ژرفای نیکبختی قطره قطره، جمله جمله و با آرامشی لطیف این سخنان را فرو میریزند؛ چنین کاری تنها از عهده ی بزرگان برمیآید و گوش سپردن امتیازی بیهمانند است، هیچکس نیست که آزادانه گوش به «زرتشت» بسپارد...)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 08/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
Not really like a traditional autobiography yet very intriguing; the book is satirical.
Nietzsche's belief in his own greatness lies in the fact that he has understood the condition of human race unlike any other.
Traits of existentialist nihilism could be found in the book as Nietzsche believes that there in no inherent meaning in one's life, rather one's compelled to invent meaning of one's life and then live life accordingly !!! -
"فأنا أحمل على كتفيّ قدَر الإنسانيّة."
"أعرف قدري.. ذات يوم سيقترن اسمي بذكرى شيء هائل رهيب؛ بأزمه لم يُعرف لها مثيل علي وجه الارض، أعمق رجة في الوعي... فأنا لست إنسانًا، بل عبوة ديناميت. لا أتحدّث البتّة إلى كتلة الجماهير... وأشد ما يخيفني هو أن يكرّسني الناس ذات يوم كقداسة: بإمكان المرء أن يخمّن السبب الذي يدفعني إلى نشر هذا الكتاب قبل أن يحدث ذلك الأمر؛ سيكون عليه أن يحميني من أي استعمال شنيع سيّئ العواقب. لا أريد أن أكون قديسًا، بل أفضّل أن أكون مهرجًا... ولعلني بالفعل أضحوكة. ومع ذلك... فالحقيقة هي التي تنطق من خلالي. لكنّ حقيقتي فظيعة؛ ذلك أن الكذب هو الذي ظلّ يُدعي حقيقة حتّي الآن."
هكذا تكلم نيتشه.
يمكن بهذين الاقتباسين أن نختصر الكثير من الكلام.
كل ما توقع أن يحدث له من خلود واهتمام بكتاباته بعد موته حدث، كل ما أثاره من أفكار تركت صداها بقوة في عشرات السنين الأخيرة، بعيدًا عن صحة أو خطأ آراءه.
بالرغم من أنه كتب هذا الكتاب كي لا يُفهم بشكل خاطئ لكن هناك الكثيرين ممن فعلوا هذا.. ربما كان عنصريًا في بعض آراءه وشاذًا في بعضها لكنه كان متسامح مع ألد أعدائه، وتسامحه لم يكن دافع كافي لكي لا يحتقرهم.
تحدث في هذا الكتاب عن كتبه وظروف كتابتهم والعوامل التي أدت للكتابة، وبعض مراحل حياته.
هناك أربع مقاطع هي أفضل ما في الكتاب: لم أنا على هذا القدر من الحكمة، لم أنا على هذا القدر من الذكاء، لماذا كتبت كتبًا جيدة، لم أنا قدر.
القراءة لنيتشه لذة محرمة، فلسفة القرع بالمطرقة مرهقة ذهنيًا.. هذا الكتاب المميز من أيسر كتبه وأفضل مدخل لعالمه. -
من الممكن بكل أريحية أن أعيد قرائته حالًا!
-
I was once asked, if I could meet and have a conversation with one writer/poet/philosopher of any era, dead or alive, whom would I choose? The answer was and always has been Nietzsche. I would sit down and have a hell of a talk with the guy, although, I'm sure, we would end up with our hands on each other's necks.
I remember the first time I read something of his, it was Antichrist, 10-odd years ago and my mind was blown. Thus Spoke Zarathustra is perhaps my favorite book ever and I go back to it from time to time when I need a kick in the ass. My point is, I always feel a closeness to Nietzsche. Every time I open one of his books, it's like we're sitting in a small cafe, round metallic tables and all, just the two of us, and I'm leaning close so I can suck in as much of his brilliance as I can. I can't tell if he enjoys my company but I sure as hell enjoy his.
And so it was that I opened Ecce Homo and let him talk to me about himself, his views, his books and how come he's so fucking brilliant. So much self-importance only from Nietzsche I can take. I can't say that I fully grasped his points, as I'd have to be an übermensch to do so but, as always, I felt the same comfort that by the time we finish, I'll have a tiny bit more wisdom than I did before, even if it's only in theory.
Another utterly enlightening book and one more proof that Nietzsche was way ahead of his time and all times as a matter of fact. -
الكتاب الذي قرأته في المرة الواحدة مرتين
مرة بترجمة علي مصباح، والأخرى بترجمة مجاهد عبدالمنعم مجاهد
بالتأكيد سوف أثني على ترجمة علي مصباح خاصة وإنها تحوي على فقرات نادرة لم تنشر في الترجمات الأخرى
..
حسناً، عالم جديد من عوالم نيتشه، عالمه الخاص الذي خطه بيده، يحكي لك بسخرية وسذاجة وحكمة عن حياته، عن زرادشته، عن مؤلفاته، عن ألمانيا، عن الموسيقى، عن
فوائد الشاي وأضرار القهوة على النفس
هذا هو الإنسان أخر أعمال نيتشه، لذلك نلحظ فيه قدر كبير من الجنون والسخرية والسخط والغضب على الأخلاق الزائفة.. المتدينين.. المسيحيين.. والألمان
ثم تجده أيضاً هذا الشاعر الحالم الهادئ النفس .. الإنسان
" نفسي آلة مشدودة
تتحرك خفية
تغني أغنية الجندول سرّاً
تلمع في السعادة المتألقة
هل سمعها أيّ منكم؟"
يمتلك ثقة شديدة بنفسه وببراعته وحكمته، هذاالأخرق العبقري محطم القيم
والأخلاق
هو بداية جيدة للتعرف على نيتشه، العرض فريد لأعماله "أفول الأصنام، العلم المرح، هكذا تكلم زرادشت، الفجر، ميلاد التراجيديا أفكار في غير أوانها..الخ"
بدايةرائعة ومحفّزة لعالم نيتشه :)
كم أنا متشوقه للغوص في عالم هذا الفارسي .. زرادشت -
دوستانِ گرانقدر، تنها نکته ای که سبب شد تا به این اثرِ ارزشمند، پنج ستاره ندهم، نظراتِ زنده یاد «نیچه» در موردِ زنان و البته بدگویی از نژاد و مردمانِ آلمان بود که من با وی در این دو مورد اختلافِ نظر دارم... عزیزان و نورِ چشمانم، اگر میخواهید تا با نیچه و اندیشۀ او آشنا شوید و فریبِ تحریفگران و سانسورچی ها در انتشاراتِ ایران را نخورید.. این ریویو را حتماً تا پایان بخوانید... بدونِ شک این ریویو در شناختِ نیچه، به شما کمکِ زیادی خواهد کرد... همانطور که شوپنهاورِ بزرگ میگوید: تنها با خواندنِ نوشته هایِ یک نویسنده، میتوانید از اندیشه هایِ او آگاه شده و او را بشناسید، نه با توصیفِ دیگران از وی
---------------------------------------------
ارادۀ آزاد و خردِ انسانی، همیشه جزئی از فلسفۀ من بوده است که نبرد با موهومات و دین و مذهب در آن جای داشته است
***************
وظیفۀ من، آماده سازیِ انسانهاست.. آماده سازی برای لحظۀ والاترین اندیشه به خویشتن و خودشناسی و آن نیمروزِ باشکوه و هراسناک که در آن انسان به گذشته و آینده مینگرد و از حاکمیتِ موهومات و قضا و قدر الهی و مبلغانِ دینی و مذهبی رهایی یابد و پرسش هایی همچون: چرا ؟ چگونه ؟ به چه دلیل؟ را برای نخستین بار در قالبی کلی، مطرح کند
***************
حسِ انتقام جویی همچون حساسیت نسبت به بدبختیِ دیگران، نشانۀ ضعف است
***************
در فرهنگِ اشتباهِ ما، زیرکان را با ثروتمندان و قدیمی ها را با بزرگان، اشتباه میگیرند
***************
تا کنون اختیارِ بشر در دستانِ بدترین موجودات بوده است، موجوداتی شرور، کینه توز، نیرنگ باز، که دینفروشان آنها را در دین و مذهب به عنوان "قدیسین" به شما معرفی کرده اند.. این به اصطلاح قدیسین و معصومان، یکسری تهمت زننده و حرمت شکن بوده اند که بر انسانها حکمرانی کرده اند.. یکسری رفتار و گفتارِ پست و غیرانسانی بوده است که همه را به دشمنی وادار نموده است... کسی که از رویِ تعصب به دین و مذهب، سخنِ مرا قبول نکند، مغزش فاسد میباشد
***************
مبلغینِ مذهبی و دینفروشان همچون ملّاها و کشیشان، در پیِ تباهیِ انسانها بوده و اتفاقاً مغزِ انسانها را به همین ترتیب تباه و فاسد میخواهند.. آنها بر یکسری موجودِ ساده لوح و فاسد، آسانتر حکمرانی میکنند
***************
با هیچ چیزی سریعتر از آزردگی، نمی توانیم نیرویِ بدنی و درونیِ خویش را بسوزانیم.. دینِ بودا که بهترینِ ادیان است، هنرش تسلط بر "آزردگی" میباشد.. اصلاً باید نامِ دین بودا را دینِ سلامتی و بهداشت میگذاشتند تا با دیگر ادیانِ سامی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) که زیان رسان هستند، ترکیب نشود
***************
موهوماتِ دینی همچون خدا، پاسخی خشک و ثابت و امری ناخوشایند برایِ ما اندیشمندان است و نوعی ممنوعیتِ خشک و ثابت و نابخردانه برایِ ما خردگرایان به شمار می آید، چراکه میگوید: شما انسانهایِ خردمند نباید بی اندیشید... دین به انسان دستور میدهد که واقعیتها را نادیده بگیرد و چشم بر حقایقِ هستی ببندد
***************
هیچ امری در تاریخ، دروغین تر از وحی و پیامبران و قدیسان وجود نداشته است ... خیلی ها تاکنون بر "دروغ" نام "حقیقت" گذاشته و آن را به خوردِ مردم داده اند
***************
مسیحیت (درکل تمامیِ احکام در ادیانِ سامی: یهودیت، مسیحیت، اسلام) یعنی شرورترین چیزی که همیشه دروغ را میپروراند و دروغ را میپذیرد و ترویج میدهد.. اخلاقِ دینی یعنی الهۀ فریبندۀ انسانها.. یعنی همانی که همۀ انسان و انسانیت را در گذرِ زمان به تباهی و ویرانی کشیده است .. انسان ستیزی و طبیعت ستیزی در دین و مذهب ریشه دوانده است.. این موجوداتِ بیخرد، مسائلِ جنسی و ضرورتهایِ زندگی را امری ناپاک برایِ مردم جلوه داده اند و به همین سبب است که کشیش و ملّا را باید انگلِ انسانی نامید... آنها در قالبِ اخلاقِ دروغینی که ساخته اند، میخواهند از زندگی انتقام بگیرند
***************
ساختِ موهوماتِ ابلهانه همچون زندگی در این دنیا و زندگی در دنیای پس از مرگ، سبب شده تا زندگیِ واقعی انسان را به تباهی بکشند .. این موهومات را به جایِ حقیقت جا انداخته اند که زیان بارترین و فریبنده ترین کارها در حقِ انسان و طبیعت بوده است
***************
مبلغانِ مذهبی و دینفروشانِ انگل صفت که خونِ انسانها را میمکند، موجود و مفهومی به نام "خدا" را در برابرِ مفهوم با ارزشِ "زندگی
ساخته اند و با این مفهومِ ساختگی، تمامیِ امورِ زیان آور و مسموم و سرشار از افترا و دشمنی را در وجودِ یک موجود مجسم ساختند... به کمک این موجودِ موهوم، مفهومِ آخرت و جهانِ پس از مرگ را ساختند تا ارزشهایِ واقعیِ جهانِ موجود را تباه سازند تا هیچ هدف و وظیفه ای برای واقعیت هایِ زمانیِ ما باقی نگذارند .. این بیخردهایِ دروغگو، موهوماتی چون "روح" و "روح نامیرا" را ساختند تا جسمِ انسان را تحقیر کنند
***************
دینفروشان و مبلغینِ مذهبی، به جایِ سلامت جسم و جان، موهوماتی همچون "رستگاریِ روح در آخرت" را به وجود آوردند و مفهومِ "گناه" را در مقابلِ "ارادۀ آزاد" انسان قرار دادند تا غریزۀ انسانی را دستخوشِ پریشانی کنند
***************
پاسکال و کتابهایش نمونه ای بارز برایِ یک قربانیِ مذهبی به شمار می آید.. که چگونه دین میتواند یک اندیشمند را به نابودی بکشاند
***************
تنها عذرِ خدا برایِ بخشش، آن است که اصلاً وجود ندارد
***************
پرسش: بزرگترین ایرادِ هستی تاکنون چه بوده است؟ پاسخ: خدا
***************
مفاهیمی همچون: خدا، روح، گناه، جهان آخرت و زندگیِ ابدی و ... دروغ هایی برخاسته از غرایزِ ناپسندِ سرشتهایِ بیمار میباشد که برایِ انسان زیان آور است... چنین موهوماتی سببِ تحقیر مسائلِ بنیادین و اصلیِ زندگی و انسانیت شده است
***************
موعظۀ پاکدامنی، نوعی تحریکِ عمومی بر ضدِ طبیعت است و هر تحقیرِ زندگیِ جنسی، پلشتیِ این زندگی با واژۀ ناپاک، جنایتی علیهِ زندگی و این گناهِ حقیقی در برابرِ روانِ پاک و مقدسِ زندگی میباشد
***************
مسئلۀ خردگرایی و خداناباوری، مرا به سویِ آثارِ «آرتور شوپنهاور» کشاند
***************
برای نامیرا بودن، باید تاوانِ سنگینی بپردازیم و در هنگامِ زندگی، چندین بار در راهِ این هدف بمیریم... عزیزانم، شاید منظورِ نیچه این است که چنانچه خردگرایی و دانشِ خویش را به نوعی برایِ دیگران به یادگار بگذاریم، تا همیشه نامیرا خواهیم ماند
***************
بزرگترین شاعرانِ دنیا نیز نمیتوانند همچون «زرتشت�� اینچنین حقایقِ جهان را بنویسند... حتی شاعران "واداها" که راهبانی بیش نیستند و حتی شایستگی آن را ندارند که بندِ کفش زرتشت را باز کنند... اگر جان و جوهرِ تمامی روانهایِ سترگ و بزرگ در تاریخ را یکجا گرد آوریم، همگی با هم نمیتوانند حتی یکی از سخنانِ زرتشت را پدید آورند... بالا و پایین رفتن از نردبانی که زرتشت بر آن گام نهاده است، کارِ هیچ انسانی در تاریخ نمیباشد... زرتشت فرود می آید و مهربانانه با همگان سخن میگوید.. حتی مخالفانِ خویش یعنی همان دُگم اندیشانِ مذهبی و بیخرد را با دستانی ظریف لمس میکند و با رنجِ آنها، رنج میبرد... زرتشت همان «ابر انسان» تاریخ میباشد
عزیزانم، جالب است که اندیشمندی همچون نیچه و بزرگانِ دیگر در تاریخ اینگونه در موردِ زرتشت سخن گفته اند.. بعد یکسری بیخرد و عرب پرستِ بیشعورِ ساکن در ایران، از رویِ ناآگاهی و بیسوادی و تعصبِ کورکورانه به اسلام، خودشان را برایِ محمدِ تازی و قرآن که هیچ چیزی برای آموزش و انسانیت در آن یافت نمیشود، جر واجر و پاره میکنند.. نیچه میگوید اگر تمامِ دنیا جمع شوند، یک سخن همچون سخنِ زرتشت را نمیتوانند بیاورند، ولی این میهن فروشان بیخرد، میگویند اگر همه دنیا جمع شوند نمیتوانند چیزی همچون قرآن بیاورند!!! خوب کدام انسانِ فرهیخته و اندیشمندی حاضر است چرت و پرتهایی اینچنین بیابانی و دور از تمدن را بنویسد که یا از غارت و تجاوز و جهاد سخن گفته است و یا از سکسِ محمد با زنانش و یا داستانهایِ موهومِ یهودیان همچون یونس و سلیمان و پیدایشِ دنیا در شش روز و کشتی نوح و قوم لوط و آدم و حوا و چنین خزعبلاتِ احمقانه ..... کدام اندیشمند و فیلسوف حاضر است چنین جملات بی ارزش و تهی از انسانیت و اخلاقیات را برایِ نسلهایِ پس از خود بنویسد؟؟ هیچکس... البته از نظرِ بیخردان و عرب پرستان، نیچه و دیگر اندیشمندانِ بزرگِ تاریخ در موردِ زرتشت اشتباه کرده اند... آنها توانایی شناختِ موجودی عجیب همچون «محمد بن عبدالله» را نداشته اند.. فقط کسانی که به مسجد میروند، محمد را کشف میکنند و پی به ارزش هایِ اخلاقی او میبرند.. شاید اگر زرتشت نیز زنباره بود و ارزشی برای جنسِ زن و کرامتِ انسانی قائل نمیشد و یا به نامِ خدا و دین خونِ انسانهایِ بسیار زیادی را بر زمین میریخت و به نامِ خدا حکمِ جهاد و غارت میداد، ساکنانِ عرب پرست در ایران او را همچون محمد میپرستیدند
***************
مسیحیت یعنی مخالفت با خواستِ زندگی در قالبِ دین
***************
لایبنیتس و کانت، این موهوم پرستانِ دیندار، بزرگترین مانع بر سرِ راهِ روشنفکران در اروپا بودند
***************
در من هیچ نشانی از بنیان گذارانِ دین نیست... دین برایِ مردمِ ساده و عامی میباشد که از خردشان بهره نمیبرند... من پس از تماس با موجوداتِ دیندار و متدیٌن، باید دستهایم را بشویم... من هیچ مؤمنی را نمیخواهم
***************
انسانهایِ اندیشمند و افتخارآمیز و نیک را که به "قانونِ انتخابِ طبیعی" باور داشتند و آیندۀ انسانها را با خرد و دانش تضمین میکردند را با احکامِ دینی و مذهبی و نابخردانه، شرور و کافر نامیدند و تمامیِ این افترا و دشمنی و کینه ورزی ها را "اخلاق" نام نهادند!! این ننگ (دین و مذهب) را که به دامانِ بشریت چسبیده است را از بین ببرید
***************
من اشخاصِ اهلِ "همدردی" را سرزنش میکنم، زیرا در آنها شرم، بزرگداشت و حسِ ظریفِ فاصله ها، به آسانی از بین میرود و همدردی خیلی زود بویِ عوام را میگیرد و این رفتارِ بد سببِ اشتباهِ دیگران میشود و دستانِ اهلِ همدردی، ممکن است در صورتِ لزوم در سرنوشتی بزرگ، ویران گرانه، پُر زخم باشند و در اثباتِ حقِ گناهانِ سنگین، مداخله کنند.. پس چیرگی بر این همدردی، از فضیلت هایِ عالی به شمار می آید
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ هوشی وار و خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی» -
Despite studying philosophy, I have never been a reader of Nietzsche.
So I came, for my culture, to read Ecce Homo. It is ultimately a philosophical biography full of the compulsion of the philosopher with the invasive moustache. Because he certainly is a megalomaniac. He takes up the essential themes of his philosophy and returns to the theses of his works.
The superhuman, the eternal return. Concepts that ultimately are not so clear. I don't know if, without the introductory course, I would have understood the text.
However, Ecce Homo seems to me to be very useful to find oneself than in the productive work of this disciple of Dionysus. -
I was a very serious student during the last two years at Grinnell College. Senior year had a pattern of working in the library all day, going to the work-study job at its Pub Club at night, heading back to the Vegetarian Coop after cleaning up the bar to study in until too weary to continue. It was then that I seriously read Goethe's Faust, most of Nietzsche and, of course, a lot of C.G. Jung, particularly his alchemical writings.
Until the very end of senior year I had no girlfriend. Indeed, I hadn't had a girlfriend for a while, but I'd gotten over obsessing about it by the end of the second year. I was no longer a virgin, no longer worried that I was ever to be alone. Study was pretty much all-absorbing. Social life was taken care of by bartending and by living in a commune. I didn't have to seek it.
Then, one night at work I was introduced to Mindy by a mutual friend. What was special about her was that she was going to study that summer at the Jung Institut in Zurich, the center of world analytical psychology. I was still deeply immersed in the field and quite impressed. This news and some conversation with her about it got me very interested in Mindy, now transformed into desire's ideal.
Of course, this was crazy and I knew it. I was obsessed with her after one meeting, in a group, lasting no more than a couple of hours. Furthermore, she'd given no indication of being attracted to me. Consequently, I resolved to let the infatuation have free reign, but tell no one of it. Instead, I'd use the power towards the purposes of self-transformation, making of myself the alchemical krater, hoping to change common sexuality into something more. As a part of this discipline I refrained from masturbation.
Of course I saw Mindy and spoke to her at every opportunity. There weren't that many, so deep was my cover, but the few occasions for further conversation stoked the fires of passion quite excruciatingly. I thought of Mindy all the time, always reminding myself that the object of desire was not this college girl but what she represented:
"All things on earth, but as symbols are sent."
Then, one night when everyone in Vegie House had gone to some campus concert and I'd gone to bed early, I awakened feeling odd, like there was something in my room. I got up, turned on the miserable fluorescent on the desk, sat down. Out of the corner of my eyes I saw things, dark things scuttle in the corners, out from the radiator, under the bed. "It's happening!" I thought, afraid and excited, as the dark forms began to take to the air, gain form, swoop about. I could feel the rush from their wings--like bats. Indeed, as they gained form and became more clearly visible, now in the center of vision, they looked like crosses between bats and owls, more the size of the latter, fat with humanoid faces. This was rather too much. I was fully awake now and, for the first time in a "normal" state of consciousness, having vivid hallucinations. The beings, and there were lots of them, moving very quickly, did not seem benign. Indeed, they seemed the opposite. Scared, I turned on the overhead light, using the switch beside the door, and headed out into the hallway, shutting my room, turning on all the lights. Then, realizing they weren't following (though I could hear them back there, in the room), I settled down in the brightest of all the rooms in the house, the kitchen, and sat there, slowly calming, until my coop-mates started filtering back from the concert.
Nietzsche, who had his own issues with love and his own ambitions that went beyond the merely human, wrote Ecce Homo shortly before his psychotic break. Although Kaufmann and others have entertained the speculation that he may have gone mad through some physical agency, such as tertiary syphilis, my little experience suggests that one may actually be able to think oneself to psychosis.
In any case, my dream of reason having led to nightmare, I retreated from the fulness of ambition, stopped seeking chance encounters with Mindy, started masturbating again and shared this story with a friend or two. The weirdness ended, not to be repeated. By year's end I even had entered into a romantic relationship with a woman. -
Outrageous, braggadocious, sometimes brilliant, sometimes confounding - one of the strangest auto-biographies that I have read, one that sometimes soars.
"It seems to us as if we have as a reward a yet undiscovered country before us whose boundaries none has ever seen, a land beyond all known lands and corners of the ideal, a world so overfull of the beautiful, strange, questionable, terrible, and divine that our curiosity and our thirst for possession are both besides themselves so that nothing can any longer satisfy us." -
ما من نظرة لتعبر عن المهابة التي أستحق، فأنا أحمل على كتفيّ قدر الإنسانية
أعرف قدري، ذات يوم سيقترن اسمي بذكرى شيء هائل رهيب؛ بأزمة لم يعرف لها مثيل على وجه الأرض.
هل هناك من يعرف مخرجًا من هذا المأزق سواي؟
ترنون بأعينكم إلى الأعالي وأنتم تطلبون العُلى، وأنظر إلى الأسفل لأنني في الأعالي.
هكذا تكلم نيتشه.. وهكذا تكلم نبيه زرادشت
أفهمتموني؟!
ديونيزوس* ضد المصلوب
_______
ديونيزوس:
إله الخمر عند الإغريق، وغالبا ما يشير إليه نيتشه، عفا الله عنه، كرمز للحياة والانطلاق والنشوة والابتهاج، مقابل سقراط وأفلاطون، ممثلي الانحطاط الذي لحق فيما بعد بالفلسفة اليونانية، وهو يعني، فيما يعني، نفسه هو؛ نيتشه، وزرادشت، واللاأخلاقي؛ محطم كل القيم
أفهمتموني؟ -
"أيُّ قدرٍ من الحقيقة يستطيع عقلٌ أن يتحمّل؟ وإلى أيّ حدٍّ من الحقيقة يجرؤ على المُضيّ؟ تلك هي المقاييس الحقيقيّة التي غدوتُ أعتمدها أكثر فأكثر للتقييم. فالخطأ (الاعتقاد في المُثل) ليس عماءً؛ الخطأ جبن... وكل فتحٍ جديد، وكل خطوة إلى الأمام في مجال المعرفة إنّما هي متأتّية من الشجاعة، ومن الشدّة مع النفس، ومن النقاوة تجاه الذات...".
نيتشه كاتب فريد من نوعه، لا يخضع لأي مقياس من مقاييس التقييم، وهو أول كاتب أشعر معه بمثل هذا التحليق الروحيّ والسموّ الذي لا مثيل له. هذا الكتاب -على بساطته بالنسبة لباقي ما كتب نيتشه- قد غيّر جزءًا كبيرًا من حياتي، على المستويين العملي والفكري. مضت فترة طويلة للغاية مذ قرأت عملًا دفعني بكل هذه الطاقة والحماس للعمل على تغيير شيء ما نفسي، نيتشه ليس كما ��و��عته إطلاقًا، لا أعلم ماذا أقول بالتحديد! الوصف الوحيد الجدير بالإدراج هنا هو وصف نيتشه لعالمه بأنه امتياز لا مثيل له أن يلج شخصٌ عالمه السامي والدقيق، ومن كان في علوّ إرادته فسيحظى بالنشوة الحقيقيّة للمعرفة؛ ذلك أنّه قادم من أعالٍ لم يحلّق فوقها طائر، وعرف أعماقًا لم تجرؤ قدم على التيه في أغوارها. من غير الممكن لامرئ أن يدع كتابًا من كتب نيتشه إذا ما شرع في قراءته؛ إنه أدخل الاضطراب حتّى على هجعة الليل... ليس هناك أيّ صنف من الكتب أكثر شموخًا ورهافة في الآن ذاته؛ إنّها تبلغ هنا وهناك أرقى ما يمكن أن يُتوصّل إليه على الأرض: الصلاقة الكلبيّة. وعلى من يروم غزوها أن يتناولها بالأصابع الأكثر لينًا وبالقبضة الأكثر صرامة في الآن ذاته. كلّ وهن في الروح سيصدّ عنها نهائيًا وإلى الأبد، كذلك كلّ عسر هضم: ليست أعصابًا ما يحتاجه المرء، بل أمعاءً مرحة. ليس فقر الروح فقط وعطن هوائها هي التي تصدّ عن كتب نيتشه، بل أكثر من ذلك الجبن وعدم النقاوة ورغبة الانتقام الدفينة المعشّشة في الأمعاء.
هذا الكتاب يضم أجزاءً متفرقة من سيرته الذاتية وقصة كتابة كتبه ودواعي الكتابة، إلى جانب المرحلة الفكرية لكل كتاب وصدى هذه المرحلة على الباقي، كل هذا مع أجزاء بسيطة من فلسفته.
كل فصل هنا هو لكمةٌ للفكر، قرعٌ بالمطرقة على الرأس، كلمات صادقة تعرّي الحقائق وتكشف الأكاذيب وتقلب القيم، خصوصًا الفصول: "لم أنا على هذا القدر من الحكمة"، "لم أنا على هذا القدر من الذكاء"، "لماذا كتبت كتبًا جيدة"، "مولد التراجيديا"، "لماذا أنا قدر". لكن ليس أي أحد سيتقبل هذا النوع من الفلسفة، فكما يقول نيتشه: "لا بُدّ من الشجاعة كيما يتمكن المرء من فهم هذا الأمر، ولا بد من فائض من القوة التي هي الشرط الضروري للشجاعة، ذلك أنه بقدر ما تسمح الشجاعة لنفسها بالمغامرة مضيًّا إلى الأمام يكون المقدار المناسب من القوة والذي يسمح للمرء من الاقتراب من الحقيقة. إن معرفة الواقع، والاستجابة الإثباتية للواقع تمثل ضرورة بالنسبة للأقوياء بالقدر الذي يمثل به الجبن والهروب من الواقع «المثالَ» بالنسبة للضعفاء الخاضعين لإيحاء الضعف. غير مسموح لهؤلاء الأخيرين أن يعرفوا: المنحطون في حاجة إلى الكذب، إنه أحد شروط بقائهم.".
نيتشه حالة متفردة، لم أقرأ له غير "هذا هو الإنسان" لكنّي واثق من أنها سيغيّر فيَ الكثير. -
یادگار آخرین سالهای سلامت روان رو به پریشونی فردریش بزرگ؛ سالهایی که کمکم خودش هم زنگ شوم این پریشونحالی رو شنیده و برای همین شروع کرده به دوره کردن حاصل ایام. کتابی که زندگینامه هست و البته همه نیست؛ فلسفه هست و البته شاید نیست؛ ادبیات هست و البته باز هم شاید نیست؛ داوری دربارهی این هست و نیستها کار سادهای نیست وقتی توی چند خط متوالی دربارهی دوستی و الفت عمیق اما نه دیرپاش با واگنر بنویسه «در اون سالها هیچ لکهی ابری توی آسمون دوستیشون نبوده» و بعد از سحر ترکیب عناصر آپولونی و دیونوسوسی آثار واگنر حرف بزنه و در همین گیر و دار از مواضعش در کتاب انسانی، بسیار انسانی دفاع کنه
...
خیلی کوتاه بریم سراغ کتاب
صحبت از انتخاب عنوانهای بینظیر و «وافی به مقصود» نیچه برای کتابهاش صحبت جدیدی نیست؛ توی این کتاب حتی فصلبندیها هم تماما نیچهای هستن. کتاب به چهار فصل «چرا چنین فرزانه ام»، «چرا چنین هوشمندم»، «چرا کتابهایی چنین خوب مینگارم» و «چرا من تقدیر هستم» تقسیم شده که فصل سوم بهترین دلیل برای شروع نیچهخوانی با این کتاب هست. فارغ از زبان شکلگرفته و پختهی کتاب، توی فصل سوم، نیچه کتاب به کتاب، مروری موجز میکنه بر هر اون چه که خواسته در اون کتابش بگه و گریزی هم میزنه به زمینه و زمانهی نوشته شدن اونها. پس اگر هنوز شروع نکردید و میخواید از جایی شروع کنید این کتاب گزینهی خوبی هست تا بدونید در ادامه چه میکنید
.
و اینکه در انتهای ترجمهی فیروزآبادی ازین کتاب یه پیگفتار خوندنی دربارهی رابطهی نیچه و لو سالومه هم اومده که علیرغم ارتباط کمش با متن کتاب باید بپذیریم که اگر قرار بوده پیوست یکی از کتابهای نیچه باشه، اون کتاب همین کتاب بوده
.
و یه صحبت کوتاه در مورد ترجمهی این کتاب. اونقدر مترجم خانوم برای ترجمهی متون فلسفی کم هست که احساس میکنی اگه نقد نکنی راحتتری. ولی به هر حال ترجمهی خانم مترجم ازین کتاب چندان خوب نیست (حداقل متن فارسی خوبی نیست) و اگر میخواید بخونیدش ترجمهی سعید فیروزآبادی (همین نسخهای که براش مرور نوشتم) ترجمهی بهتری هست
. -
( هذا هو الإنسان ) كتاب أشبه بالسيرة الذاتية للفيلسوف الألماني فريدريك نيتشه ، حيث كتب فيه عن عائلته و صديقه الموسيقي ريتشارد فاغنر ، فترات مرضه ��الإضافة لإسلوب حياته من مدنه المفضلة ، طعامه و البيئة التي يفضل التواجد فيها ، مع إظهار حبه لفرنسا و بغضه الشديد لألمانيا ، شعبها ، ثقافتها و حتى تأريخها .
خصص في معظم كتابه فصولًا عدة لوصف كتبه السابقة ، حيث تناول كل فصل أحد هذه الكتب و أخذ يمدحه بالشيء الكثير من الغرور و الإعتداد بالنفس ، و لا يخفى على من يقرأ هذا الكتاب التناقض الشديد الذي يعيشه نيتشه ، كما ذكر هو بنفسه : ( أُناقضُ كما ليس لأحدٍ أنْ يناقض ) .
الكثير من افكاره تتسم بالغرابة و الخروج عن المألوف على أقل تقدير في الزمن الذي عاصره ، و لا أنكرُ أنني قد وافقته ببعض ما جاء به من أفكار تعتبر سابقة لعهده .
سبب تقييمي المنخفض لهذا الكتاب هو أنني لم أجد سببًا لتأليفه كتابًا كاملًا فقط ليعرض من خلاله ملخصات لكتبه السابقة و مدحها بطريقة مبالغ بها ، بالإضافة لفقدان الرابط الفكري في بعض نصوصه ، و كذلك تعظيم نفسه و الإعتداد بها بدون عرض أفكار فلسفية كافية .
...
أنه بمجرّد أن ابتُدعت أكذوبة عالم المُثل قد تمّ تجريد الواقع من قيمته و من معناه و من حقيقته .
...
الخطأ ليس عماءً ؛ الخطأ جبن ... و كلّ فتح جديد ، و كلّ خطوة إلى الأمام في مجال المعرفة إنّما هي متأتية من الشجاعة . -
In the early morning at break of day, when you are at your freshest, at the dawning of your strength, to read a book— that is what I call depraved!
Ecce Homo is sort of an autobiography, an embellished autoportrait if you will.
And so I tell myself my life.
This is the self-justification of the existentialist philosopher in which he evaluates his work and occasionally his life in his usual whimsical manner.
It is the stillest words that bring on the storm; thoughts that come on doves’ feet direct the world. -
Friedrich Nietzsche (1844-1900) began the composition of this most unusual book on his 44th birthday, October 15, 1888, the last birthday before he believed himself to be the King of Italy, then Napoleon, then God, ultimately sliding into the final catatonic phase in which he passed the remaining 11 years of "life". Ecce Homo (Behold the Man), his last book, has as subtitle Wie man wird, was man ist (How one becomes what one is). It is a final summary of the significance of Nietzsche the prophet written by himself shortly before his ascension. Here are some of the Chapter headings:
Why I Am So Wise
Why I Am So Clever
Why I Write Such Good Books
Why I Am Fate
So, yes, one has gone well past megalomania...
After his many early and mid-period critical texts and the mid-period and late prophetic books (in which he never revealed all of the visions/emotions he confided to his notebooks), he knew he was due to write a systematic presentation/justification of his new ideas/visions/hallucinations. In his letters to friends and in his notebooks he made plans for a 4 volume summa, but he knew that, even if he had had the time, he was not up to the task. He was exhausted and ill in body and mind, and systematic thought was never his strength. But I also suspect that he knew there was no there there; that is to say, he was riveted primarily by visions and emotions, not by thoughts and ideas. He expressed the visions and emotions beautifully in his prose poems and poetry, but when he went to find ideas and arguments, they were inchoate, at least during his last few years of intelligent life.
In the letters he wrote in Bologna during his last weeks of relative sanity to the two remaining contacts he maintained, he was ebullient, at a new peak above all his previous manic phases - everything was so perfect then, his health, the weather, the music, the food. And one last time he wrote a book - Ecce Homo - in one go, in approximately two weeks (he did this several times during the last 3 years of his more or less sane life). Though he couldn't write his summa, he could write about his favorite topic - the global significance of his role and his work.
These are the first lines of the Foreword:
In Voraussicht, dass ich über Kurzem mit der schwersten Forderung an die Menschheit herantreten muss, die je an sie gestellt wurde, scheint es mir unerlässlich, zu sagen, wer ich bin.
(In anticipation that I soon will have to approach Mankind with the weightiest challenge ever posed to it, it seems to me indispensable to say who I am.)
Up until this point of his life, the disparity between the enormity of his task and the superficiality of his fellow human beings had as consequence that nearly no one had taken notice of him (outside of a few academic philologists, who had derided him, and the Wagnerians, who had seen him as a useful tool - and none of these had taken notice of his actual task, as he saw it). So it was necessary that Mankind be told who he was, in order that it finally take notice of his work. This was clearly not an undertaking with a great promise of success, and he actually did stop the production of the book at an advanced stage (though the reasons he gave for this act to various persons were all contradictory). But it was published later, even though his sister and mother consigned to the flames the copy of the manuscript he had sent to them.
In this book one can clearly see his state of mind shortly before he became king, emperor, god:
Wer die Luft meiner Schriften zu athmen weiss, weiss, dass es eine Luft der Höhe ist, eine starke Luft. Man muss für sie geschaffen sein, sonst ist die Gefahr keine kleine, sich in ihr zu erkälten. Das Eis ist nahe, die Einsamkeit ist ungeheuer—aber wie ruhig alle Dinge im Lichte liegen! wie frei man athmet! wie Viel man unter sich fühlt!
(Who knows to breath the air of my texts knows that it is the air of the heights, a strong air. One must be made for it, otherwise the danger is not small to become ill in its cold. The ice is close, the loneliness enormous - but how quietly all things lie in the light! How freely one breathes! How much one feels is beneath one!)
Umwertung aller Werte: das ist meine Formel für einen Akt höchster Selbstbesinnung der Menschheit, der in mir Fleisch und Genie geworden ist.
(Transvaluation of all values: that is my formula for an act of highest self-awareness for Mankind, which has become flesh and genius in me.)
Ich bin bei weitem der furchtbarste Mensch, den es bisher gegeben hat; dies schliesst nicht aus, dass ich der wohlthätigste sein werde. Ich kenne die Lust am Vernichten in einem Grade, die meiner Kraft zum Vernichten gemäss ist,—in Beidem gehorche ich meiner dionysischen Natur, welche das Neinthun nicht vom Jasagen zu trennen weiss.
(I am by far the most fearsome man who has ever existed; this does not exclude that I will be the most charitable. I know the desire to destroy to a degree which is quite suitable to my power to destroy - in both I obey my Dionysian nature, which cannot separate no-doing from yes-saying.)
Along with these and similar sayings, one also finds instruction on when and how strong one should take one's tea (coffee only darkens the mind), as well as assurances that all women love him...
This book left me saddened for many reasons, not least of which is the sight of a human being disappearing down a rat hole. Moreover, it reminds me that he never delivered on his dark promises, and the great transvaluation was never made. What seems to remain of Nietzsche's philosophical work, at least for me, is the criticism of mid-nineteenth century thought and life, of which a portion was a profound cynicism with respect to knowledge and values. Underneath that, however, there was a gaping nihilism, which, it appears to me, he tried to fill up with his visions/hallucinations. His overman, his Zarathustra, his transvaluation, his doctrine of eternal return are all emperors without clothes. Either they remained in his unpublished notes or were little more than announced with a trumpet fanfare without any real follow up. On the other hand, his critical works contain the seeds of much of 20th Century thought,(*) and as a prose stylist, and even, towards the end, as a poet, Nietzsche has few equals in the German language.
How can it be that everyone from the far right to the far left has found what they wanted to find in Nietzsche's writings? One reason, presumably, is that in the thousands of pages of notebooks, letters and books he produced, many "ideas" were tried out; he did not care the least about contradicting himself, even in print. For in its core, the part he really cared about, his thoughts/feelings were very consistent - "No" to present day society and thought; "Yes" to Nietzsche and his visions. So there is grist for almost every mill in his pages, even without the deliberate falsification of his views carried out by the Nazis with his sister's eager collaboration.
Another reason is that his multifaceted criticism of mid 19th century German society could serve as a starting point for the revolutionaries, both on the left and the right, who wanted to replace it with their own dreams. After dissolving it in Nietzsche's acid, the way was clear for a new start...
(*) However, as I have been learning through other readings of 19th century authors, many of the criticisms credited to Nietzsche were anticipated in print well before Nietzsche's books were written. More on this elsewhere.
Rating
http://leopard.booklikes.com/post/762... -
Nietzsche struck me like a bolt from the blue in my transition to adulthood. There was one darkly heroic phrase from The Birth of Tragedy that stuck: ein Pessimismus der Stärke, a pessimism that springs from power. Now that I’m rediscovering Nietzsche this dichotomy has lost nothing of its relevance. And I admire, no I love this man for having been able to keep these opposing forces in balance, at least for a while. In my younger years I didn’t read Ecce Homo, partly because the book has such a dismal reputation. Supposedly the fingerprints of the imminent breakdown are scattered all over these pages. Perhaps they are. The shrill voice of an almost absurdly pugilistic Nietzsche is unmistakably there. But in my experience this is not the key in which this book has been written. I’ve read it as a short but pure adagio, a backward glance suffused with elation and gratitude. The author of Ecce Homo is the man whom the Genoese referred to as ‚il piccolo santo’, ‚the little saint’. For me Nietzsche is a bodhisattva, a powerful and fragile human being on the threshold of enlightenment. This intense spiritual energy condensed itself in his ‚amor fati’, this most radical and dry-eyed commitment to life: „I fail to remember ever having made an effort — no trace of struggle is detectable in my life, I am the opposite of a heroic nature. To ‚want’ something, to ‚strive’ for something, to have an ‚end’, a ‚desire’ in mind — I know none of this from my experience. Even at this moment I look out upon my future — a broad future! — as upon a smooth sea: no desire ripples upon it. Not in the least do I want anything to be different from what it is; I myself do not want to be any different...But thus I have always lived. (…) My formula for human greatness is amor fati: that one wants nothing to be different, not in the future, not in the past, not for all eternity. Not only to endure what is necessary, still less to conceal it — all idealism is falseness in the face of necessity — , but to love it …” I am happy with my belated discovery of this testament.
-
I can't pretend to like Nietzsche. I know it is trendy to see him as not nearly as reactionary or as right-wing as he might have been considered in the past when he was viewed as one of the philosophical ancestors of the Nazis, and it is true that is unfair - but all the same, he is pretty reactionary.
I could never read his stuff as if it was just about psychology, I could not avoid the 'most men are sheep and need to be lead' ideas and see these as a call for the superman to have the will to power to rule over the sheep.
I do understand that he is saying that slave mentality places pointless limits on our achievements and that it is only in allowing ourselves to transcend those limitations that we have any hope of living a life worth living. I also understand that in a world where God is dead that we are responsible for our lives and our morality and that responsibility is paramount. Yes, all very interesting. But there is a tonal thing with Nietzsche I can never get beyond. I mean some of the chapters in this book are called, Why I am a destiny, Why I am so clever. Why I write such wonderful books.
Why you need a slap. Here is the man - I still don't like him, I still think he is too much of an individualist and there is a stench of far right politics off his writing I find it virtually impossible to get beyond. If you haven't read Nietzsche - Twilight of the Idols is a better place to start than here.
He is also seriously up himself in that book, but this is in a class of its own. -
ظلت كتب الأدب تسأل ما هو الإنسان؟
وجاء نيتشه ليطرح سؤالاً جديداً:
ماذا يستطيع الإنسان؟
هذا هو الإنسان
هذا هو نيتشه
شوبنهاور + فاغنر = نيتشه
يتحدث الكتاب عن السيرة الأدبية للفيلسوف الألماني نيتشة، وبعض مواقف حياته الشخصية، فهو ينسب نفسه إلى العرق البولندي على حساب العرق الألماني الذي انهال عليه بالعدوانية والسخرية.
يتضح من خلال الكتاب تناقض نيتشه وغرابته، يريد قلب كل القيم لكنه لا يريد هدم أي شيء، يريد أن يتخلص العالم من عالم المُثل المطبق عليه لكنه لا يود محوه، يهتم بخلاص البشرية ولكن بطريقته الخاصة فقط.
ليس الشك، بل اليقين هو الذي يقود إلى الجنون.. وهذا ما حصل مع نيتشه. -
این است انسان، چکیده و نقشه ی راهی ست از زبان خود نیچه که کارنامه ی فعالیت های خود را در آن شرح می دهد. برای آشنایی هر چه بیشتر با انگیزه های نگارش کتابها، خواندن این کتاب ضروری می نماید.
مسئله ای که این کتاب ما را متوجه خود می کند این است که نیچه دیدی فراتر از دیگران و حتی «تمدن» برای خود قائل می شود. به عبارت دیگر، لحن بیان مغرورانه است. باید اذعان داشت که این لحن بسیار قابل قبول است. زیرا نوشته های نیچه از قبل اثبات کرده است که چقدر با فیلسوفان دیگر تفاوت دارد و چه مسئلی را برای اولین بار مطرح ساخته است. او در اندیشه های خود به عناصری حمله می کند که انسان هرگز فکر نمی کرد منفی و یا مضر باشند. اخلاق، مهم ترین عنصری ست که نیچه آبرویی برای آن باقی نمی گذارد. روحانیت، کلیسا، متألهان، عناصری دیگر است که در نظام فلسفی نیچه با دلایل مثبت مورد تخریب قرار می گیرند.
اندیشه های وی چیزی کمتر از 50 سال دیگر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد و امروزه، در قرن 21 بزرگترین و درخشان ترین اندیشه ها متعلق به نیچه است. -
هذا هو الإنسان..
هذا هو نيتشه..!
ذلك المجنون/العبقرى..
لن أزعم أننى قد فهمت كل ماجاء به نيتشه فى كتابه,خاصةً أن الترجمةالتى بحوزتى ابخست الكتاب حقه من فرط سوءها..
ولكن,لنكن واضحين بشأن الكتاب..من استطاع ان يفهم نيتشه كليةً؟
هو نفسه قالها فى كتابه
ان ظننت أنك قد فهمت ما أريد قوله فأنت واهم بلا شك
لذا فلألتزم الصمت كى لا أبدو كالبلهاء امام فلسفته ولأتحدث عن الاسلوب
ــــــــــ
الغريب فى اسلوب نيتشه والذى تجلّى ظهوره فى الكتاب هى نرجسيته المبالغ فيها, أو بالأحرى غروره!
فهو يرى انه الأفضل بين البشر ولا يعنيه رأى البشر فيه او فى كتاباته
هكذا كان الأمر فى كتابه,كأنه يقول لى دائماً
"انا رائع حقاً وان ظننتِ العكس فهذا يرجع لجهلك ..لذا..يمكنك ببساطة الذهاب الى الجحيم,ولكنى سأظل رائع أيضاً حينها!!"
الأمر الذى شكّل تحدى بالنسبة لى ومحاولات عصّية لتفسير الرسائل المخبأة بين طيات الكتاب رغم الترجمة البالغة السوء
وليكن الجنون الذى وجدته فى الكتاب مقبولاً ..يجب ان أُعزى هذا للفترة الزمنية التى ألف نيتشه كتابه هذا فيها
فهو قد كُتب عام 1888 عندما دخل فى مرحلة الاضطراب العقلى...هو نفسه كان صريحاً بهذا الشأن وأخبرنى ان أعد كتاباته درباً من الجنون
الفصول الأولى كانت بحق عسيرة الفهم..لا يمكنك استخلاص مغزى صريح لكل فصل او معرفة هدفه,وبالرغم من ذلك ؛يمكنك اعتبارها بطاقة تعارف بنيتشه الإنسان
فهو هذا الرجل الذى يرى المثالية عبث شديد لا يعترف بإمكانية حدوثه
وبالرغم من ذلك يعترف بإنه مههوس بالنظافة_ليست بمعناها التقليدى_ ولكن بمعنى انه قد كرس حياته لمحاربة كل القذارة النفسية المحيطة به
ولكن..أليس فى هذا نوع من التناقض؟ أعنى ان يحارب قذارات المجتمع فيغدو العالم مكاناً أفضل..مكاناً أقرب للمثالية التى لا يعترف هو بوجودها؟؟
يأتى الفصل التالى ليجيب على سؤالى ..فهو يعترف بتناقضه ..كماله وانحطاطه
يرى ان كليته كاملة ولكن اجزاءه منحطة وفاسدة
بل ويرى ان تناقضه هذا سر روعته فى فصل "لماذا انا بهذه المهارة"..على كلِ
سواء اتفقت معه او اختلفت تظل مهارته حقيقة لا يمكنك انكارها
يستمر جنونه وتستمر بلاهتى فى الخفوت حتى تتضح الوقائع
يحدثنى عن الغيرية والأنانية وانه لا فرق بينهما
مجرد سطر عابر بين السطور
الامر الذى استغرق منى ليلة كاملة ابحث بين شبكات الانترنت عن تعريف مرضى للغيرية وعلاقتها بالانانية
وهنا أدين له ببرقية شكر,فانا لم اكن اعرف ماهى الغيرية أصلاً
يصدمنى بنظرته للحب وال��مال
فالنفس الجميلة أصلها كامن فى الاضطرابات الفسيولوجية..والحب اساسه الحرب..الكراهية المميتة بين الجنسين
بالحديث عن النفس؛..هل فكر احدنا فى ان يفهم مبررات نيتشه فى الإلحاد والكفر بكل ماهو "ألوهى"؟
اعتقد ان تفسيره لهذا أورده فى تفسيره للعلاقة بين الجسد والروح
فهو يحتقر السمو الروحى الذى هو نفسه احتقار للجسد
بمعنى ان فكرة الحياة الاخرى الذى تتطلع اليها الروح الانسانية ..فى حد ذاتها.. تحقير للجنس البشرى والتكوين الفيزيائى للانسان
انتوى الاعتراض وتسجيل اعتراضى هذا فيخرسنى..ان لم يعجبك رأيى لا تقرأى لى اذن!!
احببت فصل أفول الأوثان واتفقت معه ان الحقائق جميعها بائدة والحقيقة الوحيدة تكمن فى زوال كل الحقائق الكاذبة
احببت ايضا تناوله للانسانية فى كتاب انسانى,انسانى للغاية
حيث ترون الأشياء مثالية أرى الأشياء إنسانية , ويا للأسى ! إنسانية جداً
مع اقتراب نهاية الكتاب ينزع نيتشه كل اقنعته الخفية ويتكلم بوضوح شديد
يصدمك فى كل المفاهيم والقيم التى تكونت لديك طوال حياتك
يلقى بك نحو الهاوية..يسعى لتدمير كل ما لديك من قناعات
ويكون كل هذا اجابته على سؤاله
لماذا انا مميت
نيتشه حقاً لا أخلاقى..ليس بالمعنى الذى تصوره هو _اعنى بهذا سموه فوق كل الاخلاقيين بلا اخلاقيته_ ولكن بالمعنى الذى صدمنى
اعنى محاولته المميتة لسحق افكارى واقناعى بأفكاره هو
تعديه على عقلى وزرعه لأفكاره داخلى.. وفى هذا تكمن لا أخلاقيته
ينتهى الكتاب تستمر حيرتى
سواء اتفقت مع نيتشه أم لا؛سأفتقد فلسفته
سأفتقد حقاً تلك البلاهة المحببة للنفس! -
“Every conquest, every step forward in knowledge, is the outcome of courage, of hardness towards one's self, of cleanliness towards one's self. I do not refute ideals; all I do is to draw on my gloves in their presence.... Nitimur in vetitum; with this device my philosophy will one day be victorious; for that which has hitherto been most stringently forbidden is, without exception, Truth.”
“Philosophy, as I have understood it hitherto, is a voluntary retirement into regions of ice and mountain-peaks—the seeking—out of everything strange and questionable in existence, everything upon which, hitherto, morality has set its ban.” -
Well this is one of those difficult books to review. Nietzche's extensive influence on contemporary thought is certainly without question. This book is itself quite a funny read on its satirical level. However, it exaggerates for effect Nietzsche's belief in his own greatness, so while it may be technically overstated in the book, Nietzsche believes the underlying point: that he has understood the misdirection of the human race unlike any who have ever been created. Where 2000 years of human beings have been wrong, only he has risen above the masses to see the truth.
The ways in which Nietzsche expresses this are often entertaining ("to take a book of mine into his hands is one of the rarest distinctions anyone can confer upon himself"), but ultimately pitiable due to the fundamental misunderstandings at the heart of his thought. Nietzsche sets himself up as a kind of anti-Gnostic, dismissive of religion for its emphasis on the soul, yet swinging the pendulum to the other side to emphasize the psychological.
Nietzsche believes in creating one's reality rather than simply following after the conditions set by others. It seems the utmost critique of this idea is his own frustration at people's unwillingness to change their "taste" to be more accepting of his brilliance. -
Kitaptan birçok alıntı sunmak isterdim çok fazla birikti bu kitapta fakat size tavsiyem Böyle Buyurdu Zerdüşt'ün edebi popülaritesinden etkilenip ilk o kitap ile başlamayın. Nietzsche'ye bu kitap ile başlayın çünkü kendini o kadar iyi anlatıyor ki hiçbir uzmanı bu kadar açıklayıcı olamaz. Dikkatle okunduğunda çok da abartılı ağırlığı olan bir kitap değildir. Sadece motive olup onun derinliğini merak edin. Başka bir tavsiyem ise Ecce Homo kitabına başlamadan önce onun temel düşünceleri ve hayatını bir göz gezdirin ve daha sonra bu kitaba başladığınızda onu ve düşüncelerini daha iyi anlayacaksınız.
Bu eser yaşamındaki geçişleri ve düşünsel yaşamının ayağa kalkışı ile birlikte adım adım ortaya koyduğu eserlerin temel fikirlerini ve yazma çabası ile ilgili birçok ana hat ortaya koymaktadır. Nietzsche fikri ile ilk tanıştığımda üstün körü okumuştum bu kitabı bir şeylerin olgunlaşması gerekiyormuş. Bu ikinci okumam ile birlikte Nietzsche hakkında uzun süredir yaptığım araştırma ve okumalardan en fayda sağlayanlardan bir tanesi diyebilirim...Ecce Homo/İşte İnsan....Ecce Nietzsche/İşte Nietzsche -
نيتشه كان لطيف نيتشه كان حساس نيتشه احب من اعماق قلبه وبعدها حصلت الحرب العالمية الشر في كل مكان البشر اشرار والكوكب شرير فاعلن موت الاله والقلب والاخلاق واعلن ميلاد العقل والقوة والذكاء والانانية وكان ميلاد المادية وموت الاله الطيب الذي لم تظهر طيبته لا في مخلوقاته ولا في كوكبه. ومع ذلك نيتشه لم يتحول الى ذكي ولا قوي مات لطيفا مريضا ربما مجنونا
https://youtu.be/qts-KxNOG5s
بالنسبة لنيتشه المثاليات لا طائل منها و العالم المبتدع ليس سوى لعنة حائمة فوق الواقع وبسبب المثل والنظرة المثالية غدت الإنسانية مشوهة وقدست قيما مناقضة للنمو والمستقبل. اعلن نيتشه الحرب على اخلاق الانحطاط الاستلاب الذاتي الغيرانية وعلى المسيحية واعتبر ان القيم التي تدعو اليها هي قيم اخترعها الضعفاء كثورة على القيم النبيلة للاسياد والاقوياء فالقوي هو الشخص ذو النزعة العدوانية اما الضعيف الصامت فهو مريض تاكله مشاعر الضغينة ونية خفية في الانتقام من الحياة اما فكرة الماوراء فقد اخترعت من اجل تجريد العالم الحقيقي الارضي من كل قيمة وابتدعت فكرة الروح بهدف تحقير الجسد. جاء نيتشه لقلب القيم ولكي يدافع عن الانسان الارقى الفخور المتفوق ذلك الانسان الذي يتمثل الواقع كما هو لانه يمتلك ما يكفي من القوة لهذا الغرض مع الاحتفاظ بكل فظاعاته واشكالاته
"انه غياب ادنى حد من الانانية وادنى حد من الحفاظ على غريزة السيادة الحازمة كان تماهيا مع اي كان. نكرانا للذات وتجاهلا للزوم المسافة الضرورية شيء لا اغتفره لنفسي ابدا. عندما اشرفت على النهاية وبحكم كوني كنت مشرفا على نهاية طاقاتي عندها بدات افكر في ذلك السبب العميق لعدم صواب حياتي المثالية."
From here and then. I will practice the three languages just to not forget any of them even if I makes error. Languages are just ways of communication not coran. so let talk about nietchze the philosopher who kills god and who are the builder of materialism. cheti kan3i9 3lihom lmohim english please. nietchze was christian no I think his parent were christian he hated christianity. for him it's the religion of weak people just weak people who are nice and kind and have principal and don't do wrong to anyone but strong people are smart strong and do anything to be better than anyone they are the master and the weak people are the slaves so they have éthiques what is éthiques in english it's ethics hahahahhahahahaaha. c'est pas mal there are similarities between languages. ok we return to our subject niechtze was very kind very sensible and I think he believes in god too but he hated him perhaps because the world is horrible c'est horrible. If I don't know a thing in english I will write it in french and you read it in english. The poor nietchze was kind like I tell you and he love too from his heart he was not that smart or that strong that he tells people to be all the time to live well and that's it -
Oh Nietzsche... how arrogant you are, how little you think of everyone but you. How bad the world is to you. You are such a cynic. I understand that you are bitter due to having been sick and weak most of your life and that you had visions due to migraine. At times it is very entertaining to read how you bash everyone (especially Germans and Christians) but then again it's annoying as it repeats itself over and over and over and over again.
-
It may be important to note that Nietzsche was a contemporary of both Sigmund Freud and Karl Marx. I feel it is safe to say that of the three, Nietzsche is the least understood.
“My time has not yet come either; some are born posthumously.” ~Nietzsche, ‘The Antichrist’
Ecce Homo (1888) is an odd sort of autobiography; an egocentric sleigh ride through the accomplishments and accolades of a man who we now know was on the brink of a breakdown.
I am not ashamed to say that I have trouble deciphering all the aphorisms and irony here. Having already read Thus Spoke Zarathustra (1885) and Beyond Good and Evil (1886) and The Antichrist (1888) and Twilight of the Idols (1889), you’d think by now there would be no more surprises. And you’d be wrong.
Nietzsche is fluent in sarcasm and derision. He also makes incessant references to Arthur Schopenhauer and Immanuel Kant and Richard Wagner; to the extent that they are prerequisites for any real study in Nietzschian philosophy.
In spite of the challenges, I enjoy reading Nietzsche. I can never take what he says at face value, there are (almost) always malapropisms and sophistries and condescensions to consider. He makes me think.
