Lorsque jétais une œuvre dart by Éric-Emmanuel Schmitt

Lorsque jétais une œuvre dart Reviews

• 
  Ahmad Sharabiani

  Lorsque j'étais une oeuvre d'art = When I Was a Work of Art, Éric-Emmanuel Schmitt
  
  When I Was a Work of Art is a novel by Éric-Emmanuel Schmitt, a Belgian dramatist and writer.
  
  The novel tells the story of a young man who gives up his humanity to an artist, who transforms the young man into a work of art. The novel was published in 2002 (originally in French) and was Schmitt's fourth novel. The novel is based on Faust by Goethe.
  
  تاریخ نخستین خوانش نسخ فارسی: روز هفتم ماه آگوست سال2010میلادی
  
  عنوان: زمانی که یک اثر هنری بودم؛ نویسنده: اریک امانوئل اسمیت (اشمیت)؛ مترجمها: فرامرز ویس؛ آسیه حیدری؛ تهران، افراز، سال1388، در240ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان بلژیکی تبار فرانسه - سده21م
  
  چه‌ کسی هرگزی خیال کرده است، که به یک شیء تبدیل شود؟ این قراردادی است، که هنرمندی غریب، با مرد جوانی، که بر لبه‌ ی ناامیدی گام می‌زند، می‌بندد؛ هنرمند، که هوسی جنجالی، در سر دارد، پیشنهاد می‌کند: جوان را، که هوس زندگی در دل دارد، تبدیل به یک اثر هنری کند؛ در نهایت چیزی برای از دست دادن وجود ندارد...؛
  
  داستان با ماجرای خودکشی جوانی بیست ساله، به نام «تازیو» آغاز می‌شود؛ او بر این باور است، که زیبایی و موفقیت‌های برادرانش را ندارد، بر همین اساس، از زندگی خویشتن ناراضی است، و خیال دارد به آن پایان دهد؛ زمانیکه «تازیو» بر لبه ی صخره‌ های ساحلی ایستاده است، و میخواهد خود را به پایین پرتاب کند، صدایی می‌شنود، که بیست و چهار ساعت، از وی فرصت می‌خواهد؛ صدا نظر جوان را جلب، و او را وادار می‌کند، تا صاحب صدا را ببیند؛ مکالمه‌ ای میان «تازیو» و صاحب صدا (که نامش «زئوس پترلاما» است) شکل می‌گیرد؛ «زئوس» جوان را، از خودکشی باز می‌دارد، و او را باورمند می‌کند، تا بیست و چهار ساعت، به وی فرصت دهد؛ «پترلاما» بزرگترین نقاش، و مجسمه‌ ساز عصر خویش بود، که می‌خواست از «تازیو»، اثری هنری خلق کند؛ «زئوس» ایده‌ اش را با «تازیو» در میان می‌گذارد؛ او هم که به شهرت و جلب نظر دیگران علاقمند است، از پیشنهاد «زئوس» استقبال می‌کند؛ پس از امضای دستخطی، مینی بر اینکه: جوان داستان خود را کاملاً به دست «زئوس» سپرده، و به نوعی از آنِ وی خواهد شد، تا هرچه که او اراده کند، از «تازیو» بسازد (ص شصت و دوم کتاب)؛ عمل جراحی دوازده ساعته انجام شد، و پس از گذشت سه هفته، «زئوس» با عبارات منحصر به فرد، عجیب، یکتا، و متفاوت (ص شصت و پنج کتاب)، از اثر آفریده شده‌ اش یاد می‌کند، و آن را «آدام بیس» می‌نامد؛ «زئوس» جشن بزرگی ترتیب میدد، و اثر هنری انقلابیش یعنی «آدام بیس (به معنای آدمی دیگر)» را، در حضور رسانه ها و مطبوعات معرفی میکند؛ پس از پایان مراسم، «آدام» برای استراحت، و داشتن خلوتی با خودش، به سوی باغ محل اقامتش، حرکت می‌کند، پس از پیمودن مسافتی، به ساحل می‌رسد؛ پدر نابینای نقاش (آنیبال)، و دخترش (فیونا)، و تابلوی نقاشی آنها، نظر «آدام» را جلب می‌کند؛ ترسیم نادیدنی‌های شخصیت «آدام»، از سوی «آنیبال»، و شناخت واقعی او از آدم‌ها، و دیدگاهشان در مورد هستی، برای «آدام» جالب توجه بود، و همین آشنایی، مسیر زندگی شخصیت اصلی کتاب «زمانی که یک اثر هنری بودم» را، تغییری اساسی می‌دهد، و در نهایت او را به سوی خویشتن خویش باز می‌گرداند...؛
  
  تاریخ بهنگام رسانی 11/10/1399هجری خورشیدی؛ 08/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
• 
  Orsodimondo

  LA FORMA DELLE COSE
  
  
  Tazio nella “Morte a Venezia” di Luchino Visconti, 1971.
  
  Ennesima rilettura del mito di Faust, questa volta in chiave pop.
  
  Tazio Firelli si vede e si sente brutto, mediocre, insignificante: è scontento di sé e della sua immagine. Prova più volte a suicidarsi, ma senza successo: la corda che dovrebbe impiccarlo si spezza, le pillole si rivelano placebo.
  E quando giunge sulla scogliera che vanta il primato, 100% di suicidi riusciti, viene “salvato”, meglio dire fermato, da Zeus Peter Lama, celebre artista.
  
  
  Ben Barnes è Dorian Gray nell’adattamento del 2009 dell’opera di Wilde per la regia di Oliver Parker. Si contano quasi una ventina di trasposizioni cinematografiche di questo romanzo.
  
  Il patto che Zeus Peter Lama propone a Tazio è presto detto: in cambio della tua vita, io farò di te un’opera d’arte, ti donerò fama e visibilità.
  Tutti si dimenticano di chiedere anche la felicità, o almeno qualcosa che gli vada vicino.
  E così, presto, l’infelicità si somma all’insoddisfazione, il senso d’essere chiuso in gabbia si somma alla perdita di identità e libertà.
  
  
  Tim Curry è il dottor Frank-N-Furter e Peter Hinwood è Rocky nel geniale film di Jim Sharman del 1975.
  
  Zeus Peter Lama affida Tazio a un chirurgo che lo sottopone a massicci interventi di chirurgia estetica trasformandolo in Adam Bis, una scultura vivente. In pratica, quello che il dottor Frank-N-Furter faceva di Rocky: e quindi, benvenuti al Tazio Horror Picture Show.
  
  Tazio complica le cose innamorandosi. E finalmente scopre d’avere un’anima, dei sentimenti, una mente, forse perfino una personalità. Ma ormai è troppo tardi, un patto è un patto, si rescinde solo con la vita. O con la morte.
  
  
  Esempio di Body Art.
  
  Peccato, però, che Schmitt, nonostante il tono spigliato e quasi umoristico, si prenda un po’ troppo sul serio e non sappia rispettare le regole del gioco, eccede in riferimenti e stratificazione: Morte a Venezia, Dorian Gray, Doctor Faust ovviamente, la body art, e poi chirurgia estetica, ricerca della perfezione, apparenza versus sostanza, essere e avere, arte che dura e quella che sparisce dopo un battito di ciglia, eccetera.
  Schmitt ha scritto il suo libro nel 2002.
  La commedia di Labute The Shape Of Things era in scena a Londra già l'anno prima.
  Éric-Emmanuel Schmitt avrebbe fatto bene a vederla, gli avrebbe mostrato come ottenere di più con meno. E questo libro ne avrebbe guadagnato.
  Probabilmente.
  
  
• 
  Sarah Far

  دوست جوان من!هر کدام از ما سه موجود هستیم،یک وجود شیئ داریم که همان جسم ماست،یک وجود روحی که همان آگاهی ما و یک وجود کلامی یعنی همان چیزی که دیگران درباره ی ما می گویند.
  
  کتابی خیلی خاص هست که از اشمیت توقع نداشتم (با اینکه نویسنده ی فوق العاده یه) و با این کتابش بهم نشون داد که اشمیت فراتر از داستانهای کوتاه هست.
  
  ✔پیشنهاد میکنم حتما حتما بخوونید.
• 
  Maryam Shahriari

  مدت‌ها بود می‌خواستم این کتاب را دوباره‌خوانی کنم. کتاب‌هایی در لیست دوباره‌خوانی من وارد می‌شوند که از آنها صحنه‌ها یا حس‌هایی خاص در ذهن من بیدار مانده باشند و دلم بخواهد دوباره برای درک بیشتر مزه مزه‌شان کنم. زمانی که یک اثر هنری بودم، از آن جهت در لیست دوباره‌خوانی‌های من بود که گاهی به یاد تلاش شخصیت اصلی داستان برای اثبات انسانیتش می‌افتادم و به این فکر می‌کردم که چند نفر از ما در چنین حال و هوایی هستیم، چند نفر از ما در حال جبران اشتباهی هستیم که روزی با شرایط روحی بد مرتکب شدیم و الان باید برای رسیدن به جایگاه درستی که لیاقتش را داریم با چنگ و دنبال مبارزه کنیم...
  این اثر از اشمیت با اینکه اثری خوب و به یاد ماندنی است، ولی برای من نسبت به بقیه آثارش محبوبیت کمتری دارد. البته اینکه در این مساله ترجمه هم موثر باشد را بعید نمی‌دانم. چون کتاب مشکلات ویرایشی زیادی دارد و گاهی اصلا مشخص نیست که در دیالوگ‌های دوطرفه کی راوی عوض می‌شود و یا حتی کی از صحنه‌ای به صحنه بعد می‌رویم. ‌
  با این همه خوشحالم که اتفاقی و دقیقاً بعد از ۹ سال دوباره فرصتی برای خواندن پخته‌تر این کتاب پیدا کردم. ریویوی قبلی را هم محض خاطره شدن از احساساتی شدن آن موقعم در مواجهه با این کتاب نگه می‌دارم. :)
  جمعه ۲۲ تیر ۱۳۹۷
  
  
  -------------------------------------
  
  
  وحشتناک بود... همون طور که تو متن پشت جلد کتاب نوشته شده بود، یک هنرمند جنجالی مردی رو که می خواسته خودکشی کنه رو از این کار منصرف می کنه و از اون یک اثر هنری می سازه! یک مجسمه که حرکت می کنه و راه میره و حتی حرف می زنه...ولی این اثر هنری بعد از مدتی به دنبال به دست آوردن حقوق انسانی از دست رفته اش میره و .... ه
  روایت روون اریک امانویل از این داستان اینقدر منو شگفت زده و حیرون کرد که گاهی با بهت به خطوط کتاب نگاه می کردم! تصور چنین اتفاقات و دید خارج از انسانیت اطرافیان این اثر هنری شکه کرده بود منو
  ...
  
  این اثر هنری خوندن داره بدفرم
  !!!
  
  
  چهارشنبه 22 تیر 88
• 
  Pouria

  زمانی که یک اثر هنری بودم/ اریک امانوئل اشمیت/ ترجمه ی فرامرز ویسی و آسیه حیدری/ نشر افراز/ چاپ سیزدهم/ 240 صفحه/ تاریخ اتمام کتاب: جمعه 6 بهمن 1396
  داستان، داستانِ از خودبیگانگی است. جوانی کمسن قصد خودکشی دارد چرا که نسبت به برادرانش که بسیار زیبا هستند، بهره ای از زیبایی نبرده و همینطور در دیگر حوزه ها آش دهن سوزی نیست (حداقل از نظر خودش). هنرمندِ تاجری او را در لحظه ای که میخواد خودکشی کند منصرف می کند و متقاعدش می کند که زندگی اش را ادامه دهد اما نه در غالب انسان، در غالب یک اثر هنری که متعلق به آن هنرمند است. جوان می پذیرد غافل از اینکه بعدها که حال روحی اش خوب می شود تازه می فهمد چه کالای با ارزشی را مُفت از دست داده است، هویت انسانی اش و در واقع منِ اصلیِ اش را. او آنقدر از چیزی که هست بیزار است که حاضر است به شیئی تبدیل شود که حقوق انسانی هم ندارد... چقدر این داستان آشناست. دختران و پسرانی که در نسل ما برای دیده شدن دست به عمل های جراحی عجیب و غریبی می زنند که چهره شان به حدی کریه اما متفاوت با نرمالِ اسنانی می شود که هر بار دیدارشان تاسفی عمیق در دل آدمی بر جای می گذارد. برخی که سطح از خود بیگانگی شان کمتر است، به سراغ پوشش ها و آرایش ها و نحوه ی برخو��د عجیب و غریب می روند. چقدر ناراحت کننده است که دختری برای دیده شدن، برای تنها نبودن، برای داشتن عشق در زندگی اش دست به همچین کارهایی می زند و از چهره ی طبیعی خود هیولایی ساخته که حقیقتا چشم ها را جذب می کند اما نه از زیبایی، از شدت زشتی. چرا دختران فکر می کنند تنها جذابیت آن ها برای پسرها، ظاهر و بدن زیبا هست؟ البته برای برخی پسرها هم صدق می کند که گمان می کنند داشتنِ سیکس پک شرط لازم برای داشتن روابط است !
  به نقل از مولانی بزرگوار می گویم :" بگذر ز نقش و صورت، جانش خوش است... جانش" . هر انسان دریایی از استعدادها را درون خودش دارد و می تواند روی آن ها کار کند و خود را ارتقاء دهد. چرا فقط زیبایی؟ چرا فقط هیکل؟
  معیارها تغییر کرده و به همین خاطر است که روابط اینقدر سطحی و شکننده هستند و شروع و پایان های متوالی و نزدیک به هم را شاهد هستیم چون فرد فکر می کند که بدن و چهره ی زیبا و پول کافیست اما وارد رابطه که می شود می بیند کافی نیست... کافی نیست... و "باید بچشد عذاب تنهایی را، مردی که ز عصر خود فراتر باشد" (به نقل از شفیعی کدکنی) . چاره ای نیست برای انسان هایی که هنوز دچار این از خودبیگانگی نشده اند، تنهاترند و شاید یکی از مهم ترین چالش های زندگی این است که این تنهایی ما را به چیزی که نیستیم تبدیل نکند. ( به یاد این جمله افتادم:"مگذار درد هایت تو را به چیزی تبدیل کند که نیستی." به نقل از پائولو کوئیلو)
  پسرِ این داستان (آدام) نیز دچار این از خودبیگانگی شده اما بعد از مدتی به آن پی می برد و دلش برای خودش تنگ می شود...
  دادگاهی تشکیل می شود که او حقوق انسانی اش را بازیابد و یک نقاش در دفاع از او سخنانی کلیدی به زبان می آورد که به نظرم بزرگترین پیام این کتاب هستند:
  "-او قربانی عصر ماست. بهتر بگویم قربانی خطابه ای که عصر ما به آن متکی است. به ما می گویند که ظاهر مهم است، پیشنهاد می کنند که اموال زیادی خریداری کنیم و چیزهای جدیدی را که به بازار می آید بخریم و یا ظاهرمان را بهتر کنیم، لباس هایمان را، رژیم غذایی مان، طرز آرایشمان را، وسایلمان را، اتومبیلمان را، محصولات زیبایی را، محصولات سلامتی را و موقعیت اجتماعی مان را. می گویند به سرزمین های دور سفر کنیم، عمل های جراحی کنیم. من حدس می زنم که آدام هم مثل بسیاری از مردم در این دام افتاده. بی شک او وقتی که نمی توانست در بین این چهره های گوناگون، چهره ی خودش را به نمایش بگذارد، احساس بدبختی می کرد و زمانی که این شیاد به او پیشنهاد چهره ی تازه و جذابی را داد، او خود را خوشبخت احساس کرد. بعد فهمید که در بن بست قرار گرفته..."
  دو جمله ی دیگر از کتاب که دوستشان دارم:
  "-هنر برای انسان به وجود آمده، توسط انسان"
  "-هیچ قراردادی نمی تواند انسانیت یک انسان را از او بگیرد"
  از اواسط کتاب ماجرایی عاشقانه برای پسر داستان ما رخ می دهد که کتاب را دلچسب تر و کامل تر کرده است. حقیقتا بی نظیر بود. کتاب سر جمع ده جمله ی قصار هم ندارد اما حرف خود را به خوبی و به حد کافی بیان کرده است. کتابی عالی و مکملی بسیار خوب برای داستان مسخِ نوشته ی کافکا و داستان گاوِ غلامحسین ساعدی است که هر دو به موضوع از خودبیگانگی پرداخته اند اما به شیوه هایی متفاوت و هردو شاهکارند و این کتاب نیز با شیوه ای دیگر این موضوع را زیر ذره بین قرار داد که در کنار هم موضوعِ از خودبیگانگی را به نحوی عالی به چالش کشیده اند.
  
  
  پوریا روشنی
  
• 
  Sara Kasraee

  موضوع داستان و شروع کتاب رو دوست داشتم.یک ضعف کتاب توصیف اثر هنری زئوس بود که نتونستم درک دقیقی از اثر هنری داشته باشم و احساس میکنم خود نویسنده ام درک دقیقی از اون اثر نداشته.ضعف دوم، پایان داستان بود که بعد از ۲۰ سال و ۱۰ بچه و زندگی خوب و خوش بیشتر منو یاد آخر سریالای ایرانی می‌انداخت.
• 
  Heshmati

  داستان کتاب تطابق زیادی داشت با دنیای این روزهای جامعه ما. هنگامی که انسانیت در محدودترین و بی محتواترین شکلش تعریف می شود. و جامعه به جای توجه به درونیات، بر ظواهر پر طمطراق متمرکز می شود. و انسانهایی که بهترین نمایش را اجرا کنند بیشترین توجه را از آن خود میکنند. به تبع ارزش ها و هنجارها هم دگرگون می شود.فرقی نمیکند که در کدام حوزه و کجا باشد. از هنر تا سیاست، در روزمرگی ها، هنگام برقرار کردن ارتباط های دوستانه و... اصالت افراد در 'خود' بودن بی معنا و مهجور می شود.
  انسان هایی که انگار توسط مجسمه سازی و پیکرتراشی ابتذال رسانه ها، شبکه های اجتماعی، عرف بیمار، هیجانات نابجای جمعی و... ساخته می شوند و تبدیل به یک اثر هنری می شوند.شبیه به هم، خالی از محتوا..
  ایده کتاب رو خیلی دوست داشتم. در پردازش میتونست خیلی بهتر باشه.. توصیف ظاهر اثر هنری ضعیف بود!
• 
  Haman

  *تا وقتی که به حفظ احساسات و عقاید شخصی ات اصرار داشته باشی در رنج و عذاب خواهی بود
  
  «هر کدام از ما سه موجود هستیم. یک وجود شیئی داریم که همان جسم ماست، یک وجود روحی که همان آگاهی ما و یک وجود کلامی یعنی همان چیزی که دیگران درباره ما می گویند. وجود اول یعنی جسم، خارج از اختیار ماست. این ما نیستیم که انتخاب می کنیم قد کوتاه باشیم یا گوژ پشت. بزرگ شویم یا نه، پیر شویم یا نشویم، مرگ و زندگی ما در دست خود ما نیست. وجود دوم که اگاهی ماست، خیلی فریبنده و گول زننده است: یعنی ما فقط از آن چیزهایی که وجود دارند، آگاهی داریم. از آنچه که هستیم. می توان گفت آگاهی قلم موی چسبناک سر به راهی نیست که بر واقعیت کشیده شود. تنها وجود سوم ماست که به ما اجازه می دهد در سرنوشتمان دخالت کنیم. به ما یک تئاتر، یک صحنه و طرفدارانی می دهد.»
• 
  fคrຊคຖ.tຖ

  درباره این اثر می‌شه حرف‌های زیادی زد و کلی تحلیلش کرد ولی چیزهایی که به ذهن من می‌رسه اینه که می‌خواد بگه یک: همیشه بدتر از بد هم هست. دو: چیزی که درباره خودتون فکر می‌کنید و اطمینان دارید دیگران هم همون نظرو دربارتون دارند ممکنه کاملا اشتباه باشه!. و سه: در بدترین شرایط ممکن هم راه نجات وجود داره فقط به تلاش و شانستون بستگی داره!
• 
  Fabi

  من این کتاب رو به صورت تئاتر رادیویی گوش دادم، بعد خود کتاب رو صوتی گوش دادم،تاثیرش برام خیلی بیشتر بود، و داستان جذاب تر بود، کتاب قبلی که از این نویسنده خوندم(گلهای معرفت) این حس رو بهم داد که احتمالا دیگه سراغش نرم، ولی از این کتاب، موضوع و نحوه ی داستان پردازیش خوشم اومد، شاید پیام داستان به نظر شعاری بیاد(تنزل انسان به یک شی در دنیای مد و رسانه)، ولی همین روند اغراق آمیز داستان برام جذاب بود.
• 
  Rowena

  Read very slowly in French
  
  I always say I need to read more Schmitt books because I find his story ideas very unique and engaging. This book in particular was quite brilliant .An interesting story about a young boy who decides to kill himself mainly because his older twin brothers are so handsome and famous (models); he has a complex because nobody can believe that they are related. It sounds silly and I didn't have much sympathy with him at that point but the story gets better. Just as he’s about to throw himself off a cliff, he encounters the strange Zeus-Peter Lama who asks for the opportunity to turn him into a work of art. Zeus is a mad artist so you know a lot of things will happen in this book. Apart from all the craziness, it’s a very philosophical read which also investigates art while asking questions about the human soul.
• 
  Ali Niazi

  رمانی است که دوست اش دارم داستانی منحصر برای خودش است و در واقعیت شتید هر کدوم از ما روزی یک اثر هنری بودیم که الان نیستیم
• 
  Hilda hasani

  نمی‌دانم چرا خواندن این کتاب انقدر اذیتم کرد و انقدر طول کشید. موضوع در ابتدا به نظر جذاب و پرکشش می‌رسد. به نظرم ذهن اشمیت ذهن خلاقی در انتخاب موضوع است. این دو ستاره هم برای مفهومی دادم که نویسنده در ذهن داشت تا منتقل کند. اما خب به نظرم به سطحی‌ترین روشی که می‌شد این مفهوم پرداخت شده بود. انسانی که به اثری هنری تبدیل می‌شود به مراتب چالش‌ها و درگیری‌‌ها بیشتری را با خود همراه دارد. اما چیزی که در این داستان با آن مواجه بودم خیلی سطحی‌تر و سردستی‌تر از چالش این تبدیل هویت بود. فکر نمی‌کنم از اشمیت دیگر چیزی بخوانم و این احتمالا سلیقه من است.
• 
  Raha

  به نظرم "اشمیت" همون قدری که در نمایشنامه نویسی عالی عمل میکنه به همون اندازه در رمان نویسی خرابکاری میکنه. کتاب خیلی ضعیفی بود. واقعا ارزش ریویو نوشتن نداره
• 
  Sohrab

  اریک-امانوئل اشمیت، نویسنده و فیلسوف فرانسوی داستان را با صحنه ای شروع میکند که بهترین زمینه برای پذیرش وقایع بعدی را به خواننده می دهد، نویسنده به خوبی میداند که میخواهد مسیر فکری مخاطبش را به چه سمتی سوق بدهد :
  همیشه در خودکشی هایم ناموفق بوده ام؛ همیشه، در همه چیز ناموفق بوده ام.بهتر بگویم، زندگی ام عین خودکشی هایم بوده است. آنچه درباره من وحشتناک و غم‌انگیز است، اشراف کامل من به موفق نبودنم است ...
  
  فضای داستان، و ماجرای این دگردیسی و تغییر هویت انسانی، بلافاصله مسخ کافکا را به یاد می اورد. اما حقیقت این است که اشمیت در فضایی بسیار متفاوت به این مقوله می نگرد. کافکای قرن بیستم و عصر مدرن که برای انسان مسخ شده اش قائل به هیچ جایگاهی نیست و انسانیت مدرن را تباه شده می پندارد، بسیار با اشمیت قرن بیست و یکم و عصر پست مدرن متفاوت است. اشمیت انسان مسخ شده خود را حاصل «هنر انسانی» میداند که سرنوشت نهایی او همچنان در دست خود انسان رقم می خورد.
  همینجا ما با یکی از مهمترین ویژگی های این رمان مواجه می‌شویم : نام شخصیت ها. این نام ها که به نظر می رسد کاملا آگاهانه انتخاب شده و در پی رساندن مفهومی نمادین بوده اند، قالبا نام هایی برگزیده از اساطیر و افسانه های ملل هستند، و نویسنده اهتمام تمام ورزیده تا این انتخاب ها به گونه ای باشند که نه تنها پیام او را به طور کامل منتقل کنند، بلکه برای همه انسان ها از هر ملیتی شناخته شده باشد و مفهوم واحدی را برسانند.
  زئوس، هنرمندی که شخصیت اصلی داستان را به یک اثر هنری تبدیل میکند و گویی او را باز می آفریند، نام خود را از «خداوند خدایان کوه المپ، و خدای روشن��یی یونانیان» که مهمترین خداوند اساطیر یونان است وام می گیرد و وقتی شخصیت اصلی داستان تحت تدبر او، به اولین اثر هنری زنده تبدیل می شود، او را «آدام» نامگذاری میکند که به طور واضح به «آدم»، اسطوره سامی از اولین انسان خلق شده اشاره دارد.
  
  اشمیت نگاهی هم به حقوق آفریده و آفریدگار نسبت به هم می اندازد. وقتی برای سود تبلیغاتی بیشتر زئوس از آدام میخواهد که برهنه جلوی دوربین های خبری ظاهر شود، و آدام از این کار امتناع کرده و آن را به دور از شأن انسانی می خواند ، دیالوگ جالبی اتفاق می افتد:
  گفتم : نمیخواهم لخت زندگی کنم.
  زئوس گفت : قبل از هرچیز، این عادت «من میخواهم» یا «من نمیخواهم» را دور بیانداز. اراده تو دیگر اهمیتی ندارد. اراده تو باید در اطاعت مطلق ذوب شود. این اراده من است که به حساب می آید، تنها اراده من، من که آفریننده تو هستم. وقتی می گویی «من میخواهم» به چه چیزی میرسی ؟ تو میخواستی بمیری. اگر من پیشنهاد دیگری به تو نمی کردم، تو غذای ماهی شده بودی و هرگز در تمام عالم مشهور نمی شدی. به من اعتماد کن.
  و اینجاست که این سوال در مورد حقوق متقابل آفریده و آفریننده مطرح می شود که آیا آفریننده حق دارد به واسطه آفریننده بودنش، از آفریده انتظار اطاعت مطلق داشته باشد ؟ انتظاری که در اکثر ادیان الهی مطرح شده است ؟ پس «آزادی انسان» چه می شود ؟
  نویسنده مسئله آزادی انسان را هم به طور ضمنی بررسی می کند. سوال های نظیر اینکه آیا انسان اصلا آزاد آفریده شده یا خیر ؟ و آزادی او چه معنایی می تواند داشته باشد ؟ و محدوده آن تا چه حد است ؟
  زمانی که آدام در ساحل کنار خانه زئوس، با آنیبال، نقاش نابینایی که نادیدنی ها را تصویر میکند، آشنا می شود، هوس آزادی از تملک زئوس در دلش جوانه می زند. دختر سپیدروی آنیبال ، که نام او نیز فیونا به معنای دختری با صورت سفید انتخاب شده، کم کم دل به مهر آدام می سپارد و آدام نیز تنها عشق زندگی اش را دیدن فیونا و نقاشی های آنیبال می یابد. آنیبال نقاش نابینا ، که ابلیس‌گون آدام را فریب می دهد و او را به نافرمانی از زئوس تشویق می کند، و چنانکه در بسیاری روایات آمده ابلیس نیز نابینا بوده، برای هر انسان و حتی هر اثر هنری، آزادی قائل است. او هنر را برای هنر و برای زیبایی می خواهد نه برای مسجود دیگران بودن و «اشرفیت» بر مخلوقات. دیدگاه اومانیستی اریک-امانوئل اشمیت در این کتاب و این مفهوم به اوج خود می رسد که انسان، آفریده شده است برای انسان بودن، نه برای اشرفیت بر مخلوقات.
  
  معنای آزادی انسان از دیدگاه اشمیت چیزی شبیه گرامی داشته شدن اندیشه اوست، و بیان کتاب این گمان را بوجود می آورد که اشمیت، قائل به آزادی مطلق انسان در اندیشه، رفتار و دیدگاه است. و در نهایت جسم شخصیت آدام، گرچه تبدیل به کالا تجاری زئوس می گردد، اما روح او همچنان آزاد است و حتی در صورتی که قدرت تکلمش از او گرفته شود و از بیان دیدگاه هایش عاجز باشد، آن دیدگاه ها درون اون وجود دارند. به نوعی اشمیت این حقیقت بدیهی را یادآوری می کند که آزادی جسم انسان محدود است اما آزادی روح او، نا محدود.
  
  در ادامه داستان آدام، تحت یک سلسله معاملات، خرید و فروش شده و در نهایت سر از موزه ملی در می آورد. آنجاست که نویسنده تلاش می کند مسئله «جایگاه انسان» در هستی را بررسی کند. انسانی که در طول زمان هر روز بیشتر تبدیل به یه کالای نمایشی می شود، و به جای آنکه مانند هر موجود زنده ای، در برهه ای از زمان بیاید و بر��د و از زندگی اش لذت ببرد، در موزه تاریخ به نمایش گذاشته شده است. هنر انسان (که نماینده تمام و کمال همه فضایل انسانی است)، به جای آنکه در خدمت تعالی انسان باشد، او را به بردگی کشانده است. جایگاه انسان به عنوان عنصر کامل کننده چرخه «زندگی اجتماعی» تغییر یافته و در طول زمان انسان وسیله ای برای کنترل «زندگی اجتماعی» گشته است. انسان وسیله ای برای جلب توجه جهانیان نیست و باز «اشرف مخلوقات» هم نیست. انسان تنها انسانی است که می خواهد آزاد زندگی کند.
  فرآیند دادگاه ما را با نام جالب دیگری مواجه می کند. دادستان لویاتان. لویاتان، که نام یک هیولای دریایی در تورات است، در میان شیطان پرستان عصر جدید نیز به عنوان یکی از چهار نگهبان جهنم شناخته می شود. دادستان لویاتان، موجود شیطانی ای است که مدعی است که آدام همچنان باید در جایگاه یک پدیده نمایشی بماند. و قاضی ای که در این دادگاه آزادی آدام را قضاوت میکند قاضی آلفا نام دارد. نامی که باز معنایی سمبولیک دارد. آلفا در بسیاری از زبان های اروپایی معادل «آدم» است. و در نهایت این خود آدم(انسان) است که باید کلاهش را قاضی کند و خود را به جایگاه حقیقی اش برگرداند.
  
  در آخرین صفحات کتاب، آدام، جمله ای را که زئوس همواره به زبان می آورد، به زبان می آورد. او اکنون به جسم حقیق خود برگشته، جایگاه حقیقی خود را به عنوان عنصر کوچکی از جامعه انسانی بازیافته، آزاد با همسر و فرزندانش زندگی می کند، و اینجاست که آدام بعد از اینکه زندگی روزمره، انسانی و کاملا ساده خویش را توصیف می کند به این نتیجه می رسد که :
  
  اما این کار های همیشگی این بار برایم پر از مفهوم شده بودند : «بدون من، بشریت آن‌چه که اکنون هست نمی‌بود.»
  
  اینجاست که نقش انسان در گستره تاریخ به سادگی بیان می شود : زندگی !
  
  
• 
  Ehsan'Shokraie'

  زمانی که اثر هنری..
  
  میشه به راحتی درک کرد کتاب قراره راجب ارزش درون و ذات و انسان و جلای زندگی و امثالهم باشه..و احتمالا از صفحه 160تحولی در خواننده به وجود بیاره که 'واااای..راس میگه,منم تا حالا داشتم اشتباه زندگی میکردم,از شنبه اکیش میکنم.." و خلاصه همه ی کلیشه هایی که هست..
  
  
  میشه به راحتی درک کرد که انتخاب این اسم های اساطیری قراره یک ارتباط کهن الگو وارانه ای رو در ذهن مخاطب زنده کنه,حالا یا از طریق تشابه یا تناقض با چیزایی که در وجودمون داریم.
  
  میشه به راحتی درک کرد که این کتاب قراره شاهکار عمر یک نویسنده باشه..جام طلایی که عصاره حاصل عمر و نگاه نویسنده تا ابد در اون باقیه..و نویسنده قراره هنگام ورود به Valhallaی نویسنده ها این جام رو بالا سر بگیره و بگه"من..من اینو نوشتم "
  
  اما نمیشه گذشت و درک نکرد که متن کتاب بی نهایت ضعیف هه,طنز مقوایی ای که قراره با audacity و غیر معمول بودنش شما رو متوجه ظرافت نویسنده کنه ,بیشتر احمقانه و پیش پا افتادس..Hahahaha :|||
  
  نمیشه گذشت و درک نکرد مکالمه شخصیت های کتاب سطحیه و صدای افکار شخصی اشمیت اونقدر بلندتر از کاراکتر هاشه که حتی از متن کتاب هم بیرون میزنه..کل 100صفحه اول کتاب مثل منتظر تاکسی های انقلاب موندن توی یه عصر جمعه تو ایستگاه تجریش میمونه..منتظری..منتظری..نمیان....منتظری..باز هم نمیان....ده ها تاکسی ازادی میان و میرن,از خودت میپرسی چرا من منتظر این تاکسی باید باشم؟(چرا این کتاب رو میخونم؟)..بازم منتظری..دیگه همه چی فقط بدتر و بدتر شده..در نهایت( این کتاب رو میبندی) اسنپ میگیری..
  
  ..نمیشه گذشت و درک نکرد که توصیف لوکیشن و مکان ها عملا بی علت و بیش از حد تظاهر گرایانه ست تا که مفهومی داشته باشه..اون فضای سورعالیستی شاید نیروانا,شاید گروتسک گونه ای ک,که قراره خواننده رو دچار لرزشی از سر شعف کنه,بیشتر تبدیل به یک دکور ساختگی یک نمایش درجه 3 R ratedشده....
  
  نمیشه گذشت و درک نکرد که این اثر هم تنها یک "نا امیدی معاصر دیگست"..
  
  پ.ن:"کیمیاگری R ratedی که اثر هنری شده باشد.."
• 
  Mary

  الکی نیست به همه پیشنهاد میکنم از امانوئل اشمیت کتاب بخونید وای از این کتاب که شاهکاره. با نوشتن این کتاب به خیلی ها اثبات کرد نه تنها در داستان کوتاه و نمایشنامه بلکه در داستان بلند هم میتونه هر دفعه با یه موضوع جدید و داستان خاص مخاطب رو جذب و درگیر روایت کنه. تصویرسازی قوی که خواننده رو میکشونه توو دل قصه و اینکه خودش رو جای آدام بزاره ببینه خودش چی؟ انسان بودنش رو بخاطر چه چیزی یا چیزهایی فروخته.‌‌
  حس میکنم از هر قشر و با هر سلیقه ی این کتاب مناسبه و حیفه خونده نشه.
• 
  Елвира

  Страхотна!
  
  Втората книга на Е Е Шмит, която чета (след „Папагалите от площад „Арецо“) и така се радвам, че избрах именно нея! Не само защото обичам изкуството, сардоничния хумор и оригиналните абсурдистки сюжети, примесени с точни разрези на разни социални проблеми. Преводът също много ми хареса. Голямо удоволствие беше четенето. Да не говорим за множеството изказвания и афоризми, които ми напълниха душата. Продължавам напред с Е Е Шмит. Много е яко, че е толкова активен писател, очаквам препоръки!
  
  Безспорни 5 ⭐
• 
  NaaZaaNiN

  زمانی که یک اثر هنری بودم داستان تازیو پسر جوونی که از زندگی بخاطر شرایطی که داره و مقایسه شرایط خودش و شرایط برادرهاش که از نظر زیبایی مورد توجه بودن نا امید میشه و تصمیم میگره خودکشی کنه و در آستانه خودکشی زئوس هنرمند معروف سر راهش قرار میگیره و باعث می شه پیشنهاد زئوس رو بپذیره و از زندگی خودش دست بکشه و تبدیل به یه شی هنری و یا اثر هنری بشه. تو یکی از نقد هایی که خوندم این نکته رو مطرح کرده بود که در حقیقت با یک جور مسخ روبرو میشیم مسخی که با خواست و اراده ی تازیو انجام میشه. کسی که برای توجه بیشتر و فرار از اون زندگی پوچ و بیهوده روند مسخ شدن به یک شی رو قبول میکنه.
  برای من زندگی آدم هایی تداعی شد که گرفتار روزمرگی هستند و زندگی ماشینی پیدا کردن و بدون توجه به نشاط روحشون هدف از زندگی و گم کردن و زندگیشون بی هدف و به پوچی میگذره. آدام بیس بعد مدتی متوجه شد نمیتونه بصورت یه شی زندگی کنه و فقط توجه دیگران و داشته باشه در حالی که از خودش اختیاری نداشته باشه، با وجود اینکه تغییر شکل پیدا کرده بود و ظاهرش با تازیو گذشته خیلی تفاوت داشت ولی آنیبال نابینا تازیو رو نقاشی کرد و در واقع میخواست بگه آنیبال روح آدام و تونست ببینه و درک کنه. و زمانی که فیونا و آنیبال تازیو رو دوست داشتن و به تازیو به عنوان یه انسان احترام گذاشتن و قبولش داشتن آدام بیس به زندگی برگشت و خواست زندگی کنه حتی متوجه شد اشتباه میکرده و والدینش دوسش داشتن. این کتاب به اونایی که اعتماد به نفس پایینی دارن یا زندگیشون به پوچی رسیده خیلی میتونه کمک کنه.
  
• 
  Zeinab khatoon

  خب به نظرم کلیات کتاب عمیق بود و مسائلی که بهش پرداخته شده بود حائز اهمیت!
  من نتونستم جملات زیادی رو هایلایت کنم، کتاب طوری نوشته شده بود که تو دلت می‌خواست همه جاش رو هایلایت کنی و نمی‌شد توی چند تا جمله جمعش کرد
  کتاب کشش خاصی نداشت که مجذوب بشی ادامه‌اش بدی به غیر از قسمت‌های آخرکتاب، اما مباحث طوری بود که خودت رو ملزم می‌کردی بخونیش...
• 
  Amin

  " آدم های کودن فکر می کنند که هر چیز مدرن، لاجرم چیزی انقلابی است "
  
  نمیخوام بگم کتاب بی دغدغه ای بود. نه. دغدغه داشت و حرفهایی هم برای گفتن. اما واقعا میشد این حرف ها رو توی صفحات کمتری گفت. داستان بهضی جاها به نظرم بی خودی کش اومده بود و حوصله سر بر شده بود.
  
  بزرگترین نقص کتاب رو عدم توصیف شمایل آدام بیس میدونم. من مخاطب واقعا هنوز هیچ تصور مشخصی از شکل آدام بیس ندارم. اینکه چه شکلی شده بود. یعنی چی که مجسمه شده بود. قابل تصوره در شکل کلی اندام هاش دست برده شده بود اما واقعا چه شکلی شده بود؟ و خب هیچ جای کتاب جوابی برای این سوال نیست. این باعث میشد من خواننده کمتر باهاش ارتباط بگیرم.
  
  ولی کلا داستان به ابتذال کشیده شدن بخش هایی از جامعه هنری رو خیلی خوب نشون داده بود. اون نمایشگاه توی ژاپن واقعا توصیف خوبی بود. تقابل آنیبال عنوان نماینده هنرمند واقعی و زئوس به عنوانی کسی که رسانه ها اونو تبدیل به یک هنرمند میکنن. و البته اخر داستان برنده واقعی مشخصه.
  
  و واقعا خدا رو شکر میکنم که هنوز به اون سطح از پوچی نرسیدم که آرزوی آدام بیس بودن بکنم. البته آدام بیسی که اون ابتدای کار بود و مرکز توجه ها بود. نه اون ادام بیس آخر داستان که سرخورده بود . اونو مطمئنا هیچ کس آرزوش رو نداره.
  
  " - چطور به وسیله ی ماده ای تیره و کدر موفق به کشیدن چیزی شفاف و زلال می شوید ؟
  - برای شنیدن سکوت باید سر و صدا کرد. "
  
• 
  Haniyeh.Sdr

  مثل بقیه کتابهایی که از اشمیت خوندم شاهکار بود،نکته ای که این کتابو از بقیه کتابای اشمیت متمایز میکرد این بود که هر کس میتونست برداشت خاص خودشو از این کتاب داشته باشه،با برداشتی سطحی داستان پسری بود که به خاطر زیبا نبودن تصمیم به خودکشی داشت و برخورد با یک هنرمند قبل از خودکشی سرنوشتشو به کلی تغییر داد،
  برداشت دیگه ای که میشد داشت اشاره نویسنده به این بود که در عصر ما هنر که باید در خدمت انسان و آینه رنج ها و احساساتش باشه در خدمت نظام سرمایه داریه ،هنری که در جهت احقاق منافع سرمایه داری هر روز تعریف جدیدی از زیبایی ارائه میده و هر چقدر انسان کمتراگاهی داشته باشه بیشتر در دام میفته
  برداشت دیگه اشاره نویسنده به رابطه خالق و مخلوقی در برخی ادیانه،زئوس آفریننده آدام که توقع داره ازش اطاعت بی چون و چرا بشه
  در کل ارزش وقت گذاشتن داشت
• 
  Parisa

  موضوع کتاب موضوعی است که مخصوصا تو دوران ما دغدغه بسیاری از نوجوانهاست
  اینکه درگیر شکل ظاهری میشیم و عزت نفس رو از دست میدیم و در حد یه کالا با خودمون برخورد میکنیم
  
  همین طور که کودک درونمون به بازی نیاز داره ؛نوجون درون هم گه گاهی به این مدل تلنگرها احتیاج داره
• 
  Armina Salemi

  The story of human beings. Is devil actually.. evil? Or is he the symbol of freedom..?
  Read. Think. Read again. Think again.
  
• 
  Roozhin

  شروع جذابی داشت ( همیشه در خودکشی‌هایم ناموفق بوده ام).... مگر می شود همیشه خود کشی کرد؟ یا بیشتر از یکبارش مگر معنا دارد؟ دایره وار چرخیدن و مسیر تکراری را بدون اندوختن دانش، بدون اضافه شدن آگاهی رفتن امکان دارد؟ نه، بی شک نه. خودکشی تضمینی برای پایان دادن ب زندگی است و عملی است که معمولا در نتیجه ناامیدی و عدم توانایی انسان در مبارزه با زندگی به وقوع می پیوندد.
  خودکشی از کی شروع می شود؟ از زمانی که ما توانایی معرفی درست خودمان را به دیگران نداشته باشیم.
  شهرت از کجا آغاز می شود؟ دقیقا از جایی که ما می توانیم دیگران را افکار و سخنانشان را در مسیر خودمان هدایت کنیم و بگردانیم.
  آدام می دانست که بدبخت است، البته از نظر خودش چرا که خود را بدبخت می پنداشت. امان از دانستن و آگاهی!! می دانست و می خواست جلوی این بدبختی را با خودکشی بگیرد که سرنوشت طور دیگری رقم خورد....هنرمندی آمد و زندگی و آگاهی و توان خواستن و هرچیزی که به یک انسان مربوط می شود را از ادام گرفت و طور دیگری او را ب دنیا نشان داد و اینجاست که آدام زنده است اما مُرده!!
  آدام را به یک شی تبدیل کرد و درست همینجا بود که معنای زندگی برای ادام روشن شد...شی شدن یک انسان... حالا کسی که می خواست مرگ را از آدام بدزد خود او آدام را اسیر مرگ کرد!!
  ایده ی این داستان خیلی خوب بود، فکر کنیم تبدیل یک شی شده ایم که می بینیم می توانیم فکر کنیم می توانیم تحلیل کنیم ، احساس کنیم و ب زبان بیاوریم ولی چون به ما برچسب شی بودن را زده اند نمی توانیم زندگی!! کنیم. در حقیقت مارا کشته اند و این مرگ از عذاب آورترین مرگ‌هاست.
  کتاب خوب و جذابی بود، اگاهی را نمی شود محدود کرد آدم‌ها زمانی می فهمند که تصمیمی که یک روز گرفته اند اشتباه بوده و ارزش خیلی چیزها بیشتر از چیزی است که بنظر می آید، اما انسان همیشه تصمیمی را میگیرد که فکر میکند درست ترین است و «هیچ وقت انسان نمی داند چه می خواهد چرا که زندگی یکبار بیشتر نیست (میلانکوندرا)»
  خیلی جای فکر کردن داشت این کتاب‌. فقط گاهی خیلی ب جزییات توجه شده بود.
• 
  Keven Girard

  En partant, je vous le dis, ce livre est un chef d'oeuvre, sans jeu de mots. On se met à la place d'un homme dont on a retiré l'humanité. Il est réduit à n'être qu'un simple jouet, un joujou que l'on vend, que l'on place aux enchères, que l'on met sur un socle pour qu'il reste planté là toute la journée dans un musée à se faire admirer par de nombreux visiteurs. Est-il beau? Est-il laid? Personne ne le sait, surtout pas le lecteur, donnant une profonde atmosphère créative à ce dernier qui peut se l'imaginer comme il l'entend. Plus poussé que ça, à l'intérieur même du livre, les autres personnages ne savent pas plus s'il est laid ou s'il est beau, car l'art est abstrait et on se demande si ce n'est pas l'artiste qui fait cet art-là.
  
  Il y a dans ce bouquin un mélange de thèmes tournant tous autour de l'art d'aujourd'hui. La popularité des oeuvres, la valeur de ces oeuvres par rapport à l'artiste, la beauté, la laideur, les processus créatifs, les musées, la rigidité des gouvernements face à leur acquisitions artistiques, l'humain face à l'art. L'homme, libre et serein, s'en voit renvoyer à une prison de lui-même qui nous amène à nous demander si nous avons cette liberté tant proclamée.
  
  Que vous aimiez l'art ou non. Ce roman est fait pour vous. Sous un style unique, fluide, agréable et des personnages forts attachants ou totalement méprisables, vous apprenez sur l'art tout en l'aimant et en la détestant à la fois, car on y voit clairement les deux côtés de la médaille.
  
  Un classique de littérature je vous dis. Allez! Précipitez-vous! Go!
• 
  Sara Kamjou

  نمی‌دونم در مورد این کتاب چی بگم. یه جورایی منو یاد مسخ می‌نداخت که انسان به درجه پایین‌تری تنزل پیدا می‌کنه ولی خب توی مسخ شخصیت اصلی داستان «ناخواسته» به یک سوسک تبدیل شد و تو این کتاب «خواسته» به یک شیء! و البته اون سوسک انسانیت رو بیشتر از خیلی انسان‌ها نشون می‌داد.
  تصویرسازی‌های جانبی خوب، اما تصویرسازی‌های اصلی ضعیف و مبهم بود.
  شخصیت‌پردازی‌ها خیلی خوب بود و اکثر شخصیت‌ها هویت داشتند.
  من کتاب زمانی که یک اثر هنری بودم رو تا صفحه صد و شصت با دقت نسبی خوندم و این‌قدر برام دافعه داشت که چون توی بیش از نصف کتاب نتونسته بود منو جذب کنه احتمالا در ادامه هم نمی‌تونست، و این شد که ذهنم از روی پاراگراف‌ها می‌پرید و شوقی به خوندنش نداشتم و با همون پرش به پایان رسید، اونم فقط از این جهت که کتاب رو نصفه ول نکنم.
  
  امتیاز من به این کتاب به خاطر موضوع جدیدش و جملات خوبش می‌تونست سه باشه اما حجمش که به نظرم خیلی جاهاش اضافی بود و حس کشدار بودن رو بهم القا می‌کرد باعث شد بهش دو بدم.
  
  --------------------------------
  جملات ماندگار کتاب:
  شما آدمی هستید که من لازم دارم.
  ...
  حافظه‌ی کاغذ، بیشتر از حافظه‌ی آدم‌هاست.
  ...
  این بیداری بود که خود را دردناک و غم‌انگیز نشان می‌داد.
  ...
  شهرت جانوری است که از خودش تغذیه می‌کند.
  ...
  دوست جوان من! تنها یک چیز برای تو خوب است. اینکه دیگر فکر نکنی.
  ...
  اجتماع ما طوری سازمان‌دهی شده است که اگر در آن یک شیء باشی، خیلی خیلی بهتر است تا موجودی آگاه.
  ...
  هر کدام از ما سه موجود هستیم. یک وجود شیئی داریم که همان جسم ماست، یک وجود روحی که همان آگاهی ما و یک وجود کلامی یعنی همان چیزی که دیگران درباره ما می‌گویند.
  ...
  برای شنیدن سکوت باید سر و صدا کرد.
  ...
  آنها برای فهمیدن هم نیازی به حرف زدن نداشتند.
• 
  M&A Ed

  رد پای اندیشه های فلسفی اشمیت در اثر کاملا محسوس و ملموس است. پرداخت داستان عالی بود. اینکه بعد از اتمام کتاب خواننده را به تفکر وا می دارد به نظرم از نقاط قابل تحسین یک کتاب است. اشمیت در این اثر گویا به آفرینش شخصیتی دست می زند که تحت هجوم افکار و اندیشه های فردی دیگر است و این یعنی به قهقرا کشیدن آن فرد. یادم آمد که چگونه رسانه ها نیز با انسان این قرن چنین رفتار قبیحانه ای دارند.
• 
  Erasmia Kritikou

  
  "Η ομορφιά ειναι μια κατάρα που τρέφει την οκνηρία και την νωθρότητα. Η ασχήμια ειναι μια ευλογία που έλκει την εξαίρεση και μπορεί να μετααμορφώσει τη ζωή σε θαυμαστό πεπρωμένο.
  Δε σκεφτηκατε ποτέ να παραμορφωθείτε;"
  
  _____________________
  
  4 αστερια που η αρχική τους προθεση ηταν να ναι 5, για την πρωτοτυπια του θέματος, την αμεσότητα που με γραπωσε, τον αμφιλεγομενο, disturbing αλλα συναμα εξοχως γοητευτικό τόπο που δεν ηξερα που να κατατάξω - κοινωνικο; επιστημονικη φαντασια; φιλοσοφικο; δραμα; ψυχολογικο θριλερ; - και με άρπαξε και με τυλιξε μεσα στο αλλόκοτο θεμα του, τους συμβολισμους και τις φιλοσοφικο-ψυχολογικες προεκτασεις για την ελευθερια την αυτοδιαθεση του ατομου και τα ορια αυτης, το μεχρι που φτανει το δικαιωμα της κατασπαταλησης της ζωης του καθενος, στην εκμεταλλευση του ανθρωπου απο ανθρωπο και μεχρι που εχουμε τη δικαιοδοσια, το δικαιωμα στη δυστυχια στην αυτοκτονια, το γιατι θελουμε ή δεν θελουμε τη ζωη μας, τι ειναι αυτο που ζηταμε, ειναι καποιος; ειναι η προσοχη των αλλων; ειναι η ομορφια; ειναι η αυτοπεποιθηση;
  Και μεχρι που ειμαστε ικανοι να φτασουμε, και πως οι αποφασεις που παιρνουμε μικροι, εν βρασμω, καθοριζουν ολη τη ζωη μας, και πως ξεγινονται καποια πραγματα, καποια λαθη; ξεγίνονται ή πρεπει να τα κουβαλαμε αιωνια σαν σταυρο στην ανηφορα του γολγοθα μας;
  
  Και ακομη τι ειναι Τεχνη; Τι ειναι ωραιο; τι ειναι το ωραιο στην Τεχνη, ή μηπως η Τεχνη εχει αναγκη να προβοκαρει να συγκλονιζει να ταρακουνάει; Και γιατι το ομορφο το αρμονικο το γαληνιο στην Τεχνη ειναι χαμηλων τονων, και γιατι η μοντερνα τεχνη ειναι φωναχτή ειναι κραυγαλεα και μας σοκαρει;
  
  Παρα, παρα πολλες πρεκτασεις, που θα θελα να κατσω να σκεφτω με την ησυχια μου, ολο το εργο μοιαζει να ειναι ενα συμβολο οικουμενικο, κατι που λεει για να πει κατι αλλο, και τοσο πολυπρισματικο, ενα αληθινο διαμαντι.
  
  Το ενα αστερι το εχασε στην πορεια, ενω στο πρωτο 80σελιδο δεν μπρουσα να τ αφησω κατω, μετα λιγο χαλαρωσε και πολυ μπλα μπλα και βαρεθηκα, σαν να μην ειχε που να το παει καπου στη μεση, σα ν αμφιταλαντευοταν. Το τελος θα το ηθελα επισης πιο συμμαζεμενο και οχι τοσο συγκεχυμενο.
  
  Θα ηθελα να μου δωσει και καποιες απαντησεις, οχι να θετει μονο ερωτηματα.
  
  Ο Ερικ Εμμανουελ Σμιτ ειναι απο τους πολυ αγαπημενους, μ εχει καταστρεψει στο κλαμα με το Αγαπητε Θεε (πολυ μα πολυ ατυχης μεταφραση τίτλου, αλλα δεν ειναι του παροντος) και στον κυριο Ιμπραημ με συγκινησε.
  Αυτο το εργο εδω ηταν πιο πολυπλοκο. Πιο sci fi, πιο Καρλος Σομοθα, πιο δράσης και πιο αινιγματικό.
  Το διαβασα σε μιαμιση μερα, και ειχα και πολλά να κανω.
  Αξιολογο και αλλοκοτο=αξιολογα αλλοκοτο, σαν τον συγγραφεα του
  
  ____________________
  "Νέος, θελησα την ομορφια για μενα και δυστύχησα. Τωρα πια, ξερω πως βρισκεται παντου γυρω μου και το αποδέχομαι"
• 
  Raluca

  Intotdeauna m-am intrebat la ce e buna mediocritatea, caci si eu ma confrunt de o viata cu ea. Nedeajuns de talentata sau nimic altceva ca sa pot sa ma realizez dar de ajuns de "inteleapta" ca sa realizez acest lucru si sa ma frustreze. Si sa nu mai zic ca imi mai stau si eu in cale cu lipsa de incredere in propriile puteri etc.
  Cam cu aceleasi lucruri se confrunta si personajul acestei povesti iar solutia lui de a scapa de aceasta pacoste este sinuciderea. Soarta intervine si ii trimite un artist faimos care ii ofera sansa de a deveni o opera vie de arta. Desigur, asta nu ii va ajuta intelectul si nici nu ii va garanta frumusetea exterioara dar ii va asigura o viata in lumina reflectoarelor.
  Cu totii vrem sa ne simtim speciali si credem ca daca putem convinge cat mai multa lume sa creada asta cu atat mai bine en va fi. Cu totii vrem sa dovedim lumii ca avem ceva de dat. Desi avea parinti iubitori care il preferau pe el in ciuda fratilor faimosi datorita frumusetii estetice, monstrul geloziei il impinge pe erou sa aleaga drumul care ii va aduce o faima mai mare ca cea a fratilor ce l-au ignorat o viata intreaga si, spera el, pofta de viata.
  Cred ca e important sa fim atenti la ce ne dorim pentru ca ni se poate intampla si de cele mai multe ori ceea ce ne dorim nu este ceea ce avem nevoie, numai ca ne dam seama de acest lucru cand este prea tarziu. Cred ca aceasta este una dintre cele mai importante morale ale acestei povesti, iar mie imi plac foarte mult povestile cu morale. Alta morala ar fi ca cei mai multi din noi ne pacalim prin faptul ca nu oferim deajuns lumii, ca nu ne-am realizat la fel ca altii. Desi e bine sa vrei sa te autodepasesti, trebuie sa stii in primul rand cine esti si ce anume poti oferi pentru ca sa nu ajungi sa iei de la altii ca sa poti sa dai de la tine sau sa tot dai pana nu mai e nimic ramas. Nu toti avem povesti extraordinare dar poate ca nici nu avem nevoie de ele sau poate ca nu stim noi cat de extraordinare pot fi pentru ca nu realizam cat de norocosi suntem.
  Pe de alta parte simt ca daca personajul nu ar fi trecut prin acea experienta nu ar fi ajuns la aceasta concluzie, nu si-ar fi gasit destinul adevarat. Deci cateodata trebuie sa treci si prin buruieni ca sa ajungi la flori. Asa ca nu mai stiu ce sa cred. Sigur, e doar o poveste, dar hei asa e si in viata cateodata.