Die Widmung by Botho Strauß

Die Widmung Reviews

• 
  Orsodimondo

  BOTHO STRAUSS È UN INDIANO MOHAVI
  
  
  Cate Blanchett e Botho Strauß. Nel 2011 l’attrice australiana ha intepretato con la Sydney Theatre Company “Big and Small” scritto da Strauss.
  
  Una volta ho letto dell'abitudine degli indiani Mohavi di continuare a parlare anche quando il partner si è congedato da un pezzo ed è andato via. Lo stesso succede a me. L'indiano e io non badiamo alle normali distanze; crediamo che le nostre parole raggiungano ancora il partner, anche quando non lo si vede più.
  Non è una splendida metafora per descrivere l'effetto che la buona letteratura produce sul lettore?
  
  Un esempio, fra i molteplici di queste asciutte pagine: una riflessione che il libro ispira e che mi seguirà a lungo suggerisce che in fondo anche Dio è solo un sentimento fra i tanti.
  
  
  Maddalena Crippa in “Der Park” di Botho Strauß messo in scena al Piccolo di Milano da Peter Stein.
  
  Questo racconto era molto caro a Pier Vittorio, il percorso per cui ci sono arrivato.
  Devo anche aggiungere che il mio primo incontro con questo scrittore non è dei più felici. Ma ci riproverò.
  
  PS
  Peccato ci siano diversi refusi di stampa, troppi per sole cento pagine.
  
  
  Cate Blanchett in “Big and Small” sui palcoscenici parigini.
• 
  Angie

  «Η αφιέρωση»
  Συγγραφέας: Μπότο Στράους
  εκδόσεις Αλεξάνδρεια
  μετάφραση Δήμος Βαρθολομαίος
  
  «Η αφιέρωση» , ή αλλιώς το "μετά" ενός χωρισμού , είναι από τα βιβλία, όπου ο αναγνώστης μπορεί,μέσα από το αίσθημα της εγκατάλειψης ,να βρει τον ίδιο του τον εαυτό.
  Ο Ρίχαρτ Σρούμπεκ, ένας τριαντάρης Βερολινέζος βιβλιοπώλης, έχει μόλις χωρίσει από την ερωμένη του και νιώθει εγκλωβισμένος,ανήμπορος , παραδομένος, λες και πέφτει στο κενό χωρίς σταματημό. Προσπαθεί μέσα στην εσωστρέφειά του να ανακαλύψει γιατί η Χάννα τον εγκατέλειψε τόσο ξαφνικά. Συγχρόνως, δεν χάνει την ελπίδα του και την περιμένει με αγωνία να γυρίσει αφού δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.
  
  Κυριολεκτικά «δεν μπορεί να ζήσει»: εγκαταλείπει τα εγκόσμια και τη δουλειά του, παύει να πλένεται και να ξυρίζεται για εβδομάδες, εγκαταλείπει την ίδια την ζωή. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται,η μόνη του "παρηγοριά" είναι η ίδια του η απελπισία.
  Από αυτήν αντλεί έμπνευση για να καταγράψει τις παράλογες σκέψεις και τις εμμονές του. Ο κόσμος γύρω του καταρρέει και ο Ρίχαρτ απευθύνεται στην Χάννα μέσα από έναν ιδιότυπο μονομερή διάλογο,αδειάζοντας πάνω στις σημειώσεις του τις τελευταίες του ελπίδες και τους στοχασμούς του για τη ζωή.
• 
  Victor Ramón Beltrán

  Una historia de desapego hacía una expareja, interesante en la forma, desconexa a veces, complicada, pero me pareció muy fluida dentro del caos que tiene, al igual que en las partes de narración me gusto. En definitiva es una obra extraña, supongo que no para todos.
• 
  Iohannes

  some great, almost aphoristic, observations & digressions here and there; the actual story isn't as compelling tho
• 
  Nina

  Liest sich ein bisschen wie Poesie. Hat mich aber nicht so begeistert.
• 
  Stephen Rowland

  Surprisingly good. Economical, fairly original in style and substance.
• 
  Theresa

  Strauß' Schreibstil ist wie Lindt-Schokolade auf der Zunge... nur irgendwie besser.
• 
  Fish on Earth

  For uni
  Laaaaaaaaangatmig! Too stretched out. Didn’t enjoy it very much 😅 another book for uni ✅
• 
  Moran Likely

  "She borrowed her appreciation of her own nakedness from the imagination of a lover whom she had been turning down for a long time."