| Title | : | Rigadoon |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 1564781623 |
| ISBN-10 | : | 9781564781628 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 273 |
| Publication | : | First published January 1, 1969 |
Céline's inventive style and black humor profoundly influenced many writers who came after him, including Kurt Vonnegut, Jack Kerouac, William Burroughs, Allen Ginsberg and Charles Bukowski. As Kurt Vonnegut states in his introduction to this edition, "Céline demonstrated that perhaps half of all experience, the animal half, had been concealed by good manners. No honest writer or speaker will ever want to be polite again."
Rigadoon Reviews
-
برای توصیف کتاب "ریگودون" چیزی مناسب‌‌تر از این شعر آقای " الیاس علوی " ندیدم.
خدا کند انگورها برسند
جهان مست شود...
تلوتلو بخورند خیابان‌ها
به شانه‌ی هم بزنند
رئیس‌جمهورها و گداها
مرزها مست شوند...
و محمدعلی بعد از 17 سال مادرش را ببیند
وآمنه بعد از 17 سال کودکش را لمس کند
خدا کند انگورها برسند
آمو زیباترین پسرانش را بالا بیاورد...
هندوکش دخترانش را آزاد کند ...
برای لحظه‌ای
تفنگ‌ها یادشان برود دریدن را...
کاردها یادشان برود
بریدن را
قلم‌ها آتش را
آتش‌بس بنویسند ...
خدا کند کوهها به هم برسند
دریا چنگ بزند به آسمان
ماهش رابدزدد...
به میخانه شوند پلنگ‌ها با آهوها ...
خدا کند مستی به اشیاء سرایت کند...
پنجره‌‌ها
دیوارها را بشکنند...
وتو..
تو
تو
همچنانکه یارت را تنگ می‌بوسی
مرا نیز به یاد بیاوری ...
محبوب من
محبوب دور افتاده‌ی من
با من بزن پیاله‌ای دیگر
به سلامتی باغ‌های معلق انگور...
به عشق سه نقطه‌ها :))
📍فکت تاریخی:
فیلم جوکر رو احتمال زیاد دیدید. همون که واکین فینیکس بازی کرده و اختلالی داره که در مکان و زمان نامتعارف میخنده. چقدر غم انگیز بود و ادم رو معذب میکرد.
جالبه بدونید آقای سلین _محبوب قلبهای زخم خورده _ در جنگ ضربه ای به سرش میخوره و دچار آسیب مغزی و متعاقبا اختلال Pseudobulbar affect میشه که در اثرش دقیقا همون علائم خنده‌های غیر قابل کنترل در موقعیت‌های تراژیک رو بروز میداده.
و خب ... گفتم شاید براتون جالب باشه و شاید بی‌اعصابی سلین رو کمی توجیه کنه.
این کتاب رو هدیه گرفتم از دوستی که خیلی میدونه و خیلی بلده درباره کتابها ♡♡
-
This starts with a harangue when Céline is back in France after World War II. He's being hounded for debts, antisemitic, pro-Nazi writings, etc. Then the narrative flashes back to Céline's flight from Sigmaringen, in south west Germany, near Switzerland, where he had been holed up with officials of the collaborationist Vichy government. He and his wife, Lili — and their cat, Beibert — get on board a train to hell. It's filled with the dead and the near living on their way to Rostock. Why Rostock? Who knows.
Céline's prose is flat, and fragmented, but at the same time vivid and compelling. It draws the reader on. He is a ranter à la
Thomas Bernhard, but Bernhard is usually humorless, whereas Céline's humor is black as a fetid corpse.
Céline was supposedly trepanned three times due to action in World War I. He was a decorated war hero. Maybe that turned a switch to his brain, made him more voluble. Maybe not. Many passages here wonder about the same thing; he speaks about his brain creating symphonies for him when he was in prison in Denmark. Then a flying brick to his head in Hanover turns him positively phantasmagoric.
Now though it's off to Rostock, but no, suddenly they're heading to Berlin. Here's a helpful note about chronology. This is the third volume of a trilogy. I've not read the earlier volumes, but will.
"SIGMARINGEN. The order of events in Rigadoon is rather different from that described in the preceding volumes and also from the actual course of events, which is roughly as follows: In July 1944, Céline, whose life had been threatened in France because of his collaboration with the Germans, crossed the German border, intending to go to Denmark. In Baden-Baden his papers were confiscated and for three months he waited in vain for permission to proceed to Denmark. Finally he asked leave to go to Switzerland or return to France. He spent two weeks in Berlin, trying to obtain a visa. After refusing to broadcast Nazi propaganda he was interned for three months at Kressling near Neuruppin in Prussia in a camp of "free thinkers." This would seem to be the setting of
North. At this time he tried again to go to Denmark and reached Rostock-Warnemünde, but was unable to cross the border. At this point he decided to join the Vichy refugees in Sigmaringen, where he stayed until March, 1945. It was then, with Sigmaringen as its starting point, that the 21-day odyssey related in Rigadoon began." (p. 268n)
Céline was sort of the French equivalent of
Ezra Pound. Though to my knowledge, Pound never addressed his Nazi collaboration in print, as Céline does here. Rather, Pound was committed to an asylum, St. Elizabeth's in DC. Cèline was cleared by a military tribunal in 1951, not sure what rationale was used. Maybe it was just his great fame.
Some may find this difficult to read. Céline opines if fleetingly on mongrelization, Jews, the mentally deficient, the ignoble end of white race, etc. What he doesn't do is either praise the Axis or lambaste the Allies. The French get it in the neck though, and you could argue that in this manner he does criticize the Allies, obliquely. Mostly he's enraged by the critics at home whom he doesn't hesitate to name: Jean Cocteau, dying of rectal cancer, among them. -
Rigodon è l’ultimo libro di Céline ed è una lettura tremendamente ostica per via della narrazione frammentata, per la sua forma scomposta, per il ritmo sincopato, per il groviglio di vicende che si intersecano, per il linguaggio crudo, senza peli sulla lingua. Sono tanti i motivi per cui non lo consiglierei a nessuno, ma è un libro indimenticabile. Alberto Arbasino lo definisce così: «Il vero trionfo di Céline (e della letteratura) è che nessun film di guerra o di orrore riuscirà mai a rappresentare gli orrori della guerra con la terrificante potenza espressiva di questo non-romanzo».
Dite pure che Céline era paranoico, nichilista, disperato, delirante, maledetto, disprezzabile, ambiguo, ecc. ecc… ma – signori miei – che prosa e che senso dell'umorismo! Dite di lui quel che vi pare, ma è uno scrittore vero. -
A book to read after all the other books by Céline, otherwise you can have the feeling of a victory without a fight. A literary testament, and a testimony at the same time.
-
کپشن طولانیِ یک پیرمرد، راستش رو بگم، خیلی جاها دیگه حوصله‌ی آدم رو سر می‌بره، از بعضی قسمت‌های کتاب این به فکرم می‌رسید که سلین وقتی پیر شد، دیگه چزی جز غر زدن به جون این و اون نداشت. یعنی بعد مرگ قسطی و سفر به انتهای شب و دسته دلقک‌ها، دیگه چیزی نداشت بگه، یک مشتی غر مونده بود رو دستش...
-
Céline completed this final instalment in his trilogy a day before his death . . . so much for that happy retirement . . . this book (and apparently all of his novels) have a fragmented nouveau roman approach: breaking the text into unpunctuated sentences connected via ellipses . . . like this . . . and this . . . to convey the flow of thoughts and speech . . . and to do away with that bothersome process of having to . . . you know . . . polish really good sentences . . . if only Updike had done this! . . . oh he also uses exclamation points more than is healthy! . . . because Céline was not healthy! . . . he was possibly a crazy man! . . . and this book certainly doesn’t help dispel that notion! . . . I should have started with Journey to the End of the Night . . . but this was a mordantly funny and digressive . . . obviously . . . story of how the author fled to Denmark following the war . . . during which he was a Nazi sympathiser . . . as you do . . . and the more I write like this, the easier it seems to be . . . so I am less convinced Céline was a great artist . . . I suppose I should read Journey first . . . did you know if you space you ellipses . . . the way they do in novels . . . that counts as three separate words on Microsoft Word count!? . . . ooh an interrobang . . . a little tip there for students struggling to make up the word count . . . this review was sponsored by Bob’s Periods . . . dotty since 1987!
-
[In a second read in 2022 (actually, a third read — as I had read this as a youth), these books did not have the same effect on me.]
It is, shockingly, this trilogy of 'flight' -- and not Voyage or even Mort -- that is, in my opinion, Céline's true masterpiece.... just stunning.... and of these, Rigadoon is the greatest of the triad. -
آخرین اثر عالیجناب... پیرمرد میداند به آخر خط رسیده... و کتاب را از تمام غرهای باقیمانده اش پر کرده... سلین درباره ی سفرش از فرانسه به دانمارک نوشته... در این سفر زنش و گربه اش را به خود همراه کرده... پیرمرد مدام غر میزند... مینالد... خاطرات پراکنده تعریف میکند... از موضوع دور میشود... برمیگردد... آشفته است... خسته... اما ادامه میدهد... تا جون داره میره... شما رو هم با خودش میکشونه... مثل همه ی کسایی که تو این کتاب دنبالش راه می افتن اما وسط راه به هر دلیلی دکتر رو ول میکنن و میرن دنبال کار خودشون... اما شما این کارو نمیکنید... هرچقدرم بعضی جاها از پیرمرد خسته بشین و کسلتون کنه باز هم مثل یه گربه ی دست آموز دنبالش راه می افتین و اونو تنها نمیذارین... نه... شما از اون کسایی نیستین که بتونین دکتر دتوش پیر رو تنها بذارین... اونم شما رو ول نمیکنه... مثل ون بچه هایی که نصف کتاب دنیالش خودش میکشونه تا برسونتشون به یه جای امن و هرچند بی توجهه بهشون اما بازم هواشون رو داره... هوای مشا رو هم داره... خیلی سعی میکنه که چیزی رو که میخواین بشنوید رو بهتون بگه... اما خاطرات و سختی های یه عمر رو بدون منحرف شدن نمیشه تحمل کرد... پس از همه چی میگه و با اون دوتا عصا و پای لنگش پیش رفتن سخته... ولی همیشه در حال پیش روی... زنده باد عالیجناب سلین...
کتاب اگه با نثر سلین آشنا نباشید شاید اذیتتون کنه، اما با تمام پریشان گوییش کتاب شیرینیه، و باید نبض کتاب بیاد توی دستتون تا بتونید ازش لذت ببرید... از سلین پیر غرغرو
ترجمه بدی نداره، بعضی جاها ممکنه گیجتون کنه که نمیشه گفت به خاطر نثر سلینه یا اینکه مترجم نتونسته از پس متن و انتقال مفهوم بر بیاد... کلی ایراد ویرایشی هم توی کتاب پیدا میشه که... چه میشه ناشرای ما هم مثل ناشرایی که با سلین کار میکردن فقط دنبال پولن و خواننده رو زیاد به جاییشون نمیگیرن -
در واقع شاید این اثر رو بشه بازآفرینی دوباره سفر به انتهای شب و مرگ قسطی دانست
فقط حیف از شمال ک�� ترجمه ناقص داره و این سگانه رو خراب کرده.
ریگودون نوعی رمان-زندگی‌نامه هستند. این اثر یک گزارش و یک وقایع‌نامه است. سلین چندین بار در طی آن اشاره میکند که من در حال گزارش کردن وق��یعی هستم که به چشم خودم دیده‌ام. مدام خوانندگان کتابش را به طور مستقیم خطاب قرار میدهد و می‌گوید که میداند آنها برای خواندن داستان این کتاب را دستشان گرفته‌اند. او اما هیچ‌وقت به دنبال داستان پر از حادثه نبوده و همیشه با تکنیک تک‌گویی و با راوی اول شخص روایت‌گر احساسات است؛ همچنان که در اضلاع دیگر تریلوژی‌اش یعنی «شمال» و «قصر به قصر».
حدستان درست است، من اصلا میل ندارم دلتان را به رحم بیاورم… تا همین الانش چهار کتاب در مورد بدبختی‌ها و مصیبت‌هایم به شما اختصاص داده‌ام! باید کمی ملاحظه‌تان را بکنم… تا حالا شده گه‌گداری رنج کشیده باشید؟ … یک جورهایی! … هزار بار بدترش را من کشیده‌ام… اما با متانت بیشتر، فرقش این است! از این بابت شما هیچ‌چیزی را بروز نمی‌دهید، دریغ از یک آه! نکبت‌های بی‌نزاکت! دست از سرم بردارید!
ریگودون، صفحه ۲۸۵
قطعا یکی از سخت‌ترین کارها، نوشتن درباره‌ی «لویی فردینان سلین» است. نویسنده‌ای فرانسوی که پزشک بود و در میان دو جنگ جهانی می‌زیست. شاید هیچکدام از نویسندگان قرن بیستم مانند سلین هر دو جنگ را ندیده باشند. و البته فقط دیدن که نه، تجربه کرده باشد. سلین از آن نویسنده‌های بیرون از گود نیست. او وسط تمام ماجراهایی است که نوشته. همین هم خواندن آثارش را خوفناک‌تر و آزاردهنده‌تر میکند. آدمِ قبل از سلین خواندن با آدمِ بعد از آن یکی نیست. یک چیزی توی این آدم عوض میشود. آثارش فراموش نمی‌شود و اگر بشود، به سختی ممکن است! چرا که او در صدد تعریف کردن ماجرا نیست و همانطور که خودش اذعان داشته، بیشتر در پی انتقال حس است. افعال برایش اهمیت ندارد. کتاب‌هایش پر از جملات ناتمام است که با {… } تمام شده‌اند.
او را احیاکننده‌ی زبان فرانسه می‌دانند. حتی دشمنانش که کم هم نیستند، معترف‌اند که او یکی از بزرگ‌ترین نو��سنده‌های معاصر فرانسه است. او نویسنده‌ای بود که با زبان شفاهی و عامیانه و نامتعارفی می‌نوشت که خود در رمان مرگ قسطی در توضیح آن می‌گوید: «تمام تقلایی که میکنم برای این است که به همان زبانی بنویسم که با آن حرف می‌زنیم. چون که کاغذ، کلام را بد ضبط میکند. همه مسئله این است… رسیدن به عصاره زبان… به نظر من این تنها شیوه بیان حس و عاطفه است. چیزی که من می‌خواهم، روایتگری نیست، انتقال احساس است.»
او تنها‌ترین نویسنده‌ی جهان است. حداقل در دوران زنده بودنش که به جز تنها بودن، مطرود و مورد نفرت هم بود. سلین موی دماغ همه بود؛ دست راستی‌ها و دست چپی‌ها. مردم‌گریز و یا حتی مردم‌ستیز که با هیچ گروهی از در دوستی وارد نمی‌شد. او چیزهایی را می‌نویسد که بقیه علاقه‌ای ندارند بدانند یا بخوانند. نویسنده‌ای که در ریگودون، آخرین اثر خود، خودش را این‌چنین معرفی میکند: «من، وقایع‌نگار دلقک‌های بزرگم.»
ریگودون یک رمان نیست. همچنان که باقی آثار سلین هم نوعی رمان-زندگی‌نامه هستند. این اثر یک گزارش و یک وقایع‌نامه است. سلین چندین بار در طی آن اشاره میکند که من در حال گزارش کردن وقایعی هستم که به چشم خودم دیده‌ام. مدام خوانندگان کتابش را به طور مستقیم خطاب قرار میدهد و می‌گوید که میداند آنها برای خواندن داستان این کتاب را دستشان گرفته‌اند. او اما هیچ‌وقت به دنبال داستان پر از حادثه نبوده و همیشه با تکنیک تک‌گویی و با راوی اول شخص روایت‌گر احساسات است. آثارش پرند از واکاوهای عمیق و روانشناسانه‌ی تیپ‌های شخصیتی مختلف؛ همچنان که در ریگودون و اضلاع دیگر تریلوژی‌اش یعنی شمال و قصر به قصر.
این سه اثر شخصیت‌های ثابتی دارند. خود دکتر سلین، همسرش لیلی، گربه‌اش بِبِر و بازیگری به نام لوویگان. باقی افراد تیپ‌های مفلوک و اجساد و زخمی‌ها و آوارگان جنگند که به عنوان سیاهی لشگر حضور دارند. ریگودون، روایتِ سفر سلین با همسفرانش از دلِ آلمانِ ۱۹۴۵ به مقصد دانمارک است. او در یکی از نامه‌هایی که از زندان برای همسرش نوشته است، می‌گوید که در اصل برای درمان به کپنهاگ سفر می‌کنند. اما او در آنجا ماندگار میشود و به زندان می‌افتد. در پاریس او را محاکمه کرده‌اند و حتی به مرگ محکوم شده. به اتهام همدستی با نازی‌ها که البته از این اتهام تبرئه میشود. حدوداً سه سال در کپنهاگ زندانی بوده و بعد از آن به پاریس برمیگردد. قبل از وارد شدن سلین و همسرش به دانمارک در هجدهم مارس ۱۹۴۵، تمام کتاب‌های او به دستور وزارت جنگ فرانسه جمع می‌شوند و حتی ناشر آثار سلین همان سال در پاریس به قتل میرسد.
سلین کسی بود که در جنگ اول جهانی، ۷۵ درصد سلامتی‌اش را از دست داده بود و به عنوان پزشک در جامعه‌ی ملل آن سال‌ها خدمت کرده بود. فرانسوا ژیبو؛ وکیل و نویسنده‌ی فرانسوی که چندین اثر درباره‌ی سلین دارد و هم ریگودون را از روی دست‌نوشته‌های سلین به دست چاپ می‌سپارد و هم نامه‌‌های زندان او را ویرایش کرده، در مورد سلین می‌نویسد: «او خود را قربانی کفاره جهانی می‌دانست که در آن گروهی مسبب تمام جنایات و گروهی دیگر سالوس و ریاکار بودند.» مهم‌ترین دلیل اتهاماتی که به سلین وارد شد به خاطر جزوه‌ای با عنوان «هیچ‌و‌پوچ برای یک کشتار» بود که او در آن در ضدیت با قوم یهود، مطالبی نگاشته بود. ژیبو معتقد است: «با بر ملا شدنِ آنچه در آلمان در حال تکوین بود، آن جزوه‌ها چهره‌ای واقعی و تراژیک یافتند که تا آن زمان نه هیچکس آن را کشف کرده بود و نه پیشتر توجه کرده بود… پس از افتادن پرده‌ها و آشکار شدن فجایعی که اینک بر همگان روشن شده بود، این بهانه واهی که او یکی از زمینه‌سازان این قتل‌عام‌ها بوده است، دستاویز جناحی قرار گرفت که هدفشان تنها شکار او بود.»
به‌هرحال با نویسنده‌ای طرفیم که همه بر علیه او هستند. پیامبرِ افشاگرِ زشتی‌ها و درنده‌خویی‌ها و دغل‌بازی‌ها، کسی که بیش از همه از استثمار فقرا توسط اغنیا و بهره‌کشی از آنان در عذاب است. آنارشیستی که همزمان مردم‌ستیز و دلسوز آنان بود و جایی در سفر به انتهای شب از خود می‌پرسد که آیا هنوز توانایی همدردی دارد؟ «من عذاب می‌کشیدم، عذاب واقعی، برای یک بار هم که شده، برای همه، برای خودم، برای او، برای همه انسان‌ها.»
او از رذل بودن انسان‌ها می‌نویسد. از دنیایی رو به نزول، از آدم‌هایی که رذل‌اند اما درد دارند و رنج می‌برند. و در این ایده‌ها تا جایی پیش می‌رود که ریگودون را به حیوانات تقدیم میکند. همچنان که بیشتر عمر خود را با همسر مهربانش، گربه‌اش و چند حیوان و پرنده‌ی دیگری که نگهداری میکرد، سر میکند و در انزوای کامل می‌میرد.
ریگودون با توصیف هجوم خبرنگاران و ژورنالیست‌هایی به خانه‌ی سلین آغاز میشود که در پی سوژه‌کردن و تمسخر او هستند تا مطبوعات را از مزخرفاتشان سیاه کنند. و سلین تمامی آنها را دست می‌اندازد. می‌گویند سلین به سرعت و با علمِ به اینکه به زودی مرگش فرا میرسد، به نوشتن این کتاب مشغول بوده و درست شبِ روزی که همسرش را از اتمام کارش آگاه میکند، از دنیا می‌رود. او فرصتی برای بازبینی یا بازنویسی اثر نداشته و اثرش هفت سال بعد از مرگ نویسنده در اختیار خوانندگان قرار می‌گیرد.
کتاب بیانیه‌ای است برای اعلام برائت از تهمت‌هایی که به او زده بودند. توضیح و تشریح اروپای تکه‌تکه شده و پرده‌برداری از جنایات عریان جنگ است و تنازع رقت‌انگیز مردم برای بقا. تشریح جزء به جزء فلاکت و آوارگی‌هایی که سیاستمداران بر سر مردمشان آورده‌اند. مردمی که یا توسط متفقین بمباران می‌شوند یا توسط نازی‌ها منهدم. او از پوچی جنگ می‌گوید و محشر کبری را توصیف میکند. جهنمی که اروپایی‌ها به جان خودشان انداخته‌اند و سلین گزارشگر آن نمایش غم‌انگیز و مضحک است.
آنها در مسیر سفر یا فرارشان از آلمان همه‌جور آدمی می‌بینند. اروپایی‌های مناطق مختلف این قاره؛ ایتالیایی‌ها و لهستانی‌ها و مجارستانی‌ها و … فرقی ندارد چه کسی دشمن و چه کسی دوست است. حق و باطلی آنجا مشخص نیست. از همه طرف مردم را می‌کشند. فرقی ندارد چه جور مردمی. جذامیانی که به حال خودشان رها شده‌اند تا کسی به فریادشان برسد، کودکان عقب‌مانده‌ی ذهنی که از پناهگاه‌ها بیرون شده‌اند تا به جایی تحویل داده شوند و زنی که آنها را به زور تحویل گرفته، در میانه‌ی راه، آنها را به سلین می‌سپارد.
سلینی که خود بیمار است و با عصاهایش راه می‌رود. علاوه بر این در میانه‌ی راه، ساختمانی در اثر انفجاری فرو می‌ریزد و پاره آجری توی سرش می‌خورد و او را بی‌هوش میکند. وز وز گوش‌های او باز شروع میشود. صدایی که در رمان‌های دیگرش هم از آن نوشته؛ یادگاری جنگ اول. پس از آن ضربه‌ی آجر است که سلین گیج و منگ و پریشان‌احوال میشود و مدام هذیان می‌گوید.
ریگودون هذیان‌وار روایت میشود، چیزی شبیه کابوسی که تمامی ندارد. دکتر سلین همزمان وظیفه‌ی نگهداری از آن بچه‌های بینوا را دارد که هیچ‌وقت فرصت نمی‌شود آنها را بشمارد. بعد از آن ضربه است که سلین در لحظات عجیبی خنده‌اش می‌گیرد. از تمامی وضعیتی که در آن گرفتارند خنده‌اش می‌گیرد و نمی‌تواند جلوی خنده‌اش را بگیرد. انگار که این همان خنده‌ی تلخ و طنز جانکاهی است که سلین در این اثر و بقیه‌ی آثارش هم دارد.
خنده‌ای عصبی در زشت‌ترین صحنه‌ها، وضعیتی که توده‌ای گندیده و گرسنه و زخمی در آن اسیر شرارت‌ها و بازیچه‌ی دولت‌ها هستند. او با آنها همدلی نمی‌کند. میهن‌پرستی در این وضعیت جایی ندارد. از مفهوم جنگ تقدس‌زدائی میکند و به بیان درد جماعتی می‌پردازد که با آنها همدلی نمی‌کند. سلین میل به شر در انسان را مسئله‌ای بیولوژیک میداند که این مسلماً به پزشک بودنش مربوط است. از میل به کشتن و مردن همزمان با میل به زندگی می‌نویسد. شاید به قول مهدی سحابی، مترجم آثار سلین، او با واقعیت نوعی برخورد بالینی دارد. همان صراحت و خونسردی پزشک وقتی که دندان پوسیده یا زخم را وارسی میکند. و این نوع برخورد ضروری و اجتناب‌ناپذیر است. آثار سلین موسیقی‌های گوش‌خراشند که با صمیمیت و صداقت ساخته می‌شوند.
علاوه بر این همه، ریگودون شرح پیش‌بینی‌های بدبینانه‌ی سلین هم هست. از نابودی نژاد سفید می‌گوید. از اروپایی که به دست چینی‌ها خواهد افتاد و سفیدپوستان؛ استثمارگران گذشته، مغلوب نژادهای سرخ و سیاه و زرد خواهند شد. او جنگ بعدی را جنگ نژادها میداند و معتقد است که در نبرد استالینگراد قال تمدن سفید کنده شد. آثار سلین و به ویژه ریگودون پر از مرگ است اما کمی هم بوی زندگی میدهد. حیف که نمی‌توانم آن صحنه‌ی عجیب و زیبای آخر کتاب را لو بدهم! همین‌قدر بگویم که در فصل آخر سلین احساس میکند دیگر کافی‌ست. او در ادبیات از سفر آغاز میکند و با سفر تمام: «چاره را در آن دیدم که از سفر صحبت کنم، چون که یک تاریخ را روایت میکند و هرچه بعد از آن نوشته شده، چیزی جز تقلیدهای تأثرانگیز و چرت‌و‌پرت‌های آبکی نی��ت.»
ریگودون (فرانسوی: Rigodon) رمانی که پس از مرگ سلین در سال 1969 منتشر شد. این داستان براساس فرار سلین از فرانسه به دانمارک پس از حمله ی نرماندی است ، پس از آنکه وی با رژیم ویشی همکاری کرده است. ریگودون سومین قسمت از یک سه گانه درباره این تجربیات است. پیش از آن از سلین قصر به قصر را در1957 و شمال را درسال 1960 نوشته است. در واقع ریگودون چیزی بین رمان و خودزندگینامه است. سلین این کتاب را یک روز قبل از مرگ خود در سال 1961 به پایان می رساند و در آن به فاجعه جنگ و پیامدهای آن می پردازد. ریگودون درباره پرواز وی و همسرش از ویشی فرانسه به دانمارک بخاطر فروپاشی رایش سوم است ، زیرا آنها به شکا ناامیدانه به دنبال جلوگیری از مجازات شدنشان به عنوان همکاران حزب نازی هستند. گاهی خنده دار و همیشه عصبانی ، راوی اول شخص ، همراه با همسر و گربه شان، پس از آنکه خود در را در سمت بازنده ی جنگ جهانی دوم می یابند خواننده را با خود در پرواز از پاریس به دانمارک می برند. قطار سواری هایی که رمان را در بر می گیرند پرند از جنون و رحمت ... سلین کاملا آگاهانه باعث می شود وحشت غیرقابل اجتناب و آشوبی بی پایان را حس کنیم. -
Un Céline qui fait date ! Parmi les livres les plus impressionnistes que j'aie lus !
-
"No syntax, no style! he doesn't say anything any more! he doesn't dare!"
Ah, the turpitude! that's a shameless lie! . . . I've got oodles of style! . . . that's right! . . . what's more, I'll make the rest of them unreadable! . . . every last one of them! wilted impotents! rotten with prizes and manifestoes! I can lay my plans in all security, the epoch belongs to me! I am Literature's favorite child! anyone who doesn't imitate me is through! . . . no doubt about it! okay, let's see where we are! gutted barrels, flooded terraces and urinals! vast despair! ah, grand crosses of all the Legions, super washouts, eminent jerks! . . . I'd feel sorry for you if I could, but I can't . . . not any more! . . .
The best of Celine's final trilogy... Celine is recruited to take part in a plot at Rommel's funeral... and the famous brick makes its way to the doctor's head! ... of course, this brings back all that 75% disability whining... things really kick into gear when he and Lili end up having to take care of about sixteen children... of course he refuses to count them... my god, what happens... I wouldn't have thought it possible... ...Celine always surprises... He has such a way with words! ... 'you retarded slow-motion primate!' is such a great insult... also he refers to high society as 'names and namesses'... or talks about the religious having 'Christanemic blood'... One of his companions in the present-day narrative tries to convince him to 'go left'... the only way to sell books... remind them of some trifle you've done for the left... all he can think of is his first book's Russian translation... and the reason he wanted to go to Denmark is revealed! ... it's hilarious! ... but then he dies a day after finishing this book...
On being asked to look after orphans: -
اگر چیزی که می خوانی خوب باشد، آدم شروع می کند تعریف و تمجید و در آخر تشکر از مترجم. نمی توانم مطمئن باشم که این خانم یا آقای افتخار به سلین اجحاف کرده یا نه، نمی توانم هم با اطمینان حدس بزنم سلین که خیلی پیر شده دیگر چیزی برایش خنده دار نیست و بدبختی ها فقط دارند سرش می آیند. مثل همه کتاب های قبلی یک جایی حاضرین با هم می روند به گردش، این دفعه به جای پولدارهای صاحب کشتی رودخانه پیما، با بچه های عقب مانده، که آب دهانشان سرازیر است از میان خرابه ها و بمب های فسفری، که برسند به دانمارک. نمیدانم در هیچ کتابی بالاخره میرسد به جایی یا نه سلین. در شمال هم داشت می رفت دانمارک دنبال چیزی بود و آخرش هم پیدا نشد. اینجا هم معلوم نشد. اینجا اما چیزی که عوض شده در مقایسه با کتاب های قبلی که فارسی شده اند، این است که استثنائا پیرمرد منحرف نداریم، یا شاید حذفش کرده اند، از جمله مواردی که آدم نمی تواند دقیق هیچ وقت حدس بزند، چون حوصله می خواهد بروی و کتاب اصلی را بررسی خط به خط کنی، این چیزی که فارسی جلوئت گذاشته اند چه قدرش مال خود سلین است سوال می شود چرا مثل دفعه های پیش کسی نمی رود فحشاخانه برای شلاق خوردن، همه ش را با بمب زده اند یا قوادها صلاح ندانسته اند اطلاع پیدا کنیم از موضوع. این بار کسی برای سلین آنقدر مهم نیست که همه‌ی کُنه و وجودش را تحقیر کند بعد همدلی کند یا همانطور له بگذارد که بماند. همه جا خرابه است، لیلی، زن سلین که در کتاب های قبلی هیچ کار نمی کرد، اینجا گاهی با گربه ور می رود، هیچ کس چیزی نمی گوید و سلین هم دیگر خودش با خودش خیلی حرف نمی زند و جواب هایی که یارو وته دلش منظورداشته را به اطلاع کسی نمی رساند... مولف مرده است، من هم این ها را از خودم در میاورم، چهل روز طول کشیده کتاب را بخوانم بیشترش را یادم نمیاید... مغزها کپک زده... کسی سوزاک ندارد و به جاشان ساختمان ها با بمب خراب شده اند ... فرصت نیست بخوابند، باید با عصا فرار کنند ... سلین احتمالا خسته است، پیر شده، من هم دیگر حوصله کتاب خواندن ندارم، می خواهم هیچ کار نکنم ... یک پیرمرد آتشنشان هست که شلوارش را در می آورد، برای معاینه
-
سلین الیس زمان خودشه که شرح جنگ غیر قهرمانانه اش، سفرها و دربدری های بعدش رو توی کتاباش برای ما تعریف کرده. ادیسه سلین با "سفر به انتهای شب" شروع میشه و عجب شروعی! مسحور کننده، سیاه و گستاخ ... جنگ آغاز داستانه و بعدش تنها سفر... سفر مدام ... سفر مکرر... به آفریقای مستعمره و امریکای صنعتی، به حومه فقیر پاریس و انگلیس و هامبورگ بعد از بمباران و پایان ماجرایی که اینبار ایتاکا نیست. ریگودون آخرین قسمته از سفرهای دکتر دتوش که حالا یه پیرمرد گوشت تلخ و غرغرو به نظر میاد اما فقط به نظر میاد. سبک و فرم سلین هرچقدر به آخرین کارهاش نزدیک میشیم پخته تر میشه اما چون همزمان میلش به داستانگویی رو از دست میده آثار آخر نسبت به اولین کارهاش که پر از خرده داستان ها و شخصیت های فرعی جذابه کسل کننده و بیش از حد طولانی به نظر میاد. البته بازهم تاکید میکنم که فقط به نظر میاد. سلین هیچ وقت یه پیرمرد غرغرو نمیشه و اگرچه مثل قدیم ماجرای جذاب به کتاباش وارد نمیکنه، مثل یه استاد ادبیات با تکامل فرم و تقطیع های معروفش با سه نقطه نوعی از متن به وجود میاره که برای من شبیه موسیقیه(و چه بهتر می بود اگه فرانسه می دونستم). جمله هایی که اگه تک به تک خونده بشن بی معنی و حوصله سربرن، درست شبیه یه نت تنها، اما اگه کنار هم و با ریتمی که اون از ما میخواد خونده بشن شبیه موسیقی معنا پیدا میکنن و احساس منتقل میشه. حالا چه احساسی؟ ...تلخی، هذیان، وهم، مرگ، سفر بی انتها. ازین جهت کاری که سلین میکنه شبیه نقاش های اکسپرسیونیسته که سعی نمیکنن با عمل تصویرگری منظره یا داستانی رو توصیف و یا روایت کنن بلکه تمام تلاششون برای انتقال احساسه.
تنها نکته منفی در مورد این کتاب شاید این باشه که برای لذت بردن ازش باید جناب دکتر رو از قبل بشناسید. پس اول برید سراغ سفر و مرگ قسطی و بعد خط مستقیم رو بگیرید و بیاید تا ریگودون.
این رو هم باید اضافه کنم که از ترجمه خانم نبوی نژاد لذت بردم. -
You don’t read this book you experience it. Stylistic, it took a few pages to adapt to the cadence. Then I recalled that in the preface, the translator (from the original French), spoke of rhythm. Yes there is a rhythm that compelled me to keep reading, a conversational engaging beat.
The author, French, Louis-Ferdinand Celine, is quite the story in himself; wounded WW1 hero, became a medical Dr, and noted avant grade author before World War 2, then Nazi sympathizer. Twenty some years after, he writes this story of fleeing France to bombed out Germany, telling his story with his friends and cat in tow in an artsy style. He certainly lets all sides have it, never shy about his controversial opinions.
Kurt Vonnegut, who was popular when the book was published in the 70s, writing the introduction is like Mother Theresa extolling the virtues of Al Capone. Showing they don’t agree with the other, but there certainly is respect.
Ideally, you’d read this book without having viewed any summaries, back covers, or reviews, just tossed in a basement after a day long walk, maybe hit in the head with a brick, then try to relay your own impressions... -
Iar Céline, magistral cu al său umanism instinctiv, în parte cinic, dar cât de onest! Nu de partea cui ești, nu ce poziție deții și nici ce spui. Ce faci, iată-i măsura. De exemplu să iei în căruță optsprezece plozi ai nimănui și să-i duci printr-o Germanie în haosul ultimelor luni de război. Și asta fără a pretinde la eroism. Cumva firesc. Bun.
-
«Rigodon : Danse servant de conclusion à la plupart des déplacements des danseurs et termine en point d'orgue le phrasé musical. »
Rigodon, c’est le point d’orgue du style émotif de Céline. La conclusion à la trilogie allemande. La fin de cette danse entre les bombes de la RAF dans une Allemagne dévastée par la fin de la seconde guerre mondiale. C’est aussi, le dernier livre de Céline, qu’il a terminé le jour de sa mort. Une conclusion envers et contre tous. C’est un récit grotesque et musical. On suit le phrasé célinien comme une mélodie ensorcelante, dans les ruines d’un pays en proie au vide et à l’anarchie. Au fond, ce qui compte n’est pas forcément l’histoire en elle-même, mais le style de cette œuvre. Il faut s’accrocher. Entre les retours incessant à son présent où Céline fulmine contre son éditeur, les autres écrivains (Sartre le Tænia) et même ceux qui l’encense (« Son Barjavel, oh, là ! là! aussi pourri que lui ! à la fosse avec !»), on peut avoir du mal à suivre. Il faut au contraire se laisser emporter par cette musique célinienne. Céline n’a pas écrit Rigodon comme un roman – celui-ci est déjà mort depuis bien longtemps ! – Il l’a écrit comme une mélodie, une mélodie vibrante, noire, terrible mais puissante. A lire et relire. -
A nasty man... A great writer... He chose the wrong winner... Exiled from France as a Nazi collaborator... Flees France... Almost gets bombed by Nazis and Allies... Ends up in Denmark... The bank with his book royalties is there... Intersperses this story with ravings of an angry old man chasing away journalists who want to interview the great writer... He dies the day he finishes the book... Influences 20th century writers... Very matter-of-fact and almost nihilist... Gets his point across but feels a little gross... Great intro by Vonnegut...
-
There seems to be some debate over whether this final instalment of Celine's end of war trilogy was really finished (he died the day after, on one account). It doesn't matter. It's a pared-down version of how he often wrote in the past, but not necessarily bad for all that, and has some really wonderful touches. As with much of his work, it ends on an odd note that is affecting without seeking to provide "closure". I've read this book five or six times and always get something new from it.
-
Celine is assaulted on all fronts by modern society
-
This is my fourth book from Celine and he never disappoints. He has a very unique writing style that has its detractors, but I am very comfortable with it.
-
Og jeg er endnu engang imponeret over hvor mange mennesker man kan pisse af med én bog.
-
did not finish? more like did not start
-
This book is beyond weird. It has a feel of magical realism when you read it... of events taking place in a supposedly real world setting that are too fantastical to really happen... but then when you stop to think about them, you realise that there's nothing really implausible or magical about anything that actually happens... it's just a sense from the rhythm of the story constructed around them.
The sense of disconnection may be helped along by the infuriating writing... all those ellipses! Every third word... but you find even when you struggle to take in any particular sentence that somehow you end up at the end of a page with some sense for what was happening. It's frustrating at the time, but it seems to percolate in somehow... osmotically, as it were.
Weird and frustrating... but enjoyable all the same...
(Yes, I couldn't resist trying my hand at going totally overboard with ellipses here... though I've used a lot less than Celine. Can't tell whether that's a good sign or a bad... ). -
Un livre que j'ai lu une première fois il y a bien longtemps maintenant, c'était le premier ouvrage de Céline que j'abordais. Je déconseille donc formellement sa lecture avant au moins d'avoir lu "Nord" et "D'un château l'autre", ça n'aurait presque aucun intérêt. Mais maintenant que je les ai lus, j'ai bien apprécié Rigodon qui complète, qui éclaircit encore un peu les péripéties de Céline dans l'Allemagne nazi qui perd la guerre 39-45, dans une ruée vers le nord. J'adore toujours ce style si particulier de Céline, du bonheur, un génie incomparable. Néanmoins, j'ai l'impression que l'on ressent - dans ce dernier livre qui précède de très peu sa mort, plus que dans les autres de ses productions (exceptés les pamphlets évidemment) - son racisme, sa peur du métissage qui est aussi récurrente que dérangeante.
-
"… sempre proprio avuto il sentimento che avrei mai dovuto esistere …" (p. 65)
"… per quello che mi riguarda, io rifletto, sterilizzato da diecimila odî, tranquillo che non darò fastidio a nessuno, ancora per un pezzo dopo morto, la mia umilissima messa ai vermi, i miei veri soli seri amatori..." (p. 207) -
celine getting hit with a brick, celine on trains, celine mad about chinese people celine's cat eating meatball, celine taking care of a bunch of disabled kids, all with the trademark vitriol , 3 dots lots of thrills goodread
-
thanks for teaching me the words "myriatons" and "pellagra" dr. destouches
-
زمینْ انسان ها را نمی خواهد، انسان گونه ها را می خواهد...در یک دنیای انسان گونه، انسان فاسد هیولایی است که خوشبختانه روز به روز کم تر تولید مثل می کنند...
باید بگویم عبور از سختی های زندگی و ریزبینی، از علائق من است...به آن لحظات نادر، وقتی که طبیعت به شما اجازه می دهد شاهد عملکرد بسیار حساب شده اش باشید و ببینید چگونه درنگ می کند، و بعد تصمیم می گیرد... این گونه که گفته می شود، زندگی لحظه مخاطره آمیزی است...
ما همیشه در حال از دست دادن آدم های زندگی مان هستیم، تا بوده همین بوده... این جا ...آن جا...من باید افراد بیشتری را از دست داده باشم...در اتفاقات نامنتظره... کم و بیش مضحک... برای ساختن دنیا همه چیز لازم است... -
J'ai lu pour vous le premier chapitre afin que vous vous fassiez votre opinion.
Retrouvez cet extrait sonore de quelques minutes afin de l'acheter ou l'emprunter en connaissance de cause.
https://www.youtube.com/watch?v=9kLaWiGbmKI
