| Title | : | Staring at the Sun: Overcoming the Terror of Death |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0787996688 |
| ISBN-10 | : | 9780787996680 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Hardcover |
| Number of Pages | : | 306 |
| Publication | : | First published January 1, 2008 |
Staring at the Sun: Overcoming the Terror of Death Reviews
-
LADY, THREE WHITE LEOPARDS SAT UNDER A JUNIPER TREE IN THE COOL OF THE DAY
HAVING FED TO SATIETY ON MY LEGS, MY HEART AND MY LIVER
AND THAT WHICH WAS CONTAINED IN THE HOLLOW ROUND OF MY SKULL. AND GOD SAID,
SHALL THESE BONES LIVE? SHALL THESE
BONES LIVE?
T.S. Eliot, Ash Wednesday
Irvin Yalom is right.
We have to stare fixedly at the blazing sun of our mortality - as Merseault did on the beach, in Camus’ The Stranger - for it changes him.
And it can change us.
But ONLY if we daily, and in sometimes excruciating anguish, CLIMB THE WALL OF THAT ACT’S FREE ABSURDITY - to our own Freedom.
A freedom that is incessantly challenged in a bitter world...
You know, when I was seven, I read a fable in Dr. Marius Barbeau’s children’s masterpiece, the Golden Phoenix, about three French knights who must gallop up a mountain made of pure glass, to rescue an imperilled princess. Only one of ‘em makes it.
That story was me - because I saw the struggle of my life at home and in Grade Two math as a sheer, impassable glass mountain. Being mildly autistic, I felt I was being rudely and savagely awakened from my dreams.
Did YOU ever get the feeling that the world was doing that to you?
Well, I’ve got news for you - and for me, still struggling at seventy, and not facing the facts:
The world is RIGHT.
And the way to existential freedom - past all its bullies - is STRAIGHT UP THE MIDDLE.
And Yalom doesn’t seem to be doing that.
Oh, he talks a good story, but is that the point of BEARING THE SUN’S INTENSITY? Perhaps the good that comes from it is found by submitting to its blaze of Truth unremittingly, as did Albert Camus.
The point is not that our comforts become more comforting by bearing the sun, but surely it is that our Truths become less entangled in the world’s convenient Lies!
So how come Mr Yalom never mentions staring at the sun of moral depravity? Because that's an even taller order...
As Camus and Eliot tell us, the pain and anxiety of going straight up the middle in life bear the fruits of Lasting Peace within Ultimate Simplicity.
And of a real, unvarnished Life.
Just as Merseault could now face his death with pure equanimity...
So we can now face our LIFE as it is. -
Staring at the Sun: Overcoming the Terror of Death (2008), Irvin D. Yalom
Over the past quarter century Irvin Yalom has established himself as the world's leading group psychotherapist.
In Staring at the Sun, Yalom explores how the knowledge of our own mortality affects the unconscious mind of every human being.
Tackling the effect of mankind's fear of death - both conscious and unconscious - on life and how we might live it, Yalom explains how we find ourselves in need of the comfort of therapy.
At age 70 and facing his own fear of death, which he discusses in a special afterword, Dr Yalom tackles his toughest subject yet and finds it to be the root cause of patients' fears, stresses and depression.
If therapists are to deliver 'the gift of therapy', they must confront the realities of life for themselves and their practice, as must we all.
تاریخ نخستین خوانش: روز هشتم ماه جولای سال 2010میلادی
عنوان: خیره به خورشید (غلبه بر هراس از مرگ)؛ نویسنده: ایروین یالوم؛ مترجم: مهدی غبرایی؛ تهران، تهران، جیحون، 1388، در 248ص؛ شابک978964511230؛ چاپ دیگر: مشهد، نیکو نشر، 1390، چاپ پنجم 1393؛ چاپ ششم 1395؛ شابک: 9789647253246؛ چاپ دیگر: تهران، پندار تابان، 1396؛ در 248ص؛ شابک: 9786008593805؛ موضوع: جنبه های روانشناسی مرگ از نویسندگان ایالات متحده امریکا - سده 21م
عنوان: خیره به خورشید (غلبه بر وحشت از مرگ: شما نمی‌توانید مستقیم به خورشید یا به مرگ خیره شوید)؛ نویسنده: ایروین یالوم؛ مترجمها: یاسر رضاپور میرصالح؛ یوسف کریمی؛ حمید خانی پور؛ تهران، قلم همت، 1392؛ در 262ص؛ شابک: 9786006602158؛
عنوان: خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)؛ نویسنده: ایروین یالوم؛ مترجمها: اورانوس قطبی نژاد؛ پروانه والی؛ تهران، ایرانبان، نشر قطره، 1390، در 247ص؛ شابک: 9789642980970؛ چاپ دوم 1391؛ چاپ دیگر: تهران، نشر قطره، چاپ چهارم 1392، شابک9786001197؛ چاپ پنجم 1393؛ چاپ دیگر: چاپ ششم 1394، در 249ص؛ شابک: 9786001196997؛ چاپ دهم 1396؛ چاپ دوازدهم و سیزدهم 1397؛
عنوان: خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر ترس از مرگ)؛ نویسنده: ایروین یالوم؛ مترجم: الهه کیهانفر؛ تهران، نشر عالیتبار، 1397؛ در 228ص؛ شابک9786226153119؛
نقل از متن: (به هر حال هر یک از ما، در دوره ای از زندگیمان، به اینکه روزی خواهیم مرد، آگاهی پیدا می‌کنیم؛ این لحظه میتواند در جوانی، یا در کهنسالی باشد؛ همیشه موردی هست، که جرقه ی این فکر را در ذهنتان بیندازد؛ نگاهی در آینه، و دیدن چروکهایی در چهره تان، مویی سپید، خمیدگی شانه ها، سالگرد تولدی پس از سالگردی دیگر، به خصوص دهه های چهل تا شصت زندگی، دیدن دوستی قدیمی پس از سالها، و تعجبتان از اینکه چقدر پیر و شکسته شده است، دیدن عکس قدیمی از خودتان، در حالیکه کسانی در این عکس هستند، که دیگر زنده نیستن،د و نهایتا دیدن مرگ در خواب و رؤیا؛ وقتی چنین تجربه هایی را از سر میگذرانید، چه احساسی دارید؟ با آنها چه میکنید؟ آیا به سوی فعالیتهای هیجان انگیز روی میآورید، تا نگرانیتان را فراموش کنید و آن را نادیده بگیرید؟ پیشنهاد من اینست که خودتان را پریشان و آشفته نکنید، به جایش بر آگاهی خود بیفزایید؛ از مزایای این موقعیت بهره ببرید؛ به تصویر جوانی خود نگاه کنید؛ بگذارید آن لحظه ی غم انگیز به آهستگی از کنارتان بگذرد، لحظه ای در کنارش بمانید، شیرینیش را هم به اندازه ی تلخیش بچشید؛ مزایای آگاهی یافتن از مرگ را در ذهنتان به خاطر بسپارید، تنها سایه اش را در آغوش بکشید؛ چنین آگاهی میتواند جرقه ا�� در زوایای تاریک وجودتان باشد؛ شما میتوانید زندگی پربارتری داشته باشید، در حالیکه هنوز زنده اید، و زندگی ادامه دارد؛ شما تجربه ی تلخ آگاهی از مرگ را، به مسیری سوق دهید، که زندگیتان را ارزشمندتر کند، با دیگران همدردی کنید، نوعدوستی را فراموش نکنید، همه چیز را عاشقانه، و عمیقا دوست بدارید و مدتی بعد ببینید، که دیگر نگرانی در وجودتان نیست، آنچه مانده، لذت است و عشق.)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 01/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
“I do not intend this to be a somber book. Instead,
it is my hope that by grasping, really grasping, our
human condition—our finiteness, our brief time in the
light—we will come not only to savor the preciousness
of each moment and the pleasure of sheer being but to
increase our compassion for ourselves and for all other
human beings.” -
Though a very special view (Epicurist) of the ageing process and the challenges man and woman face throughout (death included), it's a very important book for any psychotherapist, regardless of the philosophical or psychotherapy school espoused.
Yalom cites plenty of clinical cases, including his personal record: as child (his view on Religion), as therapist (his masters,...W.H. Bion, namely) and himself (as father, husband...)... ageing.
UPDATE
https://www.theatlantic.com/magazine/...
MORE
http://www.youtube.com/watch?v=tuCa8R...
[the meaning of EXISTENTIAL THERAPY...and the Truman Capote joke]
http://www.youtube.com/watch?v=73wVVN...
[the psychotherapy process]
http://www.youtube.com/watch?v=ZdTFqp...
[the role of the psychotherapist's personality and self-revelation in the process]
http://www.youtube.com/watch?v=7R_-KB...
[anxiety-of-death-case approached]
http://www.youtube.com/watch?v=_-1dfH...
[terror of death]
http://www.youtube.com/watch?v=-N1xqQ...
["existential" writers:Dostoevsky,Tolstoy and Dickens;Buffalo Bill's,poem by E.E. Cummings]
http://www.youtube.com/watch?v=jJwbzj...
[2001, Kubrick's movie and Epicurus Philosophy 341–270 B.C.]
http://www.youtube.com/watch?v=lUKfQu...
[Hypnos and Thanatos as twins;childhood, adolescence, adulthood, midlife views on death]
http://www.youtube.com/watch?v=fM6woj...
[magical thinking, love...and: Yalom has been reading SPINOZA] -
کتاب خیره به خورشید نگریستن به اضطراب مرگ می‌پردازه و مخاطب این کتاب عموم مردم (و نه روانشناسا به طور خاص) هستن.
یالوم تو این کتاب به نکات خوبی می‌پردازه ولی با اینکه از طرفداران یالوم هستم، این کتاب یک جور گسیختگی داشت که تمرکز روش رو برام سخت می‌کرد. دسته‌بندی موضوعات خیلی خوب بود اما صحبت‌های یالوم در مورد تیتر بالای هر بخش، به یکی دو پاراگراف محدود می‌شد و در ادامه جنبه‌ی کلی‌تری پیدا می‌کرد...
در مجموع بین کتاب‌هایی که تا الان از یالوم خوندم، اینو از همه کمتر دوست داشتم و با ارفاق بهش سه دادم.
--------------------
یادگاری از کتاب:
هر انتخابی مستلزم یک انصراف است و هر انصرافی ما را از محدودیت‌ها، مرور زمان، بی‌دوامی و زودگذری آگاه می‌سازد.
...
مواجهه با مرگ اضطراب را افزایش می‌دهد ولی پتانسیل یک زندگی پربار را دارد و میتواند به زندگی غنای بیشتری ببخشد. -
Το βρήκα ένα εξαιρετικό βοήθημα για ανθρώπους σαν εμένα που η ιδέα του θανάτου τους γονατίζει. Ειναι μια ικανοποιητική εισαγωγή στο γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο, και σου δείχνει μέσω διάφορων παραδειγμάτων το πως βοήθησε τους ασθενείς του. Είναι το πρώτο δικό του βιβλίο που διαβάζω. Το προτείνω.
-
Some smart person, back in the early days of Amazon decided that, while books should be rated on a five-point scale, reviews should be either ‘useful’ or ‘not useful’. Good idea. Something that helps you decide to buy or not-a perfectly binary process-should be judged in a similarly binary fashion. Either it helps or it doesn’t.
A book that makes the immodest claim of helping the reader overcome the terror of death can probably best be judged the same way. Did it help or not?
In spite of the claim on the cover, most of this book is devoted to Dr. Yalom’s assertion that it is the fear of death that’s at the root of all neurosis. This stands in competition with Freud’s claim that it’s all about sex. Now, even though death is nowhere near as much fun to think about as sex, the argument is intuitively persuasive. Ignoring the obvious can’t lead you anywhere good.
Yalom’s efforts to use this insight in therapy seem both wise and efficacious. The awareness of the inevitability of death is, or at least can be the spur to enjoying life. ‘Death’ as a buddy of mine used to say ‘is your friend’.
The second part of the book-devoted to overcoming one’s own terror is grounded not in therapy, but in philosophy. Specifically, Yalom focuses on the Epicureans and vehemently denies the efficacy of spiritual systems. Then he points to the value of reminding oneself that impermanence is immanent in the universe: Everything changes. But that observation is at the heart of Buddhism, one of the world’s most venerable spiritual traditions. In fact, there’s nothing in Yalom’s consoling philosophy that doesn’t already exist in this religion.
But Yalom’s Buddhism is pretty thin emotional gruel. He allows that ‘the way to value life, the way to feel compassion for others, the way to love anything with greatest depth is to be awware that these experiences are destined to be lost’. He stops short of suggesting that perhaps there is reincarnation or perhaps the death of the self is a necessary prelude to another kind of being.
In the end (so to speak) Yalom shies away from any advice other than the acceptance of the inevitable.
Yes, death is a good reminder about how to live a life, but Yalom leaves the reader unconvinced that life alone can silence the noisy terror of death. But being reminded to live, here and now and in the best way one can at least puts death in its place.
So: is
Staring at the Sun helpful or not? Yes, it’s helpful, a tonic for the spirit. But taken with a liberal dose of the Compassionate Buddha, it might be even more effective.
--Lynn Hoffman, author of THE NEW SHORT COURSE IN WINE and
the novel bang BANG. ISBN 9781601640005 -
گفتار اندر نگارش کتاب
خیره به خورشد، کتابی که یالوم در هفتاد و پنج سالگی برای روبرو شدن با اضطراب مرگ خودش نوشت، اما هدف اصلی یالوم از نوشتن این کتاب کاستن اضطرابش از مرگ نبود. او می‌خواست یک معلم باشد، و آموخته‌هایش را به دیگران انتقال دهد و از اینکه چیزی از خود برای آینده به یادگار می‌گذارد روحش ارضا شود و اضطرابش از مرگ را تقلیل دهد... همانند شخصی که پیش از مرگش مدرسه یا پارکی می‌سازد برای نسل‌های بازمانده.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم که یالوم از خود می‌پرسد:
-چه چیز مرگ بیشتر از همه تو را می‌ترساند؟
+پاسخ می‌دهد:
دلواپسی از ترک همسرم، تنها شریک زندگی‌ام از پانزده سالگی. او چگونه بدون من زندگی خواهد کرد و...
-سپس می‌گوید، شاید شما بگویید خب اینکه نگرانی‌های همسرش هست، پس او چه؟!
پاسخ می‌دهد:
+طبق نظریه‌ی اپیکور: "اینجا که من هستم مرگ نیست، و آن‌جا که مرگ هست، من نیستم." بنابراین پس از مرگ من چیزی رو حس نخواهم کرد و نگرانی‌ام فقط برای همسرم است.
یالوم شخصا معتقد است، در هر لحظه از زندگی نمی‌توان مدام به مرگ فکر کرد، این مثل این می‌ماند که بخواهید خیره به خورشید بنگریم. ما هرگز نمی‌توانیم اضطراب از مرگ را از بین ببریم و به قول افلاطون: "ما نمی‌توانیم به اعماق وجودمان دروغ بگوییم." اما می‌توانیم آن را مدیریت کنیم و اثراتش را تقلیل دهیم.
یالوم در مورد خودش راهکار ارتباط را برای تقلیل اضطراب از مرگ موثر می‌داند و می‌گوید: "روابط نزدیک کمکم میکند بر ترس از مرگ غلبه کنم. روابطم با خانواده‌ام... همسرم، چهار فرزندم، نوه‌هایم و خواهرم و شبکه‌ی دوستان صمیمی‌ام که بسیاری‌شان چند دهه دوام دارد، برایم ارزشمند است."
گفتار اندر ستایش یالوم
این نخستین کتابی بود که از یالوم می‌خواندم. همیشه فکر می‌کردم کتاب‌های روانشناسی با روح و روانم سازگاری ندارد و توان خواندن و فهم‌شان را ندارم، اما برای روبرو شدن با اضطرابم از مرگ به سراغ این کتاب آمدم و از خواندن نثر روان و شیوای یالوم لذت بردم. اعتراف میکنم به آگاهی خوبی رسیدم و حالا می‌دانم در ادامه‌ی راه در نیمه‌ی دوم زندگی‌ام باید چه کنم و چه نکنم تا اضطرابم را کاهش دهم. ضمنا از اثرات کوتاه مدت خواندن این کتاب و کسب آگاهی برای من این است: منی که با خواندن رمان کوتاه «مرگ ایوان ایلیچ» و همچنین خواندن فصلی از خانواده تیبو که مربوط به فوت آقای تیبو می‌شد تا ماه‌ها شب خواب راحت نداشتم و تمام زندگی‌ام تحت تاثیر قرار گرفته بود... حالا با آرامش در حال خواندن رمان «یکی مثل همه» از «فیلیپ راث» هستم که همه چیزش در مورد مرگ است!
در فصول ابتدایی کتاب، به خودم می‌گفتم: یالوم باید آدم مذهبی باشد اما در اواخر کتاب یالوم گفت:
"به دین باوران احترام می‌گذارم، هرچند با عقیده‌شان همراه نباشم."
هرچند به این حرفش ایراد و نقد را وارد می‌دانم، برای مثال اگر می‌توانستم از خودش می‌پرسیدم آیا به عقاید القاعده، داعش، طالبان و جاعش هم احترام می‌گذاری در عین اینکه مخالف‌شان هستی؟
اما در ادامه می‌گوید:
"من هرگز خود را پایبند به دین و آیین خاصی نکردم. یادم می‌اید که همراه پدرم در تعطیلات به کنیسه می‌رفتیم و ترجمه‌ی انگلیسی مراسم را می‌خواندیم که حمد و سپاس بی‌کران قدرت و عظمت خداوند بود. از اینکه می‌دیدم جماعت عبادت کننده خدایی چنین بی‌رحم، متکبر، انتقام‌جو، حسود و تشنه‌ی ستایش را تکریم می‌کنند، پاک دست و پایم را گم می‌کردم."
و در بخشی از کتاب که با یک خاخام روبرو می‌شود که می‌خواست عقاید مذهبی‌اش را به یالوم تحمیل کند، چشم در چشم او گفت:
"شما و سایر دین باوران معتقدید، مرگ تنها یک شب است بین دو روز، و من معتقدم زندگی یک روز است بین دو شب."
در قسمتی از این ریویو به رمانی اشاره کردم به نام «یکی مثل همه»، که یالوم به نمایشنامه‌ای قدیمی به نام «اوری-من» اشاره کرده بود، که در آن شخصیت اصلی آن نمایشنامه، «اوری-من» از عزرائیل تمنای معافیت میکند. عزرائیل جواب می‌دهد: «راه ندارد.» بعد درخواست دیگری میکند: می‌توانم از کسی دعوت کنم که در این سفر دل‌گیر همراهم باشد؟ عزرائیل پوزخند می‌زند و فورا موافقت میکند... آه، بله، البته اگر بتوانی کسی را پیدا کنی... و اوری- من در به در دنبال شخصی می‌گردد که حاضر باشد با او به سفر مرگ برود.
شخصا هرچه سرچ کردم چنین نمایشنامه‌ای نیافتم، اما رمانی از فیلیپ روت به نام یکی مثل همه را یافتم که درون مایه‌ی آن برگرفته از آن نمایشنامه است، و عنوان فارسی‌ش نیز به دلیل آن‌که معادل فارسی برای «اوری-من» نداریم به «یکی مثل همه» تبدیل گشته...
گفتار اندر مترجم کتاب
تقابل مجدد من با مهدی غبرائی :)
مترجم گیل مرد و همزبانم، که به واسطه‌ی ترجمه‌های فاجعه‌ای که در رمان‌های موراکامی به عمل آورد، من را به این معتقد کرد که او تن برادر بزرگ و مرحومش استاد فرهاد غبرائی را با هر ترجمه در گور می‌لرزاند اما در این کتاب از پس کار به خوبی درآمد و نثری روان و قابل قبول به خواننده ارائه کرد.
شاید در مقام دفاع از او بگویید، این میتواند برای تو نشانه‌ای باشد از محتوای کتاب‌های موراکامی... اما در پاسخ می‌گویم هیچ ارتباطی با سانسورهای حکومتی در ایران ندارد... او با خودسانسوری، شیرین بازی و تغییر مفاهیم رمان‌های موراکامی را نابود کرده است و اوج فاجعه‌اش در کمر همت بستن به نابودی ابررمان «سرزمین عجایب بی‌رحم و ته دنیا‌ست» که در آن رمان، مهدی غبرائی ثابت میکند بسیار کوچک‌تر و بی‌سوادتر از آن است که این رمان را بخوند و بفهمد چه برسد بخواهد آن‌را ترجمه کند!
کارنامه
اعتراف میکنم همیشه برای نمره دادن به اولین کتابی که از یک نویسنده می‌خوانم، دست و دلم می‌لرزد! من از مطالعه‌ی این کتاب بهره‌ی بالایی بردم و به آگاهی خیلی خوبی رسیدم و هیچ دلیلی برای کسر نمره از کتاب ندارم، اما فقط به این دلیل که یالوم را نمی‌شناسم و ممکن است بهترین کتاب او نباشد و این امر در آینده منجر به اجحاف در حق سایر کتاب‌هایش باشد، با سخت‌گیری فراوان چهار ستاره برایش منظور میکنم و البته خواندنش را اولا به اشخاصی همانند خودم که ترس از مرگ دارند و سپس به علاقه‌مندانش پیشنهاد میکنم.
دانلود نامه
فایل پی‌دی‌اف کتاب را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام، در صورت نیاز میتوانید آن‌را از لینک زیر دانلود نمایید:
https://t.me/reviewsbysoheil/474
پنجم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک -
Αν υπάρχει κάτι που φοβάμαι και δε μπόρεσα ποτέ να το αντιμετωπίσω ούτε καν τώρα στην ενήλικη ζωή μου είναι ο φόβος του θανάτου, ο φόβος ότι μια μέρα τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα δε θα είναι κοντά σου, ο φόβος ότι δεν έζησες αρκετά για να πεθάνεις.
Ο κήπος του επίκουρου είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον εγχειρίδιο, μια μελέτη, αν θέλετε ο δικός του τρόπος να μας βοηθήσει ν’ αντιμετωπίσουμε αυτόν τον πανικό του θανάτου τον οποίο όσο και αν τελικά έχεις καταφέρει ν’ αποδεχτείς κακά τα ψέματα δε θες να βρίσκεσαι εκεί την ώρα που θα έρθει.
Με κυκλώνει ο θάνατος. Ο θάνατος είναι παντού. Μου ρχεται να ουρλιάξω… Δεν είμαι πια εγώ. Απλώς δε θέλω ν’ αφήσω αυτή τη ζωή. Θέλω να είμαι εδώ….Αυτός ο τρόμος με πνίγει είναι μια απειλή που δε μπορώ να την ονομάσω.
Δεν ξέρω αν μου πήρε λίγο από τον πόνο, από αυτή την αγωνία που μπορεί να σου κάψει τα σωθικά, ούτε ότι με έβαλε σε μια διαδικασία ακριβώς να μάθω να τον αντιμετωπίζω, δεν είμαι ακόμα έτοιμη όμως τουλάχιστον ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη, ότι ��ίναι μια μάχη που δεν κερδίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη και δεν είναι κακό να φοβάσαι αρκεί αυτός ο φόβος να γίνεται η αφετηρία για να το αντιμετωπίσεις και να μην αφήνεις την ζωή να σε ξεπερνά -
یکم:
هر چند مرگ جسمانی ما را از بین می برد، ولی آگاهی از مرگ منجی ما خواهد بود.
چگونه؟...
هایدگر فیلسوف آلمانی قرن بیستم توضیحی به روش جدلی آورد که این پارادوکس را روشن میکند. او دو روش زندگی را پیشنهاد میکند:شیوه روزمره و شیوه هستی شناسانه
در شیوه روزمره شما کاملا مجذوب محیط اطرافتان می شوید و در شگفت که چگونه همه چیز در دنیا هست در حالی که در شیوه هستی شناسانه ، شما معجزه ی خود "هستی" را مرکز توجه قرار می دهید، از معجزه ی بودن قدردانی میکنید و در شگفت که همه چیز هست و شما وجود دارید.بین دو مقوله ی "چگونه همه چیز هست" و "همه چیز هست" تفاوت بسیار مهمی است. وقتی کاملا در روزمرگی غرق می شوید، حوای سما دور چیزهای ناپایدار و گذرا می چرخد ، همچون ظاهر فیزیگی، مد، ثروت و شهرت . برعکس در هستی شناسانه شما نه تنها از زندگانی و فناپذیری و دیگر جنبه های غیرقابل تغییر در زندگی بیشتر آگاه هستید بلکه بیشتر مشتاقید و بیشتر آماده ی تغییرات پرمعنا هستید.شما وادار میشوید با آنچه وظیفه اصلی و بنیادی یک انسان است مواجه شده ، دست و پنجه نرم کنید تا بتوانید در کار و حرفه و ارتباطات انسانی ، صاحب اعتبار و اصیل باشید و در زندگی معنادار خود ره شکوفایی برسید.
دوم:
رواقیون معتقد بودند که وقتی یاد بگیرید که خوب زندگی کنید یعنی یاد می گیرید خوب بمیرید و وقتی یاد بگیرید خود بمیرید یاد میگیرید خوب زندگی کنید.
سوم:
دستیابی به آرامش با کاستن از رنج بشر همراه است ...اما علت و ریشه ی رنج و بدبختی بشر چیست؟ اپیکور معتقد بود :"علت آن ترس از مرگ است که همیشه و همه جا با ماست."
چهارم:
یالوم پیشنهاد هایی دارد برای مواجهه با مرگ و از بین بردن وحشت از آن ( و نه البته ترس از مرگ که غریزی ست):
-جدی گرفتن ِ و غنیمت شمردن تجربه های بیدارکننده چون: بیماری سخت، طلاق، از دست دادن شغل، بازنشستگی ، مرگ
عزیزان و...
- باورهای قدرتمند حتی جملاتی حکیمانه مانند این جمله نیچه:
اگر میخواهید صاحب خرد و آگاهی گردید باید یاد بگیرید به پارس سگهای وحشی زیرزمین خانه تان گوش دهید...
-ارتباط سالم با دیگران -
بعد از یک‌سال و اندی زندگی در عصر کرونا، اضطرابِ مرگ پررنگ‌تر از همیشه زندگیم رو مختل کرده بود. عموم افرادی که این اضطراب رو تجربه نمی‌کنن، تنگی نفس و ضربان قلب و پنیک اتک‌های عجیب و غریبی که گاه و بیگاه فرد داره، به چشمشون عجیب و غیرواقعی میاد. بارها و بارها این حرف رو شنیدم که «از چی میترسی؟ تو چرا این‌قدر ترسو و جون‌عزیزی». البته اضطراب مرگ یه اضطراب واقعیه که ربطی به جون‌عزیزی نداره و ریشه‌هاش در عین حقیقی بودن، بسیار پیچیده‌ان. منی که در ایران تراپیست خوبی که از نقطه‌نظر اگزیستانسیال بتونه به مسائل نگاه کنه نمیشناختم، مجبور شدم برای بهبود وضعیت، خودم دست به کار بشم. یکی از کارهایی که کردم نگاه کردن کورسی از دانشگاه ییل بود به نام «مرگ» که توسط پروفسور کلی شیگان درس داده می‌شد و از نظر فلسفی بسیار غنی و کمک‌کننده بود. کار دیگه‌ای که کردم خوندن این کتاب بود. یکی از دلایلی که به کتاب امتیاز چهار دادم، این بود که به حل مشکل من تا حدی کمک می‌کرد؛ با این‌حال فکر میکنم برای کسی که چنین اضطرابی رو تجربه نکرده، کتاب تا حدی کسل‌کننده و اضافه‌گو به نظر برسه. بنابراین کتاب رو در صورتی پیشنهاد میکنم که «مرگ» و فناپذیری انسان، جایی از ذهن شما رو درگیر کرده باشه.
اما در مورد کتاب، باید بگم که شروع بسیار خوبی داشت. اما با شیب ملایمی، هرچه‌قدر جلوتر می‌رفتم، از عمق کتاب کمتر می‌شد. مطالب خیلی خوبی رو برای رهایی از اضطراب مرگ گفته؛ ولی مهم‌ترین خوبیش این بود که در طی کتاب با آدم‌های متفاوت بسیاری آشنا می‌شدی که با اضطرابی مشابه دست‌و‌پنجه نرم کردن. تقریبا مطمئنم که مشابه چیزی که حس میکنید رو در یکی از بیماران یالوم خواهید یافت.
فصل آخر هم به نظر من برای خواننده‌ی غیردرمانگر، چیزی برای عرضه نداشت و خوندن اون فصل واقعا بی مورده.
در نهایت «خیره به خورشید» کتاب مهمی بود برای من. حدس می‌زنم برای خوانندگان عادی، چیز خاصی برای ارائه نداشته باشه ولی اگر دسترسی به تراپیست خوب ندارید و با اضطراب مرگ درگیرید، پیشنهاد میکنم امتحانش کنید.
پ.ن: ترجمه‌ی مهدی غبرایی رو خوندم و همون‌طور که انتظار داشتم، ترجمه‌ی خوبی نبود. متاسفانه ایشون یکی از بدترین مترجم‌هاییه که دیدم. -
هنوزم نفهمیدم منی که از مرگ نمیترسم و باهاش کنار اومدم چرا باید این کتابا حتمی میخوندم.
فصل اخر بیشتر خطاب به درمانگر بود برای همین نخوندم. ولی چیزی که از بقیه ی کتاب فهمیدم این بود که هر کسی ممکنه بر اثر استرس مواجهه با مرگ علایمی از استرس از خودشون نشون میدن. -
It's hard to go wrong with Yalom. Great book on death anxiety. In the couple of years before reading this book I had 4 acquaintances in their early 40's, all with young children, die of cancer. Having young kids myself, I was really starting to worry about an untimely death of my own. I wouldn't say reading this book fixed all that, because hey, none of us knows how long we have, but this was a good exploration of the topic.
I read this about a year ago and had quit putting reviews up on Goodreads because I didn't want a friend to know I hadn't read his book yet but was still managing to read other books (sorry!), but I had typed up sections I wanted to remember and I'm surprised now to go back and see how extensive my notes are. Here they are if you want a feel for the book, or at least the parts I connected with:
p. 32 The Stoics (Chrysippus, Zeno, Cicero, Marcus Aurelius) taught us that learning to live well is learning to die well and vice versa.
p. 49 “What precisely do you fear about death?” --“All the things I would have not done.” A theme of great importance: the positive correlation between the fear of death and the sense of unlived life.
p. 50 Nietzsche—“Consummate your life” “Die at the right time” Zorba the Greek – “Leave death nothing but a burned out castle”
p. 93 John Gardener in Grendel—“Everything fades: alternatives exclude” For every yes there must be a no, and every positive choice means you have to relinquish others. Many of us shrink from fully apprehending the limits, diminishment, and loss that are riveted to existence.
p. 95 The belief that life is a perpetual upward spiral often arises in psychotherapy. The alternative is hard to bear—that each of us is finite and destined to traverse the passage from infancy and childhood through maturity to ultimate decline.
p. 96 “When we are tired, we are attacked by ideas we conquered long ago”—Nietzsche
People undergo regression as a response to trauma. Inner demons once conquered are conquered once again. Good ideas, even ideas of power, are rarely sufficient in a single shot: repeated doses are necessary.
“Living the identical life, over and over again, for all eternity”—Nietzsche
The idea of eternal recurrence. Zarathustra poses a challenge: what if you were to live the identical life again and again throughout eternity—how would that change you?
What if some day or night, a demon were to steal after you into your loneliest loneliness and say to you: “This life as you now live it and have lived it, you will have to live once more and innumerable times more; and there will be nothing new in it, but every pain and every joy and every thought and sigh and everything unutterably small or great in your life will have to return to you, all in the same succession and sequence—even this spider and this moonlight between the trees, and even this moment and I myself. The eternal hourglass of existence is turned upside down again and again, and you with it, speck of dust!” Would you not throw yourself down and gnash your teeth and curse the demon who spoke thus? Or have you once experienced a tremendous moment when you would have answered him: “You are a god and never have I heard anything more divine.” If this thought gained possession of you, it would change you as you are, or perhaps crush you.
p. 100 No positive change can occur in your life as long as you cling to the thought that the reason for your not living well lies outside yourself. As long as you place responsibility entirely on others who treat you unfairly—a loutish husband, a demanding and unsupportive boss, bad genes, irresistible compulsions—then your situation will remain at an impasse. You and you alone are responsible for the crucial aspects of your life situation, and only you have the power to change it. And even if you face overwhelming external restraints, you still have the freedom and the choice of adopting various attitudes toward those restraints.
One of Nietzsche’s favorite phrases is amor fati (love your fate): in other words, create the fate that you can love.
p. 101 If you engage in this experiment and find the thought painful or even unbearable, there is one obvious explanation: you do not believe you’ve lived your life well. I would proceed by posing such questions as, How have you not lived well? What regrets do you have about your life?
My purpose is not to drown anyone in a sea of regrets for the past but, ultimately, to turn his or her gaze toward the future and this potentially life-changing question: What can you do now in your life so that one year or five years from now, you won’t look back and have similar dismay about the new regrets you’ve accumulated? In other words, can you find a way to live without continuing to accumulate regrets?
p. 104 “Become who you are” –Nietzsche (familiar to Aristotle and passed on through Spinoza, Leibnitz, Goethe, Nietzsche, Ibsen, Karen Horney, Abraham Maslow, and the 1960’s human potential movement, down to our contemporary idea of self-realization.
The concept of becoming “who you are” is closely connected to other Nietzsche pronouncements, “Consummate your life” and “Die at the right time.” In all these variants Nietzsche exhorted us to avoid unlived life. He was saying, fulfill yourself, realize your potential, live boldly and fully. Then, and only then, die without regret.
p. 108 “Some refuse the loan of life to avoid the debt of death”—Otto Rank
Individuals who numb themselves and avoid entering life with gusto because of the dread of losing too much.
p. 110 Otto Rank posited a useful dynamic, an ongoing tension between “life anxiety” and “death anxiety,” which may be exceedingly useful to the therapist. In his view, a developing person strives for individuation, growth, and fulfillment of his or her potential. But there is a cost! In emerging, expanding, and standing out from nature, an individual encounters life anxiety, a frightening loneliness, a feeling of vulnerability, a loss of basic connection with a greater whole. When this life anxiety becomes unbearable, what do we do? We take a different direction: we go backward; we retreat from separateness and find comfort in merger—that is, in fusing with and giving oneself up to the other.
Yet despite its comfort and coziness, the solution of merger is unstable: ultimately one recoils from the loss of the unique self and sense of stagnation. Thus, merger gives rise to “death anxiety.” Between these two poles—life anxiety and death anxiety, or individuation and merger—people shuttle back and forth their entire lives. This formulation ultimately became the spine of Ernest Becker’s extraordinary book, The Denial of Death.
p. 112 Schopenhauer’s triplet of essays: what a man is, what a man has, what a man represents
1. What we have. Material goods are a will-o’-the-wisp. Schopenhauer argues elegantly that the accumulation of wealth and goods is endless and unsatisfying; the more we possess, the more our claims multiply. Wealth is like seawater: the more we drink, the thirstier we become. In the end, we don’t have our goods—they have us.
2. What we represent in the eyes of others. Reputation is as evanescent as material wealth. Schopenhauer writes, “Half our worries and anxieties have arisen from our concern about the opinions of others…we must extract this thorn from our flesh.” So powerful is the urge to create a good appearance that some prisoners have gone to their execution with their clothing and final gestures foremost in their thoughts. The opinion of others is a phantasm that may alter at any moment. Opinions hang by a thread and make us slaves to what others think or, worse, to what they appear to think—for we can never know what they actually think.
3. What we are. It is only what we are that truly matters. A good conscience, Schopenhauer says, means more than a good reputation. Our greatest goal should be good health and intellectual wealth, which lead to an inexhaustible supply of ideas, independence, and a moral life. Inner equanimity stems from knowing that it is not things that disturb us, but our interpretations of things.
This last idea—that the quality of our life is determined by how we interpret our experiences, not by the experiences themselves—is an important therapeutic doctrine dating back to antiquity. A central tenet in the school of Stoicism, it passed through Zeno, Seneca, Marcus Aurelius, Spinoza, Schopenhauer, and Nietzsche, to become a fundamental concept in both dynamic and cognitive-behavioral therapy.
Such ideas as the Epicurean arguments, rippling, the avoidance of the unlived life, and emphasis on authenticity in the aphorisms I cite all have usefulness in combating death anxiety. But the power of all these ideas is greatly enhanced by one other component—intimate connection to others—to which I turn in the next chapter.
p. the play Everyman, where he tries and fails to convince someone to accompany him into death. Finally Good Deeds agrees. You can take with you from this world nothing that you have received; you can take only what you have given.
p. 137 In a terminal cancer support group, “I have decided that there is, after all, something that I can still offer. I can offer an example of how to die. I can set a model for my children and my friends by facing death with courage and dignity.”
p. 138 Socrates believed that the best course for a teacher—and, let me add, a friend—is to ask questions that will help a student excavate his or her own wisdom.
“I realized that if we all must die, nothing had any point—my piano lessons, my making my bed perfectly, my gold stars at school…”
“Jill, you have a young daughter who’s about nine. Imagine that she asked, ‘If we are going to die, then why or how should we live?’ How would you answer?”
Unhesitatingly she replied, “I’d tell her about the many joys of living, the beauty of the forests, the pleasure of being with friends and family, the bliss of spreading love to others and of leaving the world a better place.”
After finishing, she leaned back in her chair and opened her eyes wide, astonished at her own words, as though to say, “Where did that come from?”
“Great answer, Jill. You’ve got so much wisdom inside. This is not the first time you’ve arrived at a great truth when you imagine advising your daughter about life. Now you need to learn to be your own mother.”
The task, then, is not to offer answers, but to find a way to help others discover their own answers.
The same principle operated in the treatment of Julia, the psychotherapist and painter, whose death anxiety stemmed from her not having fully realized herself and neglecting her art in order to compete with her husband in earning money. I applied the same strategy in our work when I asked her to assume a distant perspective by suggesting she imagine how she’s respond to a client who behaved as she did.
Julia’s instantaneous comment—“I’d say to her, you are living a life of absurdity!”—signaled that she needed only the slightest guidance to discover her own wisdom. Therapists have always operated under the assumption that the truth one discovers for oneself has far greater power than a truth delivered by others.
p. 144 My work with Jack was also sprinkled with attempts to help him locate and revitalize neglected parts of himself, ranging from his poetic gifts to his thirst for an intimate social network. Therapists realize that it is generally better to try to help a client remove the obstacles to self-actualization than to rely on suggestions or encouragement or exhortation.
I also tried to reduce Jack’s isolation, not by pointing out the social opportunities available to him, but instead by focusing on the major obstacles to intimate friendships: his shame and belief that others would regard him as a foolish man. And, of course, his leap into intimacy with me was a major step: isolation only exists in isolation; once shared, it evaporates.
The Value of Regret
Regret has been given a bad name. Although it usually connotes irredeemable sadness, it can be used in a constructive manner. In fact, of all the methods I use to help myself and others examine self-realization, the idea of regret—both creating and avoiding it—is most valuable.
Properly used, regret is a tool that can help you take actions to prevent its further accumulation. You can examine regret both by looking behind and by looking ahead. If you turn your gaze toward the past, you experience regret for all that you have not fulfilled. If you turn your gaze toward the future, you experience the possibility of either amassing more regret or living relatively free of it.
I often counsel myself and my patients to imagine one year or five years ahead and think of the new regrets that will have piled up in that period. Then I pose a question that has real therapeutic crunch: “How can you live now without building new regrets? What do you have to change in your life?”
p. 147 The way to value life, the way to feel compassion for others, the way to love anything with greater depth is to be aware that these experiences are destined to be lost.
p. 164 Therapy offers opportunities par excellence for rippling. In every hour of work, I am able to pass along parts of myself, parts of what I have learned about life.
p. 165 Yalom’s mentors—Jerome Frank, John Whitehorn, and Rollo May. May’s book Existence. (especially the first 3 essays).
p. 197 One half of my conscious screen is sober and always aware of transience. The other half, however, offsets it by playing a different show, a scenario I can best describe by a metaphor suggested by the evolutionary biologist Richard Dawkins, who asks us to imagine a laser-thin spotlight moving inexorably along the immense ruler of time. Everything that the beam has passed is lost in darkness of the past; everything ahead fo the spotlight is hidden in the darkness of the yet to be born. Only what is lit by the laser-thin spotlight lives. This image dispels grimness and evokes in me the thought of how staggeringly lucky I am to be here, alive, and luxuriating in the pleasure of sheer being! And how tragically foolish it would be to diminish my brief time in the life-light by adopting life-negating schemes which proclaim that real life is to be found elsewhere in the utterly indifferent immense darkness ahead of me.
p. 215 Note the two instances during the session when I shifted into the here-and-now. Mark began the hour by saying that “as usual” on the way to my office he had slipped into an enchanting reverie about his patient, Ruth. That comment obviously had implications for our relationship. I stored it and, later in the session, inquired about why, on the way to see me, he habitually obsesses about Ruth.
Later Mark posed several questions to me about my death anxiety and about my children, and I responded to each question, but made sure of taking the next step of exploring his feelings about posing questions to me and about my answering them. Therapy is always an alternating sequence of interaction and reflection upon that interaction. Finally, the session with Mark illustrates the synergy between ideas and relationship: both factors were at work in this session, as in most therapy sessions.
Terence, a second-century Roman playwright, offers an aphorism that is extraordinarily important in the inner work of the therapist: I am human, and nothing human is alien to me.
Thus, at the end of the session when Mark gathered the courage to ask a question he had long suppressed—“How do you judge me as a therapist for the whole Ruth episode?”—I chose to answer that I could empathize with him because I’ve also at times been sexually aroused by patients. I added that this was also true of every therapist I’ve ever known.
Mark posed an uncomfortable question, but, when faced with it, I followed Terence’s maxim and searched my own mind for some similar recollection and then shared it. No matter how brutal, cruel, forbidden, or alien a patient’s experience, you can locate in yourself some affinity to it if you are willing to enter into your own darkness.
p. 217 Up to now, I have for pedagogical reasons discussed ideas and relationship separately, but it is time to put them together. First, a fundamental axiom: ideas will be effective only when the therapeutic alliance is solid.
p. 243 I believe that a therapist has everything to gain and nothing to lose by being entirely transparent about the process of therapy. Considerable persuasive research in both individual and group therapy has documented that therapists who systematically and thoroughly prepare patients for therapy have better outcomes. As for transference, I believe it is a hardy organism and will grow robustly even in broad daylight.
So I am personally transparent about the mechanism of therapy. I tell patients about how therapy works, about my role in the process, and, most important of all, what they can do to facilitate their own therapy. If it seems indicated, I have no hesitation about suggesting selected publications about therapy.
I make a point of clarifying the here-and-now focus and, even in the first session, ask about how the patient and I are doing in it. I ask such questions as “What expectations you have of me? How do I fit or not fit those expectations? Do we seem on track? Do you have feelings about me that we should explore?
I follow such questions by saying something like this: “You’ll find that I do this often. I ask such here-and-now questions because I believe that the exploration of our relationship will provide us valuable and accurate information. You can tell me about issues arising with friends or your boss or your spouse, but always there is a limitation: I don’t know them, and you can’t help but give me information that reflects your own bias. We all do that; we can’t help it. But what goes on here in this office is reliable because we both experience and can work on that information immediately.” All my patients have understood this explanation and accepted it.
Open the door a crack on their personal life, some therapists fear, and patients will relentlessly ask for more. “How happy are you? How is your marriage going? Your social life? Your sexual life?”
This is, in my experience, a bogus fear. Although I encourage patients to ask questions, no patient has ever insisted on knowing uncomfortably intimate details of my life. If that were to happen, I would respond by focusing on the process; that is, I would inquire about the patient’s motivation in pressing or embarrassing me. Again, I emphasize to therapists, reveal yourself when it enhances therapy, not because of pressure from the patient or because of your own needs or rules. -
با اینکه کتاب حول محور مفهوم ترس از مرگ بود ولی حرف‌های خیلی زیادی برای عرضه کردن داشت.
از راه‌های تشخیص اظطراب مرگ پنهان، تلاش برای معنا دادن به زندگی انسان هنگام رویارویی با مرگ، استفاده از عقاید فیلسوفان و بقیه بزرگان مخصوصا با تاکید بر آموزه‌های اپیکور و نیچه، آگاهی از مرگ و درنهایت پرداختن به اظطراب مرگ از جانب روان‌درمانگران صحبت کرده بود.
نکته‌ی جالبش که کتاب رو برای من فوق‌العاده جذاب می‌کرد مثال‌های زیادی بود که یالوم از بیماران تحت روان‌درمانی توسط خودش بیان می‌کرد. انگار پای صحبت همه‌ی اونها نشسته بودم و پیوسته درحال یادگیری از تک تک اون افراد و نه فقط حرف‌های خود یالوم بودم! -
از خوبی این کتاب و نویسنده‌اش هر چی بگم کم گفتم. به عقیده من همه باید حداقل یک بار این کتاب رو بخونند. هر چند که یالوم خودش به خوبی اشاره کرده و به این واقعیت واقفه که پرداختن به این موضوع، هراس از مرگ، (برای بقیه) اصلا کار ساده و خوشایندی نیست و نخواهد بود؛ چرا که هر چه درباره این موضوعِ مهجور و متعلقاتش هست سکوته! یالوم حتی هنگام نوشتن این کار با سکوت همکاران و دوستانش مواجه می‌شده اما معتقده که باید با مرگ نیز مثل ترسهای دیگه روبرو بشیم. باید دربارهٔ نهایت زندگی فکر کنیم و تحریف‌های ترسناک کودکانه رو دور بریزیم. نباید گذرا بودن رو انکار کنیم که مبادا حقیقت زندگی بی‌معنا بشه. چنین انکاری بهای گزافی به همراه داره. خیره شدن به چهرهٔ مرگ با راهنمایی، نه تنها هراس رو فرو می‌نشونه، بلکه زندگی رو گرانبهاتر و حیاتی‌تر میکنه. طوری که در نهایت این برداشت به دستورِ زندگی منجر میشه.
این کتاب رو از دست ندید؛ حتی اگه به مرگ فکر هم نمی‌کنید و حضور کمرنگی تو زندگیتون داره باز هم از خوندنش پشیمون که نمی‌شید هیچ، نگاه جدیدی رو هدیه هم میگیرید.
خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ/ نوشتهٔ اروین یالوم/ ترجمهٔ مهدی غبرایی/ نیکو نشر -
یالوم معتقد هست یکی از دلایل تمام مشکلات ما می تونه ترس از مرگ باشه. چیزی که اکثر مردم و روانشناسا هیچ وقت بهش نمی پردازن.
سبک نوشتاری این کتاب مثل بقیه کتاب های یالوم با بررسی بیمارهای مختلفشه.
تا حدودی راهکار هم ارائه می ده ولی نه در حدی که بتونین درمان بشین و یا جوابتون رو پیدا کنید.
از بین فصل های کتاب فصل آخر رو اصلا دوست نداشتم، به نظرم بی ربط به کتاب بود و اگه نخونیدش چیزی رو از دست نمی دین. -
This book makes the psychology of death anxiety accessible to everyone. The author’s lifetime of psychology research & practice are enhanced by his numerous case study examples. His gentle compassion in discussing death and the fear of death is very welcome and attractive. It would be very helpful for psychotherapists, hospice workers, nurses, and caregivers as well as anyone plagued by death anxiety (so, basically, everyone).
-
کتاب را دوستی برای کنار آمدن با مرگ پدرم بهم پیشنهاد کرد. اما بیشتر از آن‌که مناسبِ این منظور باشد -که هیچ بی‌ارتباط با آن نیست-، برای مبارزه با هراسِ از مرگ نوشته شده است. البته در مورد من یکی، مرگ بیشتر آرزوست تا آن‌که هراسی ازش داشته باشم!
شکی نیست که کتابِ خیلی خوبی است و بسیار کمکم کرد؛ اما بخش اصلیِ کمک‌ش مربوط به فکرهایی است که کتاب به طور غیرمستقیم باعث شد بکنم. یعنی مطالبی که بعضاً در حاشیهٔ موضوع اصلی مطرح شدند، مرا به فکرهایی فرو بر��ند که خروجیِ قابل قبولی برام داشتند.
بخش زیادی از کتاب هم روان‌درمانگرها را مخاطب قرار می‌دهد؛ ولی در همین بخش‌ها هم نکات قابل تأملی وجود دارد. -
بخشی از کتاب:
ترس از مرگ در بعضی از ما غیر مستقیم بروز می کند، چه به صورت بیقراری مدام و چه به شکل پوشیده در قالب نشانه بیماری روانشناختی دیگر؛ دسته ای دیگر یک رشته نگرانی آگاهان�� و آشکار درباره مرگ بروز می دهند؛ و برای عده ای ترس از مرگ به صورت هول مهیبی در می آید که مانع هرگونه شادی و عمل می شود.
وقتی به اوج زندگی می رسیم و به کوره راه پیش رو نگاه می کنیم، در می یابیم که این کوره راه دیگر صعود نمی کند، بلکه به سوی زوال و نقصان سرازیر می شود. از این پس دیگر دغدغه مرگ هرگز از یاد ما نمی رود. آسان نیست که هر دم سراپا خبردار از مرگ زندگی کنیم. درست مثل آن است که به خورشید خیره شویم: فقط چند لحظه می توان تاب آورد. -
کتاب خیلی روون و ساده از تجربیات شخصی یک روان درمانگر دلسوز بهمون اطلاعات جالبی میده و سعی میکنه تو راه مبارزه با ترس وجودی مرگ کمکمون کنه .
برای خود من خوندش لذت بخش اما سخت بود درست مثل خیره موندن به خورشید...
اگه خوش شانس باشید و به موقع بتونید بخونیدش شاید بتونه یه تحول بزرگ تو زندگیتون ایجاد بکنه -
3.5
A few months ago, after having several sleepless nights and panic attacks I found out that I have death anxiety. Which isn't really surprising when you counter the fact that we are living in 2020! I spent countless hours on YouTube, blog posts and Reddit to find a "cure" for my anxiety but came to no conclusion whatsoever.
When I told the matter to my therapist, she recommended this book to me. The seemingly perfect book for someone who has death anxiety, a book that's about a therapist dealing with patients with the same condition.
I read this book in hope to find a solution for my fear of death, to finally have a 7-hour sleep session, to not experience that sensation of another panic attack coming and I guess I was asking too much from it!
The book didn't particularly give a solution, and even if it did, they were too "obvious" and "cliche" (You can't experience death because you're already dead, death gives a meaning to every second for your life and so on...).
But given the fact that I got to read about people with the same condition as me, it served as a source of reassurance. And the fact that I completely understood where they're coming from made it equally hard and comforting to read.
Overall not anything unique, but a great starting point for overcoming my fear I guess:)) -
بسیاری از افراد معتقدند هنگام مواجهه با مرگ، تغییرات ماندنی و چشمگیر در آنان بیشتر می‌شود. وقتی حدود ده سال روی بیمارانی که به علت سرطان رودرروی مرگ قرار گرفته بودند، کار کردم، متوجه شدم بسیاری از آنها به جای اینکه تسلیم یاس و ناامیدی شوند، به نحو شگفت‌انگیز و مفیدی متحول می‌شوند. زندگی خود را با رعایت حق‌تقدم‌ها دوباره برنامه‌ریزی می‌کنند و دیگر به چیزهای بی‌اهمیت بها نمی‌دهند. قدرت نه گفتن پیدا می‌کنند و کارهایی را که واقعا دوست ندارند انجام نمی‌دهند. با افرادی که دوست‌شان دارند صمیمانه‌تر ارتباط برقرار می‌کنند. آنها از حقایق اساسی زندگی، تغییر فصول، زیبایی طبیعت و آخرین کریسمس یا سال جدیدی که پشت سر گذارده‌اند، از صمیم قلب قدردانی می‌کنند.
حتی بعضی از افراد با نگاه جدیدی که به زندگی پیدا کرده بودند، می‌گفتند ترس آنها از مردم کمتر شده است، قدرت ریسک بیشتری پیدا کرده‌اند و از بابت طردشدگی، کمتر نگرانند. یکی از بیمارانم اظهارنظر خنده‌‌داری می‌کرد: “سرطان، روان‌رنجوری را درمان میکند.”
بیمار دیگری می‌گفت: “حیف که تا حالا منتظر ماندم. حالا که سراسر بدنم را سلول‌های سرطانی فرا گرفته، تازه یاد گرفتم چطور زندگی کنم!” -
(2018) Poate cartea merita un 3 1/2*, dar abundă în typos de toate felurile și culorile, ceea ce mi-a diminuat major (!) plăcerea lecturii. Din cauza acestei cărți inaugurez categoria ”typos”. Care nu e a bună! Sau datorită?!
Văd că mă plîngeam la cartea precedentă că erau peste 20 typos la aproximativ 400 pagini. Aici au fost peste 45 (fără topică, punctuație, fraze lăsate la voia întîmplării, care nu aveau cap și coadă) la 200 și ceva de pagini.
Ah, da, caut de lucru. Contactați-mă... Nici așa nu se poate!
(2021) Nu țineam să îi fac pe plac domnului care a comentat acum ceva timp și mm nu prea a fost de acord cu notarea mea *stelară*, că ce treabă are conținutul cu greșelile de tipar. Da, da.
Acum nu are nici o treabă, că am recitit cartea și am simțit eu așa că merg 4*. Nu garantez că rămîn la 4 cînd mai ajung la ea (deloc exclus, la cum citesc eu).
p. 12 ”Anxietatea în fața morții este mama tuturor religiilor, care, într-un fel sau altul, încearcă să tempereze angoasa finitudinii noastre.” -
3.5 * O carte buna, dar doar atat. Autorul nu vine cu prea multe informatii noi fata de celelalte carti ale lui, iar repetivitatea anumitor idei si detalii ma oboseste. Ma asteptam sa fie o lectura coplesitoare, care sa ma sensibilizeze pana in strafundurile sufletului. A fost doar o lectura bine scrisa, dar care nu m-a impresionat pe cat mi-as fi dorit. Cu toate acestea, o recomand, la fel ca si pe celelalte lecturi ale psihoterapeutului.
-
یالوم این بار برای حل اضطراب از مرگ به سراغ اپیکور می رود بعد از اینکه به سراغ نیچه و شوپنهاور می رود حالا با بیان عقاید اپیکور در این اثر مخاطب را از نحوه ی نگرش و بینشش نسبت به جهان هستی و زندگی آگاه می گرداند.
مثل چند آثار دیگری که از وی خوانده بودم این را هم پسندیدم. این که یک روانپزشک جلسات درمان خود را به صورت یک رمان در می آورد و در میانش مسائل فلسفی و روان درمانی و... را می گنجاند و از همه مهمتر از مسائل انسانی حرف می زند بسیار جذاب است. گاهی احساس می کنی همه آن چه را که می گوید مسائل خودت، دوستت، همسرت، رئیست و... هست. انسانیه انسانی... -
این کتاب بخش های مختلفی داره و یالوم در اون وحشت و نگرانی حاصل از رویارویی با مرگ رو بررسی میکنه. مثل کتاب های دیگه یالوم از تجربیات بیماران نوشته شده. اما در کل به نظرم ضعیف‌تر از باقی کتاب‌هاش بود. جاهایی از کتاب واقعن شعارگونه بود. هرچند که خود یالوم اعتقاد داره که ترس از مرگ رو نمیشه از بین برد بلکه میشه کمترش کرد.
با این حال قسمتی از کتاب که یالوم به بیان تجربه خودش از مرگ می‌پردازه رو خیلی دوست داشتم. کلن یالوم رو به این دلیل می‌خونم که از تجربیات خودش می‌نویسه. از رویاهاش و بدون واهمه‌ای اونها رو با مخاطبش درمیون میذاره. کمتر روانپزشکی به این اندازه خودافشایی میکنه
در انتهای کتاب هم یالوم این موضوع رو مطرح میکنه که خودافشایی درمانگر تا چه اندازه باید باشه و اصولش چیه.
ترجمه کتاب روان بود و در کل سه ستاره بهش میدم. -
Ενδιαφέρον για όλους όσοι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα της ψυχής και την θεραπεία των. Γραμμένο με απλή και κατανοητή γλώσσα ώστε να μπορούν να καταλάβουν και οι μη μυημένοι στην ορολογία αυτής της ιατρικής.
-
کمتر از کتاب های دیگه اش دوستش داشتم.چون نه مثل داستانهاش، داستان بود، نه مثل کتاب روان‌درمانی اش آموزشی منسجم بود. اما موضوع خوبی رو طرح کرده بود
-
A longtime psychotherapist, Yalom argues that it’s important for each of us to face our mortality head-on, with full awareness. Although such awareness is difficult, bringing with it great anxiety, it can motivate us to embrace life and to live more fully and compassionately. As he puts it, “Although the physicality of death destroys us, the idea of death saves us” (33). Yalom offers Ebenezer Scrooge, Pierre Bezukhov, and Ivan Ilych as literary examples of people who had “awakening experiences,” that is, confrontations with death that transformed their lives for the better. (Awakening experiences can occur when someone close to us dies, when we’re faced with a life-threatening illness, when we face divorce, when we face a major trauma (e.g., rape or fire), when we have a milestone (for example, a fiftieth or sixtieth birthday), when our children move out, when we change careers or retire, when we move into a retirement home, or when we have a powerful dream about death, 36-75.)
Although confronting death can have its benefits, it also has one major drawback--anxiety, for some of us truly unbearable anxiety. In order to quell this anxiety, Yalom gives us some advice, none of which presupposes belief in the supernatural. First of all, he asks us to consider the words of Epicurus, the ancient Greek philosopher who gave several arguments why we shouldn't fear death. For example, we have no reason to fear death because we will never have any actual experience of death—because, of course, we’ll be dead. And we have no reason to fear death because death is a state of nonbeing that’s no different from the state of nonbeing before birth, and since we don’t fear our state before birth, we shouldn’t fear our state upon death(79-82). These arguments do absolutely nothing to alleviate my own death anxiety, and Yalom admits that they don’t work for many of his patients.
Something that I find more helpful is his insight that “the more unlived your life, the greater your death anxiety. The more you fail to experience your life fully, the more you will fear death” (49-50). So, in other words, if you want to alleviate your death anxiety, then you need to live a good life, you need to fulfill your potential, do everything you can to make sure that you’re going to die with as little regret as possible. In order to live such a life, he suggests that we imagine ourselves five years from now and “the new regrets that will have piled up in that period.” After performing this thought experiment, we should ask how we can “live now without building new regrets” and the go out and live accordingly (145-46).
Yalom talks a lot about rippling, the idea that even though our name and memory might not live on long after we’ve died, if we live lives of compassion we can be assured that our influence will live on. For instance, we might help one person, really be there for them in their time of need, and this might change their life and they in turn might share what we’ve taught them to their children, who might in turn share it with their friends, who might in turn share it with their friends, and so on. And although most of the people we’ve influenced in this instance will have no idea who we were, their lives are better because of us.
Yalom also stresses the importance of not dying alone. When a loved one is facing their mortality, although our initial reaction might be to avoid them (because we don’t want to face our own mortality or because we’re afraid we won’t know what to say), we should make the effort to be there for them. Often this means saying very little, just being there. “Sheer presence,” Yalom writes, “is the greatest gift you can offer anyone facing death” (130). We can also mitigate their anxiety by expressing our gratitude to them, telling them that our lives have been better because they were in it; in other words, we can emphasize how their compassion has rippled into our own lives. By not allowing others to die alone, we also give them the opportunity to set an example for us, to model the right way, the courageous way, to die, which in turn makes it easier for them to leave. -
من این کتاب رو با ترجمه اورانوس قطبی نژاد آسمانی از نشر قطره خوندم. ترجمه بنظرم روان بود و توی مفهوم کلمه ها با مشکل مواجه نشدم.
دلیل اینکه نمره کامل رو به کتاب دادم این بود که در تایید همون حرف آقای یالوم که خیلی از ترسهای ما ناشی از ترس از مرگ هست، فکر میکنم با کمک این کتاب بشه خیلی از ترسها رو درمان کرد. مثلا توی قسمتی از کتاب در این مورد صحبت شده که مشکلات ادما رو از خودشون بپرسین و اجازه بدین خودشون راه حل رو پیدا کنن. "حقیقتی که توسط خود افراد کشف شود، بسیار قدرتمندتر و موثرتر از واقعیتی است که توسط دیگران بیان شود" ص ۱۳۱
به علاوه بیمارایی که به صورت خلاص�� مسائلشون مطرح شده و جوابهایی که گرفتن جالبه، فکر میکنم تقریبا بشه تمام انواع ترس از مرگ رو توی موردای مطرح شده گنجوند (حتی این قسمتها قابلیت اینو داشت که بیشتر ازشون صحبت بشه)
مثلا ترس من از مرگ شبیه شخصی به اسم مارک هست که از اینده دخترش بعد از مرگ خودش نگران بود. منم بیشتر بابت ناراحتی های اطرافیانم از مرگ خودم ناراحت میشم نه خود مردن.
فکر میکنم این کتاب ارزششو داره که در آینده یه بار دیگه بخونمش و ازش یاد بگیرم.
در نهایت خوندنش رو توصیه میکنم. فکر میکنم احترامی که بعد از خوندن این کتاب برای زندگی قائل میشین، ارزش خوندنشو دو چندان میکنه.
