| Title | : | Last Love in Constantinople: A Tarot Novel for Divination |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0802313302 |
| ISBN-10 | : | 9780802313300 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 192 |
| Publication | : | First published January 1, 1994 |
Last Love in Constantinople: A Tarot Novel for Divination Reviews
-
мабуть що, чи не перший раз, коли книжка сподобалася тобі дуже, та ти досі не знаєш чому, бо зрозуміло було мало що.
та, у Павича виходить все так звучно та з поезією, що тобі подобається складати ці розкладки розділів. -
„Така започна една велика любов. А от великите любови се старее бързо. От великите любови се старее по-бързо, отколкото от дълъг, тежък и нещастен живот.“
„Последна любов в Цариград“ на сръбския писател и поет Милорад Павич е роман, който дълго търсех след като прочетох превъзходната му творба „Хазарски речник“, но беше неоткриваем. Благодарение на прекрасните хора от издателство Colibri можем да му се насладим в ново издание, към което са приложени и карти Таро, както и наръчник за гадаене с тях. Романът е синкретично свързан с картите и те с него. Всяка една от 22-те глави носи името на карта Таро – Обесеният, Любовниците, Луната, Лудият, Смърт и т.н. Павич е създал един роман-магия, в който Фокусникът е изкусен факир, който изпълнява желания, Папесата може да прочете в чуждите сълзи всичко, което е сънувал човек, а Царицата е с дълга черна коса, с посипан сребърен прах по нея и обича да се киска.
„Ако си спомниш за Цариград в Атина, Цариград ще е един, ако си спомниш за него в Рим, ще е друг.“
Формата на разказа е подобна на тази в Речника – необичайна, причудлива и оригинална. Чрез основната колода от 22 карти Таро е разказана историята на двама влюбени от два враждуващи рода.
„Половината наша любов остава за нас – другата половина е предназначена на Бога. Там тя трае винаги, независимо какво се случва �� нашата половина.”
Историята на поручик Софроний Опуйич и Йерисена Тенецки се развива по време на Наполеоновите войни в Източна Европа. Йерисена Тенецки, на която е все по-малко ясно коя е и все повече се чуди сама на себе си от това, което прави, и от това, което става. Вместо все повече, тя все по-малко познава себе си. Превръща се в странник в собствения си живот, а под езика си пази една тайна. Софроний пък е син на прочутия капитан Харалампи Опуйич, от знатен род и желае да превърне безсъницата в дъга.
Суеверия, кръвосмешение, убийство, възкресение, мъст – Павич рисува картина, в която размива абсурда с реалността и получава една последна любов в Цариград. На място, където нощта се раздвоява и оставя място на някаква сладка светлина, а после всичко утихва.
„А от щастие се оглупява. Щастието и мъдростта не вървят заедно, както не вървят заедно тялото и мисълта.“
Милорад Павич) е сръбски писател, драматург и поет, доктор по история на литературата, специалист по сръбска литература от XVII-XIX век. Експерименталният език на Павич и усетът му за литературни мистификации го прави толкова интересен автор. Той пленява читателя с прозата си, която дълго време ще остане в съзнанието.
„Много повече любови съм изживял в своите книги, отколкото в своя живот. С едно изключение, което продължава още. Нощем, докато спя, ми се лепи сладко и по двете бузи.“
„Смятам, че романът е рак. Живее от своите метастази. От ден на ден все по-малко съм автор на собствените си книги и все повече – автор на бъдещите, които може би никога няма да напиша.“ -
Класическа изящна изтрещялщина в стил Павич. Но той може много по-добре. Справка - "Хазарски речник".
-
Редко случаются книги настолько прекрасны и непонятны, что не хочется, чтобы они заканчивались и хочется, вдохновившись, писать.
Так было и с этой книгой. -
Había comenzado a leerlo el año pasado previo a mi viaje a Serbia y sus alrededores pero lo abandoné pensando en que podría entender mejor el contexto y algunas de las acciones de los personajes si lo dejaba para mi regreso. No me equivoqué: la complejidad se volvió cercana, familiar. El trasfondo psicológico e histórico de los personajes se volvió entrañable. Me hizo sonreir varias veces; antes pensaba que el mundo que plasmaba Pavić en este libro, lleno de frases hilarantes y de situaciones inverosímiles era producto de su fantasía personal; ahora veo confirmadas en ellas las tradiciones y muchas particularidades de la cultura serbia y en general de la región de los balcanes.
Me gustó muchísimo más ahora que lo leo con distintos ojos. Los libros y los viajes son un complemento bellísimo para la memoria a largo plazo. En cuanto al autor.... prefiero, eso sí, pieza única. Ah, y creo que el diccionario jázaro está que me pica los ojos. -
ამ წიგნის კითხვისას მივხვდი, რომ წიგნის სიუჟეტი ისე არ მაინტერესებს, როგორც ესთეტიკური და აზრიანი დეტალები, აურა და თვითონ ავტორის შეცნობა.
ჰოდა, რას ვიტყოდი პავიჩზე?
უნაზესი და ულამაზესია.
ძალიან სპეციფიკური აურა აქვს პავიჩს, ატმის სურნელოვანი და ნოსტალგიური. ვნებიანი, ძალიან მძაფრი სუნამოს სურნელიც მახსენდება. ჰმ.
თვითონ პავიჩი რბილი ბუნების კაცი მგონია, ნაზი და ესთეტიკურად, ეზოთერიულად ინტელექტუალური, აბა, ესთეტიკაში და ეზოთერიაში გაუცნობიერებელი ადამიანი როგორ შექმნიდა ასეთ რომანს?
სულ არ მიკვირს, სალომე ბენიძის ინსპირაცია რომ გახდა. ჰგვანან ერთმანეთს სტილით, უბრალოდ ისტორია სალომეს რომანში უფრო შემეხო ღრმად, ვიდრე ამ წიგნში.
სიამოვნებით წავკითხავდი პავიჩის სხვა წიგნებსაც. უბრალოდ, არა მეტროში, არამედ რომელიმე პარკ��ი გაზაფხულის ჟამს, რადგან ამ კაცის წიგნებს ყველაზე მეტად გაზაფხულის სიმწიფე უხდება. -
A rather baffling but utterly beautiful novel by Milorad Pavić, all of whose novels are rather baffling and utterly beautiful. The Major Arcana of the Tarot here are used to construct a framework for the story, which is set during Napoleonic times. The rich tapestry of happenings, the incredibly inventive and unusual use of language, the mysterious connections between the protagonists, all combine to create a masterpiece that is luminous but also dark. Pavić has long been one of my favourite writers and a major inspiration on my own writing, but I am now of the opinion that he cannot be effectively emulated. He was too unique.
-
Пълна лудница.
-
Ոճը հետաքրքիր էր, լավն էր, յուրահատուկ լեզու ուներ։
-
Գրքի առաջին էջերը կարդալուց հետո մտածեցի՝ էս ինչ եմ վերցրել, դե արի ու հիշի ով ում բարեկամն է, լրիվ ԳՕԹ։ Բայց հետո լաավ էլ հիշվում է, թե ով ով էր։ Կարդացի 1 օրում։ Գիրքը ահավոր հետաքրքիր ոճով է գրված ու շատ ճիշտ ժամանակին հայտնվեց իմ ձեռքում, նորություն էի ուզում։ Ու կներես ինձ 99 ֆրանկ, որ եկել էի քեզ գնելու, բայց տարո քարտերը գրավեցին ուշադրությունս։))
-
Ona je ležala nauznak u zelenoj mesečini i osećala kako se mirisi na reci slažu jedan povrh drugog, lakši preko težih: najpre miris katrana, vode i mulja, pa dima i najzad na povrišini plovile su ploče mirisa lipe. A mesečina je i sama imala tri mirisa, mešale su se u njoj te večeri sve tri mesečeve mene. Vlaga s vode ulazila je kroz prozore, a negde u hanu neko zasvira klarinet. (182)
Jedna namerno magično-mistična knjiga od Pavića (njegove ostale su možda više slučajno takve), neverovatna u originalnosti izraza, prepuna simbola, idejnih i verbalnih smicalica, kao i preobrta na polju ljubavi, porodice i smrti. Karte za gatanje dolaze kao prilog knjizi, kao i kratak priručnik za gatanje, mada to mene nije zanimalo. Moguće je čitati roman (ipak to ovo jeste) od početka do kraja, i biće smislen. Ma, biće nezaboravn i jedinstven.
Preporučujem svakome ko ćeli da se uhvati u koštac sa neobičnim delom.
Još neki od zanimljivih citata:
Otac mi vedri i oblači, a meni kiše padaju u činiju i sneg u krevet (39).
U njegovoj samoći samovao je još neko. I on zaključi da je to za usamljenog čoveka čista sreća. (43)
Ako je sanjaš, okreni jastuk i ta će te sanjati. (51)
Svak mora svoj put da pojede pred sobom, kao glista. (59)
Gospoda su tvoji koraci, a ti si im sluga... (171)
Bio je stamen kao kaljeva peć uprkos tome što je stario u „vremenskim udarima“, najpre deset godina ništa, pa deset goina za noć. (186)
Čoveka možete naučiti da se služi sabljom brže nego viljškom. A mržnja je stvar koja se uči pokolenjima. To je dar. Kao lep glas. (195)
Tvoja misao je sveća kojom možeš da upališ tuđu sveću, no za to moraš imati vatre. (203)
Ima istina kojim čovek pomaže da umru—reče ona—i sam čovek je istina koja umire. (205) -
მეგი ელოდება ჩემს რივიუს, რივიუ არ იქნება. დავწერე და წავშალე,მერე შეიძლება დავწერო.
პ.ს ძალიან ბევრი რაღაცის გახაზვა მინდოდა და ვერ გავხაზე, ახლა ვერ ვპოულობ თორემ ავკრიფავდი:დ -
It is hard for me to say if I actually liked this book. Honestly it felt like an absolute mess. I am not even sure what exactly I read. It sure has some beautiful language and is pretty surreal but to be fair I am not a big fan of mystical realism. So somebody who actually is into this genre will probably be less lost and like it more.
But I love this idea, when a book has such an original idea it is hard to rate it as just "ok". If I ever get tarot cards I will try this again by making my own novel based on it. We'll see if this will actually change my rating because while reading I didn't really use the unique part of this book. -
No he leído libro de Pavic que no sea sublime. Así de simple. El último amor en Constantinopla es una novela llena de pasajes hermosos, tramas que se desenvuelven en muchos niveles y en muchas direcciones, por eso Pavic es un autor infinito de novelas infinitas. Creo que es la mejor técnica de la inmortalidad.
La historia narra, entre muchas otras cosas, las tres muertes de general Opujic, sin embargo estas muertes están envueltas en promesas, misterios, seducciones y traiciones. Como todo Pavic, la novela es un desfile de personajes mágicos y entrañables, mujeres cuyos senos se pintan del mismo color que sus labios, hombres que nunca pierden la erección, demonios, balas, clarinetes, vistas que abandonan a las personas.
La novela puede leerse de dos maneras: como la historia común y corriente o usando las cartas de Tarot con las que vienen, la propuesta de Pavic es que el lector pueda leer su vida en la novela o la novela según la vida. Acabo de terminar la novela de forma lineal, pero seguramente regresaré a esta para leerla según las cartas del Tarot. A ver sino se aparece el fantasma de Pavic.
Un extracto para que les entren más ganas:
-Mira. Te diré un poema en mi lengua, y tú lo oirás en tu lengua materna.
-Pero no son las mismas lenguas -le respondió.
-De eso se trata. Si estás atenta, la verdad se te revelará en el silencio entre las dos lenguas. Porque entre las lenguas reinan océanos de silencio. Me las he arreglado para que las palabras que vas a oír suenen igual en mi lengua que en la lengua de tu madre, pero en la suya significarán algo completamente distinto. Y te revelarán mi secreto. Su sentido en mi lengua es insignificante. -
Доста странна книга в хубавия смисъл, имам само една забележка към резюмето, отделните глави не могат да се четат самостоятелно или по-точно така се губи общият смисъл. Героите са свързани, всеки е интересен със своята странност, събитията имат определена последователност и логика и на места се затварят като в кръг, особено на финала. Историята е едновременно реалистична и фантастична на границата на абсурда.
-
Първа среща с Павич и Любовта в Цариград, но не и последна.
Много изящен и извисяващ балкански магически реализъм. Тия сърби са велика литературна работа!
Една лека ненатрапчива и извисяваща мъдрост по пътя до Цариград... -
Երբ ավարտեք, անպայման տարո խաղաքարտերով, որ կցված են գրքին, բախտնեդ բացեք, նոր կհասկանաք՝ գիրքն ինչի մասին էր 🙂
-
Մոգական ռեալիզմն իհարկե իմը չի միանշանակ, հատկապես սենց խճճված, ով ում հետ հասնի սեռական կապերով, անտեղի աֆորիզմներով, մոգություններով ու կանացի կերպարներով, որոնք կամ հեքիմ էին կամ էլ զուտ սեռական օրգաններ ունեին :) Որ ասեմ ձանձրալի էր՝ սուտ կլինի, բայց սենց անհեթեթ գիրք կարդացած չկայի)), զուտ կարդալուց անընդհատ մտածում էի՝ ինչ ա ծխել էս մարդը գրելուց:) Երևի հենց էդ էլ ստիպում էր կարդալ մինչև վերջ ու երեք, ոչ զրո գնահատականը հենց դրա համար ա:)
-
La mitad de todo lo que tenemos o hacemos, la mitad del tiempo, de la fuerza o de la belleza, de nuestros asuntos y viajes, queda a nuestra disposición, y la otra mitad se va con Dios. Lo mismo pasa con el amor. Nosotros nos quedamos con la mitad, y la otra va a la gracia de Dios; y allí se queda, en un lugar más hermoso, y perdura para siempre, pase lo que pase aquí con nuestra mitad.
-
3.5
იდეაც და ნაწარმოებიც საინტერესოა, პავიჩის მომაჯადოებელი ენა და ძილისშორისული სამყაროც კვლავ მომხიბლავი იყო, მაგრამ ხაზარული სიტყვის კონა ბევრად ჯობდა. რაღაც დამაკლდა.
"თუ იმ მიმართულებით წახვალ, საითაც შენი შიში უფრო მძაფრდება, მაშინ სწორ გზას ადგახარ." -
Un concepto y una estructura rarísima… pero de alguna manera funciona
-
Виртуоз в поливалентната, интерактивна проза, Милорад Павич е един от най-четените и най-превеждани балкански писатели. Което е удивително, защото книгите му са осеяни с парадокси, символи и лабиринти. След знаменателния роман житие-трилър-апокриф „Хазарски речник” и романа-клепсидра „Вътрешната страна на вятъра” Павич пише „Последна любов в Царирад” − духовита, на моменти сладко непроницаема приказка за любов, война и смърт в Източна Европа по време на Наполеоновите войни. Понесен от подводните течения на този „наръчник за гадаене”, в който картите Таро са екзотична котвичка, читателят в началото се чувства като натрапник. Но после му олеква, защото съзнава, че всеки човек крие в себе си тайна. „Свой малък глад под сърцето, който на дъното на душата се превръща в болка.”
Приключенията на лудия поручик Софроний Опуйич от Триест, кавалерист със смесена кръв, откъснат от известния си баща, са само повод да се запознаем с цяла плеяда герои и идеи. Сюжетната нишка се заплита около съдбите на две враждуващи фамилии – Опуйич и Тенецки, и ни потапя до дъно в техните страсти и авантюри, майсторски подправени с притчи и суеверия. Главният герой е потомък на знатен род, надарен със сюрреален сбор от качества: той е елегантен конник „с отнесена, женска усмивка на лицето” и живее в състояние на постоянна сексуална възбуда. Тъй като е „смесен от две кърви, сръбска и гръцка, иска да превърне безсъницата в дъга, а съня в дюкян”. Любовта на живота му е равна на наказание и носи името Йерисена Тенецки… Героите в този фрагментиран роман са насилствено разединени от война, която не са избирали, и всеки от тях търси своята идентичност и място в света. Те знаят, че ако вървят в посоката, в която страхът им расте, значи са на прав път. И Бог ги обича. Но онези, които обича, Бог награждава едновременно с най-голямото щастие и най-голямото нещастие:
"Така започна една велика любов. А от великите любови се старее бързо. От великите любови се старее по-бързо, отколкото от дълъг, тежък и нещастен живот… Сред общото нещастие и поражение те бяха щастливи, бяха успели и това никога нямаше да им бъде простено."
Жонглирайки с натрапчиви мисли, халюцинации, приказни мотиви и цитати, Павич създава един невъобразим свят, в който реалността звучи като измислица, измислицата като паралелна реалност, а абсурдът е издигнат в култ. Абсурдът удря като мълния, защото хората навсякъде са едни и същи, еднакво крехки, само предразсъдъците им, наследство на кръвта, се различават.
„Хората се делят на такива, които убиват, и такива, които мразят. Човек може да бъде научен по-бързо да си служи със сабя, отколкото с вилица. Омразата се учи с поколения, тя е дар, по-опасен от всяка сабя”.
„Махаш�� с ръка и заключаваше, че съдбата на една жена винаги се решава от някое „Да”, а на мъжа – от някое „Не”.
„Половината наша любов остава за нас – другата половина е предназначена на Бога. Там тя трае винаги, независимо какво се случва с нашата половина.”
Павич не пише книги, а те кани на шведска маса, където има от всичко по малко и всички са добре дошли. Но внимавайте да не се задавите. Защото щастието и мъдростта не вървят хванати за ръка, също като тялото и ума. Само болката е мисълта на тялото. -
Мілорад Павич був письменником більше 200 років. Хоча жив всього 80. Так він сам казав в своїй автобіографії, натякаючи на літературну традицію в своїй родині. І я думаю в його словах є істина. За 80 років життя неможливо навчитися писати так як пише Павич, для цього потрібно приміряти хоча б 3-4 життів і подивитися що з цього вийде. Якщо комусь вдасться повторити письменницьке довголіття цього сербського автора, ми зможемо перевірити чи впливає літературний вік на якість творів, а поки що залишається лише відкривати наступну книгу і читати. "Остання любов в Царгороді" особлива кни��а. Проте сказати про що вона дуже складно. Можна тисячу разів відповідати на це запитання і так і не відповісти. Вона про переплетіння доль? Про серба в французькій наполеонівській армії і серба в австрійській армії що хочуть один одного вбити? Вона про сім'ю? Про батька який шле своєму пораненому сину через три лінії фронту знахарку, що буде зализувати тому рани і годувати його своїм молоком? Чи це книга про магію, адже вона побудована в форматі інструкції до карт таро? Всі відповіді правильні і не вірна жодна з них.
"Остання любов в Царгороді" - книга про Все. Саме так, з великої літери. Її можна читати багато разів і знаходити багато різних сенсів. Бо те, що ти прочитаєш в цій книзі, залежить не лише від того що в ній написано, а і від того яка зараз пора року, в якій позиції на небі знаходиться місяць, а ще від того чи маєш ти в жилах потрібну кров, чи дивився ти на нічне місто з гори, чи торкався рукою Сави і затоки Золотий Ріг, чи чув як сміються французькі жінки чи знаєш як дзвенить дзвін вилитий австрійським майстром. Одним словом, багато чого впливає на прочитання цієї книги. І відкриваючи її знову і знову, кожного разу знаходиш в книзі новий текст, який ти точно не читав до цього, хоча міг би заприсягнутися, що знаєш його досконально. Кажуть Мілорад Павич продав душу дияволу, за вміння так писати. Проте від одного старого в Белграді я чув, що диявол не взяв цю душу, бо вона не вміщалася в пеклі. Тож йому довелося відпустити Павича і він досі блукає між світами, час від часу вселяючись в якогось прозаїка, який раптом видає геніальний роман і думає, що то натхнення прийшло до нього так неочікувано. Так один серб обманув диявола і за це сатана пообіцяв помститися усій Сербії. З тих то пір ця країна така нещаслива. Бо за одного великого письменника тепер страждає весь народ. Але, хіба заради хорошої літератури не варто страждати?
Тож я закликаю усіх, кому не байдужий біль інших, читайте книги Мілорада Павича. В них зібрано стільки сенсів, що вам вистачить, аби на цих сенсах доїхати з Києва в Белград, а потім і в Царгород хоча його вже давно немає на карті. І якщо там, в Царгороді вас зустріне остання любов - стережіться, бо як каже Мілорад Павич:
"Кожна велика любов - свого роду покарання"
Зумієте вберегти себе, зумієте повернутися назад з цієї дивної, але захопливої подорожі сторінками книг Павича - що ж честь вам і хвала, значить ви дійсно вмієте читати. -
This is the type of obscure book that one hopes might be a hidden gem. But in this case, the obscure status does not imply hidden gem status. It's one of those books where the only thing interesting about it is the premise--which really comes across as a gimmick more than anything--of telling the story through the Major Arcana cards of the Tarot. Laid out in order, each chapter bears some resemblance to a certain card in the deck.
This is supposed to be a book that can be read chronologically, or out-of-order as your own Tarot readings may inspire you. Of course, the only way it would work to be read this way would be if the book had no plot. And, it doesn't.
Now, I'm not the most plot-driven reader. I'm happy to overlook a so-so plot for good characterization and/or beautiful writing. This book only came close to the second qualification, and I'd refrain from calling the writing "beautiful" so much as "interesting." Still, all the interesting metaphors in the world couldn't save this book that was mired in outdated ideas about men and women and a rather constrained interpretation of the Fool's Journey. Another novel that had me wondering, "What's the point?" -
" - იცი, ჩვენ ყველას ღმერთთან შეთანხმება გვაქვს. იმის ნახევარს, რაც გაგვაჩნია, ვაკეთებთ; დროის, ძალის–ღონის, სილამაზის ნახევარი, ნახევარი ჩვენი საქმეებისა და მოგზაურობისა ჩვენს განკარგულებაში რჩება, მეორე ნახევარი კი ღმერთის წილია. ასეა სიყვარულშიც, ჩვენი სიყვარულის ნახევარი ჩვენვე გვეკუთვნის, მეორე ნახევარი ღმერთთან მიდის და იქ რჩება, უკეთეს ადგილას, და გრძელდება უკვე სამარადისოდ, იმის მიუხედავად, თუ რა მოუვა ჩვენი სიყვარულის ნახევარს აქ, ადამიანებს შორის. იფიქრე ამაზე, როგორც რაღაც ლამაზსა და სასიხარულოზე! "
ამ წიგნში პავიჩმა, ოპუიჩების, ტენეცკებისა და კალიპეროვიჩების ოჯახთა ისტორიის მო���ოლით, ენის ქვეშ დამალულ საიდუმლოებებსა და გულისქვეშ მყოფ შიმშილისებურ ტკივილებს, ფარდა ახადა. დაგვნახა თუ რა არის სიცოცხლის ფასი და რა ფასად ყიდიან მას ადამიანები. ასევე ნაწარმოებს თან აქვს დართული, ტაროს კარტით მკითხაობის ინსტრუქცია, რაც მართლაც რომ მაგიურად ავსებს რომანის თავების სიუჟეტს და უფრო მეტად სასიამოვნო საკითხავს ხდის მას. შესაძლოა პავიჩი არაა ის რასაც ეძებთ, თუმცა იმედს იშვიათად თუ გაგიცრუებთ, რადგან ჩემი აზრით, მან იცის თუ როგორ უნდა დაწეროს მისთვის, ვინც კითხულობს. -
Tarot kartlarım olduğundan, falsız da qalma söhbətinə qoşulub arada mən də nəsə "görməyə" çalışıram. O cəhətdən kartlar tanış idi və azdan çoxdan mənasından xəbərdar idim. Müəllif dəsti xəttinə sadiqdir, sanki 5-6 nəfər eyni yoldan labirinte girir, sonda da görüşür.
Süjet.. tak sebe.. Məncə, kitabı oxuyandan sonra 2-3 saat həzm də eləmək lazımdır.
Sonda qeyd edim ki, açıq səhnələr elə məharətlə üstüörütülü təsvir edilmişdi ki, oxuyub başıvı aşağı salıb qızarmaq da olardı. Çox ədəb ərkanlı yazılıb, eşq olsun! -
The language of this book is magical and transforms the environment around me as I know it to one of far distant beauty where all of my senses are acute and aware of the changing winds of this novel. I love Pavic's experimentation with novel structure and I love the words that bring this experimentation to a world of it's own. This novel is difficult at first but it all starts to come together around the second of the seven keys. Pavic is a beautiful man indeed.
-
Las tres estrellas son en la escala Pavic, por supuesto. No es malo en absoluto, pero dentro de lo que he leído de él, es quizás el que menos me ha atrapado. No obstante, tiene perlas por todos lados. Creo que estoy acostumbrado a que sus historias me enganchen y me tengan leyendo con una sonrisa. En esta ocasión las sonrisas fueron intermitentes, pero las hubo. Es grande, Pavic. Siempre es un placer leerlo.
-
Es un libro un tanto complicado, y no me refiero a que no le haya entendido a la historia, sino que la estructura en sí ofrece muchas posibilidades que no sé si la historia misma amerite. No obstante, me gustó mucho, y definitivamente lo recomiendo para los lectores que YA conocen a Pavic. Si éste es su primer acercamiento, mejor intenten con otro libro.
