Home of the Gentry (Penguin Classics) by Ivan Turgenev

Home of the Gentry (Penguin Classics) Reviews

• 
  Henry Avila

  Just another sad love story...maybe. But not as written by the Russian master, author Ivan Turgenev ...a glimpse into the human mind, a dense jungle with meandering rivers flowing in different directions to who knows where, it ends someday. The plot, a wealthy , young, very inexperienced man Fyodor Ivanych Lavretsky, falls for a beautiful girl Varvara Pavlovna, the first woman he feels attractive to , marries for love, ( the father, a greedy, poor retired general, with a shady past, consents rapidly, wonder why? ) she adores... money, in mid 19th century Saint Petersburg, the capital, of the Russian Empire. An unexpected, at an early age landowner , inherited estates from cold, uncaring, miserable relatives , that showed no affection, especially his disinterested father, to busy stealing from people , couldn't be bothered , the useless brat was unimportant, the meek, peasant mother, had died a few years after his birth, the young, lonely boy suffered in silence. The restless lady, soon after the wedding gets Fyodor away from the dull (and even duller mate), life of country living, to the glamorous city of lights, Paris, the wife wants to have fun. Varvara quickly meets men that attract her, she spreads her charms around generously, the silly husband, a real dud in comparison, is always reading voraciously, no joy there. Yet even a trusting blind man will discover the truth, it wouldn't set him free, nevertheless he departs leaving his little daughter too , a reminder of his big mistake, back to mother Russia and face the quite embarrassed relatives bravely, after eight wasted years abroad, gloom and despair , are in the air his face shows, life has passed him by. UNTIL SEEING his second cousin, a kind, understanding, lovely girl of 19, Lisa, her mother , his cousin does not approve, the annoyed Marya Dmitriyevna Kalitin, has a better , more suitable candidate, Vladimir Nikolaich Panshin, 28, ( don't you love Russian names ?) . A government official in the Interior Department, on his way up, so he's a dilettante, no problem, their nasty aunt Marfa Timofeyevna Pestova, forecasts complete disaster, still the married Feyodor is only 35, visits them everyday, in the provincial town of O (Oryol) , rumors give hope, rashness has no bounds, emotions are all, but reality strikes again. Can a person have two chances for happiness, a rarity on Earth. A passionate narrative, romantic with adults acting , childish, yet love has made many in history do the same and undoubtedly will repeat this pattern in the future, gripped in the powerful strains of the heart, nothing else matters to those involved...
• 
  E. G.

  Introduction
  
  --Home of the Gentry
  
  Notes
• 
  Ken

  Star rating holds from first reading in the late 70s. (Did I just say "late 70s"?) I feel like the protagonist, Lavretsky. Decidedly old.
  
  That said, this one escapes the old "don't you dare revisit a book you liked LONG ago... you may regret it." I didn't. Old me agreed with young me. The plot may be conventional and the characters reasonable (vs. gaining attention, negative or positive matters not, via wretched excess), but that's OK.
  
  Turgenev is a mood guy. Nice atmospheric touches. And he clearly loved nature, never failing to add descriptions of the Russian countryside -- usually in the summer -- that charm fans of nature like me. No, it's not quite as strong as his short story collection, Sketches from a Hunter's Album in that sense, but still admirable.
  
  This is one of those return of the native stories. In this case, middle-aged Lavretsky returns to Russia from Europe with regrets -- regrets for his ill-advised marriage and regrets for his departure to begin with. Meantime, back at the ranch, there's a small cast of characters who are good at gossip, pretensions, anger, wistfulness, and gradually, love.
  
  Thus the return-of-the-native story also serves as a can-he-find-happiness story. We all know the answer to that one. Last I knew, Thomas Jefferson was still pursuing it (as is the country he left behind).
  
  Like all pursuits of happiness, this one is bittersweet. Turgenev may not be Tolstoy or Dostoevsky, but he certainly rates a spot in the Golden Age of Russian Lit.
• 
  MJ Nicholls

  Turgenev is your best choice if you want to tussle with Russian classics without embarking on forests of nervy insanity (Dostoevsky) or bricky pomposity (Tolstoy), for Ivan serves up stylishly concise narratives of unhappy families in a permanent tizzy at the only things the 1800s were concerned with—maintaining hereditary privilege, staying in ill-fated marriages until one spouse conveniently dies, and keeping the peasants at bay. Turgenev is a writer thoroughly involved in his deftly drawn characters, and the cast of this novel are exquisitely rendered across 200+ sublimely written pages of mellow Russian mastery.
• 
  Fernando

  Nido de nobles es una novela escrita por Iván Turgueniev en 1859. El concepto argumental gira en torno al típico triángulo amoroso que se estilaba en demasía en esa época, mediados del siglo XIX, tanto en Rusia como en Europa.
  Turgueniev, es un renombrado escritor para mí un poco a la sombra de los grandes novelistas rusos con los que compartió su tiempo literario y creo que más allá de contar con títulos muy importantes como “Padres e hijos”, “Aguas Primaverales”, “Relatos de un Cazador” o “Primer amor”, no posicionaría a estas obras junto a libros de la talla de “La guerra y la paz” de Tolstoi o “Los hermanos Karamazov” de Dostoievski.
  En qué me baso: en que Turgueniev orientó sus letras a Europa y esto en cierto modo tendió a ir en su contra, más precisamente luego de ese contrapunto político y cultural (más político que cultural) entre los “eslavófilos”, férreos defensores de la idiosincrasia del pueblo ruso y de los “occidentalistas”, que tendían a apoyar más abiertamente la influencia de Europa, sobre todo de Francia, Alemania e Inglaterra.
  Este occidentalismo se nota claramente en “Nido de Nobles”. Voy a explayarme un poco más acerca de este conflicto porque los que me conocen saben de mi incondicional admiración por Fiódor Dostoievski, aunque debo reconocer que si bien la novela posee un argumento sólido y entretenido, sólo queda dentro de esta cuestión, dado que Turgueniev narra sólo los acontecimientos y las atribulaciones de los personajes sin ahondar suficientemente en lo psicológico dentro de ellos y esa es una cualidad que sólo poseían escritores de la talla de Tolstoi o Dostoievski.
  Es sobre el personaje principal de la novela, Fiódor Ivánech Lavretsky donde gira esta historia junto con Lizabeta Mijailovna Kalitin (o Lisa) de tiernos diecinueve años y con Bárbara Pavlovna quien fuera su esposa, dado que le es infiel durante su estadía en Francia (vuelvo a recalar el occidentalismo de la novela). Se agrega a este triángulo la figura de Vladimiro Nicoláievich Panchin quien pugnará también por el amor de Lisa, inestable ante tanto amor ofrecido por ambos caballeros.
  Sorprende también en esta novela el marcado interés del autor por Francia y su capital, París y, a mi modo de ver, la manera en que Rusia pasa a un segundo plano. En un momento de la novela, cuando Barbara Pavlovna vuelve a Rusia, el autor narra sobre cómo ésta mira desde su carruaje a los mujiks (campesinos), casi con asombro y desdén o cuando en otro pasaje el autor nos cuenta: ”Panchin , al quedarse solo, sacó de su bolsillo un pañuelo de batista, limpióse las uñas y se miró las manos. Las tenía muy bellas y blancas…".
  Y yo me pregunto: ¿es ésta la imagen que tiene Turgueniev del hombre ruso? ¿Puede uno compararlo con el Dubrovsky de Pushkin, Tarás Bulba de Gógol o Stavroguin de Dostoievksi, por nombrar sólo algunos?
  Decididamente no.
  Algo de esta defensa al pueblo ruso se percibe en la respuesta de Lavretsky a Panchin al final de una acalorada discusión entre ambos en donde Turgueniev lleva estas diferencia entre eslavófilos y occidentalistas a estos dos personajes. Está claro que la defensa de lo ruso por parte de Lavretsky es tibia. El otro le recriminaba que Rusia es el país más atrasado de Europa. Más allá de las convicciones que el pueblo ruso pueda tener acerca de su propia patria, la definición es bastante desafortunada.
  Volviendo a la novela, me ha resultado agradable, pero sólo eso. Como explicara en la primera parte de la reseña, es un típico triángulo amoroso con fuertes pinceladas de romanticismo alemán a lo Werther en algunos casos, que se hace carne en personajes rusos.
  El final de la novela es discreto, cierra bien los vaivenes argumentales de la historia pero no ha logrado que me conecte con sus personajes. Tal vez el de Lavretsky es el más logrado, más allá de que Turgueniev incluya en este algunas características de su propia vida, pero en líneas generales dista mucho de lo que generan las novelas rusas en mí (y soy de leerlas con asiduidad). No tienen el efecto que me han dado otras que sí me shockearon.
  Pienso en “La sonata a Kreutzer” que también incluye un conflicto amoroso entre tres personas, pero en ésta, Tolstoi maneja en la historia con tal maestría que luego de terminar la novela dan ganas de tomar el libro y releerlo automáticamente.
  Intentaré leer las otras novelas también famosas de Turgueniev. Con esta en particular me fue imposible separar mi corazón de los otros escritores rusos que admiro.
  Si fuera ruso sería un eslavófilo puro. Para qué negarlo…
• 
  Maziyar Yf

  آشیانه اشراف ، مورد پسند ترین کتاب ایوان تورگنیف نویسنده مشهور روس ، یک داستان کلاسیک روسی ایست ، حکایت اشرافی ایست که در برج عاج خود ، در این کتاب در آشیانه اشرافی خود نشسته اند ، اوقات خود را با صحبت های کلی ،مهمانی هایی با شکوه ، نواختن موسیقی و اظهار فضل در مورد تقریبا همه چیز می گذرانند ، انسان هایی شاید فرهیخته اما بی مصرف و یا به فرموده سعدی عالم بی عمل .
  تورگنیف عشقی هم در دل داستان گذاشته ، و قصه کتاب را حول این عشق شکل داده و از این راه به نقش پررنگ مذهب در روسیه قرن 19 پرداخته ، نویسنده بدین گونه به دغدغه های مردم روسیه نگاهی هم انداخته ، افکاری که در پیرامون مذهب ، عشق و ایده های روشن فکری شکل گرفته اند ، شمایل
  روسیه قرن 19 را نشان می دهد : متجددانی بی عمل و منفعل مانده در تناقض مذهب و روشن فکری ، تصویری از یک جامعه به بن بست رسیده
  
  در آخرین جمله کتاب ، تورگنیف از لحظات و احساساتی در زندگی می گوید که تنها باید اشاره ای به آن ها کرد و از کنارشان گذشت ، البته او مشخص نمی کند که اگر این احساسات بی اندازه قوی و لحظات هم بسیار مهم و آینده ساز باشند باز هم از کنار آن ها می توان به سادگی گذشت ؟؟
• 
  Diane Barnes

  Now I know why I don't read more Russian literature. However, to be fair, I can understand why the readers of 1859 would consider this their most popular novel by Turgenev. Tragic melodrama of ruined lives would have appealed at that time, in that place.
• 
  Sara

  This book was not off to a good start for me:
  
  “Before the open window of a handsome house, in one of the streets on the outskirts of the provincial town of O, sat two ladies, one of fifty and the other an old lady of seventy.”
  
  What? Who are you calling old? Lol.
  
  Okay, I recovered myself and dove in with good intentions and tackled the second problem, which is just something that comes with reading Russian novels, you have to sort out all those names so that you don’t have to pause and say “who?” all the time.
  
  But finally, I had conquered them and never blinked knowing that Fyodor Ivanych Levretsky was Fedya and Elena Mikhaylovna Kalitin was also Lenochka.
  
  I settled into the story, and was fairly interested when we got our first glimpses of Fedya (we are on endearment terms at this point) falling for his wife. We are told the moment we meet him that he has left her in Paris, so we know there is going to be something juicy here. But alas, that part passes rather quickly and I dare say everything after that is boring.
  
  I am going to admit to being disappointed that the choice this time for the Obscure group was a Russian novel. The last one was a Russian novel as well, so this might be turning into the Obscure Russian novels group. But, no, that is unfair, because the other Russian novel was
  The Brothers Karamazov, and that one isn’t even obscure.
  
  If you want to read Turgenev, and you have not read him before, go for
  Fathers and Sons. Far superior. Some novels are obscure for a reason.
  
  
  
  
  
• 
  Kathleen

  “Woe to the heart that has not loved in youth!”
  
  I love Turgenev’s gentle prose. His writing feels more accessible than the other Russian greats, more personal. He details the countryside--flora and fauna; weaves in religion, complete with vestments and ceremonies; illustrates household customs and traditions; and even blends specific works of literature and music into his story.
  
  What I enjoy about Russian literature is the struggles, the recognition of beauty, the yearning for truth. This story has all that, but on a smaller, personal scale. Fyodor Ivanych Lavretsky comes from a messed-up family. We follow his strange upbringing and education, and his attempts to invent and reinvent himself. He makes a bad marriage to a wonderfully-written, love-to hate character, the enchanting, manipulative Varvara Pavlovna.
  
  “She had much practical sense, a great deal of taste, and a very great love of comfort, together with a great faculty for obtaining it for herself.”
  
  There are extended family members who think they know best. There is the promise of true love. There is angst, but with less wailing and gnashing of teeth than, say, Dostoevsky. It’s maybe closer to your angst or mine, softer, more relatable.
  
  So I would call this a little, not-so-melodramatic melodrama, a soap opera that takes place in a house of gentlefolk, and I found it touching, sweet and enjoyable, from beginning to end.
• 
  Ali Karimnejad

  "لحظات و احساساتی در زندگی هست که تنها باید اشاره‌ای به آن‌ها کرد و از کنارشان رد شد"

  
  
  نمی‌دونم آیا تا حالا با اون دست از آدم‌ها که به لحاظ ظاهری خیلی اهل فضل و کمالات هستن، اهل موسیقی، اهل کتاب، تئاتر و خلاصه همه جنبه‌های یک روشنفکر و یک انسان والاتبار رو دارن، آدم‌هایی که با بذله‌گویی‌ها و خوش‌صحبتی‌هاشون می‌تونن به سادگی در دل هر کسی نفوذ کنن و خودشون رو تو هر جمعی جا کنن. اما در درون آدم‌های احمق یا بدتر از اون، آدم‌های پست و فرومایه‌ای بیش نیستن! مواجه شدین یا نه. آدم‌هایی که اگرچه به ظاهر خیلی اجتماعی هستن اما هیچ خیری به جامعه نمی‌رسونن و فقط در بند خودشون هستن. خوب، به این‌ها اضافه کنید، مهمونی‌ها و شب‌نشینی‌های روسی رو و اون وسط یک آدم صاف و ساده (لاورتسکی)، یک آدم کاردرست اما مفلس و بدبخت (لِم) و یک روح پاک (لیزا) رو قرار بدید تا شاهد نکبت زندگی اونها باشید. این میشه خلاصه "آشیانه اشراف"ا
  
  نمره دادن به این کتاب کار سختیه چون بنظرم کتاب تا اواسطش افتضاح بود اما اواخرش خیلی خوب بود. بنظرم اساسا کتاب از جای اشتباهی شروع شد. یعنی به جای اینکه کتاب رو با معرفی "ماریا تیمافیونا" شروع کنه و از دل هزارتوی روابط فامیلی که کلی به شرح و بسط بی‌فایده اون‌ها می‌پردازه تا برسه به رابطه نَسَبی با "لاورتسکی"، می‌شد از همون اول با خود لاورتسکی شروع کنه و داستان رو جلو ببره. حقیقتا بخش زیادی از این کتاب مربوط می‌شه به سرگذشت خانوادگی و شجره نامه افراد که نه تنها در معرفی اون کاراکترها مفید نیست، بلکه خسته کننده هم هست.
  
  در عوض، پایان کتاب، خیلی خوب بود. من برای اولین بار بود که واقعا حس کردم که خودم هم پیر شدم و وجودم از حسرت پر شده. احساس تلخ و عجیبی بود. مدتی طول کشید تا از اون حس بیام بیرون. لااقل تجربه من اینطور بود.
  
  
  
  پ.ن: ظاهرا داستان لاورتسکی خیلی با زندگی خود تورگینف قرابت داشته و شاید هم این همه شجره‌نامه که توی این کتاب اومده بی‌حکمت نیست و شاید تورگینف بیشتر برای دل خودش این داستان رو نوشته.
• 
  Matthew Ted

  53rd book of 2022.
  
  3.5. Thought this would rate higher but it sort of died out in the second half, a shame. Levretsky is a great character, reminded me a lot of Tolstoy's Levin in some ways. Some of the descriptions of loneliness and sadness were very affecting for me, the former I feel quite often though usually it is my own fault. Had the actual plot of the novel been better it would have granted a 4 or even a 5 star. I'll add some of the best passages to this review tomorrow. Turgenev writes with such beauty and simplicity; this proved to me again that he is almost the perfect middle ground between Tolstoy and Dostoyevsky. The ending was surprising though: in these 18thC novels you sort of expect most of them to finish the same way but this one was quite different for once. In the end there just wasn't 'enough' to earn more than 3-stars; but I will say again, some of the reflections and descriptions of sadness, loneliness and Levretsky's turmoil were sublime.
• 
  Alan

  My third Turgenev, and I would probably place it right about there in terms of ranking. Fathers and Sons was superb, and First Love was decent. This one I can’t seem to gauge well. On the one hand, it promises so much. The countryside setting is one that we have encountered in countless Russian novels, so we would be forgiven for projecting hopes and aspirations onto its estates and gardens. The characters are perhaps the predecessors to key figures in the Russian literary landscape. And the promise of romance! So intoxicating. However, while I don’t believe that this novel necessarily “fails” at anything that it attempts, I do think that the promise of the setting is evaporated, the hope for the characters is burst, and the romance… well, I am not sure. Lavretsky and Lemm seem like compelling figures. We are given two massive anchors of exposition on each. And then they sputter out.
  
  I think that’s ultimately the issue with this book: sputtering out. I don’t hate it, I don’t love it. The prose compels me to go on, so that’s a plus. But as I go on, there is a dull buildup of muted emotion behind my eyes, one that questions my inability to put down the book and walk away. I don’t have an answer. My final impression is perhaps the most insulting one that can be said about a piece of art: I doubt I will remember it in a month.
• 
  Katayoon

  در ابتدای داستان با کلی شخصیت مواجه شدم. در ادامه شخصیت پردازی تورگنیف بسیار عالی بود. تک تک آنها را از دوران کودکی چنان توصیف کرده بود که علاوه بر خصوصیات روحی و اخلاقی حتی میشد چهره‌شان را تجسم کرد.
  داستانی غم انگیز که در خانواده‌ای اشرافی اتفاق می‌افتد و تصمیماتی که ریشه در شیوه تربیتی افراد از کودکی تا بزرگسالی دارد.
  
  از متن کتاب:
  لحظاتی و احساساتی در زندگی هست که... تنها باید اشاره ای به آن‌ها کرد و از کنارشان گذشت.
• 
  Sue

  A very Russian novel which I liked for its lightly satirical descriptions of several characters and situations as well as for its descriptions of the land and people themselves. The story of love in Russian novels is fraught with all types of angst and problems. This House is no different. I believe I will try another Turgenev, perhaps Fathers and Sons.
  Read with The Obscure Book Group here at GR. And, somewhat fittingly, my copy was published in 1932, borrowed from a local school library, the only copy of this book in my library consortium.
• 
  Andrei Tamaş

  "Un cuib de nobili" este un roman care emană melancolie. O boală contagioasă. Paginile sale descriu prima iubire a unui tânăr nobil rus, o iubire care -pentru el- începe cu capul în nori și, psihic, se termină cu capul de toți pereții.
  
  Câteva pasaje care ar surprinde cel mai bine melancolia:
  
  1. În inimă am noi simțăminte rare,
  Din suflet soarta pruncul nu mi-a smuls,
  Mi-am ars icoanele din sanctuare,
  Iar azi mă-nchin la tot ce-am ars demult.
  
  2. ...Eu și cei ca mine, bătrânii, avem o îndeletnicire pe care voi n-o cunoașteți încă și care nu poate fi înlocuită cu nicio altă distincție: amintirile...
  
  3. În viață există asemenea clipe, asemenea simțiri... Poți doar să le pomenești-și să treci mai departe.
• 
  Mohammad Mirzaali

  قبل‌تر از تورگنیف چند داستان کوتاه عاشقانه خوانده بودم؛ اما با خواندن «آشیانه‌ی اشراف» متوجه شدم که تورگنیف هم نابغه‌ای است در رده‌ی داستایفسکی، شاید قدری مدرن‌تر و کمتر فلسفی–دینی. «آشیانه‌ی اشراف» داستان تقابل انسان‌های اصیل و عشق بی‌خلل‌شان به یک‌دیگر در برابر انسان‌های متظاهر و دغل‌کار است. تورگنیف این تقابل را با چنان تسلطی بر روان آدمی روایت می‌کند پس از پایان کتاب سنگینی عجیبی به خواننده دست می‌دهد. این سنگینی حاصلِ کیفیت احترام‌برانگیز و تا حدی تراژیک اثر نویسنده است. رمان بسیار خواندنی است. ترجمه‌ی آبتین گلکار مثل همیشه بی‌نقص است
• 
  Cherisa B

  Character portraits in this story are the core of what makes it an interesting read, especially the women and how the people around them react to and interact with them. Liza, a pretty 19 yo, deeply Christian and sincerely pious; Glafira, unmarried, stern, hardworking, and unappreciated by her family (as daughter, sister and aunt over two generations) though her devotion makes their life of privilege possible; Varvara, a beautiful sensualist who owns her pleasures and defies convention; Marya, a social matron easily swayed by suave talkers and good dressers; Marfa, older and thoughtful, wisest of the bunch; Malanya, a pretty maid elevated to wife though relegated forever to the servants' quarters when her upper class husband grows bored with her, dying with a broken heart but no argument when she is separated from her son; and lastly, Agafya, a peasant born and married, raised to a household lady for her grace and beauty, ping ponging between the two stations at her master’ whims, then choosing in the end her own destination, a religious pilgrimage from which she doesn't return.
  
  The men? Most all are ineffective egoists, dilettantes, lightly criminal, following their own desires and expecting the privilege of having society and the world give it to them. One exception is the musician Lemm, heartbroken that his talent and hard work and sacrifices for his music come to naught.
  
  I haven't read Turgenev in many years, and never read into his oeuvre as deeply as I did his compatriots T & D. Does the story speak to us today? Some connections to the present can be made, the difference between true Christian faith and outward piety that fauns on the upper crust and shuns the poor or lowly; beauty and youth taking precedence over age and devotion to duty; the differences between the genders in the social construct. So yes, there remain reasons to read him, and this book gives stuff to consider still, but it didn't wow me.
• 
  Ehsan'Shokraie'

  هر چه از تورگنیف می خوانم در آن کمتر چیز جدیدی رو به رو می شوم..تمام داستان ها در یک فضا و اغلب شخصیت ها در پرسونا های معمول خود اند. هر بار همان داستان مرد جوانی غریب و فقیر اما خوش کلام که وارد خانه خانواده ای ملاک می شود..دختری جوان..مادری میانسال اما زنده دل..چند مرد حاشیه ای در سالن.. و فوقع ما وقع..آثار تورگنیف بیشتر به نمایش های متاخر تئاتر یونان در دوره زوال شباهت دارد..نمایش
  هایی تکراری با شخصیت هایی که هر با�� همان نقاب ها را می زنند..نقاب جوان متفکر فلسفه گرا..اما فقیر و بی تجربه..نقاب پیر سنت گرا..نقاب دختر جوان در عنفوان غلیان احساسات جوانی..نقاب شخصیت های منفعل..نقاب شخصیت های تاثیر ناپذیر..هر بار همان آش و همان کاسه در آثار تورگنیف موجود است..اگر البته این سفارشی مورد علاقه ما باشد‌چندان بد نیست اما بهترین وعده ها هم  قربانی تکرار بی حد خواهند شد..در نهایت عطش مان برای تجربه هر چه بیشتر زندگی  به ناچار به سراغ آثار دیگر خواهد رفت و درب کمد را بر دنیای ایستا و یکنواخت تورگنیف میبندیم..ابتدا آرام و سپس با سرعت هر چه بیشتر از او و آثارش دور می شویم..شاید تنها خاطره خوب مرد زیادی را در ذهن نگه داریم و  باقی را بدست فراموشی می سپاریم..
• 
  d

  Las pocas novelas de Turgueniev que leí reúnen estructuras y recurrencias dramáticas muy similares. Siempre la naturaleza, siempre la presencia digna de los mujiks y siervos, la influencia de la cultura francesa y alemana, etc. Y sin embargo, no me canso de leerlo.
  
  He vuelto sobre este párrafo bellísimo, la declaración de principios de Lisa, la heroína sublime...
  

  -No, tía mía –profirió-, no hable usted así; estoy decidida; he rezado, he pedido consejo a Dios; todo ha acabado; ha acabado mi vida con vosotras. Esta lección no ha sido en vano; ya no es la primera vez que pienso en ello. La felicidad no venia a mí; aun cuando tenía esperanza en ella, sentía oprimido el corazón. Lo sé todo; conozco los pecados míos y de los demás, y de qué manera ha adquirido las riquezas mi padre; lo sé todo. Es preciso rezar, rezar por todos. Lo siento por usted, por mi madre, por Lenochka; pero ¡qué se va a hacer!; siento que no debo vivir aquí; ya me he despedido de todo, ya lo he saludado todo en la casa por última vez; algo me llama; no puedo más; quiero encerrarme para toda la vida. No me retenga usted, no me disuada usted; ayúdeme o me iré sola... (XLV)

  
  La honestidad de Turgueniev es poner en la boca de esta adolescente todos los problemas dichos y no dichos de la obra. La dicotomía entre entre noble y mujik, entre espiritualidad y superficialidad, etc.
  
• 
  Neda.kh

  آشیانه اشراف فضای روسی دلنشینی رابه تصویرمی کشد.شخصیت پردازی موشکافانه تورگنیف ،ریشه های فرهنگی،تربیتی شکل گیری شخصیتهای رمان رابررسی می کند.
  من ازشیوه توصیفی نویسنده بسیارلذت بردم :
  زیرسقف کوتاه اتاق پرمی شودازبوی شمعدانی،شمع کوچکی بانورکم فروغی می سوزد،جیرجیرک گویی گرفتارملال شده باشد،صدای یکنواختش راسرمی دهد،ساعت دیواری باشتاب تیک تاک می کند....
  یادرجایی رخوت خانه متروک رااین چنین بیان می کند:
  خانه درآن رخوت آرامی فرورفته که همه چیزدراین دنیااگربه دورازمرض تنش زایی بنام بشر باشد،دچارآن می شود.
  خلاصه رمانی کاملا روسی وغم انگیز. زوایای جامعه اشرافی روسیه وتقابل آن با طبقه رعیت راکنکاش می کند.
  اولین اثری بودکه ازتورگنیف می خواندم. ...وباترجمه دلنشین آقای گلکار ازآن لذت بردم
• 
  Malacorda

  Dopo la soddisfazione ricavata dalla lettura della Austen in giugno, ho deciso che io nel XIX secolo mi ci trovo proprio bene, e così ci sono tornata subito a costo di apparire noiosa e ripetitiva.
  
  Perfettamente a metà strada tra Tolstoj, Dostoevskij e la Austen c'è questo breve romanzo di Turgenev dall'impostazione ordinaria, direi quasi ingenua, eppure godibilissimo e freschissimo come ogni classico che si rispetti.
  
  
  Il personaggio di Liza non è particolarmente memorabile (secondo il mio umile parere, e al contrario di quanto si sostiene nella spoilerosissima prefazione): è la classica figura pura e diafana, religiosa e angelica, come se ne trovano tante altre in letteratura (lì per lì mi vengono in mente tanti esempi di letteratura francese, ma poi ovviamente c'è il buon Fëdor Michajlovič, e qui dalle nostre parti non dimentichiamoci di una certa Lucia).
  Molto più soddisfacente, ben caratterizzato e intenso è il personaggio di Fëdor Ivanič Lavreckij con la sua formazione, le sue sensazioni, le sue decisioni e indecisioni; altrettanto interessante come "cattiva" di turno è sua moglie Varvara Pavlovna: una perfidia e un opportunismo perfettamente naturali e plausibili e proprio per questo il personaggio di lei riesce particolarmente urticante pur senza stancare con esagerazioni.
  
  Tema del romanzo è il "nido": il luogo dove ci sono i ricordi, dove è avvenuta la propria formazione, ma anche il luogo dove si va a nidificare cioè a sistemarsi, il luogo che un individuo elegge come adatto per sistemarcisi a dovere negli anni a venire - e non necessariamente i due esempi di nido coincidono, anzi più frequentemente sono in contrasto o in competizione tra loro.
  Non mancano altri temi classici della letteratura russa del XIX secolo: il rapporto tra i nobili e il popolo, la contrapposizione tra slavofili e occidentofili.
  Il tutto condensato in maniera chiara, concisa, pulita. È stato un ottimo modo per riavvicinarmi agli autori russi dopo il lungo digiuno di questa primavera. Quattro e mezza.
• 
  Afaf Ammar

  قصة حب حزينة، هي قصة حب ليزا الفتاة الجميلة والرقيقة، ولافريتسكي الرجل الذي حطم حياتها يوم دخلها لا لشيء إلا لأنها أحبته بصدق ونقاء القلوب العذراء ...
  لافريتسكي العائد إلى وطنه، بعدما انقضت أجمل سنين حياته في حب امرأة، عشقها من أول نظرة، فتزوجها، ليكتشف بعدها من خطاب وقع في يده، خيانتها له مع شاب صغير السن...!
  فعاد محطمًا إلى بيت عائلته "عشه" ، ليعيش ما بين عيشة صاحب أراض وناسك زاهد في الحب والحياة...،
  حتى التقاها، تلك الزهرة النقية الرقيقة ليزا، وأصاب ألق الوداعة في عينيها قلبه، فأنقذته مما كان فيه، وأعادته إلى الحياة، وأحبها، وصرح لها بحبه، واستعداده إلى أن يهبها حياته، ليجدها هي أيضًا تحبه...
  كان بإمكانهما أن يعيشا السعادة معًا إلى الأبد،
  لولا ما طرأ في حياة لافريتسكي غيّر مصير قصة حبهما وغيّر حياة المسكينة ليزا ...
  لو ما التقته يومًا، لو ما قالها لها، ولا أحبته،
  ما كان انطفأ نور وجهها الجميل، ما كان خفت ألق عينيها المتألقتين، ما كان صمت رنين الفضة للصبا العذري في صوتها الرقيق، ما كانت ذابت ابتسامة ثغرها وسط انهمار الدمع، ولا ذبلت تلك الزهرة المتفتحة للحياة، ما كانت تحطمت حياتها ...،
  ما كانت فعلت ما فعلت، واتخذت ذلك القرار المصيري بدافع من ضميرها، والذي أشعر كأنه صفعة للرجل الوحيد الذي أحبته عقابًا له على خذلانها وخذلان حبها الطاهر له، حتى يدرك مقدار السعادة التي كانت في يده وكان يمكن أن تكون له، وأضاعها بسهولة، وأن يدرك معنى أن يكون للإنسان "عشه" الخاص كالعندليب المغرد فوق أشجار الليلك ...،
  وفي نفس الوقت كأنه كان الدرب الوحيد الذي لابد أن تسلكه وترتضي جروح أشواكه، لتحافظ على حبه في قلبها نقيًا كما كان دائمًا، وبعيدًا عن كل يد، كما هي النجوم،
  وكما هي ليزا... نقية وبعيدة.
  ولكن هذه التضحية العظيمة منها لم يكن يستحقها مَن مثله أبدًا، كما كان لم يكن يستحق يومًا حبها له ...
  
  تورغينيف هنا في روايته الكلاسيكية القصيرة الناعمة بمشاعرها الخافتة الهادئة بعيدًا عن الوهج الصاخب للمشاعر، عزف سوناتة حب هادئة ورقيقة على أوتار القلوب، بينما يغني العندليب فوق أشجار الليلك، تحت ضوء القمر، والألق الوادع لليل المرصع بالنجوم، بين الهواء الهادئ، ونسمات الليل الخفيفة، والظلال الرقيقة، ورائحة العشب والليلك،
  عن قصة حب حزينة وجميلة انتهت لتصبح مستحيلة...،
  لأنها حتى ولو كانت رموش عينيها مازلت ترتعش كلما اتجهت إليه، فهي أبدًا لن تكون له يومًا، هكذا قررت ليزا.
  
  02.07.2020
• 
  Katerina

  A story about how teachings and influences at young age can affect us later on in life and finding happiness is in our hands, in God's or can actions of others be a cause to lose our chance to happiness?
  I liked the story and the main character but I couldn't stand the fact that so many French sentences were not translated! Do editors, translators, publishers understand that not all are obliged to know French or any other language for that matter and stop reading to Google translate is no great pleasure to the reader?
  3 starts not because the story wasn't worth more but because I didn't bother to translate this time and I felt frustrated while reading!
• 
  Arash

  _
  لحظات و احساساتی در زندگی هست که تنها باید اشاره ای به آن ها کرد و از کنارشان گذشت. این آخرین جمله کتاب است، همین یعنی اینکه نمی شود خیلی از کتاب گفت، از هدفش و از پیامی که قرار است به مخاطبش منتقل کند.
  طبق روال مرسوم، از نام کتاب آغاز کنم. آشیانه ی اشراف. آشیانه کجاست؟ جایی که همه چیز فراهم است، دغدغه ای وجود ندارد، می شود با طیب خاطر در آن سکنا گزید. حال وقتی این کلمه در کنارِ اشراف آورده می شود کمی پارادوکس دارد. مگر این راحتی و بی دغدگی برای قشر مرفه و اشراف وجود ندارد؟ اگر ندارد این چه اشرافی گریست؟ هرکس بنا بر نحوه زندگانی اش مشکلاتی را بر سر راهش می بیند. همسری که به شوهر خیانت می کند، آداب و رسوم و سننی که دست و پایِ آدمی را چون غُل و زنجیر می بندند، عشق های نافرجام.
  چیزی که بیشتر از همه برایِ منی که این اولین تجربه تورگنیف خوانی ام بوده این است که فرجام انسانهای نیک و بد کاملا بر خلاف انتظار و دقیقا برعکس است. خیانتکاران و ریاکاران و هوس بازان ترقی می کنند و به اهداف می رسند ولی زاهدان و تقوا پیشگان و درستکاران فرجامشان شکست و غم و اندوه است. نمی دانم در دیگر آثار این نویسنده هم همین رویه وجود دارد یا نه ولی اینکه نویسنده پیامش از این امر چیست، نمی دانم.
  وقتی پای اشراف در میان است باید منتظر روابط و نشست و برخواست ها و آداب و مهمانی ها و دور همی ها باشیم. چیزهایی که صرفا جنبه تفنن برایشان دارد و خروجی ای در پی ندارد. در واقع انسانهایی که اگر بخواهند هم نمی توانند چیزی را تغییر دهند چون جامعه هنوز آمادگی تغییر را ندارد، مترجم ان ها را آدم های زیادی خطاب کرده ولی آیا نمی توان به آن ها آدم های اشتباهی گفت؟ آدم هایی که در زمانی اشتباه به دنیا آمده اند. انسان هایی فرهیخته و متفکر که ذایل شده و هرز می روند. امری کاملا منطقی است که وقتی از ظرفیت ها نتوان استفاده کرد یا تاریخ مصرفشان تمام می شود و به فساد کشیده می شوند یا اینکه کارایی لازم را در شرایط موجود نخواهند داشت، یعنی عدم استفاده از حداکثر ظرفیت.
  منم از آخرین جمله کتاب وام می گیرم و بیش از این اشاره ای به اتفاقات کتاب نمی کنم و از کنارشان گذر می کنم. در انتها قدردانی بکنم از جناب گلکار بابت ترجمه یکدستی که از کتاب داشته اند.
• 
  Shaghayegh.l3

  داستانی که آفتابش از ور دیگه‌ای دراومده و شخصیت‌های پرتوضیح روسیش زود خواننده رو ترک می‌کنن، اما همچنان دنیاش شبیه تمام داستان‌های روسی دیگه‌ست؛ که هرازگاهی دل من واسه ازدحام و شلوغی قصه‌هاشون تنگ میشه.
  
  + برای ۴ امتیاز گرفتن صندلیم با پرده‌ی نمایش داستان فاصله‌ی زیادی داشت. در‌نتیجه کمی ناسزا برای نیم نداشتن گودریدز و ۳.۵ برای آشیانه‌ی اشراف.
• 
  Chrissie

  *Also known as A House of Gentlefolk, A Nest of the Gentlefolk and A Nest of the Gentry.
  *Translated by Constance Garnett.
  *Classified as a sequel to
  Rudin.
  
  Available free at Librivox:
  https://librivox.org/a-house-of-gentl...
  
  Set in 1842, in the provincial town O (which is said to perhaps be Oryol, south of Moscow), the book follows members of a Russian upper class family. The central protagonists are the aristocrat Fyodor Ivanych Lavretsky (Fedya), his coquettish, adulterous wife who adores making a splash in society and the shy, eldest daughter of a distant cousin whom Fyodor becomes attracted to. Fyodor has left his wife, having discovered solid proof of her love affair with another man. Leaving Paris, where he had lived with his wife, he returns to his roots—Russia, family and home. This is where the book starts. Past events, information about his parents, upbringings and childhood, are told in flashbacks.
  
  The book focuses on Russian life. The importance of family and roots—of being Russian. One observes also the schism between the upper classes and the traditions, i.e. the native culture of the Russian people.
  
  The prose is elegiac. One reflects on the broad theme of human mortality. One observes the continuity of life. People appear and they disappear; we are born and then we die; life continues with or without us. The frothiness and exuberance of one’s prime years is followed by a “withdrawal from the battlefield of life”. The superfluousness of man is the message conveyed.
  
  Don’t think the book is pessimistic; it isn’t, it is peace that descends at the end.
  
  The book concludes with an epilogue. This is set eight years after the central story. We are told what has occurred in the interim, how life has unrolled for each character. Here, Turgenev’s message is not explicitly explained but does become crystal clear. One looks back at earlier events and realize they all point in the same direction, all relay the same message.
  
  The book is slow; it drags. Tales of romance between mismatched partners are so very common. What saves the book is its message, but this is most clearly revealed at the book’s close! I like the book, but it could have been better.
  
  It doesn’t matter whether you read
  Rudin or
  Home of the Gentry first. Their characters are completely different. One does recognize an overlap of themes. In both one observes “talkers” versus “doers”, but in
  Home of the Gentry the superfluousness of man comes across clearer.
  
  One is steeped in the life of a provincial Russian town during the mid-1800s. This and the message conveyed make the book worth reading!
  
  The Librivox narrator, we are told, is Tovarisch. I wonder if his native language is English. Could he be Russian? The Russian word “tovarisch” means comrade. He speaks both English and French clearly, but when he says Russian names, he throws out the characters’ complete names, including the first name, the patronymic, and the surname in rapid succession. It is impossible to distinguish each part of the name. I don’t know how many times I had to go back and relisten. I am willing to give the narration two stars, but no more than that!
  
  *****************
  *
  Fathers & Sons 4 stars
  *
  Torrents of Spring 3 stars
  *
  First Love 3 stars
  *
  Rudin 3 stars
  *
  Home of the Gentry 3 stars
• 
  payam Mohammadi

  داستان خوبی بود. درباره‌ی امید به نسل جوان، درباره‌ی گذر عمر و از کف رفتن عمر. چیزی بیشتر از این نمی‌تونم بگم چون اسپویل میشه فقط این رو می‌گم که با سی سال سن احساس پیری و از کف رفتن عمر می‌کنم و این کتاب رو که خوندم بیشتر غمگین‌تر شدم.
• 
  Sotiris Karaiskos

  Another wonderful book of
  Ivan Turgenev that combines the reflection on the present and the future of Russia of that time and its relationship with the West with a very beautiful love story. The first he manages to do it in a simple way, through the main story and the parallel with it, without long discourses that extend into many pages. So the writer brings us his thoughts in a way that is accessible and comprehensible. The second, which is the most important, he begins to do it by introducing us the adorable Lisa, who with her innocent heart who does not have a trace of malice in her wins the hearts of all and above all of the readers. Of course, the world we live in makes the happiness of such sensitive creatures very difficult, and our heroine is not excluded from this, something that gives a melancholy tone in our story that may also reflect a pessimistic perception of the author about the course of things, although in the end I think there is plenty of room for optimism.
  
   With all that I describe to you, it was impossible for me to resist and not feel deeply touched by a book that will surely accompany me for a long time.
• 
  آتوسا افشین نوید

  داستان غم‌انگیزیه. نقطه قوت کتاب غیر از تصویر قوی زوال جامعه ثروتمند اواخر قرن نوزده روسیه، شخصیت پردازی فوق‌العاده و توصیف شخصیت‌های داستانیه.
• 
  Sophie VersTand

  Tragische und ausweglose Liebesgeschichten?
  Ist gut Turgenjew, du hast mich schon überzeugt! ❤️