غلاف تمام فلزی by Stanley Kubrick

غلاف تمام فلزی Reviews

• 
  KamRun

  غلاف تمام فلزی را نخستین بار سال‌ها پیش در یکی از کانال‌های صدا و سیما دیدم. از همان دوران کودکی بخاطر ابهت سرگرد هرتمن و آن صحنه‌های زیبای جنگی‌اش تبدیل به یکی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام شده بود. بعدها که برای بار دوم و سوم و چندم بازبینی‌اش کردم، باز هم شاهکار می دانستمش و برایم زیبا بود، اما به دلایلی دیگر. این بار با فیلمی چند لایه در سطوح مختلف مواجه شدم: سطحی‌ترین برداشت ممکن همان است که اول گفتم. لذت از جنبه‌های اکشن و متاثر شدن از صحنه‌های دراماتیک پایانی فیلم. در سطحی عمیق‌تر، دیدن حقیقت زشت ماشین آدم‌کشی ارتش آمریکا در ویتنام و تقبیح جنگ و در عمیق‌ترین سطح، فیلم مانند یک پریسکوپ تاریکی‌ها را کنار می‌زند و جلوه‌ای ترسناک از روان انسان بازمی‌نمایاند: اراده‌ای که از یک سو معطوف به صلح و عشق است و از دیگرسو سر خونریزی و جنایت دارد و چه کسی می‌تواند قضاوت کند که کدام بخش خودِ واقعیِ آدمی‌ست و کدام بخش خودِ عرَضَی؟ فیلم با طرح چالش‌های اینچنینی بیننده را معذب می‌کند و از این رو می‌توان آن را یک اثر روانکاوانه دانست. بجز این‌ فیلم‌نامه، بازی کاراکترها (خدای من! هنوز صدای سرگرد هرتمن در گوشم است)، تکنیک های ناب کوبریکی در فیلمبرداری و انتخاب موسیقی پایانی از رولینگ استونز، همه و همه باعث خلق یک شاهکار سینمایی به‌یادماندنی شده است
  
  با خواندن فیلم‌نامه، نکته‌ای به ذهنم رسید که پیش‌تر از آن غافل مانده بودم. مگر ما ستایشگر نوع‌دوستی و محبت به هم‌نوع نیستیم؟ پس چرا در ناخوداگاه خود، کاراکتر سرباز پایل را که دست به انتحار زد، در مقابل دیگر سربازانِ خون‌ریز و دیوانه که تا آخر تاب آوردند، ضعیف و ابله می‌دانیم؟ آیا این نوع‌دوستی هم جزئی از ظواهر به‌حساب می‌آید و ما در ناخوداگاه خود پیرو قانون جوامع بدوی انسانی هستیم که آنکه تجاوز می‌کرد و می‌کشت را خداگونه می‌دانست؟آیا این‌هم جز همان دوگانگی‌ست که کوبریک تلاش کرده تا در شخصیت جوکر به‌تصویر بکشد؟ از روی ترس، علاقه‌ای ندارم به این سوال پاسخ دهم
  
• 
  Mohammad

  نمره من : 1.5
  عنوان فیلم تناقض های جنگ را مشخص می کند. گلوله هایی با غلاف تمام فلزی درون اهداف نرم انسانی خرد نمی شوند و به همین دلیل فقط مجروح می کنند. پیمان جنگی هاگ استفاده اجازه گلوله های خردشونده را نمی دهد. استفاده از غلاف تمام فلزی عملا دو نفر را از میان بیرون می کند: شخص مجروح م فردی برای کمک به او.
  .طنز قضیه این جاست که انسان ها اول همدیگر را می کشند و سپس فانون وضع می کنند که مثلا انسانی تر عمل کنند این طنز در رفتار سرباز جوکر هم دیده می شود که نشان صلح بر سینه دارد اما روی کلاهش نوشته زاده شده برای کشتن.
  
  اگر به کلیتش نگاه کنیم، نه فیلنامه خیلی خوبه نه فیلم. و شخصا معتقدم این فیلم در حد و قواره اسم بزرگ موبریک نبوده.
  فیلم دو قسمته که قسمت اول خیلی بهتره. قسمت اول رو حتما باید فیلمش رو دید اون هم زبان اصلی تا اون حس منتقل شه با بازی خیلی خوب گروهبان هارتمن. مشکل اصلی فیلم ( و فیلمنامه) به نظرم پاره پاره بودنشه که منتقدین به اون اشاره کردن. صحنه های جنگی هم بهتر از این فکر کنم تو فیلم های دیگه وجود داره.
  در مورد جنگ ویتنام این فیلم با فیلم زیبای شکارچی گوزن اصلا قابل مقایسه نیست.
  خوبی کتاب صرفا در وجود چندین صفحه نقد و توضیحه.
  
  قسمت اول فیلم و صحنه آخر فیلم و برخی دبالوگ های فیلم انصافا خوبن.
  
• 
  Amir

  من فیلمنامه ی این فیلم رو نخوندم... اما یادمه وقتی فیلم رو دیدم و تموم شد احساس میکردم از اعماق ذهنم گلوله ای شلیک شده که هی داره به این ور اون ور جمجمه م کمونه میکنه... یه فیلم دیوونه کننده... چه به معنی مثبت و چه به معنی منفی
• 
  Elliot Richards

  A screenplay with a tonne of images from the film. Nicely put together but nothing overly special.
• 
  bahareh ebnealian

  in ketabo paria behem dad, ye shab hamin joori bazesh kardam ke ye negahi besh bendazam, ama dige natoonestam bezaramesh kenar, hamoon ja ta akharesh khoondam.