Red ons, Maria Montanelli by Herman Koch

Red ons, Maria Montanelli Reviews

• 
  Gabril

  Il metodo Montessori (nella finzione Montanelli) trasportato dai sobborghi di Napoli ai quartieri benestanti di una ricca città olandese non può essere che un totale fallimento.
  Il giovane narratore che, prima di esserne espulso, ha frequentato quel liceo sperimentale immagina addirittura che il fantasma della celebre pedagogista venga a visitare la scuola che si fregia del suo nome e possa affossarla per sempre.
  Il ragazzo, raccontando la triste storia dell’allievo “con qualche rotella fuori posto” accolto nella sua classe, ha in realtà acerrime parole per tutti: genitori, insegnanti, psicologi e adulti in genere. Ne vengono evidenziate le insulsaggini, le incapacità, l’arroganza e per finire la completa inadeguatezza. Tanto da non poter evitare in nessun modo la tragedia annunciata fin dalle prime pagine: la morte di Jan, il ragazzo ritardato.
  La frusta in mano a un adolescente ribelle e ipercritico non risparmia nessuno, o quasi (save mummy).
  Del resto...“Cos’altro puoi aspettarti, in un quartiere in cui lo sherry del mattino si vende a damigiane e gli abitanti afflitti dall’emicrania e dalla noia camminano in cerchi sempre più piccoli intorno al barattolo con la dose letale di sonniferi?”
  
  Il primo romanzo scritto da Herman Koch (1989) comincia con meticolosa ferocia a fare piazza pulita dell’ipocrisia borghese e radical chic e comincia proprio da qui, dalle basi educative: la scuola, appunto.
  Di strada in direzione di quella vis critica l’autore olandese ne ha fatta parecchia, da allora.
• 
  Matteo Fumagalli

  Videorecensione:
  https://youtu.be/-s4A8-pI-xA
  
  
• 
  Joost

  Zeker geinig maar geen verhaal dat me lang bij zal blijven. Soms voelt de schrijfstijl erg geprobeerd,
  alles móét heel erg geestig zijn, daardoor zijn niet veel passages écht speciaal. Deze op aanraden van mijn penvriend Koen gelezen, ik ben het met hem eens dat het wel weer zeer aangenaam was om me voor 150 pagina's terug op ons geliefde Erasmus College te vinden.
• 
  Levi Van Dartel

  de nederlandse catcher in the rye
  
  nu zin om frans duits een kogel door de kop te jassen
• 
  Laura Koopman

  Mag er ook best zijn
• 
  Ruth Govaerts

  Ik vond het eigenlijk best goed. Een beetje grof, hard en pessimistisch maar wel boeiend. Het gaat over een rebelse jongen die op een 'alternatieve' school terecht komt en zijn afschuw daar tegenover uitdrukt. Zijn moeder sterft gedurende het verhaal en zijn vader heeft een buitenechtelijke relatie. 'Da's dus nie van de poes!'. Een quote om de sfeer van dit boek te verduidelijken:
  
  “Nee, het rampzalige was wanneer ze je begonnen te vragen 'wat je nou eigenlijk wilde in dit leven?', terwijl ze zelf toch het beste voorbeeld gaven van hoe je het in elk geval niet aan moest pakken.”
  
  Yep, happy times. :)
  
• 
  Alicia

  Aanvankelijk vond ik het wel grappig, maar de stijl gaat al snel vervelen. Het is enorm cynisch en 125 pagina's daarvan is te veel. Een enkele keer een mooie zin kan daar niet tegenop wegen. Ik heb er weken over gedaan, maar gelukkig is het eindelijk uit.
  
  Het boek staat vol validisme, als je daar moeite mee hebt kun je het maar beter niet lezen. Verder gaat het over een stervende moeder en een vader die vertrekt naar zijn nieuwe vriendin, maar veel woorden worden er niet aan besteed. Jammer, dat had het gelaagder kunnen maken of ik had medelijden met de hoofdpersoon kunnen voelen, maar helaas.
• 
  Dianne

  Dit was gewoon zo'n negatief boek.
• 
  Mick Van Rijk

  grof
  zoals ik
• 
  Gijs Zandbergen

  Luisterboek, voorgelezen door de schrijver. Zelden heb ik de puberdenkwereld zo goed verwoord zien worden als in dit boek. Goedgebekt, uitgesproken meningen, weinig zelfkritiek, ondiplomatiek , oordelend en niet relativerend. Tegelijkertijd schetst Koch (de vertellende puber) een wereld waarin hij zich moet zien te handhaven, met een overleden moeder, een vreemdgaande vader en een halfzacht onderwijssysteem in een welvarende, hypocriete Amsterdamse buurt. Goed geschreven, op de juiste toon. De zwakbegaafde jongen is natuurlijk zo zwakbegaafd niet, maar is dat wel in de ogen van zijn klasgenoten.
• 
  Joost

  Nee, echt bekoren deed Herman Koch me niet met dit boek. Een ik-verteller kijkt vilein terug op zijn middelbare schooljaren. Een protserig Amsterdam-Zuid (de verteller noemt het tot drie keer toe 'kankerbuurt'), kleurloze docenten, zelfzuchtige ouders, meelijwekkende klasgenoten, alles en iedereen moet eraan geloven. Het doet ergens denken aan Salingers Catcher in the rye, maar dan iets cynischer en Hollandser, want de verteller is minder ondernemend en laat de gemaaktheid gelaten over zich heenkomen. Via diverse stadia van plichtmatigheid werken we gestaag toe naar een climax die niet echt voelt als een climax.
  De droom, het visioen in het laatste hoofdstuk maakte de tsunami van onlustgevoelens goed. Eindelijk een (zij het virtuele) afrekening, eindelijk actie, eindelijk gebeurt er iets. Een korte verademing na zovele bladzijdes onmacht en lusteloosheid.
• 
  Arne-Jan

  Gewoon een sterk debuut van Herman Koch. Ik vind het altijd prachtig als een auteur het milieu waar hij uitkomt goed weet neer te zetten, zeker als dat vergezeld gaat van enig sarcasme. Koch bevestigt hier op hilarische wijze een hoop vooroordelen over Montessori-onderwijs. Regelmatig hard gelachen dus, maar het is ook voor de rest een prima opgezet boek. Met de boeken die hierna volgden heeft Koch ook wel bewezen een serieuze auteur te zijn.
• 
  Stéphane Vande Ginste

  Kort, ironisch tot sarcastisch verhaal waarbij de auteur vooral de draak steekt met de zgn. "alternatieve scholen", waarbij "Maria Montanelli" natuurlijk moet gelezen worden als "Montessori"... Debuutroman van Koch, en dus nog pril en nog niet zo goed uitgewerkt als de latere succesromans, zoals "Het Diner", maar toch vind je hier al helemaal de elementen van zijn stijl terug. Bijzonder geestig om te lezen.
• 
  Cee

  Reminded me of The Catcher in the Rye with its boisterous teenage main character. He hates the bourgeois neighbourhood he lives in, the fancy school and its teachers. It's a story about grief, frustration, and growing up when you're not looking. The main character has a very strong voice, and I quite appreciate what Koch did here, yet I wished we could've seen more of his sympathetic qualities once in a while.
• 
  Manuel

  Bij vlagen grappig, maar toch met een wat vervelende toon verteld.
• 
  Maison Koala

  E nulla, non ho ancora capito se Koch mi affascina o mi disgusta, anche se propendo per la prima.
  
  ‘Odessa Star’ mi ha sorpresa, ‘La cena’ e ‘Villetta con piscina’ svettano nella lista - sempre più simile a un trattato - dei to be read.
  
  E di questa ‘Scuola’, che dire?
  
  Un istituto superiore all’avanguardia nella Amsterdam più chic è il teatro di una perigliosa sbrogliatura di quel gomitolo arruffato che sono le relazioni tra docenti e alunni, alunni e compagni ma anche ragazzi e genitori. Come sempre, l’autore è implacabile, acuto e politically scorrect, ma l’impressione è di una narrazione un po’ fine a se stessa, senza un senso ne’ un finale compiuto.
  
  Giudizio tecnico altamente professionale: BOH.
• 
  Belle

  Herinner me net dat ik deze gelezen had en hem echt fantastisch vond, afkomende van een montessorischool. Such a Hoot.
• 
  Matthijs Leest

  Ruim honderd jaar geleden startte Maria Montanelli (lees: Montessori) in Napels een onderwijssysteem voor arme kinderen. Zoals alle goede bedoelingen is de uitwerking helaas slecht, zo ondervindt ruim honderd jaar later een door en door cynische puber uit de rijkste, meest elitaire buurt van de stad (lees: Oud Zuid). Er heerst op school en in de wijk een onbegrensd geloof in het systeem van zelfredzaamheid in de opvoeding en educatie; alles met de zachte hand. Maar dit lijkt juist concurrentie en nare (pest)incidenten in de hand te werken.
  
  Blijkbaar heeft Koch het niet zo op de Montessori-school. Dat levert een aantal mooie, cynische observaties op, maar de hoofdpersoon (die ook nog eens een - inmiddels overleden - moeder heeft die hem aanmoedigt tot pesten en een vader die meer aandacht heeft voor zijn nieuwe vlam) lijkt van begin tot eind, van de roman en van zijn leven, al een slecht mens. Is dit nurture of toch nature?
  Jammer is ook dat het hele plot er niet toe doet (het lot van de zwakbegaafde jongen, globaal de oorzaak en het gevolg) zijn vanaf het begin al duidelijk. Daarnaast wordt er een resem aan goed beschreven karakters geïntroduceerd (Chrirtine en haar ouders, de psycholoog) die vervolgens amper een rol krijgen in de ontwikkeling van de hoofdpersoon/van het verhaal.
  
  Beter zijn de passages over de docenten en dan met name die op de 'werkweek' (die doet denken aan de fietsvakanties van Bordewijks Bint). Met al hun goede bedoelingen kunnen ze een incident niet voorkomen, maar hun schuld is dat natuurlijk niet. Het ligt niet aan het systeem, maar aan de leerlingen die niet in het systeem passen. Helemaal ongelijk kun je ze daar ondanks het perspectief van de hoofdpersoon daar toch niet in geven.
• 
  Sarah

  Als boze puber had ik dit waarschijnlijk fantastisch gevonden, maar nu ergerde ik me aan die bittere stoerdoenerij.
  
  Ik denk overigens wel dat dit een hit zou kunnen zijn op de vrijeschool in Amsterdam Zuid waar ik werk. 't Is geen Montessori, maar 't zal de leerlingen qua locatie en negatief onderwijsbeeld toch wel aanspreken. Alleen al omdat er een paar keer wordt gerept over kankerbuurt en soortgelijks. Ik kreeg er een naar gevoel van.
  
  Vraag me af of als ik mijn lieveling The Catcher in the Rye nu voor het eerst zou lezen ik ook dit gevoel zou hebben. Maar dát zullen we nooit weten lieve lezers.
• 
  Rene Ijzermans

  Het debuut van Koch dat bestaat uit een flinke afrekening met het Montesori waarop hij ongetwijfeld heeft gezeten en waarin vooral ergernis en hoon valt te lezen. Een boekje vol bijtende en spottende humor waarin een enkeling er nog genadig vanaf komt, maar het merendeel niet. Soms ontzettend grappig, maar vaak ook over de top.
  Leuk voor de boekenlijst van scholieren, maar mij deed het niet zo veel, misschien ook omdat deze onderwijsvorm aan mij is voorbijgegaan.
• 
  Hermien

  Een zestienjarige jongen beschrijft op een scherpe en humoristische manier zijn omgeving en de omstandigheden die leiden tot de verdrinkingsdood van een van zijn klasgenoten. Ik moest er vaak luid bij lachen.
• 
  Sander

  Lekker cynisch debuut van Koch. De tragische ik-figuur beschrijft de gebeurtenissen die aanleiding zijn tot zijn verplichte afscheid van het 'ontzettend creatieve' Montanelli-lyceum. Hard, grappig, en misschien een beetje puberaal. Voor de fans. Van deze auteur zou ik vooral 'Het Diner' aanraden.
• 
  Ève ⭐️

  Ik raad dit niet aan om te leren als eerste literatuur boek, het is geen slecht boek want het verhaal zelf is leuk om te lezen maar het is vooral lastig geschreven, er wordt de hele tijd om dingen heen gedraaid waardoor het niet fijn las
• 
  Britt

  Had ik Koch maar al eerder in m'n leven ontdekt
• 
  Djeph

  Behoorlijk harde afrekening met de middelbare school en nieuwlichterij in het onderwijs