Tegenlicht by Esther Verhoef

Tegenlicht Reviews

• 
  Eline

  Dat was letterlijk een van de meest depressieve dingen die ik ooit heb gelezen. Maar wel goed. Of zoiets. Ik weet het niet. Ik ben een beetje van slag nu? Recensie komt als ik weer helder kan nadenken. Esther Verhoef, ik vervloek je.
• 
  Indah

  Absolutely brilliant
• 
  Nathalie Maes

  2,5 sterren
• 
  Wianda Visser

  Het eerste deel biedt een boeiend verhaal en is vlot geschreven. Het tweede deel doet daar afbreuk aan, het is slordig en de verhaallijn overbodig.
• 
  Ingrid Verschelling

  ‘Tegenlicht’ van de Nederlandse schrijfster Esther Verhoef is haar vijfde boek, maar haar eerste roman. Het boek is genomineerd voor de NS Publieksprijs 2012. Met haar man Berry heeft ze nog verschillende actiethrillers geschreven onder het pseudoniem Escober. Ze behoort tot de absolute Nederlandse top van thrillerschrijfsters. Een aantal boeken van Esther Verhoef ken ik al: ‘Rendez-vous’ en ‘Déjà- vu’. Vroeger heeft ze informatieve dierenboeken geschreven, waarvan wereldwijd acht miljoen boeken verkocht zijn. Esther Verhoef is geboren in Den Bosch, in een wijk waar veel probleemgezinnen woonden. Toen ze getrouwd en drie kinderen had, gingen ze verhuizen naar Frankrijk(2004), waar ze een ruïne helemaal opgeknapt hebben. Door haar succes moest ze zoveel in Nederland zijn, dat ze na drie jaar toen maar terug verhuisd zijn. Sommige stukken van het verhaal in Tegenlicht zijn autobiografisch, zoals het gepest van Vera in haar jeugd. Schrijven is voor Esther dan ook een vlucht naar een andere wereld.
  
  Vera Zagt heeft geen gemakkelijke jeugd. Haar autoritaire vader is militair en nogal rechtlijnig, haar moeder zit vaak in een psychiatrische kliniek, zodat ze veel door haar oma wordt opgevangen, die eigenlijk helemaal geen zin heeft om nog een ander kind op te voeden. Ze wil nu wel eens haar eigen leven leiden. Vera woont in een achterstandswijk, waar je opvalt als je veel afwijkt van de norm. Ze wordt dan ook veel gepest op school, want ze is leergierig. Altijd is ze bang, dat ze haar weer te grazen nemen. In een interview heeft Esther het over ‘oorlog’. Op de middelbare school leert ze zich aanpassen en mee te doen met de groep door te kijken hoe andere kinderen zich gedragen. Ze werd er hard van, want de wereld was nog harder.
  
  Een andere verhaallijn gaat over het heden als Vera achtendertig jaar is. Ze is al twintig getrouwd met Lucien, meteen uit het ouderlijk huis bij hem ingetrokken. Ze is fotografe en fotografeert dieren voor reclame, brochures en tijdschriften. Ze heeft haar bedrijf in een boerenschuur, waar al haar apparatuur staat. Haar huwelijk is wat sleets, ze heeft een minnaar en denkt ook, dat Lucien zich teveel inlaat met zijn medewerkers. Hij werkt altijd. Soms komt zij zelf laat thuis en dan is Lucien er nog niet eens. Eigenlijk leven ze langs elkaar heen. Als volwassene heeft Vera nog altijd een laag zelfbeeld. Ze heeft in het verleden een aantal keer een depressie gehad, maar met de hulp van Lucien is ze er altijd weer bovenop gekomen.
  
  Dan komt het bericht, dat Luciens vader ernstig ziek is en hij hen een gunst vraagt. Hij vraagt hen mee te gaan op een laatste reis naar Florida, hij wil samen zijn met heel zijn gezin, ook al heeft hij zijn oude gezin in de steek gelaten en met een andere vrouw een nieuw gezin gesticht. Lucien zet uiteindelijk zijn wrok aan de kant en gaat samen met Vera mee naar Florida. Daar gebeurt iets, wat Vera niet voor mogelijk had gehouden: ze wordt voor het eerst echt verliefd. Verliefd op de halfbroer van Lucien. Wat er daarna gebeurt, lijkt op een rollercoaster. Zal Vera bij haar man Lucien blijven of kiezen voor haar nieuwe liefde?
  
  Esther Verhoef schrijft het verhaal in twee delen. Het eerste deel wordt telkens afgewisseld met een verhaallijn uit het verleden, ook met een ander lettertype geschreven. Je kunt lezen hoe Vera geworden is zoals ze nu is. Ook het verhaal in het heden heeft af en toe een spannend eind om de spanning vast te houden, zodat je wil doorlezen, omdat je zo benieuwd bent, hoe het hen vergaat. Het tweede deel gaat uitsluitend over het heden, dat is het laatste drie- vierde deel van het verhaal. Is het verhaal van het verleden vooral een verhaal over gepest worden, toch was dit stuk voor mij niet zo emotioneel als het laatste deel. Misschien als je zelf ervaring hebt gehad met pesten, dat je je goed kunt inleven in de jonge Vera. De mensen zijn wel zo beschreven, dat ze helemaal voor je gaan leven. De reis naar Florida wordt zo beschreven, zoals ze zelf heeft meegemaakt, dus het heeft een grote waarheidsfactor. Het tweede deel speelt zich voornamelijk af op het eiland La Palma en in Zuid- Spanje. Esther beschrijft deze droomplekken op een manier, dat je zo het vliegtuig in zou willen stappen. De belevenissen van Vera maakten op mij zo ‘n indruk, dat ik niet zomaar een traantje gelaten heb, maar dat de tranen over mijn wangen stroomden, zelfs nog een tijd, nadat ik het boek al uit had.
  
  Pesten heeft zo ’n invloed op een kind, dat het hun hele verdere leven ermee worstelen zal. Gelukkig wordt er nu in de klas aandacht aan besteed, doch toch niet op alle scholen. Ik heb zelf iets meegemaakt, dat ik als leerkracht een kind wilde ontzetten, omdat het gepest werd en ik er last mee kreeg. Ook heb ik een kind wel eens geadviseerd om naar een andere school te vertrekken en bij die kinderen is het goed afgelopen. Ik hoop, dat het mensen aanzet tot nadenken, dat je eigen gedrag veel invloed heeft op een ander, het hoeft niet eens pesten te zijn. Esther heeft met ‘Tegenlicht’ een prachtig meeslepend verhaal geschreven, die ik iedereen aanraad om te lezen!
• 
  Julie Mestdagh

  "Tegenlicht" is een roman van Esther Verhoef, een schrijfster die ik vooral ken door de vele actiethrillers die ze schreef. Met de ruim 560-pagina lange klepper "Tegenlicht" waagt Verhoef zich aan een heel ander genre en niet geheel zonder succes.
  
  In "Tegenlicht" volgen we het levensverhaal van de 38-jarige Vera Zagt die een woelig leven achter de rug heeft. Als kind van een bijzonder autoritaire vader en moeder die meer in een psychiatrische instelling zat als thuis, werd ze al snel op school gepest. Om te vluchten uit de realiteit nam ze toevlucht tot de fotografie, om dingen op de gevoelige plaat vast te leggen "zoals ze ze zou willen zien en niet noodzakelijk zoals ze zijn" en "omdat een camera een afstand schept tussen jezelf en de realiteit". Door omstandigheden verliest Zagt dan ook nog eens haar mama op vrij jonge leeftijd, waardoor ze als 18-jarige meteen intrekt bij Lucien, een man die voor haar zorgt en met wie ze 20 jaar later nog samen is… maar niet voor lang.
  
  Het boek is geschreven in twee delen. In het eerste deel, dat ruim 80% van het boek omvat, wisselen de hoofdstukken telkens af tussen heden en verleden. We krijgen in kleine stukjes informatie over de omstandigheden in Vera's jeugd die haar hebben gemaakt tot de vrouw die ze nu is enerzijds, en anderzijds wordt haar huidige dagelijkse realiteit en zo goed als onbestaand huwelijk met Julien uitvoerig beschreven. Verhoef doet dit op een meesterlijke manier, waarbij de beide delen elkaar perfect aanvullen en de afwisseling ervoor zorgt dat het op geen enkel moment té zwaar wordt. De personages worden bijzonder goed uitgediept, waardoor de lezer al snel het gevoel heeft helemaal mee te worden gezogen in het verhaal, en in de leef- en gevoelswereld van Vera en co.
  
  Deel 2 komt heel plots en is ook heel anders. In de resterende pagina's van het boek volgen we Vera enkel nog in het "hier en nu". De hoofdstukken volgen elkaar hier in een razend tempo op en zijn veel minder gedetailleerd dan in deel 1. In deel 1, dat 80% van het boek omvatte, kregen we misschien 40% van alle gebeurtenissen te lezen. In de overige 20% krijgen we plots nog 60% voor de kiezen. Dat maakt dat het allemaal nogal rommelig is en vooral oppervlakkig. Waar de emoties in deel 1 nog zo mooi en diep werden weergegeven moet het nu precies nogal snel gaan. Alsof Verhoef het plotseling beu was dit boek te schrijven en er zich snel vanaf wilde maken. Jammer. Dit kost haar de vijfde ster.
  
  Globaal genomen een heel goed boek, een roman met stof tot nadenken en waarin je als lezer wordt meegezogen. Dus toch petje af voor Verhoef!
• 
  Susanne Koster

  Tegenlicht van Esther Verhoef is even wennen. Omdat ik haar thrillers erg goed vind betrapte ik mezelf tijdens het lezen van Tegenlicht erop dat ik zat te wachten op de spanning.
  Tenminste, de eerste paar hoofdstukken. Daarna was ik gegrepen door een andere spanning. De spanning, de hoop, het medeleven die allemaal samenhangen met het verhaal van Vera Zagt.
  Vera heeft geen gemakkelijke jeugd. Haar hele schooltijd wordt ze gepest. Alsof dat nog niet genoeg is, verblijft haar moeder, van wie ze heel veel houdt, vaak in een psychiatrische inrichting omdat ze “niet goed” is. Vera’s vader is bijzonder autoritair en kan alleen op een bevelende toon communiceren. Wanneer moeder weer eens is opgenomen wordt er nooit over haar gepraat. De moeder van Vera’s vader komt in huis, zorgt voor eten en drinken, maar niet voor warmte en liefde. Ook oma wil niet anders dan veroordelend over Vera’s moeder praten. Door stom toeval komt Vera achter het adres van de inrichting en zoekt haar moeder stiekem op.
  De gevolgen van haar traumatische jeugd laten hun sporen na in haar volwassen jaren. Ze trouwt met Lucien, die een succesvol schoonmaakbedrijf heeft, is zelf dierenfotografe en samen met Lucien woont ze in ’t Fort, haar veilige haven. Gezien haar verleden wil ze geen kinderen, Lucien wel, maar hij heeft zich bij haar keuze neergelegd.
  Toch zit er iets niet goed in hun relatie en wanneer de druk te hoog wordt, vlucht Vera in paniek in een affaire. Daarna zijn er steeds meer situaties waarin ze in paniek raakt en moet ze vluchten uit haar vertrouwde Fort. Ze moet leren op zichzelf te vertrouwen, de vraag is alleen of het daarvoor niet te laat is.
  
  Vooral deel twee heeft me geraakt. Esther Verhoef heeft de relatie tussen moeder en dochter zo prachtig beschreven, ook het verantwoordelijkheidsgevoel van de jonge Vera is heel ontroerend. De scene op het treinstation raakte me tot diep in mijn hart en zit daar nog steeds. En dat is niet de enige scene in deel twee die me ontroerde.
  Tegenlicht is een verhaal dat in je lijf en in je hoofd gaat zitten. En zo hoort het met een goed boek.
  
• 
  Mirjam Gielen

  Het fascinerende aan dit boek vond ik het feit dat het leven van de hoofdpersoon helemaal niet met dat van mij overeenkomt, andere leeftijd, andere familiegeschiedenis etc, maar dat sommige scènes zo sterk beeldend beschreven waren dat het bijna mijn eigen herinneringen leken. Een knappe prestatie van Esther Verhoef en mezelf identificeren met de hoofdpersoon was dan ook geen enkel probleem. Mooi gebalanceerd ook, de flashbacks waren goed gedoseerd, het tempo overal precies goed.
  De uitgebreide beschrijvingen van de fraaie vakantieoorden waar de hoofpersoon terecht komt, hadden voor mij ingekort mogen worden (af en toe had ik het gevoel in een reisfolder terecht gekomen te zijn), maar dat is maar een klein minpunt.
  Aanrader.
• 
  Lyanne

  Ik kan dit boek eigenlijk maar in één woord omschrijven: wauw. Wat een prachtig en zielig verhaal! Dit is tot nu toe het beste boek van Esther Verhoef!
  
  Mijn hele review is te vinden op:
  www.readabook.nl.
• 
  Jeroen

  Wonderful!!
• 
  Willeke

  Prachtig boek. Hoe je leven zich kan vormen na een moeilijke jeugd. ik kon niet meer stoppen met lezen, mooi geschreven.
• 
  Hilde

  Lekkere page turner, net alsof je 20 libelles achter elkaar leest. Voorspelbaar recht toe recht aan verhaal.
• 
  Esther

  uttterly depressing, but well written
• 
  Nelly

  Ik zou van alles kunnen tikken over de schrijfstijl, het plot, de spanningsopbouw, enzovoort. Dat zou niet positief zijn, dus laten we het er maar op houden dat dit mijn type boek niet is. :)
• 
  Judith Bovy-Van Vugt

  Heel mooi boek, moeilijk om weg te leggen. Om en om spelen hoofdstukken af in het heden en het verleden, wat het ook een zekere spanning geeft. Wel een boek voor vrouwen, als je het mij vraagt.
• 
  Marjolein

  Three and a half stars. The narrative follows Vera as a child, alternated with Vera as a woman of 38. Traumatic events of her childhood affect her current wellbeing. And then fate has its course ...
• 
  Anja

  Ik heb dit boek op heel korte tijd uitgelezen, het leest heel vlot en ik wou ook echt weten wat er verder ging gebeuren. Tegelijkertijd waren er heel wat dingen die me stoorden. Bijvoorbeeld: de schrijfstijl van de verhaallijn over de jonge Vera, en het schokkerige effect dat het voortdurend schakelen tussen verleden en heden heeft. Ook blijven heel wat personages vlak. Wat weten we over Lucien behalve dat hij hard werkt, botte opmerkingen maakt en soms wat te close is met zijn personeel? Wat ontdekken we over Vera's vader behalve dat hij zich tegenover vrouw en kind nukkig, hard en ongevoelig gedraagt? Hetzelfde gevoel had ik bij Aron, Hans, Rosalie... Je kunt ze allemaal in een paar woorden samenvatten, ze voelen niet echt als mensen.
  Bij hoofdpersonage Vera is dat wel het geval, maar ook bij haar moest ik met name naar het einde toe een paar keer de wenkbrauwen fronsen. Is haar grote liefde voor Aron, datgene wat ze nooit eerder had gevoeld of zelfs voor mogelijk had gehouden, echt zó snel vergeten? Laat ze hem echt zo snel opvolgen door haar 'plan B', en vindt dat plan B dat echt zomaar oké? Heeft echt niemand door dat Vera zo zwaar depressief is, zelfs al voor de bevalling, dat ze niet in staat is om voor haar eigen kind te zorgen? En als Vera alsnog opgenomen wordt (net als haar moeder destijds), is de kous dan zomaar af met 'ik ben niet zoals mijn moeder'? Het lijkt me wel wat ingewikkelder dan dat.
  Kortom, snel gelezen, geïntrigeerd geweest, maar uiteindelijk toch teleurgesteld.
• 
  Sanne

  In Tegenlicht volgen we Vera in zowel het verleden als in het heden. In haar jeugd heeft ze het erg moeilijk gehad. Haar moeder had een psychiatrische stoornis, haar vader is erg autoritair en op school wordt ze continu gepest. Haar verleden speelt voortdurend door in het heden waarin ze al 20 jaar getrouwd is met Lucien, samen hebben ze een fijn het huis t’ford, en werkt ze met plezier als dierenfotografe. Toch lijkt haar verleden haar te achtervolgen en is ze niet gelukkig.
  
  Ik vond vooral de stukken uit het verleden erg indrukwekkend. In die tijd ging alles nog anders en dit maakte veel indruk op mij. Hoe haar vader en oma met de situatie omgingen maar ook wat er op school gebeurde. Voor mijn gevoel is dit erg mooi neergezet. Met de stukken uit het heden had ik in eerste instantie wat minder maar naarmate het verhaal vorderde en ik Vera meer begin te begrijpen werden deze stukken ook steeds interessanter om te lezen.
  
  De opbouw van het verhaal vond ik erg mooi gedaan. Er wordt begonnen met een fragment en hier wordt gedurende het verhaal naar toe gewerkt. Hierdoor zat ik direct in het verhaal. De hele korte hoofdstukken maakte ook dat ik steeds door bleef lezen en de afwisseling tussen het verleden en heden maakte het interessant.
• 
  Ilona Visscher

  Wat een prachtig, maar hartverscheurend boek. Het eerste deel is fijn leesbaar met om en om hoofdstukken uit haar jeugd en het heden. Je kruipt echt in de hoofdpersonage en gaat haar helemaal begrijpen. Het tweede deel: wauw. Wat heftig en aangrijpend, maar zo goed en mooi geschreven. Als ik dacht dat het niet erger kon, werd het nóg erger. Hoe verder ik in het boek was, hoe hartverscheurende het werd. Zo werd ik helemaal mee gesleept in haar gevoelswereld. Ik moet nu echt even bij komen van wat ik heb gelezen..
  
  *Als je niet van boeken houdt waar je down door wordt, zou ik hem afraden.
• 
  Stephanie Wubben

  Ik moest er echt even inkomen maar toen ik eenmaal over de helft was. Werd ik steeds nieuwsgieriger. Ik herken veel van mezelf terug in het hoofd personage. Alleen dan een stuk minder heftig. Maar had echt medelijden met de kleine Vera die door niemand begrepen en geknuffeld werd.
• 
  Lucia van den Brink

  Zoveel plottwists, die had ik niet aan zien komen (erg vermakelijk)! Ik vond verder bepaalde elementen interessant: vrouwen weggestopt in 'gekkenhuizen', effect van pesten, en opgroeien met het onderdrukken van emoties.
• 
  Gerty Gaalman-Schiphorst

  Leest heel gemakkelijk. Mooi geschreven in twee verschillende tijdzones.
• 
  Iris

  Dit boek heeft me zo akelig laten voelen, de emoties waren zo rauw. Het heeft mij echt tot in het diepst van mijn hart geraakt.
• 
  Marly

  'Misschien was mijn moeder wel helemaal niet gek, alleen maar kwetsbaar. Een lieve, al te gevoelige vrouw die niet was opgewassen tegen de wereld waarin ze zich moest handhaven. Mijn moeder was geen hemelbestormster. Ze kon eenvoudigweg geen andere horizon zien dan die van een leven als de vrouw van sergeant Theodore Zagt, in de wijk waarin ze waren neergestreken. Het zou best waar kunnen zijn dat er niets mis was met mijn moeder, maar alles met de omgeving waarin ze verkeerde. De hardheid. De agressie. Het onbenul. Het verholen sadisme. Een bijzondere exotische plant die nu in de verkeerde aarde was gepoot, zodat ze gedoemd was langzaam te verpieteren en uiteindelijk te sterven.'
  
  
  Het is het eerste boek van Esther Verhoef dat ik gelezen heb, alhoewel ik wel verschillende rasencyclopedieen van haar op mijn boekenplank heb staan.
  
  De eerste pagina's waren even wennen, zoals dat bij elk boek gaat waar ik aan begin te lezen. Maar al snel merkte ik het. Dit boek en deze beeldende schrijfstijl past bij mij. En zodoende hoort het zeker tot mijn favorieten.
  
  Door de afwisseling tussen het heden en verleden van Vera Zagt heb ik haar helemaal leren kennen en ben ik helemaal in het personage op kunnen gaan.
  
  Het boek had van mij 5 sterren gekregen als het voor deel 2 gestopt was. Voor mij was het verhaal toen rond. Door deel 2 heb ik me heen moeten ploegen. Dit vond ik meteen ook het zwaarste stuk, ik werd er nogal somber door.
  
  Over het algemeen een heel goed boek, mooi beeldend geschreven. Ik ben zeker van plan om meer werk van Esther Verhoef te gaan lezen.
• 
  Sigried

  Tegenlicht begint sterk, maar lost mijn verwachtingen niet in. Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel wisselen twee verhaallijnen – het verleden en het heden – elkaar af. Het gebeurt zelden dat verschillende verhaallijnen me even erg boeien of evenwaardig zijn. In Tegenlicht vullen ze elkaar perfect aan. De invloed die gebeurtenissen uit de kindertijd op het volwassen leven kunnen hebben, worden treffend en met veel diepgang beschreven. De overschakeling naar het tweede deel is even wennen. De schrijfstijl van dit gedeelte is veel rommeliger dan het eerste deel. Ondanks het feit dat er maar één verhaallijn (het heden) overblijft, moet de lezer veel meer gebeurtenissen aan elkaar puzzelen en ontbrekende delen zelf invullen. De stijl geeft de gemoedstoestand van het hoofdpersonage goed weer en zou de lezer kunnen meesleuren in een draaikolk van gedachten en emoties. Het grote effect bleef echter uit. De schrijfsters blijft te voorzichtig, zowel qua stijl als plot, waardoor het tweede deel vaak clichématig wordt en de ommekeer aan het einde ongeloofwaardig is. Conclusie: goed boek, maar het had voor mijn part nog wat donkerder gemogen.
• 
  JudithAnn

  Eentje dat lekker weg leest, maar waar ik ook af en toe met moeite weer naar terugkeerde. Lange boeken zijn heerlijk als het verhaal spannend of mooi is, maar in dit geval vond ik de bijna 600 bladzijden wel wat veel. Er gebeurt misschien net wat te weinig.
  
  De hoofdpersoon, Vera, woont met haar man in een verbouwde bank, lekker luxe en modern. Maar het huwelijk is wankel, en het is maar de vraag of ze samen verder zullen gaan. Vera’s verleden speelt een grote rol in haar leven: haar moeder zat regelmatig in een psychiatrische inrichting en Vera werd daar weg gehouden door haar overheersende vader en oma.
  
  Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Vera, afwisselend in het heden en in het verleden. Hoewel Vera het moeilijk had in het verleden, leek zij zich wel te redden. Nu, in het heden, gaat het steeds slechter met haar. Ze komt steeds meer alleen te staan, en is bang dat ze net zo als haar moeder zal worden.
  
  Of het nog goed komt, vertel ik niet. Zoals gezegd duurt het wel heel lang voor je daar achter komt.