Opowiadania bizarne by Olga Tokarczuk

Opowiadania bizarne Reviews

• 
  Kuszma

  Most, hogy Tokarczuk megkapta a Nobelt, jó pár sorstársammal együtt én is megfogtam ezt a kötetét (ami momentán az egyetlen, ami polcon van tőle a könyvesboltokban), hogy megmondjam, megérdemelte-e. És felelősségem teljes tudatában kijelenthetem: mit tudom én.
  
  Különös kötet amúgy, ami egyáltalán nem különös, hisz a címében is benne van, hogy "bizarr" elbeszélésekről van szó. Ami a meszotar.hu szerint a következőt jelenti: "Különös, furcsa, szokatlan, meghökkentő, szeszélyes, bolondos, különc, fantasztikus, bohókás, groteszk." Na, szóval ilyen elbeszélések ezek. Tematikailag sokszínű kötet, vannak köztük tudományos-fantasztikus történetek, amelyeket akár a Zsoldos-díjra is lehetne nevezni (hátha Tokarczuk elfogadná), vannak szürreális mélypszichológiai rémdrámák, amelyek mágnesként vonzzák magukhoz a "kafkai" jelzőt, sőt, még egy történelmi elbeszélés is akad a XVII. századi Lengyelhonból, némi némi babonával felturbózva. Az egyetlen, ami összeköti őket, az a bizarrságuk. Különösségük. Furcsaságuk. Szokatlanságuk. Satöbbi.
  
  Ami bizonyos, hogy Tokarczuk jó író. Szépen felépített cselekménye többnyire erőteljes, gyakran kétértelmű, homályos csattanóban kulminál, mondatai tiszták és csiszoltak, van bennük erő, ész, meg ami kell. Néha ugyan elméláztam azon, hogy vajon a novellaforma által engedélyezett terjedelem elegendő-e ahhoz, hogy az író méltó módon kibontson egy ilyesféle témát, de bizonyos elbeszélések (pl.: Eltéve, A varrás) vonatkozásában akár a "tökéletes" szót is megkockáztatnám. Összességében tehát annyival egészíteném ki az első bekezdésben meghozott ítéletemet, hogy: mit tudom én, Tokarczuk megérdemelte-e a Nobelt, de ezen kötet alapján nem is zárnám ki.
• 
  Emiliya Bozhilova

  С Токарчук просто не сме от същата кръвна група. Харесва ми как пише, но не и какво пише.
  
  В разказите си тя отново е повече от добра с думите, рядко добра. Ясно демонстрира усет и финес към извайването на фигури и образи.
  
  Фокусът е върху хищната и жестока безразлична сила на природата, върху регреса поради напредваща възраст или просто тотална (и доброволна) десоциализация, върху разпада и разрухата в най-разнообразни вариации, често препарирана в причудливи форми в буркани с формалин, включително една леко научн��-фантастична (или може би сюрреалистична) вариация. По-неприятното за мен е, че не виждам смисъла зад всички тези апокалиптични картини с психеделичен, пълзящо-коварен елемент. Ако мога да оприлича разказите и с арт-инсталация, би било нещо убито и препарирано с много шик.
  
  На любителите на изящния, стилизиран мрак сборникът определено ще допадне, просто аз не съм почитател на самопричинената и самодостатъчна арт-чернота.
• 
  Paula Mota

  4,5*
  
  Apesar de já saber que Olga Tokarczuk é uma autora versátil, capaz de misturar géneros e de levá-los mais longe dentro de uma mesma obra, para se escrever contos, aqueles que eu aprecio pelo menos, é preciso um talento especial que nem todos escritores possuem. Acontece que esta polaca escreve contos tão inquietantes e absorventes como as minhas contistas argentinas preferidas, Samanta Schweblin e Silvina Ocampo, e isso é um feito.
  
  Era livre. Mas sentia um pouco a falta do arrastar dos chinelos da mãe, acostumara-se àquele som monótono, que normalmente era acompanhado da sua voz suave: “Já é tempo de largares essa televisão e ires ter com pessoas, pode ser que conheças uma rapariga. Ou será que tencionas passar o resto da vida assim? Já é tempo de encontrares uma casa para ti. Esta casa é pequena demais para duas pessoas.”
  
  Ainda assim, o maior elogio que posso fazer a estas “Histórias Bizarras” é que se alguém poderia converter-me à ficção científica, um género que me deixa totalmente indiferente a menos que seja escrito por Ray Bradbury, seria sem dúvida Tokarczuk e a sua sensibilidade para tratar numa abordagem futurista aquilo que mais nos angustia.
  Seja numa família de autómatos...
  
  Lena e eu achamos que Fania deveria deixar de amamentar, mas isso certamente fá-la sentir-se importante - aliás, não fico nada admirada que assim seja, já que ela é realmente a égona da criança. Um dia perderá a sua razão de ser e, nessa altura, terá de ser novamente requalificada ou desligada para sempre.
  
  ...no desejo de deixar a nossa vida para trás...
  
  Um mundo selvagem. Sem pessoas. Não podemos vê-lo porque somos humanos. Nós próprios nos separámos dele e, agora, para voltar para lá, temos de mudar. Não posso ver algo que não me inclui. Somos prisioneiros de nós mesmos. É um paradoxo. Uma perspectiva cognitiva interessante, mas também é um erro fatal para a evolução: o homem só se vê sempre a si próprio.
  
  ...na manipulação do ADN...
  
  Eu disse que toda e qualquer ideia de prever o futuro despertava fascínio e, ao mesmo tempo, uma grande e irracional resistência nas pessoas. Também causava uma inquietação claustrofóbica, decerto o mesmo medo face ao destino contra o qual a humanidade lutava desde os tempos de Édipo. No fundo, as pessoas não querem conhecer o futuro.
  
  ...ou na crença na imortalidade...
  
  A morte é confirmada pelo reckon principal e uma comissão de especialistas de todo o mundo. É anunciada à cidade e ao céu e, nessa altura, todos os meios de comunicação são desligados. Durante 40 horas, Monodikos está morto. Todas as suas funções cessam, incluindo as funções cerebrais (...). Depois, como é sabido, Monodikos regressa à vida após 40, 44 horas.
  
  ...são quatro contos espantosos enraizados naquilo que mais basicamente nos define como humanos.
  
  O passageiro-4*
  As crianças verdes-3*
  Conservas-4*
  Costuras-4*
  A visita-5*
  Uma história verdadeira-3*
  Coração-4*
  Transfugium-5*
  A Montanha de Todos-os-Santos-5*
  Calendário de Feriados Humanos-5*
• 
  Cláudia Azevedo

  Cinco estrelas para estas "Histórias Bizarras", de Olga Tokarczuk (esta mulher não conseguiria escrever mal nem que se esforçasse).
  Como em todos os livros que já li da escritora polaca, ela combina, aqui, uma imaginação prodigiosa com um conhecimento vasto sobre as pessoas e os lugares e uma enorme capacidade de elaborar sobre os grandes temas que inquietam desde sempre a humanidade, como a busca de sentido para a existência, a nossa relação desigual com a natureza e a inevitabilidade da morte.
  Em "A Montanha de Todos-Os-Santos", a Psicologia cruza-se, de forma inesperada, com as potencialidades do ser humano, a clonagem e o culto, bem urdido, dos santos.
  "Sabemos hoje que uma pessoa nasce como uma bomba com diferentes potenciais e o tempo de crescimento não é de modo algum de enriquecimento e aprendizagem, mas antes de eliminação de novas possibilidades. Por fim, de planta exuberante e selvagem transformamos-nos em algo semelhante a um bonsai - uma miniatura atrofiada, aparada e rígida do eu possível."
  "Transfugium" faz lembrar "Conduz o teu arado sobre os ossos dos mortos". Numa história distópica, a transfiguração é uma saída possível para quem a vida humana deixa de fazer sentido e a identificação total com a vida animal é a derradeira esperança.
  "Costuras" é outra história maravilhosa (quiçá a minha preferida) sobre a distorção progressiva das imagens e dos sentidos, o cansaço da mente e o estranhamento que acompanha o envelhecimento.
  "Connosco é como as velhas ampulhetas, percebe? Li algo sobre isso. Nestas ampulhetas, os grãos de areia tornam-se cada vez mais redondos de tanto passarem de um lado para o outro, desgastam-se, e os grãos de areia passam com mais rapidez. As velhas ampulhetas têm sempre mais pressa. O mesmo se passa com o nosso sistema nervoso, ele também se desgastou, sabe, cansou-se, os estímulos passam por ele como se fosse uma peneira furada e por isso temos a impressão de que o tempo corre mais depressa."
  Em "Conservas", vejo o castigo da preguiça e uma espécie de justiça fora do prazo que confrange e apazigua o leitor.
  "Uma história verdadeira" (que também poderia ser a minha preferida) aborda um tema bem distinto: o da perda da identidade do ser humano quando desligado das bengalas e símbolos que o caracterizam perante os outros. Sem títulos, sem documentos, sem roupa, o Homem é despido do seu estatuto, do seu papel,.da sua dignidade, confundindo-se facilmente com qualquer outro. E se fosse connosco?
  As minhas últimas palavras vão para "O Calendário dos Feriados Humanos", que achei a mais distópica de todas as histórias aqui contadas, com a eterna ferrugem vermelha a dominar os elementos, os estranhos rituais humanos e a figura de Monodikos, um estranho ser obrigado a renascer todos os anos.
  Adorei este livro, lê-lo restituiu-me o espanto da leitura das grandes obras. Recomendo.
• 
  Daria

  втішена своїм знайомством з ольгою токарчук, обдарована авторка, яку хочеться читати ще і ще. її оповідання - наче головоломки, я відчувала якийсь азарт, занурюючись у текст і полюючи на смисли.
  
  у цій збірці увага приділяється питанням самотності, старості, проблемам забруднення довкілля, але все це йде через майстерно розказані історії, подекуди дуже химерні.
  
  набільше мені сподобалися "шви", "transfigium" і "гора всіх святих".
• 
  Maryna Ponomaryova

  Який же це кайф кайфезний. Читаєш і розумієш закладені сенси і вони тобі відлунюють, бо тобі теж це все болить. І як багато у цих коротеньких оповіданнях, змішані міфи і наука, жага життя і всюдисуща смерть, фантазії і сувора реальність, любов і розчарування, і соціальні ролі, які надто сильно тиснуть, і бажання повернутися до природи і вити вовком. Токарчук читатиму далі, доведеться купити ті товстезні ниги якова, бо це якесь осяяння. Дуже раджу
• 
  Petar

  Putnik 3⭐
  Zelena deca 5⭐
  Zimnica 3⭐
  Šavovi 4⭐
  Poseta 5⭐
  Istinita priča 5⭐
  Srce 4⭐
  Transfugijum 5⭐
  Gora svih svetih 5⭐
  Narodni mesecoslov 4⭐
  
  Iako sam od svih oblika proze, najmanje poklonik kratke priče, moj prvi susret sa Olgom je prošao sjajno.
  
  4/5
• 
  Sónia Santos

  Um conjunto de 10 contos que não poderiam ter outro nome que não “histórias bizarras”, por nos apresentarem realidades tão singulares, quase distópicas.
  
  Com uma linguagem grotesca, mas poética, cada história fascina-nos com as suas profundezas inquietantes.
  
  "Iria comer com calma o que ela lhe deixara como herança. Quanto muito, iria comprar pão e manteiga. E, claro, cerveja. Depois poderia realmente começar a procurar trabalho, coisa com que ela lhe moera a cabeça nos últimos vinte e tal anos (...)
  Era livre. Mas sentia um pouco a falta do arrastar dos chinelos da mãe, acostumara-se àquele som monótono, que normalmente era acompanhado da sua voz suave: “Já é tempo de largares essa televisão e ires ter com pessoas, pode ser que conheças uma rapariga. Ou será que tencionas passar o resto da vida assim? Já é tempo de encontrares uma casa para ti. Esta casa é pequena demais para duas pessoas.”
• 
  Oleh Bilinkevych

  Хороший приклад магічного реалізму в європейській літературі.
  
• 
  Hendrik

  Bis zu ihrer Nobelpreisauszeichnung flog Olga Tokarczuk ehrlich gesagt völlig unter meinem Radar durch. Eigentlich ein absolutes Armutszeugnis, so wenig über die literarische Szene im unmittelbaren Nachbarland zu wissen. Da bestand also dringender Handlungsbedarf meinerseits. Der erst kürzlich auf Deutsch erschienene Erzählungsband Die grünen Kinder kam da gerade recht. Zehn Geschichten, in denen das Bizarre als Abweichung von der Alltagsnorm thematisiert wird. Von fantastisch-historischen über realistisch-zeitgenössischen bis verstörend-dystopischen Szenarien reicht die Bandbreite der Settings. Ich fand es erstaunlich wie selbstverständlich hier Genregrenzen überschritten werden. Zudem versteht es Olga Tokarczuk ausgezeichnet, aktuelle Gesellschaftsthemen auf eine Art und Weise in die Handlung einzuflechten, die nie aufdringlich wirkt. Sehr subtil, aber immer so, dass es zum Nachdenken anregt. Nicht alle Geschichten haben mir gleichermaßen zugesagt. Einige kamen mir etwas belanglos vor, waren aber nicht unbedingt langweilig. Um einen ersten Eindruck von der Autorin zu gewinnen, war das Buch auf jeden Fall genau die richtige Wahl und hat neugierig auf mehr gemacht.
• 
  Caro the Helmet Lady

  This was mostly brilliant. Only two, maybe three stories were between "not bad" and "so so" and I'm not alone with this opinion here as I can see. But most of the stories - gorgeous, especially two last, The Sacred Mountain and The Calendary (not sure how to translate the whole title) were especially moving.
• 
  Judith

  W moim odczuciu "Opowiadania bizarne" to takie nasze polskie "Black Mirror". Pisanie Tokarczuk wzbudza lekki niepokój, o jej historiach się myśli i chce więcej. Poza tym jak zawsze bardzo dobrze napisane, w pięknym stylu.
• 
  Roxy Roman

  Mno, asta da carte.
  E a doua carte citită de mine scrisă de Olga Tokarczuk și a fost superbăăă. Chiar dacă nu toate povestirile au fost de 5 stele, stilul de scriere și sentimentele ciudate ce mi le-a dat au facut totul.
  M-a convins de la prima întâlnire cu "Poartă-ți plugul peste oasele morților" (mic reminder să o citiți dacă nu ați făcut-o deja), dar acum sunt convinsă că mi-ar placea absolut orice carte scrisă de ea... Abia aștept să descopăr asta
• 
  Lukasz Pruski

  "He has a feeling of strange suspension like in the childhood, when the spaces around him had not yet been filled with meanings and each event seemed unique and nonrecurring."
  [My own translation from the short story titled Serce (Heart)]
  
  A few months ago I reviewed Olga Tokarczuk's
  Run Your Plow Through the Bones of the Dead. The great Polish writer has since received the prestigious International Man Booker Prize for Flights (Polish title Bieguni). I haven't yet read that novel but have received a copy of Tokarczuk's newest book from Poland. As far as I know, the book does not yet have an English title and it is a bit challenging, at least for me, to find a fitting one. In Polish the title is Opowiadania bizarne whose English equivalent would be Bizarre Stories, except that there is no such word in Polish as "bizarne." Ms. Tokarczuk borrowed it directly from French or English, maybe attempting to make the title sound a little peculiar. Anyway.
  
  There are ten stories in this collection and indeed they all are wonderfully 'off-center.' To me they are kind of like literary equivalents of surrealist paintings. Some aspects of the reality that they present - not all! - have been distorted in certain ways. Almost like that famous René Magritte's picture, Time transfixed showing a locomotive, at full steam, jutting out of a fireplace - everything is superbly realistic except for the combination.
  
  Because of my advanced age I passionately love one of the stories, titled Seams (Szwy in Polish). An elderly widower notices one morning that the socks he is putting on his feet have seams along their whole length, from toes, through the instep, to the cuff. He has never seen such socks before. He also notices that the postage stamps are round, there are no pens that write in blue, there is a 0 on the face of the clock instead of 12, etc. Alarmed, he asks a neighbor about his strange discoveries. The woman patiently explains that he must be wrong, there have never been socks without seams, stamps have always been round, things have always been like that and to calm the man's nerves she offers him home-made liqueur. I can imagine hearing the man's terrified scream "Where is my world?" His entire universe of memories is gone. His past is gone. Only his body remains in this world. It would be hard not to shed a tear reading the distressing last paragraph. The emotional impact is almost as strong as in the saddest story about human impermanence I have ever read,
  The Foxes Come at Night by Cees Nooteboom.
  
  Two other stories get "honorable mentions" from me. In Transfugium Ms. Tokarczuk makes it clear that despite all the advances in technology, human loneliness and suffering is always the same. All Saints Mountain, the longest story in the collection, almost novella-size, is narrated by a renowned psychologist, author of a popular psychological test. Applied to children the test quite accurately predicts the directions of their further development. The psychologist - contracted to use her test on a group of children housed in seclusion in Swiss Alps - is lodged in a convent, serviced by a group of nuns. Ms. Tokarczuk offers gorgeous visuals but the tale makes quite an unexpected detour into religious territory and the author amuses the reader with odd ideas such as 'manufacturing of saints' and trade in holy people's relics.
  
  While some of the other stories do not seem to convey a particular moral or ethical message or alert the reader to the world's injustices and bleakness of human condition they demonstrate the power of literature in building surrealistic yet internally consistent worlds in the stories.
  
  Three-and-three-quarter stars.
  
• 
  nastya

  This is my first Tokarczuk and can't say I'm impressed. The collection felt slight, weak, underdeveloped. Just a few times I started to get the strange vibes of Yorgos Lanthimos' work but these stories just ended abruptly without real development of ideas. And for such a tiny collection there was way too much filler.
  Just a hodgepodge of ideas that never left me satisfied.
• 
  Vera Sopa

  Não é fácil uma curta história nos arrebatar. Eu gosto de episódios, sínteses, e curiosidades. As pequenas histórias satisfazem a minha impaciência. E quando elas me tocam e são tão precisas e exatas que não necessitam sequer de uma vírgula a mais dou-me por feliz com o tempo que lhes dediquei. E ainda fico a remoer sobre o que li.
  
  Olga Tokarczuk usa palavras delicadas e convictas de quem parece que o faz na oralidade. De uma beleza extraordinária. E de uma consciência do mundo e dos homens que arrebata o leitor. Um fenómeno que é compreendido por quem a lê. Histórias Bizarras é um pequeno livro com dez imperdíveis histórias. E não é de surpreender o lado sombrio que inquieta, sequer a ligação com a natureza que assombra. Indiferentes não ficamos, seja quando remonta ao passado, fique no presente ou projecte o futuro. O que se pretende é que olhemos para nós.
  
  Um livro aveludado que se sente com a ponta dos dedos. E com a mente aberta e o coração apertado.
• 
  P42

  
  
  Minęło trochę czasu odkąd skończyłem czytać ten zbiór, ale może to i lepiej. Zwłaszcza, że podchodziłem do czytania tej książki trzy razy i dopiero za tym trzecim udało mi się ją skończyć. Co się stało?
  
  + opowiadania są naprawdę bizarne, różnorodne, przez co ciekawie zapoznaje się z każdym z rozdziałów; ale czy ostatecznie te opowiadania są ciekawe same w sobie? o tym dalej
  + dwa ostatnie opowiadania są tak dobre, że zasługują na oddzielny plus i dlatego książka ma u mnie 4 a nie 3 gwiazdki
  + przemyślenia autorki wplecione w fabułę, świetna sprawa, dużo można sobie zaznaczać
  
  +/- zasada jest prosta: im opowiadanie Tokarczuk jest dłuższe, tym jest lepsze = bardziej rozbudowane, ciekawsze, wyraźniej widać tam jakąkolwiek strukturę; te po kilkanaście stron nie mają dla mnie większego sensu
  
  - połowa DOSŁOWNIE połowa opowiadań w zbiorze jest po prostu o niczym jak dla mnie; historie bez kontekstu czy morału, kończą się w dowolnym momencie... no masakra
  
  Lektura ta była dla mnie sporym zaskoczeniem po "Pługu", który absolutnie uwielbiam. Koniec końców prawda jest taka, że nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z tą autorką - oby pozytywnego :)
  
  
• 
  BukowyCzytajnik

  Wczoraj ją skończyłam czytać i jak na pierwszą pozycję od tej autorki podobał mi się ten zbiór. Tak jak samo słowo "bizarne" oznacza opowiadania były dziwne, niepokojące, trochę zabawne, ale nie ważne ile miały stron zakończenie zawsze było niespodziewane 🙈 Bardzo ciekawy kalejdoskop uczuć czułam przy czytaniu tego! 😍 Oczywiście nie wszystkie mi się podobały jak to opowiadania ale było sporo wartych uwagi 😄
• 
  Tetyana Dubyna

  Уже вкотре дивуюся закоріненості польського суспільства у вірі. Для них це частина реальності, що відбувається тут і зараз.
  
  Добрі:
  ● "Пасажир"
  ● "Візит"
  ● "Правдива історія"
  ● "Гора всіх святих"
  ● "Календар людських свят"
  
  Дещо химерний переклад і специфічна стилістика. Варто допрацювати.
• 
  Girl

  Wrażenia mieszane. Są opowiadania czterogwiazdkowe i są opowiadania dwugwiazdkowe - napisane bardzo dobrze, ale treściowo nie robiące nic nowego. Hm hm.
• 
  Monika

  Gdyby nie "Pasazer" i "Serce", dalabym 5. Te dwa zdecydowanie odstaja, brak im sensu, a przynajmniej ja tego sensu nie znalazlam.
  
  Za to ostatnie dwa zostawily mnie z otwartymi ustami. WSPANIALE!
  Przypomnialy mi moj ulubiony "Prawiek".
  Zdecydowanie nasza noblistka jest w swietnej formie. Czekam na dalsze, jak zawsze pieknym jezykiem pisane, ksiazki. Oby jak najwiecej!! Uwielbiam!
• 
  Lavinia Băra

  "Povestiri bizare", Olga Tokarczuk
  
  Am mutat cartea "Poartă-ți plugul peste oasele morții" în toate locurile posibile din casă. O deschideam, ca mai apoi s-o închid la loc. Cu teamă de titlu, cu teamă de conținut și cu teama că n-o să-mi placă.
  
  Cum am o perioadă în care mă confrunt cu diagnosticul "citire lentă", mi-am zis că poezia și volumele de povestiri sunt singurele care mă pot scoate din starea aceasta. Nu, încă nu am reușit să-nving boala, dar mă străduiesc. 😅
  
  Așa am ajuns la volumul cu povestiri al Olgăi Tokarczuk, laureata premiului Nobel pentru Literatură a anului 2018. "Povestiri bizare" este o colecție de 10 proze scurte care de care mai stranie, bineînțeles.
  
  Suprarealism îmbinat cu banal. Fără concluzii. Doar cu o listă luuuungă de interpretări. O carte cameleonică încărcată de simboluri. Granițele dintre uman și animal, dintre viață și moarte sunt foarte fragile. Reconcilierea omului cu viața și natura sunt fin subliniate. Stilul fiecărei povești diferă. Avem povestiri istorice, SF, thriller, gotice, politice de la care s-ar putea realiza ușor scenarii de film, chiar dacă nu toate conving la fel de mult.
  
  Acțiunile se petrec atât în trecut cât și în prezent sau viitor. Ne întâlnim cu specii noi de copii, clone, sfinți, zei, dar și oameni obișnuiți.
  
  V-aș povesti despre fiecare poveste în parte, dar v-aș putea lua din curiozitatea de a o citi și n-aș vrea. Însă vă las să meditați la răspunsul acestei întrebări: ce spuneți despre anxietatea legată de noile tehnologii?
  
  Cea mai emoționantă mi s-a părut "O istorie adevărată" - aproape toți ne putem imagina o întorsătură a evenimentelor în care ne pierdem propria viața (chiar și figurativ). Iar "Copiii verzi sau Istorisirea straniilor întâmplări petrecute în Volînia, relatate de William Davisson, medicul Maiestății Sale Ioan Cazimir" a fost deliciul lecturii.
  
  Și pentru că mi-am făcut o idee despre Olga Tokarczuk, și pentru că a fost o lectură antrenantă și plină de imprevizibil, îmi voi face curaj să încep curând și cartea de care vă spuneam la începutul prezentării.
  
  "Omul pe care îl vezi nu există pentru că îl vezi, ci pentru că se uită la tine."
  
  Haideți să ne uităm mai atent la persoanele din jurul nostru! Nu se știe când apare bizarul. 🙂
• 
  Magdalith

  3.5
  
  Oceniłam każde opowiadanie osobno, ocenami szkolnymi 1-6 (były dwie piątki i te dwa opowiadania zapamiętam na długo) i wyszła mi średnia 3,8. Coś słabo jak na noblistkę. Ale ja mam już taki osobisty problem z Tokarczuk. Czytam ją od co najmniej 12 lat (z tych pierwszych lektur niewiele pamiętam, choć widzę że oceniłam niektóre 5/5) i mimo iż jestem świadoma, że jest pisarką wyjątkową i być może wybitną, to niekoniecznie, i nie zawsze, nam ze sobą po drodze. Mogłabym to porównać do atrakcyjnej, przystojnej osoby, którą spotykamy, i zdajemy sobie sprawę z tego piękna, ale na nas ono w ogóle nie działa. Tak - doceniam Tokarczuk, ale mnie nie kręci.
  
  W przypadku tych tekstów, chociaż tak naprawdę nie ma się do czego przyczepić i zdecydowanie jest to pisarstwo wysokiej próby, miałam to samo, co w przypadku "Prowadź swój pług...". Pierwsza myśl to: "Ale to już było". Pewnie wchłonęłam za dużo filmów i seriali, za dużo Black Mirror i Atwood, za dużo SF i popkulturowej dystopii - jestem już na etapie, że wydaje mi się, że wszystko to już zostało wyeksploatowane. I chociaż językowo te opowiadania są bardzo przyjemne (a raczej: przyjemnie nieprzyjemne, bo każde z nich niepokoi swym klimatem), to jednak nie wszystko, one chcą nam coś powiedzieć, Tokarczuk zdecydowanie ma dla nas ważny komunikat do przekazania (robi to przecież nie tylko poprzez swoje pisanie). A ten komunikat jakoś nie robi na mnie wrażenia.
• 
  Czarny Pies

  I hope that Bizzaroid Tales which I read in French will soon be available in English as it is a stellar collection of stories where the weaker efforts still contribute significantly to the overall reading experience. In it one finds virtually all the themes and concerns of Tokarczuk's oeuvre. She attacks the Roman Catholic Religion in a systematic, clinical fashion. She expresses her dislike of the Polish state. Drawing on her experience as professional psychologist, she explores how natural processes impair the individual's ability to correctly perceive reality. Finally, as a fervent ecologist she warns us that humans society is at war with nature and that our social practices increasingly run contrary to natural processes. What has changed in this work, is that Tokarczuk has lost her charming youthful insolence. In places, one finds her morbidly obsessed with her own death much in the way Hemingway, another Nobel Laureate, was in the "Snows of Kilimanjaro". I hope that her fears are premature in this area.
  I am giving Bizzaroid Tales five as a whole. Below are mini-reviews and ratings of the individual stories.
  The Passenger 2/5
  In this eerie but inconsequential story, Tokarczuk addresses from the stance of an experienced psychologist the persistence of childhood fears into adult life. "The Passenger" at least has the merit of being extremely short.
  The Green Children 5/5
  In this very clever piece, Tokarczuk demolishes the great Polish national myth of the Deluge (1648-1667) or Potop during which Poland lost a third of its population due to a series of Russian and Swedish invasions. Poles view the era as one of great trial from which they survived through heroism. Tokarczuk treats the warring as distraction focussing instead on a pair of very sweet green children that have been discovered near Lvov. The narrator, an Englishman who is the King's private physician, decides to investigate the children because an injury prevents him from accompanying the King to the front. It is discovered that the children who are vegetarian come from a peaceful country east of the Ukraine. A life without war is thus available to anyone who moves to their country, turns green and sprouts leaves. The English physician decides to leave for France but his Polish assistant goes to the children's land.
  Jars 3/5
  A lazy young man who has never worked decides after his mother's death to live off the jars of preserves that she had made during her life. Eventually, he eats the contents of one containing a lethal bacteria. He dies leaving it to his mother's friends to arrange the funeral.
  Stitches 4/5
  An aging widower notices that all his stocks have vertical stitches from top to bottom, that ink is brown and that stamps are round. He cannot remember when the changes occurred.
  The Visit 4/5
  At at unspecified time in the future families have been replaced by egotons which are communities of humans cloned from a single source. The important thing its not to look another member of one's egoton in the face as doing so can provoke a psychological crisis. Visits from members of other egotons are extremely painful.
  True Story 2/5
  A professor attending a colloquium in a foreign country where he does not speak the local language loses his wallet with identity cards while trying to help a woman who has fallen down. He is never able to get back into his hotel.
  The Heart 3/5
  The recipient has undergone the transplant of an illegally acquired heart. Stricken by his conscience he travels to a Chine in order to ask a wise monk who the donor was. Unable to understand the answer in Chinese, he returns home and gets on with his life.
  Transfugium - The Defection Centre 4/5
  The protagonist arrives at a Transfugium that offers an organic suicide or defection to the other side. The reason for the visit is to participate in a small ceremony to mark the completion of her sister's transfugation initiated six months earlier through which she will be transformed into a wolf. Not being able to articulate why, the protagonist is ill at ease. She has trouble determining the sex of the doctor whom she dislikes. The androgynous Dr. Choi tells her that she must view the event as a simple metamorphosis like those described by Ovid. The problem, according to Dr. Choi, is that Westerners think that they are radically different from other humans and other living things such as trees. The remaining members family arrive. They watch as the sister's protagonist, now a wolf, disappears into the forest.
  All Saints' Mountain 5/5
  A famous psychologist arrives at a special children's Institute in the Swiss alps. Her assignment is to administer a test that will predict the future lives of the young people. Dying with cancer, the psychologist speculates that the Institute selected her because she would have little time to tell anyone else about what she sees. While she is conducting her tests, she is housed with a group of very kindly and serene nuns who have a small convent on the institute's property. As her testing ends, the psychologist deduces that they clinic have been cloning saints from DNA gathered from saints with incorruptible bodies. The children at the Institute had in fact all been very nice. Disappointed that the church is using unethical science, the psychologist departs to live out her remaining days elsewhere.
  Secular Feast Days 3/5
  Over three hundred years prior to the start of the story, plastics had created a crisis threatening to destroy all human life. Monodikos (presumably the same as Monad the supreme being of the pre-Socratic philosophers) arrives. He saves the world by taking all its injuries unto himself. Every year he dies and is reborn like Dionysius. Human society organizes itself around a calendar of secular feast days that mark the stages of the annual life and death cycle of Monodikos. When finally Monodikos dies permanently at the age of 312, organized religion finds a way to cover it up and carry on as before. Although the plot is predictable, the mood is delighfully macabre. While not being particularly strong on its own, it provides an excellent concluding instalment to the collection.
• 
  Paya

  Bardzo podobały mi się te opowiadania. Podczas lektury tej książki zachwycałam się tym, jak Tokarczuk pisze i jednocześnie niepokoiłam tym, o czym pisze. To dosyć równy moim zdaniem zbiór opowiadań, z których przedostatnie najbardziej mnie poruszyło. Chyba po prostu bardzo lubię styl pisania Tokarczuk z jej piękną prozą, umiejętnością doboru słów i taką bogatą barokową wyobraźnią. I mimo że w tych opowiadaniach problemy, które spotykają bohaterów, są wielkie, to same opowiadania nie są patetyczne. PS. Jestem ciekawa, co by się stało, gdybym wróciła do "Gry na wielu bębenkach" - gdy za pierwszym razem czytałam ten zbiór, nic mi się w nim nie podobało (tu wstawiłabym emoji, z małpką zakrywającą oczy). Teraz może byłoby inaczej.
• 
  iva°

  kao u većini zbirki priča, mišung manje-više uspjelih, s time da olga tokarczuk zna pisati pa makar neke teme meni osobno bile manje napete, svojim dotjeranim stilom uspije svakoj dati čara.
  "bizarno" u ovom smislu znači "futurističko", "eventualno moguće"; ne prelazi granicu potencijalnosti da se tako nešto neće dogoditi ili se već ne događa, skriveno od naših očiju. ima svojevrsne topline i nježnosti kojima je protkana cijela zbirka; ovo je jedno od najmirnijih i najnenasilnijih djela koje sam čitala u posljednje vrijeme.
• 
  Mihal

  Ciekawe opowiadania, niektóre (pozytywnie) dziwne. Znakomita rozrywka intelektualna! W trakcie lektury nasuwały mi się skojarzenia z serialem "Black Mirror". Świetne.
• 
  Joanka

  Jak to ze zbiorami opowiadań bywa, „Opowiadania bizarne”Olgi Tokarczuk są trochę nierówne, ale przeczytałam książkę z wielkąprzyjemnością i często czułam ten przyjemny dreszcz, który opowieści miaływywołać. Tak naprawdę nie podobały mi się tylko dwa – nijakie „Serce” i „Prawdziwahistoria”, która jest moim najbardziej znienawidzonym typem narracji i pewniejednym z największych koszmarów. Kilka było przyjemnych, choć dość prostych,żeby nie powiedzieć banalnych („Szwy”, „Pasażer” czy „Przetwory”), gdzie pozatym chwilami przyjemnym mrowieniem, nic więcej się emocjonalnie iintelektualnie nie wydarzyło.
  
  Co mnie naprawdę ucieszyło, to fakt, że Tokarczuk najlepiejwypadła w tekstach stojących bezpośrednio na półce z fantastyką lub sciencefiction. Klasycznie fantastyczne „Zielone dzieci” nie są może opowiadaniemwybitnym, ale niezwykle przyjemnym i spójnym. Natomiast cztery opowiadaniasci-fi są naprawdę doskonałe. Zarówno kameralna „Wizyta”, duszne i niepokojące „Transfugium”,a wreszcie bolesny „Kalendarz ludzkich świąt” i moja ulubiona „Góra wszystkichświętych” są bardzo klasyczne, ale także pełne wyobraźni i zostawiające nietylko z poczuciem dziwności, ale i ciekawymi przemyśleniami.
  
  Cieszy mnie, że literatura fantastyczna (spekulatywna?) trafiaznowu na salony, staje się popularna w szerszych kręgach. Radek Rak zdobywaNike, Tokarczuk Nobla. Wciąż jeszcze pojawiają się sceptyczne komentarze ipobłażliwe spojrzenia, ale to tylko kwestia czasu. Tak myślę. 
• 
  Иванка Могилска

  Тези разкази си имат всичко необходимо, за да са едни много хубави разкази. Аз разбирам това, оценявам ги, но не съчувствам на героите им, не се вълнувам с тях, не научавам нищо за себе си и света като ги чета. Разглобявам ги, разглеждам ги, мисля си колко хубаво би било "Истинска история" и "Бурканите" да са написани от Дино Будзати - този виртуоз на всекидневния, битов, обикновен ужас, внезапната проява на злоба, ярост и насилие от обикновени хора, майсторът на поддържане на вътрешното напрежение.
  
  Много се впечатлих от последните два разказа, те са моето откритие и заради тях съм доволна, че дочетох книгата. "Планината на вси светии" и "Календар на човешките празници" ми приличат ужасно на "Правек и други времена", нищо че са си чиста фантастика. Мисля, че ще се връщам и ще ги препрочитам, точно както и "Правек".
• 
  Marta Duda-Gryc

  Nierówne te opowiadania - niektóre oszałamiają, przy innych tylko kiwa się głową, hmm, ciekawe, ale jakby bez denoument, czegoś zabrakło. Za to język - rozkosz wszędzie, rozkosz czysta. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak mi brakowało takiej pięknej polszczyzny literackiej - za dużo ostatnio czytania "po obcemu" albo za dużo prozy o przezroczystym języku, w której słowo to konkret i tyle, ma być tylko jednoznacznym nośnikiem akcji lub emocji.
  Na dwie z tych historii będę głosować bez wahania przy wybieraniu opowiadań kandydujących do nagrody Zajdla (oceniam je na 5 gwiazdek - "Wizytę" i "Kalendarz ludzkich świąt"). Może się fantastyka przy okazji przebije trochę do mainstreamu?