| Title | : | Les Choses |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 2266131079 |
| ISBN-10 | : | 9782266131070 |
| Language | : | French |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 157 |
| Publication | : | First published January 1, 1965 |
| Awards | : | Prix Renaudot (1965) |
Les Choses Reviews
-
Things surround us.
In this respect their first sallies outside the student world, their first forays into the universe of high-class shops which was soon to become their Promised Land, were particularly revealing. Their still-wavering taste, their over-hesitant meticulousness, their lack of experience, their rather blinkered respect for what they believed to be the standards of true good taste, brought them some jarring moments, some humiliations.
We live among things. We crave to possess things. We get things. We wish for elegant things. We want the best things. We cry for more. Things begin to influence us. Things change us. Things steal our souls. Things turn us into vulgar bourgeois.From one station to another – antique dealer, bookshops, record shops, restaurant menus, travel agencies, shirt-makers, tailors, cheese-shops, bootmakers, confectioners, delicatessens, stationers – their paths through Paris constituted their real universe: in them lay their ambitions and hopes. That was where real life was, the life they wanted to know, that they wanted to lead: was it not for these salmon, for these carpets, for these crystal glasses that, twenty-five years before, a shopgirl and a ladies’ hairdresser had brought the two of them into this world?
And only escaping the captivity of things one manages to be free…
“What a lot of things there are a man can do without.” Socrates. -
Uzun zamandır bu kadar güzel, bu kadar uyandırıcı; kendine getirici bir kitap okumamıştım.
Gerçekliğin sahte yüzeyine bir an olsun dokunduğumu hissettirdi bana.
Her bir satırını, her bir cümlesini özümseye özümseye okudum.
Sanki milyonlarca kitabın polenlerinden özümsenmiş incecik; 105 sayfalık bir baldı ellerimdeki. -
“Leur vie était comme une trop longue habitude, comme un ennui presque serein: une vie sans rien.”
The things we have, the things we say, the things we read, the things we see, the things we hear, the things we lack, the things we desire, the things we throw away, the things we keep…
Things are markers of identity, more than anything. When Neil MacGregor set out to describe
A History of the World in 100 Objects he faced the entirety of humanity in the seemingly endless object collection of the British Museum. Each thing - each object - tells a story, describes a feeling, expresses a wish, a skill, a past and a future.
George Perec embraced that knowledge but chose a different path than the museum director - he created a text around the objects of an average French couple in the 1960s, zooming in to get a close-up where the museum director zoomed out to see the whole of world history.
And still, despite the narrow perspective, Perec wrote a universal story, linking specific items of a certain era with our timeless wishes and fears, our shifting identities and priorities. Things in time. We can locate the historical and geographical setting of the story by analysing the things that have an appearance: the sofa, the gramophone, the clothes, the books, the kitchenware - together they signify an individual, yet typical home.
The space we inhabit is home to our things, and prosperity or poverty shine through the crowded rooms we fill with our symbolical identity markers.
When we are young, we share things in groups. The things we talk about belong to a loosely knit community of still undefined lives, rushing towards future things. When we move on, and take stable jobs, move abroad, make acquisitions that transfer us to a different social environment, we change the people with whom we mingle as well. People and things must match.
When we travel, we bring things back to remind us of the trip, of the experience we had, of the people we met. In a new environment, things indicate what to expect, tell us the story of the place and its people. Some things are objectively valuable, and others have merely private meaning, fulfil their function only in the owner’s attachment to it.
This is the story of a couple. The reader follows their path from early adulthood to the phase when they settle definitely with well-paid jobs, about to embrace a life defined by ownership.
I found it rather strange to read a story completely without dialogue, just describing the different stages the two protagonists go through in their development towards middle class adulthood. They act as one, their decisions, thoughts, purchases - everything is done in common. After immersing myself in Henry Green’s world, which defines humanity almost entirely through the words we speak, I was intrigued to discover another way of describing everyday human life. By choosing things for their shared space, couples define themselves as a unity, rather than as individuals. Whoever has tried to buy a carpet for the living room or a lamp for the kitchen knows how much compromise and goodwill goes into the process of decision-making. Once the money is spent, both partners are usually willing to defend the carpet or lamp with all their verbal power. Things symbolise family community, and shared space.
Literature quite often (for good reasons) focuses on the dramatic changes in a single person’s story. Tension builds towards some kind of climax, after which the plot is wrapped up. Perec sees the world differently. Each step in life leads to new desire, and each environment contains its own things. The transitions are fluid, and there is only gradual change, often triggered by slowly growing boredom rather than drama. There is no big conflict or show-off needed to describe the essence of humanity. To go back to the 100 objects that tell the history of the world: a broken pot gives us just as interesting clues about life in the past as a masterpiece painting.
Among the things in my library, this was a quiet, yet lovable pleasure. Another thing to keep among my favourite possessions - books! -
از اون دسته آثاریه که خوندنش به یک مقدار بردباری احتیاج داره، چون تقریباً هیچ اتفاقی در کتاب نمیافته و ��قط توصیفاتی پشت سر هم ردیف میشه. ولی همین توصیفات در به تصویر کشیدن روحیات قشر خاصی از نسل جوان واقعاً در حد شاهکاره. جالبه که توصیفاتی که یک نویسندهی فرانسوی در دههی 1960 از مفاهیم «مصرفگرایی» و «تازهبهدورانرسیدگی» ارائه میده چطور امروز برای خوانندهی ایرانی میتونه جذاب باشه
چند تکه از کتاب رو که میتونه هم در پی بردن به سبک نگارش نویسنده و نثر مترجم به کار بیاد و هم موضوع رو تا حدی روشن میکنه، اینجا میارم
نتایجی که به دست آوردند باارزش بود. در پرتو گرمی آغاز کار، راه خود را دنبال کردند. از اینجا و آنجا، در رشتههای جامعهشناسی، روانشناسی و آمار خوشه چیدند؛ اصطلاحات و نشانههای ویژهی آنها و فوت و فنهایی را که سودمند بود درست آموختند. از جملهی این فوت و فنها شیوهی خاصی بود که سیلوی در گذاشتن و برداشتن عینکش به کار میبرد، یا طرز مخصوص یادداشت برداشتن، ورق زدن یک گزارش، سخن گفتن و در گفتوگوی با کارفرمایان به لحنی که از آن چندان بوی بازجویی شنیده نشود تکیهکلامهایی چون «...این طور نیست؟...»، «به نظر من شاید...»، «... تا حدودی...»، «پرسشی است که میکنم...» را گنجاندن، در فرصت مقتضی از رایت میلز، ویلیام وایت، یا از این هم بهتر، از لازار سفلد، کانتریل یا هربرت هایمان، که از آثارشان سه صفحه هم نخوانده بودند، به طریقهای خاص شاهد آوردن
افسوس که جز یک عشق و سودا در دل نداشتند و آن سودای بهتر زیستن بود که آنها را از توش و توان میانداخت. در روزگار دانشجویی، چشمانداز دانشنامهای حقیر، شغلی در نوژان ـ سور ـ سن، شاتو ـ تیری، یا اتامپ و مزدی ناچیز، چنان بیمناکشان کرد که هنوز درست با هم آشنا نشده ـ در آن زمان ژروم بیستویک و سیلوی نوزده سال داشت ـ میتوان گفت بیآنکه حاجتی به شور و توافق داشته باشند، از تحصیلاتی، که هرگز به حقیقت سر نگرفته بودند، دست کشیدند. عطش دانستن در آنها نبود، بیآنکه از خود پنهان دارند که راه خطا میپویند و دیر یا زود پشیمان خواهند شد با حقارت بهمراتب بیشتری این نیاز را حس میکردند که اتاقی یک کم فراختر، آب لولهکشی، دوش، خوراک رنگارنگتر یا همان پرمایهتر از خوراکهای رستورانهای دانشگاهی، احیاناً یک ماشین، صفحههایی چند، تعطیلات سالیانه و چند دست لباس داشته باشند -
Perec’ten okuduğum ilk kitap. Kısa bir roman. “Şeyler” sadece eşya veya cansız cisimleri anlatmıyor, hatta daha çok canlı duyguları, düşünceleri, kaçışları, umut ve umutsuzlukları, beklentileri, hayal kırıklıklarını, kısaca “herşey”i anlatıyor. Kitabın alt başlığında yazdığı gibi 60’lı yılların bir hikayesi anlatılmış olsa da bu hikaye insanın olduğu her mekan ve zamanda, 70’lerde, 90’larda, 2000’lerde hatta 60’ların öncelerinde de geçerli bir hikaye.
Yazarın keskin gözlem gücü, tanımlamalarındaki gerçeklik ve canlılık, kıvrak kalemi beni çok etkiledi. “Gülerken ısırmak” diye bir deyim vardır ya, Georges Perec tam da bunu yapıyor. Yükselirken alçalıyorsunuz, kabarırken sönüyorsunuz, ısınırken üşüyorsunuz, ya da tam tersi. Sanırım okuyucuların büyük bir kısmı Jerome-Sylvie çifti ile bir veya daha çok sayfada kendilerinden bazı “şeyler” görecekler. Bu çiftin yaşam düşlerinden kendi payıma epeyce “şeyler” buldum.
Sıraya Perec’in diğer kitapları girdi bile. Öneririm. -
مردی که خواب است برای من یکی از عجیبترین و محبوبترین فیلمهای تاریخ سینماست. یک ویرانی مطلق و ترکیب حیرتانگیزی از سینما و ادبیات. کاری که فرانسوی در دهه شصت و هفتاد بسیار برایش سعی کردند و فیلمهای درخشانی مثل سال گذشته در مارین باد و فیلم بالا را ساختند. فیلمی با ضمیر دوم شخص. بعد از حیرتزدگی پایان فیلم اولین سوال این بود که کدام دیوانهی نابغهای همچین دنیایی را ساخته؟ فیلم بر اساس رمانی بود از ژرژ پرک
دو نمایشنامه از او کافی بود تا بدانم همواره در یادم ماندگار خواهد شد. نمایشنامهی اضافه حقوق که حمله و تهاجم به دستورات و مبانی تیاتر است. یک روایت از درخواستهای احمقانهی اداری با شخصیتهایی به شرح زیر: احتمالات فرضیه مثبت و منفی انتخاب و نتیجه. و البته نمایش سیب زمینی که درخشان حضور و حالات انسان مدرن را مرور میکند. انسانی محبوس و نامیده شده به دیوانه که برای فرار از با خود بودن کوهی از سیبزمینیها را پوست میکند
و چیزها. چیزها شرح یک زوج جوان است در جهانی که خیالهایش هم مادی شدهاند. زوجی پر از آرزو و اوهام. پرک نشان میدهد چگونه انسان فاقد رویاهای درست معاصر در منجلاب آرزویهای دروغین گرفتار شده که حاصلش توجه و علاقهی ترسناک به چیزهاست. چیزهایی که غیرقابل دستیابی هستند زیرا حتی اگر به آنها برسیم هم عوض و به چیز دیگری مبدل میشوند. پرک زوج خود را آدمهایی ساده و بدون خصوصیات خاصی روایت میکند تا یادمان باشد همهی ما همین دو نفریم. به نقل از یک نقد: داستانی از الینه شدن انسان در چیزها -
This seems to be the debut of Perec (1936-1982), and it was an instant hit. It takes a while before you're into the story, but then it turns out to be the story of a pair of students, Jerome and Sylvie, that dream of a rich life, - rich in the material sense of the word: to have beautiful, valuable things. Perec describes nicely how their dream remains unfulfilled and how they are slowly digested by frustration; only in the end there's a slight positive evolution (but that remains rather vague). The story struck me by the precise description of the consumerism mentality: "the things" dominate the story to the extent that there is not even a single dialogue in it, Jerome and Sylvie exist only in collecting things. In some way this story strongly reminded me of "L'education sentimentale" by Flaubert, another story about a failed life.
-
Overwhelming sorrow.
Here is the story of a young couple searching for adventure and novelty, growing materialistic and bored and sated.
A perfunctory overview can hardly give an account on the silent melancholy howling in those pages.
Linked Soundtrack :
Electric Flesh - Jean-Michel Jarre.
---------------------
Une tristesse qui prend à la gorge.
Le récit de vie d'un jeune couple en quête d'aventure qui lentement va s'enferrer dans les possessions matérielles et l'assurance du confort et de l'ennui (la sécurité de l'emploi en somme...).
Un résumé de quelques lignes peut difficilement rendre compte de la mélancolie qui exsude de ces pages...
Musique jumelée :
Pleasure Principle - Jean-Michel Jarre -
Essere è avere
Parigi, anni ’60.
Jérome e Sylvie, poco più che ventenni, vivono in un piccolo e disordinato appartamento e per campare si dichiarano psicosociologi in realtà si occupano di sondaggi.
I due viaggiano s’un comune binario che li ossessiona: il desiderio (irrazionale) di una ricchezza improvvisa, caduta dal cielo.
Possedere cose è il pensiero fisso che li tormenta ma non li sprona ad andare oltre l’immaginazione, il sogno ad occhi aperti.
Le giornate si trascinano e si consolida una routine che li vede arenarsi in un lavoro consono più a due universitari che ad una coppia intenzionata a raggiungere un obiettivo materiale.
I mesi diventano anni e si arenano nell’inadeguatezza; come intestarditi a voler indossare sempre lo stesso vestito mentre la taglia non è più la stessa.
Le loro frustrazioni si rifugiano e si condividono nel gruppo di amici con cui si passano serate al cinema, cene in stanze fumose e con i quali ci si annebbia e anestetizza nell’alcool.
Sono anni della guerra franco- algerina; anni in cui cominciano movimenti politico- sociali importanti.
Jérome e Sylvie partecipano ai cortei, gridano slogan ma le loro voci sono più un uniformarsi alla massa che un vero sentire:
” Milioni di uomini si sono battuti, e si stanno ancora battendo, per il pane. Jérome e Sylvie non credevano certo che si potesse lottare per i divani Chesterfield. Eppure sarebbe stata proprio questa la parola d’ordine che li avrebbe più facilmente mobilitati. Nulla li riguardava -così pensavano -nei programmi, nei piani: s’infischiavano delle pensioni anticipate, delle vacanze più lunghe, dei pasti di mezzogiorno gratuiti, delle settimane di trenta ore. Volevano la sovrabbondanza (…)”
La verità è che la ricchezza si calcifica al centro di ogni cosa tanto d'amarla più che la loro vita stessa.
Non un pamphlet anticapitalista ma un fermo immagine s’una generazione che si ritrova immersa in quell’improvvisa abbondanza che appare sempre più accessibile:
basterebbe allungare una mano.
Non un romanzo in senso stretto ma quasi una cronaca sociologica romanzata.
Cose, cose, cose, cose, cose…e tanto, tanto vuoto.
” Così fantasticavano, i felici imbecilli: eredità, lotterie, vincite alle corse. La banca di Montecarlo saltava in aria; in un vagone deserto, una sacca dimenticata nella reticella: risme di bigliettoni; in una dozzina di ostriche, una collana di perle. Oppure un paio di poltrone Boulle da un contadino analfabeta del Poitou.
Grandi slanci li esaltavano. Talvolta per ore intere, per giorni e giorni, una voglia frenetica di esser ricchi, subito, immensamente, per sempre, si impadroniva di loro e non li abbandonava più. Era un desiderio folle, morboso, opprimente, che sembrava governare i loro minimi gesti. La fortuna diventava il loro oppio. Se ne inebriavano. Si abbandonavano senza ritegno ai deliri dell’immaginazione. Dovunque andassero, ormai badavano solo al denaro. Avevano incubi di milioni, di gioielli.” -
Perhaps the most depressing, cynical and accurate book on the middle class.
-
Rzeczy to opowieść o straconym pokoleniu, odciętym od tradycji, pozbawionym kapitału kulturowego a zwłaszcza ekonomicznego, żyjąca życiem na niby. Brzmi znajomo?
Rzeczy to opowieść o machinie kapitalizmu, która wciąga młodych ludzi w swoje tryby, pozbawia ich pewnych punktów odniesienia Nieustannie dostarcza impulsów podsycających pragnienie posiadania. Relatable
„Nieprzyjaciel był niewidzialny. A raczej był w nich samych, przeżerał ich, zatruł, spustoszył. Dali się nabić w butelkę. Bezwolne ludziki, refleksy świata, który kpił z nich sobie. Zapadnięci po szyję w cieście, z którego dostaną im się tylko okruchy” -
Mutluluk amaç değil araç !
Perec, bu kitabı tüketim toplumunu eleştirmek için yazmadığını söylese de, bence yerden yere vuruyor. Kendimden ve günümüz insanından çok şey buldum.
Her şeyi bırakıp, kapitalizm çarkından çıkıp taşrada kendi halinde yaşama hayallerinizi de yerle yeksan edecektir kitap. Ekşi'de beğendiğim bir yorum:
https://eksisozluk.com/entry/9895219 -
"... yaşamları salt bu güzel zamanların bitmez toplamı olacakmış, her zaman mutlu olacaklarmış gibi gelirdi onlara, çünkü mutluluğa hazır olmayı biliyorlardı, çünkü mutluluk içlerindeydi."
"Gerçek gidişler uzun zaman önceden hazırlanır. Bu öyle olmamıştı. Daha çok bir kaçışı andırıyordu." -
kitabın bir yerlerinde, farkına bile varmadan, karakterlerle özdeşim kurmamak imkansız. aşağı yukarı 2 ay öncesinde kendime verdiğim ültimatomda "daha az sahip ol" da demişken "şeyler"i okumak hoş bir tesadüf oldu. var olmanın yolunun sahip olunan şeylerden geçtiği tüketim zamanlarını ve bu zamanları yaşayan tatminsiz insanları anlatan incelikli bir novella. önümüze sunulan seçenekler öyle çeşitli ve albenili ki aynı jerome ve sylvie gibi bir kararsızlık denizinde yüzüyoruz. ve yine aynı onlar gibi az çalışıp çok kazanma, güzel şeylere sahip olma peşindeyiz. şeyler, farkındalık yaratma adına keşke daha önce okusaydım dediğim kitaplardan.
-
Sorprendente y magnífica la propuesta de Perec.
Me ha gustado la forma de platearlo, muchos sustantivos y adjetivos que al comienzo del libro no sabes a donde te llevan. Hacia mitad de la novela comienzas a entender lo que antes intuías un poco.
Me ha gustado también la sencilla forma de llevarte a su terreno y a sus reflexiones, buena parte de las cuales casi todos nos hemos hecho en algún momento, resumo un poco: ¿a que le doy prioridad, a mi tiempo libre, o a un gran puesto de trabajo y buenos ingresos?¿dónde pongo el límite en ese contrato?¿como afectan mis aspiraciones a quienes me rodean? Filosofía fina novelada.
A pesar de haber leído antes a Perec, desconocía que era sociólogo titulado. Esa formación previa, creo que saca lo mejor de él en sus obras, ese conocimiento de la persona, aquí en Las cosas, desde luego, con esas dudas existenciales que le surgen a una pareja joven y que se va metiendo en la madurez, pero también el perfecto conocimiento de la persona se ve en otras obras suyas, La vida instrucciones de uso, etc.
Breve, bueno, sacrifica los detalles de la relación de pareja de los protas en pro de no desviar la atención del lector y las preguntas que te lanza.
Por gustarme, hasta el título va perfecto con ese materialismo que el autor ya cuestiona desde el minuto 1 del libro. -
Kitap 3 sayfa betimleme ile başladı ve ben betimleme okumakta çok zorlandığım için aramızdaki ilişki soğuk başladı.
Sonrasında sevdim kitabı. Anlatımı öyle coşkulu, insanı sarsan bi anlatım değil ama sorguladığı mesele bi güzel sarsıyor onun yerine. İnsanı birazcık kendinden utandırıyor. Bi de iç sıkıntısına iç sıkıntısı ekliyor.
Tam da ''Ay atansam mı atanmasam mı?'' diye düşünüp, çevremdeki herkesin '' Atan yoksa seni vururum. Deli misin atan. Atan!! Devlet gibisi yok!! ATANNNNN!!'' gibi çılgınca ısrarlarıyla savaşırken, içimde çalışma hayatına tahammül edemeyen taraftaki teraziye bi tık ağırlık ekledi.
N'apıcaz biz bu hayatla ya hu? -
kamünün yazdığı romana godard film çəkib elə bil
-
“Las cosas” es la primera novela de Georges Perec, y tal vez la mejor manera de introducirse en su literatura, ya que a pesar de ser la menos experimental de sus obras, pueden percibirse algunos de los elementos y procedimientos que utilizará posteriormente en su novela más reconocida: “La vida, instrucciones de uso”.
Las primeras ocho o diez páginas de este libro consisten en una especie de inventario de objetos, conductas, sensaciones y colores minuciosamente descritos en tiempo condicional (HABRÍA una mesa de roble, el sol del atardecer INUNDARÍA las habitaciones, LEERÍAN en un sillón mullido, etc.), lo que crea la sensación de deseo e imposibilidad. Los dueños de esos deseos son Sylvie y Jérôme, una joven pareja parisina que sueña con una vida de lujos y riquezas. Sus aspiraciones, su ideal de realización y sus esperanzas están depositadas exclusivamente en lo material. Ya es casi un lugar común calificar a esta novela como una radiografía escrupulosa de los anhelos de la clase media en la sociedad de consumo, y sin duda lo es, pero sorprende su vigencia casi 50 años después de haber sido escrita y además presagia el sinsentido y el nihilismo que se apoderó de las vidas de las clases acomodadas en las sociedades occidentales durante las últimas décadas del siglo XX y las primeras del siglo XXI.
Sylvie y Jérôme tienen empleos precarios y temporales en la industria de la publicidad que empezaba, por ese entonces, a ser el motor del deseo y de la sociedad de consumo. Esa precariedad laboral y la negativa a comprometerse en empleos fijos de jornada completa es lo que paradójicamente obtura la posibilidad de realizar sus deseos. La dicotomía sigue siendo válida: libertad o riqueza, sin la riqueza esos deseos artificiales devienen en frustración, pero para obtener riqueza es necesario resignar libertad, en cuyo caso no se dispone de tiempo para disfrutar esa riqueza, el planteo es tan simple y básico como eso. La joven pareja vive en un departamento muy chico, en donde los objetos se acumulan y tornan asfixiante el ambiente; pasa su tiempo libre visitando zonas comerciales de artículos de lujo, leyendo periódicos progresistas, yendo al cine y juntándose a cenar con un grupo de amigos que vive como ellos. No hay sexo, no hay proyectos de hijos, no hay relaciones familiares, todo gira en torno a las ambiciones materiales, a esos deseos artificiales, todo se ordena en relación a las cosas.
En la segunda parte del libro el grupo de amigos del matrimonio empiezan a resignar esa libertad a cambio de la comodidad material que le ofrece un empleo fijo, de a poco se van quedando solos y entonces deciden mudarse a Túnez, en donde Sylvie consigue un trabajo universitario que les permite sobrevivir dignamente. Deciden alejarse de todo aquello que motiva deseos espurios y vivir una vida retirada de los grandes centros urbanos, creen que eso curará sus frustraciones. Pero ahí tampoco encuentran su camino, sus proyectos se diluyen de a poco, lejos de París, todo se vuelve borroso e irreal, entonces deciden volver a Francia, conseguir un empleo fijo como sus amigos y resignarse a una vida gris y monótona pero más cómoda desde lo material. El final del libro está narrado en tiempo futuro como contraste del potencial del comienzo.
Casi toda la novela consiste en la enumeración de objetos y situaciones, lo que le otorga un tono distante y casi frío, a priori parece un texto destinado a aburrir, sin embargo Perec logra, con oficio y talento literario, cierto magnetismo seductor y es casi imposible para el lector despegarse del libro.
“Las cosas” es una novelita hermosa, que alcanza por momentos registros poéticos admirables que resisten muy bien la traducción al español. Confirma, además, el viejo axioma literario que dice que para hacer buena literatura no hacen falta argumentos sorprendentes o personajes singulares, en este sentido es una lección de estilo y de procedimientos literarios. Es el mejor libro para introducirse en Perec, pero puede ser, por momentos, un espejo cruelmente realista y vigente de nuestras propias vidas. -
Perec aurait dû intituler son livre Les Mots, quitte à en voler la primeur à Sartre. Les choses de ce livre sont des objets rêvés, jamais possédés, toujours espérés. De simples mots, donc, qui permettent d'imaginer aisément les lieux, les objets, les oeuvres, les films, la musique, les espaces, les aventures que les personnages rêvent d'avoir et de vivre immédiatement. On déguste ces mots, ses sonorités, avec délice et volupté, se prenant à rêver aussi des textures, des odeurs qui y sont associées. C'est que cette histoire, vieille de plusieurs décennies déjà, résonne d'actualité. On se surprend à se reconnaître dans ce jeune couple qui rêve de richesse, de liberté, de luxe. Si le luxe est inatteignable pour eux, il est clairement offert au lecteur dans un foisonnement d'adjectifs, une énumération de couleurs, de sonorités, d'espaces, et de saveurs. Une lecture satisfaisante, qui se termine avec le même soupir de contentement qui clôt un repas copieux et bien arrosé.
-
Perec oldukça akici bir sekilde, bir hayatin gectigi adimlari ve şeyleri ve bu seyler uzerinde dolasan kara bulutlari anlatiyor. Tercihin ve esyanin ekseninde yollar adimlaniyor. Anlati bir gercek arayisindan bir dunya gercegi olan yasama evriliyor. Ki yasam da uzun soluklu, seylerle devam eden bir olgu.
Kitap böyle böyle kendini cabucak okutuyor ve guzel bir tat birakiyor. -
Thật lâu về sau, một ngày trời mưa bỗng nhớ tới cuốn này.
Trong rất nhiều năm tôi từng mơ về một căn phòng trống, một căn phòng không có đồ đạc gì nên cũng không có vướng bận gì. Tôi sẽ sống trong một căn phòng như vậy và không bao giờ cảm thấy mất mát.
Vậy mà hôm nay dưới cơn mưa mùa hè tôi chợt nghĩ tôi đã khác rồi. Trong cái ngày mưa ảm đạm này tôi muốn sống trong một căn phòng có thật nhiều đồ đạc. Phòng không có cửa sổ hay cửa chính nên suốt ngày phải thắp một ngọn đèn vàng. Dưới ánh sáng tù mù là những quyển sách xếp thành chồng, là một cái cát xét, băng nhạc, quần áo ấm áp, chăn mền, hộp sắt tây, kim chỉ, banh tennis, bi ve, mấy bức tượng nhỏ, hộp nhạc, những đôi giày, túi vải, những tờ giấy viết đầy chữ, những cây bút hết mực, những cây kẹp đã cũ, những chiếc khăn tay thêu dở, những cái chai rỗng, những tấm vé đủ màu… Đó là căn phòng mà nếu ở trong nó người ta biết rằng mình đã có mọi thứ trên đời. Đó là căn phòng của sự vĩnh viễn, không có gì bước vào và không có gì bước ra. Người ta không quét dọn, không giặt giũ, không sắp xếp, nên những món đồ cứ ở yên một chỗ. Đó là căn phòng sẽ nguyên vẹn mãi mãi, dù có hay không có tôi, dù thế gian có tàn lụi hay biến mất. Căn phòng không hư hoại nên nó không thuộc về mặt đất, nó lơ lửng lên trời, nó đi vào không gian vô tận và lang thang vô tận.
Tôi sẽ sống trong một căn phòng như vậy, ngày qua ngày, tôi nhìn ngắm những món đồ. Tôi sẽ sống như vậy trong nhiều ngày, nhiều tháng, nhiều năm. Rồi một buổi chiều nọ tôi muốn quay lại trái đất, tôi không muốn ở trong căn phòng đó nữa. Tôi sẽ ngủ, và khi thức dậy tôi sẽ thấy mình đang đứng giữa cánh đồng. Tôi biết mình đã quay lại, và căn phòng đã ra đi mà không cần có tôi. Căn phòng không thể hư hoại nên nó không thuộc về ai và cũng không thuộc về tôi. Tôi sẽ đứng giữa cánh đồng và bật khóc. Tôi sẽ tưởng mình là chàng thư sinh vừa bước khỏi động tiên, chàng khóc không phải vì đã mất dấu thiên thai mà vì cái thế gian chàng vừa trở lại nào phải cái thế gian chàng đã đêm ngày thương nhớ. Tôi sẽ tưởng mình là Odysseus không thể trở về Ithaca, chàng khóc vì không còn một Ithaca nào nữa. Tôi khóc vì biết mặt đất mà tôi đang đứng không phải là mặt đất mà tôi muốn trở về. Tôi đứng đó khóc như một giấc mơ xưa, khóc tới ốm o gầy mòn, tóc tai bạc trắng. Tôi khóc hết nước mắt cho mọi kỷ niệm chảy theo nước mắt ra ngoài.
Tôi im lặng.
Rồi tôi quên.
Và căn phòng biến mất. -
Viaggio nell’insoddisfazione esistenziale di una giovane coppia nella Francia degli anni Sessanta. Incapaci di rassegnarsi al posto fisso e alla vita borghese, ma allo stesso tempo troppo bisognosi di denaro per rifiutarne in toto i ricatti, i due protagonisti non sono né carne né pesce; non trovano la loro dimensione in un mondo urbano e consumista, ma non riescono ad essere felici in tempi e luoghi diversi. Georges Perec pone una domanda senza voler dare per forza la risposta: nella sua storia non c’è giusto o sbagliato, e i personaggi che dipinge sono frivoli e umani come tutti noi. Non siamo davanti a un trattato di sociologia o a un atto di accusa al consumismo, ma piuttosto a un viaggio psicologico dentro al capitalismo; il suo scopo primario non è la contestazione; Perec cerca di definire una condizione esistenziale le cui circostanze sembrano annidarsi nell’animo della contemporaneità; ma esse forse giacciono nella nostra società da tempo immemorabile.
Opera prima dello scrittore francese, il romanzo è sprovvisto di dialoghi, viene quasi interamente narrato all’imperfetto ed è infarcito dei tradizionali elenchi cari al suo autore. Perec procede per accumulazione, asfissiando il lettore fino al climax del racconto, quando improvvisamente l’atmosfera diventa rarefatta. I capitoli conclusivi sono sospesi su trasognati deserti e città invisibili, che svuotano melanconicamente la narrazione congestionata, rivelando che le idee di Perec si appoggiano sempre su di un degno talento letterario.
L’edizione Einaudi, del 2011, si apre con una corposa e interessante prefazione di Andrea Canobbio, dove si parla della genesi di Le cose e dello stile con cui è scritto – stando allo stesso Perec, l’ispirazione è Gustave Flaubert, di cui cita esplicitamente L’educazione sentimentale. -
Bazı yazarlarda anlam veremediğim bir çekim var. Perec de onlardan biri.
Uyuyan Adam'ı da geçen yıl ekim ayında okumuştum, Metis Yayınları'nın İstiklal Caddesi'ndeki küçük ama tarihi eser gibi olan binasından almış, aynı gün içinde de bitirmiştim. Hatırlıyorum, yağmurlu bir İstanbul günüydü.
Aslında Uyuyan Adam'ı Şeyler'den daha fazla sevdim.
'Parisienne'lik sevdiğim ve içselleştirdiğim bir kavram. Perec tam olarak bunu yaşattı bu romanında.
Tüketim toplumuna yapılan bir eleştiri niteliğinde değil bu kitap,demiş yazar. Ben de öyle düşünmüştüm. Bir çiftin yer edinme çabasını, mutluluk arayışlarını, varoluşsal krizleri kimi zaman tüketim eşyalarına veya 'şeylere' dayandırmalarını anlatıp; uzun bir düşünsel sürece sürüklüyor sizi. Huzurun, tek başına 'sahil kasabasına yerleşelim' veya 'doğada yaşayalım ve çevremizdekilerden arınalım' ile mümkün olamayacağını da ekliyor gerçekçi saptamalarda bulunarak.
'Gerçek gidişler uzun zaman önceden hazırlanır.'
Evet, Perec okuyacaksanız tam olarak böyle bir serüvene hazır olun. 'Ah ne güzel içim açıldı' demeyeceğinizi de unutmayın. -
Es difícil hacer una reseña de este libro, y también de este autor, que de juegos literarios supo como pocos.
Formalmente puedo decir que la novela está dividida en tres partes: en la primera usa el tiempo presente simple para contar como son y como viven Sylvie y Jerome, una pareja bohemia que ha adquirido anhelos refinados con los que sueña; la segunda, una ruptura, en la que usa el tiempo pasado; y la última, que ocurre después de la ruptura, en la que usa el tiempo futuro.
La obra, más que en la acción, se centra en disecar y describir impiadosamente a una generación de los '60, que soñó con dejar atrás la pobreza, pero se resistía a entrar en la maquinaria del sistema laboral formal. Y Perec, como en otras obras, lo hace con un lenguaje cuya riqueza de matices, que le permite esquivar los estereotipos. -
Θα ξεκινήσω λέγοντας ό,τι δεν είναι μυθιστόρημα. Ο Περέκ περιγράφει την καθημερινότητα ενός νεαρού ζευγαριού και του περίγυρου τους με κοινωνιολογική προσέγγιση. Μας παρουσιάζει τις καταβολές τους, το παρόν τους, τις επιθυμίες, τα όνειρα τους. Άνθρωποι που βρίσκουν ευχαρίστηση και αυτοπραγματώνονται μέσα από υλικά αγαθά. Άνθρωποι που αναζητούν την καταξίωση στην ανευφημία του κοινωνικού συνόλου.
Ένας κόσμος εύθραυστος και παροδικός.
Άνθρωποι με διάθεση για μποέμ ζωή παγιδευμένοι στα γρανάζια της επαγγελματικής ανέλιξης, των νόμων του εμπορίου και του μηχανισμού της οικονομίας.
Εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο. Αγκιστρωμένοι στη χίμαιρα της ευημερίας.
Ο άνθρωπος παράγει για να καταναλώνει ή καταναλώνει για παράγει;
Ποιά η αστική αντίληψη της ευημερίας και ποιό ρόλο έχει η αισθητική στην πραγμάτωση αυτής της ευημερίας; -
Perec'ten okuduğum ikinci kitap Şeyler. Geçen yıl da Uyuyan Adam'ı okumuştum. O da ikinci tekil kişi (sen anlatıcı) ağzıyla yazılmış ilginç bir kitaptı. Şeyler de ilginç bir kitap. Örneğin kitapta son söz bölümüne kadar hiç diyalog yok. Jerome ve Sylvie adlı, orta sınıftan gelen, zengin olma hayalleri kuran, "şeylere" veya Tanpınar ve Oğuz Atay'ın tabiriyle "eşyaya" büyük bir tutku duyan, burjuva yaşantısına özenen Parisli bir çiftin hikâyesini okuyoruz. Bu çiftin eşya tutkusu öyle ki, hızlıca para kazanmak, yükselmek ve daha çok eşya almak istiyorlar. Küçük daireleri gerekli gereksiz, türlü eşyayla dolu. Perec, bu çift üzerinden 1960'ların modern Paris yaşantısını, burjuva kesimini ve tüketim çılgınlığını hicvediyor. Hiciv olgusu, kitabın sonundaki Karl Marx'tan yapılan bir alıntıyla da güçleniyor çünkü romanın geçtiği yıllar, 2. Dünya Savaşı sonrasında kapitalizmin güç kazandığı yıllar. Bu yönüyle toplum, sistem ve kapitalizm eleştirisinin de olduğunu söyleyebiliriz. Romanın siyasi boyutu da var: Bir iki cümleyle geçiştirilmiş ancak Fransa için önemli olan Cezayir Başımsızlık Savaşı da var. Savaştan sonra Jerome ve Sylvie, antifaşist bir duruş sergiliyorlar, her şey ve herkes gibi değişim gösteriyorlar. İşleri, kazandıkları para, eşyaları ve arkadaş ortamları değişiyor hatta mekân da değiştirerek Tunus'un Sefakis şehrine gelip burada bir yıl geçiriyorlar. Perec'in eşi de 1961-62 yıllarında gerçekten de Sefakis'te öğretmenlik yaptığı için roman bu yönüyle özyaşamöyküsel bir nitelik taşıyor. Orada zenginlik, para ve eşya hayallerinden vazgeçip dinginleşiyorlar. Daha sonra çiftimiz tekrar Paris'in hengâmesine dönüyor ancak Sefakis'i de özlemeden edemiyorlar. Daha fazlasını isteme (birinci Paris dönemi), elindekiyle yetinme (Sefakis dönemi) ve her şeyden vazgeçme (ikinci Paris dönemi) şeklinde bir değişim/dönüşüm yaşıyorlar. Kısa, ilginç ve düşündürücü bir kitaptı. Farklı bir roman arayışında olanlar için güzel bir yolculuk olabilir bu roman.
-
Obraz ludzi, którzy oczarowani iluzją kapitalizmu, chcieliby za pomocą rzeczy uczynić ze swojej egzystencji dzieło sztuki.
Bohaterowie „żywią nieuzasadnione przekonanie, że przedmioty przekształcą ich los, że za sprawą rzeczy dokona się szczególny proces alchemicznej transformacji: to nie sama rzecz zmieni się w złoto, lecz dzięki oddziaływaniu rzeczy metamorfozie ulegnie sam alchemik”.
Bolesne zderzenie z rzeczywistością, w której brak środków pieniężnych oraz kapitału kulturowego doprowadza jednostkę do stanu permanentnego przygnębienia. -
No więc mam tu pewien problemik, ponieważ wiem, że powinnam się zachwycać, ale się nie zachwycam. No i nie wiem o co chodzi. Czy o to, że nie podzielam dylematów głównych postaci, że bogactwo nie stanowi mojego życiowego celu, że nie kręcą mnie rzeczy i posiadanie jako takie, że moje marzenia i hierarchia wartości są zupełnie inne? Chyba nie, bo przecież nie muszę podzielać pragnień bohater��w, żeby książka mnie wciągnęła i żebym doceniła jej literacką wartość.
No więc jest z nią coś nie tak. Obawiam się, że konstrukcja jest równie nudna, jak Sylvie i Jerome - para rozczarowana swoim życiem, stanem posiadania i czasami, w których przyszło im egzystować. "Rzeczy" mają być powieścią o pokoleniu Francuzów, którzy startują ze swoim dorosłym życiem w latach 60 XX wieku, którym dostał się "trefny los". Temat świetny, wykonanie moim zdaniem mierne.
Historia spisana na raptem 120 stronach nużyła mnie bardzo, ostatnia część dopiero nabrała jakiegoś sensu i znalazłam w niej coś ciekawego. Może ja - czytelnik - miałam być tak znużona lekturą, jak bohaterowie ich życiem. Nie wiem. Nic mi ta książka nie dała. Poza trzema świetnymi cytatami - niestety duże rozczarowanie.
-
Benzersiz ve ilginç bir roman, kısacık ama dopdolu.
***
"Sonuç kadar araç da gerçeğin bir parçasını oluşturur . Gerçek arayışının kendisinin de gerçek olması gerekir; gerçek araştırma, açık kolları sonuçta birleşen, ortaya serilmiş gerçektir (Karl Marx)."
"Ne hınç, ne acı, ne de çekememezlik duyacaklardı. Çünkü olanakları ve arzuları her zaman, her noktada uyuşacaktı. Bu dengeye mutluluk adını verecekler ve özgürlükleriyle, sağduyularıyla, kültürleriyle, ortak yaşamların her ânında onu keşfetmesini, korumasını bileceklerdi."
"Düşman görünmezdi. Ya da asıl onların içlerindeydi, onları çürütmüş, kangrenleştirmiş, mahvetmişti. Âlemin maskarası olmuşlardı. Küçük uysal yaratıklar, onları önemsemeyen bir dünyanın sadık yansımalarıydılar. Kırıntılarından başkasını asla elde edemeyecekleri bir pastanın içine boğazlarına kadar batmışlardı."
"Çok şey vaadeden ve hiçbir şey vermeyen bu dünyada gerilim çok fazlaydı." -
“Bayan Pluie 60larda Paris’te”
Sevgili G’nin güzel kartları ve müthiş hediyelerine tekrar bakınca bugün içim içime sığmadı. Öyle ki Jérôme’u bulsam Sylvie olacağım gibi geldi.
"Bütün gece boyunca yürüyebilir, koşabilir, şarkı söyleyebilirlerdi."
"Ya da bazı geceleri hemen hemen hiç tanımadıkları mahallelerde uzun uzun yürürlerdi."
Ankara’ya döndüm.
Sonra dünyanın en zevkli dahilerinden biri beni bekledi. Onu gördüm bankta. Yanına yerleşiverdim arkasından gelip. Bana saatlerce kızmaya hakkı vardı. Yapmadı. Tam altı ay olmuş. Yine beraber alışveriş yapmayı düşünmüştük. Ben suratsızlıkla mahfetmiştim eğlenceyi. Bu sefer öyle değildi. Mağazadaki şallarla yeni bağlama yöntemleri deneyip, metalden br eteği metal olduğunu öğrenene kadar beğenip turkuaz bir şal aldık. Ama onun bana hediye edeceklerinden habersizdim. Bunca zaman sonra bencilliğim yüzünden eğlenmeyi pek haketmiyordum ama neşeyle ayrıldık oradan.
"Anlatılmaz güçleri, inanılmaz gizleri ellerinde tutuyormuşcasına, tanımadıkları bir coşku duyuyorlardı. el ele tutuşarak koşarlar, kaldırımlarda sek sek oynarlar hep birlikte Cosi Fan Tutte’yi ya da Messe en Si’yi söylerlerdi."
O gün daha da güzelleşerek devam etti. Ne seyredilen filmlerden, ne müzikten, ne aşklarımızdan, ne umutarımızdan bahsettik. Orada olduğumu, tam o ânı hissediyordum. Sadece bunu düşünüyordum. Yine birşey yiyemiyordum ve çok yoruluyordum ama huzurluydum.
"Yaşamları salt bu güzel zamanların bitmez toplamı olacakmış, her zaman mutlu olacaklarmış gibi gelirdi onlara…"
Altı ay sonra aynı yollardan yürüdüm, serindi. Kollarım üşüyordu. Mind Walk da, su şişsesi de, ayakkabılar da, şal da yanımdaydı, vedalaştık. “Bayan Pluie 60larda Paris’te” dedi. Sonra tatlı bir tehditten sonra uğurladı beni. Efsanelere inanmak yasaklanmıştı.
"Bir çeşit sözleşme, satın alınmış bir şey, zavallı kırılgan bir nesne, onları şiddetle, varoluşlarındaki, öykülerindeki en belirsiz, en tehlikeli yana gönderen basit bir soluklanma ânı olup çıkıyordu."
"… Dehaları onaylanacaktı… Bu afyonları olacaktı…"
"Otomobilleri aşağıda bekleyecekti. Eşyaları onları Brüksel’de bekleyecekti. Belçika yolundan gideceklerdi. hiçbir güçlük çıkmadan sınırı geçeceklerdi. Sonra yavaş yavaş acele etmeksizn Lüksenburg’da, Anverst’e, Amsterdam’da…"
…
"Dünya turu yapacaklardı. Sonunda havası hoş bir ülkeye yerleşeceklerdi. İtalyan göllerinin kıyılarında, Dubrovnik’de, Bolear Adaları’nda, Cefalu’da bir yerlerde…."
Sadece bir yanından karaya tutunmuş bu parçada yalnız olmadığımı düşündüm. Kayboluşumu kısa da olsa sessizce erteledim.
"İşlerini bırakmayı, her şeyi bir yana atmayı serüvene gitmeyi düşlüyorlardı. Her şeye yeniden, sıfırdan başlamayı düşlüyorlardı, kopmayı ve vedalaşmayı…"
Onun varlığını çok seviyordum. Neşeyle anlatışını, dikkatle dinleyişini. Ona sevdiklerimden bahsetmek istedim. Passive’den, sonra durmadan özlediğim kalbimin sahibinden, rüyalarımdan… Ama bunları düşünmeyip yine âna odaklandım sonra.
"Anısız belleksiz bir dünya…."
Vedalaştık. İstediği gibi, giderken hiç arkama dönüp bakmadım.
"Çok yumuşak bir trajediye benzeyen dingin bir şey hızı kesilmiş yaşamların bağrna yerleşiyordu."
Tek başıma gidiyordum yine. Telefonumu kapattım. Bulduğum ilk bankta ona hergün yaptığım gibi iki satır daha yazdım.
G’nin hediyesi Georges kitabını karıştırdım:
"Gideceklerdi, her şeyi terkedeceklerdi. Kaçacaklardı. Hiçbir güç tutamayacaktı onları."
"Kusurlarla dolu bir dünyada en kusurlu olan onların yaşamları değildi, buna kolayca kesinlikle inanıyorlardı."
"Elbette bunların yanlış olduğunu, özgürlüklerinin aldatmacadan başka birşey olmadığını biliyorlardı."
"Gerçek gidişler uzun zaman önceden hazırlanır. Bu öyle olmamıştı. Daha çok bir kaçışı anlatıyordu. On beş gün boyunca sağlık raporları, pasaportlar, vizeler, biletler, bagajlar için bürodan büroya koşturdular."
…
"Bir ajansın yönetimini almak için Bordeaux’a gideceklerdi. Gidişe özenle hazırlanacaklardı."
Onun güzel gülümseyen yüzünü görüp sımsıkı sarılmak istedim. Bulacak mıydım tekrar ona sarılmak için ilave bir sebep?
"Tunus’ta fakültedeki eski sınıf arkadaşlarının birkaç tanıdıkları, ayrıca güneş, masmavi akdeniz, bir başka yaşam, gerçekten gidiş, bir başka iş vaadi vardı. başvurmaya karar verdiler. Kabul edildiler."
Banu P. & George P.
