ذهب مع الريحالجزء الثاني by Margaret Mitchell

ذهب مع الريحالجزء الثاني Reviews

• 
  Ahmad Sharabiani

  (Book 619 from 1001 books) - Gone With The Wind, Margaret Mitchell
  
  Gone with the Wind is a novel by American writer Margaret Mitchell, first published in 1936.
  
  The story is set in Clayton County and Atlanta, both in Georgia, during the American Civil War and Reconstruction Era. Gone with the Wind takes place in the southern United States in the state of Georgia during the American Civil War (1861–1865) and the Reconstruction Era (1865–1877).
  
  The novel unfolds against the backdrop of rebellion wherein seven southern states initially, including Georgia, have declared their secession from the United States (the "Union") and formed the Confederate States of America (the "Confederacy"), after Abraham Lincoln was elected president. The Union refuses to accept secession and no compromise is found as war approaches.
  
  بر باد رفته - مارگارت میچل (نگاه، دبیر، امیرکبیر، ناهید) ادبیات ایالات متحده آمریکا؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه آوریل سال 2000میلادی
  
  مترجمها خانمها و آقایان: «الهام رحمانی در 1103 صفحه در سال 1393، نشر پر»؛ «سوسن اردکانی (شاهین)»؛ «غلامحسین قراگوزلو»؛ «مرضیه صادقی‌زاده»؛ «پ‍رت‍و اش‍راق»؛ «ح‍س‍ن‌ ش‍ه‍ب‍از»؛«مریم صبوری»؛ «مهدی کریمی»؛ «لیلا مدیر،‌ اکرم مختاری‌‌اسفیدواجانی»؛ «ش‍ب‍ن‍م‌ ک‍ی‍ان»؛ «ف‍رزام‌ ح‍ب‍ی‍ب‍ی‌ اص‍ف‍ه‍ان‍ی»؛ «پ‍روی‍ن‌ ق‍ائ‍م‍ی»؛ «محمدصادق شریعتی»؛ «کی‍وم‍رث‌ پ‍ارس‍ای»؛
  
  رمان «بر باد رفته» اثر: مارگارت میچل برای نخستین بار در سال 1936میلادی منتشر شده، این رمان نخستین بار در «ایران» با ترجمه جناب «مسعود برزین»، در سال 1324هجری خورشیدی در تهران منتشر شده؛ رمان با سه ترجمه ی گوناگون در بازار موجود است؛ ترجمه ی سرکار خانم «پرتو اشراق»، از ادامه ی داستان «بر باد رفته» را نیز با عنوان «اسکارلت»، نشر ناهید منتشر کرده، ترجمه ی جناب «حسن شهباز» را دو انتشاراتی امیرکبیر و انتشارات نگاه، به بازار کتاب عرضه داشته اند؛ رمان را انتشارات دبیر نیز با ترجمه جناب «کیومرث پارسای» ارائه کرده است
  
  هشدار: ادامه ی ریویو چکیده ی داستان کتاب را فاش میکند، اگر هنوز این کتاب را نخوانده اید و میخواهید خود آن را بخوانید از خوانش ادامه ی ریویو لطفا خودداری فرمایید
  
  اسکارلت بزرگ‌ترین دختر «جرالد اوهارا»، صاحب مزرعه ی پنبه «تارا»، با فهمیدن اعلام نامزدی و ازدواج «اشلی ویلکز»، پسر مالک مزرعه مجاور، با دختر خاله‌ اش «ملانی همیلتون»، به فکر ابراز علاقه به «اشلی» می‌افتد؛ چون می‌اندیشد «اشلی» برای ناامید شدن از او، می‌خواهد با «اشلی» ازدواج کند؛ در یک میهمانی در خانه ی «ویلکز»، «اسکارلت» به «اشلی» اظهار علاقه می‌کند؛ ولی «اشلی» می‌گوید، می‌خواهد با دخترخاله ی او «ملانی»، ازدواج کند؛ «رت باتلر» ماجراجوی خوشقیافه‌ ای، که شاهد گفتگوها بوده‌، از جسارت «اسکارلت» خوشش می‌آید؛ جنگ شمال و جنوب «آمریکا» آغاز می‌شود، و «اسکارلت»، با «چارلز» برادر «ملانی»، ازدواج می‌کند، ولی «چارلز» در اردوی آموزشی درمی‌گذرد؛ «اسکارلت» به «آتلانتا» پیش «ملانی» می‌رود، و در آنجا دوباره با «رت باتلر»، که حالا دلال ارتش است، و پول کلانی به جیب می‌زند، روبرو می‌گردد؛ «آتلانتا» مورد یورش نیروهای شمالی قرار می‌گیرد، «رت» به «اسکارلت» و «ملانی»، که تازه زایمان کرده، یاری می‌کند تا از شهر بگریزند، و آنگاه به جنوبی‌ها می‌پیوندد؛ وقتی «اسکارلت» به «تارا» می‌رسد، مادرش مرده، و پدرش دچار جنون شده‌ است، و مسئولیت نگهداری مزرعه، بر دوش «اسکارلت» می‌افتد؛ «اشلی» از جنگ برمی‌گردد، و در کنار «اسکارلت» زندگی می‌کند؛ شمالی‌ها برای مزرعه، مالیات سنگینی وضع می‌کنند؛ و «اسکارلت» برای نگهداری مزرعه، و تهیه ی پول به شهر می‌رود؛ و با «فرانک کندی»، نامزد خواهرش ازدواج می‌کند؛ پس از مرگ «فرانک»، «اسکارلت» اداره ی کارخانه چوب بری او را به دوش می‌گیرد؛ سرانجام «رت باتلر» است که از «اسکارلت» خواستار ازدواج با او می‌شود، و آن دو با هم ازدواج می‌کنند؛ ولی توجه هممیشگی «اسکارلت» به «اشلی»، ازدواجشان را به جدایی می‌کشاند؛ «رت باتلر» پس از درگذشت دختر خردسالشان، برای همیشه «اسکارلت» را ترک می‌گوید؛ و «اسکارلت» که درمییابد که «اشلی» هیچگاه او را دوست نداشته، و علاقه ی او به «اشلی»، بیشتر یک رؤیای کودکانه بوده‌؛ به مزرعه ی پنبه ی «تارا» بازمی‌گردد، تا به زمین نزدیک باشد، و از آن نیروی حیات بگیرد
  
  تاریخ بهنگام رسانی 17/08/1399هجری خورشیدی؛ 07/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
• 
  Ana

  PERFEITO!!! Estou ao mesmo tempo sem palavras e com um turbilhão infindável de ideias e emoções que tenho que partilhar em vídeo!
  
  Transformou-se numa das obras da minha vida!
  
  Opinião em vídeo:
  https://www.youtube.com/watch?v=njv_T...
• 
  Carmo

  Foi como se alguém tivesse pegado um punhado de ingredientes banais e com eles tivesse feito uma iguaria.
  Foi o livro maior que li em menos tempo, nunca me cansou, não lhe encontrei uma palavra a mais ou a menos, e reli os três últimos capítulos três vezes cada um. Não, não sou louca, o livro é que é extraordinário.
  Apesar de todo este deslumbramento, teve duas questões que me incomodaram, não comprometeram o prazer da leitura mas não as achei convincentes. A primeira prende-se com a excessiva romantização tecida à volta da escravatura. Não acredito em tanta felicidade por ser escravo e não acredito que todos fossem tão bem tratados como os escravos de Tara.
  A segunda é mais subtil, não há uma afirmação clara mas fica no ar uma desculpabilização, uma justificação pela existência da Ku Klux Klan. Mesmo não sendo absolutamente assertivo, incomodou-me na mesma.
• 
  Patricija || book.duo

  3.5/5
  
  Tepasiekia mane po šitos apžvalgos akmenų kruša – visų intelektualų, klasikos mylėtojų, literatūros vertintojų ir garbintojų, pasiruošusių klauptis prieš Margaret Mitchell altorių. Didvyriškai iškentėsiu visus smūgius ir vis tiek sakysiu: Dieve, kaip pavargau. Nes yra riba, kiek žmogus gali iškentėti padūsavimų ir aikčiojimų, dramatiškų žvilgsnių į tolį, šokiruojančių susilietimų rankomis ir žvilgsnių per virpančias blakstienas. Yra riba, kiek puslapių galima aprašinėti medvilnės laukus ir ligonių slaugymą, jojimą arkliais ir krinolino šiugždesį. Yra riba, kiek kartų galima skaitytoją įtikinėti: viską viską gali, jei tik labai nori. Aš būčiau patikėjus ir po šešių šimtų puslapių, Margaret, nereikėjo manęs užversti visais tūkstančiu trimis šimtais.
  
  Nesupraskit manęs neteisingai, tai – puikus istorinis klasikinis romanas. Jis parašytas kinematografiškai ir virtuoziškai, veikėjai – neabejotinai pralenkiantys laiką, o meilės istorijos, trikampiai ir keturkampiai suvirpina net tokios cinikės širdį kaip kad manoji. Bet „Vėjo nublokštiems“ trūksta harmonijos ir balanso. Kai visas skyrius dedikuotas orui, kalboms apie smulkius kasdienybės niuansus ir nuosprendžiams, kurią suknelę vilkėti, atrodo beveik juokingai, kai gyvenimus keičiančios mirtys, gimimai, siužetą drastiškai pasukantys sprendimai yra aprašomi vos viena pastraipa. Autorė taip drąsiai, savo laikmetį aplenkiančiai, kartais net šokiruojančiai formuoja Skarlet Oharą – savanaudę, oportunistę, nesutvertą motinystei, kitų moterų nekenčiančią, manipuliatorę. Laisva ranka aprašinėja jos mintis apie nemeilę savo vaikams ar linkėjimą kokiai giminaitei greičiau užversti kojas, bet didžiąją dalį laiko spjauna į savo kuriamą sudėtingą Skarlet psichologinį portretą ir iš tokių įdomybių skaitytojui palieka vos užuominų trupinius, pasirinkdama šimtas septyniasdešimt ketvirtą kartą aprašyti saulėlydį, namų ilgesį ar karo siaubą. M.Mitchell turėjo puikią galimybę sukurti iš kojų verčiančią, dviejų netikėtai vienas kitą sutikusių ir tobulai vienas kitam tinkančių, savo laikmetyje absoliučiai neįsipaišančių žmonių meilės istoriją, tačiau paskandina ją tokioje dusinančioje grafomanijoje, kad nebelieka jėgų šieno kupetoje ieškoti tų kelių iš tiesų jos talentą geriausiai perteikiančių adatų.
  
  Kaip ir daugelyje istorinių romanų, skaitytojui visai ne pro šalį vietomis užsimerkti. Nors rasizmo problema aprašoma šiek tiek įdomiau nei galima tikėtis, rasizmas, net ir apkaišiotas gėlėmis, išlieka rasizmu – čia ir vergai neatlaikytų, jei šeimininkai jais nepasirūpintų, ir KKK tik gynė moteris nuo savo prigimties nevaldančiųjų, ir šiaip „tie negrai tokie biškį kaip vaikai“. Ir Skarlet, kad ir kokia pralenkianti laiką, versli, įvairiapusiška, galiausiai vis tiek dažniausiai pasielgia kaip įnoringa kvailelė, o vardan iš anksto suplanauotų siužeto posūkių jos priimamiems sprendimams nepadaro įtakos nei karas, nei badas. Didžiąją dalį laiko tik ir norisi, kad ji paklausytų vidinių instinktų ir nustotų gimdyti vaikus ir skaudinti visus aplink, todėl galiausiai belieka lengviau atsidusti, kai viskas pasibaigia – ne tik dėl to, kad kelionė buvo per ilga, sekinanti ir verčianti net kantriausią skaitytoją tapti vaiku, vis iš naujo tikrinant: „Ar jau atvažiavom?“, bet ir todėl, kad pabaiga iš tiesų yra geriausia knygos dalis. Nes sveikas protas pagaliau nugali. Todėl ne, neoficialių tęsinių į rankas imti neplanuoju. Nes kad ir kaip mėgčiau laimingas pabaigas, amžiną meilę ir romantiškus padūsavimus, susiprotėjimai ir praregėjimai, net jei ir pavėluoti, man patinka kur kas labiau.
• 
  Emiliya Bozhilova

  “За всичко това ще мисля утре в Тара. Тогава ще мога да го понеса. Веднъж да дойде утре, ще намеря начин... Та нали и утре е ден!“
• 
  Magdi

  
  "جميع الحروب مقدسة بنظر المحاربين، ولو لم يجعلوها مقدسة لما بلغ الحمق بأحد للذهاب إلى الحرب. ولكن مهما كانت الأسباب التي يتشدق بها الخطباء، فليس هناك سوى سبب واحد، هو المال، غير أن الرجال الذين يدركون ذلك قلائل، فالطبول والكلمات الجوفاء تقرع في آذانهم، والخطباء الذين يتشدقون بهذا الكلمات يبقون في بيوتهم، بينما يذهب الشبّان للقتال باسم الحرية."
  
  ذهب مع الريح: مأساة إنسانية. عن؛ حرب ضروس أحرقت الأخضر واليابس بين الولايات الأميركية (الجنوبية والشمالية) حرب المنتصر فيها معروف، اتخذ هدفًا نبيلًا گ(تحرير العبيد) ستارًا وراء أطماعه في ثروات الآخر. والآخر رافض (للتحرر) ويراها قضية لن يتوقف عن القتل من أجلها وبذل روحه في سبيلها حتى لو كانت خاسرة. حرب عبثية أودت بحياة الألف من القتل والجوع، أحرقت مدن وهدمت بيوت ومصانع وأفسدت محاصيل. "حرب ينال جناها الغني ويصطلي بنيرانها الفقير."
  عن؛ مزلة الاستسلام وفرض الضرائب وألم ومعاناة ما بعد الحرب. ومحاولات مستميتة للإعمار والنهوض من جديد وصراع بين الجمهوريين والديموقراطيين. و��ور حياتية كاملة عن مجتمع الجنوب وحياته ومقاومته وعزيمته الرافضة للاستسلام وعاداته وتقاليده المتزمتة! والظالمة للأفراد عامة والمرأة تحديدًا.
  
  عن؛ شخصيات قوية رافضة للرضوخ للقدر رغم الضربات وا��مفاجآت الموجعة التي تلقوها. عن" سكارليت" التي انتزع منها الجوع والعمل الشاق، والخوف والتوتر الدائم، وأهوال الحرب ومخاوف إعادة بناء البلاد، کل دفء وشباب ورقة، وحول نواة وجودها إلى فتاة صلبة عديمة الشفقة. هي التي كانت فتاة أنانية عابثة عديمة التجربة، شغوفة مفعمة بالشباب، حارة بالعواطف، سهلة الاضطراب أمام أحداث الحياة. هي التي ترملت مرتين الأولى على إثر زواج متهور فقط لاستثارة مشاعر " آشلي" التي أحبته ولم يبادلها الحب نفسه. والثانية كانت من أجل المال لتنقذ أرضها. ولفرط تعلقها وشغفها "بآشلي" لم تنتبه لحب "ريت" زوجها الثالث الذي أحبها حُبًا عظيمًا والذي فعل كل شيء في سبيل إسعادها ومساعدتها لتحقيق أهدافها، لكنها قابلت حبه بالكراهية والجفاء. تنقسم حياة "سكارليت" إلى نصفين: النصف الأول: تحاول فيه أن ترضي نفسها بأن تحصد الرضا من أعين الناس. والنصف الثاني: أن تتخلى عن الجميع وتتفرغ للعمل وحصد المال الذي سيمكنها من النهوض والعيش برفاهية، رغم كل ما ستتعرض له من انتقادات وكراهية من الناس لمخالفتها عادات مجتمع الجنوب العقيمة والمتزمتة!!.
  
  لم تنتبه "سكارليت" أنها وهي في طريقها لتحقيق رغباتها أنها أضاعت حياتها للبحث على ما تريد ونسيت أن تحيا."لم تكن قد فهمت أي من الرجلين اللذين أحبتهما" لكنها "عرفت الآن الملجأ الذي كانت تنشده في أحلامها، عرفت موطن السلامة الدافئ الذي كان الضباب يحجبه عنها دائمًا في أحلامها. لم يكن ذلك الملجأ هو "آشلي" لم يكن " آشلي " مطلقًا، لأنه لم يكن يوجد فيه من الدفء أكثر مما يوجد في ضوء مستنقع، ولا من الأمان أكثر مما يوجد في وعس. لقد كان ذلك الملجأ هو "ریت" - ريت الذي كان ينعم بذراعين قويتين لتسنداها، وبصدر عريض ليوسد رأسها التعب، وبضحك ساخر ليدفع مشاكلها إلى المنظار الصحيح، والذي كان ينعم أيضًا بفهم تام لأنه كان مثلها، يرى الحقيقة كحقيقة، يراها غير مشوهة بأفكار غير عملية، أفكار الشرف والتضحية أو الإيمان الرفيع بالطبيعة الإنسانية. لقد كان يحبها! لماذا لم تتبين أنه كان يحبها رغم كل ملاحظاته المعيرة التي تظهر عكس ذلك؟"
  
  كانت عاجزة عن فهم نفسها ونتيجة لذلك لم تفهم المحيطين بها إلا بعد فوات الأوان مما أدى إلى ضياع الحب . لكنها عنيدة تأبى الاستسلام وكعادتها قالت "غدًا سأفكر في هذا. فإن غدًا يوم آخر." رواية عظيمة مليئة بالتحديات والمقاومة والأمل والمثابرة، مليئة بالألم والمعاناة والحب. ملحمة إنسانية بكل المقاييس مفعمة بالمشاعر المؤرقة. مليئة بالدروس والعبر. فكثيرًا ما نسعى خلف أشياء يُخيل إلينا أنها مصدر سعادتنا وغاية آمالنا، لكننا نكتشف في الأخير أننا كنا سُذَّج أضعنا حياتنا في سبيل سعادة وهمية، تاركين وراءنا اُناسٍ فعلوا كل شيءٍ في سبيل إسعادنا، ولكننا لا نعرف قيمتهم إلا عند فقدهم. رواية بديعة تستحق القراءة بنسختها الكاملة. ترجمة جميلة من مترجمين رائعين مزودة بهوامش مفيدة.#تمت😍
• 
  Liepa

  Įspūdinga amžinoji klasika.
  Apima JAV pilietinio karo laikotarpį labai plačiai, patį karą ir laikotarpį po jo.  Įvykiai iš pietiečių, karo pralaimėtojų ir vergijos šalininkų, pusės, jie vaizduojami kaip teisesni, savo vergais rūpinęsi ir viską suteikę, garbingi ir sąžiningi. Bet turbūt už istorijos vadovėlį šios knygos tiesos priimti nederėtų :D
  Nepaisant to, pasakojimas nuostabus, parašytas labai pagauliai, su sveikos ironijos ir humoro doze, ir su ašaras spaudžiančiu jautrumu, būtent ten, kur reikia.
  Pirmas etapas iki karo, pilnas  atodūsių ir meilės intrigėlių. Kaip skaniai pasijuokiau iš Skarlet purkštavimų, iš to laikotarpio damiškų manierų, iš tų alpimų ir klykimų, kavalieriui prakalbus, ir  jautėsi tas virsmas karo laiku ir pokariu, iš suvaržytų vyrų ir moterų santykių apskritai, pilnų taisyklių, apvilktų manieringumo ir vaidybos  į nuoširdesnius, atviresnius.
  Veikėjai man labai įdomūs, smagiausia, kad netobulai tikroviški, kas daro knygą labai artimą, pasiilgsiu jų visų..
  Daugiausia dėmesio skirta Skarlet. Pradžioj ji buvo atgrasi, pasipūtus, išlepus merga, kita vertus, jai buvo tik 16. Karo fone ji atsiskleidė iš  visų pusių, išaugo visom prasmėm. Patyrė tiek išgyvenimų, kad sunku įsivaizduoti, kaip ištvėrė. Išliks man amžinai jos frazė, išgyvenimo mantra: "Dabar per sunku apie tai galvoti, nes neištversiu. Pagalvosiu apie tai rytoj."  Nors iki knygos perskaitymo Skarlet vardą girdėjau tik kartu su Reto Batlerio, man vis tik "Vėjo nublokšti " lieka epu apie Skarlet. 
  Ir dabar dilema, ką daryt su kitos autorės tęsiniu, nes labai norisi dar paskaityt, pratęst istoriją, bet ar bus taip gerai?..
• 
  Haniye

  به اتمام رسوندن این کتاب خارج از حوصله و علاقه من بود. من هیچ ارتباطی نتونستم برقرار کنم با این کتاب.
  خوشبختانه یا متاسفانه بیش از 370 صفحه نتونستم جلو برم.
• 
  Z. Aroosha Dehghan

  یک قاعده‌ی کلی هست که میگه هر کتابی از فیلمش بهتره ولی بر باد رفته یک استثناست (چقدر نوشتن این واژه سخته😶 چرا از زبان فارسی حذفش نمی‌کنیم؟!).
  فیلم و کتاب بر باد رفته کامل مکمل همدیگه هستند. اگر سنتون بالای چهارده سال باشه، بخش‌های ابتدایی کتاب حوصله‌تون رو سر می‌بره. برای این قسمت‌ها بهتره فیلم رو ببینید و سریع رد بشید اما بعد از ماجراهای مناسب چهارده ساله‌ها فیلم رو قطع کنید و برگردید سراغ کتاب. (هشدار: خطر ناتوانی در رهاسازی داستان! با خودتون خوراکی ببرید.)
  و البته فراموش نکنید که داستان کلاسیکه و پر از توصیف و جزئیات.
  دوتا نکته درباره‌ی این کتاب هست که شاید براتون جالب باشه:
  اول این که بر باد رفته تنها کتاب نویسنده است. و دوم، نویسنده طرفدار برده‌داریه و کتاب رو هم به همین منظور نوشته. برای همین هم جابه‌جای کتاب با برده‌های گستاخ و برده‌داران مهربون روبه‌رو میشید!
  
  داستان دو بخش داره؛ بخش تاریخی و بخش تخیلی. برای بخش داستانی این اثر همین که سواد خواندن داشته باشید کفایت می‌کنه اما اگر می‌خواید تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای هم داشته باشید و ازش لذت ببرید قبل از خواندن این ماجرا طولانی، درباره‌ی جنگ شمال و جنوب آمریکا و تاریخچه‌ی برده‌داری مطالعه کنید.
  پی‌نوشت:
  شخصیت‌پردازی اسکارلت رو دوست دارم. هم رو مخه، هم متفاوت با دخترهای زمان خودش. همیشه سعی می‌کنه بهترین تصمیم ممکن رو بگیره. تقریبا هیچوقت هم موفق نمیشه! ولی نکته‌ی مثبتش تسلیم نشدنه. مثل کنه می‌چسبه به خواسته‌هاش.
  خلاصه که در دنیای زنان کوچک‌ها، اسکارلت باش!
  
  ته‌نوشت:
  دنباله‌ی این کتاب به نام «اسکارلت» بعدا توسط نویسنده‌ی دیگه‌ای نوشته شده. به خودتون رحم کنید و نخونیدش!
  
• 
  Mahdi Lotfabadi

  معمولاً قبل اینکه کتابی رو بخونم نظرات بقیه رو نمی‌خونم اما خیلی اتفاقی نظر بقیه دوستان رو از بربادرفته قبل خوندن کتاب دیدم و انقدر نظرات منفی بود که یه کم دلسرد شدم از خوندنش اما به شخصه خیلی ازش لذت بردم. البته که داستان به مرور هر چی جلوتر می‌ره بیشتر جا میفته و اتفاقاتش جذاب‌تر می‌شه اما در کل اگه علاقه‌ای به تاریخ جهان و مخصوصاً آمریکا داشته باشید، این کتاب برای دوره‌ی جنگ داخلی آمریکا خیلی هم می‌تونه جذاب باشه.
  
  چیز جالبی که من رو جذب می‌کرد این بود که اولین باری بود که یه کتاب از دیدگاه یک جریان مغلوب می‌خوندم... جنوبی‌ها جنگ رو باخته و برده‌ها رو از دست داده بودند و حالا برخلاف چیزی که همیشه تو فیلم‌های آمریکایی می‌بینیم، روی بد جنگ و ظلم‌های شمالی‌ها رو هم می‌بینیم. هر چند به نظرم مارگارت میچل به خصوص درباره‌ی رفتارهایی که با برده‌های سیاه‌پوست می‌شده خیلی لاپوشونی کرده اما بعد خوندن این کتاب به خودم گفتم شاید اون دوران برده‌داری اونقدر که فکر می‌کنیم پر از نفرت نبوده. جالبه که تو خود کتاب نشون داده می‌شه که شمالی‌ها (که برده‌ها رو آزاد کردند) رفتاری تحقیر‌آمیزتر و نژادپرستانه‌تر از جنوبی‌ها به سیاهپوستان دارند.
• 
  Rosie

  1300 páginas! 1300 páginas e acabou… e fiquei completamente rendida! E não sei como me despeço desta preciosidade, destas personagens tão fortes e singulares, desta história tão marcante…
  
  Sinto-me arrebatada!
  
  "Eram cidadãos destroçados e desamparados de províncias conquistadas. Estavam a assistir à destruição do estado que tanto amavam pelo inimigo, por patifes que desdenhavam da lei e pelos seus antigos escravos, que constituíam agora uma ameaça, ao mesmo tempo que os seus pares eram privados de todos os direitos e as suas mulheres eram insultadas." pág. 31
  
  "Porém, independentemente dos cenários com que se tivessem confrontado, das tarefas aviltantes que tivessem desempenhado, não deixavam de ser damas e cavalheiros, realeza no exílio – amargurados, alheados, indiferentes, amáveis uns para os outros, duros como diamantes, resplandecentes e frágeis como os cristais do lustre danificado que pendia sobre as suas cabeças." pág. 31
  
  Reconheço que Scarlett, aquela donzela tão oca, foi surpreendentemente corajosa, inabalável, inflexível e implacável. Fez de tudo para sobreviver e passou a ser o suporte de toda a família.
  Não esmoreceu e foi à luta, trabalhou no duro, apropriou-se de dinheiro ilícito, cometeu homicídio, roubou maridos, equacionou vender o seu próprio corpo, mentiu e fez negócios sujos, entre muitas outras falcatruas. Fez o que tinha de fazer.
  
  "Não conseguia assistir à derrocada do mundo com um ar descontraído e indiferente. Sentia-se acossada como uma raposa, com o coração aos saltos, tentando alcançar uma toca qualquer antes que os cães de caça a apanhassem." pág. 32
  
  "Não vou pensar nisso agora"
  
  A fórmula usada tantas e tantas vezes por Scarlett.
  
  Os problemas sucediam-se vertiginosamente e eram de tal forma assombrosos que só pensava em adiar; adiar algures lá para diante. A verdade é que nem sempre terá sido a estratégia certa ou aconselhável.
  
  Já Melanie, sempre igual a si mesma, genuinamente bondosa demonstrou ser mais forte do que parecia e no final, apesar de Scarlett sempre a ter achado uma mulher aparentemente desenxabida e fraca, tinha afinal tantos predicados extraordinários que as pessoas sentiam absoluta necessidade de gravitar à sua volta. Sem se dar conta disso era a força e a motivação de todos.
  
  "De repente, Scarlett achava-se novamente em Tara, desolada ao tomar consciência de que jamais conseguiria viver sem aquela força tremenda que provém da fraqueza, da bondade, da ternura." pág. 541
  
  Rhett!
  
  Meu querido Rhett. Uma personagem gananciosa e sem escrúpulos, cínico mas com uma clarividência extraordinária com laivos de bondade genuína. Foi atraiçoado pelo feitiço do amor e foi vítima dele até às últimas consequências.
  
  Scarlett era duma ignorância confrangedora relativamente às pessoas, às evidências mais descaradas. Não conseguia fazer leitura da essência dos outros, ou para ser mais correcta, nem de si própria. Só era sagaz nos negócios. E isto é que foi a matança! Daí veio a sua cruz para o resto dos seus dias.
  
  Posto isto (e que em boa verdade pouco ou nada disse relativamente à grandeza da obra) diria que a soma de tantos momentos plenos de emoções e que toda a colecção de personagens carismáticas, fará deste livro uma obra inesquecível!
• 
  Kamilė | Bukinistė

  Aš taip susigyvenau su Skarlet, kad net ir baigusi abi knygos dalis, bei pradėjusi kitą kūrinį, vis dar gyvenau kažkur Atlantoje. Ir nors istorijoje įvykių, atrodo, nemažai - mane sužavėjo tai, jog siužetas, kuris vyko 19 amžiuje nebuvo perdėtai, kartais net juokingai dramatiškas. Na, kad dramos čia nebuvo tai, žinoma, nė už ką nepasakysi - bet viskas buvo taip įtikinima, tikra ir atvira, kad abejonių nepaliko. Kuo Skarlet personažas skyrėsi nuo kitų to laikmečio romanų herojų? Ji nebuvo tas pamoksliškas, tyras, įstabiai šviesaus proto ir doros pavyzdys - ji buvo tokia, kokios dažniau nesirenkama vaizduoti - savanaudė, materialistė, pripažįstanti, jog jai neįdomu politika ar mokslas, užsispyrusi, drąsi, bet viską vainikuojantys žodžiai būtų - sąžininga sau. Skarlet charakteris toks neužslapstytas ir nepadailintas, savybės tokios, kurių mes visi kažkiek turime, tačiau net nuo pačių savęs slepiame. Ir nors lengviausia būtų ją teisti ir priekaištauti, man to visai nesinorėjo daryti, ši guvaus proto ir iš tiesų labai stipri asmenybė (jau man pačiai atrodo, kad ji tikra, aš sakau, kad buvo įtaigu) tikrai išskirtinis personažas mano skaitytų knygų arsenale.
  
  Ir man, dabar rašant, visai nesinori leistis į siužetą, o labiausiai norisi dar pakalbėti apie Skarlet. Pirmoje dalyje taip gražiai buvo piešiamas jos ir jos mamos portretai - jų santykis ir priešpiešos, nors šios moterys kategoriškai skirtingos, tačiau abi charizmatiškos ir negali sakyti, kad viena kuri už kitą būtų geresnė. Žinoma, Skarlet motina buvo gėrio pavyzdys, tačiau kai kuriomis savo ugningomis savybėmis, turbūt, visgi Skarlet buvo teisingesnė, nei jos idealioji motina. Ir ne tik santykis su motina, bet ir su kita svarbia veikėja – Melane - primigtynai parodė, jog nėra vienos tobulos moters portreto.
  
  Galite pykti dėl knygos naivumo, erzintis dėl impulsyvių Skarlet poelgių, nepatogintis dėl jos atvirumo, bet tuo šis kūrinys ir sužavėjo - savo gyvumu, jauno žmogaus virsmu, išryškintomis asmenybėmis, charakteriais, kurie taip aiškiai supranti - yra tokie kokie yra, nei blogi nei geri, tiesiog gyvenimiški, tikri. Tai ne perdėm teisuoliškas klasikinis kūrinys, o puiki pramogos ir gilesnės minties sąjunga.
  
  Ir dar! Atskiras nuostabus dalykas - vertimas. Nors originalo aš ir neskaičiau, bet net nežinau ar tikrai galėtų būti geriau, nei kad buvo sudėliota lietuviškai.
• 
  Sana

  واقعا آخراش برام نفس گیر بود دیالوگ هایی ک بین رت و اسکارلت رد وبدل میشدن محشرن خیلی دوسش داشتم
• 
  Nazanin Taghizadieh نازنین تقی زادیه

  فردا راجع به این موضوع فکر می کنم
  وقتی که بتونم تحمل کنم
  فردا روز دیگریست
• 
  Fátima Linhares

  "Nunca chegara a compreender esses dois homens que tanto tinha amado, por isso acabara por perdê-los aos dois. Agora, uma certeza começava a despontar no seu íntimo, a certeza de que se alguma vez tivesse chegado a compreender Ashley, jamais o teria amado, ao passo que, se tivesse chegado a compreender Rhett, jamais o teria perdido. E na sua desolação pôs-se a pensar se chegara realmente a conhecer alguém neste mundo."
  
  Estes dois volumes foram 1328 páginas de puro deleite. A protagonista, Scarlett O´Hara, não é a típica mocinha heroína de romances. Scarlett é mimada, egoísta, vaidosa, fútil, não deve muito à inteligência, no sentido de perceber coisas mais eruditas e não palpáveis, já para os negócios tem olho.
  E isso fez-me desde logo gostar dela, por ser diferente, e também por, no meio de tão fracas qualidades, revelar uma resiliência e capacidade de ultrapassar todas as dificuldades que a vida lhe atirou, e caramba, a vida agraciou-a com dificuldades suficientes!
  
  Já o mocinho, Rhett Butler também não é melhor, um biltre, um canalha, um homem destituído de escrúpulos e de honra, um cínico. Mas o único que compreende a Scarlett, porque é preciso um patife para reconhecer outro! :D
  
  E eu adorei estes dois e todas as personagens deste grandioso romance. A escrita é tão deliciosa que as páginas passam sem dar por isso. Um livro que ficará nos meus favoritos, com toda a certeza!
• 
  Jossefin

  Докато четях последните 70 страници, не спрях да плача. Тази Мичъл няма сърце :( На моменти исках да взема молив, да зачерая някое изречение и да го променя. Живях в тая книга. Без да се въплъщавам в някоя героиня. Просто бях там. Бях дама, гладувах със Скарлет, у��орявах я за постъпките й, а после сядах до нея в каретата. И сега се сещам за думите "когато прочетеш хубава книга, сякаш се разделяш с добър приятел".
• 
  Rawa

  حقًا لقد مضت فترة طويلة منذ آخر مرة تعلقت برواية كما تعلقت مع "ذهب مع الريح" !
  بغض النظر عن النهاية المحبطة بالنسبة لي، الا أن القصة جميلة والشخصيات عميقة جدًا جدًا !
  عندما بدأت في القراءة أصابني احباط من الشخصيتين الرئيسيتين ، كم كانوا أنانيين ولا يهتمون الا بأنفسهم إلا ان هذا الرأي بدأ ينخفض تدريجيا كلما استمريت بالقراءة إلا انني لا أزال على رأيي بما يخص سكارليت وشخصيتها المزعجة.
  لقد تعلقت بالشخصيات الثانوية كثيرًا وأهم شخصية بالنسبة إلي هي ميلاني ، لقد كانت شخصية عظيمة ! ليست كشخصية الفتاة الطيبة اللي اعتدت على قرائتها دائما ، لقد كانت امرأة قوية لا ترى عيب فيمن تحب !امرأة صلبة اذا دعت الحاجة أن تكون كذلك ، واذا كان يعني ان تستطيع أن تحمي من هم مهمون بالنسبة لها ، لقد كانت محبوبة من جميع المدينة ماعدا سكارليت .. التي ما عرفت قيمتها الا عندما فقدتها ، عندما عرفت حقيقة أنها هي من كانت تعتمد عليها ولكن بعد فوات الأوان ! فقد فقدتها سرعان ما عرفت حقيقة شعورها .
  وأيضا شخصية آشلي ، اعترف اني في البداية كنت منجذبة له ولكن عندما كان يخون ميلاني كرهته حقًا ! حسنًا ليس ذلك هو السبب الرئيسي ، فمع تقدم الرواية بدأت تظهر لي حقيقة ما كان عليه آشلي ، شخص ضعيف متعلق بالماضي ولا يستطيع التقدم للأمام كنت دائما أوافق على كل ما يقوله ريت عن آشلي . وأيضًا لقد كان شعوره واضحا حول ما يكنّه لميلاني فقد كان من الواضح أنه يحبها ! ولكنه من فرط فيها بنفسه وهو يستحق ذلك .
  وأما ريت .. شخصيته معقده جدًا ! وكنت اكرهه في البداية ولكن سرعان ما بدأت الانجذاب له ، لقد كان انسان واقعي جدًا وقد كنت أوافقه على كثير من أفعاله ، إلا أنه كان جريئًا جدًا فكان هذا السبب في جعل الجميع يكرهونه أو يسيئون فهمه ، أيضًا لقد أعجبني عدم مقاتلته مع الحلف لأنها كانت قضية لا يؤمن بها ولم يكن يكترث بما يقوله الناس ما دام هو راضٍ عن نفسه !، ولم أتوقع أن أراه أبًا جيدا ولكن عندما وُلدت بوني تبين لي عكس ذلك وقد كان جميلًا أن أرى فيه هذا الجانب، لقد كان موت بوني مؤثرًا فمع موتها اختفى كل أمل بالنسبة إلى ريت..لقد كان يرى فيها سكارليت ، سكارليت التي احبها وهي التي كانت ضائعه بعالم آخر وبحبٍ صنعته لنفسها ، لقد أثرت علاقتهم فيّ كثيرًا فبصراحة لم أتوقع أنهم لن يصبحوا سعيدين مع بعضهم .
  كل مصيبة بالرواية كانت لسكارليت يد فيها، لقد تحسّرت على جميع أفعالها ولكن لم تعد هناك فرصة ، لقد كانت هناك فرص كثيرة كي تغير من نفسها ولكنها لم تتغير ، شخصية سكارليت مزعجة ولكنها جذابة بنفس الوقت ، فقد كانت قوية وشجاعة وواقعية جدًا وهذا ما احببته بها. وفي الحقيقة لا أعرف أأنا أكرهها أم لا ، ولكن ما أعرفه جيدا أني لا أحبها. لقد آذت أشخاص كثيرين ولم تهتم إلا بنفسها فقط.
  وهذا اقتباس من الرواية :"لم تكن فهمت أيًا من الرجلين اللذين أحبتهما ، ولذلك فقدتهما كليهما. وعرفت الآن معرفة مريبة أنها لو كانت فهمت آشلي لما أحبته ، بينما لو كانت فهمت ريت لما فقدته ." لقد أثر فيني هذا الكلام وقد كان عين الصواب ! فلم يكن حبها لآشلي سوى خيال صنعته لنفسها بينما جعلها تدفع الثمن غاليًا. ولو أني وددت أن تُعطى لها فرصة ثانية لتعود مع ريت .
  حسنًا ، لقد تعلمت من هذه الرواية أشياء كثيرة وأحببتها كثيرا بغض النظر عن نهايتها المحبطة .
  " الأعباء للأكتاف القوية التي تستطيع حملها" و "غدًا يومٌ آخر"
• 
  Sandra

  Finally!!! :) Turiu lentynoj kitos autorės oficialiai pripažintą Vėjo nublokštų tęsinį - esu derybose su savim "pradėt dabar ar vėliau" :D
• 
  Vasarė

  Jaučiuosi tokia PIKTA. Norisi net sužaibuoti akimis, kaip persiutusiai Skarlet. Jau kurį laiką noriu paskaityti kokią nors gerai suręstą, nebanalią, lengvą, širdį glostančią, klasišką ir romantiškai padūsauti verčiančią meilės istoriją. Ir iš pradžių užsirovusi ant Ketrinos ir Hitklifo, dabar nepatingėjau nusikamuoti su Skarlet ir Retu. O turint tokius veikėjus tai jau nepasakysi, kad ne, aš sau ramiai paskaitysiu skyrelį kitą, pavalgysiu, padirbėsiu, tada gal dar paskaitysiu. Sėdi ir skaitai, nes nepaleidžia. Nepaleidžia taip, kad per dieną suskaitai 700 puslapių (taip, ponios ir ponai, nuo 8 ryto iki 1 nakties, nors jaučiu, kad čia DAR ne galimybių riba) ir maždaug 1300 p. per 3 dienas. Atrodo, lyg pagauta tuštybės vėl tarytum kokia Skarlet čia giriuosi, bet iš tikro šituo tenoriu pasakyti, kad nebandykite „Vėjo nublokštų“ skaityti, kai esate užsivertę darbais.
  
  Nuo kur reikėtų pradėti? Turbūt nuo apylankų, kaip moterims ir įprasta – juk, pasak knygos, tiek nedaug jų eina tiesiai. Negali paneigti, M. Mitchell visą pagrindą dėlioja tiesiog meistriškai. Skaitai ir beveik jauti nuo karščio garuojančią Džordžijos valstijos raudoną žemę, sunkaus molio gniutulą rankoje, jauti skersvėjį nuo dešimčių damų vėduoklių, užuodi džentelmenų sumišusį arklių, brendžio ir laukų kvapą, o dar kiek, ir užsimerkusi girdi patrankų sviedinius viršum Atlantos, klyksmus, kuždesius „Vandens“, rodosi, gali užčiuopti prabangą ir badą vienu ypu. O M. Mitchell tikrai turėjo ranką rašymui, nes visų aplinkybių, pasakojimų, istorijų ir atpasakojimų – nei per daug, nei per mažai. Kartais lyg ir dingtelėdavo mintis, kad gal jau šiek tiek per daug, gal perspaudė su istorinėmis detalėmis, su smulkmeniškais peizažais ar panašiai, bet pažiūrėjus iš naujo – visko kaip tik, nei pridėsi, nei atimsi.
  
  Pati rašytoja „Vėjo nublokšti“ apibūdino kaip išlikimo istoriją. Ir taikliau nė nepasakysi. Ji norėjo ir pati išsiaiškinti, ir kitiems parodyti, kokie žmonės, ištikus negandoms ir didžiausioms katastrofoms linksta ir lūžta kaip kvietys, o kiti kantriai atsitiesia nelygu grikis. Tai kas jie, tie, kurie išlieka? Iš pradžių galima galvoti, kad Mitchell kuriami personažai yra kažkokios padugnės. Be skrupulų, be sąžinės, be doros, gobšūs ir paskutinį moralės likutį parduosiantys už auksinį dolerį. Ir nuolat priešinamas, lyginamas, pašiepiamas šis kontrastingas paveikslas su tuometine XIX a. vid. santvarka, kai visa pasiturinti visuomenė – juk damos, džentelmenai, išauklėti, gerų manierų ir verčiau skursiantys iki paskutinio siūlo galo, nei padarysiantys ką nors nedoro dėl savo ar kitų gero. Iš pirmųjų gretų buvo ir pagrindinė herojė Skarlet Ohara, ir jos mylimasis Retas Batleris. Bet pati gyvendama XXI a., būčiau iš savęs pasišaipiusi, jei būčiau drįsusi juos už tai bent kiek teisti. Subjektyvia nuomone, man Skarlet veiksmai atrodė pateisinami, kad ir ko ji būtų ėmusis – ko gero, pati irgi būčiau į viską spjovusi. Ką reiškia garbė, išdidumas, teisingumas ir kitas šlamštas, kai badas beldžiasi į duris? Tačiau, svarbiausias dalykas – man tiek Skarlet, tiek Retas pasirodė turintys daugiau aristokratiškumo ir džentelmeniškumo nei visi kilmingieji Pietūs kartu sudėti. Tiesiog jis buvo kitoks, kilęs ne iš griežto auklėjimo, o iš vidaus ir pasireiškęs tada, kai labiausiai reikėjo. Kad ir kokius niekšingus, nedorybingus, oportunistus ir bjaurybes Mitchell norėjo sukurti, norisi tik tyliai papurtyti galvą ir pasakyti, kad nepavyko.
  
  Na, o ką daugiau ir bepasakyti apie Skarlet ir Retą? Nėra nieko ir kartu yra per daug. Žinoma, kad buvo sukurta legenda. Apskritai labiau simpatizavau Retui vien dėl jo puikaus išsilavinimo. Abu niekšai, bet kam reikėjo daryti Skarlet tokią bukaprotę? Iš dalies tai atsveria jos beprotiškas atkaklumas, narsa ir skvarbus praktiškas protas, bet Dieve, juk praktiškas protas - dar ne viskas. Taip, taip, nebūtų ir buvę pusės siužeto vingių, jei ji būtų buvusi protinga, bet vis tiek kartais labai užerzindavo. O iš Hamleto skaitymo, kaip visi žinome, ateina galvon ne vien pora atmintinai išmoktų eilučių. Ak, kiek būtų suturėta skausmo, negandų, kiek greitesnių ir geresnių sprendimų būtų buvę. Aišku, kaip sakydavo Skarlet, svarbu ne praeitis, o ateitis. Kalbant apie ateitį...
  
  Ak, na ir prakeiktai įžūli ta Mitchell, atsisakiusi rašyti tęsinį. Berašydama pati pavirto Skarlet ��� ėmė ir drėbė tiesiai šviesiai, kad nerašys. O paklausta, tai kaip gi visgi baigėsi, ji kaip Retas mįslingai teatsakė, kad galbūt Retui nusibodo aikštyjimaisi ir jis nusprendė susirasti kokią nors ramesnę. Bet žinot ką, netikiu aš autore, po velnių, sukta kaip ir jos veikėjai – netikiu ir viskas. Tai kam reikėjo palikti tą kvailą viltį knygos gale? Kam čia tos dviprasmybės? Tegu kerta tiesiai, tegu užsmaugia mane ir visus kitus romantikus, ir viskas. Mitchell yra ne tik įsikūnijusi Skarlet, ji dar ir Reto bruožų turi – vis paslaptėlės, vis nutylėjimai, žaidžia kaip katė su pele, nes žino, kad juk ji nugalėtoja. Bet į jos akis pažvelgę, lažinuosi, pamatytumėme linksmai šokinėjančias liepsneles ir tiesą. Ji iš mūsų tik šaiposi su ta atseit (šio žodžio nevartojau tūkstantį metų) nelaiminga pabaiga.
  
  Užtat, manau, ir paskaitysiu pusiau oficialų „Vėjo nublokšti“ tęsinį „Skarlet(ė)“. Blogiau už dviprasmybes jau nebus, nors net ir be tęsinio būčiau linkusi įsivaizduoti, kad galiausiai viskas susiklostė kuo geriausiai. O šiaip, tai ką jau – 5/5 ir +. Dabar pabaigusi rašyti galvoju, gal jau visai nukvakau ir pripaisčiau nesąmoningų interpretacijų, bet ai, neskaudinkit senos romantikės. Verčiau eikit skaityt, nes iš šito review‘o ir taip nieko nesuprasit!
• 
  Gabrielė Mikaliūnaitė

  ,,Gyvenimas neprivalo duot mums, ko tikimės. Imam, ką gaunam, ir dėkojam, kad nėra blogiau, nei yra.”
• 
  Lola D.

  Que je n'entende plus un lecteur venir me dire qu'il n'existait pas de femme forte, brillante, sans scrupules dans la littérature avant ces dernières années, je ne le supporterais plus ! J'en connais peu qui ont un tel cran !
  
  " - Oh ! de choses qui ne s'expriment pas, de choses qui paraissent très sottes quand on cherche à les définir par des mots. J'ai surtout peur que la vie ne prenne soudain un aspect trop réel, pour de me trouver personnellement, trop personnellement, aux prises avec l'un de ces faits si simples de l'existence. [...] J'étais fait pour cette vie, j'y étais intégré. Et maintenant que cette vie n'est plus, je ne suis plus à ma place dans celle que nous menons aujourd'hui et j'ai peur. Je sais qu'autrefois j'assistais à une représentation d'ombres chinoises, j'évitais tout ce qui n'était pas jeu d'ombres, je m'écartais des gens et des situations trop réels, trop près de la vie. Je n'aimais pas que l'on s'introduisit dans mon domaine. [...] Toute ma vie je m'étais défendu contre les autres. J'avais choisi mes amis avec soin, mais la guerre m'a enseigné que je m'étais créé un monde à part, peuplé de créatures idéales. Elle m'a appris ce que les gens étaient pour de bon, mais elle ne m'a pas appris comment il fallait me comporter avec eux. Et je crains bien de ne jamais l'apprendre. Aujourd'hui, je sais que pour faire vivre ma femme et mon enfant je vais être forcé de me tailler un chemin au milieu de gens avec lesquels je n'ai rien de commun. Vous, Scarlett, vous empoignez la vie par les cornes et vous la soumettez à votre volonté. Mais moi, par quel moyen puis-je m'attaquer à la vie ? Quand je vous dis que j'ai peur ! [...] Mourir de faim n'a rien d'agréable, dit-il. Je le sais par expérience, mais ce n'est pas cela qui me fait peur. Je redoute d'affronter une existence dépouillée de la lente beauté de notre monde d'autrefois."
  
  "Il lui était impossible de ne pas regarder la réalité en face. La vie qu'elle devait mener était trop brutale, trop hostile pour qu'elle essayât même d'en sourire. Scarlett ne comprenait rien à la douceur, au courage et à l'indomptable fierté de ses amis. Elle ne voyait en eux que des gens intransigeants qui se contentaient d'observer les faits en souriant, mais se refusaient à en tirer une leçon."
• 
  Julien L.

  Mais quelle claque… 😦♥️
  C’est un tome 2 donc je ne vais pas spoiler l’histoire.
  J’ai adoré suivre toutes ces aventures d’autant que l’histoire ne nous amène pas là où on souhaiterait qu’elle aille.
  Le lecteur n’est qu’un passager qui doit suivre le chemin indiqué. Je pense qu’on aurait tous aimé une fin différente mais pourtant c’est exactement ce qui nous marquera sur la longueur.
  Ainsi s’achève l’histoire de Scarlett, cette femme incroyablement forte (surtout pour l’époque du récit) et qui ne se sera à aucun moment contenté du carcan qui lui était destiné.
  Il va maintenant falloir digérer ce roman et apprécier cette fin qui me laisse sans voix.
  Pourquoi ne pas se jeter dans le film ? 😏🔥
• 
  Farnaz Farid

  
  
  ۱۵
• 
  zineti

  Аз... рева.
• 
  Raminta Budriūnė

  Tokia pirma mintis pabaigus abi Vėjo nublokštų dalis - kaip viskas būtų paprasta, jei žmonės nebūtų taip sureikšminę savo principų ir dažniau pasikalbėtų 😀
  Vietomis smarkiai įtraukusi, vietomis per daug ištempta, bet vistiek puiki klasikos knyga!
  "Našta dedama ant tokių pečių, kurie užtektinai tvirti jai panešti."
  "Dabar apie tai negalvosiu <...> pagalvosiu rytoj".
• 
  Varduhi Hovhannisyan

  Եթե առաջին գիրքը պատերազմի մասին էր (իրականում շատ հետաքրքիր էր կարդալ պատերազմի ժամանակ կյանքը թիկունքում ոնց է անցնում), ապա երկրորդ գրքում ավելի շատ միջանձնային հարաբերություններ էր։
  Պատերազմի հետ կապված մի հետաքրքիր դրվագ է տպավորվել. Սքարլեթը միշտ մտածում էր, որ ոչ մի բանի համար չարժե պատերազմել ու, երբ եկավ հայրական տուն, տեսավ տունը կանգուն, խոստովանեց, որ հենց միայն հողի համար պետք է պատերազմել։
  
  Ընդհանուր վեպը բավական ծավալուն է, բայց, գրողը տանի, ես ոչ մի նախադասություն չէի հանի վեպից։
  
  2րդ գրքի մեջ զգում էի, թե ոնց եմ տող առ տող սիրահարվում Ռեթ Բաթլերին (սա իմ գրքային 2րդ սիրահարվածությունն է)))։ Գրքի վերջին 60֊70 էջերը երևի շաատ արցունքներից են թրջվել։ Մոտ 1 ժամ առաջ եմ վերջացրել գիրքը, բայց դեռ էմոցիաների տակ եմ, հուզված, դողում եմ։ Վերջին նախադասությունից հետո թմրանյութի պես էլի էջեր էի ուզում, շարունակություն է պետք ինձ))
  
  Պատմությունն անմիջական է, հասարակ, առանց ավելորդ բառերի, բայց շքեղ։ Ինձ համար զարմանալի էր, որ սա հեղինակի միակ վեպն է։ Էս վեպի համար բոլոր մրցանակները քիչ են թվում, ավելիին է արժանի։ Հետաքրիքր է, որ սա սիրավեպ չէ, բայց սիրո մասին գրված լավագույն գրքերից է։ Կարծում եմ դեռևս կարդացածս ամենալավ գիրքն է
• 
  Carla Magina

  Foram mais de 1000 páginas maravilhosas.
  Uma história para se ler com calma e saborear. Vai ficar um favorito para sempre!
• 
  Davit Barseghyan

  «Երջանկությունն այնտեղ է, որտեղ իրար նման մարդիկ սիրում են միմյանց:»
  
  Մելանի՜․․․․Մելանի՜․․․ Երանի նրա նման աղջիկներն այս աշխարհում շատ լինեին, որոնք անշահախնդիր կերպով պատրաստ են օգնել, աղոթել և սիրել իրենց շրջապատող յուրաքանչյուր մադու՝ անկախ սոցիալական, առողջական ու նյութական վիճակից։ Իրենց բարությամբ կարող են անգամ քար սիրտ մարդու ներաշխարհը քար ու քանդ անեն, փոխել ու երանելի օրինակ ծառայել նրա համար։ Անկեղծ եմ ասում՝ նրա նման աղջիկներին ճանաչելու և շրջապատումդ ուեննալու համար արժեր ապրել 19-րդ դարում, թեկուզ առանց համացանց ու հեռախոս։ Բայց ափսոս, որ այդ տեսակի մադիկ այս կապիտալիստական և նյութապաշտ կյանքում տեղ չունեն և կուլ են գնում նոր բարքերի հրամայականին և պիտակավորվում, որպես հիմար կամ հայերեն ասած «հարիֆ տեսակ»։
  
  

  «Կյանքը պարտավոր չէ մեզ հրամցնել այն, ինչ մենք ենք սպասում, պետք է ընդունել այն, ինչ նա տալիս է և շնորհակալ լինել, որ ամեն ինչ ավելի վատ չէ։»

  
  
  
  
  «Ես այդ մասին հիմա չեմ մտածի, կմտածեմ վաղը։»
  
  Գիրքը պատմում է Ամերիկյան քաղաքացիական պարտերազմի, Եվրոպայից Ամերիկա գաղթած ագարակատերերի, ստրկության, յանկիների, ջենթլմենական ու լեդիական բարքերով ապրող մարդկանց կյանքի մասին։ Ինչպես ասում են այս գիրքն ամերիկացիների ամենասիրելի գրքերից մեկն է, ու ընթերցելիս պարզ է դառնում, թե այն ինչպիսի խորն ու վատ ազդեցություն է ունեցել ներկայիս ամերիկացիների հայացքների ու արժեհամակարգի ձևավորման գործում։ Գուցե՞ դրա համար է, որ գլխավոր հերոսի օրինակն իրենց առաջ ունենալով, ամերիկացիներն այդքան շատ են փող սիրում, շահամոլ են, հաճախ են ամուսնալուծվում, դավաճանում իրենց ամուսիններին կամ կանանց, չեն սիրում երեխաներ ունենալ ու այլ ազգերի նման սիրտ ու հոգի չեն դնում նրանց դաստիրակման ու հոգատարության գործում, փոխարենը սիրում եմ վայելել կյանքն ու դրանից հաճույք ստանալ և ամեն գնով պահպանել ձեռք բերած հարստությունը և դիրքը։
  
  Եզակի դեպքերից է, որ գրքի գլխավոր հերոսի նկատմամբ հակակրանքով եմ լցված։ Սքառլեթը փողամոլ ու էգոյիս կերպար է։ Ոնց կարելի է երեխաներին չսիրել կամ շռայլությունների մեջ ապրել, փողերը ծախսել շորիկների ու գլխակների վրա, երբ շուրջբոլորդ սովամահ են լինում ու գոյությունը հազիվ են քարշ տալիս։
  Ու անգամ երեխա տարիքում ամուսնանանլը չի արդարացնում նրան, քանի որ 28 տարեկանում նույն կերպ էր մտածում։
  
  «Դառը կորի՞զ», ինչպես կարելի է Էշլիի նման ազնվաբարո և համեստ երիտասարդին այսպես պիտակավորել ու
  ընդամենը մեկ պարբերությամբ փորձել ընթերցողին համոզել, որ նա կյանքից հետ է մնացել ու իր ձեռքից ոչինչ չի գալիս։ Այս հատվածն ու իրադարձությունների կտրուկ բեկումն այդքան էլ հարթ չէր, անբնական էր ու հեղինակը փորձում էր ընթերցողին համոզել, որ Էշլին բանի պետք չէ, որ լավ կրթություն ստացած ու խելացի երիտասարդը լուզեր է և 4x4 տախտակը 6x8-ից չի տարբերում։
  
  
  
  Ընդհանուր առմամբ գիրքը հետաքրքիր էր ու արագ էի ընթերցում։ Այն հարուստ էր գեղեցիկ ու հուզական պահերով, նկարագրություններով, և հեղինակն այնքան գեղեցիկ ու պատկերավոր էր ներկայացնում պատերազմից մինչև խաղաղություն ընկած ընթացքը, որ քեզ թվում է, թե նա այնտեղ է եղել ու ինքն անձամբ է վերապրել Ամերիկյան քաղաքացիական պատերազմը՝ իր ամբողջ դառն ու դանջալից ազդեցություններով։
  
  Ինչ վերաբերում է թարգմանույթանն ու գրքի տպագրման աշխատանքներին, ապա ուրախությամբ նշեմ, որ հրաշալի թրագմանություն էր՝ համեմված հայկական բառամթերքով, շատ չնչին տառասխալներով, ի��չը նման ծավալուն գործի համար աննշան է։ Շնորհակալություն նման ծավալուն և բարձր որակով աշխատանք կատարելու համար։
  
  
  
  

  Մեջբերումներ գրքից/ ԳԻՐՔ 2

  
  
  "-Փիսի՛կս, աշխարհը կարող է ներել ամեն ինչ, բայց ոչ երբեք սեփական գործով զբաղվող մարդկանց։"
  ***
  «Քո աչքերի պես աչքեր տեսել եմ մենամարտի ատրճանակների վերևում, դրանք տղամարդկանց սրտում կիրք չեն հարուցում»
  ***
  «Մարդկանց խղճալը շատ հաճելի է։ »
  
  ***
  «Նա հասկացավ, որ ես կարգին մարդ եմ, հասկացավ, որ ստախոսը միշտ ստում է, գողը՝ միշտ գողանում, բայց մարդասպանը միշտ չէ, որ սպանում է։»
  
  ***
  "-Ես գիտեմ՝ ինչպես պետք է բռնել երեխաներին, ես բազում տարօրինակ շնորհքների տեր եմ: Ամբողջովին ձեր ամուսնու կրկնօրինակն է: Բեղերն են պակասում, բայց դրանք էլ
  ժամանակի հետ կաճեն:
  - Հուսով եմ չեն աճի, որովհետև աղջիկ է:
  - Աղջի՛կ: Դա լավ է, տղաները բանի պետք չեն, էլ տղա չունենաք։"
  
  ***
  "-Լավ ծագումը ոչ մի արժեք չունի, երբ աշխարհը շուռ է եկել: Իսկ երբ աշխարհը կործանվում է, այդ տեսակի մարդիկ առաջինն են գահավիժում...
  Այդ ժամանակներում մարդիկ կորցնում են ամեն ինչ և դառնում հավասար: Եվ այդ
  ժամանակ մարդիկ ամեն ինչ սկսում են սկզբից՝ չունենալով ոչինչ իրենց ձեռքերի ուժից և ուղեղից բացի: Բայց կան նաև նրա պես մարդիկ, որ ոչ խելք ունեն, ոչ ուժ կամ էլ չեն օգտվում դրանցից, քանի որ նրանց խանգարում է խղճի խայթը։"
  
  ***
  "Խոսակից 1
  -Հնարավոր է՝ ես սրիկա եմ, բայց չեմ պատրաստվում միշտ այդպիսին լինել,
  Կարծես ծանր բեռնված նավակով թիավարեմ: Ես շատ եմ վախենում, որ նավս կխորտակվի, դրա համար էլ դեն եմ նետում անկարևոր բեռները, որ ջրի տակ չանցնեմ...
  
  Խոսակից 2
  -Եվ դրանց թվում հպարտությունը, պատիվը, առաքինությունն ու ճշմարտությունը։ Շատ դժվար է ջրից հանել այնտեղ նետա�� բեռը, որովհետև, եթե անգամ հաջողվում է, ապա այն անվերադարձ փչացած է լինում..."
  
  ***
  "-Մարդիկ աղջիկներին ավելի շա՞տ են սիրում, քան տղաներին։
  Նա բաժակը ցած դրեց, ուշադիր նայեց տղայի փոքրիկ դեմքին և ամեն ինչ հասկացավ:
  - Չեմ կարող վստահ պնդել, - լուրջ դեմքով պատասխանեց նա՝ ձևացնելով, որ մտածում է պատասխան տալու համար: - Պարզապես
  աղջիկները տղաներից ավելի շատ անհանգստություն են պատճառում,
  դրա համար էլ մարդիկ հակված են ավելի շատ հոգ տանելու այն մարդկանց մասին, որոնք ավելի շատ խնդիրներ են առաջացնում։"
  
  ***
  «Կյանքը պարտավոր չէ մեզ հրամցնել այն, ինչ մենք ենք սպասում, պետք է ընդունել այն, ինչ նա տալիս է և շնորհակալ լինել, ոչ ամեն ինչ ավելի վետ չէ։»
  
  ***
  "Երջանկությունն այնտեղ է, որտեղ իրար նման մարդիկ սիրում են միմյանց։
  
  ***
  "Նա քո ուժը չունի։ Նա ընդհանրապես ուժ չունի, նրա ունեցածը միայն իր սիրտն է։"
  
  

  Մեջբերումներ գրքից/ ԳԻՐՔ 1

  
  
  ***
  "Գեղեցիկն իր պատկերացմամբ կապվում էր
  կանացի թովչանքի, նժույգների և մետաքսյա զգեստների հետ: Այնուամենայնիվ, Տառայի դաշտերին իջնող խաղաղ երեկոն մի փոքր հանդարտեցրեց նրա փոթորկված սիրտը: Նա անչափ սիրում էր այդ հողը, նույնիսկ առանց գիտակցելու, սիրում էր այնպես, ինչպես գիշերային լամպի կողքին աղոթքներ մրմնջացող իր մոր դեմքը:"
  
  ***
  "-Նմանը նմանին պետք է հանդիպի երջանիկ լինելու համար։"
  
  ***
  "Դիլսին շրջվեց Սքարլեթի կողմը, և նրա աչքերում մի թեթև ժպիտ առկայծեց:
  - Միսս Սքարլեթ, Փորքն ինձ ասել է, որ Դուք եք միստր Ջերալդին համոզել, որ գնի իմ Փրիսսիին, և ես ուզում եմ նրան նվիրել Ձեզ, իբրև անձնական աղախին:
  Դիլսին ձեռքը տարավ մեջքի հետևը և դուրս քաշեց իր աղջկան: Մի դարչնագույն էակ էր՝ թռչնակի պես բարակ ոտիկներով և գլխին անկանոն ժապավեններով կապկպված բազմաթիվ ծամիկներով:"
  
  ***
  «Ինչպես նա կարող էր ամուսնանալ
  Մելանիի հետ, երբ իրականում սիրում է իրեն՝ Սքարլեթին: Եվ նա գիտի,
  թե որքան է Սքարլեթը սիրում իրեն: Ինչու է Էշլին ուզում կոտրել իր սիրտը:
  Ու հանկարծ գիսաստղի նման մի նոր ու պայծառ միտք առկայծեց նրա
  ուղեղում. բայց չէ՝ որ Էշլին գաղափար չունի, որ ես սիրում եմ իրեն:
  Այդ միտքն այնքան անսպասելի էր, որ Սքարլեթը հազիվ զսպեց ճիչը։»"
  
  ***
  -...Մեռա հասկացնելով, որ իրական լեդին ճաշելիս է երևում, նա չի ուտում, պարզապես կտցում է թռչնակի պես: Չեմ կարող թույլ տալ, որ Վիլքսերի տանը Դուք հարձակվեք ուտելիքի վրա ու եղած-չեղածը կուլ տաք:
  - Բայց մայրիկն ուտում է խնջույքների ժամանակ, իսկ նա լեդի է:
  -Այ որ ամուսնանաք, կանեք, ինչ ուզում եք:
  Միսսիս Էլինը օրիորդ ժամանակ հյուր գնալիս բան չէր ուտում: Իսկ ով հյուր գնալիս շատ է, նա փեսացուի երես չի տեսնում:"
  
  ***
  "Երբ Չարլզը երկչոտաբար մոտեցավ անկողնուն, աղջիկը խռպոտ շշնջաց. «Եթե հիմա մոտենաս ինձ, ես բարձր կճչամ, հեռու գնա և չհամարձակվես մոտենալ»:
  Այսպես Զարլզ Համիլթոնը ստիպված էր իր առաջին ամուսնական գիշերն անցկացնել անկյունային բազկաթոռի վրա: Նա իրեն այնքան էլ դժբախտ չէր զգում, քանզի այդ վարքագիծը վերագրում էր իր հարսնացուի համեստությանն ու առաքինությանը: Նա պատրաստ էր սպասել այնքան, որքան պետք է: «Եթե միայն պատերազ չլինի»։"
  
  ***
  «Երեք միայնակ կին ավելի լավ է, քան երկուսը»։
  
  ***
  "Օրորոցից մինչև գերեզման կանանց գործը տղամարդկանց կյանքը հաճելի դարձնելն էր, իսկ կյանքից գոհ տղամարդիկ, ի պատասխան այդ ամենի, երկրպագում և պաշտում էին կանանց: Տղամարդիկ ամեն ինչ նվիրում էին կանանց այն պայմանով, որ նրանք սեփական դատողություն չունենան:"
  
  ***
  "Օրիորդների և նոր ամուսնացած կանանց հետ խոսելիս պետք էր ամուր գրկել, համբուրվել, եթե նույնիսկ հանդիպում ես օրը տասն անգամ:
  Եվ ոչ մի պարագայում ոչ մեկին չի կարելի ասել, թե ինչ ես դու իրականում մտածում: Պետք էր հանդիպելիս պինդ գրկել նրանց մեջքը և ստանալ պատասխան գրկախառնություն անկախ նրանից, դա քեզ դուր է գալիս, թե ոչ: Պետք էր բարձրաձայն գովել նրանց հագուկապն ու կատակներ անել և համոզել, որ նրանք քեզնից ավելի հմայիչ են։"
  
  ***
  "Բոլորովին այլ պիտի լինեն վարքի կանոնները չամունացած երիտասարդների համար: Կարելի է թեթևակի ժպտալ նրանց, և երբ նրանք մոտենան՝ պարզելու համար, թե ինչու ես ժպտում, կարող ես չպատասխանել ու շարունակել քրքջալ՝ տղամարդկանց թողնելով անորոշության մեջ: Երիտասարդին աչք-ունքով կարելի է հասկացնել, որ նա հնարավորություն փնտրի մենակ մնալու քեզ հետ: Այդ ժամանակ նա կփորձի քեզ համբուրել, և դու սարսափելի նեղացած պիտի ձևանաս:
  ...Իսկ այդ համբույրից հետո արցունքն
  աչքերին պետք է կրկնել.«Դուք չեք հասկանում, թե ինչ է կատարվում
  ինձ հետ, դրանից հետո Դուք ինձ չեք հարգի»: Տղամարդը, չորացնելով
  ձեր աչքերի արցունքները, իսկույն առաջարկություն կանի՝ իր հարգանքն
  պացուցելու համար: Նաև կարելի էր... Օ՛հ, ինչ խաղեր կարելի էր խաղալ տղաների հետ, և Սքարլեթը բոլոր այդ հնարքներին քաջատեղյակ էր:"
  
  ***
  "Արդյոք ��իշո՞ւմ ես, սիրելի՛ս,
  Մեր հանդիպումը վերջին,
  Դու հակվեցիր ծնկներիս,
  «Սիրում եմ քեզ» ասացիր,
  Հպարտ կանգնած իմ դիմաց,
  Մոխրագույն համազգեստով
  Երդում տվիր անձնուրաց,
  Որ կգնաս ճիշտ ճամփով:
  Իզուր լալիս եմ մենակ,
  Իզուր հոգոց եմ հանում,
  Աղոթում եմ շարունակ,
  Եվ սպասում եմ հանդիպման:"
  
  ***
  "Ըստ օրենքի՝ տղաները պիտի իրենց ընտրյալին անունով դիմեին մեկ տարի հետո միայն, այն էլ «միսս» հարգալից դիմելաձևով: Այժմ նրանք ամուսնության առաջարկ էին անում երեք-չորս ամիս հետո: Իսկ աղջիկները իմանալով հանդերձ, որ իրական լեդին պետք է երեք անգամ մերժի տղամարդուն և միայն չորրորդ անգամ տա
  իր համաձայնությունը, անմիջապես ընդունում էին այդ առաջարկը:"
  
  ***
  «Ձեզ ասել եմ, որ փող վաստակելու երկու ճանապարհ կա՝ պետության կառուցումն ու կործանումը: Կառուցման փողը դանդաղ է գալիս, փլուզման շահույթը կայծակնային է: Հիշեք խոսքերս, գուցե մի օր դրանք Ձեզ պետք գան:»"
  
  ***
  «Տղամարդկանց կողմից տրվող նվերների սահմանագիծը շատ հստակ էր։ Կոնֆետներ, ծաղիկներ, երբեմն բանաստեղծությունների գիրք, նկարչական ալբոմ կամ էլ Ֆլորիդայի ջրի մի շիշ,
  միայն այդքանը կարելի է ընդունել իբրև նվեր: Չի կարելի նույնիսկ փեսացուից շատ շքեղ նվեր ընդունել: Հանդերձանքի ոչ մի առարկա, անգամ ձեռնոցներ կամ թաշկինակներ, ոչ էլ զարդեղեն:»"
  
  ***
  "Տղամարդիկ սիրում են կանանց ու պատերազմը
  
  ***
  «- Օ՛հ, Ռեթ, ում են պետք պատերազմները: Ճիշտ կլիներ, եթե յանկիները վճարեին սևամորթների համար, կամ մենք ուղղակի նվիրեինք նրանց, քան այսպիսի բաներ պատահեին:
  
  - Սևամորթների հարցը չէ, Սքարլե՛թ: Սա պարզապես արդարացում է: Պատերազմներ միշտ կլինեն, որովհետև տղամարդիկ սիրում են պատերազմել: Կանայք չեն սիրում, բայց տղամարդիկ սիրում են կանանց ու պատերազմը:»"
  
  ***
  "Սարսափելի է, երբ կանայք չեն կարողանում լաց լինել։ Զարմանալի է, տղամարդիկ ո՞նց են դիմանում առանց լաց լինելու։"
  
  ***
  "Ուզում եմ միայն, որ օգնեք ինձ նստել Ձեր կառքն ու տանել այնտեղ, որտեղ ինձ ոչ ոք չի ճանաչում: Եթե անգամ ինձ կախեն, ես հետ չեմ գնա հոսպիտալ: Տե՛ր իմ, պատերազմը ես չեմ սկսել ու չեմ հասկանում, ինչու պիտի ճորտի պես աշխատեմ."
  
  ***
  "-..Ես ավելի լավ է համբուրվեմ մի գոճու հետ:
  - Դե, ճաշակին ընկեր չկա, շատ եմ լսել, որ իռլանդացիներն առանձնահատուկ սեր ունեն խոզերի հանդեպ, որքան հիշում եմ, նույնիսկ այդ կենդանիներին պահել են իրենց ննջարաններում: Բայց Ձեզ օդի ու ջրի պես պետք են համբույրները: Ձեր նախկին երկրպագուները չգիտես ինչու շատ հարգալից են եղել Ձեր հանդեպ կամ էլ ուղղակի վախեցել են տղամարդկային մոտեցում ցուցաբերել: Դրանից էլ Դուք այդքան գոռոզացել եք։"
  
  ***
  "Նա մահացավ արկի պայթյունից։ Այն ընկավ ուղիղ իր և ձիու վրա։ Ծեր տղամարդու համար պատվաբեր է մահանալ երիտասարդների համար նախատեսված առաքելությունն իրականացնելիս։"
  
  ***
  "-Իսկ ինձ թվում է՝Ձեզ դուր է գալիս, որ ես սրիկա եմ: Ձեր կանոնակարգված կյանքում Դուք այնքան քիչ եք տեսել իրական սրիկաների, և Ձեզ դուր է գալիս, որ ես ուրիշ խմորից եմ:
  - Սուտ է, ես սիրում եմ քաղաքավարի տղամարդկանց, նրանց, ում կարելի է վստահել:
  - Դուք նկատի ունեք, որ սիրում եք նրանց, ում կարող եք հիմարացնել:
  Ընդամենը ձևա��երպման խնդիր է, բայց դա նշանակություն չունի։"
  
  ***
  "... դու չես մեռնի, յուրաքանչյուր կին մտածում է, որ, առաջին երեխան ծննդաբերելիս, պիտի այն աշխարհ գնա։"
  
  ***
  "- Ես Ձեզ սիրում եմ, որովհետև մենք այնքան նման ենք իրար պատեհապաշտ, եսասեր և անսկզբունք սրիկաներ: Թքած ունենք բոլորի վրա, միայն թե մեզ լավ զգանք ու ստանանք մեր ուզածը:"
  
  ***
  "-...կնոջ համար շատ վատ է, երբ նա ճանաչում է դաժան իրականությունը, որովհետև դադարում է վախենալ: Իսկ երբ կինը ոչնչից չի վախենում, շատ վատ է:
  
  ...Աստված կամեցել է, որ կինը լինի համեստ ու վախվորած, իսկ եթե կինը վախ չունի, արդեն բնությանը հակառակ բան է: Կինն իր մեջ պիտի պահպանի վախենալու, նաև... սիրելու կարողությունը..."
• 
  Rita (the_bookthiefgirl)

  ✨“Nada sucede como se deseja . A vida não nos dá o que esperamos dela . Aceitemos, pois, o que se nos oferece e regozijemo-nos pelo facto de não ser pior.”✨
  
  Parcas serão as palavras para transmitir o arrebatamento que senti aquando da leitura de um dos melhores clássicos que já li nesta vida e, neste momento , o meu livro preferido de 2022.❤️Nem sequer me lembro da última vez que chorei genuinamente por um livro . As páginas do livro fizeram jus ao título e voaram , com uma fluidez fora de série , intensamente , de forma apaixonante , ao sabor do vento .
  
  Terminei a leitura muito rapidamente (🥲) e ainda hoje , um mês depois , não me consegui desligar de Tara ,da América sulista , da força obstinada da sua gente , da personalidade vincada de Scarlet O’Hara e Rhett Butler, as personagens mais egoístas e tão compatíveis de que tenho memória na literatura.
  
  ✨“O algodão era para aquela zona como que o coração palpitante , e a plantação e a colheita como que a diástole e a sístole da terra vermelha . Uma riqueza imensa brotou dos sulcos abertos pelo arado e juntamente com ela cresceu também a arrogância - uma arrogância baseada em tufos de verdura e flocos de algodão .”✨
  
  Vi a adaptação cinematográfica há anos, e este filme tem um significado para mim uma vez que a minha própria avó , que raramente ia ao cinema , chegou a ver Vivien Leigh e Clark Gable na tela que imortalizou a obra de Margaret Mitchell . Nos anos que se seguiram , de cada vez que via os volumes na biblioteca, adiava o momento . E , quando o momento se propiciou , fiquei tão feliz , sensibilizada pela história que me fez sonhar acordada , viver a Guerra do Secessão , perceber o ambiente que levou à divisão da América , a matar irmãos da mesma nação. O livro tem laivos de racismo , que refletem a mentalidade dos Yankees e sulistas , a luta dos Estados Confederados e a União , a defesa do abolicionismo . A menção ao próprio livro “ Cabana do Pai Tomás “ apressou a minha leitura para aquele livro que , segundo registos , levou o próprio Lincoln a afirmar a Harriet Beecher Stowe “ esta foi a mulher que desencadeou a Guerra Civil”.🤍
  
  Adorei aceder aos pensamentos de Scarlet , que não tem papos na língua , é a maior manipuladora que já conheci e , ainda assim , nunca consegui odiá-la😂 Amei a doce Melanie , o obstinado e frontal Rhett , a maternal Babá , os Tarletons , os Wilkes , e outras gentes de Tara e Atlanta . Todos , de uma maneira indescritível, tornam o cerne do livro tão bom. Não sei como descrever o sentimento com que acabei a leitura . Foi tão bom, tão bom que nem a minha própria mãe , coitada , me conseguiu conter 🥲
  
  
  ✨“Para além de Tara , era a guerra, era o mundo . Mas na plantação a guerra e o mundo não existiam senão já na memória , em recordações que era forçoso rechaçar quando faziam a sua investida .”✨
• 
  Fatemeh Nazari

  اوایل جلد اول برام جذاب نبود. خیلی طول کشید بتونم با اسکارلت و محیطی که در اون بزرگ شده و زندگی می‌کنه اُخت بشم. اما از یه جایی به بعد همراه داستان شدم. داستانِ اسکارلت، دختری سرکش و مغرور که تو خونه مجللی به نام تارا بزرگ شده و در تمام زندگیش غرق ثروت بوده. همون زمان‌ها دل به مردی به نام اشلی می‌ده و چیزی که ما تا آخر داستان دنبالش می‌کنیم عشق اسکارلت به اشلیه. اما اشلی با ملانی ازدواج می‌کنه و اسکارلت هم از حسادت و تلافی‌جویی با برادر ملانی به نام چارلز ازدواج می‌کنه و بچه‌دار می‌شه. چیزی نمی‌گذره که چارلز در جنگ کشته می‌شه. جنگ زندگی اسکارلت رو عوض می‌کنه. به بی‌پولی و سختی میفته و برای اینکه بتونه زندگیش رو حفظ کنه با نامزد خواهرش به اسم فرانک کندی ازدواج می‌کنه و از فرانک هم صاحب دختری به اسم لورنا می‌شه. فرانک توسط یه عده آدم کشته می‌شه. چند وقت بعد اسکارلت با رت باتلر ازدواج می‌کنه. رت باتلر مردیه که ما اون رو از جشن اوایل کتاب می‌شناسیم. همیشه تو زندگی اسکارلت حضور داشته و حالا به دستش آورده. اسکارلت صاحب دختری به نام بونی می‌شه اما بونی در حادثه اسب سواری جان خودش رو از دست می‌ده. چندی بعد ملانی هم به خاطر بیماری می‌میره و رت هم اسکارلت رو ترک می‌کنه و در حقیقت اسکارلت همه چیز خودش رو از دست می‌ده.
  
  برگشتن به دنیای کتاب‌های کلاسیک کار آسونی نبود. طول کشید تا دوستش داشته باشم اما بعد شب و روزم رو ازم گرفت. شخصیت‌ها جذاب شدن. جذاب‌ترین شخصیت هم به نظرم رت باتلر بود. مردی که خیلی منتظر بودم باز هم برگرده اما کسی چه می‌دونه؟ شاید هم یه روزی دوباره تونست اسکارلت رو دوست داشته باشه. دیالوگ‌های صفحات آخر قلبم رو فشرد. با اینکه شخصیت اسکارلت قابل درک نبود برام اما ناخوداگاه می‌تونستم احساساتش رو درک کنم. اینکه ببینم حالا چقدر دنبال به دست آوردن رته. راستش اسکارلت خیلی من رو به فکر فرو برد. شخصیتش باعث شد فکر کنم که تعدادی از اخلاقای اسکارلت رو می‌تونم درون خودم و حتی اطرافیانم ببینم. شاید شخصیتی مثل اسکارلت نسبت به ملانی باورپذیرتر بود. چطور می‌شه وجود زنی به اون خوبی رو باور کرد؟ زنی که همیشه کاراش درست بود و همیشه اخلاقش با همه خوب بود. همه آدم‌ها یه جایی می‌برن و ما این رو در ملانی ندیدیم و من این رو از ضعف کتاب می‌دونم. و البته خیلی دلم می‌خواست از رت بیشتر بدونم. از اینکه چه فکری در ذهنش بود، چجور شخصیتی بود. حیف که دیگه این فرصت رو ندارم و حسرتش تا ابد توی دلم می‌مونه. و البته راستش چون ما همه چیز رو از دید اسکارلت می‌دیدیم (با اینکه راوی سوم شخص بود) نتونستیم اشلی رو هم به درستی بشناسیم.
  درکل خوبی کتاب‌های کلاسیک اینه که شخصیت پردازی قوی‌ای دارن. اونقدر فرصت دارن که شخصیت‌هایی مثل مامی رو هم بسازن. از بابت وقتی که واسش گذاشتم هیچ وقت پشیمون نمی‌شم. جدا از داستان اسکارلت و بقیه، من با این کتاب آشنایی عمیق‌تری با جنگ آمریکا پیدا کردم. خیلی خوب تونسته بود دوران جنگ و پس از اون رو به تصویر بکشه و به همین دلیل کاملا قابل ستایشه.
  در هر حال، دلم خیلی برای شخصیت‌های این کتاب تنگ می‌شه.