The Murder of Christ by Wilhelm Reich

The Murder of Christ Reviews

• 
  nikki

  Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει πάνω σε αυτή την θεματολογία. Καλύπτει επιτυχώς -πάλι- ο Ράιχ όλες τις πτυχές του ανθρώπου και ε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε ομαδικό 0κοινωνικό. Κατακρίνει την κοινωνία και τους τρόπους που λειτουργεί κάνοντας αρκετούς παραλληλησμούς με τον Χριστό κι αποσαφηνίζοντας κάποιες έννοιες που έχουμε "μπερδέψει" στο μυαλό μας.
  Μας μεταφράζει τους πραγματικούς σκοπούς της θρησκείας και τα αληθινά λόγια του Χριστού χωρίς κανένα ίχνος φανατισμού και χωρίς να γίνεται "θρήσκος".
  Δύσκολο βιβλίο, ομολογώ, που θέλει συγκέντρωση και ηρεμία, να δώσεις τον εαυτό σου σε αυτό. Σίγουρα θα ανατρέξω πάλι στην Δολοφονία του Χριστού.
• 
  Adrian Colesberry

  Don't let the fact that Reich turned into something of a nut later in his intellectual career stop you from enjoying his mid-career output. This is a great book containing his most powerful critique of the religious impulse. I'm just going to include some of my notes. I don't know if these are direct quotes or paraphrases. (My comments in brackets.)
  
  p 498
  All lost actual virtues of nature reappear as ideal virtues, to be striven after. With this, the dichotomy between the Devil, who is a perverted God, and the realm of ethics is forever being born .
  Truth means full contact with oneself as well as with the environment.
  p504
  Do not try to live a truth that is not akin to your whole being. It will turn into a lie in no time, and into a worse one than the lie which has grown organically in the makeshifts of social living.
  Don't preach truth! Show people by example how to find the way to their own resources of truthful living.
  P505
  The variation, divorced from the common, is the way of the freedom peddler in his youth. The way of the common and the dictatorial rule for all is the way of the freedom peddler when his youth has left him.
  Freedom peddling robs the truth of its opportunity to prove itself, to sharpen its tools, to structuralize its conduct to know its enemy, to cope with trouble, to persist in danger, to learn where it can turn into a lie worse than the lie that it opposes.
  There is only one common rule valid in finding your special truth. It is to learn to listen patiently to yourself, to give yourself a chance to find your own way which is yours and nobody else's.
  p532
  suffering actually causes the sufferer to become invested in the cause of their suffering. [Like in genital cutting for either gender.]
  
• 
  Aussiescribbler Aussiescribbler

  This book by controversial psychiatrist Wilhelm Reich is unlikely to appeal to traditional Christian believers. Reich theorises that Jesus must have had sex with one or more of the women who surrounded him during his ministry. If Jesus was a naturally loving individual, Reich concludes, he must have exhibited the free genital expression intrinsic to a healthy character structure.
  
  Reich was not a traditional believer. He views Jesus as a man whose presence had a profound impact on the world because he was so healthy and the rest of us are so sick. The very tendency to interpret his specialness as something otherworldly, something supernatural, and to create myths of magical events such as virgin birth and resurrection from the dead around his memory, is evidence of how alienated we are from the functioning of our own bodies.
  
  We are born with primary instincts which direct us toward loving behaviour through the pleasurable streaming of the life energy in our bodies. But we are born into a society which is antagonistic to such feelings. The frustration of the primary instincts causes them to be re-channelled into secondary drives. These can take many forms, including various kinds of egotism, aggression, anxieties, etc.
  
  What Reich admits he cannot explain is how this occurred in the beginning. The story of Adam and Eve gives this change from healthy functioning to antagonism towards the free operation of the life force, i.e. God, a mythological expression. We are caught in a terrible trap and that trap is our own neurotic character structure, which alienates us from each other and from nature. In the first chapter Reich gives a description of The Trap and the various ways we try to reconcile ourselves to imprisonment within it. Religion is one source of solace, a promise of a life outside the trap after death.
  
  But Reich presents Jesus as a man who never entered The Trap. A man with a healthy character structure, a man who unselfconsciously gave expression to our original loving instincts. His wisdom was the honest clear thinking anyone would exhibit who was not impeded by the fears and frustrations that come with being divided against one’s own life energy.
  
  Central to this condition is fear of our sexual feelings. This is the hook on which our loving instincts get snagged.
  
  In Western culture things have changed a lot since Reich’s death in 1957. We are more honest about sexuality. He played a role in opening things up. It was he who coined the term “Sexual Revolution”. But that doesn’t mean that the problem he highlighted is any the less with us. What he felt was repressed in us was not so much sex itself but the loving expression of “the genital embrace”. It’s possible to have sex several times a day and still be a denizen of The Trap. Reich uses the term “four-lettering” to describe compulsive neurotic sex - the “wham bam thank you ma’am” kind of copulation that is all the world away from the gentle process which builds slowly and naturally to an orgasm which frees the soul to meld with that of one’s partner.
  
  Maybe attitudes to adolescent sexuality are more enlightened than they were in Reich’s day. He talks of the sexual agony of the adolescent. This is something I could identify with. Even though I had sexually liberal parents, I was greatly disturbed by the onrush of powerful sexual desires at puberty. I remember wishing at one point that my sexual desires could be medically removed, because they were such a source of terrible anxiety. Why? I don’t know. Reich felt that young people were psychologically damaged by the sex negative attitudes of parents, teachers and the church, which caused them to fight against and repress their sexual desires instead of expressing them in a healthy way. Thus one generation of sexual cripples cripples the next.
  
  Once again, the fact that young people today are more sexually active would not necessarily be a positive sign for Reich. Compulsive unloving sex is just another neurotic symptom.
  
  In this book, which was written only a few years before he was imprisoned and died, Reich doesn’t try to make a carefully reasoned or evidenced argument about human nature or about the life and death of Jesus. This is written more in the mode of the prophet crying in the wilderness. His early work was supported with references to case studies and anthropological research. Here he simply states what he strongly believes to be true and it is up to us to either feel that it makes sense of our own experience and what we have read in the gospels about Jesus or that it doesn’t. Given that, in the middle of his career, Reich claimed to have discovered scientific evidence of the life energy, which he called “orgone” - evidence which was taken seriously by very few other scientists - perhaps this less scientific approach is preferable. One need not agree with everything Reich says to gain from the stimulation of his iconoclastic thought. We all need to be shaken up from time to time.
  
  The story of the life and murder of Christ is, arguably, the most important story in Western history. Even those of us who are not Christians know its major events. It permeates our culture. It doesn’t matter that Reich is no Biblical scholar. Even if this were a fictional story, it is one which embodies the central human dilemma. Reich is using the basics of the story as a way of contemplating and illustrating the human condition. And he doesn’t hide the fact that he identifies aspects of his own situation with that of Christ. He too, at least in his own mind, is a speaker of truths unwelcome to the authority figures of his time. He too had reluctantly taken on a leadership role.
  
  Reich presents Christ as a man who only gradually discovers that he is special. He has to learn that others are not free in the way that he is. His psychological freedom and loving nature make him very attractive to those around him. He wants to help them. But he doesn’t understand that their character structure is such that they will suck up whatever love he shows them and then resent him because they can’t be like him. They will seduce him into becoming a leader - into marching on Jerusalem - but it will all be for nothing. He will be killed because those with a sick character structure always have a murderous resentment for those who are still truly alive inside themselves.
  
  It is this tendency which is the central subject of the book. For Reich, the murder of Christ is something that happens all over the world ever day. Christ was an embodiment of our original loving instincts as they are expressed in the body. And the Murder of Christ continues through the stifling of the expression of those instincts in every child. Who is the murderer of Christ? Reich points the finger at all of us.
  
  Like
  Listen, Little Man!, another book Reich wrote in the latter part of his life when he was at the centre of much hostility, The Murder of Christ is often a harshly accusatory book, but we may gain much through our encounter with its thorniness. Today we know more about the chemistry of love. We know that there are forms of intimacy, sexual or otherwise, which cause our bodies to produce the chemical Oxytocin. The experience of this chemical in our blood stream, which produces warm feelings of affection and bonding and thus, no doubt, works to melt the rigidity of our angry, frightened or resentful ego structure, is perhaps what Reich and his patients experienced as the flow of “orgone energy”. Perhaps it is true that a significant element in the dark side of our life as humans - aggression, sexual predation, greed, depression, loneliness - arises through a fear of bodily sensations which, were we less troubled by them, could lead us to a more loving society.
• 
  Eleftherios Makedonas

  Ένα άρθρο μου, το οποίο δημοσιεύθηκε στον ‘Αναγνώστη’, την 1.5.2020 και χρησιμοποιεί πολλά στοιχεία από την "Δολοφονία τού Χριστού" του Wilhelm Reich. Ο πραγματικός τίτλος τού άρθρου είναι "Η διαρκής δολοφονία τού Χριστού: “Η δασκάλα τού Πιάνου” (2001), του Μίκαελ Χάνεκε" κι όχι "Η γενεαλογία τού Κακού", με τον οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό. Το άρθρο επιχειρεί μία προσέγγιση μέσω της θεωρίας τού μεγάλου Wilhelm Reich (1897-1957), στην ταινία "Η δασκάλα τού πιάνου" (2001), του συμπατριώτη του και αντίστοιχου βεληνεκούς, Michael Haneke (από το ομότιτλο μυθιστόρημα της βραβευμένης με Νόμπελ συμπατριώτισσάς τους Elfriede Jelinek):
  
  
  https://www.oanagnostis.gr/i-genealog...
  
  Φαινομενικά, η Έρικα Κόχουτ ζει τη ζωή τής μέσης σύγχρονης Ευρωπαίας γυναίκας. Είναι μία αυστηρή δασκάλα τού πιάνου στο Ωδείο τής Βιέννης, η οποία χαίρει αρκετά μεγάλης εκτίμησης στον επαγγελματικό της χώρο, ως αποτέλεσμα των γνώσεων, της σκληρής δουλειάς και του άτεγκτου επαγγελματισμού της. Ηλικιακά είναι πια αρκετά ‘ώριμη’, όμως δεν έχει παντρευτεί ακόμη. Ζει με τη μητέρα της, με την οποία δεν έχει και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις. Οι προστριβές μεταξύ τους είναι συχνές και συνοδεύονται από υστερικές εκδηλώσεις εκατέρωθεν. Η μητέρα της επιμένει ακόμη να ασκεί στενό έλεγχο επάνω της. Παρακολουθεί από κοντά την κάθε της κίνηση, της δημιουργεί σκηνές όποτε αυτή αργεί έστω και λίγο το βράδυ μετά τα μαθήματά της, παρακολουθεί καχύποπτα κι εχθρικά την παραμικρή της επαφή με το άλλο φύλο. Η Έρικα αντιδρά με πρόσκαιρες εκρήξεις θυμού, με φωνές και κλάματα. Κι αμέσως μετά, επανέρχεται ο συμβιβασμός με την αμείλικτη πραγματικότητα του ες αεί εγκλωβισμού, του ματαιωμένου απογαλακτισμού, του ψυχολογικού στίγματος της ‘γεροντοκόρης’ που ξέμεινε να γηροκομεί την αφόρητα εξουσιαστική κι απεχθή μητέρα της.
  
  Ώσπου εμφανίζεται ο νεαρός Βάλτερ Κλέμμερ, ο οποίος ενθουσιάζεται με τα μουσικά γούστα – και τα φυσικά κάλλη – τής Έρικα. Ενώ βασική του φιλοδοξία είναι να σπουδάσει μηχανικός κι ενώ παίζει πιάνο μόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο, αποφασίζει αμέσως να δώσει τις απαιτητικές κατατακτήριες εξετάσεις για το τμήμα τής Έρικα. Το ταλέντο του στο πιάνο είναι περισσότερο από προφ��νές κι ενώ όλοι οι υπόλοιποι εξεταστές ενθουσιάζονται από την εκτέλεσή του, η Έρικα είναι η μόνη που ψηφίζει εναντίον του, επιχειρηματολογώντας ότι η εκτέλεσή του πάσχει από σοβαρά ελαττώματα, άποψη η οποία αφήνει κυριολεκτικά έκπληκτους τους υπόλοιπους συναδέλφους της. Ωστόσο, η δεξιοτεχνία τού Βάλτερ είναι τόσο εξόφθαλμη, που τελικά γίνεται δεκτός στην τάξη, παρά τις άδικες κι εν πολλοίς ανεξήγητες αντιδράσεις τής Έρικα.
  
  Αμέσως ο Βάλτερ ρίχνεται με τα μούτρα στον στόχο τής κατάκτησης της Έρικα. Διαθέτει όλα τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο και δείχνει απόλυτα σίγουρος για την τελική έκβαση της προσπάθειάς του. Όμως η Έρικα είναι περίεργη. Αρχικά, αποκρούει κάθε απόπειρά του να την προσεγγίσει σεξουαλικά. Ενώ είναι φανερό ότι ο Βάλτερ τής αρέσει, παραμένει πεισματικά παγερή απέναντί του, υπενθυμίζοντάς του διαρκώς, ότι μεταξύ τους δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε άλλο εκτός από τη σχέση μαθητή και δασκάλας. Το πρόσωπό της είναι το τρομακτικά ανέκφραστο πρόσωπο της Ιζαμπέλ Υπέρ σε όλη την ταινία. Με ένα βλέμμα, το οποίο, παρότι στην επιφάνεια επιτυγχάνει να διατηρήσει τη μεταλλική σκληράδα κι ουδετερότητά του, τρομάζει με τα αχαρτογράφητα βάθη που φαίνεται να κρύβει στο βάθος του. “Είναι σημαντικό να θυμόμαστε, ότι αυτό το σύνδρομο νευρωτικού χαρακτήρα μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι προφανές στην επιφάνεια, ενώ σε πολλές άλλες περιπτώσεις καλύπτεται από μία επιφανειακή μάσκα” (Ράιχ 1933: 45). Το πρόσωπο της Έρικα έχει υποκατασταθεί από μία μάσκα: τη νεκρή, ανέκφραστη μάσκα τού θωρακισμένου[1] ανθρώπου, αυτού που έχει χάσει εδώ και καιρό κάθε ικμάδα ζωτικής ενέργειας μέσα του: “Ο θωρακισμένος οργανισμός δεν αισθάνεται κανένα πρωτοπλασματικό ρεύμα” (Ράιχ 1984: 69). Χιλιάδες χρόνια μίσους προς τη ζωή έχουν απογυμνώσει τον άνθρωπο από την ίδια τη ζωική του φύση. Δεκαετίες ολόκληρες καταπίεσης, κατάπνιξης, άρνησης της πιο γνήσια ζωικής εκδήλωσης μέσα του – της βιοσεξουαλικής του ενέργειας – έχουν μετατρέψει τη ζωή του σε μία μηχανιστική επανάληψη ανόητων κινήσεων κι εκφράσεων, χρήσιμων υποτίθεται στην ‘κοινωνική’ κι ‘επαγγελματική’ σφαίρα, παντελώς άχρηστων – και μάλιστα άκρως επιζήμιων – στη σφαίρα της βιο-ψυχολογικής του υγείας.
  
  Η Έρικα έχει ακολουθήσει την τυπική πορεία του μέσου, σύγχρονου δυτικού ανθρώπου: ανατροφή μέσα σε μία φαινομενικά ‘προστατευτική’, αλλά στην πραγματικότητα καταπιεστική κι εξουσιαστική οικογένεια, σπουδές, απόκτηση εξειδικευμένων γνώσεων, εργασία, επαγγελματική καταξίωση. Μία φαινομενικά ομαλή και ‘ορθολογιστική’ ανατροφή κι εκπαίδευση, η οποία όμως, όπως θα αποδειχθεί σύντομα, είναι στον πυρήνα της άκρως ανορθολογιστική, παρά φύσιν, και γι’ αυτό βαθιά άρρωστη: “Δεν υπάρχει καμιά ενοχή, παρά μόνο μια ακατανόητη ακόμα καταστροφή στη βιοκοινωνική εξέλιξη του ανθρώπινου ζώου. Η βιολογική του θωράκιση είναι ο κύριος μηχανισμός της αποτυχίας του” (Ράιχ, 1984: 59). Ο άνθρωπος έχει αποτύχει ως έμβιος οργανισμός, γιατί από κάποια στιγμή και μετά, ακολούθησε – άγνωστο το πότε ακριβώς ή για ποιους λόγους – την απόλυτα αυτοκαταστροφική οδό τής βιολογικής και συναισθηματικής του συρρίκνωσης: θωρακίστηκε. Επέλεξε τον πόλεμο με τη ζωή κι όχι τη συμφιλίωση μαζί της. Πήγε ενάντια στη φυσική, ζωική του υπόσταση και τότε ήταν που ξεκίνησε η αργόσυρτη διαδικασία της σωματικής, συναισθηματικής κι ηθικής του αποσύνθεσης.
  
  Σύντομα, ωστόσο, κάποιος παράγοντας που προφανώς βρίσκεται σε λειτουργία μέσα στην Έρικα την εξωθεί στο να ενδώσει στον Βάλτερ. Τον συναντά σε μία τουαλέτα και του ρίχνεται με πάθος. Του κατεβάζει το παντελόνι κι αρχίζει να του κάνει στοματικό έρωτα. Επιτέλους, τα πράγματα δείχνουν να παίρνουν μία φυσιολογική τροπή, μετά την αρχική ανεξήγητη καθυστέρηση. Ο Βάλτερ, γρήγορα αρχίζει να χάνει τον έλεγχο τού εαυτού του. Προσπαθεί να τη φιλήσει και να την αγγίξει, όμως κάθε φορά που το επιχειρεί, η Έρικα σταματά κι απομακρύνεται, λέγοντάς του με θυμωμένο ύφος να παραμείνει ακίνητος και να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες της. Αρχικά, ο Βάλτερ δεν δίνει σημασία στην περίεργη συμπεριφορά της. Παραμένει όντως ακίνητος και τότε η Έρικα τον ξαναπλησιάζει και συνεχίζει να του κάνει στοματικό έρωτα. Σύντομα, ο Βάλτερ επιχειρεί και πάλι να την αγγίξει, όμως και πάλι αυτή σταματά κι απομακρύνεται ενοχλημένη. Του λέει, ότι αν δεν σταθεί εντελώς ακίνητος, κοιτώντας την ευθεία μέσα στα μάτια, θα σταματήσει και θα φύγει. Ότι αυτό που κάνει ο Βάλτερ είναι ανεπίτρεπτο. Τώρα πια ο Βάλτερ βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία. Επιθυμεί απεγνωσμένα την Έρικα, θέλει οπωσδήποτε να έρθει σε σεξουαλική επαφή μαζί της, όμως προς μεγάλη του έκπληξη βλέπει ότι αυτή παραμένει παγερή και απομακρυσμένη, σαν ένα άψυχο κομμάτι πάγου ή σαν μία πέτρα. Όμως ο ίδιος δεν είναι σε θέση να διεγερθεί ερωτικά χωρίς καμία απολύτως αντίδραση από την πλευρά του, χωρίς κανένα φιλί ή χάδι, απλά και μόνο κοιτώντας την Έρικα κατευθείαν στα μάτια, ενώ αυτή εντελώς ψυχρά κι αποστασιοποιημένα βρίσκεται σκυμμένη πάνω από το μόριό του. Αποφασίζει να ακολουθήσει τις παράλογες ‘οδηγίες’ της μέχρι τέλους. Καταφέρνει κι εκσπερματίζει τελικά, αλλά σίγουρα δεν νιώθει καθόλου ικανοποιημένος από αυτήν την πρώτη σεξουαλική του ‘συνεύρεση’ με την Έρικα. “Αυτό που έχει στερεοποιηθεί κι ακινητοποιηθεί, παρεμποδίζει τη ζωή και την πρωταρχική λειτουργία της, την εναλλαγή έντασης και χαλάρωσης, όπως συμβαίνει τόσο με την ικανοποίηση της πείνας, όσο και με τις σεξουαλικές ανάγκες” (Ράιχ 1933: 41). Ο Βάλτερ παραμένει ακόμη ένας ‘οργονοτικά’ υγιής οργανισμός. Επιδιώκει τη σεξουαλική φόρτιση, με απώτερο σκοπό την όσο το δυνατόν πληρέστερη αποφόρτισή της – τον οργασμό. Όπως απέδειξε ο Ράιχ, πέρα από οτιδήποτε άλλο, η σεξουαλική λειτουργία τού ανθρώπου βασίζεται σε λίγους απλούς κι εύκολα παρατηρήσιμους εμπειρικά, βιοηλεκτρικούς νόμους: “Ο οργασμός είναι πιο πλήρης και δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση, όσο περισσότερη σεξουαλική διέγερση συγκεντρωθεί στα γεννητικά όργανα κι όσο πληρέστερα υποχωρήσει αυτή η διέγερση μέσα στο νευροφυτικό σύσ��ημα” (Ράιχ 1982: 13). Ό,τι για τον Βάλτερ είναι απλό κι αυτονόητο, για την Έρικα είναι εντελώς ακατανόητο κι απροσπέλαστο.
  
  Στην πραγματικότητα, η Έρικα είναι βαριά άρρωστη. Πάσχει από αυτό που η Ψυχανάλυση έχει ονομάσει ‘μαζοχιστική διαστροφή’. Μέσα της έχει ‘στερεοποιηθεί’ πλήρως. Η λιμπιντινική της ενέργεια, η πρωταρχική εκείνη ενέργεια στην οποία ίσως εξαντλείται κάθε ορισμός ή περιγραφή τού φαινομένου ‘ζωή’, έχει παγώσει, έχει ‘ακινητοποιηθεί’ ολοκληρωτικά. Όμως ο αρχαίος παλμός από τον οποίο όλοι προήλθαμε και στον οποίο κάθε έμψυχο ον οφείλει το γεγονός ότι είναι ζωντανό, πρέπει με κάποιον τρόπο να σπάσει το παγωμένο περίβλημα της θωράκισης. Κι ανάλογα με την ένταση της αντίστασης που θα συναντήσει, θα παρεκτραπεί, θα διαστρεβλωθεί και θα εκδηλωθεί σε μυριάδες διαφορετικές βιολογικές και ψυχολογικές εκδηλώσεις, – όλες τους παθολογικές, – ανάλογα με την ειδική χαρακτηροδομή τού κάθε ασθενούς:
  
  “Η παρόρμηση πρέπει να χρησιμοποιήσει βία για να βγει στην επιφάνεια και να πετύχει το στόχο της. Προσπαθώντας να ξεπεράσει βίαια τη θωράκιση, η παρόρμηση μετασχηματίζεται σε καταστροφική οργή, ανεξάρτητα από την αρχική της φύση… Είτε αναλωθεί ή ανασταλεί, είτε μετατραπεί σε νοσηρή μεμψιμοιρία ή φτάσει στο στόχο της με τη μορφή του απροκάλυπτου σαδισμού, ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας είναι ο μετασχηματισμός κάθε ερωτικής παρόρμησης σε καταστροφικότητα κατά τη διάρκεια του περάσματος μέσα από τη θωράκιση” (Ράιχ 1984: 76).
  
  Στην Έρικα, η βίαιη αυτή παρεκτροπή και μετάλλαξη της γενετήσιας ορμής θα πάρει τη μορφή τού μαζοχισμού. Εκεί όπου υπό ομαλές συνθήκες, θα έπρεπε να υπάρχει η υγιής σεξουαλική επιθυμία για τον νεαρό και γοητευτικό Βάλτερ, η ασυγκράτητη ερωτική φόρτιση και τελικά η αποφόρτιση μέσω του ‘γενετήσιου εναγκαλισμού’, – σύμφωνα με τον όμορφο όρο τού Ράιχ, – υπάρχει τώρα μόνο θωράκιση, αναστολή και τελικά διαστροφική εκτόνωση.
  
  Η Έρικα δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της την έντονη διέγερση της σεξουαλικής επαφής και δεν μπορεί να την επιτρέψει ούτε και στον Βάλτερ. Περιορίζεται σε ένα διαστροφικό παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο επιβάλλει και στον ερωτικό της σύντροφο τη νεκρική ακινησία και τη στατικότητα του δικού της παγωμένου σώματος, απαγορεύοντάς του τη φόρτιση που προκαλείται από το ελεύθερο ερωτικό παιχνίδι και την τελική άτακτη και μη ελεγχόμενη αποφόρτιση, μέσω αυτοσχέδιων, αυτόνομων, σπειροειδών προσεγγίσεων κι απομακρύνσεων των δύο ηλεκτρικά φορτισμένων πρωτοπλασματικών οργανισμών. Αυτή, πρέπει πάση θυσία να ελέγχει το καθετί. Πρέπει να τηρεί τις απαραίτητες αποστάσεις. Δεν πρέπει να αφήσει να παραβιαστεί ο περιφραγμένος της χώρος, ο χώρος τού Εγώ της, από τον ξένο εισβολέα. Δεν είναι διατεθειμένη να αποχωριστεί για κανέναν λόγο τη ‘μάσκα’ που της φόρεσε η άρρωστη κοινωνία στην οποία μεγάλωσε: τη μάσκα τής σοβαρής δασκάλας τού πιάνου. Δεν είναι ικανή να εγκαταλείψει τον χαρακτήρα που μέσα από προσπάθειες πολλών ετών απέκτησε – ή μάλλον της τον φόρεσαν, ως άλλο ζουρλομανδύα – η οικογένεια κι η κοινωνία που την ανέθρεψαν. Και μην μπορώντας να αφεθεί η ί��ια ελεύθερη στη χαρά τού έρωτα, δεν μπορεί να επιτρέψει την ελεύθερη κινητικότητα, τη χαρά και την ευτυχία σε κανέναν άλλον. Περισσότερο κι από τον ίδιο του τον εαυτό, ο θωρακισμένος οργανισμός μισεί θανάσιμα τον μη θωρακισμένο: “Στην καταστροφικότητά του ενάντια στο ζωντανό ή αθωράκιστο οργανισμό, ο θωρακισμένος οργανισμός δε δείχνει κανένα έλεος. Εδώ πια χάνει τις αξίες που αυτός ο ίδιος θεωρούσε ως ιδανική ανθρώπινη συμπεριφορά. Με το πρόσχημα του ιδεαλιστή ή της υγιεινής, ο θωρακισμένος οργανισμός ξέρει πώς να σκοτώνει κάθε αυθόρμητη παρόρμηση δική του και των άλλων” (Ράιχ 1984: 78). Αφού κατά βάθος αντιλαμβάνεται ότι η ίδια έχει απονεκρωθεί ολοσχερώς κι ότι μέσα της έχει πεθάνει καθετί το ζωντανό και το όμορφο, στρέφεται με μίσος εναντίον εκείνων που ακόμη έχουν αυτό, που η ίδια έχει προ πολλού απωλέσει. Μισεί θανάσιμα την ελεύθερη οργονοτική κίνηση των αθωράκιστων ανθρώπων, αυτών που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη δυσκαμψία τού δικού της σώματος, τη σεξουαλική της ανικανότητα, την ανέκφραστη μάσκα και το παγωμένο κακεντρεχές μειδίαμα το οποίο, χωρίς η ίδια να το θέλει, βρίσκεται σταθερά ζωγραφισμένο στο πρόσωπο και στα χείλη της. “Η θωρακισμένη ζωή αντιμετωπίζει την αθωράκιστη ζωή με άγχος και μίσος (Ράιχ 1984: 82).
  
  Πριν από οτιδήποτε άλλο, η Έρικα, είναι μία σαδίστρια. Η Άννα Σόμπερ, μία νεαρή, συνεσταλμένη μαθήτριά της, σέβεται κι αγαπάει τη δασκάλα της με τα αθώα κι αγνά αισθήματα της εφηβείας. Συχνά της εξομολογείται τις κρίσεις άγχους που βιώνει, καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να παρακολουθήσει τους απάνθρωπους στόχους που της θέτει κι η δική της καταπιεστική μητέρα στο πιάνο. Πριν από κάθε εξέταση, πρόβα ή κονσέρτο, η μικρή παγώνει από τον φόβο της κι αρχίζει να τρέμει σύγκορμη. Όμως η Έρικα, αντί να την ενθαρρύνει ή να προσπαθήσει να της τονώσει το ηθικό, της επιτίθεται ανελέητα, την προσβάλλει και της μειώνει ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση. Ο λόγος της είναι στρατιωτικός, άκαμπτος, προσβλητικός, όπως κι όλη η αρρωστημένη χαρακτηροδομή της.
  
  Πριν από κάποια πρόβα, ο Βάλτερ ανεβάζει ο ίδιος την Άννα στη σκηνή, ψιθυρίζοντάς της στο αυτί ενθαρρυντικά λόγια. Η μικρή χαμογελάει, δείχνει να παίρνει θάρρος από τα λόγια του και διστακτικά κάθεται στο πιάνο, πολύ πιο άνετη από πριν. Η Έρικα, που έχει παρακολουθήσει όλη τη σκηνή, φεύγει οργισμένη, πηγαίνει στο χώρο τής γκαρνταρόμπας, κάνει θρύψαλα με το παπούτσι της ένα γυάλινο ποτήρι και τοποθετεί τα σπασμένα γυαλιά μέσα στην τσέπη τού παλτού τής Άννα. Μετά το τέλος τής πρόβας, η Άννα βάζει το παλτό της και τραυματίζει σοβαρά το δεξί της χέρι. Είναι πια βέβαιο ότι θα χάσει το κονσέρτο για το οποίο με τόση αγωνία και άγχος προετοιμαζόταν, ενώ μετά τον σοβαρό τραυματισμό της, δεν είναι καθόλου σίγουρο και το αν θα μπορέσει να ξαναπαίξει ποτέ πιάνο με σοβαρές αξιώσεις.
  
  
• 
  DryTung

  Wilhelm Reich treats Christ as a universal value rather than a religious character to analyze the history, the dilemma and the potential of human Freedom.
• 
  Uğur

  Reich begins by throwing a concept into the Jesus narrative. That concept he came up with is the "exuberant plague". With this concept, he explains the murderous spirit that arises in people, the urge to get excited, or, in more current terms, hooliganism, and every value that exists about man, every beauty that exists about nature, every known animal is destroyed by taking its share of this human urge in some way. Reich also deals with the crucifixion of Jesus through the exuberant plague and tells how people have a destructive attitude towards truth, values, life. Although the image of Jesus used meets the subject in terms of tragedy, the essence of the exuberant plague actually lies in what Jesus did as well. He is the main trigger, because the essence of the feeling of alienation in people begins with the rejection of everything about life. On the other hand, religions decorate this renunciation with being eternal and because they show better*, people become alienated from value, nature, animals and even themselves and, of course, become much more secretive and insensitive towards them. Therefore, I would say that the image of Jesus is accurate in terms of tragedy, but weak in terms of meaning.
  
  At this point, the book describes many important problems of our time, where it replaces the sadomasochistic profile of a person with the existence of a living murdered person. In any case, the fact that people continue to live in an insensitive way in a system that is so contrary to human nature and dominates the world in such a way is nothing but the killing of life. The book is quite nice, they are already pleasant readings for the interested person.
• 
  floyd lawton

  Wow read the book and i love it
• 
  Aussiescribbler Aussiescribbler

  This book by controversial psychiatrist Wilhelm Reich is unlikely to appeal to traditional Christian believers. Reich theorises that Jesus must have had sex with one or more of the women who surrounded him during his ministry. If Jesus was a naturally loving individual, Reich concludes, he must have exhibited the free genital expression intrinsic to a healthy character structure.
  
  Reich was not a traditional believer. He views Jesus as a man whose presence had a profound impact on the world because he was so healthy and the rest of us are so sick. The very tendency to interpret his specialness as something otherworldly, something supernatural, and to create myths of magical events such as virgin birth and resurrection from the dead around his memory, is evidence of how alienated we are from the functioning of our own bodies.
  
  We are born with primary instincts which direct us toward loving behaviour through the pleasurable streaming of the life energy in our bodies. But we are born into a society which is antagonistic to such feelings. The frustration of the primary instincts causes them to be re-channelled into secondary drives. These can take many forms, including various kinds of egotism, aggression, anxieties, etc.
  
  What Reich admits he cannot explain is how this occurred in the beginning. The story of Adam and Eve gives this change from healthy functioning to antagonism towards the free operation of the life force, i.e. God, a mythological expression. We are caught in a terrible trap and that trap is our own neurotic character structure, which alienates us from each other and from nature. In the first chapter Reich gives a description of The Trap and the various ways we try to reconcile ourselves to imprisonment within it. Religion is one source of solace, a promise of a life outside the trap after death.
  
  But Reich presents Jesus as a man who never entered The Trap. A man with a healthy character structure, a man who unselfconsciously gave expression to our original loving instincts. His wisdom was the honest clear thinking anyone would exhibit who was not impeded by the fears and frustrations that come with being divided against one’s own life energy.
  
  Central to this condition is fear of our sexual feelings. This is the hook on which our loving instincts get snagged.
  
  In Western culture things have changed a lot since Reich’s death in 1957. We are more honest about sexuality. He played a role in opening things up. It was he who coined the term “Sexual Revolution”. But that doesn’t mean that the problem he highlighted is any the less with us. What he felt was repressed in us was not so much sex itself but the loving expression of “the genital embrace”. It’s possible to have sex several times a day and still be a denizen of The Trap. Reich uses the term “four-lettering” to describe compulsive neurotic sex - the “wham bam thank you ma’am” kind of copulation that is all the world away from the gentle process which builds slowly and naturally to an orgasm which frees the soul to meld with that of one’s partner.
  
  Maybe attitudes to adolescent sexuality are more enlightened than they were in Reich’s day. He talks of the sexual agony of the adolescent. This is something I could identify with. Even though I had sexually liberal parents, I was greatly disturbed by the onrush of powerful sexual desires at puberty. I remember wishing at one point that my sexual desires could be medically removed, because they were such a source of terrible anxiety. Why? I don’t know. Reich felt that young people were psychologically damaged by the sex negative attitudes of parents, teachers and the church, which caused them to fight against and repress their sexual desires instead of expressing them in a healthy way. Thus one generation of sexual cripples cripples the next.
  
  Once again, the fact that young people today are more sexually active would not necessarily be a positive sign for Reich. Compulsive unloving sex is just another neurotic symptom.
  
  In this book, which was written only a few years before he was imprisoned and died, Reich doesn’t try to make a carefully reasoned or evidenced argument about human nature or about the life and death of Jesus. This is written more in the mode of the prophet crying in the wilderness. His early work was supported with references to case studies and anthropological research. Here he simply states what he strongly believes to be true and it is up to us to either feel that it makes sense of our own experience and what we have read in the gospels about Jesus or that it doesn’t. Given that, in the middle of his career, Reich claimed to have discovered scientific evidence of the life energy, which he called “orgone” - evidence which was taken seriously by very few other scientists - perhaps this less scientific approach is preferable. One need not agree with everything Reich says to gain from the stimulation of his iconoclastic thought. We all need to be shaken up from time to time.
  
  The story of the life and murder of Christ is, arguably, the most important story in Western history. Even those of us who are not Christians know its major events. It permeates our culture. It doesn’t matter that Reich is no Biblical scholar. Even if this were a fictional story, it is one which embodies the central human dilemma. Reich is using the basics of the story as a way of contemplating and illustrating the human condition. And he doesn’t hide the fact that he identifies aspects of his own situation with that of Christ. He too, at least in his own mind, is a speaker of truths unwelcome to the authority figures of his time. He too had reluctantly taken on a leadership role.
  
  Reich presents Christ as a man who only gradually discovers that he is special. He has to learn that others are not free in the way that he is. His psychological freedom and loving nature make him very attractive to those around him. He wants to help them. But he doesn’t understand that their character structure is such that they will suck up whatever love he shows them and then resent him because they can’t be like him. They will seduce him into becoming a leader - into marching on Jerusalem - but it will all be for nothing. He will be killed because those with a sick character structure always have a murderous resentment for those who are still truly alive inside themselves.
  
  It is this tendency which is the central subject of the book. For Reich, the murder of Christ is something that happens all over the world ever day. Christ was an embodiment of our original loving instincts as they are expressed in the body. And the Murder of Christ continues through the stifling of the expression of those instincts in every child. Who is the murderer of Christ? Reich points the finger at all of us.
  
  Like Listen Little Man!, another book Reich wrote in the latter part of his life when he was at the centre of much hostility, The Murder of Christ is often a harshly accusatory book, but we may gain much through our encounter with its thorniness. Today we know more about the chemistry of love. We know that there are forms of intimacy, sexual or otherwise, which cause our bodies to produce the chemical Oxytocin. The experience of this chemical in our blood stream, which produces warm feelings of affection and bonding and thus, no doubt, works to melt the rigidity of our angry, frightened or resentful ego structure, is perhaps what Reich and his patients experienced as the flow of “orgone energy”. Perhaps it is true that a significant element in the dark side of our life as humans - aggression, sexual predation, greed, depression, loneliness - arises through a fear of bodily sensations which, were we less troubled by them, could lead us to a more loving society.
  
• 
  Searchingthemeaningoflife Greece

  Δεν είναι υπολογιστής, δεν κάνει κατεργαριές, δεν κάνει προσπάθειες για να μην είναι κατεργάρης. Είναι απλούστατα ειλικρινής. Μερικές φορές μπορεί να σωπαίνει, αλλά αγνοεί το προμελετημένο και κακό ψέμα. Όσο για τους άλλους, δεν λένε την αλήθεια για τον απλό λόγο ότι είναι ανίκανοι να την πουν' το όργανο που χρησιμεύει για να λέγεται η αλήθεια αχρηστευθηκε μέσα τους όταν ξεκόπηκαν από το ρεύμα της Ζωής και της ζωικές κινήσεις. Έτσι, λοιπόν, τιμουν την αλήθεια και ζουν μέσα στο ψέμα.
  
  🌼 Για κείνους, το να δίνεις σημαίνει ότι φτωχαίνεις. Το να παίρνεις, σημαίνει να συσσωρεύεις δυνάμεις, να γεμίζεις ένα κενό, να καλύπτεις μία άβυσσο στα βάθη του Είναι σου. Δεν ξέρουν παρά να παίρνουν, δεν ξέρουν να δίνουν. Εκείνος που δίνει, είναι στα μάτια τους ένας τρελός, ένα φρούτο κατάλληλο για ξεζούμισμα, για εκμετάλλευση. Έτσι, απογοητεύουν πολλά άτομα γενναιόδωρα, ξανασπρώχνουν στη μοναξιά πολλές ψυχές που θέλουν ν' αγαπήσουν. Κι ο κόσμο για μία ακόμη φορά φτωχαίνει.
  
  🌼[ Γι' αυτό η Ζωή είναι Ζωή: ορμάει να καταλάβει το άγνωστο μα δεν της αρέσει να είναι μόνη της. Δεν έχει ανάγκη από μαθητές, από άβουλα πλάσματα, από οπαδούς, από θαυμαστές, από κόλακες. Αυτό που αντίθετα χρειάζεται, αυτό που της είναι απαραίτητο, είναι το συλλογικό πνεύμα, η συναδελφικότητα, η φιλία, η οικειότητα, η στενή σχέση, η ενθάρρυνση μιας ψυχής που δείχνει κατανόηση, η δυνατότητα να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλον και να του ανοίξεις την καρδιά σου. Δεν υπάρχει μέσα σε όλα αυτά, τίποτε το υπερφυσικό και το εξαιρετικό.]
• 
  Rogier

  In a way this book is more curious than interesting, but it is remarkable in that Reich somehow intuits a lot of the teachings of Jesus in a very elemental way, even if it remains wrapped up in his fascination with the body. Somehow that should perhaps not surprise us, for the student whom Freud picked over Jung to defend himself and his system against "the rising tide of occultism," as represented by Jung in his mind. With Reich, Freud wanted to erect a sexual rampart against such nefarious influences.
  
  Having said that, it would seem that Freud might have had a little surprise seeing what this particular student came to later in life...
  
  On one hand Reich fully comprehends that the ego system represents The Murder of Christ, and that it is a continuous choice, and his intuitions along these lines are quite remarkable. On the other hand, he sees freedom as possible in the body, entirely in line with his orgone theory, which leads to curious contradictions.
  
  
• 
  Dave

  I reread this and other works by Reich on occasion. He is pedantic, and also, later in life, decided he was surrounded by idiots (he was half right) and had to do everything himself, like discover the principles of a new energy source based on the human sexuality, to give you an idea! But I think he is very convincing in his manner of moralizing from basic principles, and he relates many of mankind's problems to repression of human sexuality, in a way that is kind of convincing although disturbing in its directness. He is outraged about man's stupidity, and very eloquent in exposing the reasons behind it. The title refers to the book's analysis of how we have twisted Jesus' message.
• 
  Karen Wako

  Very enlightening. Confirmed some of the things I already thought about.