Η απεργία των ψηφοφόρων by Octave Mirbeau

Η απεργία των ψηφοφόρων Reviews

• 
  Ian D

  Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος που ζητιανεύει τις ψήφους είναι από το γεγονός αυτό και μόνο ένας άνθρωπος ανέντιμος, διότι, σε αντάλλαγμα της εξουσίας και του πλούτου που απέκτησε χάρη σ’ εσένα, σου υπόσχεται ένα σωρό θαυμάσια πράγματα, τα οποία δεν θα σ’ τα δώσει, και δεν είναι άλλωστε μέσα στις δυνατότητές του να σ’ τα δώσει. Ο άνδρας που εξυψώνεις δεν εκπροσωπεί ούτε την εξαθλίωσή σου ούτε τις επιδιώξεις σου ούτε τίποτα. Εκπροσωπεί μόνο τα δικά του πάθη και τα δικά του συμφέροντα, τα οποία είναι αντίθετα από τα δικά σου.
  
  Χωρίς απαραιτήτως να συμφωνώ με τις απόψεις του Mirbeau, δεν μπορεί παρά να με προβληματίσει η διαχρονικότητα των λόγων του, ειδικά στη χώρα μας.
• 
  Sofia Silverchild

  Ο Μιρμπώ, ως γνήσιος αναρχικός, απορεί με την προθυμία των ψηφοφόρων να διαλέξουν τον δυνάστη τους. Καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να οδηγηθεί σ' αυτήν την άποψη κι ίσως στη Γαλλία του ύστερου 19ου αιώνα να μην υπήρχε πράγματι κάποια καλή επιλογή για να ψηφίσεις. Αλλά ως γνήσιο ζώο πολιτικό δεν πιστεύω ότι οι ψηφοφόροι πρέπει γενικά να απεργούν.
• 
  Nicolas

  Brûlot succinct et sans concessions en faveur de l’abstention. Édité pour la première fois en 1888, sans nul doute impubliable à l’heure actuelle.
  
  Octave Mirbeau y dresse un portrait corrosif et très actuel du bougisme électoral, où l’inaction démocratique se trouve colmatée par l’éternel retour du rappel à l’urne – le suspens du suffrage mobilisant un troupeau particulièrement nigaud : « Les moutons vont à l’abattoir, ils ne se disent rien, eux, et ils n’espèrent rien. Mais, du moins, ils ne votent pas pour le boucher qui les tuera, et pour le bourgeois qui les mangera. Plus bête que les bêtes, plus moutonnier que les moutons, l’électeur nomme son boucher et choisit son bourgeois. Il a fait des révolutions pour conquérir ce droit (p. 13). »
  
  Mirbeau rappelle au quidam l’inanité propre au vote et se pose en éveilleur de consciences et initiateur aux délices de l’abstention, cette arme redoutable pourtant si peu usitée par un corps électoral grégaire. Ne plus voter, se désengager. À la fatalité mécaniste de la transhumance cyclique vers les urnes, s’oppose la volonté de libérer l’individu de l’intériorisation de la domination, du dressage « citoyen ». La parole ne peut être donnée à qui la refuse – anachronique plaidoyer pour l’ataraxie politique ; le détachement des taiseux.
• 
  ΠανωςΚ

  more
  http://trollingstone.gr/?q=node/1642
• 
  Ant

  Στον απόηχο του καθιερωμένου εκλογικού πανηγυριού, ενός, δηλαδή, βαθύτατα απολιτίκ, ιδεολογικά συγχυσμένου, ηθικά αναξιοπρεπούς και ακραία καπιταλιστικού ψηφοθηρικού κυνηγιού θέσεως στην μεταπολιτευτική Ελλάδα της συνεχούς κρίσης, με συνήθη αποτελέσματα ντροπής, τα δύο ευσύνοπτα δοκιμιακού χαρακτήρα χρονικά του Οκτάβ Μιρμπώ, γραμμένα στα τέλη του 19ου αιώνα, μοιάζουν παραδόξως επίκαιρα.
  
  Ενώ δεν συμφωνώ με αρκετες απο τις υπερβολικά ριζοσπαστικές θέσεις του συγγραφέα και την προτροπή της γενικευμένης εκλογικής αποχής των ψηφοφόρων, ο Μιρμπώ μάς καλεί, αν όχι να προσχωρήσουμε πλήρως στις αναρχικές του θέσεις και στην πρόσληψη της εκλογικής διαδικασίας ως μιας άσκοπης και δομικά ανέντιμης ανταλλαγής προνομίων, τουλάχιστον να στοχαστούμε κριτικά και φιλοσοφικά (κυρίως μέσω της φιλοσοφίας του Σοπενχάουερ) για τον, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, φθαρμένο και οικτρά διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό, ο οποίος και αποτυγχάνει, κάθε φορά, να εξαργυρώσει την υποσχόμενη ισότητα και τα υψηλά αξιακά αγαθά που υποτίθεται πως πρεσβεύει και υπερασπίζεται.
  
  Ο Μιρμπώ, ακροθιγώς αλλά ευστόχως, αγγίζει πολλά θέματα, όπως για παράδειγμα τον μοιραίο ρόλο της μιντιακής επιρροής στην πολιτική συνείδηση (τότε βεβαια η αλώς της επιρροής αφορούσε κατά κύριο λόγο τις στρατευμένες εφημερίδες των πατρόνων, σήμερα η μιντιακή επίδραση είναι πολύ πιο εκτεταμένη, συντονισμένη και κεφαλαιοκρατικά απηνής) καθώς και την ευάλλωτη ψυχοσύνθεση του άβουλου ψηφοφόρου τον οποίο σκιαγραφεί ως δουλικά ματαιόδοξο, απελπισμένο να λατρεύει τη λάμψη κενών ειδώλων, έρμαιο της ναρκισσιστικής δομής που εμποτίζει όλο το νεωτερικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
  
  Ο ψηφοφόρος, συγκεκριμένα, είναι για τον Μιρμπώ ένας γραφικός ιδιώτης, ένας "αμετακλήτως αποβλακωμένος" που, παρόλο που συμμετέχει στα κοινά, δεν απολύει την αφέλεια ενός μπαλζακικού αντιήρωα (αναφέρει μάλιστα τον Μπαλζάκ ήδη στην αρχή του κειμένου του, παραπέμποντας με άμεσο τρόπο σε όλες τις διαχρονικά γραφικές φιγούρες που έχει σατυρίσει η κριτικά εύστοχη πένα του Μπαλζάκ), ένας κακομοίρης μικροαστός με την έννοια που εμπεριέχει η λέξη ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, αυτού του ατόμου, δηλαδή, που ανήκοντας στη θολή τάξη των μικροϊδιοκτητών ή ενός υποτίθεται ανθρωπιστικά ευνοούμενου προλεταριάτου (εις βάρος φυσικά του υποπρολεταριάτου και μεσω της αποικιοκρατικής φτωχοποίησης που επιφέρει καθολικά η δυτική πολιτική σε όλη την νεώτερη ιστορική περίοδο και εξής) διαπράττει ξανά και ξανά τις νωθρές πράξεις των περιχαρακωμένων του δικαιωμάτων, νομιμοποιώντας εντέλει όλες αυτές τις ολιγαρχικές πολιτικές, του οικονομικά ανάλγητου, παγκοσμιοποιημένου και απρόσωπου Μόλωχ που δρα κατ'εξακολούθηση εις βάρος του.
• 
  Vaios

  απαρχαιομένο
• 
  Malamas

  Ωραίος ο Μιρμπώ. Σαρκαστικός.
  
  "Είμαι ψηφοφόρος, όλα για μένα γίνονται.
  
  Είμαι το θεμέλιο της σύγχρονης κοινωνίας"