Σκοτεινά Μυστικά από την Παλιά Αθήνα #1 by Dimitris Koskinas

Σκοτεινά Μυστικά από την Παλιά Αθήνα #1 Reviews

• 
  Ευθυμία Δεσποτάκη

  Πολλά υποσχόμενο, αλλά το σενάριό του ήθελε πολλή δουλειά ακόμη για να ρεύσει σωστά. Περιμένω το επόμενο τεύχος σχεδόν με αγωνία.
• 
  Γιώργος Μπελαούρης

  Η μπελ-επόκ συναντά τον Μπάρκερ! (κάποιες σκέψεις για τα ‘’Σκοτεινά Μυστικά Από Την Παλιά Αθήνα’’ του Δημήτρη Κοσκινά)
  
  Αυτό το ποστ ήθελα να το κάνω καιρό τώρα, μα με τα τρεξίματα που είχα δεν έβρισκα χρόνο. Ήρθε όμως η ώρα –και με το gameathlon αυτό το σ/κ εν όψει- να μιλήσω για μία σειρά κόμικ που πιστεύω αξίζει την προσοχή σας, τον αναγνωστικό σας χρόνο και –γιατί να κρυβόμαστε- τον οβολό σας. Θα σας ανταμείψει και για τα τρία, είμαι σίγουρος!
  
  Τα ‘’Σκοτεινά Μυστικά Από Την Παλιά Αθήνα’’ είναι μία σειρά κόμικ, δια χειρός Δημήτρη Κοσκινά, η οποία αριθμεί ήδη δύο τεύχη. Χωρίς να θέλω να κάνω σπόιλερ, διαπραγματεύεται ένα σπίτι στο κέντρο των Αθηνών, την προέλευση των δημιουργών του, την εγκατάσταση των κατά καιρών ενοίκων του και την σκοτεινή και αιματοβαμμένη ιστορία του ανά τις δεκαετίες. Δίχως να κρύβεται ή να προσπαθεί το παίξει ‘’αθώα περιστερά’’ λόγω της θεματικής της, το gore είναι στα άκρα, το torture porn επίσης και ο τρόμος πραγματικά έχει αντίκτυπο στον αναγνώστη. Όμως, δεν θα είναι μόνο η χαρά όποιου μεγάλωσε με κόμικ tales from the crypt ή τα σκοτεινότερα επεισόδια της ‘’ζώνης του λυκόφωτος’’ αλλά και όποιου ενδιαφέρεται πραγματικά για την ιστορία του ‘’τόπου’’ μας –όσο περίεργο αν ακούγεται και μιλώντας σαν ‘’Αθηναίος’’ και δίχως ίχνος τοπικισμού- καθώς ο δημιουργός φαίνεται ότι έχει κάνει ενδελεχή έρευνα για την απεικόνιση του ρουχισμού, της πόλης και των εθίμων/αντιλήψεων της εκάστοτε εποχής.
  
  Εδώ όμως κρύβεται ένα πρόβλημα που ίσως να διχάσει και θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία, ελπίζοντας να μην ακουστώ ούτε ψώνιο ούτε εγωκεντρικός: το ότι τοποθετείται σε άλλη εποχή η ιστορία ίσως να ξενίσει ή να απομακρύνει κόσμο. Όταν ανέβαζα στο μπλογκ μου το τρίτο μέρος της Λενόρ και μέσα στους ήρωες συγκαταλέγονταν -σε μία εκτεταμένη δράση κιόλας- ο Συγγρός και ο Ρενιέρης, πολλοί θεωρούσαν είτε ότι ήταν δημιουργήματα της φαντασίας μου (ένας αναγνώστης μάλιστα δεν είχε κάνει καν την σύνδεση με τη λεωφόρο ή το νοσοκομείο) είτε τους απώθησε και σταμάτησαν να διαβάζουν. Το ίδιο είχε συμβεί και όταν είχα βάλει μέσα στην μυθολογία μου τον Πλήθωνα και τον Τερτσέτη: πολλοί, έπειτα από συνομιλία μας τους γκούγκλαραν και είδαν ότι όντως υπήρχαν ή άλλοι βιάστηκαν να με χαρακτηρίσουν εθνικιστή ή Ελληνάρα ή οτιδήποτε άλλο και γεια σας. Ήταν λίγα τα περιστατικά –πάλι καλά- οπότε εύχομαι να μην συμβεί κάτι τέτοιο στον δημιουργό, μα λογικά θα συμβεί η παρανόηση ή να σκεφτούν ότι δεν έχει γίνει έρευνα και η οπτική του ζωγράφου είναι καθαρά της φαντασίας του ή θα βιαστούν να το απορρίψουν μόνο και μόνο επειδή χρωματίζεται με τόσο έντονο το τοπικό στοιχείο.
  
  Αλλάζοντας όμως θέμα, για να μην το παρακάνω με την άνωθεν παρένθεση, λέγοντας ‘’χρωματίζοντας’’ πρέπει να τονίσω ότι το κόμικ είναι ασπρόμαυρο. Αυτό, όχι μόνο δεν το κάνει να ‘’χάνει’’ μα προσωπικά θεωρώ ότι τονίζει τις αντιθέσεις σκότος/φωτός, με τον τρόμο στις -σκηνές που υπάρχει- να είναι ακόμα πιο έντονος, με το σαδομαζοχιστικό στοιχείο να παίρνει ακόμα πιο αρρωστημένη χροιά και με το αίμα, να παίρνει χρώμα στο νου μας και να γίνεται ένα με τις σκιές, πλημυρίζοντας και το δωμάτιο που γίνεται το μακελίδι και το αντίστοιχο καρέ/σελίδα.
  
  Και τα δύο τεύχη τα αγάπησα εξίσου. Το πρώτο είναι στο παρόν, κατά κύριο λόγο, ενώ το δεύτερο στο παρελθόν και έχουν προσεγγιστεί όπως τους αναλογεί: το ένα μοντέρνο θρίλερ και το άλλο -στο νου μου- θα μπορούσε να χρωματιστεί με σέπια. Οι γυναίκες του Κοσκινά είναι όλες ερωτεύσιμες, τα σώματά τους θα έκαναν κάθε άντρα να τα ποθεί, ενώ οι εν λόγω άντρες των κόμικ είναι αξιοπρεπείς αν και ‘’σκιάζονται’’ κάπως από τις πανέμορφες vamps. Τρομερό μπόνους και στα δύο τευχάκια, είναι τα έξτρα κείμενα που συνοδεύουν την ιστορία και μας βάζουν περισσότερο μέσα στο κόσμο των ‘’σκοτεινών μυστικών’’ του δημιουργού.
  
  Αρνητικά; Ναι, δυστυχώς υπάρχουν, μα πάλι καλά είναι μόνο ένα, μικρό και άνευ ιδιαίτερης σημασίας για όσους θέλουν απλά να ‘’διασκεδάσουν’’ με την ανάγνωση των εν λόγω κόμιξ. Όσοι δεν είστε ‘’ψείρες’’, μη διαβάσετε άλλο, όσοι είστε σαν εμένα, οκ, συνεχίστε. Τι είναι αυτό το αρνητικό; Πριν προλάβεις να το ξεκινήσεις το έχεις τελειώσει. Όχι από το γεγονός ότι το ‘’ρουφάς’’ κανονικά, μα και επειδή η αφήγηση έχει κάτι το ‘’αποσπασματικό’’. Δεν το λες ‘’άρπα-κόλλα’’ με την καμία (ειδικά σκεπτόμενος τη δουλειά που έχει πέσει σε κάθε σελίδα και την έρευνα που έχει κάνει ο δημιουργός) αλλά οι αφηγηματικές τεχνικές του καλλιτέχνη θέλουν λίγη παραπάνω δουλίτσα και το κάθε κόμικ του σηκώνει πολλές σελίδες ακόμα για να δώσει κάτι απόλυτα ολοκληρωμένο. Το λέω και εκτός παρένθεσης: ένας άνθρωπος είναι, πόσα να κάνει πια; Και το κατανοώ, ότι για να παράξεις ένα κόμικ είναι πολλή δουλειά (γι αυτό δεν γκρινιάζω για την έλλειψη χρώματος, διότι πέραν του ότι με την συγκεκριμένη αισθητική δεν πειράζει που απουσιάζει, αλλά και διότι στην Αμερική έχουν έξτρα άτομο για το χρώμα, για να μην πω άλλον για το σχέδιο, άλλον για τα πενάκια και άλλον για την ιστορία) μα λίγη παραπάνω υπομονή θα μπορούσαν να κάνουν οι αναγνώστες –πιστεύω- για να δώσει λίγες παραπάνω σελίδες και ο δημιουργός.
• 
  Ανδρέας Μιχαηλίδης

  Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, καθαρά στη λογική του giallo, με σεξ, gore και συνδυασμό των δύο. Νομίζω ωστόσο πως τα καρέ του ήταν μάλλον στατικά και επίπεδα, ακόμα και σε σκηνές όπου υποτίθεται υπάρχει έντονη κίνηση. Νομίζω πως η τεχνική που έχει χρησιμοποιήσει ο δημιουργός για το εξαιρετικό εξώφυλλο θα ταίριαζε περισσότερο και στο εσωτερικό.
• 
  Spiros Kakouris

  Εξαιρετικό σχέδιο σε μια horror υπόθεση τοποθετημένη με δεξιοτεχνία στην Αθήνα του παρόντος και του παρελθόντος. Αξίζει, ιδίως για την τεχνοτροπία.
• 
  Santi

  Excellent!