De Metsiers by Hugo Claus

De Metsiers Reviews

• 
  SG

  De Metsiers, de debuutroman van Hugo Claus, draait rond de familie Metsiers die zich aan de rand van de maatschappij bevindt in het na-oorlogse Vlaanderen. De schets die Claus van dit milieu weet vast te leggen, toont alvast een blauwdruk van zijn latere oeuvre. De setting, de intermenselijke verhoudingen, de beklemmende omgeving, de beheersing van de taal, alles wijst al op de adelbrieven die de man later zal kunnen voorleggen. Uiteraard moet dit boek de duimen leggen tegen zijn latere werk, maar wetende dat Claus dit op negentienjarige leeftijd schreef, is alvast niks minder dan indrukwekkend.
  Tussen de korte hoofdstukken wisselt het vertelperspectief steeds en komt de lezer meer te weten over het wel en wee van een boerenfamilie die een oud geheim met zich meedraagt. De aan incest grenzende broer/zus-relatie tussen Bennie en Ana, een thema dat later nog in Claus’ werk zal terugkeren, zorgt ervoor dat dit geen ‘easy read’ is, ondanks het beperkt aantal bladzijden. De keuze van het motto “Si tout amour prendroye rancine, J’en planteroye dans mon jardin” leidt de lezer alvast in de richting van de drijfveer van de 6 personages.
  Lees dit boek als je de evolutie van Claus wil zien, lees dit boek niet als je op zoek bent naar de schrijver op het hoogtepunt van zijn kunnen.
• 
  Chantal

  Once I started to understand how the story was build, then this was quite a good story. The old-fashioned Flemish language but also the style made this book difficult to pierce. It was greatly described from the perspective of multiple characters. I am still glad that I finally found it in the library after all these years of looking. 3.5 / 5
• 
  Max Urai

  Zo iemand was fan van Faulkner hoor
  
  (nee maar serieus: dit boek is onwaarschijnlijk goed voor een 22-jarige debutant. Gelijk zin om meer van hem te gaan lezen)
• 
  Ruben Aerts

  Stilistisch ingenieus, met beheerste vaart geschetste episode uit het boerenbestaan van de Metsiers. Een vijftal perspectieven wisselt elkaar af. De taal mag wat verouderd zijn, Claus’ debuut heeft met het verstrijken van de jaren niet aan kracht ingeboet.
  
  Toen hij het op negentienjarige leeftijd in opdracht – jawel – bij elkaar pende, had hij amper vier weken nodig gehad. De stijl was naar eigen zeggen een imitatie van wat op Amerikaanse bodem in zwang was. Opmerkelijk is hoe hij gedurende de eerste decennia van zijn schrijversleven niet hoog opliep met ‘De Metsiers’. Rond zijn vijftigste ging hij zich milder opstellen, hij wist het werk een plaats te geven:
  
  ‘Het was mij zo gemakkelijk afgegaan en het was een imitatie. Ik misprees niet alleen het boek, maar ook de mensen die het goed vonden. Vestdijk vond het geweldig. Ik vond die man een nul. Ik dacht: ‘Zie je niet? Kun je niet lezen?’ Pas jaren later ben ik erachter gekomen dat ik met wat ik toen zomaar deed veel meer van mezelf heb vrijgemaakt dan ik wist.’
  
  Hoewel zijn opdrachtgever niet tevreden was over het eindresultaat leverde deze novelle Claus zijn eerste literaire prijs op. ‘De Metsiers’ is een aanrader voor wie hongerig is naar een niet-lijvige klassieker die makkelijk wegleest.
  
  ****1/2
• 
  Jan

  In ‘De Metsiers’ zijn de verhoudingen in en rond een Vlaamse boerenfamilie, die nauwelijks geaccepteerd wordt in de locale samenleving, enigszins gespannen, maar vooral broeierig. Die onderhuidse spanningen komen door de afwisselende verschillende vertelperspectieven des te intenser naar boven borrelen. En dit terwijl de auteur Hugo Claus veel van wat de personages voelen, of wat hen eigenlijk bezielt, juist achterwege laat in de vertelling; of juist door zijn benaderingswijze de spanningen katalyseert. Mede daardoor is al in het begin voor de lezer voelbaar dat het, via de barstjes in deze constellatie, van lieverlede wel tot een uitbarsting moet komen. Knap gestileerd, zeker voor een romandebuut. JM
• 
  Daph (Loving Books)

  Horibble, horrible book. I had to read it for Dutch when I was in school and I wasn't able to finish it. I hated the changing story teller - each chapter was told through someone else's eyes - and it was just one of the reads that I couldn't wait to be finished with. Horrible.
• 
  Skandynawia

  „Kiedy mowa o Benniem, ksiądz powiada: „Niedorozwinięty, trochę niedorozwinięty”, większość ludzi: „Kopnięty”.”
  
  „- Kiedy wyjdziesz za mąż za Smeldersa, to będę mógł chodzić do jego gołębnika?
  - Powiem mu to, powiem mu: Bennie jest moim bratem i ma takie samo prawo bawić się gołębiami, jak ty. Bardzo lubisz jego gołębie, co?
  - Tak. Kiedy one wszystkie siedzą w gołębniku i gruchają, to jakby samolot wisiał nad naszymi głowami.”
  
  „- Patrz, Bennie, pająk tam idzie.
  - To nie pająk.
  - Na pewno. To wielki pająk, urwano mu nogi, wije się i toczy się dalej z bólu.
  - I już nigdy nie będzie mógł stanąć?
  - Nie. Już nigdy.
  Podszedł do fotela, zaczął płakać, przytulił głowę do mojego ramienia.
  - Wyrzuć go, Aneczko, wyrzuć go.
  Błagał. Wyrzuciłam kosmyk przez okno, moja sukienka była na ramieniu mokra od jego łez, Bennie dmuchał na mokre miejsce, żeby je wysuszyć.”
  
  „Nie zaprzątajcie sobie głowy szukaniem przyczyny tego, w co wierzycie, musicie przyjąć świętą tajemnicę, bo w tym leży wasza zasługa, drodzy wierni. Albowiem przyjęcie czegoś, co można udowodnić, to już nie jest wiara.”
  
  „Głaszczę go po plecach, ramionach, a on jak kotek tuli się do mej ręki.”
  
  „Tanno wychodzi spod stołu, obwąchuje moją robótkę na drutach, oburącz przyciskam jego łeb do łona, pies z ufnością spogląda na mnie. - Boje się, Tanno.”
  
  „Nie mogę nawet tego znieść, że on głaszcze Tanno. Co pół godziny gwiżdże na psa, ten przybiega i ociera się o jego nogi. On napycha zwierzę cukrem i ciastkami, a potem głaszcze go koło uszu albo od ogona aż do łba, pod włos po krótkiej sierści.”
  
  „Tanno siada w dole. Gwiżdżę i widzę, jak merda swym śmiesznym ogonkiem. Cieszy się, że mnie znalazł.”
  
  „Wsadza Tanno na górę, z łapami szeroko rozstawionymi w powietrzu i oklapniętym teraz, śmiesznym ogonkiem. Biorę go i rzucam na siano, pies parska, Anna kładzie się koło mnie.”
• 
  Sarah

  “Zij kent de macht over dood en leven, zij kent de gang van winter en zomer, van paren en sterven. Zo is zij altijd geweest. Ik heb de rimpels, het netwerk van groeven over haar gezicht zien aangroeien, het vel van wangen en voorhoofd zien tanen en gladder worden, van jaar tot jaar, maar toch is zij nooit een uur veranderd. Ik weet hoe haar lijf nu is, alhoewel ik het in lang niet meer heb gezien.”
• 
  Edward Vanhoutte

  Soms loont het om een debuut pas te lezen nadat de auteur zijn of haar oeuvre heeft afgesloten, door te sterven bijvoorbeeld. Een pakkend voorbeeld hiervan is De Metsiers, dat Hugo Claus op negentienjarige leeftijd schreef en dat in 1950 [1951] voor de eerste maal verscheen in een oplage van 2500 exemplaren. Dit boek, dat oorspronkelijk 'De Eendenjacht' zou gaan heten - een titel met een grotere teleologische spanning - leest als een prelude op al wat Claus later zou schrijven.
  
  Hoewel Claus later wat afstand zou nemen van dit door Faulkner's As I Lay Dying geïnspireerde 'maakwerk' is dit debuut toch belangrijk in zijn oeuvre omdat het al ongeveer alle typische Clausiaanse thema's aanraakt: van een fascinatie voor de Griekse tragedies, het geloof, het oorlogsverleden en het Vlaamse platteland- en dorpsleven tot de uittekening van complexe familierelaties (waaronder incest en vadermoord) en de rol van de vrouw en de moeder in dit alles. De dialogen zijn treffend en dragen de kiemen van later toneelwerk in zich. De techniek van de wisselende vertelstandpunten die hij aan Faulkner ontleende, boden de debutant Claus de gelegenheid om de psychologie en het taalgebruik van zijn personages verder uit te diepen. De sfeerschepping in deze oervlaamse novelle met internationale allures, zou hij in later werk verder uitwerken.
  
  Ik las De Metsiers in de eerste druk waarbij het mij opviel hoe de boekverzorging (de lichtheid van deze gebonden uitgave!), de typografie en de bladspiegel de lectuur ondersteunden en voortstuwden. Het boek als artefact! Een essentiële kwaliteit waar de meeste uitgevers en typografen/zetters tegenwoordig geen belangstelling meer voor aan de dag leggen of - erger nog - schitteren door onwetendheid en onkunde.
  
  Na 75 jaar is De Metsiers nog steeds een vlot lezende novelle en een opmerkelijk debuut van de grootmeester van de Vlaamse literatuur.
• 
  Vincent Coomans

  Van dit debuut van Hugo Claus verscheen er recent een prachtige nieuwe uitgave bij de Bezige Bij. Voor het eerst waagde ik mij aan een boek van Claus en het verhaal greep me meteen sterk aan. In het licht van de tweede wereldoorlog volg je het verhaal van de Metsiers, een Vlaamse boerenfamilie. Weduwe Metsiers vermoordde jaren terug samen met haar minnaar Mon Verkindere haar echtgenoot. Haar twee kinderen, Ana Metsiers en de mentaal achtergestelde Benny Verkindere worden naar elkaar toe gedreven. Claus gunt hen en enkele nevenpersonages allemaal een stem en laat hen afwisselend aan het woord. Het verhaal bouwt goed op tot het tragische einde. Voor mij springen de passages eruit waarin Claus vooral de liefde en intimiteit tussen de personages onderling opzoekt en neer pent. De passages vanuit het perspectief van Jim Braddok en zijn kortstondige romance met Ana. Of de de passages waarin Ana zelf aan het woord is. Stilistisch, meesterlijk geschreven.
  Het deed me denken aan Woesten van Kris Vansteenberghe en aan Meester Mitraillette van Jan Vantoortelboom, beide boeken voelen inhoudelijk en vormelijk verwant aan dit werk van Claus.
  Voor mij betekende het alvast een betere instapper voor Claus dan Het Verdriet van België.
• 
  Wilfried

  Romandebuut van Hugo Claus. Hij zou het geschreven hebben wegens een weddenschap! Wel, hij kent er wat van. Ik begrijp waarom hij is uitgegroeid tot één van de corifeeën in de Vlaamse litteratuur.
  
  Intrigerend verhaal over een familie aan de zelfkant van de maatschappij in het landelijke Vlaanderen kort na de oorlog (inderdaad, toch ook weer een soort boerenepos). Het verhaal wordt telkens verteld vanuit een ander perspectief. Het feit dat hier sprake is van incest, zal toen wel wat stof hebben doen opwaaien.
  
  Verrassend einde.
• 
  Iris Ruysschaert

  What did this book contribute to society?
• 
  Nikki Boers

  stom boek ik snap er niks van
• 
  Marc

  De Metsiers zijn een boerenfamilie die leeft aan de rand van het dorp Zedelgem en door iedereen met de nek wordt aangekeken. Vooral de Moeder (niet nader bepaald) heeft een slechte reputatie. Voortdurende dialogen en registratie van feiten en emoties vanuit diverse personages. Telkens wisselende perspectieven en ook voortdurende aanbreng van nieuwe gegevens. Beklemmende sfeer: vooral de alom aanwezige Moeder beheerst het toneel.
  
  Grote gelijkenissen met Faulkner's. The Sound and the Fury. Blijkens verklaringen wilde Claus iets gelijkaardigs op papier zetten. Geschreven op 19-jarige leeftijd: echt een krachttoer, en de grote themata van Claus’ oeuvre zijn al aanwezig. Maar de kopie is iets te doorzichtig, dat blijkt vooral uit het zwakke slot. (2.5 stars)
• 
  Ilse Wouters

  Ik las de speciale editie "70 jaar De Bezige Bij". De Metsiers is Hugo Claus´eerste roman waarin hij al op een erg persoonlijke manier het Westvlaamse boerenleven schetst. Het verhaal is hard, zoals ongetwijfeld het leven van deze boerenfamilie net na WOII. De erg Amerikaanse manier om het verhaal te vertellen in hoofdstukken waarin telkens een ander personage een monoloog voert, is erg geslaagd. Zoals Erwin Mortier in het nawoord aangeeft, is De Metsiers meteen al een hoogtepunt uit HC´oeuvre waarin de personages zijn als "dieren die aan zelfgekozen kettingen grazen". Voortreffelijk verwoord!
• 
  joostvrieler

  Het is vast mijn tekortkoming, maar ik heb het niet op Hugo Claus' taal. Ik moet me er teveel doorheen worstelen, ook in dit familieverhaal waarvan ik pas over de helft begrijp hoe het in elkaar zit, wie het met wie doet en hoe erg of dat dat is...
• 
  Marten

  Sfeervol, interessant. Ik zoek nog naar een goed oordeel over de narratieve lijn die - voor mijn geval als lezer - coherenter had gemogen. Het komt nog wat versnipperd op me over.
• 
  Olivera

  3.5 maybe?
• 
  Nathalie

  De Metsiers is de debuutroman van Hugo Claus, Vlaams veelschrijver met bouwjaar 1929 en afkomstig uit Brugge, waarvan de oorspronkelijke titel De eendenjacht was. Claus was geen charlatan maar toch een ietwat flamboyant schrijver met een oeuvre van wat-heb-ik-jou-daar toen hij in 2008 stierf. Dit is het eerste boek dat ik bewust van hem lees, wat basiskennis en flarden van herinneringen van de schooltijd daar gelaten.
  
  Het verhaal bevalt alvast goed en gaat over de boerenfamilie Metsiers uit een klein Vlaams dorp terwijl W.O. II op zijn einde loopt en de Amerikanen op weg naar huis gaan. De familie bevindt zich op de laagste trede van de maatschappelijke ladder en zijn al de buitenstaanders van het dorp. Binnen de familie gaat het er ook best hevig aan toe en is er bepaald geen sprake van 'onderhuidse' spanningen maar veeleer van oplopende woedeaanvallen Zoals in zovele van dit soort families zwaait Moeder de scepter en hebben de meeste andere personages het meest schrik van hààr.
  
  Het belangrijkste personage is wel Ana die zwanger is geraakt en door de vader van het kind is gedumpt. Dat wil zeggen dat ze zich in die tijd wendt tot een obscure dokteres om een abortus te plegen in zoveel mogelijk anonimiteit, wat zelfs niet lukt door de grote sociale controle in het dorp. Ana is nog het meest gesteld op haar zwakzinnige broer die door iedereen van alles op de mouw wordt gespeld: van de knecht en minnaar Jules die hem vooral onder zijn hoede neemt en zijn diepe geloof wil doorgeven aan hem via de dronkenlap op café die Ana zwanger heeft gemaakt, tot en met de Amerikaanse soldaten Jim en Eddie die broer Bennie de ogen uitsteken met hun verhalen over hun vaderland. Als Jim en Eddie hun wil doordrijven en ingekwartierd worden bij de Metsiers, omdat Jim verliefd is op Ana, tegen de trots van de Moeder in, brengt dit uiteraard nog meer problemen met zich mee dat fataal voor één van de personages zal aflopen.
  
  Het boek is voor het eerst uitgegeven in 1950 en valt op door het voor die tijd niet zo gekende meervoudig vertelperspectief waardoor je door de ogen van 6 personages in verschillende hoofdstukken meeleeft dmv een ik-perspectief. Het zou sterk geïnspireerd zijn door William Faulkners "As I lay dying". Het boek begint met het motto "Si tout amour prendroye racine J’en planteroye dans mon Jardin" ("Indien elke liefde wortel schieten zou, dan zou ik ze planten in mijn tuin"), waarin je ook de ietwat archaïsche werkwoordvormen van het Frans herkent. Natuurlijk schiet niet elke liefde wortel, en leidt de liefde in dit boek eerder tot pijn en schaamte, vooral dan in het geval van Ana. De relatie tussen Ana en haar broer heeft zelfs incestueuze kenmerken, dat je bovendien ook terug tegen komt in Claus' toneelstuk Een bruid in de morgen uit 1953-'54 .
  
  En net zoals in het motto, doet het Vlaams van dit boek ook best archaïsch aan, mede omdat Claus niet gekend is voor een nuchtere, korte schrijfstijl en er ook al regelmatig van vertelstijl verwisseld wordt afhankelijk van het personage. Het maakt het geheel van het boek, samen met de wisselende vertelperspectieven wel wat verwarrend en doet deze schrijfstijl ook wat afbreuk aan de goede verstaanbaarheid voor de moderne mens in het begin van de 21ste eeuw.
  
  Is dit een boek dat bij me in de smaak is gevallen? Grotendeels wel, hoewel het zwaarder op de hand ligt en toch voornamelijk iets anders biedt dan louter leesplezier, vnl een beeld van die tijd en hoe Claus aanving als schrijver. Dat het een boek is dat hem op de kaart zette mede door het verdienen van de Leo J. Krynprijs en toch ook een betekenisvol werk is, verdient uiteindelijk ook de waardering die daarbij hoort.
• 
  Klaas

  Een novelle over een Vlaamse boerenfamilie in de Tweede Wereldoorlog, hoeveel kun je daarmee doen in honderd bladzijdes? Heel veel blijkbaar als je Hugo Claus bent.
  
  Het begin van het boek is behoorlijk lastig om in te komen. Claus heeft een eigenzinnige stijl waar je aan moet wennen. Combineer dat met het feit dat je het boek leest vanuit het perspectief van zes verschillende karakters en het boek vraagt in het begin gelijk veel van de lezer. Daarnaast wordt er in de paar bladzijdes met aardige wat namen rond gegooid zonder dat je nou precies weet wie de personages en wat de onderlinge relaties zijn.
  
  Echter, de aanhouder wint en wordt rijkelijk beloond, wat een boek zeg. Zodra je eenmaal aan de stijl gewend bent is de Metsiers een genot om te lezen. Een fantastisch ritme gecombineerd met wat ouder Nederlands, heerlijk. De karakters weet de schrijver erg goed uit te diepen ondanks de geringe omvang van het boek. Je hebt per perspectief echt het idee dat je in de gedachten van een totaal ander personage verkeerd. Gaandeweg worden ook de onderlinge relaties duidelijk zonder dat dit expliciet benoemd wordt. Er wordt ook mooi vanuit het karakter geschreven, wanneer bijvoorbeeld bij de lezer een bepaald gegeven of karakter al bekend is, maar bij het personage dat je leest nog niet, dan is dit merkbaar in de woordkeuze die de schrijver gebruikt.
  
  Het plot is eveneens sterk uitgevoerd. Geleidelijk wordt de spanning opgebouwd om met een klapper te eindigen. Fenomenale debuutroman voor een 19-jarige!
• 
  Asma Bouhafs

  "De Metsiers" is een roman, geschreven door Hugo Claus. Hij is geboren op 5 april 1929, in Brugge. Het boek gaat over een Vlaamse familie tijdens de Tweede Wereldoorlog. "De Moeder" leeft samen met haar minnaar, Mon, en heeft 2 kinderen. Ana en Bennie. Ana ging trouwen met "de Vette Smelders", maar wanneer hij weet dat ze zwanger is wil hij dat niet meer, waardoor Ana haar baby moet wegkrijgen. Er ontstaat liefde tussen Ana en Bennie, wat eigenlijk niet mogelijk is omdat ze broer en zus zijn...
  
  Het begin van dit boek was heel verwarrend. Er werden zomaar namen genoemd zonder enige inleiding op wie de personages zijn. Ik had moeite om te begrijpen over wat het ging, daarom heb ik na een paar pagina's een korte samenvatting opgezocht om te weten waarover het verhaal zich afspeelde. Daardoor kreeg ik al meer inzicht en meer zin om het boek te lezen. Hoe verder ik las, hoe duidelijker het verhaal werd. Het wordt uit verschillende perspectieven verteld; elk hoofdstuk wordt verteld door een van de personages.
  
  Het verhaal zelf is ingewikkeld, maar mooi geschreven. Ik heb van het boek genoten, en raad het zeker aan. Het leest ook redelijk snel. Wat mij tegenviel is dat ik niet veel achtergrondinformatie kreeg over de personages, wat zeker handig zou geweest zijn in het begin van het boek.
• 
  Hendrik Dejonckheere

  Dit boek biedt een rauwe kijk op de verhouding tussen een 5-tal personages die in een kleine wereld om elkaar heendraaien, maatschappelijk geïsoleerd van de zogenaamde gegoede burgerij uit het dorp. Claus laat zijn personages om beurten aan het woord komen, wat het makkelijker maakt om hun interne stem te laten horen. De consequente dubbelhartigheid en manipulatie bij alle protagonisten is daardoor beter in beeld te brengen. Het is een zeer meeslepend geschreven werk dat lekker wegleest. Wat jammer is dat de taal zo weinig varieert, je leest steeds Claus. De personages gebruiken bijna dezelfde taal, dezelfde woorden zelfs Jim de Nederlandse Amerikaan. Ondanks alles een echte aanrader.
• 
  Bor

  Deze wederom uit de "Verboden Boeken"-reeks. Ik weet het niet zo goed met dit boek: er gebeurt eigenlijk nét te weinig om er een mening over te hebben, maar zonder dat het niet-gebeuren van dingen zelf het punt van het boek lijkt te zijn. Dus tja. Een beetje zinloos. Aan de ene kant fijn dat het maar een slordige honderd pagina's is, aan de andere kant was het misschien met tweehonderd een interessanter werk geweest.
• 
  Joostr

  3,5
  2de hands bij PêleMêle
  Zo beklemmend, besloten en omsloten dat het me moeite kostte om het boek ten einde te lezen. Het is een gitzwart boek, een afdaling in de hel.
  Het is ook een briljante oefening in het toepassen van literaire wetten ("als je in het eerste bedrijf een geweer toont, laat het dan in het laatste bedrijf afgaan") en van een beproefde rode draad (de mens als speelbal van het lot/de goden) die eigenlijk al tot op de draad versleten is. (Sorry voor de rare formulering.)
• 
  Scrambled Legs

  Debuut van een genie. De jonge Claus schept hier een wereld die door rauwe, pre-moderne mensen wordt bevolkt. Vaak lijken ze buiten hun wil om te worden meegesleurd richting het gevaar. De broer-zus relatie tussen Bennie en Ana is onvergetelijk en ontroerend.
• 
  Daphne

  Het duurde even eer ik in het verhaal was, maar de onvoorspelbare Bennie, en de dubieuze motieven van Jim maken dat je hier nog wel even over kan "na-piekeren". En wat te denken van Ana?!