| Title | : | The River Between |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0435905481 |
| ISBN-10 | : | 9780435905484 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 152 |
| Publication | : | First published January 1, 1965 |
The River Between Reviews
-
I imagine being a woman in the beautiful landscape of colonial Kenya as having to choose between Scylla and Charybdis, as being torn between ancient rites and Christian missionaries - neither of them offering any kind of individual choice and development for a woman.
As a woman, you are stuck between quite similar, yet opposing male monsters of rigid patriarchal rituals, fighting each other with religious salvation vocabulary and with you as a prize.
It is interesting for myself to follow my multiple changes in attitude and perspective during the reading process. My modern, liberal and democratic values were shaken and attacked from different angles. In the character of rebellious Muthoni, the hopelessly bitter life of a daughter of a dogmatic Christian preacher is outlined. To connect with her ancestral roots, she has to break with the brutal single-mindedness of her father, who considers himself her only authority while bowing to the power of white rule through Christianity and administration. Disobedience equals ostracism. It feels natural to side with Muthoni against her dogmatic, brutal father.
But when she makes the decision to go through circumcision in order to feel "beautiful in the way of the tribe", I shiver. What a brutal world for her, having to choose between what she calls Christian submission and the demands of her tribe, which will effectively take away her ability to feel sexual pleasure! Male dominance is guaranteed either way.
It gets worse when she dies of her wounds. My heart now moves to side with the white oppressors and their most effective tools - the preachers. Even if they are evil and oppressive, their take on life must be more humane than the ancient tribal rites? For a moment, I hesitate, and then I make up my mind:
"No!"
One wrong is not excused by another wrong. "Whataboutism" is the worst kind of indifference and irresponsibility. Young women deserve to make their own valid choices, oppressed neither by inhumane and brutal religious doctrine, nor by surgery aiming at reducing their sexuality.
If I am between Scylla and Charybdis, it is not about choosing which way to give up my life, it is about doing my best to steer away from both dangers - on the river between.
The natural beauty of the river flowing between the two opposed shores in the novel remains a symbol for the possibility of change and movement!
As long as the waters are flowing on the river between, there is hope. Slim as it may be! -
الكاتب الكيني نجوجي واثيونجو بدأ الكتابة عام 1964 باللغة الانجليزية
وفي السبعينيات بدأ يكتب بلغته الأصلية لغة الجيكويو والسواحيلية لغات بلاد شرق أفريقيا
لإحياء اللغات الأفريقية التي حاول الاستعمار تهميشها
واثيونجو من المدافعين بشدة عن اللغة والثقافة المحلية الأفريقية في مواجهة الثقافة الغربية
الرواية عن كينيا فترة الاستعمار البريطاني, وانقسام المجتمع بين الرافضين والموالين للمستعمِر والصدام الفكري والديني بين الفريقين
واياكي الشخصية الرئيسية في الرواية يُمثل الشباب الذي يؤمن بأن التعليم هو بداية الطريق للاستقلال
وفي المقابل هناك من يرى عدم جدوى أي إصلاح أو تعليم قبل التحرر من الاحتلال
يعرض الكاتب قوة وسيطرة المعتقدات والطقوس القبلية الموروثة
وإمكانية القدرة على التغيير لكن مع الحفاظ على هوية المجتمع
فكرة الرواية مميزة لكن السرد بطئ -
I found this story to be very reminiscent of one of my favourite books, Chinua Achebe’s Things Fall Apart, as both stories deal with the turmoil, changes and confusion that arose in Africa after Christianity was introduced. In The River Between, two communities of Kikuyu (a Kenyan ethnic group), one Christian, the other traditional, struggle as the Christian group tries to outlaw female circumcision, which they believe to be a pagan practice, while the traditionals being distrustful of the “white man’s religion”, feel that circumcision is an important part of their culture and struggle to continue with their practice. The protagonist, Waiyaki, is caught between his destiny as the direct descendant of an African seer who supposedly foresaw the arrival of the white man, a “people with clothes like butterflies,” and who must therefore lead the village, as well as being a young man who obtained education from the missionaries, and is in love with Nyambura, the Christian daughter of Joshua, the Kikuyu pastor.
I liked the book a lot. Like African society in general, I found the story to have lots of patriarchal elements. First of all, there was the issue of the practice of female circumcision. Second, the female characters in the story barely had a voice, and were left out of political and economic matters, causing them to be the most vulnerable members in the society. What I also found interesting was the struggle between the traditional and the modern, something that is very difficult to be overcome. -
Afrika edebiyatının en verimli dönemi postkolonyal dönem kabul edilir. Bu dönemin en üretici isimlerinden Ngugi wa Thiong’o’nun diğer eserlerinin (Kan Çiçekleri, Ağlama Oğul, Bir Buğday Tanesi, Kargalar Büyücüsü) yanında sönük kalmış bir romanıdır Aradaki Nehir. Çünkü edebi yönünden çok politik mesajı öncelemiştir yazar.
Thiong’o çağdaşlarından farklı olarak eserlerini yerli dilde üretmiştir. Dile yüklediği ideolojik anlam büyüktür. Hatta Avrupa dillerinde yazılmış modern Afrika edebiyatını sömürge okullarında okumuş “küçük burjuvazi”nin edebiyatı olarak görür.
Kitabın konusu arka kapak tanıtım yazısında özetlenmiş. Çarpıcı finali ile “Aradaki Nehir” romanını Afrika edebiyatına giriş için iyi bir seçim olduğunu düşünüyorum. -
Although it was published after
Weep Not, Child, this is the first book Ngugi wrote. For me, it contrasts with later works like
Wizard of the Crow, which gives the strong impression of being written for the people it is about, (with the exception of the corrupt ruling class) whereas this book, I feel, unintentionally stands apart, employing a degree of ironic social critique, for example when parents mistake beatings by teachers for good pedagogy. The later work exudes affirmation and encouragement, while this story narrates painful disjunctures and intimate conflicts that appear almost insoluble. The introduction points out that Ngugi offers three strategies to cope with progressive colonisation and dispossession by white settlers: embrace, reject, or accommodate. All of these strategies go awry, suggesting that there is no right response to such a situation, and producing, potentially, a restless malaise rather than inspiration to act.
I enjoyed the characters in this book, especially the sisters Nyambura and Muthoni, determined, wilful, courageous girls who use their emotional intelligence to transform their lives. Despite the fact that their actions are disastrous for them and others, Ngugi presents them in a way that defies misogyny. Waiyaki, the main male protagonist, is relatably naive and uncertain, trying to follow the direction of his father with limited understanding of the old man’s wishes. The lack of communication between father and son is gently critiqued in Waiyaki’s bafflement.
The issue of circumcision, a rite of passage for both boys and girls in the Gikuyu ‘tribe’ is central to the conflict between Gikuyu tradition and colonial Christianity. The Christian authorities conflate circumcision with every trope of cultural inferiority they craft as weapons in their efforts to consolidate and extend their political domination of the Gikuyu. This is what makes the issue so loaded. Like Weep Not Child this should be required reading for white/western feminists concerned about the practice. Waiyaki reflects that some of the ideas of the Christians are attractive or unobjectionable, but that the Christians’ mistake is to attempt to take away the ‘tribe’’s traditions without giving them anything valueable in return; circumcision is not important as a physical change but an an internal, spiritual change. Murathi chooses circumcision to ‘become beautiful in the tribe’ - it is an act of connection for her. Waiyaki’s thoughts can be questioned of course – he has been educated by the Christians! But I think that through his thoughts Ngugi offers what I would call both feminist pedagogy and pedagogy for feminists… -
How towns divide and remain strangers to their neighbors. Who is getting indoctrinated into the White Man's ways or who is turning to the ancestral roots? Maybe this is a universal woe, but true. The writer writes so universally, explains the feelings withing multiple characters so superbly, that you would think that the woe is indeed everlasting, and very human. Short but impactful--crowds talking as one is a fear of mine, and so this has tinges of horror, to me. Worthwhile and relevant!
-
I read this novel because I thought Ngugi would win the Nobel Prize today, but he did not. In any event, I’m glad I read it, because it has been very long since I read his work (since reading
A Grain of Wheat in high school, not long after it was published).
I was struck by the rhythm not of Ngugi’s prose, but of his telling of the story, the repetitions, hesitations, thought processes, excitements, rememberings, and fears. The writing itself is not of much interest. The fablistic, traditional, and classical dramatic aspects are certainly interesting. But it is the rhythm of the telling that gives the novel its power. Give the rhythm time to grab you (it took me till about 1/3 of the way in). -
رواية جيدة وهي التجارب القليلة التي أخوضها مع الأدب الأفريقي.. أفريقيا حيث المشاكل التي لا تنتهي والحروب التي تُزهق فيها الأرواح بسبب وبغير سبب ، يحكي الكاتب هنا عن فترة حرجة من تاريخ كينيا حيث المشاكل القبيلة بسبب الدين الجديد ومعارك الجيل الجديد للدخول في التعليم وبدأ مرحلة جديدة..
القصة تبدو كمزيج من الخرافات القبيلة مع روح تلك الحقبة الأليمة من تاريخ البلاد.. حاول أن يرسم صورة النهر كفاصل بين عهدين كلاهما مر ، وسطر فيها مشاهد مؤلمة حيث لابد أن الإنسان هو الطرف الأول والأخير من تلك المأساة المظلمة.. -
Ngugi tells a tale of the divisions in a community in Kenya brought on my colonialism and Christianity. The rift grows as each of the major divisions solidify their positions amid the invasion of the country. The focus of the battle is between the Kenyans rather than the invaders, reminiscent of how in the diaspora the frustration of communities often gets turned on to itself rather than the wider system that creates and sustains those kind of divisions. An important read for black Americans because it gives a glimpse of life, beliefs and cultural practices of Africans before colonization.
As I continue to read books from different countries in Africa and around the diaspora, the more I am aware of how writing styles, story lines and emphases are indeed a reflection of those different cultures and realities. My hope is that this diversity of expression continues, rather than having a universally (or western) approved standard against which all books are assessed.
I really liked this book -
النهر الفاصل
نهر نوهيا الفاصل بين كامينو وماكويو، يُقال إنهُ نهر الحياة الذي وحد الرجال والماشية والحيوانات البرية والأشجار فهل يوحد النهر أيضاً بين الأعراف والعادات القبلية والدينية معاً؟
رواية رائعة من القارة السمراء استطاع فيها نغوجي واثيونغو أن ينقل صورة عن دواخل شعب كينيا في ظل فترة الاحتلال البريطاني وكذلك بداية انتشار ديانة الرجل الأبيض الجديد (أي يعني المسحية) ونرى في ظل هذه الظروف انقسام الناس إلى مؤيدين و معارضين؛ كجرأة وتمرد موثوني على والدها المسيحي واختيارها التمسك بالعادات القبلية وهروبها للختان وهذا هو الحدث الذي يمكن أن نسميه انطلاقة الرواية نحو الصراع والظلم والاستبداد. -
Afrika maceram tüm hızıyla devam ediyor. Oralarda dolaşacak göte henüz sahip olmadığım için , kültürünü şimdilik önemli yazarlarına ait kitaplar aracılığıyla özümsemeye çalışıyorum.
Beyaz insanın bu güzelim topraklara yerleşip , her yeri tek tek ele geçirmesinden sonraki sürecin tam ortasında buluyoruz kendimizi. Koskoca Afrika'nın yaşadığı kültür erozyonunu; siyahilerin , beyazların getirmiş olduğu din üzerinden binlerce yıllık kültürlerine sahip çıkmak için uğraşan ırkdaşlarına karşı vermiş olduğu saçma mücadeleye tanıklık ediyoruz.
'Beyazlara karşı verilecek en büyük savaş onların ilimini irfanını almaktır , onlar gibi olmak değildir' söylemleri aslında dünyanın her yerinde geçerli olacak bir ödev niteliğindedir. Kitapta en çok dikkatimi çeken nokta , benim yıllardır bu coğrafyada İslamiyetin hakim olduğu bölgelere ait iğrenç bir kültür olarak bildiğim kız çocuklarının sünnet edilmesi olayının aslında Afrika kavimlerinin önemli bir kültürünün olduğunu öğrenmiş olmamdır. Her ne kadar kulağa korkunç gelse de Hristiyanlığı kabul etmiş siyahilerin içlerindeki kadınların sünnet olmak için mücadele vermesi de kitabın en garip noktalarından biriydi. Erkek olmak için nasıl sünnet olmak gerekiyorsa , kadın olmak için de aynı şey geçerlidir çünkü. Değişikti vallahi , kimi destekleyeyim bilemedim. -
Zsenánt vagy sem, én már annyira hozzánőttem a nyugati típusú szépirodalomhoz, hogy szükségem van a cselekmény komplexitására a mű élvezetéhez – vagy ha az nincs, legalább a stílus vagy a gondolat újszerűségére. Nos, Ngũgĩ wa Thiong'o könyvét igazából ezek közül egyik sem jellemzi – ami például a stílus újszerűségének tűnik, az egyszerűen helyrajzi következmény, és abból fakad, hogy az író kenyai, és Kenyáról ír*. Amúgy ez egy szimpla vonalvezetésű Rómeó és Júlia-sztori, Waiyaki és Nyambura szerelmének története, akiknek igazából találkozniuk sem szabadott volna, hiszen annyi minden választja el őket. Az író két csoportkonfliktust hoz játékba: egyrészt ütközik a kereszténység és az ősi vallás, másrészt pedig egymásnak feszül a haladó és a maradó (vagy haladi és maradi?) gondolkodás. No most a shakespear-i alaptörténet fő tanulsága számomra (azon túl, hogy nem tanácsos elsietni egy öngyilkosságot sem) az, hogy két ellenséges közösség közül nem feltétlenül van valamelyiknek igaza, Jóra és Rosszra való felosztásuk önkényes, és nézőpont kérdése. Mi több: nem is beszélhetünk igazságról abban az esetben, ha ezek az ideológiák elválasztanak egymástól két egymáshoz vonzódó lényt – helyesebb ilyenkor talán a fanatizmus szót használni. Ngũgĩ wa Thiong'o szépen, rutinosan, helyenként megrázóan viszi végig ezt az ívet a végkifejletig, szavunk se lehet rá. Csak éppen végig ott motoszkált a fejemben, hogy ha ez a történet nem Kenyában, hanem mondjuk Iowában játszódik, Nyambura és Waiyaki helyet pedig mondjuk Mary és James a két főszereplő, akkor egy ügyes, de nem egyedülálló young adults lenne a végeredmény. Ha van benne vérfarkas, akkor ki is adja a Könyvmolyképző.
* Paradox módon az a tény, hogy egy kenyai ír Kenyáról, oda vezet, hogy evidensnek vesz és nem részletez olyan dolgokat, amik neki kenyaiként (gikujuként) nyilván természetesek, ugyanakkor én szívesen tudnék meg róluk többet. -
Döbbenetes utazás a lelkek mélyére a szerelem és a hagyományok ütközése.
http://gaboolvas.blogspot.hu/2016/05/... -
He disfrutado mucho la lectura, ha sido una experiencia muy interesante y reveladora. Thiong'o es uno de los favoritos para ganar el Premio Nobel, según las casas de apuestas, tiene un estilo muy claro y sencillo pero que me transmite mucho (en ese sentido me ha recordado a Hemingway). Así que rapidamente me he sentido como si yo formara parte de la tribu kikuyu, no como si la observara desde fuera, y he notado la frustración que causa un problema que no se puede resolver. El problema es que con la llegada del hombre blanco y del cristianismo, la tribu ha quedado dividida entre los que asimilan las nuevas ideas y los que defienden las viejas tradiciones, entre ellas la horrible circuncisión femenina. El autor se muestra totalmente neutral, muestra todos los puntos de vista sin tomar partido, juzgar es cosa nuestra. Quizá lo peor sea la historia de amor a lo Romeo y Julieta que es muy tópica y está muy vista pero tampoco me ha desagradado esto, si la novela llega a tener un final mas memorable le doy las cinco estrellas.
-
This book illustrates powerful tensions between tribal ways and Christian ways in Africa in the time of Livingstone, the famous missionary. Both sides incur guilt. The novel effectively uses imagery of shedding blood to point to a human longing for redemption, but characters struggle with different visions of where that redemption will come from. Will it come through keeping the purity of the old tribal rituals (including circumcision of both the male and female variety)? Will it come through education? Or will it come by destroying the one man who seeks to unite the traditional and newly-converted Christian factions within the Gikuyu tribe?
As a schoolteacher myself, I was drawn to the struggles of the character known as "The Teacher." However, I was left wanting more insight into the content and direction of the teaching at the schools he founded, since he essentially equated education with salvation. -
Apparently simple but deeply complex and lyrically beautiful story set in colonial Kenya. A young man from the Kikuyu people who seems to be destined to be its leader, comes to realise that what is being presented to him as a choice between resisting colonial pillage and disenfranchisement, and exposing his people to new knowledge and thinking, is actually a false one. It’s a novella so rather than taking time to develop characters, the focus is much more on presenting a set of complex themes and seeing how they interlock. The visual image of two sides of a valley being at war with each other is a metaphor for a number of binary conflicts; loyalty vs betrayal, love versus duty, the individual versus the collective, tradition versus modernity. But if you think you know where it’s going, the ending surprises you...
-
An interesting, engaging, concisely written short novel about black Kenyans torn between accepting white settlement and rejecting it. Joshua, a black Christian preacher and leader, has two daughters, Muthoni and Nyambura. He is accepting of white settlement. Waiyaki is an educated man who lives with the Kenyans who follow the old customs and want to banish the white man. Waiyaki is a teacher and wants his people to become more educated, allowing them to learn new ways of supporting themselves. Conflicts arise between the Kenyans drawn to the white newcomers and those wanting to follow traditional customs. Complications arise when Waiyaki falls in love with Nyambura.
First published in 1965. -
Son yıllarda adı Nobel için sıkça geçen Kenyalı yazar Ngũgĩ wa Thiong'o ile tanışma kitabım oldu Aradaki Nehir ve herhalde hayatımdaki en kötü tanışmalardan biri filan oldu. (Sana laflar hazırladım Thiong'o.) Kendisinin meşhur kitabı Kargalar Büyücüsü ile başlamalıydım belki ama hayat, böyle gelişti.
Aradaki Nehir, Kenya’nın dağ köylerinde yaşayan Gikuyu insanlarının hikâyesini anlatıyor. Beyaz adamın gelişiyle beraber bölünen bir topluluğun öyküsünü okuyoruz kitapta. Bir yanda geleneklerine sahip çıkmaya çalışarak direnenler, bir yanda Hristiyanlığı seçerek "teslim olanlar", bir de tüm bunların ortasında beyaz adamdan alınması gereken şeyin eğitim olduğunu, topyekün bir reddediş yerine o eğitimi kendi kültürleriyle harmanlayıp ayakta kalmanın bir yolunu bulmak gerektiğini savunan kahramanımız Waiyaki var.
Sömürgecilik, ırk, gelenek, kültürel aidiyetler. İki din, iki tepe, bunları "bölen" nehir. Semboller semboller, acayip iş yapan konular evet. Çok güzel de, ben epeydir bu kadar yavan bir şey okumamıştım, onu ne yapacağız? Yani bu nasıl basit bir dildir, nasıl bir karakter geliştirememektir, nasıl bir diyalog yazamamaktır? Yazarın bu kitabında politik mesajını çok öncelediği, bu nedenle kurguyu ve dili çok geri planda tuttuğu söyleniyor ama bu geri planda tutmanın ötesinde bir şey, hakikaten ortaokul kompozisyonu gibiydi bazı bölümler. Şöyle dedi, böyle şaşırdı, öyle hissetti. Hakikaten şaşkınlıkla okudum.
Meşhur "gerçek edebiyat bu değil" cümlemi bile sarfetmeyeceğim, zira gerçeği geçiniz, bence edebiyat bu değil, propaganda bülteni okuyalım oldu olacak. Dili ve üslupsuzluğu bir yana, yazarın anlattığı hikâyenin ve kitabın kurgusunun da öyle pek ilgi çekici bir tarafı yok kesinlikle. Başka kitaplarını okuyunca daha ayakları yere basan yorumlar yapacağım ama diğerleri de böyleyse eğer, Nobel için adının bunca geçmesinin tamamen politik olduğunu, Thiong'o Nobel'i alırsa bunun tipik bir Batılı günah çıkartma hamlesi olacağını düşüneceğim. Böyle. -
Sömürgecilerin Kenya'ya yerleşmeye başladığı ve misyonerlik faaliyetlerinin yoğunlaştığı bir dönemde Gikuyu topraklarında yaşanan ayrılıklara çözüm bulmaya çalışan genç Waiyaki'nin hikayesini okuyoruz bu kitapta.
Yine anlamsız bir şekilde beklentimin yüksek olduğu bir eserdi. Fakat verdiğim puandan da anlaşılacağı üzere aradığımı bulamadım. Ve yine okurken sık sık daha güzel olabilirdi diye düşünürken buldum kendimi. Fikirlerim şöyle;
+ Hikaye, Gikuyu mitolojisine dayanılarak verilmeye çalışılmış. İki rakip gibi duran dağ sıraları Kameno ve Makuyu ile onların ruhu kabul edilen Honia nehri. Bu mitolojik yapı metne başarılı şekilde yayılamamış ve karakterlerle yeterince bağdaşmıyor bence.
+ Kurgu çok dağınık. Baş karakterin sayıklamaları, kararsızlıklarıyla geçiyor hikayenin çoğu. Hikayeyi ilerletecek olaylar pat diye olup bitiyor. Giriş var ama gelişme zayıf.
+ Kitabın ana fikri 190. sayfada verilmiş. Temelden kötü olmayan Beyaz Adam'ın dininin kirlerden arındırılıp halkın gelenekleriyle uzlaştırılması gerektiği belirtilmiş. Beni metinle ilgili en çok rahatsız eden husus da burada yatıyor. Halkın geleneğine örnek olarak kadın ve erkek sünneti seçilmiş. Yazarın sünnet ile ilgili duruşunu anlayamadım, oldukça belirsiz bırakılmış gibi. Bir de yine bu kısımda bahsedilen insanların yaşam biçimlerinin her zaman üstün tutulması fikri etraflıca tartışılması gereken bir husus. Gelenek ve göreneklerin bu kadar yüceltilmesi doğru mu bilmiyorum.
Kargalar Büyücüsü kitabını merak ediyorum. Onu da beğenmezsem okumak için çaba sarf edeceğim bir yazar olmayacak. -
really beautiful picaresque piece of post or anti-colonial literature that convincingly explores the conflicts that colonialism sows within the colonised themselves, colonisation as a dialectical process and not as some simple 'goodies v baddies' narrative. weird to think my parents' generation reading african literature like this and applying it to what they were living through in northern ireland
-
I wanted to like this novel, and it has turned out that I did. This is the first book written by Kenyan writer Ngũgĩ wa Thiong'o that I've never read before, and I hope to read more of his work. Ngũgĩ wa Thiong'o once wrote in English, but he changed to writing in his native language, Gikuyu. He has been a political prisoner, taught at universities in the United States, and his writings have been considered for a Nobel Prize.
This short novel started out at a snail's pace. The language is spare but also with touches of eloquence. The style is a mix of a traditional tale, psychological and suspense novel, with a bit of romance.
The River Between centers around two villages and its' main character Waiyaki and his internal world. There is rivalry between the old indigenous ways of circumcision for both males and females and the Christianity brought by the Europeans. There is conflict between the old generation and the youth, the traditional brand of education and the education of the white man. There is the slow stealing of land by the Europeans and the imposition of taxation.
Waiyaki who is a teacher and a good man of balanced principles is caught in the middle, and he knows he must keep his balance on the head of the needle in between the mission education he received by the Europeans and his loyalty to his village and his father's belief in his destiny as savior of their tribe from the world of the invader and those who are traitors.
To me the two African villages of Kameno and Makuyu are microcosms of some of the struggles we face today in the postmodern era. -
A religion that took no count of people's way of life, a religion that did not recognize spots of beauty and truths in their way of life, was useless. [..] It would only maim a man's soul, making him fanatically cling to whatever promised security […]
If the white man's religion made you abandon a custom and then did not give you something else of equal value, you became lost
Change. This books is about change and how people cope with it. When the Christian missionaries arrive at an African region the local tribes are threatened by this swiping force that is claiming their young and lands while dubbing their past, customs and social traditions evil.
It's a battle between the past and the future, tradition and evolution but above it all it's a battle of men and all their fears and vises and ambitions.
It depicts clearly how religion is always tied to politics and it’s a testimony to how vital traditions and customs are to a society.
There's a Greek song that says "[…] by fire and knife this world moves forward" and that's exactly what happens to the Makuyu people and poor Waiyaki who dreamed ofeducation for unity. Unity for political freedom.
-
The book is about the disturbances and conflict in Kenya during the English occupation. The Christian missionaries, who saw themselves as superior and civilized, forced their way of life on the people of Kenya, took over their land and wanted them to pay tax. Many people of Kenya didn’t want to change.
In the book, it all comes down to the issue of circumcision. The Christians are against women circumcision. The tension grows more and more, because of this. The tribe does it because it is tradition, apparently makes the girl clean and is a part of becoming a woman. The Christians don't do it and forbid it because God doesn’t mention it. Girls who belong to families that have converted are saved from the procedure, but not for the most natural reason, but because God says so. No one seems to think about the women and the consequences of the torture procedure. The men are treading the women badly, regardless of their believes. Women on both sides fear their husbands.
Both sides care about people being clean and respectable. The Christians might be against circumcision, but they don't like the inituation rites because people dance a sinful dance. So they care as much as the tribes about people, especially women, being respectable. Men wanting to have power over women’s bodies, and especially their sexuality, always seems to be an important issue, whether it is circumcision or limited rights of abortion. In the book, both girls and boys get circumcised, but the consequences are worse for the girls.
The circumcision is viewed as a kind of initiation rite, to become a man or woman. That kind of test exists more or less in different forms in different countries, sometimes even in dormitories or sports. A person would have to do something to proove to be a man or woman. People seem to have the need for such processes, to prove themselves.
When reading such a book, I feel so powerless. No one cares about people. Everything is about religion or tradition. The topic is very difficult and complicated. It is difficult to take away a tradition immediately, just because God says so, and not expect consequences. Women rights must be discussed, and only then, the people can change what parts of the tradition they want, if they want to, for it to last and work. In this case, the Christians only seemed to care about their religion, and people to be converted. What about finding one’s place, about belonging? What if a girl feels she has to be circumcised because she wants to belong to the group, and become a woman, and for that she thinks that circumcision is necessary? Not accepting it would probably mean rejection by the family or limited chance of getting married. Information is a powerful tool, and the main character tries to unite people and make them understand each other. It is difficult to convince people of different perspectives, but it is probably the only way to create a lasting agreement that works.
The Christian missionaries wanted the tribes to live like them. The people of the mountains in Kenya wanted their freedom. At the same time, the women were never free. Like the river between the mountains, Waiyaki is stuck between two different understandings. The strongest theme of the book is the groups complete lack of understanding of each other's point of view, and the difficulty of building bridges between two rigid convictions.
The author is a favourite in Nobel Prize discussions, and I absolutely think that he is a good candidate. We’ll se who gets it on thurday, when the Nobel Prize in literature is announced.
EDIT. Bob Dylan got it. -
This is a very important book and a pretty good read too. If you’ve read and appreciated Things Fall Apart, this is cast in the same vein and you will appreciate this.
Written in a similar lyrical style to The Life and Times of Michael K or Cry, The Beloved Country, The River Between tells the story of gradually deepening rifts in a community as the influences of colonialism make themselves felt. Factions appear and the battles between them force each and every individual to choose.
The vehicle for our experience of this conflict is Waiyaki, a man desperate to bridge the divides but inevitably doomed. His counterpart is Joshua, a man zealous for his Christian God and now blind to his cultural traditions.
The tension between these two men is bad enough but it is heightened considerably by the love shared between Waiyaki and Joshua’s daughter. I was glad this was a short novel because I don’t think I could have bared much more. It was intensely powerful.
Novels that chart the changes that cultures in this world have gone through in a generation or two are in themselves historical documents of the highest importance. Ngugi’s novel is one of these. I was very glad to hear Wikipedia say that this is a set text in Kenyan schools. I wish it was a set text in British schools. Taught sensitively, I think this book could save future generations some heartache. I’m glad to have learned more about the interaction of faith, tradition and clashing cultures. -
An excellent description of the typical dilemma African culture has faced
since the introduction of Christianity, and the divisions it caused during the time when colonialism became fully entrenched. The challenge of cultural development is still relevant today, and this book is a good start in initiating discussion as to how this conundrum can be resolved.
The book presents the problem in the form of two villages on opposite sides of a river in the Central Highlands of Kenya, one clinging to tradition, and the other transformed by the acceptance of the missionaries' set of values.
One of the most controversial arguments, the issue of female circumcision, is handled in a way that invites thoughtful debate rather than outright condemnation. This subject would have been better brought out by a female African writer, but his attempt shows Ngugi's courage to make the attempt.
The strength of this writing is that the author does not take any particular side, but highlights a poignant irony instead. The title, The River Between, could be interpreted to mean that perhaps the answer lies somewhere in the middle. -
Benim için 2017'nin ilk kitabı 'Aradaki Nehir' oldu. Afrika'dan da bir edebiyat çıktığını tüm dünyaya gösteren en önemli yazarlardan olan Thiongo, kesinlikle alışılmışın dışında bir dünya ve bakış açısı sunuyor bize.
Kenya kabilelerinden iki tanesinin Beyaz Adam'larla tanışmasını ve bir kesimin görece yozlaşıp, diğer kesimin de geleneklerinden yana fanatikleşmesini ve bunların çatışmalarını ele alan kitap; tartışmalı savlarla dolu. Özellikle kadın sünneti ile ilgili savunucu taraf insanı biraz irkiltiyor. Bu yüzden kitabı Jung'un 'Keşfedilmemiş Benlik' isimli çalışması ışığında okumak çok daha iyi anlaşılmasını sağlayacaktır diye düşünüyorum. Yoksa romanla ilişkimiz yargılamadan ibaret kalabilir.
Afrika edebiyatından daha önce Chinua Achebe'yi okumuştum. Onun eserlerinde de, Thiongo'da da kabullenmekte zorlandığım ritüeller, kültürel kodlarla karşılaştım. Bunları araştırmak ve anlayabilmek için çok iyi çıkış noktaları sunuyorlar. Pagan Afrikalıları, Hristiyanlık ve İslamiyet'e tabii olmadan öncesinde izleyebilmek için çok değerli olduklarını düşünüyorum bu tarz kitapların. Hikaye anlatıcılığı noktasında ise kesinlikle başarılı bir örnek sunulmuş.
7/10 -
(Spoiler olabilir)
Aradaki Nehir, üçüncü dünyanın sömürülmesinin, toplumsal ayrılışın, gelenekleri aşamamanın, ilerleyememenin ve yazarın anlatım tercihi itibariyle hepsinin ötesinde bireysel direnişin hikayesi. Hepsine kısaca değinmek istiyorum.
Kitap yirminci yüzyılın başlarında geçiyor ve Avrupa’dan gelen sömürgecilerin Kenya’nın verimli topraklarını ve insan gücünü, “cultural victory” (Civilization oynayanlar daha iyi bilirler) yoluyla ele geçirmeye çalışmasını anlatıyor. Fakat biz bu sömürgecileri görmüyoruz, okumuyoruz. Onun yerine, ikiye bölünmüş yerlilerin çatışmasına tanıklık ediyoruz, çünkü kabilenin bir kısmı sömürgecilerin Hristiyanlığa geçmek gibi dayatmalarını kabul etmişler ve hatta bunları benimsemişler, içlerinde baş kahramanımız Waiyaki’nin de bulunduğu diğer taraf ise bu sömürüye sonuna kadar karşı çıkmakta ve kendi benliklerini savunmaktalar. Yine de, bu çatışma bir iç karışıklık şeklinde gözükse de, kitap boyunca tekrar tekrar görüyoruz ki sömürgeci “beyaz adam”ın eli kuklabazlar gibi yerlilerin üzerinde. Onların yaşadığı tepelerde geziyor ve olan her olayı neden-sonuç ilişkisi ile kendine bağlıyor. Örneğin, Muthoni’nin ölümünü iki taraf da doğrudan beyaz adamla ilgili bir şekilde yorumluyor, ya da kıtlık geldiğinde bunun sebebini Hristiyan yerliler diğerlerinin İsa’yı reddetmesine bağlarken gelenekçi yerliler ise onların Hristiyanlığı kabul etmelerine bağlıyorlar. Bu şekilde eskiden bir olan bu iki toplumun gittikçe daha da düşman olduklarını görüyoruz.
Bu düşmanlığın içinde kalmış ve yerlileri beyaz adamdan kurtarmaya kendini adamış (ya da babası tarafından zorla buna inandırılmış) olan Waiyaki, uzun zamandır okuduğum en gerçekçi ve içten kitap karakterleri arasında. Kitap boyunca onun tüm düşüncelerine tanık oluyoruz ve yaşadığı ikilemleri tüm çıplaklığı ve samimiyetiyle görüyoruz. Başta bir çocuk olan Waiyaki, beyaz adamdan ve onun getirdiği her şeyden nefret eden babasının düşüncelerine maruz kalıyor ve topluluğun kurtarıcısı olacağına inandırılıyor. Fakat, beyaz adamın ilmini öğrendikçe birçok konuda şüpheye düşmeye başlıyor. Örneğin Muthoni’nin sünnet öncesi dansını izlerken bu ritüeli içselleştiremiyor, ya da geceleri uyumadan önce cevaplarını bilmek istediği soruları sorarken bunu kime (hangi Tanrı’ya) yaptığını bilemiyor. Daha da ileriye götürmek gerekirse, Waiyaki’nin öyle belirsizlik anları oluyor ki, beyaz adamın dininin o kadar kötü olmadığına ikna oluyor. Fakat, bu hikaye klasik bir karşı tarafın benliğine bürünme hikayesi değil, çünkü ne olursa olsun Waiyaki kendini her zaman yerlilerden yana görüyor ve onlar için savaşıyor. Hatta kendi topluluğundan uzaklaştığını düşündüğü zamanlarda kendini tecrit edilmiş gibi hissediyor.
Kitabın en çarpıcı yönü, toplumsal olarak ilerlemeyi ve bağımsızlığı getirecek olan birincil hususun eğitim olduğuna okuyucuyu inandırması. Waiyaki, beyaz adam ile yarışır hale gelmek için silaha ihtiyaçları olmadığını düşünüyor ve onun yerine okullar inşa ediyor. Aynı şekilde Hristiyanlar da kendi ilerleyişleri için farklı bölgelerde okulların bulunması gerektiğine inanıyorlar. Bu açıdan okul ve eğitim, işgalin ve direnişin en önemli unsuru oluyor. Özellikle direniş için eğitim kavramı o kadar önemli hale geliyor ki, Waiyaki’nin ilk kurduğu okuldan kitapta “tepeleri saran yeni ruhun merkezi” olarak bahsediliyor.
Waiyaki eğtimin zamanla insanları geleneklerinden barışçıl şekilde ayırarak modernleştireceğini düşünüyor. Bu manada ilerlemeyi toplumsal refahın merkezine koyarak iki toplumu (Hristiyan olan ve olmayan yerlileri) birleştirmeyi hedefliyor. Çünkü iki tarafın, irrasyonel dinleri ve gelenekleri dışında aynı insanlar olduğunu düşünüyor. Bunu Nyambura’ya aşık olduğunda açıkça görüyoruz. Sünnetli olmadığı ve Hristiyan olduğu halde onu koşulsuz seviyor ve insanlar bunu sorguladıklarında mana veremiyor. Çünkü içtenlikle en önemli şeyin insanlık olduğuna inanıyor.
Elbette bu iyi ve saf yürek, bir liderde fazlalık oluşturan bir şey ve bunu biz de kitabın sonunda görüyoruz. Kenya’nın tarihsel gelişimi ile de uyumlu olacak bir şekilde Waiyaki başarısız oluyor. Yerliler birleşemiyor ve beyaz adamın onları tamamen ele geçireceği bir dönem başlıyor biz bunu kitapta göremesek de. Fakat bu başarısızlığı tarihsel gerçeklikten bağımsız olarak da öngörebiliyoruz, çünkü geleneklerine bu kadar bağlı bir topluluğu eğitim ile ilerletemezsiniz. Modernite metre metre ilerleyen bir yol ve Waiyaki’nin yapmayı amaçladığı gibi bu yolda tek bir hamle ile bir kilometre ile gidilemez. Ve üzücü olan bunu engelleyenlerin beyaz adam değil, halkın kendisi olması. Bundan farklı olarak, Waiyaki beyaz adamın bilimini, halkının geleneklerinin önüne koymaya çalıştığında dahi güç aldığı nokta bir kehanetten başka bir şey değil. Yani, irrasyonel düşünceyi yenmeye çalışırken farkında olmadan yine bir irrasyoneliteye sığınıyor. Bu da bir nevi Waiyaki’nin tüm yolculuğunu başarısızlığa mahkum bir döngüye sokuyor.
Edebi açıdan kitabın en başarılı olduğu kısım kesinlikle Waiyaki’nin bilinç akışı şeklinde verilen düşünceleri. Kitap boyunca bu düşünceleri sık sık okuyoruz. Kimi zaman “kurtarıcı” olduğuna olan sonsuz inancı, kimi zaman da içindeki rasyonelliğin bunu gülünç bulması kitap boyunca tezat oluşturuyor ve bu da Waiyaki’yi herkesin kolayca içselleştirebileceği evrensel bir karakter yapıyor. Böylece biz sadece Kenya’nın sömürülüşünü değil, tüm dünyada tüm geri kalmış toplumların sömürülüşünü okuyabiliyoruz adeta. Her yerde Waiyaki’lerin ortaya çıktığını ama hepsinin bir şekilde başarısız olduğunu biliyoruz. Kitap bunu çok vurucu bir şekilde anlatıyor ve bu yüzden kesinlikle okumaya değer olduğunu düşünüyorum. Ayrıca, kitap yazarın ilk yazdığı roman ve bu romandaki edebi yetkinliği bu kadar fazlaysa, olgunlaşmış halinin ne seviyede olduğunu çok merak ediyorum. Farklı kültürlerin edebiyatını okumak isteyenlere, özellikle de tarihi roman severlere kesinlikle öneririm.
