| Title | : | Makkelijk leven |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | - |
| Language | : | Dutch; Flemish |
| Format Type | : | Hardcover |
| Number of Pages | : | 96 |
| Publication | : | First published March 1, 2017 |
Tijdens een verjaardagsfeestje voor Julia staat hun schoondochter Hanna – op wie Tom en Julia niet dol zijn – opeens voor de deur. Snikkend vertelt ze dat ze door Stefan is geslagen en dat dat niet de eerste keer is. Moet Tom zijn lievelingszoon Stefan aanspreken op zijn gedrag? Of loont het misschien meer om de adviezen uit zijn zelfhulpboeken in praktijk te brengen, zoals zijn bekende richtlijn 'Probeer problemen niet altijd op te lossen door eraan te denken; vaak worden ze eerder opgelost door er niet aan te denken'?
Makkelijk leven laat zien hoe een man die met zijn levensinzichten zo succesvol is opeens alle zeilen bij moet zetten om de problemen in zijn eigen leven het hoofd te bieden.
Makkelijk leven Reviews
-
***This review is in Dutch because the book was only published in the Netherlands. ***
Ik vind het super gaaf dat het boekweekgeschenk nog steeds elk jaar wordt uitgegeven, het is echt een week waarna ik uit kijk in het jaar. Daar komt nog bij dat ik de boekjes er erg leuk uit vindt zien en ze daarom tegenwoordig ook maar ben gaan verzamelen.
Mogelijke spoilers
Helaas is het wel vaak zo met Boekenweekgeschenken dat het niet helemaal mijn smaak is, maar daar probeer ik me vaak over heen te zetten. Toch vond ik de eerste 80% van dit boek erg leuk. Ik vond de hoofdpersoon interessant en ik was erg nieuwsgierig naar hoe het zou aflopen en waar het verhaal überhaupt heen ging. De schrijfstijl was ook erg prettig en het boekje las lekker vlot. Ook al had ik wel een paar aanmerkingspunten zoals dat ik het vervelend vond dat de hoofdpersoon de hele tijd maar in gedachten bleef malen. Ik heb liever dat er gewoon een duidelijk verhaal is dan dat de hoofdpersoon alle verschillende scenario’s aftast en verschillende uitkomsten van scenario’s uitprobeert in gedachten. En sommige vergelijkingen waren een beetje apart, zoals de interesse van vrouwen vergelijken met koffie apparaten.
Maar ik vond het concept van dit boekje wel erg leuk en het was interessant om eens van een schrijvers standpunt te lezen en hoe zij door het leven gaan. De onderwerpen die werden aangesneden waren heel boeiend en leuk om te lezen. Maar helaas vond ik het plot en de twist minder leuk. Het huwelijk van Stefan en Hanna interesseerde me vrij weinig. En omdat het in het begin van het boek naar voren kwam dat Hanna verschrikkelijk saai en betweterig was vond ik het nou niet echt leuk dat het hele boekje eigenlijk om haar draaide. Daarom snapte ik ook niet dat Tom verliefd op haar werd. En hoe kun je nou iemand die zo veel wijsheid verteld in het begin van het boek, zo’n fout laten begaan.. Ik snap het helemaal niet van Tom zijn punt want hij heeft alles wat hij maar kan willen,wat hij ook heel erg duidelijk maakte in het begin van het boek.Dus waarom spreekt hij met haar af? Waarom denkt hij zo over haar? Dat irriteerde me enorm. Maar ook hoe zijn vrouw en zijn zoon reageerde vond ik apart. Er was in principe nog niks gebeurt dus ik vond de maatregelen om naar Canada te gaan van die vrouw en om eerst de tanden van je vader eruit te slaan en vervolgens naar Australië te immigreren nogal drastisch van de zoon. Verder gaat dit hele boekje om een mishandeling, een nogal ernstig onderwerp wat bij veel mensen gevoelig ligt. Ik vind de manier waarop de schrijver hiermee om is gegaan erg respectloos. Er is niet op de juiste manier door Tom gehandeld en ik vond dat het een beetje weggewuifd werd en overheen gepraat.
Dit einde was gewoon echt een anticlimax. -
De verteller van de novelle ‘Makkelijk leven’ van Herman Koch is een schrijver van zeer goed verkopende zelfhulpboeken. Ik ben geen liefhebber van dergelijke boeken. Dat kan ik beweren, ook al heb ik er nog nooit een gelezen, geloof ik. Dan is het vervolgens zo dat de novelle vol staat met zelfhulptips, die de verteller op zichzelf probeert te projecteren. Er doet zich namelijk een situatie voor dat zijn eigen boek dat Makkelijk leven heet, bruikbaar zou kunnen zijn.
Het gevoel dat mij steeds sterker bekroop, is: was er meer uit het thema te halen geweest, in ongeveer 90 pagina’s? Als stuurman aan de wal vermoed ik van wel. Het verhaal kabbelt voort, en er komt warempel wel een vorm van versnelling, maar juist van die wending werd de laffe smaak die zij bij mij opriep, beklijvender. De introspectie waartoe de verteller zichzelf uitnodigt, blijft veel te impliciet; het levert een spanningsboog op waarop niet te koorddansen valt. JM -
Ideaal boek voor als je een inhaalslag moet maken voor je reading challenge. Verder niet echt bijzonder.
-
This review is in Dutch because this is a Dutch book.
Voor het eerst doe ik een boekenweek als boekverkoper. Wel een beetje spannend! Maar, ik kreeg dus huiswerk mee, want het is natuurlijk handig als je het boekenweekgeschenk hebt gelezen voor je er honderden uit gaat delen :)
Ik had nog nooit iets van Herman Koch gelezen. Ik had dus een best wel literair boekje verwacht. Maar ik las de achterflap, en die sprak me eigenlijk best wel aan. het viel me ook alles mee (maar dat had je aan de hand van mijn rating misschien al wel gegokt). Het was helemaal niet literair geschreven, het las heerlijk weg.
Ik vind het hoofdpersonage een interessant karakter. Een schrijver van zelfhulpboeken, die zijn leven prima op orde heeft. Je moet ook niet te veel in zo een dun boekje willen stoppen natuurlijk. Wat ik zo leuk vind is zijn attitude over zijn boek.
Quote: "De werkelijke boodschap van mijn filosofie, als je het filosofie mag noemen, past op één A4'tje. Wat zeg ik? Een half A4'tje. De inhoud staat in feite in de inhoudsopgave. Het gaat erom dit alles uit te smeren over een boek van krap driehonderd pagina's. [...] Die driehonderd pagina's dienen een doel: mensen zijn eerder bereid om €19,99 neer te tellen voor een boek dan voor een A4'tje. Dat heet 'waar voor je geld."
Daarnaast
Al met al vind ik het dus zeker een aanrader. Ik ben - wait for it- verKocht. Probeer het gewoon. Koop deze week een boek, krijg dit erbij, en probeer. Misschien wordt je net als ik aangenaam verrast, en misschien valt hij tegen. maar in dat laatste geval heeft het je niets gekost - maar je lokale boekhandel wel wat opgeleverd :)
En wat ga ik er van genieten om dit boek uit te delen komende week :D -
Wat een saai en langdradig boek, bah! En dat voor een novella van amper 90 pagina’s.
Ik ben sowieso niet echt fan van Herman Koch’s schrijfstijl, maar naast de schrijfstijl zaten de karakters (en het hele verhaal) ook gewoon slecht in elkaar.
Hoezo gaat Julia opeens weg?? Hoezo gaan Stefan en Hanna opeens emigreren?? Er is niks gebeurd, behalve dat Tom wellicht verliefd is geworden op zijn schoondochter, en dat hij natuurlijk geen actie had ondernomen aan de hand van Hanna’s mishandeling.
Dit hele gedoe komt dan ook nog eens opeens naar boven in de laatste 10 pagina’s. De eerste 80 pagina’s werd vooral aandacht besteed aan de hersenspinsels van hoofdpersoon Tom, die niet bepaald interessant waren. Ik denk dat het veel leuker was geweest als er meer aandacht werd besteed aan de fouten van Tom en wat voor effecten dat vervolgens op zijn (gezins)leven heeft.
Dit had een heel interessant boekje kunnen zijn over huiselijk geweld en ethiek, maar in plaats daarvan is het een hele hoop onzinnig gezwets. -
Koch kan schrijven, dat is me wel duidelijk geworden uit dit kleine verhaal, het boekenweekgeschenk van 2017. Hij beschikt ook over een groot psychologisch dieptezicht: heerlijk hoe hij de zelfingenomen zelfhulpboekenschrijver Tom neerzet in een lange gedachtestroom die vooral blootgeeft hoe die man alle heikele problemen in zijn leven gewoon probeert te omzeilen. De ontknoping van dit verhaal is wat flauw, want je ziet het al van ver aankomen. Geen hoogvlieger, maar toch een boekje dat smaakt naar meer (Koch).
-
Tom Sanders si racconta: è diventato ricco e famoso scrivendo il manuale di autoaiuto “Easy life” che possiamo sintetizzare come la festa perpetua della normalità quotidiana. In sintesi: fai quello che ti piace, quello che ti fa stare tranquillo, che ti fa risparmiare energie, tempo, pensieri complessi. Lasciati essere quel che sei e lascia che sia quel che è. Accettati, perdonati, non metterti in testa di poter cambiare l’altro/l’altra: accettali e perdonali. Non intervenire subito a risolvere i problemi che si affacciano minacciosi alla tua finestra come nubi temporalesche compromettendo la tua tranquillità. Tanto ci pensa il tempo, prima o poi. Le nubi passano, il sole ritorna sempre.
“Ho iniziato Easy life partendo da questa premessa. Che anche le persone normali hanno diritto alla loro dose di adrenalina proprio come il sicario che si intrufola nella camera d’albergo, al loro tavolo del bar con le spalle al muro, a vivere la vita come se ogni minuto potesse essere l’ultimo. […] Ci si può sentire vivi anche restando a casa sul divano, in balcone, sulla metropolitana mentre si va al lavoro. È questo il messaggio che ho voluto consegnare le persone normali - le persone senza fantasia…”
La filosofia pratica di Tom sembra essere vincente: premiato da una famiglia serena, mai litigiosa, perlopiù in buona armonia. La moglie Julia è la compagna ideale, non si è mai messa in testa di poterlo cambiare, come le donne spesso aspirano a fare. Certo, tra i due figli ce n’è uno preferito: Stefan; l’altro, il maggiore, è troppo noioso e vive in un posto altrettanto noioso (il Canada). Peccato che Stefan abbia sposato Hanna, una donna così rigida, saccente, rompipalle insomma. Il cocco di mamma e papà viene guardato con indulgente compassione da quei bravi genitori.
Ma una bella sera tutto cambia quando, durante la festa per il compleanno di Julia, sul tardi si presenta alla porta proprio la detestata nuora e nella sua faccia c’è evidentemente qualcosa che non va.
Tom cercherà di approfondire la questione senza voler risolvere il problema; secondo l’idea di Easy life ogni interventismo è letale e il suo autore, fedele al dettame della tranquillità al primo posto, comincerà una tecnica di aggiramento della questione che però avrà degli effetti collaterali non previsti (la vita non è mica tanto easy, a volte...)
Ancora una volta Koch colpisce al cuore il luogo comune, l’ipocrisia e la mediocrità borghese con questo breve implacabile romanzo, dove tutti -o quasi- rappresentano delle pessime figure umane. -
Simpel boekje over partnergeweld en victim blaming. Het is maar 90 pagina's dik, maar het konden er even goed 30 geweest zijn. Herman heeft mij nog niet helemaal overtuigd, maar ik wil hem nog een kans geven, iemand aanraders? Dank bij voorbaat x
-
There was a point where I thought I was going to chuck this book across the room. Look, Koch can write, there is no question about that. But for a novella this book drags on. The mc is a man who thinks himself better than others with his self help books. He favorites his youngest son over the older 'boring' one and how he responded to abuse is unbelievable. And there were quite the few other things that I have a lot of thoughts on. In the end I just don't think this is a good novella.
-
Ik begreep de ophef rondom het Diner niet helemaal en begreep absoluut niet hoe dat een internationale hit was geworden. Ik vond het wel aardig maar meer ook niet. Datzelfde heb ik met zijn boekenweekgeschenk "Makkelijk leven". Het raakt me niet echt. Ik vind Koch een sympathieke man en een kunstzinnige duizendpoot maar als schrijver vind ik hem wat minder gelukt. Verder dan "wel aardig" kom ik toch echt niet.
-
Meh
-
Tom is een zelfhulpboeken-goeroe, een wereldwijd succes met meer dan 40 miljoen exemplaren verkocht, zegt hij ons in de eerste zinnen zelf al. De paniek sloeg hier meteen toe, dit wordt zelfhulp-gezever van een betweter. Arjan Peters vatte de toon al mooi samen: “een geduldige zeiktoon die het type eigen is.”
Na een inleiding waarin hij ons nog vertelt hoe gewoon hij is gebleven (niet vreemd denkt de lezer, want deze saaie zeikerd kan simpelweg niet opgewonden raken) gaat het verhaal van start als zijn ongeliefde schoondochter (van zijn geliefde jongste zoon) aangeslagen én geslagen voor de deur staat. Tom belooft met zijn zoon te spreken, maar dat gaat wel in tegen de lessen uit zijn eigen zelfhulpboek ‘Makkelijk leven’ dus maakt hij toch zijn schoondochter maar tot een project. Een project waarin hij zijn eigen, kortzichtige, tips kwijt kan.
Als het verhaal zich ontvouwt blijkt echter dat deze zelfhulp-goeroe niet eens zichzelf kan helpen. Ontduik de verantwoordelijkheid, relativeer, praat recht, dat is wat Tom preekt en probeert, want “wat heb je in godsnaam gedaan om hem zover te krijgen?” vraagt hij zijn schoondochter in stilte. Maar het is niet overtuigend, Tom weet de lezer niet mee te krijgen in zijn rechtspraak: dit is niet goed te praten en zijn liefste zoon is gewoon een vrouwenmepper.
Daar gaat het mis, Koch weet niet te overtuigen en wat de lezer in Tom ziet is juist een inconsistente zelfhulp-goeroe. De eenvoudige helderheid die hij preekt volgt hij zelf niet, want hij doet is niet het logische, is niet de makkelijke weg. Nietsdoen is moreel verwerpelijk, maar volgens zijn eigen regels:
“3 Laat de tijd zijn werk doen
4 Vermijd waar mogelijk een ingreep”
Zijn moreel kompas draait alle kanten op en zijn eigen zelfhulpboek (ook ‘Makkelijk leven’ getiteld) kan bij het oud-papier, hij kan het zelf niet eens toepassen.
‘Makkelijk leven’ is een licht vermakelijk boek, de zelfhulpcliché’s blijven niet achterwege. Leuk/vermakelijk is nog wel hoe Herman/Tom dit boek beschrijft: “een paar hoofdstukken die ik vandaag de dag aan ‘Makkelijk leven’ zou kunnen toevoegen.” Een addendum dat het voorgaande zelfhulpboek ‘Makkelijk leven’ omver werpt. Na dit addendum herhaalt hij nog eens zijn elf tips, zodat wij echt niet om wat hij in de voorgaande 90 bladzijden gedaan heeft, heen kunnen.
Deze bespreking verscheen ook op mijn blog:
jmctimmermans.wordpress.com -
2.5 Stars
Review volgt! -
Ehm....cioè?
Sinceramente non ho capito se lo scopo di Koch era un romanzo oppure una breve disquisizione sul modo in cui prendere la vita e relazionarsi con gli altri.
La trama, semplicissima, è molto, anzi, troppo, simile a quella del celebre "La cena" sempre dello stesso autore: un padre scopre che il figlio ha compiuto una brutta azione, si sente colpevole per lui, e non sa se denunciarlo o meno, diviso tra il senso morale e il bene paterno, con tutte le possibili implicazioni di ogni scelta. Solo che là il "fattaccio" era una rapina seguita da omicidio e da un'indagine, il romanzo era strutturato con una serie di azioni, si aveva maggiormente l'idea di una narrazione, di una storia elaborata e ben congenata; qui il "fattaccio" è uno schiaffo (o pugno? In ogni caso una violenza) che il figlio del protagonista, un noto scrittore, fa alla moglie, senza che si capisca bene il "prima" e il "dopo". Perchè il poco più di centianio di pagine del libro sono principalmente destinate alle riflessioni del protagonista stesso, diviso fra il dubbio di tacere e quello di parlarne alla moglie. Con l'aggiunta poi, di una serie di "massime di vita" che costituiscono le basi del suo best-seller intitolato come il romanzo, "Easy Life", molte delle quali, tra l'altro, non le condivido assolutamente.
Insomma, non ho ben capito che cosa ho letto e dunque non ho aprezzato. Molto spesso questo capta quando lo scopo dell'autore non mi è chiaro.
Volete leggere Koch? Partire da "La cena" o da "Villetta con piscina", lontani anni luce da questo. -
Na een paar boeken van Koch gelezen te hebben is dit meer van hetzelfde. Met nog minder verrassende plotwendingen.
-
echt een hartstikke leuk boek, een echte Koch! hij probeert altijd z'n lezers op de kast te jagen, en dat is ook met dit korte verhaal gelukt.
-
Well, this book was annoying! It's a novella written as a gift for the Dutch book week. Often, these books are a little off, because authors are under pressure to write something good and they need to keep it short. This book wasn't just a little off, it lacked a lot: a plot, a main character who gets you even a little invested in the book, or if all else fails: a comical element. The main character is a middle-aged man who writes self-help books but is himself in desperate need of one. When his daughter in law comes to him to tell him his son has hit her, he fails to call his son out on it because it's his favorite son and he doesn't like his daughter in law. I can deal with a morally wrong and/or unsympathetic character. If, and only if, there's a reason for it, or it's somehow ironic/funny. This isn't, it's a nice try that wasn't worked out very well.
-
Recensione originale:
https://sonnenbarke.wordpress.com/202...
Tom e Julia sono due quasi sessantenni con due figli. Il maggiore vive in Canada ed è, secondo Tom, un tipo noioso che meno male se n’è andato lontano, tanta noia era praticamente insopportabile. Il secondo, Stefan, è la luce degli occhi di mamma e papà. Sposato con Hanna, una donna che i genitori di Stefan detestano, è stato un bambino viziato e probabilmente è un uomo adulto altrettanto viziato. Tom è un famosissimo autore di libri di auto-aiuto, fra cui il più noto è quello che dà il titolo a questo romanzo, Easy life. Ha venduto milioni di copie in tutto il mondo e ha reso l’autore stra-ricco. Tom non si vergogna di dirci, in queste pagine, che il succo dei suoi libri potrebbe stare in mezza pagina A4, ma lui sa allungare il brodo così bene per quei poveri deficienti che hanno bisogno di spendere 19,99 € per farsi dire come devono vivere. Tom è un cinico, chiaramente.
Un giorno suona alla sua porta la nuora Hanna, in lacrime e palesemente massacrata di botte: il colpevole è l’adorato Stefan e «Non è la prima volta».
Nasce qui il dilemma morale di Tom, che poi tanto dilemma non è perché di fatto Tom è un cinico, un debole e un mezzo idiota per il quale il figlio è un angelo che non può certamente fare niente di male. Tom passa il tempo a dirci quanto i lettori di libri di auto-aiuto (milioni di persone nel mondo) siano imbecilli, per poi risultare lui stesso il primo e più granitico imbecille. Questa è sostanzialmente la storia della sua imbecillità.
In pochissime pagine, appena un centinaio, il prolifico scrittore olandese Koch ci pone di fronte a quello che per qualsiasi persona sarebbe un dilemma morale di grande portata, mentre per Tom è solo una seccatura, dall’alto del suo piedistallo.
Mi è piaciuta in particolare la breve parte in cui Tom racconta un episodio avvenuto quando Stefan era bambino, che ci mostra un bambino (manco tanto piccolo, dodicenne infatti) viziato da genitori che pensano che al proprio figlio tutto sia dovuto. Genitori come ne vediamo troppi oggi, che crescono figli destinati a diventare dei prepotenti.
Spettacolare la colpevolizzazione della vittima, anche questa purtroppo vista troppo spesso al giorno d’oggi: se l’angelico marito la picchia, sarà sicuramente colpa di questa fastidiosissima moglie che di certo l’avrà provocato.
Mi par di capire che molti, o forse tutti, i libri di Herman Koch pongano il lettore e i protagonisti di fronte a terribili dilemmi morali che risultano difficilissimi da risolvere. Il lettore certo si immedesima, ma guarda anche dall’esterno e non può fare a meno di disprezzare queste persone colpite da questi dilemmi. O almeno, così è stato per me durante la lettura di questo racconto lungo.
Un libro molto bello (anche se mi ha lasciato un po’ perplessa il finale), che fa senz’altro venire voglia di approfondire la conoscenza di questo autore. -
Niet geheel zonder vooroordeel begon ik aan dit boekenweekgeschenk van Koch. Want ik had moeite met deze man na zijn geweldige boek 'Het diner'. Daarna volgde het zomerhuis en dat zwembad wat werd aangekondigd als zijnde een literaire thriller, maar als het iets niet was dan wel een thriller. Oké, zal misschien de hand van de uitgever zijn geweest, omdat hij mee wilde liften op het succes van zo'n beetje alles wat toen als literaire thriller op de markt werd gezet. Ik voelde me wel belazerd; er hing dan weliswaar een voordurende spanning boven de markt, maar die werd nooit ingelost. Ik bleef achter met een gevoel van is dit het nou. En dan hebben we nog de flapteksten van nieuwe boeken die driftig van mooie commentaren worden voorzien door dhr. Koch. Telkens vielen me deze boeken tegen, dus ook daar werd ik misleid en wel zo erg dat ik nooit meer een boek koop wat dhr. Koch alvast heeft mogen lezen om mij warm te maken. Sindsdien mijd ik ook zijn boeken. Tot het boekenweekgeschenk dus.
'Makkelijk leven'. Het is ook zeer makkelijk geschreven, bijna alsof je naast iemand zit die voor de vuist weg een verhaal uit de mouw schudt. Het zorgt ervoor dat de hoofdpersoon gaat irriteren, en dat is vast de bedoeling. So far, so good. Het boek begint kabbelend bij de hoofdpersoon die over zijn succes in zelfhulpboeken vertelt en dat zijn lessen eigenlijk op 1 A4tje passen, maar lezers daar niet op zitten te wachten en hij er maar een boek van heeft gemaakt, als overmatige opvulling. Ik denk, een waarheid als een koe. Koch probeert meerdere koeien bij de hoorns te pakken, over ruzie maken en kwetsbaar durven zijn, een woord waar hij een hekel aan heeft en hij wekt de indruk dat het anders kan en moet, maar komt nergens mee. Nou ja, erg is dat niet. Het verhaal begint pas echt als tijdens een feestje de schoondochter van de hoofdpersoon gehavend aan de deur komt. Zijn zoon is daar schuld aan. De hoofdpersoon vraagt zich af hoe hij daarmee om moet gaan. Tot aan pagina 81 is het verhaal goed te doen, vermaakt het, ook door het gemak waarin Koch manieren van doen uit zijn verband kan rekken, maar dan neemt het verhaal een erg flauwe wending, alsof hij ineens het eind van de te schrijven pagina's in zicht kreeg en er maar snel een slot aan ging breien. Onbevredigend. -
Bijna vijf! Weer een heerlijke Koch, kort maar krachtig, verrassende wending, zijn typische schrijfstijl, een aantal citaten uit gepikt en een aantal keer gegrinnikt met zijn voorspellingen, personages kenmerkend voor zijn oeuvre. Misschien dan toch maar 'De greppel' kopen...
Jammer van een aantal pertinente onwaarheden, vooral met betrekking tot omgaan met suïcidegedachten, maar je kan in een roman niet op alle vlakken waarheidsgetrouw zijn.
Aanradertje. -
Nou hij kan wel een potje schrijven, maar is geen hoogvlieger
-
Met een vertraging van 3 jaar uiteindelijk toch dit boekenweek geschenk 2017 in een avond (96 pagina's) uitgelezen. Wederom een klassieke Koch, met een zelfingenomen hoofdpersoon die het allemaal wel even denkt te kunnen 'managen'. Zoals gewoonlijk lukte het me niet om enige compassie op te kunnen brengen voor de hoofdpersoon in het boek, en het einde was dan ook erg bevredigend. Jammer dat het zo kort was, volgens mij had hier zeker een dikke roman in gezeten.
-
Gevierd schrijver van zelfhulpboeken Tom Sanders krijgt de kans om zijn eigen adviezen in de praktijk te brengen als zijn schoondochter bij hem aanklopt omdat haar man (zijn jongste zoon) haar slaat. Tom is een arrogante, zelfvoldane, vervelende man die ook als alles volledig foutloopt nog steeds niet inziet dat zijn zelfhulpboeken alleen in theorie werken.
Het gegeven is aardig, maar niet uniek: de schrijver van zelfhulpboeken heeft niets aan zijn eigen adviezen. Daarnaast is het verhaal ongeloofwaardig: waarom zou de schoondochter met wie Tom en zijn vrouw een moeizame relatie hebben, bij hen aankloppen als haar man haar mishandelt? Dat lijkt onwaarschijnlijk.
Ik ben zelf niet zo'n fan van Herman Koch. Zijn schrijfstijl spreekt me niet zo aan. Ook het onderwerp helpt niet: ik heb niks met zelfhulpboeken. Sterker nog, dit is waarschijnlijk de eerste, op een bepaalde manier, die ik nu heb gelezen. Desondanks uiteindelijk toch nog verrassend. -
"begrijp jij nou echt helemaal niets?" zei ze.
mooie beginquote aangezien dat mijn gedachte was gedurende het lezen van dit boek. ik zou het trouwens 2 sterren geven, maar er waren wat stukken die gewoon zo problematisch waren dat het pijn deed aan mijn hersenen en ik kan er echt niet overheen kijken. (even voor de duidelijkheid—ik ben niet een persoon die snel moeilijk doet over die dingen.)
dit boek gaat dus over tom sanders. hij schrijft zelfhulpboeken en heeft een gezin met 2 getrouwde kinderen: dennis en stefan. dennis is "saai," aldus tom in hoofdstuk 1, maar stefan is geweldig en tom en julia—toms vrouw—zijn dol op hem. zijn vrouw mogen ze echter niet, maar op de avond van julia's verjaardag staat ze huilend bij hen op de stoep en vertelt tom dat stefan haar geslagen heeft.
mijn originele probleem, dat ik om eerlijk te zijn had zien aankomen (ik heb het niet zo op nederlandse literatuur), was de schrijfstijl. zo fucking veel metaforen. vergis je niet, ik heb geen hekel aan metaforen.
tolstojs metaforen zijn mijn favoriete ding aan zijn schrijfstijl en de beruchte metaforen die noah gebruikt in
i'll give you the sun zijn een van de vele redenen dat het mijn lievelingsboek is. maar de metaforen in dit boek zijn zo raar dat ik alleen maar mijn wenkbrauwen kon ophalen en zachtjes "what the fuck?" tegen me zelf zei. hier een mooi voorbeeld waarbij hij het heeft over oude mensen die aan het dansen zijn: "zoals mensen van onze leeftijd dansen: iets te vlot, iets te blij ook. het soort dansbewegingen—de armen te ver naar buiten, als vogels die proberen op te stijgen uit het water, [...]." the hell? hoe vergelijk je dansende bejaarden met opstijgende vogels?
een ander minpunt was tom. hij leek te denken alsof hij alles in het leven al uitgevogeld had maar zijn adviezen waren absurd dom. ik hoop echt dat
herman koch weet dat toms kijk op het leven absolute bullshit is en in het geval hij het met tom eens is hoop ik met heel mijn hart dat hij nooit zelfhulpboeken gaat schrijven. in ieder geval, tom dwaalde de hele tijd af van het verhaal om weer een nieuwe stomme toespraak te geven die allemaal op hetzelfde uitkwamen: blijf op je luie reet zitten en doe niks, daar word je gelukkig van. sommige van zijn toespraken waren onschuldig, stom ja, maar onschuldig. anderen waren echt fucked up. de eerste die me opviel was de toespraak op pagina 41 die erover gaat wat je moet doen als iemand je vertelt dat hij/zij dood wil. normaal mens: gaat er dieper op in, probeert uit te vinden of het echt zo slecht gaat met dit persoon, bied hulp aan, etc. toms advies: (ik quote letterlijk!) "je doet net of je het helemaal niet hebt gehoord; je laat hooguit een korte stilte vallen en daarna begin je over iets anders—iets in de toekomst is het beste. 'heb je zin om morgen naar zee te gaan? we kunnen mosselen eten bij die strandtent naast de pier.'" ... hè?
het blijft hier ook niet bij. op pagina 76, als afsluiting van een toespraak over dat je mensen niet moet gaan veranderen: "met pillen helpen we mensen van hun depressie af, van hun hyperactiviteit, genezen we hun slaapstoornissen en brengen de stemmen in hun hoofd tot zwijgen. maar tegelijkertijd maken we ook iets kapot. waar ooit, tussen de depressies door, nog weleens werd gelachen gebeurt nu helemaal niets meer. die leuke hyperactieve jongen is opeens niet leuk meer. veel kalmer, veel rustiger, maar een stuk saaier. de naar de stemmen in zijn hoofd luisterende schizofreen hoort nu alleen nog stilte. vroeger kwam hij nog weleens verrassend uit de hoek met een scherpzinnige opmerking, maar sinds hij de stemmen niet langer hoort zegt hij zelf ook niet zoveel meer." ik snap niet hoe hij depressie en schizofrenie kan associëren met lachbuien en scherpzinnige opmerkingen. depressie is niet uit bed kunnen komen hoe goed je ook je best doet. depressie is hopeloos zijn, depressie is geen plezier meer hebben in de dingen waar je ooit van genoot. depressie is steeds fysiek pijn voelen en altijd moe zijn. depressie is niet iets waar je fucking om rouwt als het "kapotgemaakt" wordt. het kost mensen jaren van therapie en medicijnen om ervan af te komen, sommige komen er überhaupt nooit vanaf. hetzelfde geldt voor schizofrenie. het zijn mentale stoornissen en als iemand dan het lef heeft om te doen alsof het jammer is dat je er vanaf bent omdat je niet meer met een goede burn aan komt zetten mag dat persoon stikken in zijn eigen ignorance. fuck.
ook denkt tom, om een of andere reden, dat hij hanna, stefans vrouw, de schuld kan geven van het feit dat ze mishandelt wordt. dat is zo fucked up. HIJ mishandelt HAAR. ik denk niet dat het nu zo moeilijk te bedenken is wie hier de schuldige is, huh?
iemand zei tegen me dat dit waarschijnlijk niet
kochs manier van denken is, en natuurlijk realiseer ik me dat ook. maar hij laat niet in het boek zien dat het niet oké is om suïcidaliteit te negeren, om schizofrenie te zien als een scherpzinnige opmerking en dat het stefans fucking schuld is dat hij een te kort lontje heeft en zijn vrouw mishandelt. hij had een mogelijkheid om over deze onderwerpen te laten zien hoe het echt is, hoe je echt hoort om te gaan met zulk soort "huwelijksproblemen" zoals hij het noemde en niet noemde. maar in plaats daarvan heeft hij het juist gebracht alsof het zo hoorde.
en dan... het einde. ik denk niet dat ik er iets anders over hoef te zeggen dan what the fuck? -
Dit Boekenweekgeschenk deed me sterk aan Het Diner denken. Makkelijk leven is makkelijk gelezen, maar te makkelijk geschreven.
-
2.5*
Ik heb al wel eerder gepreekt over hoe je geen "likeable" of "relatable" personages nodig hebt als je een heel goed verhaal vertelt, maar dan moet dat verhaal en die personageontwikkeling wel heel erg uitzonderlijk zijn. Dit was niet uitermate uitzonderlijk, en de verschrikkelijke hoofdpersoon zorgde er dan ook voor dat ik het niet supererg naar mijn zin heb gehad. Aan de andere kant was het verhaal zich prettig bewust van de onuitstaanbaarheid van Tom en was het precies lang genoeg voor wat erin stond. Ik haat in dit geval het gebrek aan échte halve sterren op Goodreads erger dan normaal. -
Ganz nette Lektüre für die kurzen Pausen zwischendurch.
Der Spannungsbogen wirkt deformiert. Obwohl die Geschichte auf so wenigen Seiten Platz findet, hat man nach dem Lesen das Gefühl, das wäre auch auf noch weniger Seiten gut möglich gewesen. Vermutlich lässt sich ein Buch mit weniger als 100 Seiten schwer zum vollen Preis verkaufen. Somit wurde diese Hürde um zwei Seiten überboten..
Überraschend jedoch: auf den letzten 10 Seiten passiert gefühlt mehr als auf den 90 davor.. -
2 stars
As Ilona said, luckily it was a short book.
I think, at least I really hope, that the way the main character was depicted, was meant to be ironic. Seeing that I really didn't like him, that would mean that Koch did a good job. Yet, I really didn't enjoy reading the story much, so can't give it more than 2 stars. -
Zo'n dun boekje maar ik heb het met moeite uit gelezen. Ik heb zelfs wat pagina's over geslagen omdat ik er niet doorheen kwam.
-
Writing was okay but the story was kind of bullshit in my opinion.
