Mucizevi Mandarin by Aslı Erdoğan

Mucizevi Mandarin Reviews

• 
  Cem

  İlaç gibi geldi,beynimin pası gitti,bir iki sayfada gözümden yaş bile geldi(54.sayfanın sonuyla,55.sayfanın sonuna doğru).
  
  Öykülerinde yalnızlık var,İstanbul var,Orta Avrupa var,gurbet var,acı var,varlık var,yokluk var,üzüntü var,geçmişle hesaplaşma gibi bir şey var,karşılaştırmalar var,şiirsel bir anlatım var,özlem var,boşluk var,zaman var,sokaklar var,hiçlik var,ölüm var,hayatın kendisi var;edebiyat var,felsefe var.
  
  Güzel...Etkiledi beni.
  
  Diğer kitaplarını da okurum kesin.İyi ki bilgisayar mühendisliğini bırakmış,fizik doktoranı yarım bırakmış,yazmayı seçmişsin Aslı Erdoğan...
• 
  piperitapitta

  «Un ricordo è un ponte che si allunga verso il passato»
  
  
  
  Racconti uniti l’uno all’altro, nella prima parte - «Nel vuoto dell’occhio perduto», da un’esile ed enigmatica figura di donna, una giovane donna turca vestita di nero che si muove per le strade di Ginevra, a volte sbandando, urtando cose e persone a causa dell’unico occhio che le consente di vedere, «Il mio occhio perduto è il mio universo personale, la mia prigione, il mio fondo abissale. Un po’ condanna, un po’ salvezza», perché l’assenza dell’altro, colpito da una malattia sconosciuta che la costringe a indossare una benda, le fa perdere il senso della profondità; perché il suo vagare per i luoghi che la vedono straniera e l’hanno vista innamorata, apparentemente menomata, menomata nel corpo ed esule nello spirito, le permette di acuire i sensi, percepire ombre che non sono solo quelle proprie del presente, dare forma agli spettri del passato e ai fantasmi che l’hanno costretta ad andare lontano. Istanbul come Ginevra, avvolta dalla notte e dalla nebbia che le permette di vederla come in un miraggio anche se lontana, Ginevra lontana da Istanbul, così diversa, così algida, così piena e ricca di opportunità, eppure entrambe confuse nelle visioni e nella vita, la fanno apparire sempre passeggera e transitoria, mai stabile e ferma nel luogo ove si trova, nella vita come nell’amore, nella fuga come nell’arrivo, in una ricerca costante di qualcosa che non riesce mai a toccare, di una ferita che non è possibile cicatrizzare.
  
  
  
  «Con i volumi di Dostoevskij in borsa e i miei pacchetti di sigarette Samsun sono comparsi i bar di Ortaköy. Scoprii le ciambelle fresche al sesamo, le brioche salate e le tisane di salvia. Il bar degli spacciatori di fumo, dei ladri, dei travestiti, dove la polizia faceva incursione tutti venerdì sera, nascosto in una salita piena dei morti di Taksim... Là imparai a giocare a backgammon, conobbi la gente di strada, fuggii le incursioni della polizia, vantandomi del fatto che per anni fossi la sola ragazza a poter entrare in un tale bar. E poi… Poi ogni cosa cambiò. Gli opulenti caffè che avevano sparso la fama di Parigi nel mondo; i pesanti, scuri, sepolcrali caffè di Praga dove chiunque entrasse si sentiva Kafka; i caffè che ricordavano le mense scolastiche polacche, che non detenevano altro che tè e paste stantie… Mi ricordo in particolare di una cava di Danzica, dove non trovando altra cosa da bere e mangiare che della Coca-Cola calda, con lo stomaco borbottava mi misi a osservare per tutta la notte i portuali rissosi e le civette bionde. I bicchieri di tè bevuti uno a uno, tisane di salvia, di tiglio, caffè e Nescafè con e senza latte, ayran, vino, succhi di frutta... riempito uno, votato l’altro, in compagnia di decine di migliaia di bicchieri mi sono innamorata, abituata alle sigarette, ho pronunciato e ascoltato discorsi di separazione, ho discusso di Fellini, del postmodernismo, di Dostoevskij, ho detto parole stupide, fatto scherzi intelligenti, riso con gli occhi pieni di lacrime, ho letto lettere, scritto poesie e racconti che dopo ho strappato.»
  
  È una creatura fragile, straziata, che non cerca salvezza, la protagonista di questi racconti, così come è senza speranza la donna rimpianta dal protagonista dell’altra serie di racconti - «Un visitatore dal paese passato» -che si aggira in taxi nei sobborghi di Istanbul ripercorrendo, come in una ballata dal finale già scritto, i luoghi dell’amore della sua vita, dell’amore che ha straziato e condannato la vita di entrambi.
  
  «Se ci fosse la possibilità di salvare uno tra noi due, credimi, salverei te.»
  
  In mezzo, fra Ginevra e Istanbul, le «Terre dimenticate», quelle degli alberi e del cielo, brevi canti di popoli e terre scomparsi - in memoria dei nativi americani come delle popolazioni precolombiane, dei curdi come degli armeni, delle sofferenze del mondo del passato e di quello del presente.
  
  [Primavera cheyenne] «Ormai ci siamo assuefatti ai campi di lavoro, alle camere a gas, alle galere; le morti di bimbi nei bombardamenti che guardiamo nei servizi in diretta ci accompagnano mentre ceniamo. E forse il luogo dove si ritrovano gli scheletri con i loro corpi, gli esseri con la sacra acqua della vita, tutti noi, vivi o morti, col nostro passato perduto, fino alla sicurezza del grembo materno, è una grotta incantata nascosta nelle Ande.»
  
  È una scrittura piena di dolore quella di Asli Erdogan, intrisa di sofferenza privata e di compassione talmente alta per le sofferenze del genere umano, ma al tempo stesso così lirica e letteraria - mi viene da pensare ad altre scritture così importanti in termine di testimonianza come quelle di Boris Pahor e di Svetlana Aleksievič, per esempio, sia pure ciascuna con una cifra stilistica del tutto personale - da lasciar pensare che le ferite del corpo, quelle che l’autrice stessa ha subito durante la sua prigionia, siano niente in confronto alle ferite degli occhi, della mente, dello spirito; che certe ferite, certi traumi, siano destinati a rimanere impressi per sempre - «Era un pianto profondo, pieno di sentimento, che non sa finire, come se piangessi per la prima volta in vita mia. [...] La tenerezza a volte fa a pezzi proprio quelli che ne hanno più bisogno» - e che il suo errare, il suo essere ancora divisa fra la sua terra e la terra che l’ha accolta e adottata, che nella sua scrittura si avvicendano e si confondono nell’ombra - «Sono nell’unico luogo di Ginevra che ricordi Istanbul, sulla riva dove il lago Lemano si restringe insinuandosi nella città come una lingua d serpente, per poi unirsi al Rodano» - pur così diverse, siano in qualche modo testimonianza del suo essere così divisa e dilaniata nell’intimo, segno di quella fusione fra passato e presente che impedisce a lei stessa di vederne e di stabilirne i confini - «Ormai potevo pensare di essere a Istanbul. Sempre che riesca a dimenticare le strade larghe, ben tenute di Ginevra, tutti gli edifici storici trasformati in banche, imprese e hotel, i piccoli ponti bianchi allineati sul Rodano, la maestosa cattedrale che si vede dalla collina guardando verso la città, l’isola Rousseau dove nuotano i cigni», che il suo occhio menomato un po’ condanna e un po’ salvezza, possa, in una interpretazione del tutto personale, rappresentare l’occhio di Allah appeso nelle case turche, specchio dell’anima, portafortuna e benedizione e anche, secondo alcune culture, porta di uscita dei pensieri positivi e negativi delle persone, occhio benevolo che che contrasta un occhio negativo: quello dell’uomo.
  
  
  
  Curiosità, secondo Aslı Erdoğan, Les Pâquis - è il più vasto quartiere di immigrati di questa città salvadanaio, prende il nome dai primi immigrati installati qui trent’anni fa, i pakistani, mentre secondo
  Wikipedia vuole semplicemente dire pascolo.
• 
  Sabrisab

  La prima stella l' ho attribuita dopo le prime pagine, a me piacciono le storie raccontate attraverso pensieri e riflessioni, in questo caso la protagonista pensa, ricorda momenti della sua vita mentre cammina di notte nel centro di Ginevra, donna giovane, ferita nel corpo e nell'animo. Nella seconda parte c'è un altro racconto, protagonista un uomo che con un taxi attraversa di notte la periferia di Istambul e "racconta" la relazione finita con la sua donna, si capirà solo alla fine il perché. Tra i due racconti alcune pagine di descrizioni di "immagini" che mi hanno spiazzato, non sono in relazione con la prima storia e sembrano attinenti alla seconda. Le altre stelle della valutazione le ha conquistate l'autrice con la sua scrittura, riesce a rendere lievi anche le immagini più cupe senza banalizzarle.
• 
  booksofAhu

  Aslı Erdoğan'ı ilk olarak
  Kabuk Adam ile 2002 yılında okumuştum. Bu kitabı okumadığım kitaplarındandı. Grup okumasında seçilince bekletmeden okumak istedim.
  .
  Bazıları birbirleriyle ilintili 21 öykü var. Benim en sevdiğim "Geçmiş Ülkesinden Bir Konuk" oldu.
  "Yitik Gözün Boşluğunda" başlığıyla olan öyküleri de beğendim (bütünlük içeren 11 öykü) Bana Kafka'nın
  Dönüşüm ünü çağrıştırdı.
  .
  Diğer öykü/düzyazılar pek anlamlı gelmedi bana..
  .
  Yazarın uslubunu seviyorum. Aslında sanat için sanat bana pek keyif vermiyor ama yazar bunu yaparken çok yalın bir dil kullanıyor bu da bence "Geleceğin 50 yazarı" seçilmesinin sebebi..
  .
  S15
  Gel gelelim şimdi, karşıma ne zaman kuzey ikliminin yabancısı atkestaneleri çıksa, yuvarlanarak, çalılıklara takılarak, kayalarla dolu yamaçtan inip bir ırmağa ulaşırcasına geçmişime geri dönüyorum.
  .
  S18
  Bir şehir, içinde ancak sevdiğiniz biri olunca yaşamaya başlar.
  .
  S66
  Aşktan verebileceğinden fazlasını ummak budalalık Sergio.
  .
  S80
  Sergio gitti ve içimdeki tutkuyu öldürmek, bir kuşu öldürmek kadar kolay ve olanaksız oldu.
  .
  S138
  Bir insanı gerçekten sevmek, onun tuhaflıklarını, hiç kimsenin, kendisinin bile benimseyemediği, hatta fark etmediği huylarını sevmektir. İnsanların en esaslı yönleri uyumsuzluklarında saklıdır çünkü.
  
  https://instagram.com/p/BKYHTvWACOO/
• 
  Sine

  başı da harika, sonu da. ortadaki o kopuk bölümler hem kopuklukları hem de karamsarlıklarıyla beni kitaptan biraz uzaklaştırdı. kişisel olarak da ters bir döneme denk geldiği için olabilir, pek elim gitmedi açıkçası. yoksa 12 günde bitecek bir kitap değil kesinlikle. kitaptan bağımsız olarak da şunu söylemek isterim, dili kimseye benzemeyen, nevi şahsına münhasır yazarlarla tanışmak her zaman büyük keyif. günümüzde pek yaşayamadığımız bir zevk bu. aslı erdoğan'la çok geç tanıştım ama hiç tanışmamaktan iyidir, ziyadesiyle memnun oldum çünkü.
• 
  Oguz Akturk

  YouTube kanalımda Mucizevi Mandarin kitabının da içinde bulunduğu kitaplık turu videomu izleyebilirsiniz:
  
  https://youtu.be/a3ctaLux8B4
  
  Aslı Erdoğan'ı ilk kez okuyuşum ve ilk okuyuşumda kendisinin de dediği gibi : "İlk anların, yeri doldurulmaz ilk anların güzelliği... Bütün başlangıçlar güzeldir" duygusuna kapıldım.
  
  Bütün başlangıçlar güzeldir, sona ulaşacağının bilinmezliğindeki her başlangıç insandaki arama ve merak duygusunu da canlı tutar. Hayattaki her an parçasında şimdiki zamanın devirdaim etmesinde ortaya çıkan manevi kalıntılar gelecek yılların tarihi esercileri tarafından gün yüzüne çıkarılacaktır. Çünkü insan da zaten şimdiki zamanını anlatmayı maalesef ki pek başaramaz, bir manzara da uzaktan seyredildiğinde anlatılabilir. Geçmiş zamanımız da bir manzara gibidir, bizden ne kadar uzaklaşırsa estetik perspektifi de o kadar ilgi alanımıza girer.
  
  Kitapta 2 farklı hikaye var ve hemen hikayelerin içinde bulabiliyorsunuz kendinizi. İlk hikayenin kahramanı zamanında İstanbul'da yaşamış ve hikayedeyken Cenevre'de olan tek gözlü bir kız. Bu kızla o kadar çok ortak yönüm var ki ben de İsviçre'de yaşamamış olsam da Polonya'da yaşadığım 10 ay kapsamında bu kızın hissettiği çoğu şeyi hissetmiş bulundum. Yurt özlemi ve Türk insanlarının samimiyetinin özlemi başlığı altında yaşanan kayıp bir aşk hikayesi. Özellikle ilk hikayede görüntünün azalıp sesin arttığı, "Dancer in the Dark" filmiyle özdeşleşen bazı sahnelerin olduğunu hissettim. Kahramanımızın tek gözü olmamasına rağmen yazar sanki kahramanın başka duyularını kullanma dürtüsünü daha çok ön plana çıkarmış ve sinestezik bir anlatıma bürünülmüş bir anlatım gibi hissediyorsunuz bazı şeyleri. Sanki orkestrada ışığın azalması fakat seslerin çoğalması gibi.
  
  İkinci hikayede de yine kayıp bir aşk var, insanların en esaslı yönlerinin uyumsuzluklarında saklı olduğunu söyleyen bir hikaye.
  
  Yazarın edebi dilinden bahsetmek gerekirse; kitapta rastgele açtığınız bir yer alıntılık bir cümle olabiliyor. Çünkü yazarın cümleleri kuruş ustalığı kapsamında kitabın çoğu cümlesini tekrar tekrar okumak istiyorsunuz. Aslı Erdoğan kendisinin de dediği gibi dansın hiç bitmemesini dilerken sanki özne, tümleç ve yüklemlerin birbirleriyle yaptıkları değişmeli dansları göstermek istemiş.
  
  O zaman ikinci hikayeden çok beğendiğim bir alıntıyla bitiyorum yazımı :
  "Güneş doğduğunda silinecek son yıldızı korumak için geceyi olabildiğince uzatmalı mıyım? Yoksa sonsuza dek mi yitirdim? Bir kadını? Bir şehri? Geçmişimi?"
• 
  Sinem A.

  özgün dille anlatılmış kendiyle samimi bir hesaplaşmanın yazılı ifade metinleri bütünü.
• 
  Kurtlu

  bu kitabın bıraktığı his ince bir mutsuzluk; insan nasıl kendisiyle dövüşüyor bıkmadan.
• 
  Yasemin Ugur

  Aşırı melankolik ve ruhu içten içten karanlık sulara çeken bir anlatımı var. Ayrıca da hep güzel cümleler kurmayı hedeflemiş bir çiğ hafası var, o nedenle samimi değil bana göre. Yani özden çok vurucu bir anlatıma odaklanmış hissi vermesi nedeniyle inandırıcı ve sahici değil! Zaten inandırmış olsa dahi, özünde Cenevre’de bir gözü olmayan hayvan sever ve ruhu ezilmiş bir kadının başından geçenlerin bu kadar ağdalı acılar içinde anlatması, kitabı çekilemez bir hale sokuyor. Yok yok, denedim ama istediğim maksimum tatmini almadım!
  .
  .
  “Yazarken ayrı bir varlığa, bir göze dönüşürüm ve yalnızca bir bakış olduğum sürece daha farklı bir gerçeklik kazanırım.”
  “Bir insan ne kadar dövülürse dövülsün, içeriden ya da dışarıdan, bedeni ya da ruhu ne kadar incinmiş olursa olsun, yaşamı yeniden sevebilir. Yeter ki kafasını hep aynı duvarlara vurmaktan vazgeçsin.”
  “Gökyüzünde yürüyorum, Yanımda bir kuş.”
  “Ağaçların doruklar��ndayım, bir kanat uzaklığında gökyüzü. Kuşlarla beraber yürüyorum, akşam olup güneş battığında gözlerinde uçacağım bir kırlangıcın. Yukarısı derin bir gökyüzü, sessizliğin katlı konulmaz utkusu.”
• 
  Ολυμπιάδα

  Μια φορά σε ένα αεροδρόμιο συνάντησα μια κοπέλα η οποία μου περιέγραψε τι ένιωθε κατά τη διάρκεια της πενταετής εργασίας της στην Κίνα, "Όλη η εμπειρία ήταν για εμένα! Ήμουν τόσο διαφορετική εκεί, ένιωθα σαν πρωταγωνίστρια, ένιωθα φοβερά ιδιαίτερη. Όταν πέρασε ο ενθουσιασμός μου κατάλαβα πόσο μόνη ήμουν σε αυτή την τόσο μεγάλη χώρα με τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους."
  
  Στην πρώτη ιστορία, η μονόφθαλμη αφηγήτρια παλεύει με την μοναξιά της σε μια ξένη χώρα της δύσης καθώς καταριέται τους ομοεθνείς της για το βάρος της συνείδησης που πρέπει να κουβαλάει, για το πως έχει διαμορφωθεί μέσα της μια ενοχική όψη του εαυτού της μεγαλώνοντας στην χώρα της, επιθυμεί να μοιάζει με τις ανέμελες κι άνετες ξανθιές κοπέλες που συναντά. Μετά από λίγη σκέψη συνειδητοποιεί πως η αποξένωση που αντιμετωπίζει πηγάζει από μέσα της
  
  

  "Η κόλαση μου δεν βρισκόταν ούτε στη γη που γεννήθηκα ούτε εδώ. Την κουβαλούσα μέσα μου"

  
  
  Όλες οι ιστορίες στο δεύτερο αυτό έργο της Ερντογάν αποτελούν μια βαθιά ενδοσκόπηση για τους αφηγητές. Μιλούν για την μοναξιά, την αποξένωση, την απώλεια, την συνειδητοποίηση της ερημιάς του ανθρώπου.
• 
  Mira Margitta

  Počinje zanimljivo i pomalo misteriozno -mlada djevojka u crnoj odjeći i bez jednog oka šeta ulicama Ženeve, priča o svom bivšem dečku, izmišljenoj prijateljici...nakon toga počinje druga priča koja nema nikakve veze s prethodnom i ja sada nemam pojma šta sam čitala.
  Antipreporuka.
  
  
• 
  Merve Deniz

  Okuduğum en kasvetli kitapları hatırlamaya çalışıyorum da aklıma okulda zorla okuttukları Kemalettin Tuğcu kitaplarından başkası gelmiyor. O kısacık hikayelerde bile biraz umut bulur, izlerinden kurtulmak adına kütüphaneye koşup bir Stephen King romanı almadan önce karakter adına rahatlardım. Ama Aslı Erdoğan bu eserinde nefes dahi almama izin vermedi. Notaların muhteşem bir ahenk ile buluştukları bir beste gibi başladı. Ama sonraları dinlemekte güçlük çektim. Zira en sevmediğim nota do diyez kitap boyunca kulağımda çınlayıp durdu. Bazen yakıştı bazen kitabı bırakacak anın kıyısına getirdi beni. Karanlık bir kitaptı Mucizevi Mandarin. Sevdiğim kadar nefret ettim
• 
  Koray

  Okuduğum ilk Aslı Erdoğan kitabi. Okumamda ve O'nu tanimamda kuskusuz hapse atilisinin cok buyuk etkisi var. Bu haksizlik sayesinde O'nunla tanistim ve buyulendim. Yani her kotuluk bir iyilik barindiriyor gercekten de... "Bir sehir, ancak icinde sevdiginiz biri olunca yasamaya baslar" demis. Ne kadar dogru! Gocmenlik uzerine yazdiklari, hele gunumuzde yasadiklarimiz da dikkate alinirsa tam bir "ON IKIDEN VURUS". Of daha ilk kitabi olmasina ragmen altini cizdigim herseyi yazamam buraya. Ama iyi ki varsin Asli.
• 
  Dilara

  Fazla duygusal olmadığım, "odun" olduğum için aforizmalar, duygu yüklü cümleler, metinler beni çok fazla etkilemiyor maalesef.
  Aslı Erdoğan'ın dili çok sade, akıcı ve bağlayıcı. Fakat kitaptaki ilk öykü, Yitik Gözün Boşluğunda, hariç diğer öyküler beni sarmadı, uzun duygusal cümleler bana göre değildi. Ama yazarın romanlarını kesinlikle okuyacağım.
• 
  Damla

  "Bir insan ne kadar kötü dövülürse dövülsün, içeriden ya da dışarıdan, bedeni ya da ruhu ne kadar incinmiş olursa olsun, yaşamı yeniden sevebilir. Yeter ki kafasını hep aynı duvarlara vurmaktan vazgeçsin."
• 
  Pinar G

  Sefkat, bazen nasil da ona en cok gereksinim duyanlari paramparca ediyor.
• 
  Xapînokan

  "Hayat sigaradan çekilen ilk nefes gibi bir şey."
• 
  Anna Varna

  My review here:
  https://annabooklover.com/2018/06/24/...
• 
  Yalın

  “Karanlıkları, gölgeleri, eskiyi, yasadışını seçerim ben. Düşü gerçeğe, geçmişi bugüne, acıyı umuda yeğ tuttuğum için herhalde.”
  
  Mucizevi Mandarin’in ilk öyküsünden alıntıladığım bu cümle, eserin tamamına yayılan ruhu, yazarın eserdeki bakış açısını güzel özetliyor. Dark bir öykü toplamı bu. Kırmızı Pelerinli Kent’in mistik ve gizemli sarmalından, Kabuk Adam’daki umutsuz aşktan ziyade, acıyla, ölümle içiçe, oldukça karamsar hikayeler var.
  
  Kitapta acılar hep “terminal”, hiçbiri iyileşmiyor. Yara açılıyor ve büyüdükçe urlaşıyor. Yazar, acı çekicini kafamıza o kadar çok indiriyor ki, bir süre sonra okuduğumuzdan bağımsız, kulaklarda sadece tiz bir ses çınlıyor.
  
  İçimiz kıyılmakta olsa da bazı benzetmeler, deyişler çok güzel ve orjinal. Aslı Erdoğan’ı edebiyatımızda 90lardaki önemli yerine oturtanın da kaleminin bu çok kuvvetli olduğu pasajlar ve kişilik çözümlemeleri olduğunu düşünüyorum.
• 
  Melis

  "Yeryüzündeki her insan, çirkin ördekler arasına düşmüş bir kuğudur."
• 
  Aslihan

  Üstümden nasıl bir karanlığın geçtiğini anlatmam mümkün değil. Sanki gökyüzünden üstüme kurum yağdı, ben de onları elimle silkelerken bütün üstüme sıvadım. Yazarın anlatımı, kurgusu, edebi yeteneği üzerine söylenecek bir şey yok, belli ki bunca birikim, bunca emek ve çaba aldığı ulusal ve uluslararası ödülleri, övgüleri hak ediyor. Ama bu karanlık, öyle bir varoluş krizi, azgelişmiş bir toplumun bireydeki yansımaları ya da depresif bir ruhun serzenişleriyle açıklanacak bir şey değil. Bu başlı başına bir varoluş biçimi, hatta bir tercih, bile isteye inşa edilmiş bir durum gibi.
  
  Oğuz Atay’la kıyaslayanlar olmuş, tam olarak öyle olduğunu düşünmüyorum. Ayrı tarihsel bağlamlara, ayrı toplumsal dinamiklere maruz kalmış iki yazar. Üslup açısından da birbirlerinden radikal bir biçimde farklılar, Oğuz Atay toplumsal olana ince bir alayla yaklaşır, ama o ince alay okuru içeriğin tüm karamsarlığına ya da olumsuzluğuna rağmen cezbeder, metnin içine alır. Ama Aslı Erdoğan bir üçüncü göz gibi toplumla mesafesini koruyarak son derece kesif bir karanlık evren kurar, bu karanlık o kadar keskin ki içindeki insani ilişkileri, heyecan ve coşku uyandıracak enstantaneleri bile yutar, siyahın bütün renkleri yutması gibi.
  
  
• 
  Başak Çolular

  "Kırmızı Pelerinli Kent"te hevesim kursağımda kalmış, çok merak ettiğim, nedense çok iyi yazdığını hissettiğim bir yazarın beni hiç ama hiç tatmin etmemesinden dolayı hayal kırıklığına uğramıştım. İyi ki pes edip başka kitabını okumamazlık etmemişim.
  "Mucizevi Mandarin"deki öyküler, hele ki kitabın ilk bölümünü oluşturan, tek gözüyle şehri dolaşan hayalet" kadının öyküsü beni çok etkiledi. Okuduğum şey olumsuz dahi olsa ondan ders almam, heveslenmem, hayata nedense biraz daha tutunmak istemem o öyküyü gerçekten sevdiğime işarettir. Bu kitaptaki öyküler bana tam olarak böyle hissettirdi.
• 
  Zelal Ay

  ilk sayfalarından akıcılığı ve dokunaklı hafifliğiyle elimden bırakmama istegi dogursa da sonlara dogru derin anlamlar kasma adına gelisigüzel hikayeler ve cümleler gozlemledim. Yazarın hayatından etkiler tasıyan ilk kısımlar (Cenevre'de geçen birbirine bağlı öyküler) hafif ve tatlı tatta olsa da son öyküler her seyden bagımsız günlük yazar gibi yazılmıs, yine de okunabilir ama ara ara rahatsız edici bir sekilde kafa karıstıran baglantılara sahipti. Yazarı genel olaraj sevdim, bunda hayat oykusunun onemli bir etkisi var, diger kitaplarini da okuyacagim
• 
  Bahar

  Aslı Erdoğan'ın üslubunu sevip sevmediğimden bile emin değilim aslında... O karamsar, buhran dolu, depresif öykülerin (kurguların) içindeki umut kırıntıları, aşk kokusu, gizli bir meydan okuma hali sanırım beni cezbeden... Okurken kimi zaman bunalsam da tekrar tekrar okumaktan kendimi alamıyorum...
  Mucizevi Mandarin'e gelince, ilk ve son öykü tam yukarıda yazdığım şekilde, aradakiler ise biraz sayıklamalar, biraz iç dökme gibi...
• 
  NAMIK SOMEL

  Farklı,, sıradışı tarzı ile Aslı Erdoğan 'ın kalemini çok beğendim.
  
  : "Kaçmanın ağır cezasıdır sürgün, geçmişini bir kez terk eden, ona bir daha geri dönemez"
  
  "Benim cehennemim ne topraklarımda, ne de buradaymış. Onu kendi içimde taşıyormuşum, tıpkı cennet düşlerim gibi."
• 
  Emine Bülür Civanoğlu

  My favorite one by Aslı Erdoğan. I read it many years ago but still I remember the sadness I felt when the book finished. I think Aslı Erdoğan is one of the best writers of her time.
• 
  Elif

  Çok gerçekçi, çok etkileyici... hikayelere fena halde kapılıyorsunuz...
• 
  Erasmia Kritikou

  "Η πιο τσουχτερή βία είναι η βία της σιωπής.
  .
  .
  Εσύ πιστεύεις ότι ο πόνος έχει όρια;"
• 
  Enis

  Sıkılarak, çok sıkıldığımda biraz da atlayarak okudum. Aslı Erdoğan bence iyi bir yazar, insanın yaşam tecrübeleri karşısında bir sanatçı hassasiyeti ve inceliğine sahip, kırılgan bir ruhu var, bu nispette cesur ve yırtıcı bir tarafı da var, görüyor, işitiyor, benzetiyor, velhasıl hissediyor, ama hissettiklerini bir omurgaya sıvamadığı yahut –bilmiyorum– sıvamayı tercih etmediği zamanlarda, bu hisleri hiçbir bedene bürünmeden sanki kendi kendilerine konuşuyor, sanki kendi kendilerine dile geliyor. Acı kendi acı çığlığını atıyor, şu ya da bu kişinin değil, heyecanın kalbi atıyor, kızılan ya da feryat edilen nesne çoğunlukla ortada olsa da kızanın, üzülenin, yas tutanın, nefret edenin bir kimliği yok, yahut var – var ama hep aynı kişi kızıyor, üzülüyor, yas tutuyor, nefret ediyor: yazar.
  
  Okuduğum önceki kitabında da (Kabuk Adam) bir kadın, muhtemelen yine kendisine çok benzeyen bir kadın, vardı ama nihayet bir hikâye anlatmıştı işte. O duyguların hepsinin sebebini, müteharriklerini ben de bir okuyucu olarak görebilmiş, hepsine inanmış (ya da inanmamış) ve romanı zevkle bitirmiştim. Üstelik bir ilk roman olarak otobiyografik olması gayet normal sayılabilirdi. Hatta ve hatta bu denli otobiyografik bir roman yazabilmesini, kendini bu kadar açığa çıkarmasını cesur bulmuş, kendisine gıpta etmiştim. Oysa bu öykü kitabında (ki aslında baştaki kısmıyla bir novella ve bunu takip eden münferit öyküler mevcut) sebep-sonuç ilişkilerinin gösterildiği, yahut en azından hissettirildiği, doğrusal ya da doğrusal olmayan inanılmış bir hikâye çizgisi, yörüngesi mevcut değil. Aslı Erdoğan adeta içinde biriken, köpüren, taşan duyguları zapt edememiş de, patlayıveren bir borunun altına leğen sürer gibi tüm içini, patlak veren tüm dahili tazyikini bu kitabın teknesine boşaltıvermiş. Bu sefer otobiyografik de değil, otosentimental bir kitap yazmış.
  
  Yine de Kırmızı Pelerinli Kent’ini okuyacağım. Umarım çabucak aramıza döner.
  
• 
  Fulya İçöz

  Aslı Erdoğan'ı en son 10 sene önce okumuştum. Kendine ait bir uslup ve hikayeciliği olan bir yazar. Mucizevi Mandarin de beni şaşırtmadı. Uzun zamandır görüşmediğim eski bir dostla karşılaştım sanki. Ancak kitabın ilk öyküsü dışındaki öyküler kendi kendine bir karalama gibi yazılmıştı. İlk öykünün gücü ve özgünlüğü diğer öykülerinde yoktu. Kitabı okurken keşke ilk öyküyü uzatsa ve bir novella haline getirseydi dedim sık sık. Neden sol gözünü kaybettiğine dair vermediği ipuçları hikayeyi daha hevesle kovalamamıza sebep oluyor. Cenevre sokaklarında "tek gözün boşluğunda" aranan bir yaşam öyküsü. Sadece ilk öykü için bile okunabilir.