| Title | : | The Schopenhauer Cure |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0060938102 |
| ISBN-10 | : | 9780060938109 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 358 |
| Publication | : | First published June 4, 2000 |
The Schopenhauer Cure Reviews
-
The Schopenhauer cure : a novel, 1st ed, c2005, Irvin D. Yalo
Julius Hertzfeld is a distinguished psychotherapist when a sudden confrontation with his own mortality forces him to re-examine his life and work.
Has he really made an enduring difference to the lives of his patients?
And what about those he's failed Ð (It is familiar to English-speakers as the th sound in father) what has happened to them?
His attempt to make sense of the past places him on a collision course with former patient Philip Slate a handsome but arrogant and misanthropic sex addict whom he had treated, unsuccessfully, 23 years before.
In a profound challenge to Julius's professional status, Philip claims to have cured himself by reading the works of philosopher Arthur Schopenhauer.
Furthermore, he has become a philosophical counsellor, and asks Julius to act as his professional supervisor in order to obtain a license to practise.
Reluctantly, Julius agrees, and they strike a Faustian bargain Ð one which threatens to undermine his career and the well-being of his patients, but also brings with it the potential for extraordinary personal change through a unique combination of psychotherapy and philosophy.
تاریخ نخستین خوانش: روز یازدهم ماه نوامبر سال 2016میلادی
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: حمید طوفانی؛ زهرا حسینیان؛ مشهد، ترانه، 1390، در 496ص؛ شابک9789645638953؛ چاپ پنجم 1393؛ چاپ هشتم 1397؛ موضوع آرتور شوپنهاور از سال 1788م تا 1860م، روان درمانی گروهی؛ داستان نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 21م
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: سپیده حبیب؛؛ تهران، نشر قطره، 1392، در 547ص؛ شابک 9786001196195؛ چاپ چهارم 1393؛ چاپ یازدهم 1395؛ چاپ ششم 1394؛ چاپ چهاردهم 1396؛ چاپ شانزدهم 1397؛ چاپ بیست و یکم 1399؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ تهران، انتشارات مصدق، جامی، 1394؛ در 424ص؛ شابک9786007436325؛ چاپ دوم 1395؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: مرجان معتمد حسینی؛ تهران، نوای مکتوب، 1396؛ در 432ص؛ شابک9786009666737؛ چاپ دوم 1396؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: فروزنده دولتیاری؛ تهران، نیک فرجام، 1398؛ در 438ص؛ شابک9786226395342؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: زهره قلیپور؛ تهران، آتیسا، 1398؛ در 387ص؛ شابک 9786227182088؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: زهرا ودادیان؛ تهران، نارون دانش، 1398؛ در 200ص؛ شابک 9786226632430؛
عنوان: درمان شوپنهاور؛ نویسنده: اروین دی یالوم؛ مترجم: ابراهیم حسنی؛ تهران، نیک فرجام، 1398؛ در 512ص؛ شابک 9786226395342؛
یالوم، در رمان «درمان شوپنهاور» خیال می‌کنند، فیلسوف معاصری به نام «فیلیپ»، که فردی منزوی، و به نوعی رونوشت «شوپنهاور» است، به یکی از گروه‌های درمانی روان درمانگر مشهوری به نام «جولیوس»، وارد می‌شود، که خود به دلیل رویارویی ناگهانی با سرطان - و مرگ خویش- به بازبینی زندگی و کار خویش بنشسته است؛ «فیلیپ» آرزو دارد، با به کارگیری اندیشه های «شوپنهاور»، به یک مشاور فلسفی بدل شود، و برای این منظور نیازمند سرپرستی «جولیوس» است؛ ولی «جولیوس» می‌خواهد به یاری اعضای گروه، به «فیلیپ (شوپنهاور)» بقبولاند، این ارتباطی انسانی است، که به زندگی معنا می‌بخشد؛ کاری که هیچکس برای «شوپنهاور» تاریخی نکرد؛
اروین دی یالوم - استاد بازنشسته ی روانپزشکی دانشگاه «استنفورد»، روان درمانگر اگزیستانسیال، و گروه درمانگر، در این کتاب نیز، همچون رمان «وقتی نیچه گریست»؛ با زبان سحرانگیز داستان، به معرفی اندیشه های پیچیده ی فلسفی، و توصیف فنون روان درمانی، و گروه درمانی، می‌پردازند
نقل از متن: (این موضوع اغلب مورد توجه قرار گرفته که سه انقلاب عمده ی فکری بشر، ایده ی محوریت انسان را تهدید کرده است؛ اول، «کوپرنیک» نشان داد که زمین آن مرکزی نیست، که همه ی اجرام آسمانی به دورش می‌گردند؛ بعد داروین روشن کرد که ما کانون زنجیره ی حیات نیستیم، بلکه مانند سایر موجودات، از تکامل اَشکال دیگر حیات، به وجود آمده ایم؛ سوم، «فروید» نشان داد که ارباب خانه ی خودمان نیستیم؛ به این معنا که بیشتر رفتار ما تابع نیروهایی خارج از آگاهی ماست؛ شکی نیست که «آرتور شوپنهاور» در این انقلاب فکری، نقشی برابر «فروید» داشت، ولی هرگز به تأثیر او اذعان نشد، زیرا «شوپنهاور» مدت‌ها پیش از تولد «فروید»، فرض را بر این قرار داده بود، که نیروهای زیست شناختی ژرفی، بر ما حاکمند، ولی ما خود را می‌فریبیم، و فکر می‌کنیم، خودمان آگاهانه، فعالیت‌هایمان را برمی‌گزینیم)؛ پایان نقل از برگردان خانم «سپیده حبیب»، صفحه297؛
تاریخ بهنگام رسانی 10/07/1399هجری خورشیدی؛ 08/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
لم تعجبني الرواية، ربما لأني لست قارئ جيد للفلسفة، أو بسبب اسلوبها المباشر في بعض الأحيان، أو للترجمة السيئة، أو لكل تلك الأسباب
البداية مع معالج نفسي شهير يكتشف أصابته بسرطان الجلد وأن أيامه في الحياة قليلة، مضطربا بفكرة الموت يفكر في قيمة عمله، وهل نجح بالفعل في علاج مرضاه. يدفعه الأمر للتفكير في الحالات التي فشل في علاجها، ثم تتولاه رغبة قوية في الاتصال بتلك الحالات لمعرفة أسباب فشله، ومع أول حالة يتواصل معها؛ فيليب المهووس بشوبنهاور والذي يعد تجسيد حي معاصر له، تتغير حياته
الرواية بدأت بشكل مميز، ثم مالت إلى التعقيد، خصوصا مع انضمام فيليب إلى مجموعة للعلاج الجماعي، لتبدأ الرواية في الدخول إلى حبكات فرعية كثيرة تشتت القارئ وإن كان ترتبط كلها بخيط درامي ضعيف
لم يعجبني تقديم حياة شوبنهاور في تقارير منفصلة طوال الرواية، ويبدو أن الكاتب فشل في استعراض حياة شوبنهاور ضمن سياق الأحداث فلجأ إلى تلك الحيلة، لكن الاسلوب المباشر يقلل بالتأكيد من متعة قراءة أي عمل أدبي، ففي النهاية نحن بصدد رواية وليس كتاب فلسفي، كما أن الكاتب فشل في تقديم فلسفة شوبنهاور باسلوب سلس ومبسط للقارئ العادي، النهاية أيضا كانت متسرعة حاول من خلالها الكاتب أن يخرج بخاتمة جيدة للأحداث لكنها لم تكن مقنعة .. الترجمة أيضا لم تكن جيدة؛ كان يفترض أن يتولى تلك المهمة مترجم متخصص في الفلسفة، لتقديم تعليقات في الهوامش تسهل من مهمة القارئ، فضلا عن استخدام المترجم لكلمات بذيئة أحيانا -
“Live right, he reminded himself, and have faith that good things will flow from you even if you never learn of them.”
― Irvin D. Yalom, The Schopenhauer Cure
This book receives a five star rating not because the author is on the level with Vladimir Nabokov or Leo Tolstoy, but because this novel is a real page-turner and teaches as great deal about two topics: the dynamics of group psychotherapy and the illustrious nineteenth century philosopher, Arthur Schopenhauer. Highly recommended! Take this book with you when you travel by airplane or train and your six hour trip will seem like forty-five minutes - The Schopenhauer Cure is that riveting.
The novel opens with the main character, a seasoned sixty-five year old psychotherapist and leader of group therapy, Julius Hertzfeld, having been diagnosed with cancer and given a year of good health. So what to do with a year to live? Julius reviews his career as a therapist and asks himself if he had cured people or at least provided a degree of help. This self-examination leads Julius to unearth an old file going back twenty years of one patient who spent three years of therapy with him but the patient terminated treatment since what Julius had to offer was not helping. Julius calls the patient, Philip Slate by name, and requests a meeting for the purposes of research.
Turns out, Philip is a counselor himself as well as being a philosophy instructor at a local college. But Philip needs certification to continue his counseling. Without giving away too much of the novel's plot, it is enough to say Philip, as part of his certification process, becomes a new member of Julian's group therapy weekly gathering.
If you have never been part of group therapy, here is your unique opportunity to have the experience. Of course, your experience will be as a reader and not a participant, but, through the magic of the author's novel, you will have the feeling of being an actual member of the group. Not only will you come to know the men and women of the group and how they interact as part of the group, but you will be given the ongoing insights and observations that go through the mind of Julian as he acts as the group's psychotherapist. And the group has a certain energy that is shaken up and lifted with the entrance of Philip. After several sessions with Philip as the new member, the group energy is shaken up yet again with the return of Pam, who has spent a month in India at a meditation retreat.
Back on Philip. As a younger man he was a sex-fiend. That's why Philip was in therapy with Julius. Where psychotherapy with Julius didn't help, the philosophy of Arthur Schopenhauer did help, and Philip explains to everyone in the group how and why the philosophy of Schopenhauer worked and how Schopenhauer can help others. This leads the author to intersperse chapters in the novel about the life and philosophy of the great nineteenth century thinker, a thinker who had a profound influence on Sigmund Freud and thus psychology and psychotherapy. Schopenhauer didn't shy away from philosophizing about sexuality and other issues of the body; rather, his insights into nature's urges and energies are at the core of this thinking. Thus, the direct connection between what happens in the development of Schopenhauer's philosophy and what happens in the sessions of the group.
The cancer of the group's beloved friend and leader, Julius, adds a bond and emotional charge to all that happens in the group from week to week. To find out exactly how events unfold, please place an order for the novel today and read the first five pages. You will be hooked. You will want to continue reading and reading, nonstop till the end. Thank you Irvin D. Yalom for writing a fine novel and sharing your experience and wisdom as a group psychotherapist, as well providing a penetrating overview of one of the great philosophers in the Western tradition, who, as it turns out, was foundational in linking philosophy with psychology.
-
به رغم نام امیدبخش کتاب، اروین یالوم در درمان شوپنهاور، هیچ درمانی را برای مشکلات بشر عصر جدید ارائه نداده است. انسان‌هایی که گرفتار رنج زندگی هستند و به ندای دعوت شوپنهاور برای دوری جستن از خواسته‌ها و خواهش‌ها و طلب‌ها پاسخ نمی‌دهند. شوپنهاوری که گویی در پی پاک کردن صورت مسئله است و می‌خواهد با کناره‌گیری از زندگی، از درد زیستن نیز بکاهد و این گونه، رنج، بزرگترین دشمن دیرینه بشر را شکست دهد. فیلسوف زندگی، نیچه، جایی گفته است که دشمنانی که در طول روز آنها را با سختی و مشقت فراوان شکست می‌دهیم، هر نیمه‌شب که از خواب بیدار می‌شویم، باز می‌گردند و با قدرت بیشتری ما را شکست می‌دهند. نیچه با همین دو جمله، بر تمام فلسفه عارفانه‌ی شوپنهاور خط بطلان می‌کشد. یالوم نیز، در یک پایان مشمئزکننده، به شیوه���ی دیگری شخصیت فیلسوف داستانش را قربانی واقعیت میکند. نویسنده‌ی روان‌درمانی اگزیستانسیال، در این‌جا سودای درمان فیلسوفی چون شوپنهاور را در سر دارد. او می‌گوید اگر بتوان شوپنهاور را به پای میز روان‌درمانی کشاند و او را درمان کرد، آنگاه می‌توان چاره‌ای برای رنج بشر نیز بدست آورد. افسوس که این سودا، در پای گفتگوهای ملال آور و کلیشه‌ای شخصیت‌های داستان، به خاک می‌افتد. نه دستور‌العمل شوپنهاور برای درمان بشر موثر واقع می‌شود، نه روان‌درمانی یالوم چاره‌ی خاصی را به مخاطب ارائه میکند. امید من بر این است که نویسنده، در دو کتاب دیگرش که هنوز آنها را نخوانده‌ام به راستی پاسخی برای این تنهایی و شی‌ئی شدگی انسان در عصر مدرن ارائه داده باشد. که البته بعید می‌دانم.
درمان شوپنهاور، روایتی است که بن‌مایه اصلی خود را از پرداختن افراطی به غرایز جنسی بدست می‌آورد. خواندنش برای مردمان سرزمین جنسیت‌زده ما لازم است. هر چند که به نظر می‌رسد ریشه رنج‌های بشر از این پرهیز‌های شوپنهاوری و دست و دل بازی های فرویدی بسیار عمیق تر باشد. -
Cancer Cures Neurosis
An episode of the British sci-fi comedy, Red Dwarf, has a disturbing female character with a heavy Germanic accent proclaiming, "Schopenhauer was rrrright: Without pain, life has no meaning. I am about to give your life meaning." This is more or less the central theme of Yalom's novel.
Like Robertson Davies' Manticore, The Schopenhauer Cure follows a series of psycho-analytic therapy sessions, interspersed with background material. But Yalom uses group not individual therapy as the binding story-line. And Instead of the Jungian technique of Davies, inserts the highly unlikely character of the German 19th century philosopher Arthur Schopenhauer as a model for psychological investigation and treatment.
Unlikely because, although Schopenhauer certainly inspired subsequent doctors of the mind through his philosophy, he himself was without question a neurotic of the first order. He had no stable relationships, male or female. He was alienated from his suicidal father, his emotionally distant mother, and his spinster sister for decades before each of them died without concern on his part. He spent his entire adult life in a sort of normalized isolation dominated by an abiding obsession with death.
On the other hand, Schopenhauer was not an unhappy person. Or to put it more aptly in terms of his philosophy, he experienced less pain than he might have, had he not learned to recognise the futility of his desires - material, social, professional, but especially sexual.
Schopenhauer's self-prescribed psycho-therapy involved training himself insistently that such desires could never actually be achieved, or more accurately that such desires once sated would merely be replaced by others, and so on ad infinitum as well as ad nauseum. So he adopted the life of a hermetic recluse - on the streets of 19th century Frankfurt rather than the deserts of 4th century Syria.
Yalom's motivating character, Philip, is a devotee of Schopenhauer's philosophy, who in a Luther-like attempt to heal himself by diagnosing his own as the world's problem, crashes an established therapy group in order to fulfill his training requirements as... a psycho-therapist!
So a person who is happily convinced that a primary source of pain is attachment to human relationships involves himself in a therapeutic group, the function of which is to intensify human relationships among its members. What could go wrong?
In fact the situation provokes some rather interesting insights by all concerned, including the reader. Without doubt, for example, Yalom's group, both individually and collectively, is improved by the insertion of the Schopenhaurian take on life, no matter how dismal it might appear. Every member of the group perceives an important contribution is made by Philip, although none understands precisely why or how.
More significantly the confrontation between two opposed views of the world pointedly raises the issue of what constitutes the success of a psycho-therapeutic process. What are the criteria of psychological or emotional 'healing'? Is it personal contentment? A feeling of acceptance within a group? Reduced compulsivity? Increased social skills? All or none of the above? It isn't at all clear that members of the group share the same criterion of success to begin with but Philip's arrival formalizes the issue, at least for the therapist-in-charge.
The therapist-in-charge dies with his boots on (from cancer), so we don't get his view on the issue. The only one to get the short end of the therapeutic stick, however, is poor Philip. 'Reconnected' to his desiring self, he suffers the pain and anxiety of human relationships once again. Is 'meaning' worth the price? By whose standard?
Postscript: Tomorrow is the anniversary of Schopenhauer's death. It seems more appropriate to celebrate his death than his birth. So here's to the inimitable Arthur for whom one of my sons is named. -
" عاش شوبنهاور، وظل يبدي مظاهر الاكتفاء الذاتي الشخصي . وظل مثابراً في عمله ،وظل فيلسوفاً منتجاً حتى نهاية حياته، ولم يفقد ثقته بنفسه قط. وشبه نفسه بشجرة بلوط صغيرة تبدو عادية وغير هامة بالنسبة للنباتات الأخرى. 《لكن أتركه وحده ، فلن يموت. سيأتي الزمن الذي يجلب معه الذين يعرفون قيمته بحق. 》 وتنبأ بأنه سيكون لعبقريته في نهاية المطاف، تأثير عظيم على الأجيال المقبلة من المفكرين . وكان محقاً في ذلك تماماً ، فقد حدث ما تنبأ به "
لقائى السابق مع الكاتب في رواية عندما بكي نيتشه أوقعني في غرامه وقررت قراءة كل رواياته ليأتي لقائى الثاني معه بعد طول تأجيلات لتكون علاج شوبنهاور هى لقائى الثاني بالكاتب ولقائى الثاني بنفسي من خلاله . كانت نيتشه جرعة نفسية وفلسفية عميقة وجاء شوبنهاور ليعطيني جرعة مشابهة وحالة عقلية ونفسية لا أستطيع وصفها.
في نيتشه أحببت الطبيب اكثر من الفيلسوف اما هنا فأحببت كلاهما. وطريقة عدم اعتماد الرواية على شخصيتين فقط مثل نيتشه فتحت أفاق وافكار أكثر في الرواية فهناك شخصية الطبيب جوليوس ومريضه القديم فيليب وهناك اعضاء الجلسة العلاجية بام وبوني وريبيكا وتوني وجيل وستيوارت . كنت اشعر انى أشارك معهم تلك الجلسات .نعم الى هذه الدرجة إستطاع الكاتب أن يجعلني أغوص بداخل الرواية .بجانب طبعا معلومات عن حياة وفلسفة شوبنهاور.
أحببت شوبنهاور في بعض الأمور ورأيت فيه توأمي وكرهته في بعض آراءه خاصة التي يري فيها نفسه بغرور وأنه أعلى من البشر وبعض اراءه في معاملة الآخرين لكني في ذات الوقت أعتقد أن جزء من كرهه للبشر وابتعاده عنهم والتقليل من شأنهم كان سببه طريقة تربيته ومعاملة والده ووالدته له وعلاقتهم ببعضهم . بجانب علاقته بوالدته وطريقة تعاملها معه بعد انتحار والده . فعدم حصوله على القبول والدعم والحب من أقرب الآقربين خاصة من الأم والأب له توابع نفسية كبيرة وتؤثر في مشاعره وأفكاره وحياته بالكامل. بجانب عدم استطاعته تكوين علاقات مع آخرين يفهمونه .كل هذا بجانب طبيعته التي كما يقول في كتابه (عن نفسي) :
" إن الطبيعة منحته مزاجاً قلقاً ، وشعوراً بالريبة والشك، وحساسية شديدة ، وحدة في المزاج ، وإحساساً بالفخر إلى درجة لا تكاد ترقي إلى رصانة فيلسوف .
لقد ورثت من أبي القلق الذي ألعنه أنا نفسي وأحاربه بكل ما أوتيت من قوة إرادتي "
اخرجتنى نيتشه من بلوك قراءة سئ جدا لم تستطع رواية أخرى إخراجي منه واعطتني جرعة نشاط لعقلى كبيرة وجاءت شوبنهاور لاخراجي من حالة نفسية سيئة واعطاء روحي ونفسي جرعة نشاط اخرى . لذا فأنا ممتنة جدا أولا للكاتب إرفين د. يالوم وممتنة لنيتشه وشوبنهاور وسأحاول القراءة لكما .
وجدت جزء مني في رغبة جوليوس للاستماع ومساعدة الآخرين وجزء مني في شكل عزلة شوبنهاور وجزء آخر في إفتقاد بوني للثقة بنفسها وشعورها أنها شخصية مملة وانها أقل من الآخرين. وجزء في ضعف جيل امام زوجته وجزء آخر في عجز ستيوارت عن التعبير عن مشاعره وتكوين علاقات مع الآخرين ووجدت جزء آخر في فيليب وابتعاده عن العلاقات البشرية التي تسبب له الإرهاق النفسي وصعوبة تعامله مع المشاعر التي تذبذبه فيختار الهروب منها .
ورغم غضبي من فيليب بسبب تصرفات من ماضيه التي كانت مثيرة للاشمئزاز لي لكن ربما إعتباره مريضاً قلل من غضبي قليلا تجاهه فعادة أغلب المرضي خاصة مع الادمان والمرض النفسي يتأخرون كثيرا أو لا يلجأون لطلب المساعدة ، لكنى كنت انتظر معرفة ما مر به لكي يصل الى هذا الاسلوب الخالي من العاطفة في معاملته للآخرين.
انا بطبيعتي لم أكن يوما شخصية إجتماعية بل طوال حياتي وكلما تقدمت في العمر كلما ازدادت رغبتي في الإنعزال .
فأنا اتفق مع شوبنهاور اننا في حاجة إلى نوع من التقارب والدفء البشرى لكن ان نحافظ في ذات الوقت على مسافة آمنة بيننا وبين الآخرين . ووضع حدود في التعامل .وأجد هذا ليس شيئاً سيئاً بل بالعكس فإنه يحافظ على التقارب الانساني وفي ذات للوقت مهم للحفاظ على السلام النفسي. فهناك أحيانا تقارب يلغي جميع المسافات وجميع الحدود ليصبح هذا القرب عبء نفسي شديد لصاحبه بل وقد يتسبب في الإضرار وزعزعة أمان واستقرار هذه العلاقة . فالمسافة الأمنة لاتعني البعد وعدم الاهتمام لكن تعني ان يحافظ كل طرف على كيانه وحدوده وشخصيته وسلامه النفسي. كما أتفق معه أننا يجب ان لايكون كل قلقنا بسبب اراء الاخرين بنا وأهميتنا في نظرهم وأن تكون كل طاقتنا مبذولة لإرضائهم او تحسين أنفسنا في نظرهم .
"ان إحدى افكار شوبنهاور التي ساعدتني. هي الفكرة بأن السعادة النسبية تنبع من ثلاثة مصادر هي: ماهية الشخص، ماذا يملك ، وماذا يمثل في نظر الآخرين. ويحثنا على التركيز على الأولى فقط وألا نعتمد على الثانية والثالثة- أى عن الامتلاك وعن سمعتنا لأننا لا نستطيع التحكم بهذين الشيئين ، ويمكن أن يسلبا منا.
" شوبنهاور ، كان أول فيلسوف ينظر إلى الدوافع والمشاعر من الداخل ، وطوال فترة عمله كتب باستفاضة عن المخاوف والشواغل الإنسانية الداخلية : الجنس ، الحب ، الموت ، الأحلام، المعاناة، الدين ، الانتحار ، العلاقات مع الآخرين، الزهو ، تقدير الذات. وتطرق أكثر من أى فيلسوف آخر إلى تلك الدوافع المظلمة في داخلنا إلى حد أننا لا نستطيع تحمل أن نعرفها، لذلك، يتعين علينا كبتها "
وجاءت هذه الفقرة على لسان فيليب لتجعلني أحب شوبنهاور وأرغب في القراءة له رغم اني اتخوف كثيرا من قراءة الفلسفة لأن محاولاتي السابقة اشعرتني بالغباء ولم استطع الفهم ولأن الحديث عن فلسفة شوبنهاور هنا من خلال الرواية سيكون مختلف عن القراءة له شخصياً فأعتقد ان الكاتب نجح في إيصال فلسفته بأسلوب قد يكون أبسط واسهل من أسلوب الفيلسوف نفسه وهذا ما يخيفني .
وفي النهاية اسمحوا لي ان اضيف فقرة أخيرة لمن يتفق او يختلف مع شوبنهاور. لمن يختار العزلة أو يحب الحياة وسط البشر .." قد نكون بحاجة إلى نوع مختلف من العلاج وإلى نوع مختلف من الفلسفة لمختلف الأمزجة، منهج للذين يحبون أن يكونوا قريبين من الآخرين ومنهج آخر للذين يختارون سلوك حياة العقل "
بإختصار هناك روايات تجبرك على التركيز ، على التفكير ، على الغوص داخلها وهذه الرواية بالتأكيد أحدهم .
رغم ان النهاية كانت متوقعة بالنسبة لي إلا انها لم تعجبني او لم تقنعني ، أو ربما لأني شعرت ان ما حدث طوال الرواية ليس كافي ليحدث هذا التغيير مما يجعلني أرغب في تقييم الرواية ب ٤ نجوم وفي نفس الوقت أنا وقعت في حب الرواية وأسلوب الكاتب وأحببت الحالة التى عشت بداخلها طوال قرائتي لها فلا استطيع تقييمها ب ٤ نجوم فقط
لذا فلنقل ان تقييمى ٤.٥
١ /٨ /٢٠٢٢ -
يكتب إرفين ديفيد يالوم عن الحياة والموت ما بين الفلسفة والتحليل النفسي
سرد سلس وحوارات تكشف حالات الضعف الانساني في صور مختلفة
ومع أن فلسفة شوبنهاور حادة وغير منطقية أحيانا لكن الكاتب عرض أفكاره بمهارة
وربط بينه وبين شخصيات الرواية في محاولة لفهم ما يدور في متاهة النفس البشرية -
«΄Όταν στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. ΄Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου»
Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρασε από 40 κύματα μέχρι να το διαβάσω. Το ξεκίνησα σε μια περίοδο που ήμουν καλά αναγνωστικά, μου άρεσε πολύ αλλά το περιεχόμενο μάλλον με βάραινε υποθέτω αρκετά ψυχικά, το σταμάτησα, στο μεταξύ σταμάτησα και για αρκετές μέρες το διάβασμα και τις 2 τελευταίες μέρες απλά κάτι με ώθησε να το ξαναπιάσω, κάτι μου έλεγε ότι τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό το βιβλίο θα μου έκανε καλό σε όλα τα επίπεδα, μάλλον θα είχε κάτι σημαντικό να μου πει. Νομίζω ότι θα το κατατάξω στα αγαπημένα μου βιβλία από τον Ίρβιν Γιάλομ. Με παίδεψε, με βασάνισε, με προβλημάτισε αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω ευτυχής που το διάβασα και σε μια στιγμή που αν θέλετε ήθελα κάποιον να μου ξαναθυμίσει το μεγαλείο της ζωής. Η ζωή καλώς ή κακώς είναι γεμάτη πίκρες, δυσάρεστες στιγμές αλλά στο τέλος της μέρας όλοι θέλουμε να τη ζήσουμε και αυτή και πολλές άλλες.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το εύρημα του συγγραφέα το ένα μέρος της αφήγησης ν’ αφορά τη ζωή και τις απόψεις του Άρθουρ Σοπενάουερ. Καλώς ή κακώς ξεκινώντας να τον γνωρίζεις μέσα από την αφήγηση του Γιάλομ μάλλον δε σου δημιουργούνται και τα καλύτερα αισθήματα για έναν άνθρωπο που αυτή η πραγματικά βασανιστική του μοναξιά σου έβγαζε έναν ώρες ώρες αφόρητο πεσιμισμό που όταν τον έχεις και από μόνος σου δεν ξέρεις αν θέλεις να το διαβάζεις και στα βιβλία. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι ίσως ήταν το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Αυτή ακριβώς η ανάλυση που κάνει ο συγγραφέας και η προσπάθεια να προσεγγίσει τον Σοπενάουερ και την κοσμοθεωρία του είναι μια σπάνια αναγνωστική εμπειρία που θα κάνει τον αναγνώστη να σκαλίσει το μέσα του και να φτάσει σε γωνίες που μέχρι τώρα κρατούσε καλά κλειδωμένες. Τουλάχιστον αυτό έγινε με μένα.
Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι είναι αυτή η συνεχόμενη επιθυμία που μας οδηγεί σε αυτό το φαύλο κύκλο να θέλουμε και άλλα πράγματα και την ίδια ώρα να μην είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι ενώ καταλήγει ότι τελικά σημαντικό για να οδηγηθούμε σε μία κάποια ευτυχία είναι να δίνουμε αμέριστη σημασία σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που αντιπροσωπεύουμε στους άλλους. Δεν ξέρω αν συνέβη το ίδιο και με άλλους αναγνώστες όμως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα μια ιδιαίτερη συμπαθεια και τρυφερότητα για τον Σοπενάουερ. Κάπου ανάμεσα στις θεωρίες αυτού του μισάνθρωπου ο Φίλιπ Σλειτ, φανατικός οπαδός της κοσμοθεωρίας του, ο οποίος καλείται ν’ ακολουθήσει ένα μοντέλος ψυχοθεραπείας που του προτείνει ο ψυχοθεραπευτής του όπου μέσα από την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους . Αυτό το δεύτερο επίπεδο αφήγησης θα δώσει στο Φιάλομ τη δυνατότητα να περιγράψει τη διαδικασία μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας καθώς και την αλληλεπίδραση που μπορεί να έχει στα μέλη αυτής.
Θα κλείσω αφήνοντας σας μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν πολύ. Αν πρέπει να βρω μια κοινη συνισταμένη σε αυτά τότε ο καθένας πολύ εύκολα μπορεί να τα χαρατκηρίσει ως πώς να το πω ίσως απαισιόδοξα θεωρώ όμως ότι βασικό νόημα του βιβλίου ήταν ακριβώς η αποδοχή της ζωής ακόμα και τις στιγμές που δε βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
«Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ΄ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει από την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα
«Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί. .. Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Κι όμως, συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας πως στο τέλος θα σκάσει »
«Πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος αλλά σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του παλεύοντας για κάτι, το οποίο νομίζει ότι θα τον κάνει να ευτυχήσει. Σπάνια πετυχαίνει τον στόχο του, κι όταν το κάνει, τελικά πάλι απογοητεύεται: στο τέλος συνήθως έχει τόσο θαλασσοδαρθεί, που φτάνει στο λιμάνι χωρίς πανιά και ξάρτια. Και τότε το ίδιο κάνει αν έζησε ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Γιατί η ζωή του δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παρούσα στιγμή, που πάντα χανόταν και τώρα τελείωσε»
«Επομένως τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή παρά ένας ατελείωτος κύκλος επιθυμίας, ικανοποίησης, πλήξης και πάλι επιθυμίας; Ισχύει άραγε αυτός για όλες τις μορφές ζωής; Για τους ανθρώπους είναι χειρότερο, λέει ο Σοπενάουερ, γιατί όσο αυξάνεται η ευφυία, τόσο αυξάνεται και η ένταση της δυστυχίας» -
با خوندن این کتاب میشه با یه تیر چند تا نشون زد، در کنار خوندن یک رمان جذاب با گروه درمانی در روانشناسی و تفکر و زندگی یکی از بزرگترین فلاسفه جهان "آرتور شوپنهاور" آشنا شد.
کتاب به دو بخش اصلی تقسیم میشه "زندگینامه شوپنهاور" و جلسات روان درمانی شخصی به نام فلیپ که از نظر تفکر رونوشت شوپنهاور هست و توانسته با استفاده از آموزه های فلسفی شوپنهاور بر مشکل اعتیاد جنسی خودش غلبه کنه. در کتاب سعی بر این بوده که ریشه بدبینی و انسان گریزی شوپنهاور را با بررسی زندگینامه اش پیدا کند و این مشکلات را برای رونوشت او فلیپ با معنا بخشیدن به زندگی با استفاده از ارتباطات انسانی برطرف سازد، کاری که هیچ کس برای شوپنهاور تاریخی نکرد. -
از اون کتابا بود که تا یه مدت افسردگی تموم کردن کتابو خواهم داشت. :) و تا یه مدت هرچی بخونم به دلم نخواهد نشست.
-
داستان از جایی شروع میشه که درمانگری به اسم جولیوس دچار سرطانی میشه که عمر محدودی رو براش رقم میزنه و این واقعه باعث میشه سری به پرونده‌های مراجعان قدیمی بزنه. بین پرونده‌ها، به یکی از مراجع‌هاش به اسم فلیپ برمی‌خوره که با مشکل اعتیاد جنسی به جولیوس مراجعه می‌کرده ولی درمان رو رها کرده و داستان از همینجا شروع میشه.
داستان حالت دو بخشی داره و ترکیبی از رمان، روانشناسی و فلسفه ست. بخش داستانی و روانشناسی به نوعی در هم تنیده ست و گاهی تم فلسفی می‌گیره اما فلسفه تقریبا جداست و یک فصل در میون به بیان دیدگاه شوپنهاور می‌پردازه. فصل‌های صرفا فلسفیش برای من به غایت حوصله‌سربر بود اما بخش داستانیش جذاب بود. به نظرم یالوم می‌تونست با کمی تلاش بیشتر، فلسفه‌ی شوپنهاور رو هم در قالب داستان اصلی بگنجونه.
به طور کلی، این کتاب در مقایسه با وقتی نیچه گریست، برام یه پله پایین‌تر بود ولی بسیار ازش آموختم و به ویژه نکات خیلی جالبی در مورد گروه‌درمانی داشت. مهم‌ترین ضعف کتاب از دید من جدا کردن فصل‌های فلسفی از داستانی و شخصیت‌پردازی متوسط بود.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ما با علاقه‌ی زیاد و نگرانی فراوان، تا حدی که می‌توانیم، به زندگی ادامه می‌دهیم، درست به همان شیوه‌ی دمیدن بر حباب صابون، در حالی‌که تردیدی نداریم سرانجام خواهد ترکید.
...
فرد هر چه بیشتر عاشق باشد، رفتاری بیشتر عاطفی و محبت‌آمیز با فرزندان و با همگان خواهد داشت.
...
سنه‌کا: هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد�� مگر زمانی که برای ترک آن آمادگی داشته باشد.
...
هر کس می‌خواهد همه چیز بشود، نمی‌تواند هیچ چیز باشد.
...
اگر از منظر ابدیت به رویدادهای عذاب‌آور روزانه بنگریم، آن را کمتر مختل‌کننده خواهیم یافت.
...
بدن هر میزان خوابی که نیاز داشته باشد تأمین میکند.
...
افلاطون می‌گوید عشق، درون فردی می‌شکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او می‌شوند.
...
هر بار با انسانها بیرون می‌روم، در بازگشت احساس میکنم کمتر انسان به حساب می‌آیم.
...
هوشمندی من متعلق به خودم نیست، بلکه به جهان تعلق دارد.
...
هیچکس حرفی نزد. نه به این دلیل که حرفی نبود، بلکه چون حرف‌ها زیاد بودند.
...
خوشبختی نسبی از سه منبع منشعب می‌شود: آنچه هستی، آنچه داری، و آنچه به نظر دیگران می‌آیی. آرتور اصرار دارد که تمرکز باید تنها بر نخستین مورد باشد و نباید بر دومی و سومی، یعنی آنچه داریم و آنچه به نظر دیگران می‌آییم، سرمایه‌گزاری کرد، زیرا تسلطی بر آنها نداریم و آنها از ما گرفته می‌شوند.
...
نجات یک فرد، یعنی نجات همه‌ی دنیا. -
به نظرم یکی از بهترین کتاب‌های یالوم هست
-
خب برای من که دانشم پیرامون فلسفه و خاصه شوپنهاور محدوده، این‌رویکرد ِ التقاتی ِ داستان لذت‌بخش بود. اولاً که مبحث جذاب روان‌درمانی گروهی رو محور داستان‌پردازی قرار داده بود و بعدم که هی لا به‌لای متن، گریزی به‌زندگی شوپنهاور می‌زد. باید بگم دیالوگ‌نویسی‌ها خیلی قوی بودن. ینی از منظر داستانی، قوی‌ترین بخش حساب می‌شدن. شخصیت‌پردازی هم قابل قبول بود، منتها یه‌مقدار گاهی مبالغه‌آمیز می‌شدن. چه تو خوبی- مثلاً وجدان‌درد گرفتن ِ استوارت- و چه تو بدی- بوالهوسی‌های اکثر شخصیت‌های مرد در جوونی- و خب ژولیوس و تونی بهترین ساختارو داشتن به‌نظرم. اغراق‌گون نبودن. خصوصاً تونی، شخصیت مورد علاقه من بود. :دی رک و صریح و یه‌مقدار کله‌خراب. :))
اما داستان، پرداخت زیادی نداشت. حول جلساتشون می‌چرخید و همه‌اتفاقا هم تو همون‌چارچوب بودن. چیز غیرمنتظره‌ای پیش نیومد و با اینحال، به‌خاطر سلسله بحث‌هایی که شخصیت‌ها داشتن، تعلیق داستان حفظ شده بود. فقط تصویرسازی داستان به‌شدت ضعیف بود. من هیچ‌تصوری از هیچ‌کدوم شخصیت‌ها- جز شوپنهاور :)) - نداشتم و محیط داستان بی‌اندازه گنگ بود. بی‌اندازه بی‌رنگ و بی‌روح.
و خب، نمتونم بگم شوپنهاور منو درمان کرد. ولی مطمئنم به‌ذهنم تلنگر زد. راستش از قبل هم بهش علاقه‌مند بودم و علاقه‌م بیشتر هم شد. شاید عجیب باشه. ولی من خیلی جاها درکش میکردم و خصوصاً بدبینی‌شو دوست دارم. شاید به‌خاطر اینکه منم گاهی خعلی بدبین و بی‌اعتماد میشم نسبت به‌همه‌چی. :دی -
اگر در مورد راز خود سکوت کنم،آن راز زندانی من می شود،اگر اجازه دهم از دهانم خارج شود، من زندانی آن میشوم.بر درخت سکوت میوه های آرامش میروید.آرتور شوپنهاور
ما باید با حماقت،شکست وبدیهای هر انسانی با گذشت وچشم پوشی برخورد کنیم.به خاطر داشته باشیم که آنچه در مقابل خود داریم خیلی ساده شکستها،حماقتها،وبدیهای خودمان است. زیرا اینها همه شکستهای خود بشر هستندکه ما نیز به آن تعلق داریم وبر این اساس ما شکستهای یکسانی داریم که درون خود دفن کرده ایم.نباید بخاطر این بدیهاکه صرفا در همان لحظه خاص در ما پدیدار نشده اند،نسبت به دیگران خشمگین شویم.آرتور شوپنهاور
بالاخره تمومش کردم،کتاب زیبا وآموزنده ای بود،این کتاب به من آموخت که هیچ کس به طور مطلق کامل وخوب نیست وبیشتر انسانها رازهایی درون خودشون دارن که بازگو کردنش کار هر کسی نیست،البته این بازگویی تو کتاب به درمان افراد کمک میکنه،ومورد دیگه که برام جالب بود اینکه با وجود خصوصیات منفی زیادی که آرتور شوپنهاورداشت ولی جملات بسیار آموزنده وجالبی داره که بعضیاشو براتون نوشتم. -
به اختیار که می آییم؟
چرا؟ برای چه می آییم؟
چه خوب بود نه می ماندیم
نه وقت رفتنمان می شد -
شوپنهاور: هرگز انسان عاقلی در پایان عمر آرزو نمی‌کند که زندگی را از سر گیرد بلکه ترجیح می‌دهد نیستی کامل را انتخاب کند
نیچه: چنان زندگی کن که مشتاق تکرار ابدی همان زندگی باشی
کامو: تنها سوال جدی زندگی اینست که آیا باید خودکشی کرد یا نه.
به شخصه، من سومی رو انتخاب میکنم و خیلی بیشتر می‌پسندم.
شاید آشنا شدن با نگاه یک فیلسوف به "مرگ" شروع مناسبی برای آشنایی با اون فلسفه باشه. این کتاب هم برای آشنا کردن ما با شوپنهاور از مواجه یک روان‌درمانگر با ��رگ قریب‌الوقوع خودش شروع میشه. و اگرچه بنظرم کتاب مطالب خوبی چه از باب فلسفی و چه روان‌درمانی داره، اما اصلا در تلفیق اونها به اون شکلی که در مثلا در کتاب "وقتی نیچه گریست" اومده، موفق نیست.
شوپنهاور ابدا انسان خوش‌بینی نبود. تاثیر قابل توجهی از "بودا" گرفته بود و زندگی رو سراسر رنج و سختی می‌دید اگرچه فردی بسیار ثروتمند بود و هرگز سختی نکشید. نگاه منفی به زنها داشت و به طور کلی تعامل با دیگران رو کاری پست می‌شمرد و معتقد بود رضایتی که بخواد از طریق دیگران حاصل بشه، پشیزی ارزش نداره. در عوض این رضایت باید از درون فرد بجوشه. بهمین خاطر شوپنهاور معتقد بود اگرچه نباید به دیگران وقعی گذاشت و ارزش چندانی براشون قائل شد، اما حفظ احترام ظاهری در برخورد با سایرین بسیار ضروریه. چون به هر حال انسان از تعامل با سایر موجودات دوپا (اصطلاحی که خود شوپنهاور به کار می‌برد) ناگزیره با اینحال از این طریق می‌تونه مردم رو مثل "موم" نرم کنه و به کار بگیره.
تعبیر "گرگ تنها" که برای اولین بار تو این کتاب به چشمم خورد رو برای توصیف فلسفه زندگی شوپنهاور بسیار مناسب دیدم. شوپنهاور به وضوح از تعامل با دیگر موجودات دوپا، در رنج بود. بنظر میاد نبرد دائمی با نیازهای اولیه انسان، خصوصا نیازهای جنسی، شوپنهاور رو به چنین آدمی تبدیل کرد. این کتاب هم مانور زیادی روی مساله نیازهای جنسی می‌ده. لذا اونچه که از نگاه ما بدبینی بنظر میاد، شاید برای شخص شوپنهاور و شرایطی که در اون زیست، ضروری بود تا بتونه خودش رو درمان کنه. به نوعی، این افکار مرحم شوپنهاور بود.
شوپنهاور در دوران کودکی در شرایطی غیرعادی قرار داشت به طوری که آنچنان نصیبی از مهر مادری نبرد. یوهانا (مادر شوپنهاور) زنی باهوش و بلندپرواز بود که در یک ازدواج سنتی اسیر شده بود. لذا بعد از خودکشی هاینریش شوپنهاور (پدر آرتور) بخاطر شکست کاری، پر کشید و همنشین بزرگانی چون گوته شد و کمتر به آرتور نوجوان پرداخت. آرتور که از همان عنفوان نوجوانی با گوته آشنا شد بزودی از طریق تحسین و تصدیق چنین بزرگانی، به نبوغ خودش پی برد و راه رقابت با مادر رو پیش گرفت. این وضعیت بیش از پیش موجب کم‌فروغ شدن محبت مادر-فرزندی شد. جرقه‌های بدبینی و نگاه منفی آرتور به زنها از همینجا شکل گرفت و بعدتر، طی ناتوانی در نزدیک شدن به دخترها در جوانی و چند ماجرای بعدی، این نگاه تکمیل شد.
تمام تلاش این کتاب اینه که به شما نشون بده، اونچه شوپنهاور برای درمان خودش بکار برد، نه فقط تنها راه درمان نیست، بلکه عوارض بسیار زیادی داره و احتمال اُوردوز بالاست. احساس تنهایی و جدا افتادگی از سایرین، سیکل خودتخریبیه که دائما عامل خودش رو تقویت میکنه. این چیزی بود که شوپنهاور نمی‌فهمید و ناخواسته در دامش گرفتار شده بود. چنانکه بسیاری از فلاسفه هم گفتن، هیچ لذتی همتراز با لذت مصاحبت با دوستان دانا نیست. اما به جز این، بنظرم لذت بردن از زندگی خودش یک هنریه برای خودش و نیازه آدم روش کار کنه و یادش بگیره. خیلی کمن انسان‌هایی که واقعا زندگی می‌کنن. خیلی کم.
دوست دارم این ریویو رو با یک جمله از سنه‌کا، فیلسوف رواقی رومی تموم کنم و برگردم به همون ابتدای ریویو. ببینید سنه‌کا 2000 سال قبل از کامو چی گفته بود : "هیچ انسانی طعم واقعی زندگی را نخواهد چشید مگر آنکس که آگاهانه آماده دست‌کشیدن از آن است" پشم نمی‌مونه برای آدم انصافا وقتی تو بحر این جمله می‌ره! حرف دیگه ای ندارم و به قول گفتنی "قلم را از مرکب خشک، و تاکید میکنم که باقی سکوت است"! (نقل مستقیم از شوپنهاور) -
به شدت در حال لذت بردن از این کتابم.. تنها چیزی که تلخی این روزامو کمرنگ تر می کنه...
-
هذا العمل الثالث الذي أقرأه لإرفين د. يالوم بعد: عندما بكى نيتشه ومشكلة سبينوزا.
لا أزال أذكر عندما دار نقاش بيني وبين أحد الأصدقاء حول القراءة هنا على موقع جودريدز. كانت هذه الكتب الثلاثة ما أوصاني بقراءتها ذلك الصديق؛ وأنا ممتنة جداً أنني قرأتها هذا العام.
أن تقرأ أعمالاً بهذا العمق، تتناول حياة وأفكار جملة من المفكرين الذين أضافوا للبشرية الكثير من المعرفة؛ (نيتشه في عندما بكى نيتشه)، (بنتو سبينوزا في مشكلة سبينوزا)، و( شوبنهاور في علاج شوبنهاور) بأسلوب سلس، غير معقد، كان له إضافة وقيمة كبيرة.
وإرفين د. يالوم، علي القول أنه كاتب متمكن بلغة رشيقة جداً وغير متكلفة رغم أن أعماله تتناول أفكارًا قد تبدو للوهلة الأولى غير قابلة للهضم، لكنه بأسلوبه الشيق والأنيق، يجعل من هذه الأفكار سهلة الوصول للقارىء وترسخ في عقله.
ولا بد من الإشادة بالترجمة الرائعة لخالد الجبيلي الذي ترجم الأعمال الثلاثة بشكل جميل جداً والتي لولا أنها كانت ترجمة مميزة، لما وصلت هذه الأعمال بهذه الطريقة الجميلة للقارىء العربي.
هذه الأعمال الثلاثة، كانت من ضمن أفضل قراءاتي لهذا العام، وحتمًا سأقرأ أعمالًا أخرى لهذا الكاتب في المستقبل. -
هذه مراحعة شخصية وخاصة لتشابه كبير حد التطابق بين حدث شخصي والرواية.
هل ممكن أن أخذ من وقتِك ساعة نتحاور فيها .
من فضلكِ لا تكوني أشواكً بلا ورود.
لانك وردةٌ بالاشواك.
فدعِ أشواككِ جانبًا و كونيِ وردة .
▫️عن ماذا سنتحدث ؟
تدرك جيدًا موقفي من فلسفتك و أفكاركِ .منذ أول لقاء بيننا .
🖊في شهر ديسمبر 2018 مع رواية صدى الأرواح إكتشفت إسمك و ذهبت للبحث عنك .حينها كنت وردةً بلا أشواك معك.
فلقد مزج الكاتب عبد الخالق جزء من أفكارك بمنتهى الإبداع مع جريمة بولوسية
https://www.goodreads.com/review/show...
لكن لقائي ثاني معك سنة الماضية مع رواية : طواحين النار
https://www.goodreads.com/review/show...
جعلني أكْشف عن أشواكي لأنك اقتربت من أجمل بتلاتي وألقيت عليها أفكارك متغطرسة عن تقديس العقل والارادة والكل يدرك أن الورود تسبح خالقها ورمز العاطفة .
أرى تكشيرةً على وجهك: العاطفة العقلانية ..إحترامًا لكَ و لي.
لكن الحدث الجلل كان منذ أيام حين قرات أراءك حول المرأة في مراجعة الصديق أحمد
لقد تجاوزت كل حدٍ حينها .
https://www.goodreads.com/review/show...
أُنظر إليَ في عيني لما تتهرب من عيوني.
-لقد نسيت لديك مشكلة مع التواصل .
فأنا مجرد كائن وضيع مهمته هو إنجاب شخص ثالث يكون أكثر حيوية
وأنت العبقري الذي فكره ليس ملكه بل ملك للعالم
🔹️توقفِي .أنت تَتهجمين عليه. أنت غاضبة منه ولم تسمحِ له حتى بالحديث. ألسنا في جلسة للتحاور ..
لاحظِ لن أقول علاج .
▫️حسنا. سأحاول الهدوء لكن لا تنتظر مني الكثير .لو واصل طريقة حديثه هذه
و غطرسته..
🔹️ألم تذهبِ أنت للبحث عنه؟
حركت الكرسي لتداري توترها.
▫️نعم.انا التي ذهبت..هناك شئ جذبني لاكتشاف فكر هذا الرجل.
أن اقرأ عنه .لا أقرا حوله.
🔹️ثم ماذا ؟
ماذا وجدتِ ؟
▫️اممم.ماذا وجدت ؟
سؤال صعب.وجدت ما توقعته فيلسوف تأثرتْ أفكاره بظروف حياته.علاقته بالأمه.رفض منشوراته.لكنني مؤمنة أن له يدًا في ماحصل له.
الا نتحمل المسؤولية ..ألا تقول أن لدينا الارادة .اذن لدينا المسؤولية و الإختيار أم أنت تختار الحتمية .
نسيت. أنت تختار الحتمبة.
🔹️ألن تتحدث ؟.
ماشعوركَ.تجاه ماتقوله ؟
🔸️أريد سماعها. نعم أنا فيسلوف وجودي أفكاري نتاج بيئتي و حياتي
لكن هل كلها خاطئة ؟ هل أفكارِ فقط هي سبب لإلقاء كل أشواكك عليَ أم أن هناك سبب آخر تخفيه عنا.
▫️سبب آخر .مثل ماذا.كف عن التذاكي
هل أفكارك عن المرأة و الحب و الجنس و الدين و العلاقات و نظرتك التشاؤمية للحياة ليست كافية كي أُلقي عليك سهام ليس أشواك فقط
🔹️لمَا توترت حين قال سبب آخر ...و بدأتَ بتحريك أصابعك.
و لمَا كل هذا الغضب .تدركين يجب أن تعبري على رأيك بهدوء .لست الطفلة .
ولا أقصد شئ بهذه الكلمة.لا تنظر لي هكذا.لا أعني رأيه عنكن أنكن طفْلاتٌ كبيرات
تراجعت الى آخر القاعة. لتنظر من خلال النافذة الى الحديقة .
ندمت على اللحظة التي قبلت فيها هذا الموعد و انها سمحت له بالدخول.فكل منهما يعرف أن طرق بينهم لا تلتقي..
لكن رغبة أن تسمع منه لا عليه.فضولها.كان أقوى
ساد صمت في القاعة ثم خرج صوت أقرب الى همس منه الى صوت واضح.
▫️نعم هناك سبب خفي.سبب شخصي..
🔹️إذا كنتِ لست مستعدة للحديث لا تفعلِ.
نعم لست مستعدة أو بصفة أدق لا اريد الحديث بحضوره.
🔸️هل بعد أن قرأت عني و عن حياتي .هل ساعدتك ؟
هل كانت أفكارِي عونًا لكِ.
▫️لاو نعم..
🔹️اوضحي
▫️لا.لم تكن أفكاره السبب بل الربط بين أفكاره و ذكرى مرت بي.جعلتني أفهم .
و لما نفهم نتحرر
لذلك نعم تحررت من شعورٍ مؤلم كان ينهش بي منذ فترة.
و كما أؤكد ليست افكارك لكن الربط بينها و بين ذكرى خاصة بي.
..
🔸️شكرًا. انك كنت وردةً بالأشواك كما طلبت
و إعترفت و كوني على ثقة أنه:" كما أن القطة تموء عند مسحها .وجه الانسان يشرق عند المدح."
وهذا مدحٌ لي
▫️كيف مدح؟.بغضب .
🔹️يجب أن نتعامل مع غضبكِ
🔸️هو مدح فلا أَحبْ على قلبِ أي شخص أن يسمع أن أفكاره ساعدت شخص.يبدو أنك نسيت أنني أرى أننا أخوة في التألم
و المعاناة و أن اساعدك و أخفف من ألمك. فهذا خير كبير
و لا تلوم نفسكِ
هل انتهينا .هل أخرج الآن.▫️
🔹️ممكن أن تبقي قليلا فكلانا يرحب ببقائك ..
قبل أن تنطق بجوابها سمعت صوتًا مألوفًا.هيا استيقظِ تأخرت
هل كنت أحلم بالرواية ؟
مسحت عيوني .نعم أحلم بها
.لقد نمت قرابة الفجر و انا اقرا ولمرة الثالثة ارتبطت بها
لقد.اخذت بتلابيي هذه الرواية بفكرتها العبقرية :
معالج مشهور يكتشف أن معه سرطان الجلد و لم تبقى له الا سنة ل��عيشها .في لحظة يأس يسأل نفسه:
ماذا قدمت في حياتي ؟
هل كنت ذا فائدة لكل المرضى ،؟
حينها يسترجع بذاكرته ملامح فلييب المريض الذي بقي 3سنوات يعالج ثم آخر جلسة قرر الانسحاب .
أحس انه فشل معه .اتصل به...
وبدأ بينهم عقد عمل .
فليب المتأثر بفلسفة شوبنهاور التي قدمت له العلاج لعصابه .الراغب أن يصبح معالح و الطبيب الذي يبحث عن فرصة ثانية ليثبت أنه حقق شئ
كان الشرط كي يمنحه شهادة الاشراف أن يشارك فلييب في جلسات العلاج الجماعية مع 6 أشخاص..بام ..ربييكا.توني.بوني جيل.و طبييب اطفال.
سنعيش معهم حكايتهم ..
ومشاعرهم
كانت الجلسات و الحوارت رائعة وواقعية لدرجة تخيلتها 😊😄.
في الأخير من أمتع و افضل ماقرات رواية عبقرية.
هذه رواية العام .🖊
9/08/20🌸 -
افتخار می کنم به این که یالوم یکی از الگوهای منه
و دوست دارم در آینده یه کاری در این سبک انجام بدم
اول باید درمانگر بشم و قدم دوم نوشتن داستان های روان درمانی خواهد بود
حتی اگر هیچ وقت به پای یالوم نرسم، تلاشمو خواهم کرد -
✔ یعنی اینقدر قوی ! بررسی یه موضوع از نگاههای متفاوت - بررسی زندگی فیلسوفی بزرگ (شوپنهاور) - نشون دادن مزیت های گروه درمانی و نگاه متفاوت به مرگ و ... همه در یک کتاب و با چه روندی منظم و زیبایی 👍
✔ در مورد #شوپنهاور اطلاعاتی نداشتم و الان که نگاه میکنم میبینم چقدر عقایدش جالب و در مواردی عجیبه! کلا شخصیت جالبی داشته .
✔ توصیف شخصیت ها فوق العاده ست . فیلیپ اسلیت نمونه ای کامل از شوپنهاوره . بی تفاوت به دیگران - مرگ اندیش - عزلت جو ...
✔ شخصیت های کتاب برام قابل باور هستن و این موضوع خیلی کمک کرد به ارتباط گیری با داستان
✔ یالوم از یک سو به روابط انسانی پرداخته و اونو بسیار مهم میدونه و در گروه درمانی هم که نمونه ای کوچک از جامعه ست اساس کار روابط انسانی ه و از طرف دیگه اون تنهایی و دوری از مردم که شوپنهاور اونو باعث به موفقیت رسیدنش میدونه رو برجسته کرده و حائز اهمیت میدونه ! این یه جوری تناقض نیست!؟ و به نظر شما کدوم ارجح تره؟
📖 بریده ای از کتاب :
برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی ست که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی های فکر. ولی می شود آن را بزرگ ترین بی خردی هم نامید زیرا آنچه تنها برای یک لحظه هست و بعد همچون رویایی ناپدید می شود، هرگز به کوششی جانفرسا نمی ارزد .
🗯 پ.ن : درمانِ شوپنهاور هم یکی از بهترین کتابهایی شد که خوندم و بیشتر به اروین د یالوم ایمان آوردم 👌 واقعا قوی و روانشناسانه مینویسه . طوری که بند بند نوشته هاش انگار از ذهن خودتون در زمان مطالعه ی کتاب داره استخراج میشه . در مورد خوندنش شک نکنید 👌👌 -
هر نفسی که فرو می بریم، مرگی را که مدام به ما دست اندازی میکند، پس می زند... . در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه اش، با آن بازی می کند. با این همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقه فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می دهیم، همانجور که تا آنجا که ممکن است طولانی تر در یک حباب صابون می دمیم تا بزرگتر شود،گرچه با قطعیتی تمام می دانیم که خواهد ترکید.
از صفحات ابتدایی کتاب -
خوب بود . تم داستانی هم خوب بود و کشش داد. نکات خیلی خوبی در مورد گروه درمانی بیان می کنه که کاملا هم جا می افته برای ادم.
ولی خوب، من هنوزم نظرم به شوپنهاور نزدیک تره :D -
اين دومين كتابيه كه از اروين يالوم ميخونم،اوليش نيچه گريست بود، از خوندن هر دو كتاب به يه اندازه لذت بردم.
اولش فكر ميكردم اسم كتاب ازون جهت مياد كه نويسنده ميخواد از انديشه هاي شوپنهاور براي روان درماني استفاده كنه ولي بعد از خوندنش فهميدم كه ميخواد شوپنهاور ( يا همون فيليپ ِ داستان، كه درواقع نم��نه ي زنده ي آرتور شوپنهاوره با همون طرز فكر) رو درمان كنه.
اين كتاب يك فصل درميون به زندگينامه ي شوپنهاور پرداخته (شوپنهاور پر از نشانه هاي بيماريه، شخصيتي مردم گريز داره، بسيار بدبين و بي اعتماده، به همه به ديده ي تحقير نگاه ميكنه و از نظر يالوم به درمان نياز داره كه قطعا همينطوره چون تنهايي اي كه شوپنهاور براي كم كردن رنج زندگي انتخاب كرده فقط كنار گذاشتن زندگي و پاك كردنِ صورت مسئله س) ودرنهايت اين كتاب ارزش روابط انساني رو بيان ميكنه و اينكه دوستي مهمترين عنصرِ يك زندگي شاده(تفكر اپيكور و نيچه)
نيچه توي زرتشت ميگه: همين بود زندگي؟ پس يك بارِ ديگر!
يالوم ميخواد كه مثل نيچه عاشق زندگي كردن باشيد.
و در نهايت راه حل يالوم براي كم كردن رنج هستي راه حل عجيب غريبي نيست، اون راه حل رو توي مفاهيم ساده اي مثل دوستي، عشق، ارتباط، معنادار كردن زندگي ميدونه.
چرا كه ما انسانها موجوداتي ذاتا در جستجوي معناييم كه بدبختانه در اين جهانِ فاقدِ معنايي ذاتي افكنده شده ايم پس ناچاريم خود معناي زندگيمان را بسازيم:
معنايي چنان محكم و استوار كه يك زن��گي را تاب بياورد. -
اروین یالوم چندین کتاب در قالب رمان نوشته است که در آن به مسایل روانشناسی و روان درمانی اشاره شده است . "درمان شوپنهاور" کتابی است که از دوبخش تشکیل شده است . نیمی از کتاب به بیان زندگی و فلسفه شوپنهاور می پردازد و در کنار آن نویسنده به شرح جلسات گروه درمانی زیر نظر یک درمانگر می پردازد. در این گروه افرادی با شخصیت ��ا و عقاید مختلف وجود دارد که خواننده بر حسب تجارب و دغدغه های خود می تواند با یکی یا بیشتر از این شخصیت ها همزاد پنداری کرده و در حل مسایل خود از راه کار های نویسنده استفاده نماید. در این داستان شخصی به نام فیلیپ به نوعی شوپنهاور معاصر به شمار می آید که از این طریق داستان با شرح زندگی نامه اصلی شوپنهاور ارتباط می یابد.
پ ن : چندین کتابی که از این نویسنده در قالب رمان روانشناسی نوشته شده است، جزو لذت بخش ترین کتاب هایی است که خوانده ام :
-
خوندن این کتاب، یه تجربه فراموش نشدنی بود که خیلی بهش نیاز داشتم... کاملاً رمان نیست و کاملاً هم یه کتاب فلسفی یا روانشناسی نیست. بیشتر مثل چند جلسه روان درمانی به روش قصه گویی با تمرکز بر نظریه های جناب شوپنهاوره. خب، شوپنهاور بنظر من یکی از جالب ترین و پیچیده ترین شخصیت های جهان فلسفه بوده و هست. قبل از این کتاب هم بهش علاقه مند بودم و الان اشتیاقـم برای خوندن بقیه ی آثارش چند برابر شده. اروین یالوم هم قلمش خیلی خودمونی، روان و صمیمانه است. با اینکه توی جلسات گروه درمانی، کنار شخصیت های دیگه ی داستان نبودم، واقعا حس میکردم اونجا هستم و با گاهی به درونیاتِ شخصیت ها احساس نزدیکی زیادی میکردم. یه خاصیت دیگه که این کتاب برای من داشت (که شاید از همه مهم تره) این بود که من رو به روند قبلی کتاب خوندنـم برگردوند. چند وقتی بود که نمیتونستم پای هیچ کتابی بنشینم و همه ی حواسم رو بهش بدم. باید خودم رو مجبور میکردم که چند صفحه به اجبار بخونم و توی همون چند دقیقه هم فکرم از این شاخه به اون شاخه می پرید. "درمان شوپنهاور" بعد از مدت ها باعث شد وقتی از خواب بلند میشم اولین کاری که دلم میخواد بکنم خوندنِ کتاب باشه و انقدر توش غرق بشم که نه متوجه ی گذر زمان بشم، نه اتفاقاتِ پیش پا افتاده ی اطرافم. راستش کتاب رو از یه دوست عزیزی قرض گرفتم و موقع خوندنش خیلی جلوی خودم رو میگرفتم که زیر جمله های مورد علاقم خط نکشم :)) در ضمن من فکر نمیکنم بشه در یک کلمه، مثلا "بدبین"، فلسفه ی شوپنهاور رو تعریف کرد. به نظرم خیلی گسترده تر از اینه که توی همچین چارچوب کوچیک و محدودی قرار بگیره و اتفاقاً یه موقع ها تناقضاتِ جالبی توش پیدا میشه که توی همین کتاب هم به چند موردشون اشاره شده. جمله های زیادی از کتاب توی ذهنم باقی مونده، یکیش اینه: "نباید به دلیل پلیدی ها از دیگران آزرده شویم تنها به این علت که تاکنون در ما پدیدار نشده اند" که اتفاقا از قول شوپنهاور هست، کسی که به مردم گریزی معروف بوده و هیچ ارتباط عمیقی رو با انسان دیگه تجربه نکرده. با این وجود توی نوشته هاش (که شخصی ترین نوشته های فلسفی به شمار میان) جملاتی داره که حتی امروز هم خاصیت روان درمانی دارن و میتونن به بهبود روابط انسان کمک کنن
-
Essünk túl a cselekmény egymondatos összefoglalásán.
Juliuson, az idős terapeután rákot diagnosztizálnak, ezért utánamegy legnagyobb szakmai kudarcának: megkeresi Philipet, a szélsőségesen mizantróp „filozófiai tanácsadót”, akit három éven át hiába próbált kigyógyítani szexfüggőségéből, és bevonja saját csoportterápiás foglalkozásába. (Sokszorosan bővített, igaz, de azért ez egy mondat.)
Nem nehéz észrevenni ebben a vadnyugati történetek párbaj-motívumát. Ott áll a két fickó a szalon előtt, ördögszekeret fú közöttük a szél, hunyorognak, a néző meg rágja a körmét a feszültségtől, ki puffantja le a másikat. Vajon Julius arat diadalt, akinek alapelve, hogy az emberi kapcsolatok csodálatosak, és minden bajunk orvossága ezek megélésében rejlik? Vagy Philiph győzedelmeskedik, ez a Schopenhauer-hívő pesszimista, aki szerint az érzelmek csak megakadályoznak minket abban, hogy azok legyünk, akik? Micsoda csörte!
Jó, hát Yalom nem játszik tisztán. Juliust úgy ábrázolja, mint valami bölcs és törődő Mikulást, aki summa cum laude végzett a guruképzőn. Philip ezzel szemben (legalábbis kezdetben) indokolatlanul irritatívnak tűnik. Mindenre Schopenhauer-idézetekkel válaszol (jó, néha Epiktétosszal), ha megkérdezed tőle, mennyi az idő, arra is dob egy passzust „A világ mint akarat és képzet”-ből. Komolyan, az embernek kedve szottyan addig ütni a fejét egy kétkötetes filozófiai enciklopédiával, amíg egybe nem olvad a padlószőnyeggel, miközben azt üvöltjük: „Te arrogáns lókolbász, te! Hisz csak azért zúgtál bele Schopenhauerbe, mert neki ugyanolyan elcseszett élete volt, mint a tiéd! Most komolyan, tényleg azt hiszed, hogy jobb lesz neked, ha pont olyan rossz, mint egy híres embernek?”
Különben, be kell valljam, azért megértem valahol Philipet. Gondolom, mindenkiben van egy kis Schopenhauer, bennük, olvasókban meg pláne. Mi sem szívesen vegyülünk embertársainkkal, különösen ha épp nagyon jó könyvben vagyunk. Bennünk is van antiszociális vonás, nem találjuk kapcsolatainkban a megfelelő hangot, mert csak magunkra figyelünk, és/vagy nincs szótárunk a másik érzelmeinek átéléséhez. De amit Philip csinál, az mégiscsak túlzás. Értelmezésében a schopenhaueri módszer azt jelenti, hogy fogjuk magunkban azt, ami a legrosszabb, amin változtatni kéne – az emberi kapcsolatokra való képtelenséget -, és piedesztálra emeljük. Azt mondjuk: igen, képtelenek vagyunk a kapcsolatra, de ez azért van, mert ez az egész dolog a „kétlábúakkal” értelmetlen. Vonuljunk ki inkább a világból, zárjuk ki azt – éljük át a maga teljességében érzelmi nihilünket, csináljunk belőle szentséget*. Hát, Philip, kösz, de ez marhaság.
Ezen a ponton le kell szögeznem: én nagyon kellemesen csalódtam ebben a könyvben. Az első pozitív tapasztalatom az volt, hogy Yalom tud írni, mégpedig kifejezetten jól. Maximálisan elsajátította azt az epikus regényekhez nélkülözhetetlen skillt, hogy kevés vonással kell élő figurákat teremteni. Ez esetében különösen fontos, hisz az egész kötet központi eleme maga a terápiás csoport, ahol Julius és Philip „megütközik” - ha ott sematikus figurák vennék körül őket, lyukas garast sem érne az egész sztori. De ezek a szereplők jól aláfekszenek az alapkonfliktusnak, mindegyikük hozzáteszi a magáét – ettől lesz végig dinamikus a szöveg. És nem mellesleg ettől érzi úgy az olvasó, hogy őt is keringőzni hívják, neki is meg kell nyilvánulnia, együtt kell gondolkodnia a többiekkel – magyarán: neki is részt kell vennie a terápiában. És az olvasói bevonódás előidézésében Yalom megdöbbentően jól teljesít.
Amúgy nyilván igaz, hogy ez az egész regény nem más, mint egy elfogult szerelmes levél a csoportterápia gyakorlatához. (Milyen is lehetne egy szerelmes levél, ha nem elfogult?) Ezzel jó tisztában lenni. Gyanítom, itt Európa-külsőn a csoportterápia még mindig valami egzotikus dolognak tűnik, úri huncutságnak, helyenként egyenesen a dekadens, haldokló Nyugat végvergődésének. Hát milyen dolog az, hogy felnőtt emberek zokogva megvallanak vadidegeneknek olyasmit, amit még az anyjuk se tudott róluk? Az meg aztán tényleg mindennek a teteje, ahogy másfél óra után a terapeuta lezárja az egészet: „Fantasztikusak voltatok, szeretlek benneteket, de másfél perc múlva lejár az idő, szóval tipli van. Gyula, tudom, hogy mondat közepén vagy, persze, nagyon érdekes lenne végighallgatni őszinte vallomásodat a drogfüggőségedről, de mit csináljunk. Na, akkor 70 dollár lesz per kopf, csekket is elfogadok.” És nyilván mindebben van valami. Mégis: Yalom olyan gusztussal tud beszélni erről az egészről, hogy nekem komolyan kedvem szottyan beiratkozni valami terápiára – bármilyen ürüggyel. Fantasztikus lenne így megélni a mások iránt érzett érzelmeimet, anélkül, hogy félnem kéne a következményektől. Nyíltnak lenni, őszintének, bízni abban, hogy támogató közeg vesz körül. De ezt a szálat most elengedném, nem terápia az értékelés, nem akarok túlzottan kitárulkozni. Pedig nem kizárt, hogy pont azért ragadott meg per pillanat ez a könyv, mert valójában igenis ki akarok tárulkozni.
Kiváló regény ez. Nem is azért, mert Yalom tagadhatatlanul olyasvalamit csinált, amit előtte az irodalomban még senki. Hanem mert képes volt a regény gúnyájába ölteni azt, amihez ért, amit szeret, mégpedig úgy, hogy hozzáértése és szeretete tökéletesen kitapintható és megélhető maradt.
* Schopenhauert felületesen ismerem, ám amit tudok róla, nem teszi szimpatikussá. Nekem olybá tűnik, eleven példája annak, hogy a zseni is lehet korlátolt. Most komolyan, hogy hiheti valaki, hogy gondolatai megváltják a világot, ha egyszer ezek a gondolatok épp a világtól való hideg távolságtartáson, sőt annak lenézésén alapulnak? Nem válthat meg az, aki távolságot tart. A schopenhaueri pesszimizmus nem oldhatja meg az emberek problémáját – egyetlen hozadéka az, hogy segített Schopenhauernek túlélni saját depresszióját. Mégpedig azzal, hogy fáradságos munkával meggyőzte önmagát, hogy hozzá képest a komplett emberiség a mocsári zsurlók szellemi színvonalán áll. -
ما أجمل أن أبتسم وأنا أقرأ آخر سطور هذه الرواية!
بالرغم من أني عشت معها أوقات طويلة،
وقضيت معها لحظات عصيبة،
وتأثرت بمشاعر كل شخصية بها،
لكن هذه هى المفاجأة .. أن تكون الرواية بها الكثير من المعاناة والألم ومع ذلك أبتسم وأنا أغلقها!
كانت أولى تجاربي من "إرفين يالوم" هى رائعته "عندما بكى نيتشه" والتي لا زلت متأثرة بها حتى الآن،
بل وحتى أتذكر اليوم الذي بدأت فيه بقراءتها، ولم يكن يوماً لطيفاً، بل أنه كان من السوء لدرجة أني لم أستطع نسيانه حتى الآن، ومع ذلك استطاع أن يأخذني من عالمي ويُدخلني في عالمه الخاص، بسحر أسلوبه، ورسمه لشخصياته، ووصفه الدقيق لنفسياتهم ومشاعرهم الإنسانية.
وهنا تنطبق علىّ جملة في روايته هذه تقول: "لولا الكتب لعشتُ يائساً منذ أمدٍ بعيد".
..
"هل فعلت شيئاً في حياتي له معنى حقيقي!"
أعتقد أن هذه الجملة هى مفتاح هذه الرواية،
بل وأيضاً مفتاح كل شخصية بها؛
فكل فرد في مجموعة العلاج النفسي الجماعي كان يبحث عن المعنى الحقيقي لحياته بشكل أو بآخر، بما فيهم المعالج ذاته.
..
"عش حياتك على أكمل وجه، عندها، وعندها فقط، مت. لا تترك وراءك أى حياة لم تعشها."
تبدأ الرواية بمعرفة الطبيب النفسي "جوليوس" بإصابته بنوع من سرطان الجلد، وأن ما تبقى له ليعيشه ليس بالكثير، لكن لا زال أمامه سنة جيدة يستطيع أن يعيشها.
عند تلقيه هذا الخبر يدخل في حالة من الإكتئاب، بالرغم من كبر سنه وأنه من الممكن أن يموت في أى وقت وبأى سبب آخر، لكن يظل لفظ "سرطان" مؤذي، وتظل فكرة العلم بميعاد الموت حتى ولو بالتقريب مخيفة بل ومرعبة!
ذات يوم وأثناء تقليبه في سجلات متابعته القديمة يتذكر "فيليب" المريض الذي فشل في مساعدته بالرغم من استمراره في المحاولة لمدة ثلاث سنوات، ويتواصل معه ويطلب منه مقابلته، وعندما يقابله يجد أنه أصبح معالجاً نفسياً هو أيضاً!
كيف؟
بعلاج شوبنهاور!!
..
أحببت هذه الرواية جداً
أحببت الجو العام بها، وتعلقت بمجموعة العلاج النفسي، وتفاعلت مع كل شخص بها ووافقته أحياناً وعارضته في أخرى، وتعاطفت معه أحياناً واستنكرت عليه في أخرى.
رواية هى مزيج بين كل شيء؛
فلسفية، نفسية، إنسانية وحتى اجتماعية.
رواية صادقة ومؤثرة
وشعرت عند انهائي لها بأني فقدت أصدقاء أعزاء.
تمت
٢١ يناير ٢٠٢١ -
اگه به عنوان یه کتاب مستقل بهش نگاه کنیم ، کتاب خوب و خوش خوانی بود و قابلیت یه کله خوندن رو هم داشت
اما برای من که دنبال حال و هوای «نیچه گریست» بودم، تا نیمه های کتاب بسی حوصله بر و تکراری بود، یه جو��ایی حس خوندن کتابای پائولو کوئیلو رو داشتم
اما بعد از نیمه ی کتاب و گرم شدن گروه درمانی ، کتاب خیز بزرگی داشت و واقعا لذت بخش شد خوندنش
کتاب هر چند فصل یه بار،گریزی به زندگی شوپنهاور میزنه و افکارش و زندگیش رو بررسی میکنه _ که به نظرم از بهترین قسمت های کتاب بود_
و عجب پایان خوبی داشت. -
"أريد أن أقول أن شوبنهاور قد عالجك، لكن عليك الآن أن تشفى من علاج شوبنهاور"
قبل أن تضع هذه الرواية بين يديك عليك أن تعرف من راويها؛ إنه إرفين د. يالوم؛ الإنسان والطبيب النفسي والمفكر والباحث في علم النفس الوجودي وأحد الرواد والأعمدة الذين وضعوا أساس العلاج النفسي الجماعي
إذاً ما هذه الرواية؟ إنها جميع ما سبق ذكره، تتناول (علاج شوبنهاور) حيوات ثمانية أشخاص (بما فيهم الطبيب النفسي)، في جلسة علاج جماعي، في حوارات وصراعات نفسية فلسفية تصاعدية جمعت حقاً ودون مبالغة روعة الحبكة وبساطة الاسلوب وثراء المحتوى
