The Spiral Cage by Al Davison

The Spiral Cage Reviews

• 
  Juho Pohjalainen

  This is an autobiography concerning the author's own medical condition and the issues in his life and relationships brought up by it. I can sympathize with the troubles he went through, by the looks of things, and I can see how it could make for a good story - but on the whole it felt much too, uh, liquid, for me to grasp at all. It was just kind of weird.
• 
  Hiko Murs

  Sadəcə spina bifida haqda öyrəndim. Komiks çox qarışıq və qeyri-estetik idi. (Bilmirəm, bəlkə də, məqsəd də o idi, amma ümumən çox da bəyənmədim).
• 
  Maria

  Deze aangrijpende, autobiografische graphic novel is geschreven in 1988. Al Davison wordt in 1960 geboren met spina bifida, een ernstige afwijking (open ruggetje) waarbij de dokters sterk betwijfelden of hij het wel zou overleven. In dit boek doet hij verslag van zijn opgroeien. De eerste levensjaren lag hij onafgebroken in het ziekenhuis en leert tegen de verwachtingen in lopen. Wel is en blijft hij altijd anders. Hij krijgt te maken met agressie en vooroordelen, anderen zien hem als mankepoot, spast en mislukkeling. Hij wordt regelmatig aangevallen en uitgescholden door skinheads. Na het leren van kungfu en karate kan hij terugslaan en houden de aanvallen op. Zijn doorzettingsvermogen en wilskracht helpen hem zijn beperkingen te aanvaarden en daarna te overwinnen en zo een menswaardig bestaan op te bouwen. Hij ontmoet de liefde van zijn leven en ontwikkelt zich als kunstenaar. Ook verdiept hij zich in het boeddhisme. Dit geeft hem energie en helpt hem zijn leven positief vorm te geven.
  
  Het verhaal is niet chronologisch opgebouwd en springt voortdurend in tijd heen en weer. Heftige vechtscénes worden afgewisseld met kinderdromen, dan weer zijn er vage, onduidelijke tekeningen van toen hij tijdelijk blind was. Of hij doet verslag van de verwarrende en destructieve gedachten die door zijn hoofd gaan. Dat maakt het geheel wat chaotisch en daarom is het wel leuk om wat interviews met Davison te lezen. Je krijgt dan een beter beeld van hoe het boek in elkaar steekt. Wat fragmentjes:
  ‘Ik tekende mijn dromen. Omdat ik als kind nooit uit die ruimte was geweest, kon ik geen onderscheid maken tussen de werkelijkheid en mijn droomwereld, waarin ik een soort meermin was. Dat heeft de zuster me op een gegeven moment uitgelegd.
  Inmiddels kan ik veel beter tekenen dan toen. Ik heb meer kaas gegeten van anatomie en mijn personages zien er inmiddels beter uit. Maar De spiralen kooi is een afspiegeling van de Al Davison die ik was toen ik het maakte. Daarom heb ik er uiteindelijk toch niets aan veranderd. Het is begonnen als een dagboek. En een dagboek herschrijf je ook niet omdat je nu andere woorden zou gebruiken als vroeger. Dit ben ik, zoals ik toen was.
  
  Ik wilde met De spiralen kooi laten zien hoe ver je kunt komen als je uitgaat van je eigen kracht, als je je beperkingen accepteert maar je je niets aantrekt van alles wat anderen over je roepen. Als je anders bent, stuit je op veel agressie. Dat heb ik aan den lijve meegemaakt, heel vaak zelfs.
  
  Door mijn jarenlange verblijf in het ziekenhuis heb ik een sterke fantasie ontwikkeld. Ik zat daar alleen in mijn isolatiecel, opgesloten in mijn eigen wereldje waarin ik alles kon wat ik wilde. Ik dagdroomde veel. Die dagdromen heb ik ook verwerkt in het boek. Als kind ben je je nog helemaal niet bewust dat je anders bent. Dat komt pas als je ouder wordt. Als kind zit je nog opgesloten in je eigen wereldje. Pas later wordt je geconfronteerd met de boze buitenwereld.’
• 
  Kitap

  3.5 stars
  
  The angelic images of the author as a young man, learning to walk in spite of being told it was impossible and defending himself against schoolyard bullies, will stick in my mind for a long while. It is quite sickening to realize that, for many people, attacking those who apparently cannot defend themselves is a way of life; it is equally heartening to see that Davison is one "spacka" or "cripple" who has learned to fight back (and who, apparently, seeks to teach others to do the same through his
  Martial Hearts program). Powerful illustrations, in a variety of mediums and styles, convey the deepest feelings of the author, the pains and the joys, that he has faced coming to terms with the "spiral cage" of his life with spina bifida. I also appreciate the role that faith--specifically, Nichiren Buddhism--has played in Davison's life, in helping him (and hopefully others) to overcome seemingly insurmountable obstacles. An awesome comic book by an awesome character.
• 
  Eujean2

  Much of this book is not my preferred style of comics. (I had to read in good light so I could see all the small text.) But at the same time I was fascinated by the story. What does it mean to have a "disability"?
• 
  ComicNerdSam

  Loved this, Davison's layouts are so weird and great. A lot of overworked art that really adds to the honest feeling this gives off. Amazing stuff!
• 
  Kelly

  This book was recommended to me as being 'unique', an autobiography through drawing. That idea appealed to me greatly. I loved the idea of someone telling me their story through art. Unfortunately I didn't think it was as well done as it could have been.
  The narrative was very abstract, chunks of time scattered throughout the book rather than a progressing 'story'. I actually kind of liked that contrast; segments where our author struggled to accept that he was different and the next section he was older, calmer and more at ease with his condition. Al wanted an explanation for his condition in a way that only a child can. I don't think this was 'self-pity' as another reviewer commented, but it is that black and white child's world. Why can she walk, but I can't? Give me an explanation. Tell me why that is fair and just..!
  Unfortunately I found that it jumped around too much, and it wasn't entirely clear at which point we were in the overall timeline. I couldn't gauge his age based on the artwork either and so struggled to pinpoint his emotions based on the images alone.
  
  The art work was a tad hard for me to discern, so I relied very heavily on the huge amounts of text. Sometimes I barely looked at the images, or did so as an after-thought. Unfortunately I found the text rather small and cramped, sometimes peering into the book with a terrible frown on my face to try to understand. Even the larger writing was sometimes difficult to read because it was rather scrawling.
  
  In summary I would say I liked the idea behind this novel, but not necessarily the end-product.
• 
  Ella (The Story Collector)

  I've never reviewed a graphic novel before (I've actually never read one before this either) so this will be short but sweet.
  
  The Spiral Cage is an autobiographical graphic novel in which Al Davison explores his struggle to overcome the disability he was born with: spina bifida. It is powerful and thought-provoking (if a little confusing at times). As someone so unfamiliar with graphic novels, this might not have been the best one to start with, but I certainly found it interesting. A lot of pages contained no words at all and I found it difficult to follow, especially as there are a lot of time-shifts and a lot of emotional expression.
  
  I did enjoy reading this book (and appreciating the illustrations) but there was a serious disconnect for me which was mainly down to a lack of comprehension.
• 
  Michelle Lloyd

  I wanted to like it more than I did, but it just didn't hold my interest