| Title | : | Miguel Strogoff |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | - |
| Language | : | Spanish; Castilian |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 349 |
| Publication | : | First published January 1, 1876 |
Miguel Strogoff Reviews
-
I’ll have to beg my readers’ forgiveness once again, for this... well, this less of a review than a series of rambling reminiscences -
My OWN young experience of a book.
A wonderful illustrated version of a fantastic odd-book-out odyssey by that idol of our long-forgotten childhoods, Jules Verne.
I was six, and it was summertime.
My dear grandmother had come all the way from Utah, by train, to see us all - and especially her baby granddaughter, my sister, who’d been born in the previous October.
My grandmother always took the spare room when she came - not actually much of a big deal for the First Lady of Tooele, Utah - the mayor’s wife!
But our enormous love for her made up for it. She could sense that deeply and profoundly.
This same room had always traditionally doubled as a nursery, so my kid sister was relocated to my parents’ room for the duration.
So there I was, in her room, as the late afternoon summer sun filtered through the Navajo hemp curtains, deeply and fatally immersed in the far-flung exploits of this young heroic man, Michel Strogoff, Courier to the Czar!
This was my grandmother’s gift to me - from her large collection of 1920’s children’s books - that long lost summer so long ago...
What I could read back then was much not much more than at the snail’s pace of those learned Dick and Jane tomes we got in First Grade!
But - finding the odd word I knew, looking at those particular post-impressionist plates that graced kids’ books so many years ago, I dreamed of being the Czar’s courier, riding wildly over those rugged steppes, MYSELF: wow, I loved it.
Of course, ALL the post-impressionist book plates of that time had a wonderful, fairytale, autumnal effect - just like in the famous September Morn - Mâtinée de Septembre, by Chabas...
“Other echoes inhabit the garden. Shall we follow?...
Into our first world. Shall we follow the deception of the thrush?”
“Time and the bell have buried the day
The black cloud carries the sun away...”
Did these artists know that soon such sentimental books and painting would be relegated to the black dust heap of art history?
They must at least have known in the back of their minds that all great moments eventually vanish - just as the golden hues of my childhood themselves had, alas, also an expiry date!
Those wonderful, too short childhood days were days when we could ALWAYS say with Pooh and Piglet...
Pooh: What day is it?
Piglet: It’s today...
Pooh: My FAVOURITE day!
Do you perhaps remember such days, too? And where is that magic NOW?
***
Plato, Derrida and Stiegler all agree that we need our "pharmakons" - our mother-substitutes - to give ourselves health as adults. When I had a series of early childhood "comings of age" at the age of three, I was insecure... Until my grandmother gave my this dreamy book at six.
BOOKS were always thereafter to be my Pharmakons (and perhaps Mom had made a mental note of that later on choosing that year to start our first village library!).
Anyway, now, as an old man, books have lost their pleasure. I now read to LEARN - not to Dream. I have learned that too much childish introspection can sink your boat.
***
I see I haven’t commented on either the non-stop action or the compelling plot of Verne’s book - but what a child dreams has a price far beyond such trivia, perhaps...
But, all that, my friends, is but one reader’s isolated first memory of his very first experience with a REAL adult book!
The experience that SAVED me from early depressive emptiness: in my paradisal books. -
Michel Strogoff = Michel Strogoff: ACourier of the Czar (Extraordinary Voyages #14), Jules Verne
Michael Strogoff is a novel written by Jules Verne in 1876. Critics, including Leonard S. it is not science fiction, but a scientific phenomenon is a plot device.
Michael Strogoff, a 30-year-old native of Omsk, is a courier for Tsar Alexander II of Russia. The Tartar Khan (prince), incites a rebellion and separates the Russian Far East from the mainland, severing telegraph lines.
Rebels encircle Irkutsk, where the local governor, a brother of the Tsar, is making a last stand. Strogoff is sent to Irkutsk to warn the governor about the traitor Ivan Ogareff, a former colonel, who was once demoted and exiled and now seeks revenge against the imperial family.
He intends to gain the governor's trust and then betray him to the Tartar hordes. On his way to Irkutsk, Strogoff meets Nadia Fedor, daughter of an exiled political prisoner, Basil Fedor, who has been granted permission to join her father at his exile in Irkutsk, the English war correspondent Harry Blount of the Daily Telegraph and Alcide Jolivet, a Frenchman reporting for his 'cousin Madeleine'.
Blount and Jolivet tend to follow the same route as Michael, separating and meeting again all the way through Siberia.
He is supposed to travel under a false identity, posing as the pacific merchant Nicolas Korpanoff but he is discovered by the Tartars when he meets his mother in their home city of Omsk.
Michael, his mother and Nadia are eventually captured by the Tartar forces, along with thousands of other Russians, during the storming of a city in the Ob basin.
The tartars do not know Strogoff by sight, but Ogareff is aware of the courier's mission and when he is told that Strogoff's mother spotted her son in the crowd and called his name, but received no reply, he understands that Strogoff is among the captured and devises a scheme to force the mother to indicate him.
Strogoff is indeed caught and handed over to the Tartars, and Ogareff alleges that Michael is a spy, hoping to have him put to death in some cruel way.
After opening the Koran at random, Feofar decides that Michael will be blinded as punishment in the Tartar fashion, with a glowing hot blade.
For several chapters the reader is led to believe that Michael was indeed blinded, but it transpires in fact that he was saved from this fate (his tears at his mother evaporated and saved his corneas) and was only pretending. ...
تاریخ نخستین خوانش: ماه فوریه سال2004میلادی
عنوان: «میشل استروگف»، نویسنده: ژول ورن؛ مترجمها خانمها و آقایان: «محمدتقی دانیا»، ��ایرج حیدری»، «مسعود گلزاری»، «محمدرضا پارسایار»؛ «قدیر گلکاریان»، «فرزانه مهری»، «فرناز شجاعی»، «مجید ریاحی»؛ «صدف محسنی»؛ «آوانس خان به اهتمام حسن حسینعلی»؛ «ناصر ایراندوست»؛ و ...؛
ژول ورن نگارگر سرآمد روزگار خویش، «میشل استروگوف» را در سال1876میلادی بنوشتند، داستانی هیجان انگیز است؛ قهرمان داستان یک افسر «روسیه»، به نام «میشل استروگوف» است؛ ایشان فرمانده ارتباطات «تزار» هستند؛ او مأمور میشود، تا پیام مهمی را، به شهر دور افتاده ی «ایرکوتسک»، در «سیبری شرقی»، برساند؛ بر اثر تحریکات افسر پیشین گارد امپراتور، به نام «ایوان اوگارف»، که خلع درجه شده، و در پی انتقام است، قبایل «تاتار»، شورش کرده، و پادگان «ایرکوتسک» را، در معرض تهدید قرار داده اند؛ رویدادهای غیرعادی، و فراز و نشیبهایی که، «میشل استروگوف»، طی سفرش، از میان دشتهای پهناور «سیبری»، و در راه مبارزه با «اوگارف»، با آنها رودررو میشود، موضوع صحنه های هیجان انگیز داستان است؛ بویژه صحنه ای که در آن قهرمان رمان، به چنگ «ایوان» میافتد، و دستور میدهند تا چشمهایش را میل بکشند، تا کورش کنند، ولی ایشان خوشبختانه بینایی خود را، حفظ میکند، و نیز صحنه ی پایان کار «ایوان» نیز، که برای پیشبرد نقشه هایش، خود را پیک تزار، جا میزند، به یاد ماندنی است؛ شخصیت «استروگوف» هم، که مظهر شجاعت و تهور و فداکاری کم نظیر، و چیره دستی داهیانه ی داستان پرداز، تا پایان خوش ماجرا، خوانشگر را، در اوج هیجان، نگاه میدارد، و وصف محیط نیمه وحشی دشتهای «سیبری»، بر جاذبه ی رمان میافزاید؛ «ژول ورن»، نمایشنامه ای نیز، از این رمان تهیه کردند، که در سال1880میلادی بر صحنه آمد
نقل نمونه از متن کتاب: (روح تاتار در قلب منه؛ نه در لباسی که پوشیدم؛ ما هر کدوم راه خودمونو ادامه دادیم؛ تو به مقصد رسیدی؛ ولی من نرسیدم؛ شاید من میتونستم با تو دوست باشم.)؛ پایان نقل
نقل از متن خانم «فرزانه مهری»: («میشل استروگف» شانس آورد، که بلافاصله چاپارخانه را ترک کرد؛ دستورات «ایوان اوگارف» را، فوراً به تمام خروجیهای شهر ارسال کردند، و مشخصات او را، برای تمام رؤسای چاپارخانهها فرستادند، تا نتواند از «اومسک» خارج شود؛ اما، در آن زمان، او از یکی از شکافهای حصار شهر، گذشته بود، و اسبش در استپ میتاخت، و چون بلافاصله تعقیبش نکرده بودند توانسته بود بگریزد؛ روز بیست و نهم ماه ژوئیه، ساعت هشت عصر بود، که «میشل استروگف»، «اومسک» را ترک کرد؛ این شهر حدوداً در نیمه راه جاده «مسکو» به «ایرکوتسک» قرار دارد، و اگر میخواست از سربازان «تاتار» جلو بزند، میبایست ده روزه به «ایرکوتسک» میرسید؛ مسلماً با بدشانسی و رویارویی با مادرش، هویتش فاش شده بود؛ دیگر امکان نداشت «ایوان اوگارف» از اینکه یک پیک «تزار»، از «اومسک» گذشته، و به سمت «ایرکوتسک» میرود، بیاطلاع باشد؛ نامه هایی که آن قاصد، با خود حمل میکرد، بدون شک بینهایت مهم بودند؛ «میشل استروگف» میدانست، که برای دستگیری او، دست به هر کاری میزنند؛ اما چیزی که نمیدانست، چیزی که امکان نداشت بداند، این بود که «مارفا استروگف» در چنگال «ایوان اوگارف» گرفتار شده، و بابت اینکه نتوانسته، با دیدن ناگهانی پسرش، خویشتنداری کند؛ باید بهای گزافی باید بپردازد، که شاید به بهای جانش تمام شود! خوشبختانه از آن خبر نداشت! آیا توان مقاومت در برابر چنین آزمونی را داشت؟)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 13/10/1399هجری خورشیدی؛ 04/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
Michael(Michel) Strogoff a brave courier in Czar's Alexander the Second's service, is sent as a secret agent to Siberia. He will deliver a vital message to the at risk Emperor's brother. And hopefully the letter will prevent a dangerous...
Tartar rebellion from spreading in that Siberian province. Along the road he encounters two suspicious journalists (French and British of course). These battling friends are always trying to sabotage each others newspapers reports. More enjoyably a young pretty lady in distress appears, Nadia the daughter of an exiled father. Neither cold or heat or high mountains or wide rivers, not to mention the fierce rebels, can stop the determined man, the courier makes The Terminator look like a wimp! Viciously tortured after being captured, half starved this fearless human machine keeps on ticking.Will he free himself from confinement and arrive at his destination in time? One of the best adventures from Jules Verne , full of colorful characters and action which will makes fans and non- fans of the author keep turning the page. Being a connoisseur of this particular writer and enjoying all of numerous books I know about Monsieur Verne. The classic 1937 film called The Soldier and the Lady starring Anton Walbrook as Michael and Elizabeth Allan as Nadia is very good too. For that matter this will be one of many of this authors excellent novels to savor, if you don't like this , maybe reading is not a good choice for your entertainment. -
Mentre imperversa la fase a gironi del mondiale di calcio Russia 2018, e orde di pallonari, telecronisti, giornalisti sportivi e commentatori improvvisati rimbalzano da una località all'altra, e i nomi delle città non possono non far pensare a quella che fu l'Unione Sovietica e ancora prima quel che fu l'Impero degli Zar, mentre impazza tutto questo io ho pensato bene di scorrazzare lungo l'antico impero seguendo una via più antica e più nuova al tempo stesso. Ho disegnato una cartina, nell'ultima pagina del libro, e l'ho usata sia per seguire l'itinerario del corriere dello Zar, protagonista del romanzo, sia per localizzare le città dove si giocano le partite.
Dicevo: una via più antica perché ambientata nel milleottocentosettantaerotti, più nuova perché uno come Jules Verne ha tutta l'aria di dover necessariamente tornare di moda. Con il fatto che lui stesso ha dichiarato - come si riporta anche nell'interessante brano di De Amicis che fa da postfazione - di non lasciarsi mai sfuggire né una pagina né un rigo che non fosse leggibile anche dai ragazzi, forse è stato un po' troppo rapidamente etichettato come letteratura per giovinetti e buona notte suonatori.
Al netto di tutte le doverose per non dire inevitabili contestualizzazioni, è una piacevolissima lettura: di intrattenimento intelligente, sempre onesto e sincero, in cui si percepisce che l'autore si meraviglia di per sé stesso per quel che sta immaginando davanti ai suoi occhi, e non cerca di stupire ad ogni costo il lettore con effetti speciali o con mirabolanti statistiche. Una lettura magari ingenua nel senso di innata, ma mai puerile.
La trama romantica, avventurosa e stracolma di ideali, se da un lato può apparire scontata è perché paga lo scotto di aver precorso tutti i tempi: ancora oggi i romanzi sono costruiti secondo questo identico schema, e a distanza di un secolo e mezzo non è difficile trovare trame ben più banali di questa. Per non dire delle sceneggiature dei film: lo schema degli inseguimenti, i protagonisti che se la cavano sempre per il rotto della cuffia, gli eventi che si complicano e vanno di male in peggio, la morte dell'amico del protagonista, la resa dei conti con duello finale tra buono e cattivo, hanno imparato tutto questo da Verne e in quasi centocinquant'anni gli sceneggiatori non sono poi stati granché capaci di aggiungergli qualcosa di nuovo. E ancora: l'aria ingenua con cui, mentre racconta del viaggio compiuto dal protagonista, ne approfitta per fare un po' di panoramica geografica-storica-social-culturale sui territori attraversati: di primo acchito sembra un approccio fin troppo didattico, eppure è lo stesso identico impianto su cui ancora oggi si basano a centinaia tra riviste, servizi giornalistici, programmi televisivi e quant'altro. Questo per quanto riguarda il presente romanzo, che ha un'ambientazione realistica; ma suppongo analoghe considerazioni si possano fare per i racconti con ambientazioni di fantasia: non a caso si identifica in Verne il padre della fantascienza.
Dall'altro lato, nulla vale quanto sentirsi raccontare l'ottocento in diretta: Verne ambienta il romanzo negli anni in cui scrive e ci restituisce immagini e atmosfere direttissime e nitidissime. Non solo per quanto riguarda natura e paesaggi ma anche e soprattutto per quanto concerne i mezzi di trasporto, le stazioni di posta, le strade e le ferrovie che ancora non c'erano ma per le quali esistevano i progetti e che si sapeva, di lì a poco, avrebbero preso il via.
I protagonisti sono bidimensionali e strettamente funzionali alla trama, ma grazie alla schiettezza della voce narrante è impossibile non affezionarcisi almeno un po', almeno quanto basta per arrivare a sapere come andrà a finire la storia.
Tre stelle e mezza: a suo modo vintage, per nulla demodé, ottima lettura da spiaggia, consigliato non solo per l'intrattenimento in sé ma anche per conoscere un tassello importante della storia di tutta la letteratura e tutto l'intrattenimento in generale. -
Ειλικρινά, δεν περίμενα τίποτε διαφορετικό! Έχοντας από τα μικράτα μου διαβάσει κάμποσα βιβλία του Βερν (ο υποψιασμένος αναγνώστης του σήμερα θα υπενθυμίσει ότι κάποια από αυτά ίσως και να ήταν διασκευές για παιδιά, παναπεί λιγότερο κείμενο και πετσοκομμένες περιγραφές) με πιο αγαπημένα τον Πύργο των Καρπαθίων, τη Μυστηριώδη Νήσο και τις Μαύρες Ινδίες (για να θυμηθω λίγο κάποια από τα αουτσάιντερς), εύκολα ανακαλώ στην μνήμη μου την αίσθηση που μου άφηνε κάθε βιβλίο του, είτε πραγματευόταν απίθανα θέματα επιστημονικής φαντασίας κι εκπληκτικές περιπέτειες, είτε όχι. Ένα ταξίδεμα σπάνιας ομορφιάς ήταν η περιπλάνηση στις σελίδες των μυθιστορημάτων του, ένα πρωτοφανέρωτο παράθυρο στον κόσμο, απ' όπου έβγαζες για λίγο το κεφάλι σου μπας και βεβαιωθείς ότι βρίσκεσαι ακόμη επί της γης και ότι δεν ίπτασαι, για παράδειγμα, μέσα σε κανένα αερόστατο πάνω από τα αχαρτογράφητα εδάφη της Αφρικής.
Ε, λοιπόν, την ίδια ακριβώς αίσθηση μου άφησε (σήμερα) κι ο Μιχαήλ Στρογκώφ. Τι που πέρασαν κάπως τα χρόνια κι ο ενθουσιασμός μας με τις κάθε λογής περιπέτειες όφειλε να έχει κοπάσει; Τα βιβλία του Βερν ευτυχώς δεν διακρίνουν κι ο ώριμος αναγνώστης τους μπορεί να μαγευτεί και συγκινηθεί το ίδιο έντονα όσο ένα παιδί.
Σε ωραία μετάφραση, λοιπόν, όπως αυτή της Καλλιόπης Σφαέλλου για την επετειακή έκδοση της Εστίας, ο Μιχαήλ Στρογκώφ είναι μια απίθανη περιπέτεια καταδίωξης, ένας αγώνας επιβίωσης απέναντι σε προδότες, εχθρικά στρατεύματα και αφιλόξενα εδάφη. Ο Ταχυδρόμος του Τσάρου Μιχαήλ Στρογκώφ αναλαμβάνει την εκτέλεση μιας αποστολής κεφαλαιώδους σημασίας για την πατρίδα του. Κι από τη Μόσχα πρέπει να διασχίσει την απέραντη ρωσική αυτοκρατορία για να φτάσει έγκαιρα στην πρωτεύουσα της Ανατολικής Σιβηρίας, το Ιρκούτσκ, πριν ο εχθρός κι ο καιρός τον προλάβουν. Μια ωραία σύμπτωση θα φέρει στον δρόμο του την όμορφη Νάντια Φεντόρ, κόρη του πολιτικού εξόριστου Βασίλη Φεντόρ, που επίσης ταξιδεύει προς το Ιρκούτσκ για να συναντηθεί με τον πατέρα της.
Αγωνιώδης πλοκή γεμάτη περιπέτειες ίντριγκες, και - κάτι που ο Ιούλιος Βερν δεν μας συνήθιζε στα βιβλία του - ρομάντζο, σ' ένα από τα ωραιότερα και πιο αξιομνημόνευτα βιβλία του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα μ' έναν από τους πιο γενναίους και ριψοκίνδυνους μυθιστορηματικούς ήρωες, τον λογαγό Μιχαήλ Στρογκώφ.
[λοξοκοιταζοντας έξω από το παράθυρο, ευτυχώς η Σιβηρία κι οι παγωμένοι χειμώνες της βρίσκονταν το ίδιο μακριά με πριν] -
Έπιασα ένα βιβλίο του Βερν μετά από πάρα πολλά χρόνια και παραδέχομαι τo ταλέντο που είχε αυτός ο συγγραφέας να περνάει στον αναγνώστη με μεγάλη ευκολία οτιδήποτε επιθυμούσε. Με ένα λιτό και «άμεσο» τρόπο γραφής βυθίστηκα στις πιο αφιλόξενες περιοχές της Σιβηρίας παρακολουθώντας τον Στρογκόφ και τη Νάντια σε ένα ταξίδι ενάντια στο χρόνο και την επιβίωση! Μια σπουδαία περιπέτεια γεμάτη από μηνύματα για τον πατριωτισμό, τη φιλία και την αγάπη!
Στις αρχικές σελίδες δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ θα με τραβήξει. Από τις καλύτερες «γνήσιες» ιστορίες περιπέτειας που έχω διαβάσει ποτέ!! Οι τελευταίες 100 σελίδες, ένα ατέλειωτο «σφυροκόπημα»!
Υ.Γ. Ο Βερν δεν είναι μόνο για παιδιά! Δεν υπάρχει ηλικιακός φραγμός για τέτοιους συγγραφείς! -
من جديد أنهي كتابا، هو هنا رواية كلاسيكية ، ومن جديد أجد نفسي في حيرة كيف أكتب مراجعتي ومن أين أبدأ وأي النقاط أتناول :))
رواية كلاسيكية ممتعة لجول فيرن ... جول فيرن الفرنسي المولود في 1828 والذي ألهب خيال أبناء جيله برواياته التي تندرج تحت تصنيف الخيال العلمي، وقد تم انجاز العديد من الاختراعات التي ذكرها في كتبه بشكل قريب جدا لما كتبه ... جول فيرن الذي ربما شاهدت روايته "حول العالم في 80 يوم" وقد تحولت إلى فيلم هوليوودي رائع وربما صار الفيلم مفضلا لديك كما صار مفضلا لدي، وربما تكون ممن درس في المدرسة بعضا من رواياته الأخرى كـ " رحلة إلى مركز الأرض" أو "20 ألف فرسخ تحت الماء"، وقد درس أخي تقريبا الروايتين ولم يسعدني الحظ بقراءة أي منهما
ومن جديد فقد كانت تلك الرواية من الترشيحات التي قدمها لي أحد الأصدقاء مؤخرا ... ولم تكن رواية من الخيال العلمي، بل هي رواية تاريخية عن روسيا، وهو ما استغربته كثيرا وسألت عن سببه فكان الجواب لأنه أراد أن أقرأ لـ فيرن ما هو غير شائع، ولولاه ولولا ترشيحه لما كنت قرأت تلك الرواية وربما إن صادفتني لم أكن لأنتبه لها
تعتبر "رسول القيصر" رواية تاريخية وبها الكثير من المغامرات ... فهو كما هو واضح رسول من القيصر ويحمل رسالة وفي سبيل إيصالها يواجه أخطارا نابعة من تهديد الإمبراطورية الروسية من قبل التتار الذين يخططون للإستيلاء على روسيا بمساعدة خائن روسي موتور ينشد الانتقام من الكل دونما تمييز وربما دونما وجه حق، فخيانة الوطن وإيذاء الأبرياء ممن لا ذنب لهم في شيئ لا مبرر لها ،وبمساعدته وربما بتوجيهاته ينشر التتار الدمار في كل مكان يمرون به
كشأن كل الكلاسيكيات تحتوي الرواية على العديد من المصادفات وتصاريف القدر التي تجمع الأبطال في مواقف حرجة وتفرقهم ثم تجمع شملهم من جديد :)) وكذلك العديد من المبالغات بشأن البطل وجرأته، وأخيرا لا تفوتها النهاية السعيدة
البطل هنا ميشيل ستروجوف والذي سميت الرواية باسمه في نسختها الأصلية وناديا الفتاه الصبورة الشجاعة التي تحفظ الجميل وتصون السر وتواجه المصاعب معه ببسالة وأعجبتني علاقتهما كثيرا طوال القصة، والأم بشخصيتها الرائعة وبشجاعتها وجلدها في الصفحات القليلة التي ذكرت فيها ... ورأيت فيما ذُكر عن الأم والفتاة ناديا تكريما للمرأة وقدراتها ودورها في النضال
هناك أيضا صحفيان لطيفان جدا، أحدهما فرنسي، أضحكني كثيرا وقد تعمد الكاتب الفرنسي أن يجعل من مواطن بلده شخصية جذابة رغم ثانوية الدور، و"غريمه الحميم" الصحفي الإنجليزي، ومعا خاضا مغامرتهما التنافسية بشكل أذهلني في رقيه
هناك رقي في الحوار حتى بين المتنافسين، واللغة نفسها مدهشة، وحتى المفردات المقصود بها إهانة العدو ليس فيها ما يثير التقزز كما هو شائع في الروايات المعاصرة
كذلك أدهشتني معلومات فيرن الجغرافية الغزيرة وشعرت أحيانا بأنه يكاد يكون روسيا من فرط جمال ما كتب في الرواية
استمتعت بها كثيرا فعلا وقد تعاطفت مع أبطالها وراقت لي مغامراتهم كثيرا... والشكر كل الشكر للصديق الذي دلني على الرواية ومنحني ساعات من متعة القراءة :)) -
مشخصات: میشل استروگف اثر ژول ورن
ترجمه ایرج حیدری_208 صفحه_چاپ سوم 1364
داستان دو بخش داره:بخش اول 17 فصل_بخش دوم 15فصل
داستان برای قشر نوجوان وجوان خیلی حس بهتری میتونه داشته باشه توصیف صحنه ها ومناطق داستان خوب بود
یه چیزی بگم ترجیح میدم در ترجمه فارسی،کلمه ی فارسی استفاده بشه: جبال=کوه ها آخرالامر=سرانجام
درآخر از وجود اسم هایی نظیر کیسوق_تومسک_امسک_ایرکوتسک_نیکولاوسک_توبولسک_کرازنوبارسک_بالاایسک_اینبسک وخیلی اسمهای این چنینی نترسید
،
"تومسک_امسک_ایرکوتسک"مهم تر از بقیه هستن -
Ηταν απο τα πρώτα βιβλία που διάβασα πριν πολλά χρόνια. Τότε που θυμάμαι τον εαυτο μου να διαβάζει διαφορα του Ιουλιου Βερν. Νομιζω αυτο ητ��ν το δευτερο που διαβασα... ετσι αγαπησα το διαβασμα.
-
ROOOOOOAAAAAADTRIP!!!
O Μιχαήλ Στρογκόφ ξεκινάει ένα ταξίδι από το δυτικό άκρο της Ρωσίας έως το ανατολικό. Περνάει από χωριά, από ποτάμια, γνωρίζει ανθρώπους - καλούς και κακούς -, πολεμάει αρκούδες, πολεμάει λύκους, πολεμάει Τάταρους και άλλα πολλά. Είναι ένας ευγενικός άντρας γεμάτος τιμή, σθένος, αγάπη, τόλμη... Γενικά "the staff superheroes are made of these" όπως θα λέγαμε στα τωρινά δεδομένα.
Σαν βιβλίο, είναι εξαιρετικά γραμμένο, ολοζώντανο και ανθρώπινο (παρά την υπερβολή του σε μερικά σημεία). Μου κάνει εντύπωση που ο Βερν θεωρείται παιδικός/εφηβικός συγγραφέας, καθώς υπάρχουν σκηνές που εάν τις διάβαζε μικρό παιδί θα τις έβλεπε στον ύπνο του... Αλλά όπως και να έχει, σίγουρα ένα τέτοιο ανάγνωσμα ταξιδεύει όλους τους μικρούς (και μεγάλους).
Δε γνωρίζω εάν τα ιστορικά στοιχεία είναι αληθή, αλλά πιστεύω ότι όλες οι γεωγραφικές πληροφορίες ή οι πληροφορίες για την βλάστηση/λαούς/έθιμα ισχύουν. Εάν ποτέ θελήσετε να μάθετε στο παιδί σας πολλές γνώσεις με εύκολο και διασκεδαστικό τρόπο, παράλληλα με μία ιστορία που δείχνει την αφοσίωση και όλες τις αρετές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, αγοράστε του τον Μιχαήλ Στρογκόφ.
Το μόνο αρνητικό στο βιβλίο (που μετά από ένα σημείο συνηθίζεται) είναι οι μεγάλες παράγραφοι που αναφέρουν μόνο ονόματα ποταμών, πόλεων, συνόρων και κάποιες πληροφορίες διάσπαρτες που φαίνονται φαινομενικά άχρηστες (πχ πώς ονομάζεται το πασούμι μίας κοπέλας από μία χώρα τάδε ή ο κολιές της), αλλά ακόμα και αυτές δίνουν το κατιτίς τους.
Το βρήκα φανταστικό. Ένα ολοκληρωμένο βιβλίο που συνεχώς κινείται, δε μένει στάσιμο και σε κάθε σελίδα γίνεται κάτι διαφορετικό. Δεν κάνει ποτέ κοιλιά (εάν εξαιρέσουμε τις διάσπαρτες παραγράφους εδώ και εκεί με τις πληροφορίες που ανέφερα παραπάνω) και ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Διαβάζεται γρήγορα και έχει δράση. Υπάρχουν βεβαίως υπερβολές σε μεγάλο βαθμό στα πάντα, αλλά συγχωρούνται. -
میشل استروگوف [Michel Strogoff]رمانی پرحادثه از ژول ورن (1828-1905)، نویسنده فرانسوی، که در 1876 در پاریس انتشار یافت. این کتاب یکی از آثار ادبی برجستهٔ جهان است.
میشل استروگوف، قهرمان رمان، که فرمانده ارتباطات تزار است، مأمور میشود که پیام مهمی را به شهر دورافتاده ایرکوتسک در سیبری شرقی برساند. بر اثر تحریکات شخصی به نام ایوان اوگارف، افسر سابق گارد امپراتور که خلع درجه شده و در صدد انتقامجویی است، قبایل تاتار شورش کرده و پادگان ایرکوتسک را در معرض تهدید قرار دادهاند. حوادث غیرعادی و فراز و نشیبهایی که میشل استروگوف طی این سفر از میان دشتهای پهناور سیبری و در راه مبارزه با اوگارف با آنها مواجه میشود، موضوع صحنههای هیجانانگیز قرار میگیرد؛ از جمله صحنهای که در آن قهرمان رمان به چنگ ایوان میافتد و چشمهایش را میل میکشند تا کور کنند ولی او خوشبختانه بینایی خود را حفظ میکند، و نیز صحنه پایان کار ایوان که برای پیشبرد نقشههایش خود را پیک تزار جا میزند. سرتاسر ماجرا زیر سیطره شخصیت میشل، مظهر شجاعت و تهور و فداکاری مطلق قرار دارد. چیرهدستی داهیانه داستانپردازان، تا پایان خوش ماجرا، خواننده را در اوج هیجان نگه میدارد و در عین حال، توصیف قدرتمندانه محیط نیمه وحشی دشتهای سیبری بر جذبه رمان میافزاید. ژول ورن با همکاری دنری نمایشنامهای از این رمان تهیه کرد که در 1880 بر صحنه آمد. -
استاد ما میگفت اگه میشل استروگف قرار بود هر روز صبح با سامسونتش بره سر کار و شب برگرده، با خانوادش خوشخوشان زندگی کنه و همین! دیگه داستانی شکل نمیگرفت که! کتابی نوشته نمیشد که! اون وقت زندگی خیلی مسخره میشد... زندگیِ واقعی هم همینه.
-
Πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο του Ιουλίου Βερν όντας ενήλικας, και θα έπρεπε να ντρέπομαι! Αλλά φταίνε και οι εκδότες με τις παιδικές διασκευές τους, μια τακτική που είχε σαν αποτέλεσμα να με κάνει να συνδέσω στο μυαλό μου το έργο του Ιουλίου Βερν αποκλειστικά με την παιδική λογοτεχνία, και αφού εδώ και κάμποσα χρόνια άφησα πίσω μου την εποχή που ήμουν παιδί, αναπόφευκτο ήταν να αφήσω πίσω και το έργο του Βερν. Όμως, διαβάζοντας τούτο το απολαυστικό βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι το έργο του Ιουλίου Βερν μια χαρά διαβάζεται και από μεγάλους. Ναι, εντάξει, το "Μιχαήλ Στρογκόφ" είναι παλιό και το δείχνει, τόσο στη γραφή όσο και στην εξέλιξη της πλοκής, όμως προσφέρει απλόχερα δράση, δυνατές εικόνες και φοβερά σκηνικά, ενώ με την απλή αλλά γλαφυρή γραφή καταφέρνει να μεταφέρει τον αναγνώστη σε μια άλλη εποχή, σε τοπία φοβερά και τρομερά. Διαβάζοντας τούτο το βιβλίο ταξίδεψα νοερά στη Ρωσία και τη Σιβηρία του 19ου αιώνα, ένιωσα ότι είδα με τα ίδια μου τα μάτια τις περιπέτειες του Μιχαήλ Στρογκόφ, όλα όσα έζησε και όλους όσους γνώρισε στο ταξίδι του από τη Μόσχα στο Ιρκούτσκ. Βέβαια, ως προς το τελευταίο, λογικό ήταν να δω με τα ίδια μου τα μάτια ορισμένες σκηνές, μιας και το βιβλίο διαθέτει μια πλούσια και πραγματικά εξαίσια εικονογράφηση (διάβασα τη μετάφραση των εκδόσεων Πατάκη). Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο άμεσο μέλλον θα διαβάσω πολλά άλλα βιβλία του συγγραφέα.
-
Cuando leí por primera vez este libro tenía como 8 años, 20 años después lo vuelvo a leer y me hace sentir la misma emoción que cuando era niña. Miguel fue mi primer amor literario ❤️
Las historia de Miguel Strogoff está tan llena de peligros, amistad, valentía y deber, uno debe amar a ese hombre por su nobleza y honor, los periodistas son geniales y Ogareff un bastardo, la historia viene llena de descripciones de casi cada piedra de rusia, Julio Verne era así y al menos los que yo he leído van llenos de información y tal vez por momentos pueden cansar pero ay las historias de Verne son maravillosas! -
خیلی وقت بود اینقدر درگیر داستان نشده بودم،شاید بگویند این کناب برای نوجوانان است که نه!
خب در دوران کودکی که کارتون این کتاب را دیدم اینطور فکر میکردم که چقدر به کتاب به این کوچکی آب بستند اما کتاب را که خواندم فهمیدم نه کتاب تمام پهلوانی های استرگف رو شرح داده و اینکه اینقدر خوب نوشته و بهتر ترجمه شده است.
-
e chi se lo scorda!
avevo un letto di legno con la pediera a sbarre, piuttosto alta, che lasciava qualche centimetro di spazio tra lei e il materasso.
al centro della pediera ci appoggiavo il cuscino messo per traverso, fissandolo con uno spago, mentre a un'estremità chiudevo una vecchia cinta di cuoio marrone di mio padre.
poi saltavo in groppa e... pitico pitico pitico, al galoppo sfrenato per le steppe siberiane, serrando le briglie con le mani fino a farmele dolere, i ginocchi a trattenere la sella, gli incastri del legno a scricchiolare per lo sforzo come i garretti del mio cavallo
all'età che avevo credo che i ragazzini di adesso giochino a "football qualcosa" sullo smartphone -
Premesso che si tratta di un romanzo scritto nel 1876, quindi con quasi 150 anni di età, questa lettura riesce ancora oggi ad affascinare e a incuriosire.
Personalmente avevo un vago ricordo di uno sceneggiato visto forse da bambina, ma ammetto che non conoscevo nello specifico l'avventura di Strogoff, giovane corriere dello Zar (e bellissimo fusto) che riceve l'incarico di portare un messaggio urgente da Mosca a Irkutsk.
Infatti su quella città, nell'estremo oriente russo, stanno per giungere le orde dei tartari, guidati dal crudele Feofar Khan, e il granduca che la difende non sa che i nemici possono contare sul doppio gioco di un odioso traditore, Ivan Ogareff.
Al tempo i messaggi viaggiano via telegrafo, ma se i fili risultano tagliati, occorre recarsi di persona...
Non vi sto facendo nessuno spoiler, eh (!) perché questo è proprio l'inizio del libro.
Michele è un eroe, un vero eroe ottocentesco, senza difetti e senza paura, Quindi accetta senza esitare e intraprende un viaggio, dapprima in treno, e poi, a cavallo, sui carri (con il famoso telega, un carro primitivo, fatto di legno robusto, in grado di attraversare l'immensa steppa siberiana), in barca e, da ultimo, a piedi, camminando sfinito e spesso senza cibo, per giornate intere di marcia.
Durante la sua missione incontrerà numerosi compagni, tra cui la giovanissima Nadia, la propria madre, il telegrafista Nicola, i simpatici giornalisti Alcide Jolivet e Harry Blount, l'uno francese e l'altro inglese, dapprima in concorrenza tra loro e poi amici per la pelle, e tanti nemici (non solo i tartari).
I colpi di scena non mancano, soprattutto perché i romanzi di Verne miravano a colpire l'immaginazione del lettore, a lasciarlo senza fiato con descrizioni vivide, a volte violente.
Così come l'autore si dilunga nel magnificare gli spazi liberi della Siberia, flora e fauna, laghi e fiumi (in modo molto didascalico, a conferma che si documentava con resoconti di viaggio, saggi e trattati in stile enciclopedico per ogni argomento affrontato), poi passa a raccontare i vari popoli incontrati, dai siberiani ai russi, ai tartari e ai chirghisi. Conosciamo le città, con descrizioni anch'esse particolareggiate, i costumi popolari, le tradizioni dei viaggiatori e dell'ospitalità, l'organizzazione politica e sociali, i sistemi di tortura e di punizione.
Se infatti i tartari sono brutali e sanguinari, occorre rammentare che in Siberia lo stesso Zar esiliava migliaia di oppositori e condannati, per cui la popolazione di base è composta da individui solitari, aspri, incattiviti dalla vita e induriti dalla natura.
Ci sono momenti tragici e anche divertenti, ci sono aggressioni e battaglie, ci sono i gesti d'onore e quelli commoventi, insomma tutto quel che occorre perché anche un ragazzo di oggi possa leggere con gusto, traendo al contempo esempi edificanti.
Michele è stato un modello per intere generazioni e può esserlo ancora per quelle attuali, perché è un uomo che rimane fedele allo Zar, leale verso chi lo aiuta, protettore dei deboli, amante della famiglia, pieno di coraggio, testardo nel portare a termine la propria missione, anche a costo della vita.
Se non avete mai letto questo classico, consiglio di recuperarlo.
D'altronde, se fossero mancati luoghi di cambio, la casa del contadino russo non sarebbe stata meno accogliente. In quei villaggi, che si rassomigliano quasi tutti, con le loro cappelle dai muri bianchi e i tetti verdi, il viaggiatore può bussare a qualsiasi porta certo di trovare ospitalità. Il contadino, sorridente, gli verrà incontro tendendogli la mano, gli offrirà pane e sale, e gli metterà sul fuoco il samovar, così l'ospite si sentirà a casa sua. La famiglia sloggerà per fargli posto: lo straniero, quando giunge, è il parente di tutti, è «colui che Dio manda». -
4.5/5*****
Stories like this one written by Jules Verne are much more to my liking. Michael Strogoff isn't a story about a trip to the moon or how a ship is build with many technological details and terms and that's the reason I enjoyed this story very much. Michael Strogoff is the story of a young man in the service of Russia's tsar that has to deliver a message and has to face many obstacles in order to achieve his goal. The setting of the story is also something that I liked and I enjoyed reading about Russia, the steppe and also about the different races and their customs.
During his trip Michael Stroggof encounters many people like the two reporters from England and France that make the story a bit fun, Nadia that during his most difficult times is his most trusted ally and his mother and we can see the profound bond mother and son share.
Of course there is also the villain and his machinations to destroy everything Michael Strogoff fights for and he is a very clever opponent in contrast to the brave and resilient hero.
A good story and from now one of my favorites from Jules Verne.
Οι ιστορίες σαν αυτή μου αρέσουν πολύ περισσότερο. Ο Μιχαήλ Στρογκόφ δεν είναι μια ιστορία για ένα ταξίδι στο φεγγάρι ή πώς χτίζεται ένα πλοίο με πολλές τεχνολογικές λεπτομέρειες και όρους και αυτός είναι ο λόγος που μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία. Ο Μιχαήλ Στρογκόφ είναι η ιστορία ενός νεαρού άνδρα στην υπηρεσία του τσάρου της Ρωσίας που πρέπει να παραδώσει ένα μήνυμα και πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια για να επιτύχει τον στόχο του. Το σκηνικό της ιστορίας είναι επίσης κάτι που μου άρεσε και μου άρεσε να διαβάζω για τη Ρωσία, τη στέπα και επίσης για τα διάφορα ήθη και έθιμά τους.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, ο Μιχαήλ Στρογκόφ συναντά πολλούς ανθρώπους, όπως οι δύο δημοσιογράφοι από την Αγγλία και τη Γαλλία, που κάνουν την ιστορία λίγο διασκεδαστική, τη Νάντια που στις πιο δύσκολες στιγμές του είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχός του και η μητέρα του και μπορούμε να δούμε το βαθύ δεσμό που μοιράζονται μητέρα κια γιος.
Φυσικά υπάρχει επίσης ο ανταγωνιστής και οι μηχανορραφίες του για να καταστρέψει για όσα παλεύει ο Μιχαήλ Στρογκόφ και είναι ένας πανούργος αντίπαλος σε αντίθεση με τον γενναίο και ανθεκτικό ήρωα.
Μια καλή ιστορία και από από τις αγαπημένες μου πλέον του Ιούλιου Βερν. -
Being a fan of Jules Verne, of course I thoroughly enjoyed this one. It definitely wasn't the science fiction genre adventure such as 20,000 Leagues or Journey to the Centre of the Earth, but this was more one of pure adventure, determination, daring, one of those more true to life tales that you just must keep reading since you are constantly left wondering what will happen next.
I'll recommend 'Michael Strogoff' to all Verne fans or anyone just looking for an old fashion adventure...
Enjoy the Russian adventure... -
قراءات قديمة ..
-
Supremo romanzo di Avventura, al netto di un paio di svolte narrative discutibili. La polpa di questo romanzone transiberiano è succosissima, una storia zeppa di una toponomastica antica e remota, pregna di storia e folklore, che al solo suono dei suoi nomi risulta esaltante e fascinosa. Michele Strogoff (rimasto italianizzato, perchè è giusto così, profuma ancor di più di vecchio libro di sana avventura) è un eroe quasi mistico, forte come un orso e dalla statura morale incrollabile, le sue vicissitudini sono narrate con una presa mozzafiato. Leggetelo, non ve ne pentirete.
-
Este é o quinto livro que leio do Verne e posso dizer que é o meu preferido. É um excelente livro de aventuras, com todos os ingredientes para nos deixar agarrados à história. O nosso herói, Miguel Strogoff, é simplesmente maravilhoso: íntegro, corajoso, destemido, poliglota, valeroso e ainda belo. Que mais se pode querer de um herói?
Lá vai ele na sua missão de atravessar a Rússia para transmitir uma mensagem do czar ao seu irmão, o Grão-duque. A missão seria fácil, certo? Errado, pois isto é um livro de aventuras e tem que haver mauzões e situações em que a força e o carácter do nosso herói serão postos à prova.
O que me conquista nos livros do Júlio Verne, mesmo nos que gostei menos, é o rigor com que descreve eventos e cenários e mesmo nunca tendo visitado a Rússia, consegue descrever os sítios por onde o Miguel passa como se lá tivesse estado.
Outro aspeto que me agrada nas suas histórias é o carácter e força das suas personagens femininas. Não são donzelas em perigo à espera que o cavalheiro as salve. São pessoas válidas, que pensam por si e têm espaço para demonstrar a sua inteligência e coragem.
Este livro só não consegue as cinco estrelas porque achei que o final foi um pouco apressado e precisava de mais um ou dois capítulos para deixar tudo bem explicadinho, mas foi uma excelente leitura. E Verne continuará a fazer parte adas minhas futuras leituras, com toda a certeza! -
Straight adventure novel, no science fiction. Easily one of Verne's better books, this is an underappreciated gem. Nadya, the 'damsel in distress' is a strong female character. The stalwart Michael must deliver a message from the czar to the governor of Siberia, about treachery afoot. He journeys through hostile Central Asian territory and is tortured. This is what we used to call strictly a "boy's book" and now, would possibly be considered a Young Adult novel. I read this many, many years ago, but the story has always stayed with me. It made such a strong impression. The Russian setting subsequently led me to explore Russian literature. Also, I remember to this day the fantastic N.C. Wyeth illustrations in the copy I read.
-
Παραδόξως διαβάζω για πρώτη φορά Ιούλιο Βερν. Διαβάζεται χωρίς ανάσα και ταιριάζει σε όλες τις ηλικίες. Απλά εκπληκτικός
-
Der Kurier des Zaren war ein Favorit meines ersten Lesefiebers, war sicherlich eine gekürzte Ausgabe, etwa im Stil der Grünen Bändchen des Karl-May-Verlages. Leichtes Lesefutter für junge Leser. Der komplette Roman kommt noch mal dran.
-
The review from afar – No. 23
Re-revised forward to these overseas reviews:
Since emulating a yo-yo, I continue to rely on the old-style Kindle 3G for any non-technical reading. I tip my hat to the fine folks at Project Gutenberg: virtually every title I have or will be reading in the near future comes from them.
Michael Strogoff Or, the Courier of the Czar is an adventure tale that has no elements of fantastic or scientific fiction. Since my previous familiarity with Jules Verne was almost only the books and films that are considered SF or fantastic, I chose to grab some that were new to me as I was loading up the Kindle months ago. I am glad I did.
While Verne holds strictly to the technology of the time period, he makes the story interesting using natural and artificial obstacles. And, while one will never turn to Verne for deep or compelling characterizations, the leads in this story are understandable as are their actions and reactions.
While I cannot speak to the accuracy of his geography and topology, I can say that it was an exciting travelogue. (He gives highly detailed examples of each region and town as if he was writing a Lonely Planet guide from Russia through Siberia.) I remember liking a scene where a carriage gets stuck and disabled (it echoed in my mind to a scene written by Bram Stoker) and using the river as a passageway. Nice and interesting flourishes.
As for the people, whew! Our hero suffers great physical and mental trials and injuries with a stoicism and determination that makes the Terminator look like a wus. And he’s not the only one who is abused along the way. The antagonist is no Fu Manchu or Dr. Evil, but he’s a tough and determined agent who uses force and punishment to warp things his way. As a result he commands and personally dishes out pain and suffering no matter how immoral those actions appear to those around him – including his own men. On the lighter side, the two reporters have an amusing interaction until they finally commit to helping our hero.
While this would never be confused with ‘Great Literature’, I was interested in the story and the people from the start to the finish and some days that is all you can ask of a book.
Three (3.0) frozen and rebellious Stars.
You can get this book for free from the Gutenberg Project site. -
Fenomenal cuento del maestro visionario Julio Verne. Miguel Strogoff es un correo del zar, al cual le encomiendan la titánica tarea de llevarle un mensaje al duque, hermano del zar que se encuentra en Irkutsk, una ciudad asediada por los tártaros. Para hacerlo debe sufrir toda clase de suplicios imaginables.
-
That scene with that poor man buried alive in the ground with just his head sticking out, has haunted me.
-
It is a slight stretch to make Jules Verne’s Michael Strogoff (Kindle Edition) into a four-star recommendation. Part of it is in respect to a famous very early author of science fiction, part of it is a nod to a much earlier style of adventure story. Michael Strogoff is more like Around the World in Eighty Days but with a lot more fighting and the stakes are saving the Empire, rather than win a bet. The Eponymous protagonist is a typical adventure hero; stolid, loyal, highly principled stalwart courier for the Russian Tzar.
The Mongol Hordes, among others are taking up arms in the far reaches of Siberia, targeting the Empire and having the goal to capture the Tsar’s brother as part of a scheme to force the larger but thinly spread power of Mother Russia to capitulate to the leaders of the uprising.
The telegraph wires have been cut., If Only there was a man who knew the people and had the skills to get across thousands of miles of no place to hide flatland and cut through enemy lines and do this all in time! If Only! But wait, enter taciturn watchful, powerfully built proven man among men, Michael Strogoff. The Tzar is assured by his mere presence. We have our man. It can only be a matter of how close the shaves and how daring the final gambit.
Two things stood out for me. None of the women in the book are weak, victims awaiting rescue. The three female leads are resourceful, courageous and worthy. On the other hand, there is so little in the story for so much of the time that Vernes creates a travelogue of peoples, place names, geography and factoids. Which towns are commercial centers and what major products; distance between points and the national dress and religions of the various hordes? Come for the plot and stay for the lessons.
