| Title | : | Siete pecados capitales |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 9685679118 |
| ISBN-10 | : | 9789685679114 |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 124 |
| Publication | : | First published January 1, 2002 |
Siete pecados capitales Reviews
-
Ha bastado solo con este libro, el primero que leo de Milorad Pavic, y que según dicen no estaría entre lo mejor de su obra, para que el escritor serbio ya esté entre mis escritores favoritos; aquí da muestra de una gran imaginación, ingenio e inteligencia y posee un estilo narrativo bellísimo que invita a relajarse y dejarse llevar por la musicalidad de su prosa.
Una de las mayores virtudes que le reconozco al libro es el protagonismo que el autor le da al lector, ya sea porque nos empuja a desenredar sus juegos laberínticos hechos de espejos y de sueños que quedan dando vueltas en la cabeza aun finalizado el cuento, o directamente porque Pavic mete dentro de algunos cuentos al lector como protagonista, como es el caso de El cuarto de los pasos perdidos o el maravilloso Te para dos, donde ficción y realidad se cruzan de manera extraordinaria.
Son siete los cuentos que componen el libro, todos me parecieron muy buenos, todos con un elemento en común, un espejo con un agujero, que da titulo al ultimo y quizás también, al mejor de los relatos.
A pesar que a mi me encantó, no estoy seguro que sea un libro fácil de recomendar, ni siquiera podría decir en que categoría encuadrarlo, pero si me animo a decir que aquellos que gozan de escritores como Borges o Calvino seguramente van a disfrutar a Milorad Pavic dadas ciertas similitudes tanto en forma como en contenido.
Proxima lectura del autor:
Diccionario jázaro: Novela léxico
”Los pensamientos humanos son como cuartos. Entre ellos hay salas lujosas y cuartuchos saturados. Los hay soleados y sombríos. Algunos dan al río y al cielo, otros al traspatio o al sótano. Las palabras en ellos semejan cosas y pueden ser cambiadas de un cuarto a otro. Los pensamientos dentro de nosotros en realidad, esas habitaciones en nuestro interior, agrupadas en palacios o cuarteles, pueden ser moradas de oros donde uno resulta ser sólo un inquilino. A veces, sobre todo de noche, encontramos que las salidas de esos aposentos están cerradas con llave y no podemos abandonarlos. Estamos encerrados como en un calabozo hasta que nuestros sueños nos liberan y nos dejan salir. Pero los sueños son como los invitados de una boda, hay que esperarlos…” -
En lo formal es tan juguetón como el Cortázar más burbujeante. En su fondo es tan amable y cálido como el Tabucchi más risueño. Si además de eso uno ha leído lo bastante a Borges, entonces las instrucciones para ser feliz son sencillas de recetar:
1- Agarre este libro
2- Ábralo por el índice
3- Leer y disfrutar
Desde luego no es ni el único ni tampoco el primer libro dónde el autor se cuela en la narración, pero, que yo sepa, sí es el primero dónde se introduce al lector. Un librito tan alocado que es capaz de realizar la pirueta de insertar como personaje al propio cuento, preguntarle sobre qué trata y encima salir indemne. Un libro vidente, capaz de adivinar el futuro y por eso se dirige al lector para notificarle que sabe lo que está haciendo en se momento. Leer el libro. Pues claro!
Su número de páginas es escueto y sin embargo emplea un arsenal de recursos formales y trucos que otros no logran en ochocientas páginas. Su respeto por las convenciones narrativas, así como su conocimiento, es equivalente al respeto que le tienen a la higiene en la tomatina de Buñol.
Y, a pesar que alude a los Balcanes de siglos anteriores, que propone un mundo escapista basado en la fantasía y los sueños, irónicamente, no se le podrá acusar de dar la espalda a la realidad. Cuando Pavic escribió este libro, probablemente sería antes del año 2000, la guerra de los Balcanes seguía provocando muerte y destrucción. Con eso en mente, se produce esta conversación entre un personaje (de verdad) y el (potencial) lector:-Pero no quería preguntarte eso. ¿Es cierto que allá tienen ahora una guerra? ¿Que caen las bombas y que ya no existen ni la Torre de Ávala ni los puentes de Novi Sad?
-Sí, es cierto
-¿Y se puede perder la vida?
-Sí.
-¿Tú también?
-Cualquiera puede.
-No vuelvas allá. Quédate aquí a dormir. Aquí, en mi cuento, estás a salvo.
Y ya que por influencia de Siete pecados capitales entramos en paradojas, comentar que hace una semana no tenía pensado leer este libro, mas cuando lo encontré en una librería de segunda mano cercana al Mercado de Sant Antoni, ya que costaba tan poco, decidí rescatarlo, pues además tampoco se trata de esos títulos que abundan en ese tipo de librerías (principalmente de Cela y Vargas Llosa). En una semana de espera, lo leí. En el estante de mi habitación hace ya más de diez años que aguardan la lectura de Paisaje pintado con té y Diccionario jázaro. -
ინტერაქციული წიგნია, სადაც შეგიძლია პერსონაჟიც იყო, მკითხველიც, მწერალიც, ქიციც და ქიცმაცურიც, ჰე!
-
3.5⭐
-
Hay libros con anécdotas memorables y personajes creados sólo para que nos identifiquemos con ellos, hay libros escritos con el afán de servir de escapismo o entretenimiento, hay libros que nos llevan de la mano para que no corramos ningún peligro... y, para equilibrar el universo, hay libros como Siete pecados capitales, dispuestos a poner de cabeza nuestro mundo literario y el concepto mismo de literatura. Esto no significa que no haya personajes redondos y anécdotas memorables en estos siete... ¿cuentos? ¿viñetas? ¿fragmentos? ¿experimentos? (Aquí comienza una brevísima, esperemos, divagacion meta-reseñística que, pobremente, trata de imitar los recursos y la magia de Pavic. Con eso debería ser suficiente...) Estos personajes (humanos, arquitectónicos y urbanos... ya que las casas y la ciudad de Belgrado son tan personajes como los personajes "normales") no son creaciones despreciables, pero constantemente ven cuestionada su naturaleza real/fictica por otros personajes, por el autor mismo o el autor como personaje, por el lector como un personaje más y por el libro (y la idea del libro) que se sabe ficción y se desenvuelve lúdicamente en múltiples planos, rompiendo fronteras diegéticas, genéricas y estilísticas por igual. Por supuesto, Pavic no es el último ni el único escritor en recurrir a este tipo de juegos (en el sentido más elevado y pretencioso del término), pero es uno de los pocos que realmente logra alcanzar a Borges (e incluso superarlo, dependiendo de las filias literarias de cada quien) y convertir lo que podría ser un mero ejercicio literario que demuestre la inteligencia del autor y que sólo puedan "disfrutar" las elites académicas en un libro capaz de atrapar a todo tipo de lectores y abrirles las puertas de un universo literario más complejo del que podrían imaginar, sin dejarle compartir con ellos constantes guiños humorísticos que nos recuerdan la naturaleza lúdica de toda obra literaria que merezca ese nombre. Siete pecados capitales no es un libro fácil y no pretendo hacerle creer a nadie que lo es, pero definitivamente es un libro que atrapará a más de un lector y cambiará su percepción de la literatura misma.
-
Tacno znam sta radis u ovom trenutku! Citas moj review! :) Ova zbirka prica je zbirka najuspesnijih pokusaja pisca da interaguje sa svojom publikom. Osim sto pisac zna sta radite i omogucava vam da budete glavni lik price koju citate upravo u ovoj knjizi pisac vam zakazuje sastanak sa vasom idealnom srodnom dusom na koji stvarno mozete otici ukoliko zivite u blizini Beograda.
-
"Svaka velika ljubav počinje sa tri male laži".
Rekoh sebi da više neću da kradem knjige... ali, ova mora da mi padne u ruke, i to baš ovaj pozajmljeni primerak koji sam čitao.
Prva laž koja ide ka uspešnom građenju ljubavi prema Pavićevim knjigama, gde je ovo prva knjiga koja mi je pala u ruke. Ko zna koje sve laži dopru do mene kada budem u šake uzeo i Hazarski rečnik npr, ili Predeo slikan čajem.
Ne samo da vešto provodi lajt-motiv kroz svih sedam priča, već nudi intertekstualnost povezanu sa svojim ranijim delima, povezanu sa pričama upravo ovde napisanu. Pavić se igra sa čitaocem, stavlja ga u ulogu glavnog lika, ili pak posmatrača, ili ga zanemaruje bezobzirno. Postmodernizam u punom sjaju.
Verovatno je najjači momenat u ovoj knjižici priča "Čaj za dvoje" koja me jednostavno tera da odem u kafanu Znak pitanja u podne, sa nenarezanim ključem i čekam suđenu Asenetu sa jednom minđušom. -
Sedam priča iz pera Pavića, povezanih ne samo međusobno, već i sa njegovim pređašnjim delima.
Zeleno oko videlo je sve i mene, čini mi se brže od desnog, onog ljubičastog. Čak bih se zakleo da je zeleno oko videlo svet trenutak pre našeg „sada“ a ljubičasto trenutak posle. Kasnilo je za zelenim okom tačno za to „sada“. To me uznemiri, jer ako je princezino ljubičasto oko kasnilo za sadašnjicom, a zeleno jurilo ispred nje kroz budućnost, princeza mene uopšto nije mogla videti, budući da sam ja obitavao u svojoj sadašnjosi. Mogla je videti samo nekog „drugog“ mene.
U sebi svojstvenom duhu, Pavić nastavlja istraživanje prostora između budućnosti i prošlosti, levog i desno, muškog i ženskog, i pogotovu između priče i njenog čitaoca. U nekoliko navrata me je stil dirketnog obraćanja podsetio na
Museum of Eterna's novel od Macedonio Fernández-a, gde je eksplicitni cilj uvlačenje čitaoca u okvri priče i razgrađivanje papirne barijere. Parvić možda ne uspeva da nas uvuče, ali uspeva da priču izvuče iz svoje ravni i preplete je sa našim životom.
Granica stvarnog i nestvarnog je klizni pojam. Dočaran s merom. Dočaran ubedljivo. -
საიდან დავიწყო ემოციის გადმოცემა არ ვიცი. მის წიგნებში რეალობასა და სიზმარს შორის ზღვარი საერთოდ არ არის. "შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვაში" 7 ამბავია მოთხრობილი, 7 ცოდვით და ვერაფრით ვერ მივხვდი, რომელია სიზმარი და რომელი რეალობა. ასევე ვერ მივხვდი და ვერ შევიგრძენი რამდენად მართლა მომაკვდინებელია თითოეული ცოდვა, რადგან ცხოვრებაში მოვლენებს ადამიანები ეფემერულად აქცევენ. პავიჩის არც ერთ წიგნს არ გააჩნია დასაწყისი და დასასრული, ამით ეცადა რომ ლიტერატურა ექცია შექცევად ხელოვნებათ. აქ საინტერესო არ არის, რა მოუვათ წიგნის გმირებს, აქ საინტერესოა რა მოუვა მკითხველს, როგორც წიგნის მთავარ პერსონაჟს. ასევე აქ გვიჩნდება, ჩემი აზრით, საკმაოდ მნიშვნელოვანი კითხვა. სრულდება თუ არა რომანის ტრადიციულად კითხვა? იცვლის თუ არა რომანი ტრადიციულ სახეს? ეს ტექსტიც იმდენადაა არახაზობრივი, რამდენადაც "ხაზარული სიტყვისკონა". მწერლის აზრით, სიზმრებში ყვ���ლაფერი ისაა თავმოყრილი რაც ადამიანებს შესაძლოა რეალურადაც გადახდეთ თავს, ამიტომ სიზმარსა და სიფხიზლეს შორის ზღვარი წაშლილია. ზღვარი წაშლილია ადამიანებს შორისაც, რაკი მათი ქვეცნობიერი ერთია. რადგან ერთი ისტორია შესაძლოა მეორესაც გადახდეს, ისევე, როგორც ერთი სიზმარი შესაძლოა მეორესაც დაესიზმროს და ეს მართლაც ასეა. ხშირად ერთი სახის სიზმრებს ვყვებით ხოლმე. რომ გაქცევა გვინდა და ვერ გავრბივართ, ყვირილი გვინდა და ვერ ვყვირით... ასევე ნიშანდობლივია ისიც, რომ სხვადასხვა ადამიანები თითქოს ერთსა და იმავე დროს ერთსა და იმავე ადგილას თითქოს ერთად იქცევია. ერთსა და იმავე ცოდვებს სჩადიან. და მე მიჩნდება კითხვა, საერთოდ რით განვსხვავდებით ერთმანეთისგან? თუ სიზმრებიც ერთი გვესიზმრება, თუ ეს იმას ადასტურებს, რომ ქვეცნობიერი ერთი გვაქვს, თუ ერთსა და იმავე ცოდვებს ჩავდივართ?
-
Kao i svaka Pavićeva knjiga, prava čitalačka poslastica.
-
ზოგადად, მწერალი ჰომ თავისი კულტურის ძალიან დიდ ზეგავლენას განიცდ���ს ან, უმცირესი ალბათობა მაინც არსებობს, რომ ის თავისი კულტურის ანუ დანახულის, გამოცდილებების გადმოცემას ცდილობდეს.
ჰოდა, თუ ასეა, ახლავე მინდა ჩავალაგო ბარგი და ბელგრადში, სერბეთის დედაქალაქში გავემგზავრო.
მილორად პავიჩს აქვს რაღაც ასეთი ძალიან განსაკუთრებული თვისება - გკოცნის კითხვისას, რა. ოღონდ, რამდენად გესიამოვნება ეს კოცნა, შენზეა დამოკიდებული და ძალიან ინდივიდუალურია. მოკლედ, გიახლოვდება ხილის სურნელით და თხის რქის სავარცხლით თმას გივარცხნის, ზეთისხილის არომატს გაპკურებს და თმას ძალიან ნაზსურნელოვანი სუბსტანციით გინამებს.
სიმბოლიზმით მოთამაშე ადამიანია პავიჩი - ტაროლოგიით, ასტროლოგიით, ლეგენდებით, მითებით და სპირიტუალიზმით - დიდი სიამოვნებაა მისი კითხვა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ზემოთჩამოთვლილი თემები გაინტერესებს. ბევრს გაიგებ ამ სერბი მემატიანისგან. მიუხედავად იმისა, რომ მნიშვნელოვან ასპექტებში არ ვეთანხმები, ანუ მსოფლმხედველობრივი ჯახი გვაქვს, მაინც - დიადია და უდიდეს სიამოვნებას მგვრის მისი გაცნობა. ყველას გირჩევთ პავიჩის კითხვა ჯერ მისი წიგნით "უკანაკსნელი სიყვარული კონსტანტინოპოლში" დაიწყოთ და მერე წაიკითხოთ "შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა", ბოლოს კი, სურვილისამებრ, სალომე ბენიძის "ქალაქი წყალზე" მიაყოლეთ. უგემრიელესობაა. -
Té para dos es un fabuloso cuento mágico, entretenido y reflexivo sobre las supuestas coincidencias ínfimas de la vida que se transforman en algo potente.
Su prosa es amigable. Sus narraciones sumamente etéreas, mágicas. Una gran colección de cuentos para pasar el rato. -
Es un libro único, extraño y genial, que depara un viaje a las entrañas de la subjetividad, encuentros entre personajes extraños en situaciones absurdas, como si uno estuviera ingresando en un mundo de sueños y espejos, donde se borran las barreras entre el mundo interno y el externo llegando a un mundo intermedio donde el autor convive con sus personajes al igual que el lector....
-
4.5*
ყველაფერი იმ დღეს დაიწყო, როცა მივხვდი რომ ძალზედ დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, რაც წიგნით უკანასკნელად ვისიამოვნე და კითხვის სურვილმა შემიპყრო, რის გამოც ყველა საქმე განვაგდე და ძველად წაკითხულ-გადაკითხული წიგნის ხელახალ წაკითხვას შევეცადე. მოლოდინი ნამდვილად არ მქონდა ვინაიდან წინათაც არ მომეწონა და უბრალოდ მაინტერესებდა თუ როგორ შევიცვალე, როგორც მკითხველი. აღმოჩნდა რომ ადრე ვერ დავაფასე ეს შესანიშნავი წიგნი!
ძალიან საინტერესო ავტორია პავიჩი. მიუხედავად იმისა რომ ამ ამბების კითხვისას უმჯობესია მისი სხვა ნაწარმოებები წაკითხული გქონდეს (ვინაიდან ისინი ბევრჯერ გვხვდებიან), ეს ყოველივე მაინც არანაირ დისკომფორტს არ გიქმნის და იმ ჯადოსნურ, სიზმრისეულ სამყაროს კიდევ უფრო აუხსნელსა და ალოგიკურს ხდის, რაც ამ წიგნის ერთ-ერთ ღირსებად მიმაჩნია. იერონიმუს ბოსხის ტილოს მიხედვით დაწერილი "შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა" შვიდ სხვადასხვა მოთხრობას გვიყვება, რომლებიც ერთმანეთთან თითქმის უხილავი ძაფითაა დაკავშირებული და ამას მხოლოდ ძალიან მცირე მინიშნებებით, მოქმედებების, კონცეფციების, იდეების განმეორებებით ვხვდებით. ძალიან საინტერესოა იმ რეალობების ერთმანეთში აღრევა, რომელიც მოიცავს მკითხველისა და პერსონაჟების, სიზმრისა და სინამდვილის, ავტორისა და პერსონაჟების, წიგნის სინამდვილისა და რეალობის, ჩვენი და პავიჩის შეხვედრებს ამ მაქსიმალურად გამტარ სამყაროში. უნამუნოსი არ იყოს პავიჩს უფრო მეტად ჰყვარებია თავისი პერსონაჟების ცხოვრებაში ცხვირის ჩაყოფა და ხელების ფათური, საინტერესოა თუ როგორი ოსტატობითა და ბუნებრიობით ერწყმის წერის პროცესი მოყოლა და მოთხრობის მიმდინარეობა, თითქოს ერთ განუყოფელ ბილიკზე მოძრაობენ, თუმცა რაღაცა მანქანებით ერთმანეთს ხელს სულაც არ უშლიან. პავიჩი ამ მოთხრობებით ახერხებს რეალობაა გააფიქციოს და ფიქცია კიდევ უფრო გააფიქციოს..
უნიკალური გამოცდილებაა! (ბორხესწაკითხული კაცი ამას არ უნდა ამბობდეს, მაგრამ მაინც...)
P.S ის 0.5* ოდნავ სუსტი მოთხრობების წილია.. -
Pavic me decepcionó un poco con este libro, al que le tenía mucha ilusión desde hacía varios años. Es una colección de cuentos bastante irregular, con algunos pasajes muy buenos y otros sencillamente muy malos.
Me gusta mucho, eso sí, la imaginación desbordada de este autor. Me encanta su recursividad narrativa, su coqueteo constante con la herejía, con esa tradición borgiana de lo apócrifo y lo popular como fuente inagotable de mundos extraños. Me gustó mucho, también, el último cuento, en el que se tejen los cabos sueltos que va dejando en los cuentos anteriores como huellas que debíamos que seguir pero que solo hasta el final muestran su verdadero camino. También, me gustó mucho una idea que atraviesa todos los relatos: que el pensamiento tiene una arquitectura, que una idea es como una casa, y por eso constantemente Pavic pone tanta atención a los lugares, sobre todo a las puertas.
Sin embargo, en muchos casos, más allá de algunas perlitas brillantes en medio de la narración, los cuentos se desbaratan por recurrir a ideas tan sosas como "todo era un sueño", "era una simulación de computadora" o "estás en un cuento que alguien está leyendo", ideas que solo a veces puede llevar a una buena expresión. -
Absolutely loved it. Witty, beautifully written, clever and poetic at the same time. Very dynamic and playful, the games are such that even the author and the reader become characters of the story, but in a new way. It is divided in seven short stories, but the book as a whole is a metaphor. It is just great. It touches themes like the creative process of writting and reflections of past stories, the rooms inside of minds, insomnia, literature as a possessor of oneself, movements and dreams where nobody laughs.
Something inside it tells you that it is not written by a young writter, on the contrary, and it becomes it’s greatest advantage. -
Fascinante es una manera precisa de adjetivar este libro. A partir de un objeto en común, sugestivamente se entretejen las historias: la realidad es moldeada en el universo onírico de Pavić sin otro fin que la introspección, develando nuestros deseos y temores más profundos. Encomiable siempre ha sido la destreza del serbio para llevar la emoción del lector al límite, palabra tras palabra. Una joya de la narrativa hipertextual al igual que otras de sus obras que por supuesto cualquier amante de lo quimérico haría bien en leer.
-
Muszę ostrzec - nie ma co się zabierać, jeśli nie czytało się wcześniej czegokolwiek innego MP.
A już przynajmniej "Słownika".
Bo to taki szczególny 'suplement', niemal bonus dla wiernych i wytrwałych czytelników.
Oniryczno-meandryczna ta literatura, plącze, zwodzi, zaskakuje. Zawsze zmusza do zastanowienia.
Czasami wręcz się zaplątuje, jakby sam autor w tym wszystkim się gubił.
No, ale jak się łączy Dantego, Boscha i Chagalla w jednym tyglu ... to można skwitować, że autor sam się prosił. Warto, warto. -
Me gusta mucho la literatura serbia y me emocionó ver de cerca la influencia que Milorad Pavic tuvo en Goran Petrovic, uno de mis escritores favoritos.
Este libro me deja con muchos sentimientos encontrados... La narración está llena de momentos hermosos y es por eso que no puedo darle menos de 4 estrellas, pero hay algunos sinsentidos y soluciones deus ex machina que me dejaron muy insatisfecha.
De cualquier modo este libro logró sorprenderme, creo que revela a un autor creativo y amable al que definitivamente vale la pena darle una oportunidad. -
Each of these seven tales is a piece of the most delicate swiss chocolate mixed with ambrosía. Delicious to arcadian levels! Although some of the stories are more enjoyable if you have read Paviç's previous novels, they aren't needed at all. A fantastic book to get introduced to the "serbian Borges."
-
Genio.
-
Tengo entendido que al lado de Ivo Andrić (premio Nobel de literatura 1961), Milorad Pavić es uno de los autores más representativos, y sobre todo más originales, de la literatura serbia. Había escuchado hablar de algunos de sus tan poco convencionales libros en repetidas ocasiones, tanto por mi profesora de serbio y amiga Mirjana como por mi amigo y colega calcetinero Gerardo: El último amor en Constantinopla (2000), por ejemplo, que trata sobre una historia de amor entre dos familias serbias y en la que cada capítulo es una carta de tarot, que permite varia formas de leerlo y que abre el espacio a varias interpretaciones; o Pieza Única (2004), que es un thriller de detectives en el que es el lector el que determina el final de la historia gracias a un cuaderno de apuntes (hecho por el detective protagonista) que viene incluido. Ambas descripciones me tenían con unas ganas locas de leer a Pavić; y fue por eso que un día, mientras curioseaba en una librería, me topé con este volumen y lo adquirí de inmediato: Siete pecados capitales (1999).
Pero el libro se sentó en mi estante durante varios meses. Tenía muchas otras cosas que leer y el trabajo de pronto se puso mucho más ajetreado que de costumbre, y la lectura del libro me evadió. Hasta que un día y con la necesidad de leer algo respetable, lo tomé intempestivamente y lo devoré en un par de días. Al terminarlo me senté en mi cama, aturdido.
Estaba ante algo curioso: un estilo narrativo que era reminiscente de ciertos autores latinoamericanos (una mezcla extraña de Julio Cortázar con César Aira), pero que no era realmente similar. Este libro, con los 7 (+2) cuentos que lo conforman, iba todavía más allá de lo que yo tenía como límite inferido de la meta literatura (si eso suena redundante, lo siento). Literatura lúdica en la que, como bien lo dice la sinopsis, es el libro el que lleva de la mano al autor y no viceversa.
Siete pecados capitales es un libro que consiste en siete cuentos, todos ocurriendo en una casa diferente en Belgrado, capital de Serbia, y como se menciona en la sinopsis todos los cuentos están interconectados por medio de un mismo elemento: un espejo con un agujero en el medio. El propósito del agujero en el espejo es que a través del mismo el lector se traslade al mundo en el que se desarrollan las historias de Pavić, de las cuales hasta el mismo autor (y el lector) forman parte en determinado momento. Por un lado, Pavić interactúa con viejos personajes de sus otras novelas (particularmente con personajes de Diccionario Jázaro [1984]), mientras que el lector es protagonista de una historia de amor imposible entre un personaje ficticio y él mismo.
Las historias recopiladas en este libro poseen una naturaleza casi improvisacional, la mayoría empezando pausadamente y culminando de manera frenética e inesperada. A pesar de que los relatos con estas características siempre me han fascinado, es una técnica un poco riesgosa, ya que en el ímpetu de la narrativa el lector puede perderse o salir poco satisfecho del intercambio. Esto me pasó con varios de los relatos aquí contenidos: Pavić es un escritor de primera línea, pero esos cuentos me dejaron con una sensación anticlimática un poco molesta. Por suerte eso sólo pasó con unos cuantos relatos.
Esta edición en particular es muy bonita (como suelen serlo las publicadas por SextoPiso), y tiene hasta atrás un cuadernillo con dos relatos extra que no tienen nada que ver con aquellos contenidos en el libro. Mientras que Siete pecados capitales tiene un aire muy marcado de exploración personal y creativa, los dos relatos incluidos en ese cuadernillo (Juego de ajedrez con piezas mexicanas y otro cuyo nombre no recuerdo) me muestran un Pavić totalmente diferente. La literatura y el estilo contenido en ellos están muy bien logrados y son cuentos que se leen de una sentada, sin aburrirse. Un pilón exquisito, si me lo preguntan, y que es de las principales razones por las que recomiendo esta edición.
Al ser este el primer libro que leo de Milorad Pavić no estoy seguro de si debo recomendarlo como una primera lectura para adentrarse en sus trabajos, pero lo que sí puedo decir es que lo disfruté bastante. A pesar de tratar con temas meta literarios su lectura es rápida y amena, y te deja con ganas de leer más. Un excelente volumen de pecados con los cuales vale la pena irse al infierno, y que además puede y debe releerse en ocasiones distintas. -
Una vida deshonesta, incluso una mentira piadosa nos puede dejar sin dormir. La conciencia del hombre es antojadiza y caprichosa porque le toma tan poco y a la vez tanto despertar. Pavic nos dice que hay dos tipos de insomnio, el de antes de dormir y el otro, el que te hace despertar; el primero es madre de la mentira el segundo de la verdad. Cuántas veces nos ha pasado que haber sido deshonestos no nos deja dormir, cuántas veces despertamos con la respuesta correcta, con la solución al problema, con el ¡eureka! Sin ya poder dormir. La mentira, la verdad. Es penoso decirlo, la mayoría de las veces la conciencia duerme tranquilamente a la vez que su huésped esta cómodamente enajenado, fuera de sí, dormido también.
Este libro es una invitación a dejar fluir lo irracional, lo irreverente. Este libro acusa al esmero frenético del hombre de acomodar todo en una serie de definiciones, categorías y jerarquías, cajas, escuadras, tableros, cálculos, estrategias. ¡Nos es tan necesario darle orden a lo caótico! Este libro me llevó a salirme del esquema, a valorar la singularidad, a escuchar opera y mirar arte, a ponerme un zapato blanco y uno negro, a ponerme frente a un espejo sin reflejo o ser pieza de una infinita caja china, a vivir dentro de un sueño. -
"¡Hola! Apuesto a que sé lo que estás haciendo ahora. Estás leyendo el libro. Pero tal vez, amigo mío, sería mejor que no lo hicieras ya que aquí, en el libro, hay un aguacero. Llueve a cántaros..."
Se dice que Milorad Pavić es el máximo exponente de la llamada literatura absoluta. Ignoro lo que significa el término y la verdad es que en estos momentos no me importa lo más mínimo. Solo sé que Pavić es absolutamente encantador; el escritor más original y delicioso que he leído nunca. Sí, tal cual suena. Y no pienso arrepentirme mañana de haber escrito esta reseña a las tres y media de la madrugada y en caliente, sin dejar reposar la lectura, porque a veces hay que ser así de temeraria para hacer justicia.
Pavić y yo iniciamos nuestras relaciones hace algunos años gracias al azar y al té, ¿puede haber una mejor combinación? Recuerdo que acabé Paisaje pintado con té con un nudo en la garganta, sintiéndome extrañamente feliz. Pues esa felicidad es la que he recuperado ahora con este pequeño volumen.
Y estoy convencida de que por ahí van los tiros. Milorad Pavić escribe para hacer felices a sus lectores, no puede ser de otro modo. -
Davno sam pomislila, kako bi bilo divno kada bismo osobi koju volimo mogli pokloniti svoj najlepsi san. I magija se desila, bar meni. Ja sam svojoj posebnoj osobi poklonila davni san o ljubavi. Ponekada se pitam da li sam ja prva sanjala njega ili je on prvi sanjao mene pa mi poklonio svoj san...ciji san je stariji? Prasan...
Pavic stvara recima jednu vrstu mentalnog transa i svog citaoca pokusava da upozna sa samim sobom. Lako nam brise granice realnog i vise nismo sigurni u sopstveno postojanje. Ali recima koje bude predivne emocije, to nam vise nije ni bitno. Mi mu verujemo i apsolutno mu se prepustamo da nas vodi u nove spoznaje. -
Me costó trabajo entenderlo, me provocó ganas de dejarlo de leer, pero tenía algunas frases tan poéticas que me mantenían las ganas de seguirlas encontrando aunque no estuviera entendiendo bien lo que sucedía en la historia.
Cuando terminé de leerlo con la sensación de no haberlo entendido, leí la descripción de la contraportada, entonces me cayeron todos los veintes, se habían acumulado las ideas y algo tenía que quizás empujarlas, o quizás desatorarlas, y eso fue lo que hizo la descripción del final del libro, fue como un destapacaños que permitió que todo fluyera y entonces disfruté haberme encontrado con los siete pecados capitales. -
Milorad Pavić no deja de sorprenderme. Sus estructuras son de lo más alocadas y envolventes; aún como lectores no podemos permanecer ajenos al momento mismo de creación de la historia. Y por un instante, podemos sentir cómo el escritor construye en torno a ti, a mí, que en ese momento leemos el libro, aún sin conocernos.
