A Feeling of History by Peter Zumthor

A Feeling of History Reviews

• 
  Philippe

  Recently I spent an afternoon with three books: A Feeling of History, a conversation between Swiss architect Peter Zumthor and historian Mari Lending; Instant Light, a photo book that collects the polaroids of the Russian director Andrey Tarkovsky, and Huishoudkunde (‘Domestic Science’), a poetry collection by Flemish author Max Temmerman. Delightful how these books, completely unexpectedly, resonated with each other.
  
  The Zumthor book deals primarily with two Norwegian projects conceived around an explicitly historical datum: the Allmanajuvet Zinc Mine Museum and the Steilneset Memorial (in memory of those perished as a result of 17th century witchcraft trials). There are also more peripheral reflections on the never-executed design for the Berlin-based Topographie des Terrors, the Kolumba Museum in Cologne and on the projected Los Angeles County Museum of Art (LACMA). With his buildings and installations, Zumthor wants to spur visitors’ capacity for ‘emotional learning’, to bring back feelings of a lost time, to entice them to not just look at a place but into it. “I believe it is more about creating a feeling for things that are absent than about creating a feeling of presence for things lost.”
  
  Cut to the Temmerman’s poetry collection that revolves around mysterious and mundane images of domesticity and how they connect us back to historical presences. One of the poems - Constellations of proximity - runs as follows (in my own translation):
  
  The surface of happiness seems
  a darkened room full of glowing lamplets.
  The dumb devices
  consolidate constellations of presence.
  The remote controls, laptops and printers,
  the washing machines and televisions
  form galaxies of protection,
  an electronic labyrinth that soothes.
  A past glimmers in proximity.
  Someone was here before.
  I can read his traces.
  
  Back to Zumthor who describes one of the buildings that are part of the Allmanajuvet project as a more traditional museum: “The gallery shows objects found in the mine, such as buckets, cubes of dynamite, and mining tools. The display is reminiscent of a nineteenth-century museum with small glass showcases - a kind of history museum in situ. The objects are illuminated by the daylight that trickles into the black boxes through narrow shafts from above. It is the light that once fell on this modest mining equipment.”
  
  
  
  So lovely to find architect and poet to stumble into one another, searching for the reassuring traces of departed others, in a room in which the darkness is punctuated by tiny islands of illuminated peace.
  
  Onwards to Tarkovsky, who later in life was a great amateur of the Polaroid instant camera. The pictures are gorgeous, evanescent, chimerical, saturated with pronounced greenish, blueish and yellowish casts.
  
  
  
  Also Tarkovsky sees himself as a successor, as someone who belongs to and sustains a particular tradition. The act of remembrance then becomes an essential part of the creative act. It ties a potentially painful past to the fundamental affirmation that is embedded in an artistic image. For Tarkovsky, “remembering is a choice of love and mercy, a gamble of faith and hope that liberates the heart from the pain of events that are now over, dead and finished, towards the openness of a new and different way of life that is still connected to the present.”
  
  I am leaning back into Temmerman’s universe with his poem ‘The nobility of generations’:
  
  Our garden hosts the trees of yore.
  In my bedroom slept the fathers
  of my father. Phrases that I never
  would utter, roll with foolish aplomb
  over my lips as if from the mouth
  of a ventriloquist. When high summer
  and the hours linger, then this question
  rises straight into heaven: whose lives are we living?
  In winter there is no time for these concerns.
  During the days of cold confined we think
  hopefully like a patient about what has been
  prescribed to us. Nothing is ever finished
  and so we move on, with the
  resignation of a typesetter. From generation to generation
  to generation: we pass on knowledge, and on.
  
  Tarkovsky: “The true artist always serves immortality, striving to immortalize the world and man within the world.”
  
  Zumthor: “Essential to the notion of emotional reconstruction, as I use the term, is that it has the quality of a shared experience. I can compose a piece of architecture with materials, light, shadow and sound, and give it a presence most people would be able to associate with something in their personal landscape of emotions. We are all come from somewhere, we are all full of highly personal images that are dear to us; we are all full of history.”
  
  And so we find three artists working in different media - the still and moving image, the written word, space materialised - to establish bridges between the past and the present and the future, between the idiosyncratic and the universal, between protection and exposure, fate and contingency.
  
  I’m giving the final word to Max:
  
  Futurism
  
  There’s poetry involved, rectilinear
  and inflexible as a schema.
  But there is also a small sorrow, almost invisible.
  Barely larger than the word.
  And we keep on careening. Nothing will be
  as it never was.
  It starts now. And now. And now.
  Everyone is a remembrance.
  And every remembrance
  is a landscape within a landscape.
  
  Note: I posted an identical review for each of the three books mentioned. Some specific comments about the Zumthor book. It's a small booklet, quite expensive, but a nice object in itself. Zumthor's reflections are illuminating, but his interlocutor Mari Lending is too keen on displaying her erudition. In a subsequent reading I'm planning to skip her extensive interventions. I should also add that the text is accompanied by a limited number of black-and-white photographs by Hélène Binet. In a short postscript Zumthor explains that these are images of paved paths on the Acropolis, designed and built by the Greek architect Dimitris Pikionis (1887-1968) and incorporating stones and rubble collected from older buildings all over Athens.
• 
  Alex Pontes

  Loved it. Zumthor’s architecture always connects with history and emotions in his buildings and writings. A true architect, one of my favourites.
• 
  Mohadeseh

  این کتاب در واقع ضربه ی نهایی سه گانه ی زومتور هست که با محوریت پروژه ی موزه ی معدنش نوشته شده.
  
  از نگاه زومتور معماری نمایش دهنده ی زندگیست.
  نقطه ی شاخص او در بناهایی که خلق میکند برخوردش با مصالح بناها است.
  
  محور کتاب؛ مصاحبه ی بین ماری لندینگ و زومتور است.
  
  در مقدمه ی ماری لندینگ، ابتدا کلماتی مطرح میشوند که در ذهن ما پیوند میان مدرنیته و صنعت معدن را یادآور میشوند.
  
  سپس نظریه ی کریستال استندال در باب عشق را مطرح میکند و افسانه ای نروژی که هر عاشق چوبی را در معدن کریستال می اندازد و بعد از مدتی دسته ای کریستال به معشوق خود پیش کش میکند.
  
  لندینگ معتقد است این نظریه و افسانه درگیر تاریخ و زمان است و این‌همان وجه اشتراک با کارهای زومتور است.( عامل زمان، برای تبدیل پروژه به یک مسئله تاریخی_فرهنگی مهم است)
  
  در *سوال اول* لندینگ از زومتور، این مسئله مطرح میشود که آثار زومتور با آگاهی زیادی نسبت به تاریخ ساخته شده اند.
  
  زومتور از محل تحصیل خودش صحبت میکنه که رویکردی باهاوسی داشته و تلاش همه در طراحی یک نوع تاریخ ستیزی بوده. اما بعدها فهمیده که هر آنچیزی که اطرافش هست مرتبط با تاریخه و چیزی که باعث آرامش خاطر او بوده این مسئله ی " بخشی از جهان بودن" هست.
  
  زومتور درباره ی ساختمانهایی که طراحی میکنه میگه که *دوست داره اونها جزئی از بستر باشند*
  
  و ذکر این نکته در پایان این سوال ضروری هست که منظور زومتور تاریخی نیست که در محیط آکادمیک یاد میگیریم.
  
  بلکه منظورش احساس تاریخیه. حسی که در چشم اندازها پنهان شده و باعث همون احساس جزئی از یک کل بودن میشه.
  
  ماری لندینگ یک تاریخ دان هست. او به تفاوت بین حقیقت و واقعیت اشاره میکنه.
  
  حقیقت؛ دستخوش تغییر نیست
  ولی واقعیت؛ با گذر زمان تغییر میکنه.
  از حس مکان حرف میزنه، حسی تاریخی که بالاتر از حس تاریخی اسناده.
  
  زومتور میگه توی هر سایتی که میخواد طراحی کنه ابتدا به نظاره ی اون سایت میپزدازه و سعی میکنه سایت را بفهمه و به احساساتش اجازه جاری شدن میده. بعد از اون شروع به خلق میکنه( حس میکنم یک نگاه شاعرانه ای نسبت به بستر داره که اجازه میده در خوانش محل طراحی بروز پیدا کنه)
  
  اون معتقده وقتی بلد باشیم خوب نگاه کنیم میتونیم خوب کشف کنیم و این یک چالش نیست.
  
  اون همواره در تلاشه که بازدید کنندگان بنا ابتدا حس مکان را درک کنند.
  
  لندینگ خیلی هم موافق رویکرد زومتور نیست و نقدی بر اون وارد میکنه که پدیدار شناسی اش کوته بینانه است. زومتور میگه همیشه دنبال شگفتی بوده و این شگفتی براش حاصل دیدنه و میتونه توی یک مکان قصه هایی که بر بنا رفته و جزیی از تاریخشه را درک کنه.
  
  زومتور معتقده معماری میتونه موضوع های از دست رفته را احیا کنه و احساسات را تهییج کنه.
  در واقع معماری خیلی فراتر از واژه ها میره و مفاهیمی را یادآوری میکنه که شاید فراموش شدند.
  
  
  پیشنهادش به معماران جدید اینه که عجله ای برای وارد کردن منطق در کارهاشون نداشته باشن و اول طراحی حسابی به کشف و شهود بپردازند.
  
  ماری لندینگ از زومتور میپرسه اون چیزی که تو بهش میگی تاریخ در واقع بیشتر زمان هست نه تاریخ. یک مدل تاریخ نهفته در اشیا.
  
  پیتر زومتور در جوابش میگه که از نظرش همینطوره زمان دارای حسه و این احساس خودش دارای فرمه.
  
  زومتور میگه این موزه( موزه معدن) یک موزه ی سربازه بیشتر از اینکه کارکردش مثل موزه های مدرن باشه روی مسیری که ردپاهای معدن بوده تحقیق کرده و یه دور رفتار کارگران معدن را برای خودش بازترسیم گرده تا مسیر گردشگری موزه شکل بگیره. به این علت مداخله اش در حد اتاقک های سیاهی هست که یاداور دنیای صنعتی هستند و توی اون اشیا نمایش داده میشن . توی اتاقک ها تاریک و تنگه و اشیا از بیرون نور میگیرن و در واقع یه جورایی حس معدن را القا میکنه که یه نور از جایی میاد تو که متوجه نمیشیم. و بعد میرسن به یه پنجره رو به منظر.
  زومتور میگه مخاطب از یک جا دیگه گردشگر نیست بلکه داره در مکان تعمق میکنه و دچار کشف و شهوده.
  
  لندینگ به دو پروژه ی زومتور در نروژ اشاره میکنه که یکی همین موزه معدن است و دیگری یادمان استینلست. هر دو یک وجه اشتراک دارند اینکه بر بکر بودن مجموعه تاکید دارند اما نحوه ی برخوردشان با موضوع متفاوت است.
  
  
  زومتور میگه که در موزه معدن با چیزی روبه رو بوده در حالیکه توی پروژه ی یادمان هیچ چیزی به جز اسم آن وجود نداشته است. در واقع در پروژه ی یادمان تنها باید واقعه ای را یاداور میشد که هیچ شکل فیزیکی مشخصی نداشته.
  
  
  لندینگ میگه شما معمار فرم محوری نیستید و در بناهایی که ساختید یک همگنی ای دیده میشه و یک جور اتصال با زمین.
  زومتور در جواب میگه همه ی بناهاش به محیط توجه دارند و برای همینه که اتصالشون با زمین مشخصه و بعد به تجربه ی متفاوتش در موزه لس انجلس میپردازه.
  
  
  توی این پروژه متفاوت اون میخواسته تعریف همیشگی موزه را که به صورت دایره المعارف اشیا باشه کنار بزاره. میخواسته برای "اشیا بی خانمان" مسیر آزادی را طراحی کنه که در پیوند باشهر هست نه در پیوند با اشیا و این پلان منعطف باعث بشه در موزه پویایی اتفاق بیوفتد و مسیر توسط بازدید کننده انتخاب شود.
  
  زومتور میگه توی موزه لس انجلس قرار بوده درباره ی اشیا متفاوتی صحبت بشه نه فقط یک اشیا پس سعی کرده موزه ای که طراحی میکنه با آغوشی باز و بی طرفانه فقط اشیا را نمایش بده.
  
  ایده ی زومتور درباره ی ارتقا موزه داری و این حرکت آزاد بین اشیا مورد توجه لندینگ قرار میگیره و میگه براش یادآور راه رفتن توی سایت باستانی و الهه خاطره است.
  فضا، مصالح و نور چیزهایی هستندکه زومتور اونها را مصالح معماری مینامد.
  زومتور میگه من ترجیح میدم فکر کنم توی یک جای تاریکم و بعد از خودم بپرسم دوست داری کجا نور وارد کنی( در واقع با نور طراحی کنه)
  
  آخر کتاب به این میرسه که چیزی که زومتور دنبالشه بازسازی احساسی هست. اینکه انسانها متصل به رشته ی گذشته و اینده اند و جزیی از این هستی هستند.
  
  اون میگه اوایل مدرنیته گاها ادمها میترسیدند بگن ما از تاریخ خوشمون میاد. ولی کم کم به این نتیجه رسیدند تاریخ حضور پررنگی در بازسازی احساسی و ایجاد اتمسفر داره.
  
  موهولی ناگی: حافظه فرهنگی چیزی را در انسان لمس میکند که از حضور آنی او قدیمی تر و بادوام تر است. چیزی که او را به حرکت وامیدارد؛ زیرا که در آن تکامل فناناپذیر خویشتن را مشاهد�� میکند.
• 
  Amir

  Weak and light. (نقد فارسی در انتها)
  Why would it really have to be published as a book when it is a web interview almost?
  The book impaired by the gap between the interviewer and the architect's mentality. As a result, she talks for herself, and peter answers to himself. You can easily remove all the questions and only read the answers and almost lose nothing.
  Zumthor's words, compared to his other book "
  Thinking Architecture", are less riched. There are, of course, a few important tips on the history and his design approach.
  I wish this text was summed up and edited. The result was an interesting short article about the analysis of peters works and atmosphere.
  I wish there was an architect who interviewed Zumthor.
  The book is failed.
  
  ضعیف و لاغر. چرا واقعا باید چنین متنی که نهایتا یک مصاحبه اینترنتی هست به عنوان کتاب چاپ شود؟
  بدترین جنبه کتاب ارتباط نداشتن سوال های پرسش کننده به فضای فکری پاسخ دهنده هست. در نتیجه پرسش کننده برای خودش سخنرانی میکند و زومتور هم حرف خودش را میگوید. به راحتی می توانید تمام سوالات پرسش کننده را حذف کنید و فقط پاسخ را بخوانید. تقریبا چیزی از دست نمی دهید.
  گفته های زومتور هم در مقایسه با کتاب دیگرش "
  معماری‌اندیشی" کم مایه تر است. البته نکته های مهم معدودی درباره تاریخ و جهت طراحی اش در زمینه گرایی ارائه میکند.
  کاش این متن ویرایش، سوال ها حذف و گفته های زومتور خلاصه میشد. یک مقاله کوتاه جالب درباره تحلیل کارهایش و زاویه نگاهش به دست می آمد.
  ای کاش یک پرسش گر معمار با زومتور مصاحبه میکرد.
  کتاب از دست رفته ایست.