| Title | : | Rudin |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 1426450427 |
| ISBN-10 | : | 9781426450426 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 148 |
| Publication | : | First published January 1, 1856 |
Rudin Reviews
-
The luring music of eloquence
A fragrant mist lay like a soft shroud over the garden; a drowsy scent breathed from the trees near. The stars shed a mild radiance. The summer night was soft – and softened all.
Nabokov, with his usual sharpness, said about Turgenev that his storytelling was lame and that ‘the worst of Turgenev was thoroughly expressed in Gorki’s works, and Turgenev’s best (in the way of Russian landscape) was beautifully developed by Chekhov’, mischievously mocking his ‘perfectly modulated, well-oiled prose and perfectly rounded graceful sentences’. I thoroughly enjoyed reading Turgenev’s debut novel from 1856, mostly because of that silky-smooth, mellifluous prose, his marvellous gift to evoke nature and atmosphere and his mild ironic take on human tribulations at the backdrop of the mightiness of the landscape – a view that would get much more bitter and barbed in his 1867 novel
Smoke.
.
Poetry is the language of the gods. I love poems myself. But poetry is not only in poems; it is diffused everywhere, it is around us. Look at those trees, that sky on all sides there is the breath of beauty, and of life, and where there is life and beauty, there is poetry also.
Dmitri Nikolaevich Rudin, the eponymous protagonist, is thoroughly imbued with German poetry, German romanticism and philosophy when he returns to Russia after studying in Heidelberg and turns into the focus of attention of a circle of small landowners on the country, where he stays as the house guest of an aging widow.
Talkative and idealistic, he is the philosopher who will not write anything, the painter who will not touch any canvas, undisciplined, not fitting in, gnomic and attractive but shying away from every true engagement, firing and inspiring others by his animated discussion but unable to bring himself to any action. The slightest opposition makes him falter and give up, even makes him flee. Like Goncharov’s
Oblomov, and Puskin’s
Yevgeni Onegin, he isn’t up to the strength and determination of the young woman who falls in love with him and whom he repudiates as sadly illustrated by a confessional scene in the woods which reminds greatly of the letter scene in
Yevgeni Onegin. The music of eloquence is beguiling, but falls silent when it comes to take action.
Rudin has been mentioned among those archetypical ‘superfluous man’ of Russian literature like Lermontov’s Pechorin (from
A Hero of Our Time, a misfit, not fitting into the social norms, but the poor chap doesn’t even seem to fit into the mould of the
characterisation of that concept! He seems prey to a paralyzing impossibility to act, does not endeavour into any of the typical behaviours (gambling, drinking, duels), nor is he is a cynic – he is more of a windbag, a sponger, creating an aura of expectations around him he cannot live up to.
And yet, do not judge Rudin to harshly - how right it feels that Turgenev doesn’t and treats him with kindness. Isn’t it rather so that some people are more comfortable with the word, while others more tend to act? Isn't a perfectly balanced amalgamation of both qualities quite rare? It would be a blessing if everyone who cannot realise their potential because of inhibitions of character keeping them from being effectual in their particular context would be graced with a mild and generous friend, someone that would be simply there for them, despite all - like Rudin in the end.
What sweet moments Natalya passed when at times in the garden on the seat, in the transparent shade of the aspen tree, Rudin began to read Goethe’s Faust, Hoffman, or Bettina’s letters, or Novalis, constantly stopping and explaining what seemed obscure to her.
O bookish people, beware when you consider bestowing books upon a romantic individual – they might fall in love with you and before you can say forget-me-nots things might get horribly out of hand. -
Рудин = Rudin, Ivan Turgenev
Rudin is the first novel by Ivan Turgenev, a famous Russian writer best known for his short stories and the novel Fathers and Sons.
The main protagonist of the novel. Rudin is a well-educated, intellectual and extremely eloquent nobleman.
His finances are in a poor state and he is dependent on others for his living. His father was a poor member of the gentry and died when Rudin was still very young.
He was brought up by his mother who spent all the money she had on him, and was educated at Moscow University and abroad in Germany, at Heidelberg and Berlin.
تاریخ نخستین خوانش سال1974میلادی
عنوان: رودین؛ نویسنده: ایوان تورگنیف؛ مترجم: آلک قازاریان، مشخصات نشر مسکو؛ پروگرس، سال1344، در230ص، چاپ دیگر تهران، ارغنون، سال1361 ؛ در240ص؛ چاپ دیگر تهران، اساطیر، سال1363، در230ص، شابک9643310698؛ چاپ دیگر اساطیر، سال1387؛ چاپ دیگر تهران، نگاه، سال1389؛ در224ص؛ شابک9789646390؛ موضوع کلاسیکهای ادبیات روسیه از نویسندگان روسیه - سده 19م
عنوان: رودین؛ نویسنده: ایوان تورگنیف؛ مترجم محمدهادی شفیعیها؛ تهران، هرمس، سال1379، در238ص؛ شابک ایکس-964710054؛ چاپ دیگر تهران، ماهی، سال1389؛ در166ص؛ شابک9789642090853؛ چاپ دیگر تهران، علمی فرهنگی، سال1394؛ در238ص؛ شابک9786001215032؛
عنوان: رودین؛ نویسنده: ایوان تورگنیف؛ مترجم محمدهادی شفیعیها؛ تلخیص مصطفی جمشیدی؛ تهران، علمی فرهنگی، چاپ دوم سال1395، در238ص؛ شابک9786004363051؛
نسخه ی متن اصلی این اثر، نخستین بار در سال1856میلادی، در «روسیه» منتشر شده، آن روزهای پیش از امروز، کتابی بود که بیشتر خوانده میشد، برای انقلابیون آن روزگاران، کتاب انقلاب بود؛ «تورگنیف» بر آن شد، تا «رودین» را، که سمبلی از نسل جوانان آرمان‌پرستِ سالهایِ1830میلادی تا سال1840میلادی «روسیه» بود؛ در این داستان، به نمایش درآورند؛ نسلی که دلبسته ی فلسفه ای نسبتاً میان تهی بودند؛ گفتار پایانی، که بعدها افزوده شده، و نویسنده در آن، از «رودین» دفاع و ستایش کرده، شاهد همین سخن این فراموشکار نیز هست
رودین که روشنفکری درس خوانده است، پای به شهری کوچک بگذاشته، و مدتی را در خانه ی «داریا» زندگی میکند؛ او که با دنیای فلسفه ی غرب آشنا شده، ایده های بسیار بزرگی، در سر دارد، که برای مردمان و ارباب‌های شهر، بسیار دلپذیر هستند؛ اما پس از مدتی با دیدن «ناتاشا» دختر «داریا»، شیفته و دلبسته ی او می‌شود. شیفتگی او، نخستین چالش زندگیش است و ...؛
نقل از آغاز متن: (صبح آرام تابستانی بود؛ خورشید اندکی در آسمان صاف بالا آمده بود، ولی هنوز قطرات ژاله بر رخسار دشت و دمن میدرخشید، و تلالو خاصی داشت؛ نسیم با طراوت عطرآگینی، از جلگه های بیدار شده، میوزید؛ پرنده های کوچک سحرخیز، در میان جنگلی که هنوز مرطوب و آرام بود، با وجد و نشاط چهچهه میزدند؛ ...)؛ پایان نقل؛
نقل همان تکه ی بالا از ترجمه ای دیگر: (بامداد یکی از روزهای آرام تابستان بود و آفتاب در آسمان آبی بالا آمده بود ولی دشت‌ها و کشت‌زارها هنوز در زیر پوششی از شبنم می‌درخشیدند؛ نسیم خنک و خوش‌بویی از سمت دره ها، که تازه از خواب بیدار شده بودند میوزید، در جنگل که فضای آن هنوز نمناک و ساکت بود، پرندگان سحرخیز با سرور و شادی نغمه‌سرایی می‌کردند؛)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 22/10/1399هجری خورشیدی؛ 22/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
Unii critici literari au insinuat că Rudin este întîiul „om de prisos” prezentat într-o carte. Nu prea cred. E plină literatura de oameni pe cît de geniali, tot pe atîta de inutili.
Romanul lui Turgheniev devine obositor prin faptul că naratorul știe tot (e omniscient, cum ar veni, ca și naratorul lui Saramago, numai că ultimul e întotdeauna ironic) și ține morțiș să ne țină la curent cu știința lui. Se grăbește să divulge tot ce simt, tot ce gîndesc personajele în sinea lor, dacă o damă are o mîncărime în nas și de ce... Nimic nu rămîne neconsemnat de autor. Cititorul iese strivit.
Dar despre ce este vorba în cartea lui Turgheniev? Foarte pe scurt, cam asta: un individ banal, bun vorbăreț, simpatic, mai degrabă umil și mai curînd fricos, dezamăgește o fată. Adică refuză să fugă în lume cu fata (încă minoră) care îl iubește. În definitiv, Rudin procedează rațional. Lașitatea lui o salvează pe Natalia Alexeevna de la un necaz aproape sigur. Rudin nu e cel mai potrivit bărbat pentru ea. Nu știe și nici nu poate să decidă, e purtat de viață de colo-colo, nu are nici o inițiativă, e mînat numai și numai de hazard. Moare pe o baricadă în revoluția de la 1848 din Paris. Ce a căutat acolo doar el știe...
N-am uitat, totuși, că Rudin s-a tipărit în 1856. Asta m-a făcut să adaug o steluță la estimarea corectă. Ca portret al parazitului, Rudin e, totuși, o reușită. -
مدت زمانی بود که در تصوراتم به این کتاب به چشم یک بچه‌ی زشت و عقب‌افتاده و حوصله سر بر نگاه می‌کردم و نخوانده درباره‌ی آن قضاوت می‌نمودم. تا اینکه پس از مصاحبت با آن دیدم که اصلاً این طور نیست. یک کلاسیک قشنگ و خوب روسی، اگرچه خیلی عالی و شاخص نیست. خواندن رمان‌های کلاسیک (خصوصاً روسی) برای من تداعی کننده‌ی خاطرات زیبای نوستالژیک هستند.
********************************************************************************
ما همواره کسانی را دوست داریم که خودشان کمتر دارای استعداد دوست داشتن هستند. ص 95 کتاب
عشق!... همه چیز آن اسرار آمیز است. پیدایش و تکامل و نابودی‌اش. گاهی مطمئن و بی‌مقدمه مثل یک روز فرحبخش فرا می‌رسد. گاهی مثل آتش زیر خاکستر سال‌های سال گرما می‌بخشد و موقعی که همه چیز از بین می‌رود ناگهان چون شعله‌های حریق سر می‌کشد. ص 103 کتاب
هیچ چیز ممکن نیست بدتر و زننده‌تر از سعادتی باشد که دیر نصیب آدم می‌شود. ص 187 کتاب
ما خواب هستیم، خشک و جامد شده‌ایم و باید از کسی که برای یک لحظه ما را وادار به جنبش نماید و خونمان را به جوش بیاورد تشکر کنیم! وقت این کار فرا رسیده! ص 193 کتاب
همه چیز به پایان آمده، روغن پیه‌سوز ته کشیده و پیه‌سوز نیز از هم پاشیده و آن چه بر جای مانده تنها فتیله‌ای است در حال دود کردن... آری ای دوست من! مرگ، تنها مرگ می‌تواند مرا وادار به سازش و تسلیم کند. اینک من و آنک مرگ گریزناپذیر... ص 219 کتاب -
رودین کتابی ایست خسته کننده و ملال آور از نویسنده نامدار روس ، ایوان تورگنیف . رودین که اولین کتاب اوست را شاید بتوان به عنوان اثری ناقص و ضد و نقیض دید ، کتاب را نه می توان در نکوهش و نه در ستایش شخصیت رودین دانست ، رودین که نماینده مردمانی ایست که تنها حرف می زنند و اهل عمل نیستند .
قهرمان کتاب تورگنیف یا همان رودین زمانی مورد ستایش قرار می گیرد و زمانی هم از سوی جامعه طر�� می شود ، در پایان داستان همانند یک قهرمان و مبارزآزادی و معتقد از او یاد می شود ، بدون آنکه مشخص باشد رودین از کجا و در چه زمانی متحول شده و از دست از حرف زدن کشیده و مرد عمل شده است .
رودین کتابی سطحی و شاید نسبتا بی اهمیت در ادبیات بسیار غنی روسیه باشد ، با پیامی خام و شعاری .
اما تورگنیف تعریف جالبی از خوشبختی در این کتاب ارائه داده است : هیچ چیز بدتر و بیزار کننده تر از این نیست که خوشبختی دیر به دست آدم بیاید. این خوشبختی شما را نمی تواند راضی کند ولی از یک حق محرومتان می کند .از گرانبهاترین حق که همان دشنام دادن و نفرین کردن تقدیر است . خوشبختی دیررس بسیار تلخ و بیزار کننده است . -
اولین رمان "ایوان تورگینف"که در نیمه های قرن نوزدهم میلادی در نقد ونکوهش روشنفکران واندیشمندان جامعه وقت روسیه نوشته شده است.جامعه ای که روشنفکران وصاحبنظران آن شیفته خودستایی وعاشق نطقهای جذاب وپرطمطراق درمحافل و نشست های خودمانی ومجالس ومهمانی ها هستند ولی درعمل وانجام تعهد به این نظریه ها وباورهای ذهنی خود قدمی بر نمی دارند.
"رودین"شخصیت اصلی رمان تورگینف که عنوان کتاب هم برگرفته از او است،فردی است تحصیل کرده وبا معلومات دانشگاهی ومطلع که معتقد است راه پیشرفت و تجدد جامعه درپیروی وانجام فرضیه ها و باورهای اندیشمندان است.او در زندگی در جستجو و تحقق شرایط ایده آل برای خود و جامعه است ولی خود از تعهد و تلاش اندکی در این زمینه خودداری می کند و بسته به شرایط ومنافع خود در سخنان و باورهای خود تغییراتی انجام می دهد تا آنجا که پس از اظهار عشق ومحبت به دختری جوان وابراز تمایل آن دختر به عشق او؛ در باور و درستی کار خود شک وتردید دارد و اززیر آن شانه خالی می کند.اما پس ازگذر سال ها وسپری شدن عمر و در سالهاى پايان�� حيات، به خطا و اشتباه خود در زندگی اعتراف واظهار پشیمانی می کند ولی اکنون مردم وجامعه وقت روسيه تزارى ،رودین را باور ندارد. -
اولین اثرِ تورگنیف یکی از مشهورترین آثار ادبیات روسیه است؛ اولین بار بود که اثری از او می خواندم. رودین نمادِ آنارشیسم است و تداعی گرِ میخائیل باکونین، رهبرِ آنارشیست ها!
در بین ترجمه های موجود همین ترجمه ی آقای شفیعیها که نشر ماهی منتشرش کرده ترجمه ی مناسب و درخوری است. توقعم بیشتر از این بود اما خب، شاید آثار بعدی تورگنیف داستان های جذاب تر و البته پایانِ منسجم تری داشته باشند. -
دنیا از آن مردمانی است که میدانند و میکنند نه از آن کسانی که شاید بهتر میدانند ولی نمی‌کنند
نمی‌دانم این جمله را کجا خواندم ولی در واقع بیانگر زندگانی رودین است. او نماد کسی/کسانی است که آرزوهای بسیار دارند که رویای دست‌یافتن به حقیقت را دارند و به سمتش می‌روند یا ادای به سمت رفتنش را در می‌آورند اما نمی‌شود، نمی‌توانند، کم می‌آورند.
او نماد نرسیدن است، نشدن است، نتوانستن است. کسی که میخواهد چیزی را از خود به یادگار بگذارد حتی اگر کوچک باشد اما در انجام آن نیز عاجز می‌ماند چون اصولا کاری برای انجام این مهم نمی‌کنند. به باور من رودین نماد جوان ایرانیست. پر از استعداد، پر از انگیزه که با همه‌ی این‌ها نمی‌تواند او را از این وضعیت بغرنج نجات دهد و به هرز می‌رود و از بین می‌رود. رودین با آن همه استعداد نتوانست خود را از سرنوشت محتومی که انتظارش را می‌کشد نجات دهد حال آنکه افرادی امثال پاندالفسکی با تملق و مجیزگویی پله‌های ترقی را دو به یک می‌پیمایند. این جهان، جهان استعدادها و افکار خیر نیست، هر آنکس که بختش بلند باشد و از خانوده‌ی ثروتمندی به دنیا آمده باشد یا کیف کش و تملق‌گوی این و آن باشد بلیطش در این جهان برده وگرنه هیچ راهی برای اندکی به آسودگی زیستن در این دنیا ندارد -
[maggio 2018]
Sto leggendo le Memorie di un cacciatore, evento letterario russo del 1852, perché un giorno, casualmente, mi ero letto il primo romanzo di Turgenev, questo Rudin, pubblicato quattro anni dopo le Memorie, che mi era piaciuto molto e mi aveva fatto venir voglia di conoscere di più l'autore.
Rudin, considerato un ritratto della generazione romantica russa, è un romanzo breve, veloce; un romanzo da camera, direi: di incontri, di discorsi, di salotti e conversazioni, di pensieri e di sentimenti, sviluppati, dichiarati, esaminati, discussi e proclamati; di parole più che di azioni. Nella brevità dell’insieme compaiono molti personaggi, tutti presto riconoscibili, tratteggiati felicemente, comprese le figure minori, come il parassita ufficiale (un “leccapiatti” come dice a un certo punto espressivamente la traduzione, usando una parola che troviamo ad esempio nei meravigliosi Viceré di De Roberto), che serve anche da contrasto per capire meglio il protagonista; oppure il giovane e appassionato precettore, il misogino dichiarato ed esibito, ecc.
Agilmente Turgenev ci fa così intravedere un piccolo mondo provinciale di proprietari terrieri russi, un mondo che sembra bloccato in una situazione infinitamente ripetibile, sospesa e senza sbocchi. Il movimento centrale del romanzo inizia quando giunge inaspettatamente il protagonista eponimo, Dmitri Nikolaevič Rudin: il piccolo mondo di relazioni è messo in moto.
Il cuore di tutto il romanzo è la tensione – impossibile da risolvere – tra l’intelligenza e la volontà, tra le grandi passioni, gli ideali di conoscenza e di vita, e i limiti della personalità, tra il voler sentire senza riserve e puramente e la coscienza della complessità del proprio animo, dell’incertezza dei propri sentimenti. “Alla russa”, ossia con grandi proclami, appassionati discorsi, appassionati anche nell’autodenigrazione.
E la caratteristica più affascinante del libro, alla fine, è forse l’ambiguità: .
A differenza delle Memorie, che sono proprio dei racconti ad alta voce del cacciatore a un uditorio, qui un narratore c'è ma è quasi invisibile; qualche volta fa capolino con una frasetta ma non si lascia individuare; agisce soprattutto governando con grande abilità i passaggi della struttura asimmetrica: molte pagine per pochi giorni concentrati e dettagliatamente osservati poi dilatazioni temporali che condensano anni in poche pagine.
I caratteri – e i giudizi ampiamente formulati sui caratteri dei personaggi – non emergono dal narratore e dall’introspezione romanzesca, e si possono solo parzialmente ricostruire dalle azioni; sono invece quasi interamente in mano alle parole dei personaggi stessi, che dichiarano e discutono il proprio essere e quello degli altri, creando un meraviglioso senso di ambiguità e di insicurezza.
Si affacciano poi le grandi questioni storiche russe a metà dell'Ottocento: la servitù della gleba; il rapporto complesso tra formazione europea e forte contatto con la “madre Russia”; l'immobilismo sociale.
Il tutto è brillante: oltre a essere una lettura interessante, Rudin è anche una lettura divertente. -
*نمره ی واقعی ۱.۵
اثری سردرگم و ضعیف…ماجرای داستان در روستایی در روسیه اتفاق می‌افتد.نویسنده در همان بخش های ابتدایی شخصیت ها را معرفی میکند و نکته ی عجیب اینکه حضور بعضی از شخصیت ها کاملا غیرضروری ست و در جریان داستان هیچ تاثیری ندارند.در سراسر داستان مشخص نیست نویسنده چه مفهومی را میخواهد برساند.بخشی از دیالوگ ها کاملا غیرضروری و بخشی کاملا گنگ هستند.برای نمونه نویسنده دائما از حقیقت و کشف حقیقت حرف میزند اما به هیچ روی هدف نویسنده از تکرار این دو کلمه مشخص نیست؛کدام حقیقت؟
یا نویسنده از تاثیر سخنان شخصیت اصلی داستان “دمیتری نیکلایویچ رودین” بر مردم می گوید و طوری “رودین” را توصیف میکند که گویی او قدرت فرابشری دارد.برای مثال می گوید با سخنان خود به روح اشخاص، به خصوص جوانان، نفوذ میکند!!!
تعلیق های نابجا، دیالوگ های غیرضروری، اصرار در استفاده از کلماتی مانند دانشمند، حقیقت و فلسفه، عشق های بی مفهوم،نتیجه گیری های عجیب،پایان‌بندی ضعیف و… از دیگر ایرادات داستان است.
اما همه این ها به کنار گویا در سراسر داستان تکلیف خود نویسنده با شخصیت اصلی داستان مشخص نیست.مشخص نیست که “رودین” یک شیاد است،یا یک انسان شریف.مشخص نیست “رودین” یک ابله به تمام معناست یا یک نابغه.در کل تکلیف خواننده با شخصیت اصلی داستان تا پایان ماجرا مشخص نمی شود و سرنوشت اکثر شخصیت های داستان مشخص نشده و از جایی به بعد ماجرای آنها رها می شود.گویا نویسنده صرفا آنها را خلق کرده و نمی دانست با آنها میخواهد چه کند. -
رمان روسی، حقیقت‌هایی رو از زندگی بیان می‌کنه که جای دیگه نمیشه پیدا کرد. نکته‌هایی به شدت ساده ولی به شدت ناگفتنی.
.
عیب اساسی او این است که مثل یخ سرد است، خودش هم این را می‌داند و تظاهر به گرمی میکند. بدی‌اش این است که بازی‌های خطرناکی میکند، بازی‌هایی که بدیهی است برای خود او خطری ندارد. او خودش را به اندازه‌ی یک سر سوزن هم به خطر نمی‌اندازد، ولی سبب می‌شود دیگران روح و قلب خود را به خطر بیندازند. عیبش این است که آدم شریفی نیست. در سن و سال او شرم‌آور است که انسان از بازتاب حرف‌های خودش تسکین پیدا کند. -
Translated by Constance Garnett.
To be read before
Home of the Gentry.
Available at Librivox:
https://librivox.org/rudin-by-ivan-tu...
In this novel Turgenev has a message to convey. Some people talk very, very well, but when it comes to taking an action and actually doing something, they fail. The book looks at how we view such people. They can incite other people to action even if they lack the ability themselves. Eloquence is exhilarating; it moves others. Conversely, not having the courage to act oneself can in some situations be viewed as a failing. There is the gist of the novel.
Who ends up getting married and whom they choose is another theme.
One can read the book for its character studies of the following people:
*Dmitrii Nikolaevich Rudin
*Natal’ya Alekseevna Lasunskaya (Natasha)
*Dar’ya Mikhailovna Lasunskaya
*Mihailo Mihailych Lezhnev
*Aleksandra Pavlovna Lipina
*Sergei Pavlovich Volyntsev
*Konstantin Diomidych Pandalevskii
*Afrikan Semenych Pigasov
*Basistov
I typed the names out, so I had them before me as I listened to the story. This is my method of dealing with Russian names! I scribble down what I learn about each as the story progresses.
Did I come to care for the characters? No, actually, I didn’t, and this explains why I do not give the book more stars. I know who they are and I understand why each one acts as they do, but I feel no attachment to them, except maybe for Natal’ya. To her I feel a connection; I know I would do as she does.
I like very much Turgenev’s description of nature. The translation is easy to follow, and there are lines packed with wisdom concerning how people relate to each other. For example, that mothers and daughters rarely see eye to eye and that young people often want to draw easy, simple, pat conclusions.
The book feels very Russian to me. One recognizes the strong attachment to one’s country and how friends accept failings in one another.
Lee Smalley narrates the audio version of the story at Librivox. His narration I have given three stars. It took a while for me to get used to his narration. I began to recognize how he pronounced the characters’ names. It isn’t easy to quickly snap up the three to four different names each Russian character has. The speed isn’t too fast once you recognize who is who. The French spoken is not good, but it is stated in the text that the character did not speak French fluently. The narration is fine, but nothing exceptional. I wouldn’t object to listening to this narrator again, which is in fact a vote of confidence.
I like this book. It never bored me, but neither do I love it, so I have given it three stars.
***********
*
Fathers & Sons 4 stars
*
Torrents of Spring 3 stars
*
First Love 3 stars
*
Rudin 3 stars
*
Home of the Gentry 3 stars -
یک. پیروان مکتب پچورین می‌گویند که ما همیشه کسانی را دوست می‌داریم که خودشان کمتر استعداد دوست داشتن دارند.
دو. بله، طبیعت بسیاری از چیزها را در وجود من به ودیعه گذارده است. ولی من خواهم مرد بدون اینکه کار شایسته‌ای کرده باشم، بدون اینکه اثر نیکی از خود به جا گذارده باشم. تمام ثروت معنوی من بیهوده از بین می‌رود، بی آنکه ثمره‌ای از آنچه کاشته‌ام برگیرم.
سه. اشک در چشم‌هایش حلقه زد. همیشه هم اشک‌ها مایۀ خیر نمی‌شوند. آنها وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فروریختن مدّت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اوّل بسیار شدیدند، ولی رفته رفته آرام‌تر و شیرین‌تر می‌شوند و خستگی گنگ و ملال‌آور ما را می‌زدایند... ولی هستند اشک‌هایی که سردند ، اشک‌هایی که با خسّت فرو می‌ریزند و قطره قطره مثل بار گرانی بی حرکت بر قلب سنگینی میکنند و از دل بیرون می‌تراوند، بی آنکه نشاطی ببخشند یا تسکین بدهند. این‌ها اشک‌های نیازند.
چهار. روسیه بدون از هریک از ما هم ممکن است باشد، ولی هیچ یک از ما بدون آن نمی‌توانیم باشیم. وای بر کسی که جز این فکر میکند و دو چندان وای بر کسی که حقیقتاً بدون آن زندگی میکند! جهان وطنی حرف پوچی است، شخص بی وطن صفر است، پایین‌تر از صفر. خارج از چارچوب ملیّت هیچ چیز وجود ندارد؛ نه هنر، نه حقیقت و نه زندگی.
پنج. اوّلین چیزی که پس از خواندن رودین به ذهنم آمد، واژۀ دوست‌داشتنی بود. رمان به شدّت روان و جذّاب روایت می‌شود. هم خوب شروع می‌شود هم خوب ادامه پیدا میکند و در نهایت هم خوب تمام می‌شود. داستان تورگنیف بر محور نابغه‌ای جلو می‌رود که خود را در بخشی از داستان خود را این گونه به مخاطب معرّفی میکند: کار من به جایی خواهد کشید که خود را فدای چیز مهملی می‌کنم، چیزی که حتی به آن ایمان نخواهم داشت.
شش. آنچه در رودین بسیار برای من جذّاب بود شیوۀ روایت داستان بود. راوی دقیقاً همچون دوربین فیلمبرداری به دنبال شخصیّت‌ها می‌رود و اتّفاقات را روایت میکند و البته تفاوتش با دوربین قضاوت‌های گاه به گاهش است. امّا راوی عجیب، ساده تصویرسازی میکند. -
এই ছোটগল্পটা আমার মনকে ভয়ানক রকম বিষণ্ণ করে দিল! রেটিং তুলে রাখলাম এখনের জন্য।
-
سخن..کلمات..ارزان ترین واحد پولی اند که به رایگان و به بی نهایت خرجشان میکنیم..ارزش حقیقی کلمات در کجاست؟در تاثیری که بر روح و جان مان می بخشند؟در سودا هایی که برانگیخته از کلمات در وجود مان سر بر می آورند..یا که شاید در تصاویری که با شنیدن سخنان..که همچون قلم موی تصویرگری،بر تابلوی ذهنمان نقش های عمیق میبنند..نقش هایی انتزاعی اما گاه چنان قدرتمند که می توانند واقعیت را مسخ کنند..
گاه کلمات دیگران در دادگاهی در ذهنمان می نشینند.آنان را تقبیح و مجازات می کنیم چرا که کلماتشان با مهر اعمال همراه نبودند..چرا که حقیقت را در اعمال میبینم.آنچه که نوشته شده..گفته شده.به راحتی محو و فراموش خواهد شد...حال آنچه که انجام شده ظاهرا فراموش شدنی نیست..
در گذر سال ها کلمات بسیاری را فراموش کرده ایم..کلماتی که خود گوینده یا شنونده آن بوده ایم..اما همه اعمال نیز در حاطرمان نمانده..پس تکلیف حقیقت‌چیست؟ حقیقت مجموعه کلمات و اعمالی ست که انتخاب می کنیم حقیقی اش بدانیم..همچو کارگردانی که تنها صحنه ها و دیالوگ های خاصی برای فیلمش انتخاب می کند و باقی را به زباله دان فراموشی..یا غفلت خانه هایی خود برپاداشته می سپارد..حقیقت در نهایت در قالب تجربه های شخصی ما نمود هایی بس متفاوت می یابد..نمود هایی که هر یک از ما آن را واقعیت زندگی خود می نامیم.
پوشکین:
کسی که با احساساتش زیسته است
از شبح روزهایی که باز نمی گردند به اضطراب می افتد
و دیگر هیچ چیز شیفته اش نمی کند.
بار خاطرات
و پشیمانی می آزاردش. -
عشق همه‌چیزش مرموز است: از به وجود آمدن و بسط یافتنش گرفته تا از بین رفتنش. یا به وضوح مثل یک بامداد نشاط انگیز ناگهان تجلی میکند، یا مدتی مثل آتش زیر خاکستر سوسو میزند و همین که همه‌چیز تمام شد تازه راه خودش را در روح آدمی باز میکند؛ گاهی مثل ماری در قلب آدمی می‌خزد و گاهی دفعتا آن را رها میکند و بیرون می‌رود... بله، بله، این مسئله مسئله‌ی مهمی است. در روزگار ما کیست که عاشق شود و کیست که یارای عاشقی داشته باشد؟
از متن کتاب -
I was and remain in love with Turgenev’s short novels of – not ideas, exactly; not morality plays, as I used to try to describe them; at any rate, short novels that hinge on a commitment, a choice, and that emplot the questions of Turgenev’s day, or is it the question? Whether to act. How to act, given that there is wide agreement on the necessity of action and a frustrating lack of scope for it, in intelligentsia circles of Turgenev’s day. They lived under the tsar but read French utopian socialists. The nobility had an old ethic of service to the state but their once-steep service obligations had been curtailed, and they were left with the ethic – and no outlet. So the history books tell me. Also in Russia, there were no dedicated philosophers as in Germany or France, but literary circles took up this task – to respond to philosophy and social questions; so that everybody was a dilettante; so that novelists and literary critics were the ones to conduct the discussions of the day, social-political-philosophical.
You end up with novels like Turgenev’s. Not novels of ideas, but engaged as get-out, about engaged people, about the question of engagement. You have young women like Natalya in this, who are often the hinge of the decision in the plot; whose young urgency and seriousness about life I found a rare focus in classic fiction when I was her age. I recommend Turgenev’s novels to girls. Let no-one tell me Turgenev’s novels are ‘essentially love stories’, as I see around, because they are about a girl’s puzzle as to where to vest her life and energies. This time, Natalya is wasted, as is Rudin, who was too cowardly (my word, and Natalya’s) to take up her earnest offer and act upon his fine words. Rudin speaks wonderfully on the ideals afloat in the day, and fires other people with enthusiasm – this is his saving grace, that those enthusiasms are not always or altogether lost; that people can take a fine speech on with them through life, and in their seedy age, perhaps, recognise its potency in them, in what they have managed to do. So argues Rudin’s most critical friend, to console a seedy run-down Rudin in his age. He also cites the fact that Rudin has never stayed still, which need not be inability to commit but refusal to commit to the compromises most people do. We get several views of Rudin, two different verdicts even from this friend who changes his mind. Turgenev has made his main a coward but is quite kind to him, early and late. -
داستان رودین یک داستان عاشقانه یا دارای قهرمان و ضد قرمان نیست. داستان در مورد انسان هاست. نویسنده انسان هایی را معرفی میکند بخش هایی از زندگی اجتماعی و خصوصی ان ها را نمایان میسازد. از خلق و خو و ویژگی ها و عادات های انها حرف میزند و در انتها سرنوشت انها را پیش بینی یا بیان میکند.
در خلال خواندن داستان و سیر حوادث میتوانیم ویژگی های مذموم یا محمود شخصیت های داستان را در خود یا اطرافیانمان بیابیم.
کسانی که مثل اقای پیگاسوف میدانند "اگر شما همه چیز را انکار کنید به راحتی به عنوان یک ادم عاقل مشهور میشوید" یا "شخصی که از خودش بد گویی میکند تا حق بدگویی از دیگران را داشته باشد" و چقدر زیاد اند افرادی که در اطراف ما این خصلت ها را دارا میباشند. یا حتی داستان عاشق رودین هم برای بیان شخصیت افرادی همچون اوست. کسانی که با بهانه تراشی از زیر بار مسئولیت های سنگین شانه خالی میکنند.
۲۰۰ صفحه اول کتاب تنها مقدمه ای است برای قسمت پایانی و فرجام سخن و قسمت پایانی مقدمه ای است برای صفحه ی اخر و صفحه اخر سرنوشت انسانی بلند پرواز، ایده آل گرا است.
در پایان یک توصیه خطاب به کسانی که مایل به مطالعه این اثر هستند. تمرکز خود را بر تک تک شخصیت ها بگذارید و از اتفاقات و ماجراهای داستان برای شناخت بیشتر و دقیق تر شخصیت ها استفاده کنید.
امید وارم این خلاصه سودمند بوده باشد❤ -
عالى نيست اما خوب هست، ادبيات روس خالص،معرفي ها و شخصيت ها و همه و همه سنت رايج ادبي،لذت بردم اما شگف ت زده نشدم. خيلي شبيه رمان همان هميشگي از يكي ديگر از نويسندگان روس بود كه اسمش يادم نيست. در مجموع فضاي عدم آگاهي، قدر ناشناسي رايج روسيه ي تزاري را نشان مي داد، همان اسامي پرطمطراق روسي و همان زندگي هاي يكنواخت همه ي داستان هاي روسي هم دوره اش.
-
Rudin is a highly educated, well-brought up man in his 30s living in Russia. He embodies the Superfluous Man popular in Russian literature: a man of high intelligence and ideals with no action. He is, essentially, all talk and incapable of following through with his thoughts and desires. He is a moocher, living off of the generosity of others. He is taken in by Darya Lasunsky, mother of 17-year-old beauty, Natalya. Rudin befriends Natalya, an equally intelligent young woman, filled with secrets, most important of which are her feelings for Rudin. As they become more honest and open with one another their secret is discovered and the relationship is vetoed by Natalya's mother. Rudin leaves and spends the rest of his days as a wanderer, consistently misunderstood, even upon his death.
For a short Russian novel Turgenev managed to fit an impressive amount of information. The social opinion of the time following the Crimean War, when Rudin was written, was one of a need for reform. The character of Rudin is the image of many of the day in that he knew what was needed but was incapable of following through in making it happen. He once refers to himself as a mighty oak in talking with Natalya, but by the end of the novel he admits to another that he is just "a rolling stone". He admits to Mikhaylo Lezhnev - the one who never had the wool pulled over his eyes by Rudin's idealism - that Lezhnev was always correct in his opinion of Rudin's worth. Many years have passed since he was 35 and he now acknowledges his ineffectiveness just in time for the French Revolution.
I do love me some Russian lit. This is my first experience with Turgenev and a good starting point as it was also his first novel published in a magazine in 1856. His writing at this point is not quite as rich as Tolstoy's or as expressive as Dostoevsky's. -
اتمام ۱۵ فروردین ۱۴۰۱
۱۲:۲۷ بامداد
خودش را شماتت می‌کرد و اثبات می‌نمود که حرف‌زدنِ پیشاپیش در باب کاری که انسان میخواهد انجام دهد، درست همان ضرری را دارد که سنجاق‌زدن به میوه‌ی در حال رسیدن، و این کار جز تباهی بیهوده‌ی قوا و شیره‌ی جان چیز دیگری نیست. (ص۶۱) -
کسی که با احساسش زیسته است
از شبح روزهایی که باز نمی‌گردند به اضطراب می‌افتد
و دیگر هیچ‌چیز شیفته‌اش نمی‌کند.
بار خاطرات
و پشیمانی می‌آزاردش. -
Turgenev has a way with words so whatever the work may be, it is worth reading. The characters here are beautifully written especially for such a short novel and are truly memorable, specially Rudin but memorable characters are there in his short stories as well. The length of a work doesn't stand in the way of Turgenev in creating his rare, yet very realistic characters.
Turgenev's Rudin is the sort of charismatic man who sets people's hearts on fire but he has a fatal flaw. He is a superfluous man, perhaps like Pushkin's Eugene Onegin. He is all talk and no action. He has high-minded ideals but can not transfer them into deeds. As such he is destined to remain unhappy. However, unlike other characters, he is aware of this and can remain true to himself in contrast to other characters in the novel.
Once you finish this, you'll be left with troubling unanswered questions about your own life because it is a powerful parable to anyone who is seriously examining their motives, especially if you are dissatisfied with your current endings. -
"Poetry is the language of the gods. I love poems myself. But poetry is not only in poems; it is diffused everywhere, it is around us. Look at those trees, that sky on all sides there is the breath of beauty, and of life, and where there is life and beauty, there is poetry also."
---
"'I assure you, Alexandra Pavlovna,' said Pigasov slowly, 'nothing can be worse and more injurious than good-fortune that comes too late. It cannot give you pleasure in any way, and it deprives you of the right—the precious right—of complaining and cursing Providence. Yes, madam, it's a cruel and insulting trick—belated fortune.' " -
اولین رمانی بود که از تورگینف خواندم،خیلی خوب نوشته شده و همچنین پایان جالبی داشت.
ترجمه هم بعنوان اولین ترجمه ای که از آقای شفیعیها خواندم قابل قبول بود(البته زحمت ویراست مجدد متن رو آقای نوری از نشر ماهی کشیدن).
خسته شدی؟
اگر کس دیگری به جای تو بود مدت‌ها پیش مرده بود...
تو می‌گویی مرگ انسان را وادار به سازش میکند... فکر می‌کنی زندگی این کار را نمی کند؟
-
میگن رودین خود تورگنیف بوده، چه قدر بدبخت و چه قدر بدون آینده... کسی که حرف داره، استعداد داره اما عمل؟ نه. تلاش؟ اصلا. و نتیجه‌ش میشه زندگی از این شاخه به اون شاخه و از این شهر به اون شهر. همون طور که از زبون رودین توی کتاب اورده : من گل قاصدکم...
-
O carte tocmai potrivită pentru niște nervi slăbiți de astenia timpului incert de afară, o carte aflată între înghețul insistent și provăcator al iernii și nestatornicia primăverii care va să vină...Demult nu mai citisem o carte de Turgheniev, ultima tot la începutul unui feburarie înghețat o răsfoisem, dar acum contextul e un pic mai diferit, Rudin este prima carte cu care își face debutul clasicul rus și probabil cea mai fluentă, lizibilă și ușor de înțeles; scriitorul nu se prea complică în divagații filosofice sterile ca majoritatea scriitorilor ruși când e vorba de personaje universale, Rudin este un personaj simplu, dar totodată complex, bine educat, manierat, visător și foarte vorbăreț, Rudin nu face decât să stagnze, să plutească și la sfârșit aproape să se înece în propriile vise mărețe și teorii despre viață pe care nu le va pune în aplicare niciodată, de ce? pentru că eroul nostru este un indecis, analitic și prea tipicar ca să ducă la bun sfârșit o faptă măreață, plin de patos și elocință și totodată pasionat, Rudin le ține isonul eternilor eroi ai literaturii ruse: Oneghin, Peciorin, Arkadi din Adolescentul lui Dostoievsky într-o pierde a timpului nesfârșită...Romanul lui Turgheniev e ca un samovar care fierbe încontinuu la foc mic șuierând la final zgomotos,dar degeaba pentru că nu-l mai aude nimeni.
-
This short anthology consists of three stories all connected by a common theme of characters that cannot fit into the rest of the society. Rudin is a lovely short novel about a man who overthinks everything and, by trying to act as he believes was expected of him, brakes a young girl's heart. The confrontation between Rudin and Natalia is as emotionally charged as the infamous confession in
Eugene Onegin, and undoubtedly the best scene in the book. The girl's strength of character and her pain are splashed across the page in honest and bold manner so typical of Turgenev. I loved it.
Hamlet of the Shchigrovsky District is more of a sketch about a chance meeting of unnamed narrator with a mysterious man, who philosophizes throughout the night about futility of nobility and his own existence. In the morning the stranger vanishes, and we never find out what happens afterwords to either of the characters. The story is just okay, in my opinion, but is probably great to pick apart academically.
The Diary of a Superfluous Man concerns a man on his deathbed reflecting upon a certain event in his life in form of a diary. Having only two weeks to live, he fixates on his past, unrequited love for the beautiful Liza. Often missing his opportunities or unable to properly take advantage of them, as well as not coming to terms with rejection, he feels like an outsider looking in on his own tragedy. Rather an interesting look at a personal misfortune that became an archetype in later Russian literature.
Over all, a solid collection that makes me want to read more Turgenev in the future. Something tells me I'd like him longer, more developed works better. -
کتاب رودین را بلافاصله بعد از آشیانه اشراف خواندم. موضوع جالب دو شخصیت اول مشابه هر دو داستان بود . مردی میانسال و دختری جوان درگیر رابطه‌ای عاشقانه می‌شوند. در هر دو داستان عشق به سرانجامی نمی‌رسد. مرد بزدلانه پا پس می‌کشد و دختر خشمگین از رفتار مرد عقب می‌نشیند. اما اتفاق جالب واکنش شخصیت‌ها در دو داستان است. در داستان رودین مرد (رودین) در نهایت به یک شخصیت انقلابی تبدیل می‌شود و در جریان درگیری‌های قیام ۱۸۴۸ فرانسه کشته می‌شود. زن داستان (ناتالیا) خوشبخت می‌شود. و در روند زندگیی آرام قرار می‌گیرد. آشیانه اشراف دو سال بعد از رودین نوشته می‌شود. شخصیت مرد کتاب (فدیا) به مردی موفق تبدیل می‌شود. یک زمین‌دار درست و حسابی و زن داستان (ماریا) در کنج صومعه می‌پوسد. این تغییر دیدگاه تورگنیف در طول دو سال در مورد شخصیت هایی کم و بیش یکسان با نگرشی یکسان به زندگی برایم متاثر کننده و در عین حال عجیب است.
-
رودین کتاب جالبی است؛ پرگفت‌وگو و کم‌روایت است و پر از تحلیل‌های درخشان از روان انسان‌ها. کتاب حول این مفهوم مرکزی می‌گردد که زبان‌آوری و غرور و حتا رگه‌هایی از نبوغ، چگونه در طی زمان می‌توانند بی‌استفاده و بی‌حاصل بمانند. شخصیت‌های تورگنیف البته اغلب استعداد خوبی برای بهره‌نبردن از زندگی دارند، اما این‌جا کسی جز شخصیت اصلی عامل این محرومیت به نظر نمی‌آید. اما ترجمه و چاپ: کتاب در قطع و رنگ و با کاغذ خوبی چاپ شده، اما متنش پر از غلط املایی است. ترجمه هم متوسط است و چندان فارسی دندان‌گیری ندارد
