| Title | : | Terápiás hazugságok |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | - |
| Language | : | Hungarian |
| Format Type | : | Kindle , Hardcover , Paperback , Audiobook & More |
| Number of Pages | : | - |
| Publication | : | First published January 1, 1996 |
ISBN13: 9789633551332.
A szerző eddigi írásaihoz képest végtelenül (ön)ironikus hangvételű regény a pszichiáterek becsaphatóságát mutatja be, vagyis azt, hogy a pszichiáterek valójában egyáltalán nem jó emberismerők. Igen könnyen át lehet verni őket, ami elsősorban jól fejlett nárcizmusuknak köszönhető. A regény mindkét főhőse pszichoterapeuta. A fiatalabb, idealista Ernest új módszerrel kísérletezik: mi történik, ha nyílt és őszinte a pácienssel, a terápiás munkában egyenrangú félként vesz részt, nem tagadja le saját érzéseit. Az idősebb Marshal viszont a végletekig konzervatív, szigorúan a tankönyvekben leírt szabályokhoz tartja magát. Mindketten olyan páciensekkel akadnak össze, akik kezdettől fogva becsapják őket, amit ők persze az utolsó percig nem vesznek észre. Mindkettőjüket a leggyengébb pontjuk viszi bajba: Ernest nem bír ellenállni a kísértésnek, hogy egy nő páciense mérhetetlenül vonzó férfinak találja; Marshal pedig önnön becsvágya és anyagi mohósága áldozata lesz. A tekervényes történet végére persze mindenki jobban lesz kicsit.
Terápiás hazugságok Reviews
-
این کتاب رو بعد از وقتی نیچه گریست، از همه‌ی آثار یالوم که تا الان خوندم بیشتر دوست داشتم.
یالوم با نبوغش، دو رویکرد سنت‌گرای در چارچوب رو با انسانی ِ منعطف در تقابل قرار میده و به واسطه‌ی چند داستان موازی ما رو باهاشون آشنا میکنه.
به نظرم یالوم توی این کتاب، مخصوصا به‌واسطه‌ی ارنست، شخصیت خودش رو در اوایل درمانگریش نشون میده.
کتابی که قطعا به هر درمانگری توصیه‌ش میکنم و خودم بی‌نهایت ازش لذت بردم و بهره‌مند شدم؛ اما در مورد سایر افراد، نمی‌دونم چقدر مفید باشه و شاید کمی پراکنده به نظر برسه.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ارنست همیشه فکر می‌کرد اگر نیازی به پول نداشت، باز هم رواندرمانی می‌کرد.
...
کارل راجرز می‌گفت: وقتت رو برای آموزش درمانگران هدر نده، بهتره که زمان رو صرف انتخاب اون‌ها کنی.
...
تکنیک من کنار گذاشتن تمام تکنیک‌هاست! و من فقط باهوش نیستم دکتر لش. این اولین قانون یک درمان خوبه! و اگه تو هم درمانگر شدی باید قانون تو هم باشه. سعی کردم بیشتر انسانی باشم و کمتر ماشینی.
...
تو نمی‌تونی انگ رو درمان کنی، تو باید انسان پشت برچسب رو درمان کنی.
...
من یک درمانگر دیگه‌م. ناجی ضمایر گم شده. تسلیم شدن در مورد بیمار رو رد میکنم. خودم رو می‌کشم، خودم رو به خطر می‌ندازم، هر کاری میکنم تا بیمار رو نجات بدم. این در مورد کل طول حرفه‌م صادقه.
...
مارشال اشتریدر گفته بود ظهور شوخی‌های فرعی در درمان اغلب نشانه‌ی خوبی است.
...
موضوع ساده‌ایه، زن باید به چشمان مرد نگاه کنه و برای چند دقیقه خیره بمونه. همه‌ش همین.
...
گفته شده که هدف درمان اینه که یک نفر مادر و پدر خودش باشه. من فکر میکنم ما می‌تونیم همین رو هم‌تراز با مشاوره بگیریم. هدف اینه که مشاور خودت بشی.
...
گذشته بخشی از خودآگاه حال حاضر توئه. عینکی رو درست میکنه که تو از طریق اون حال حاضر رو تجربه می‌کنی. اگه بخوام كامل بشناسمت، باید چیزی رو که می‌بینی ببینم.
...
تصمیم‌های بد اینطوری نظام پیدا می‌کنن: با متقاعد کردن خودت که هیچ چاره‌ی دیگه‌ای وجود ندارد.
...
خود را تا جایی آشکار کن که برای بیمار مفید است.
...
بیا سعی کنیم سوالت رو درک کنیم. به من بگو واقعا چه چیزی از من می‌پرسی؟ و چرا؟
...
یونگ میگه درمانگر باید برای هر بیمار یک زبان درمانی جدید اختراع کنه.
...
روی احساسات بدت و روی ویلی تمرکز کن و بذار افکارت آزاد باشن. هر چیزی رو که به ذهنت می‌رسه بگو. سعی نکن پیش‌داوری کنی یا چیزهایی که معنا دارن رو انتخاب کنی. سعی نکن به چیزی معنایی ببخشی. فقط بلند بلند فکر کن. -
این کتاب به صورت صوتی گوش دادم، در مورد مرزهایی که بین روانکاوان و بیماران باید وجود داشته باشد...
-
کتاب شروع قدرتمند و جذابی داره. سیمور تراتر، یه روانکاو باتجربه و مشهور به سنت‌شکنی و درمان‌های خلاقانه، به دلیل تخلف از اصول حرفه‌ای و اخلاقی تحت بازجویی قرار گرفته و پروسه‌ی درمانی رو شرح میده که در چارچوب قواعد حرفه‌ای و اخلاقی رواندرمانی به بن‌بست رسیده و چاره‌ای برای تراتر باقی نذاشته جز درمان فی‌البداهه و خروج از حدود روابط مجاز بیمار-درمانگر.
با این مقدمه یالوم رمانش رو افتتاح میکنه و مسائلی مثل صداقت در رابطه‌ی درمانی، نوع ارتباط درمانگر-بیمار و حدود رابطه رو با به تصویر کشیدن رویکرد متفاوت دو درمانگر اصلی قصه مطرح میکنه.
متاسفانه تو این کتاب بارها منطق داستان تحت‌تاثیر مفهوم موردنظر نویسنده قرار گرفته و یالوم برای رسوندن منظورش یا مطرح کردن موضوع موردنظرش به داستان آسیب زده.
ضمن اینکه دروغ‌گویی روی مبل در کل داستان ضعیف و مبتذلی داره و نباید ازش انتظاری فراتر از اهداف آموزشی و بیان یه سری مسائل تفکربرانگیز داشت.
کتاب پر از دیالوگ‌های طولانیه که نقش خاصی در پیشرفت وقایع داستان نداره یا نقش کمی داره و صرفن ابزاریه برای بیان عقاید نویسنده و طرح یه سری مسائل. هرچند این ضعف به نظر می‌رسه اما تو این کتاب تنها چیزی که برای من جالب بود و از سادگی و خامی داستان حواسم رو پرت می‌کرد همین دیالوگ‌های عمیق بود.
با وجود اینکه ماجرای سیمور تراتر می‌تونست نقطه‌ی اتصال خوبی برای انسجام قصه و مفاهیم مطرح شده تو کتاب باشه، اما متاسفانه خیلی کم ازش استفاده شده و کتاب نظم کمی داره؛ یه سری داستان‌های فرعی کاملن بی‌اثر و بی‌اهمیت، دیالوگ‌های اضافی، بیان سرسری و بی‌مناسبت یک سری مفاهیم و ... .
از هر دری سخنی خلاصه.
~
به نظرم فقط درصورتی‌که از سبک یالوم و کارهاش خوشتون میاد، برای این کتاب وقت بذارید. اگر از طرفدارای یالوم نیستید یا تا حالا کتابی ازش نخوندید این کتاب رو پیشنهاد نمیکنم. -
‘Forget that crap about the patient not being ready for therapy! It’s the therapy that’s not ready for the patient. But you have to be bold and creative enough to fashion a new therapy for each patient.
این چرندیاتی که میگه بیمار برای درمان آماده نیست رو فراموش کن! این درمانه که برای بیمار آماده نیست. و تو باید آنقدر شجاع و خلاق باشی که یک راه درمانی جدید و متفاوتی رو برای هر بیمار داشته باشی.
بخشی از متن کتاب-
...........................
تم اصلی داستان در کل کتاب به رابطه ی درمانی بین بیمار و درمانگر می پردازد. مشکلاتی که در روند درمانی ایجاد شده و گاها درمانگر به بیمار خود و یا بلعکس وابسته میشود.
نویسنده دراین کتاب تاکید بیشتری بر این میکند که میتوانهر رابطه ای را به عنوان یک رابطه ی درمانی درنظر گرفت. این ارتباط متقابل انسان ها میتواند آن هارا به یک درمانگر تبدیل کند. تمامی شخصیت های کتاب با همدیگر انتقال های متقابلی را رد و بدل میکنند؛ انتقال از بیمار به درمانگر و از درمانگر به بیمار.
در ابتدای کتاب که گفت و گویی است بین دکتر تراتر،درمانگری که در حقیقت به یکی از بیمارانش خیانت کرده و با او ارتباط واقعی داشته است و دکتر لَش. این گفت و گو باعث میشود تا دکتر لَش به فکر برقرار کردن یک ارتباطی واقعی با یکی از بیمارانش بی افتد.
حرفی که دکتر تراتر میزد این بود که تکنیک درمانی او بی تکنیک بودنش است... و تنها اگر بخواهید با شخصی ارتباط برقرار کنید باید با او صادق باشید. دکتر ارنست نیز همین رویه را با یکی از بیمارانش به نام کارل پی گرفت. تا جایی که رابطه ی بینشان بسیار پیچیده شد. رابطه ای که بر اساس گفت و گویی دو ط��فه، احساسی و بر پایه و اساس اعتماد کردن بود.
خیلی از تم هایی که یالوم در این کتابش به کار گرفته است به نحوی شبیه کتاب دیگر همان "وقتی نیچه گریه کرد" می باشد. با اعتماد و وابستگی متقابل است که یک درمان��ر میتواند بیمار خود را به راحتی درمان کند. اما درمانگر است که باید مراقب حد و حدود های خود نیز باشد و مرز های خودش را از قبل برای بیمار مشخص کند.
هرچند که کتاب در قالب رمان نوشته شده است اما بنظر من باید خواننده پیش زمینه ای از اطلاعات روانشناسی داشته باشد تا بتواند مفاهیم و بن داستان را دریافت کند.
مفاهیمی چون: انتقال ، دفاع ها ، مقاومت ،و.. که بسیار در جای جای این کتاب به چشم میخورد.
ترجمه ی کتاب ازجناب حسین کاظمی یزدی ترجمه ای تقریبا مناسب بود.. ترجمه کردن چنین کتابهایی نیز سختی های خودش را یقینا دارد.
اما به شخصه نثر خود اروین یالوم را نپسندیدم و طرح جلد کتاب برایم بسیار دوست داشتنی تر بود . :دی -
یک رمان روانشناختی تمام عیار
بسیار کامل تر و محکم تر از رمان معروف وقتی نیچه گریست
و البته اینجا هم یالوم بر پایه نظریات وجودگرایانه خودش در کتاب رواندرمانی اگزیستانسیال جهان داستانش را ساخته
ماجرای دو روانشناس را میخوانیم که یکی به شغلش نگاهی مکانیکی دارد و آن را صرفا کاری برای کسب درآمد میداند و دیگری تصمیم میگیرد شغلش را بستری برای یک رابطه انسانی تمام عیار قرار بدهد. بنابراین در رابطه با یکی از بیمارانش شروع به خودافشاگری میکند و اگرچه تا لبه پرتگاه خارج شدن از چارچوب رابطه بیمار-درمانگر میرود اما نهایتا روشش برای بیمار مفید واقع میشود.
اینجا شاید یالوم کمی خوش بینانه ماجرا را ترتیب داده باشد اما میدانیم که این نگاه کلی او به روان درمانی است
کل داستان هم بر این بستر شکل گرفته که روانشناس ها جزو گول خور ترین افراد جامعه هستند چون عادت دارند این طور فرض کنند که همه به آنها راست میگویند
ببخشید کمی داستان را لو دادم
من کتاب صوتی را گوش دادم که میشود گفت یک نمایش رادیویی با تنظیمی حرفه ای بود با چندین گوینده در نقش کاراکترهای مختلف و فضاسازی نسبتا خوب -
اصلا دوست نداشتم تموم بشه در عین حال هم دوست داشتم با سرعت بخونمش که ببینم چی میشه!
-
Ce-mi rămâne altceva de făcut decât să devin psihoterapeut? Cartea mi-a plăcut mult, foarte mult, atât de mult încât am dat comandă și de alte cărți de-ale lui, cărți pe care le-ar citi doar cei care au treabă cu psihoterapia. Dar mie mi-a plăcut prea mult ideea de a-mi fi propriul psihoterapeut ca să nu fac cercetări pe tema asta. în mod sigur nu aș fi în stare să fac din asta o profesie și cu atât mai puțin o ocupație.
În ciuda faptului că, din punct de vedere literar, nu mi-a plăcut atât de mult ca Plânsul lui Nietzsche, cred că pe viitor cartea asta va avea un impact mult mai mare asupra mea. -
Not my favorite of Yalom's more oriented towards the public and love of drama with clients versus typical therapy. Believe it or not most of us don't sleep with our clients.
-
You hear about good books and you want to read them. Even if you’ve been disspointed by other recomandations in the past, you have some expectations, if there are more people saying the same thing: read it!
And God i wanted to read this book for months, maybe 1-2 years until it finally happened.
What a joy. Completely fantastic. Sometimes the action in your life that is missing can be found in a book, if the book is good enough, it may become your action too. And there are so many things that can aply to everyone (including myself).
I almost cried at the end, and as i was reading the words of the last sentence i felt a short shiver of delight. Pure delight for something beutiful, helpfull, kind of mindblowing, kind of close to your heart - and i remembered why i admire Yalom so much: he’s like a balerina among life situations, dancing through them full of grace and strenght. The reading itself (at least of the second half of the book) gives you SATISFACTION. Satisfaction of the life lead by karma, the always balanced destiny.
One of the faves now, read it! -
Ce mi-a plăcut mai mult și mai mult a fost că am avut ocazia de a intra în intimitatea unui terapeut, mi s-a dezvăluit fără pudoare și fără minciuni, că doar vorbea cu sine însuși.
Te întrebi uneori dacă medicii se gândesc la pacienți, dacă psihologii încheie cu adevărat ședința când se termină ora, iar acum ai răspunsul.
Alt lucru care mi-a plăcut foarte mult a fost perspectiva diferită asupra aceluiași lucru. Fără să vrei, când citești gândurile lui Justin, îi dai dreptate, dar ce te faci când și lui Carolyn îi dai dreptate?
Una peste alta, o carte excelentă, un roman spus ca un film. -
Am citit pentru prima data aceasta carte acum zece ani, daca nu ma insel. Am recitit-o de curand si pot spune ca mi-a placut la fel de mult, insa, categoric, am perceput-o diferit. Cum era si normal. Unele carti sunt facute pentru a fi citite si recitite la varste diferite, caci fiecare recitire aduce cu ea ceva in plus fata de citirea anterioara. In aceasta categorie intra si cartea de fata. Si, probabil, toate cartile lui Yalom, pe care le vei percepe diferit odata cu inaintarea in varsta.
Yalom este un psihoterapeut nonconformist, un fin cunoscator al mintii umane si un scriitor exceptional. Minciuni pe canapea reflecta vastele lui cunostinte referitoare la viata terapeutilor si ne introduce in spatele cortinei, acolo unde vom descoperi ca psihiatrii, psihoterapeutii si toti acesti doctori ai mintii sunt si ei tot oameni, cu bune si cu rele, cu demoni si cu dorinte, cu temeri si cu vicii.
Una dintre cele mai importante teme discutate -practic laitmotivul cartii -, este aceea care vizeaza relatia dintre pacient si terapeut. Este aceasta relatie mult prea formala? Nu este una autentica, care sa ajute cu adevarat pacientul si poate, la un anumt nivel, chiar sa-i fie de folos si terapeutului, prin bine cunoscutul transfer? Care sunt limitele unei astfel de relatii si cand sunt ele incalcate?
Minciuni pe canapea este o carte amuzanta, inteligenta si acaparatoare, care ridica numeroase intrebari despre umanitate, vulnerabilitate, lipsa dragostei, dorinta de apartenenta, sexualitate, traume si anxietate.
"Uita de tot rahatul ala cu pacientul care nu e pregatit de terapie. Terapia nu e cea care-i pregatita pentru pacient. " -
3.5
تعهد به قوانین یا تعهد به درمان؟ مسا��ه این است. تعمیمش در باقی موارد هم با شما!ا
اگرچه به نسبت تعداد صفحات، محتوی خیلی قلیل هستش اما بنظر من همچنان با محتوی باکیفیتی روبرو هستیم. و اگرچه داستان قابل توجهی وجود نداره اما همون داستان نیم‌بند کشش حداقلی برای جلو رفتن کتاب رو تامین میکنه.
ماجرا هم به طور کلی در رابطه با چندین روانکاو مختلف هستش که به شکل آگاهانه یا ناخواسته از حدود و قوانین حرفه‌ای و اخلاقی رواندرمانی تجاوز می‌کنن. حالا یا به این دلیل که فکر می‌کنن که این کار کاملا بی‌خطره یا اینکه فکر می‌کنن این قوانین ناکارآمده و در بعضی موارد لازمه برای کمک به بیمار، این قوانین رو زیرپا گذاشت. خوبی کتاب اینه که سعی نمی‌کنه جواب صریحی به شما در این مورد بده. بلکه صرفا سعی میکنه شما رو با محدودیت‌های روش اول و مخاطرات روش دوم آشنا کنه. و از جمله این مخاطرات، یکیش مساله بروز رابطه جنسی بین درمانگر و بیمار هستش که ظاهرا از جمله موارد شایع هستش و خوب بخش قابل توجهی از این کتاب هم حول همین موضوعه.
طی کتاب، ما شاهد جلسات متعدد رواندرمانی یا مشاوره هستیم و بنظرم در بیشتر جلسات میشه نکات آموزنده و جالب توجهی پیدا کرد. هر چند متاسفانه هیچ وقت تاکید کتاب روی اون‌ها نیست و همیشه در میان دیالوگ‌های بعضا خسته‌کننده گم و گور میشه. من جمله حربه‌هایی که کاراکتر "ارنست" در زمینه روبرو کردن بیمار با مرگ بکار می‌بره. مثلا اینکه "بنظرت بعد از مرگت چه چیزی راجع بهت خواهند گفت"، یا "روی سنگ قبرت دوست داری چه چیزی بنویسن"، یا یک مورد خیلی جالبش اینکه "یک خط روی کاغذ از نقطه تولد تا نقطه مرگت رسم کن و محلی که فکر می‌کنی الان قرار داری رو با ضربدر روی خط مشخص کن". یا بعضی موارد دیگه. من خیلی دوست داشتم به نوعی روی این ترفندهای درمانگری بیشتر مانور بده.
یک چیز دیگه‌ای که خوشم اومد، واکاوی شخصیت "مارشال استریدر" بود. یک روانکاو بسیار کاردرست و موفق و البته بلند‌پرواز که شاید به نوعی بشه گفت در کنار واکاوی شخصیت "کارول"، بدنه اصلی کتاب رو تشکیل می‌دن. و جالب اینکه
بنظرم انتهای کتاب حقیقتا خیلی خوب بود و تا حد زیادی جبران مافات کرد. -
Despre credulitate, naivitate și vulnerabilitate în lumea medicilor psihiatri.
El însuși psihiatru, Yalom dezvăluie vulnerabilitatea celui care (crede că) deține controlul asupra celorlalți, pornind de la povestea doctorului Ernest Lash.
Tânăr și ambițios psihiatru, Lash consiliază, timp de mai mulți, ani un pacient ce nu reușește să se elibereze din jugul căsniciei cu o soție dominantă și manipulativă. După ce acest pacient face, în cele din urmă, pasul decisiv, doctorul Lash devine el însuși ținta răzbunării soției părăsite, care se va da drept una din pacientele neajutorate, având drept scop răzbunarea, prin seducerea și discreditarea medicului presupus vinovat.
Abandonând regulile de bază ale profesiei, Lash decide să folosească unele tehnici experimentale de transfer psihologic medic-pacient, dezvăluindu-se pe sine la modul imprudent și necenzurat pacientilor săi, fără a bănui nici măcar o secundă că vreunul din ei ar putea fi nesincer sau ar urmări vreodată un alt scop decât vindecarea.
Pe de altă parte, Dr. Marshal Streider, mentorul și supervizorul său, are la rândul lui de a face cu pacienți manipulativi și escroci și ajunge, din cauza acestora, la limita conduitei legale și a eticii profesionale.
Iar exemplele continuă și cu alte cazuri din lumea medicilor psihiatri care, manipulați de pacienți dominanți, duplicitari sau vicleni, ajung să își compromită pentru totdeauna cariera, fiindcă, extrem de siguri pe faptul că nu pot fi sub nicio formă păcăliți, fracturează involuntar transferul psihiatru-pacient, o zonă extrem de sensibilă, care poate duce la inversarea rolurilor: analistul devine analizat, iar pacientul își manipuleaza psihiatrul.
"Poate că suntem prea creduli. Suntem atât de obișnuiți ca pacienții să ne plătească pentru ca noi să le ascultăm adevăratele probleme, încât probabil nu ne imaginăm că există și posibilitatea ca ei să mintă. Am auzit de o cercetare recentă care arată că psihiatrii și agenții FBI nu se pricep câtuși de puțin să-i identifice pe cei care mint."
Dacă ești în căutarea unei lecturi faine de vacanță, foarte bine scrisă, cu multe chestiuni serioase plasate în cheie umoristică, acest roman spumos și savuros poate fi alegerea ideală. Mai mult decât atât, la final te trezești că ai descoperit lucruri nebănuite chiar despre tine însuți. -
اگه از توصیفات بیش از حد یالوم چشم پوشی کنیم کتاب محشریه! محور اصلی کتاب درباره داشتن اصول اخلاقی جامعه روانپزشکی و عواقب رعایت نکردن اون توسط روانپزشکان رو نشون میده و نیاز به صداقت و خود افشاگری درمانگر در رابطه با بیمار رو نیاز ضروری در درمان بیمار میدونه به صورتی که درمانگر با خودافشاگری خودش رو درمان میکنه.کتاب تشکیل شده از دو تا درمانگر اصلی که حوادثی در زندگی شخصی و کاریشون پیش میاد و بیماران متعددی که در نهایت مشکلات درمانگر�� و بیمارا به نوعی بهم گره میخوره و پیدا کردن این رد شباهتا برای من خیلی جذاب بود. کتاب تو نیمه دوم خودش خیلی جذاب میشه در حدی که دیگه نتونستم کمتر از پنج بدم!
-
کرول گفت : پدربزرگِ من در ناپل متولد شد . چیز زیادی ازش یادم نمیاد ، جز اینکه شطرنج بازی کردن رو بهم یاد داد . هر بار که بازیمون تموم می شد و مهره ها رو توی جعبه اش می زاشتیم ، یه چیز بهم می گفت ، هنوز صدای آرومش توی گوشمه : " می بینی کرول ! زندگی مثل شطرنجه ؛ وقتی بازی تموم می شه ، همه مهره ها – پیاده ها ، شاه ها و وزیرها _ همه به یک جعبه بر میگردن.
" این می تونه درس خوبی برای تو هم باشه مارشال ، بهش فکر کن ؛ بعد ازتموم شدن بازی ، پیاده ها ، شاه ها و وزیرها همه به یک جعبه برمی گردن .. -
Irvin Yalom’un okuduğum ilk kitabı. Bana kalsa Nietzsche Ağladığında kitabından başlardım ama ekip okumalarında ilk sırada olduğu için ve hakkında çok olumlu yorumlar gördüğüm için biraz geç de olsa ben de okudum.
Bu eseri klasik romanlardan ayıran birkaç özelliği var. Öncelikle bir psikoterapist tarafından yazılmış olması zaten yeteri kadar ilginç yapıyor. Irvın Yalom’un psikoterapist olarak kaleminin iyi olduğunu söyleyebilirim ama kitap edebi olarak çok üst düzey diyemem. Zaten öyle bir beklentim olmadığı için beklediğimden daha akıcı ve sade bir dilinin olduğunu söyleyebilirim. Bu belki de tercümanın maharetidir bilemiyorum. Kitap ile ilgili dikkatimi çeken bir başka nokta da kitapta baskın olan bir karakter bulamamam. Bunu birazdan spoiler altında daha detaylı anlatacağım ama kitap sanki ana bir hikaye olmadan birçok alt hikayeyi birleştiren bir roman gibi geldi bana. İlişkilerin ve olayların haritasını çıkaracak olsak sürekli belli noktalarda kesişen ve çok karmaşık bir yapısı olan
Londra metrosunu aratmayacağından eminim. Gerçek hayatta olabileceğinden çok fazlaca tesadüflerle biraz da zorlama bir ilişkiyle olaylar iç içe girmiş olsa da bunun kitaba heyecan ve akıcılık getirdiği de yadsınamaz bir gerçek.
Terapi ve analiz kavramları üzerine kurulu diyaloglarla bezenmiş bir roman olması nedeniyle bu meslek dışında olan insanlara yer yer sıkıcı gelebilecek bir kitap aslında. Birkaç psikoterapist dostumun olması ve onlarla bir projede birlikte çalışmış olmam nedeniyle olsa gerek bu kitaptaki diyalogları hiç yadırgamadım ve bana sıkıcı gelmedi. Kitap hakkında belki de başlarda biraz zorlanırsın gibi bir önyargı ile yaklaşmamdan ötürü olsa gerek benim için hem akıcı hem de zevkli bir okuma oldu. Bunun yanı sıra mesleki etik konusunda da bizim daha ne kadar yol kat etmemiz gerektiğini anlamama vesile oldu. Zira kitap içinde birçok kez sorgulanana bu kavramın ne yazık ki insanımız tarafından bu düzeyde bir önemde algılandığı düşünmüyorum. Kitabı okumadan önce de genel olarak batının etik, mesleki etik, etik öz disiplin gibi kavramlarda bizden daha ileri olduğunu düşünmekteydim ve kitabı okuduktan sonra da bu kanaatim kesinlikle arttı.
Etik kavramının yanı sıra insanın bilinç altında yer alan bazı hasletlerin hayatlarına sirayet etme derecelerine göre -iş hayatı olsun özel hayatı olsun- ilişkilerine ne kadar da kuvvetli bir şekilde yön verebildiğini anladım. Kitap içinde geçen bazı tespitler ise bende keskin bir aydınlanmaya neden oldu desem herhalde abartmış olmam.
Bundan sonrasının kitap ile ilgili detaylı bilgilerle dolu olacağını ve henüz bu kitabı okumayanların devam etmemesinin daha iyi olacağını uyarmak isterim.
Özetlemek gerekirse zevkli, akıcı, zaman zaman geren zaman zaman gülümseten ama mutlaka bir şeyler katan bir kitap. Kesinlikle okunması gereken bir kitap... -
بنظرم این رمان برای یک روان درمانگر کتاب جالب تری باشه
و بیشتر درباره مرزهایی است که باید بین بیمار و درمانگر باشه
در حالیکه طولانی بود ولی خسته کننده نبود و تا پایان با کتاب همراه شدم (با اینکه الکترونیک خوندم و گوش دادم و معمولا را
شخصیت های کتاب نسبتا زیادند
ازاونجایی که علاقه زیادی به شنیدن روایت های روان درمانی دارم خوندن این کتاب برام جالب بود (اما نه به اندازه درمان شوپنهاور) ، اما خب فکر نمیکنم همه از این کتاب خوششون بیاد به همون دلیل که بیشتر حس میشه مناسب یک درمانگره تا یک خواننده عادی
*و اینکه پیشنهاد میکنم به عنوان اولین کتاب از یالوم نخونیدش
و اگر بقیه کتاب های یالوم رو دوست دارید شاید این هم براتون جالب باشه
نسخه صوتی کتاب رو گوش دادم با گویندگی حسین کاظمی یزدی و راضی بودم
سومین کتابی که از یالوم خوندم
اولی : وقتی نیچه گریست : کتابی که چند سال قبل خوندم و خیلی تو ذهنم نمونده ، باید دوباره بخونمش
دومی درمان شوپنهاور : چه کتاب خوبی با علاقه من به گروه درمانی کلی لذت بردم از خوندنش -
باز هم یالوم.این پیرمرد دِین بزرگی به گردن ما داره.چند تا نکته ی کمک کننده ی روانشناسی داشت که جالب بودن.
مثل:در لحظه دلیل احساس های مهم رو بازگو کردن.چون انسان ها در آن واحد چندین احساس رو تجربه می کنن.مثلا ترس، خشم، خوشحالی.با گفتن دلیل هر کدوم آرامش ذهنی بیشتر میشه.البته نوشتن کاربردی تره.
یا فکر کردن به این موضوع که یک روز منظومه شمسی از بین میره.اگه بهش فکر کنیم دلیل این همه نگرانی رو متوجه نمی شیم و آزادی درونی بیشتری داریم.
یا به قضیه سیزیف فکر کردن.ما هر چقدر هم تلاش کنیم و موفق باشیم و به خودمون فشار بیاریم بازم نمی تونیم از لبه کوه عبور کنیم و منظره عبورمونو با خیال راحت ببینیم.
یا تمرین سنگ قبر.که دوست داریم چی روی سنگ قبرمون بنویسن.این مسیر زندگی باعث میشه جوری زندگی کنیم که هر کسی نوشته ی روی سنگ قبرمونو دید به بغل دستیش بگه عجب انتخاب درستی.
یالوم یک روش غافلگیر کننده رو هم معرفی می کنه.هم با خود و هم با اطرافیان این روش رو امتحان کردن حس عجیبی داره.روش این طوریه که یک خط مستقیم رو روی کاغذ می کشیم و ابتدا و انتهاش رو نقطه می ذاریم.نقطه ی ابتدا به عنوان تولد و انتها به عنوان مرگ.و از بقیه می خوایم با نقطه گذاشتن بگن احساس می کنن الان توی کدوم مرحله از زندگیشون هستن.جواب های جالبی بودن. -
“Minciuni pe canapea” fix asta este: minciuni (gogonate) pe canapea. Descrierea de pe copertă este înșelătoare, abia dacă o treime din carte se referă la Ernest și Carolyn, restul se referă la orice altceva!
Există o mulțime de plot-uri amestecate, unele relevante, altele complet irelevante, autorul nu a știut cum să jongleze cu personajele și situațiile astfel încât să creeze o poveste complexă, chiar dacă la un moment dat începe să încurce ițele și să facă un fel de pânză de păianjen.
Mă așteptam ca povestea să se axeze pe Ernest și pe Carolyn, și să văd cam cum anume își pierde Ernest mințile, însă cel care chiar își pierde mințile este de fapt Marshal, asupra căruia mă voi referi mai târziu.
Motivul de răzbunare al lui Carolyn nu mi se pare suficient fondat, Carolyn nu este prea bine individualizată, cumva pare de carton pe alocuri. Are însușiri omenești, dar uneori am simțit că motivația ei nu este plauzibilă, iar modalitatea în care alege să se comporte pentru a se răzbuna lasă mult de dorit, nu pare prea bine gândită.
Se fac apoi niște salturi uriașe în istoria lui Shelly cu doctorul Pande, apoi pagini întregi despre poker și cum se joacă poker, pagini despre Peter Macondo, Marshal, despre obsesia lui Shirley cu ikebana, chestia total irelevantă că Shirley îl înșală pe Marshal și care este lăsată în aer! Multe sub-plot-uri nu au deznodământ, nici chiar plot-urile mari nu au deznodământ, îmi lasă impresia că povestea este neterminată!
Singurul motiv pentru care am dat 3/5 este faptul că în timp ce citeam ultimele 50-60 de pagini, s-a întâmplat ceva interesant în storyline-ul cu Marshal și Peter Macondo, care chiar mi-a plăcut. A fost imprevizibil pentru mine, și chiar când credeam că am să mor de plictiseală, m-a izbit în față ca un camion! Și tocmai faptul că mi-a plăcut atât de mult m-a înfuriat și aproape că eram cât pe aici să dau 1/5, fiindcă autorul a avut niște idei atât de bune pe care să le exploateze, și n-a știut ce să facă cu ele!
M-a mai enervat și faptul că nu așa îmi imaginam eu psihiatria, sau poate că așa se procedează în SUA. Am înțeles, ei sunt terapeuți, oferă pacienților terapie pentru tot felul de probleme, însă unele nu cred că țin neapărat de psihiatrie, cât țin de psihologie. N-am studiat încă psihiatrie, dar din puținele mele cunoștințe, nu despre asta ar trebui să fie psihiatria. Îmi e atât de greu să cred că tu, ca psihiatru, ai putea să stai să asculți cum o pacientă vine și îți descrie fanteziile ei sexuale cu tine. Nu contest că e ceva clar patologic aici, pacienta are un comportament sexual cam deviat, însă eu când am citit descrierea de pe copertă, mi-am imaginat o femeie cu niște probleme mult mai serioase, ceva din sfera schizofreniei poate, sau ceva care chiar să mă ducă cu gândul la psihiatrie. Să dai 150 de dolari pe oră unui psihiatru doar ca să îi înșiri probleme de cuplu, probleme cu familia și alte porcării, mi se pare cea mai mare aberație. De aceea există 2 profesii total diferite: psiHOLOGIE, psiHIATRIE!
De asemenea, prin carte se mai vehiculează tot felul de filosofii, pe care le-am înțeles mai mult sau mai puțin, niște idei referitoare la psihanaliză, se fac trimiteri la Freud și Jung, chestii din astea intelectuale.
Nu pot să neg și partea educativă a cărții, se relevă niște chestii foarte interesante cu privire la moralitatea asta, care le dă mari bătăi de cap oamenilor: faptul că medicii se folosesc de tot felul de tertipuri pentru a stoarce pacienții de bani, faptul că lăcomia distruge omul, iar uneori o persoană evitând “păcatul iubirii de arginți”, dă în “păcatul mândriei” (fac referire la Marshal, care pozează drept om cinstit, dar care are niște laturi întunecate pe care și le neagă, doar pentru că îi e frică de consecințe).
Marshal cred că este cel mai bine construit personaj, inițial am crezut că-l urăsc, dar la final îmi dau seama că el este prototipul oricăruia dintre noi. Niciun om nu este doar cinstit, doar escroc, suntem o combinație, iar sintagma de “om cinstit/om escroc” derivă din lupta aceasta între cele două părți care ne alcătuiesc, și de partea care iese cel mai adesea la iveală. Deseori avem impresia că dacă doar gândim mișelește și nu înfăptuim ceva, suntem cu mult mai buni decât alții care se lasă pradă părții întunecate din ei. Mi-a plăcut lucrul ăsta la Marshal, că este construit ca un om veritabil, un om pe care l-aș putea întâlni oricând pe stradă, iar reacțiile lui cu privire la ce i s-a întâmplat, chiar îmi par firești și umane.
Cartea m-a lăsat împărțită în două, are și minusuri, și plusuri, probabil fiindcă aveam o idee preconcepută despre ea, și anume că, făcând parte din colecția “Raftul Denisei”, va fi ceva extraordinar.
O recomand pentru partea educativă și pentru amărâta aia de acțiune din ultimele pagini.
Două citate interesante:
„Am uitat cum te cheamă. În fiecare minut, a spus el, bătându-se ușurel pe tâmplă, o duzină de neuroni corticali pier zumzăind, ca niște muște muribunde. Ironia e că am publicat patru articole despre boala Alzheimer, evident că am uitat unde, dar în reviste bune.”
„Nu confunda valoarea cu permanența, asta duce la nihilism. [...] Totul piere. [...] Asta e soarta oricărei experiențe. Nimic nu persistă. Permanența este o iluzie și, într-o zi, întregul sistem solar va fi distrus.” -
I liked it, it was ok, and definitely a book that poses uncomfortable questions in a smart way. But unfortunately for Irvin Yalom's (unmistakable) qualities as a writer, his background as a therapist tends, in my opinion, to get in the way of his writing.
Yes, his professional insights are giving him more ideas of things to write about and an understanding of human nature. I agree with all that. But at the same time, you can see how his background also makes his portrayals of people and stories pretty limited. Every situation and relationship is thoroughly 'explained', labeled, and ultimately lacking subtlety. It's like an attempt of a poem where an over-eager author explains to the reader every metaphor he used, right after using it. Also, unfortunately, it all bears an aftertaste of the obsessions people from the field of psychology tend to have - like mapping out the power dynamic of every relationship, determining who is 'manipulating' who and stuff like that.
Even though I enjoyed several of his books and would probably read another novel of his in the future, or maybe two, I am a little put off by this. -
Recunosc că am fost puțin sceptică la început poate fiindcă terapia nu este un lucru pe care eu l-aș face, deși consider că este esențială conexiunea prin discuție și că multe metode și analize profunde puse în practică de diverși terapeuți/psihologi/psihanaliști pot rezolva probleme esențiale și pot schimba traiectorii. Astfel că la început am fost puțin în dezacord cu perspectiva asupra terapiei, mai ales că Yalom evidențiază părți mai puțin neplăcute. Însă, pe parcursul cărții m-am deschis din ce în ce mai tare și mi-a plăcut nespus de mult să văd cum rolurile se inversează, cum terapeutul devine pacient și viceversa. Mi se pare foarte ingenios! Plus că Yalom a construit încetișor o premisă, tocmai pentru a o demonta la sfârșit. A demonstrat, până la urmă, că tot ce este realizat de oameni și cu oameni are propriile deficiențe și că nici măcar un terapeut de succes nu poate să surprindă toate dedesubturile ființei umane. O carte foarte faină!
-
Το μόνο βιβλίο του Γιάλομ για την ώρα που δεν κατάφερε να με πείσει καθόλου. Με καλές στιγμές πότε αστείες, πότε συγκινητικές σίγουρα αλλά σε καμία περίπτωση δε μου έδωσε εκείνα τα στοιχεία που θεωρούσα ότι θα διαβάσω εξού και δεν εχω να γραψω και πολλά στην κριτική μου. Απλά δε με αγγιξε. Τιποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
-
این نویسنده همیشه منو مبهوت کرده.. سیر داستانی این آدم ها و ربطی که به هم پیدا می کنن واقعا جالبه..
-
Ο Γιάλομ είναι φοβερός!!! Παίρνοντας ως κεντρικό άξονα του μυθιστορήματος δύο ψυχοθεραπευτές -υποστηρικτές δύο εκ δι��μέτρου αντιπάλων ψυχοθεραπευτικών τάσεων- μας παρασύρει σε μια ιστορία για τα βαθύτερα κίνητρα μας,για τους ενδόμυχους στόχους μας, τους φόβους και τις αναμνήσεις μας,την εκδίκηση και την ντροπή, τον εξευτελισμό και τον έρωτα. Τι άλλο να πω για αυτό το βιβλίο....νιώθω σα να έχω κάνει και γω ψυχανάλυση!
υ.γ. δε βαρέθηκα ούτε στιγμή. Σπάνια το λέω. Διάβασέ το! -
Este prima carte pe care o citesc de la Irvin Yalom si pot spune ca aceasta m-a transpus intr-un tărâm neexplorat, mintea omeneasca cu toate particularitățile si misterele ei, si jocul de-a soarecele si pisica intre un terapeut si o femeie dornica de razbunare.
Aflam ca si psihoterapeuții pot cadea prizonierii propriilor capcane si faptul ca natura umană este de cele mai multe ori mai presus decat orice tip de constiinta sau simt al onoarei. -
Irvin D Yalom is an emeritus professor of psychiatry at Stanford University who also writes fiction. Three years ago I read and found stimulating his most recent novel, The Spinoza Problem, so when one of my reading groups chose this one, I looked forward to it.
Lying on the Couch was his third novel and I think he was still working out how to switch over from writing technical works to writing fiction. It wasn't bad; in fact it is a thought provoking look at the inner workings of professional psychotherapy, but it had some rough patches.
Two therapists come into conflict. Marshal is the entrenched older mentor to Ernest Lash. The former believes in the efficacy of psychotherapy with all its guidelines and procedures, but has deep issues himself about success and money. He mentors the younger Ernest Lash, formerly trained as a psycho-pharmacist (meaning one who prescribes drugs rather than counseling) but who has now become a "talk-therapy" proponent. The two clash over methodology and how open a therapist should be with his patients.
Threaded through their professional relationship are other characters and story lines. Marshall falls prey to a patient who is in fact a supremely successful con man and is almost ruined. Lash is the victim of a predatory female patient bent on seducing him in revenge for Lash having broken up her marriage to another of his patients.
The whole novel nearly collapses under the psychological and criminal thriller element the author layers on to what is also a treatise on the state of psychiatry in the late 1990s. The sexual aspects are a bit cringe-worthy, the criminal elements are somewhat improbable, and despite the propulsion of a rather trashy plot, I felt queasy much of the time.
Really, the novel is enough to put the reader off from ever submitting to any sort of therapy. If therapists are actually working out their own obsessions and mental problems as they try to help others, how can anyone fully trust them?
We had a profound reading group discussion. I decided that there are always people with a fervent desire to help others, whether they be therapists, ministers, teachers, family or friends. Once the political and economic interests of organized institutions get involved with helping others, the subject of help gets murky and sometimes outright destructive.
Often I feel I have gained more insight into my own troubles and relationships by reading great fiction, more than I ever got in the countless hours of therapy I have had. I can't say that therapy didn't help me sometimes but for now I am sticking with fiction.
I don't think that was Yalom's intention, but his novel cemented my decision to leave therapy alone in the future. -
Man žiauriai, žiauriai, nu tiesiog ŽIAU-RIAI patinka Yalom'o rašymo stilius, jo požiūris, mintys ir unikali psichologijos doktrina. "Melagis ant kušetės" - ne išimtis.
Autorius labai aiškiai ir nedviprasmiškai atskleidžia nuolatinę psichoterapeuto ir paciento ryšio kontflikto egzistencijos koliziją. Kaip pagelbėti pacientui, padėti jam išsilaisvinti iš psichologinių kančių, bet kartu neišklysti iš profesinio neutralumo, diskretiškumo ribų, jų neperžengti? Atsakymas toks sudėtingas, kad tiesiog prašosi milijonų traktatų.
Yalom dar kartą parodo, koks svarbus yra žmogaus moralinis stuburas - net ir kitu norėjęs pasinaudoti individas geba galų galiausiai pasikeisti į gerąją pusę ir pats save pastatyti į psichoterapeuto vietą. O kitas, galbūt net ir labiausiai nepriekaištingai gludinantis savo reputacijos ir įvaizdžio atspindį susimauna dėl nepasotinamo šlovės, garbės ir materialinio gėrio siekio.
Knyga, kuri sukrečia, apverčia tavo įsivaizdavimą apie pasitikėjimą kitu ir padeda dar labiau įvertinti save bei tai, kad psichoterapija dažnai yra tas tikrasis išsigelbėjimo ratas, ištraukiantis iš savinaikos liūno. -
این کتاب برای من که تقریبا همه‌ی کتاب‌های یالوم رو خوندم هیچ نکته‌ی جدیدی نداشت و هیچ چیز جدیدی به من اضافه کرد. ضمن اینکه ماجراهای کتاب به هم ارتباط و پیوستگی نداشتن و حتی تم کتاب هم برام مشخص نیست که در نهایت میخواست چی رو بهمون یاد بده.
-
مثل دیگر کتاب های این نویسنده عالی بود، فقط یکم حجمش زیاد بود نسبت به دیگر کتاب هایی که از این نویسنده خوندم، افرادی که تو حوزه رواشناسی هستند حتما ب��ید این کتاب ها رو بخونن،
