Brazil by John Updike

Brazil Reviews

• 
  Nenia ✨ I yeet my books back and forth ✨ Campbell

  
  
  
  Instagram ||
  Twitter ||
  Facebook ||
  Amazon ||
  Pinterest
  
  
  Before I get into the meat of this review (or perhaps I should say, the "yam" of this review) I want to share two funny stories about this book. First, I got this book secondhand in Japan and it's a bit of a curiosity because the book is in English but the price tag is in Chinese and I couldn't find the edition that I have on Goodreads, so I'm assuming that it's an out of print paperback edition. What a weird thing to find in a foreign country, right? (I was kind of hoping that they'd have some bodice rippers. They did not.)
  
  
  
  Second, the sex scenes in this book are really weird. How weird, do you ask? Well, the author likes to refer to peens as "yams." Yes, that stuff that you buy by the can every Thanksgiving if you live in the U.S. of A. Crazy, right? I was telling my mother about this book and she rolled her eyes and said, "Is this one of your stupid bodice rippers, Nenia?" And I said, no, it's actually John Updike. And she looked utterly stricken: "Not Witches of Eastwick John Updike?" And I was like, "Yup. That one."
  
  
  
  I think she's still traumatized by that revelation.
  
  
  
  The story, as far as stories go, is pretty basic. It's the typical rich girl/poor boy story line that you've probably seen a million times. The twist is that it's a retelling of Tristan and Iseult (Tristao and Isabel) set in Brazil that attempts to make social commentary on race, class, and socioeconomics. While a worthy goal in and of itself, BRAZIL fails to do so, in my opinion, and comes off as dated, silly, trashy, porny, and even outright offensive at times.
  
  
  
  Also, something it did that really puzzled me is that for the vast majority of the book, it's told as a straightforward tale that can sometimes be ridiculous but follows the rules of reality. However about 70% of the way in, Isabel and Tristao are captured by people who enslave Tristao and keep her on as a concubine. In revenge, Isabel meets with an indigenous dude who practices something like voodoo and actually flips their ethnicities, so Isabel goes from being white to being black, and Tristao goes from being black to being white. And this totally comes out of nowhere.
  
  
  
  I'm still not over it. And I just read a vampire "romance"
  about incest and neck teabagging, so that really says something.
  
  
  
  Here are some of this book's greatest hits:
  
  
  
  [H]e felt his cashew become a banana, and then a rippled yam, bursting with weight (17).
  
  
  
  His penis, so little when limp, a baby in its bonnet of foreskin, frightened her when it became a yam, stiff and thick with a lavender knob and purple-black ripples of gristle and veins (54-55).
  
  
  
  Her cunt was to him like cream poured upon two years of aching (128).
  
  
  
  He inhaled, with those round apprehensive nostrils she had freshly admired tonight, the basic mystery of her shit... (130).
  
  
  
  [S]he ewanted to toy with his yam, and trace its swollen veins with the tip of her tongue, and sip the little transparent drop of nectar from its single small slit (188).
  
  
  
  The smell of extremely stale cheese arose from his genitals (232).
  
  
  
  [N]ow that she was no longer the color of clouds and crystal but that of earth, of wet smooth wood, of glistening dung (244).
  
  
  
  ^I thought this felt particularly offensive, as this is following Isabel's transformation from white to black. She goes from being crystalline and cloud-like to shitty and earthy? LOL, what even. #nope
  
  
  
  

  
  

  
  
  
  Here's a picture of my edition. Yes, it was published in the 90s. Can you tell from the clashing primary colors and serif-heavy font? (1994, as a matter of fact, by Fawcett Crest.)
  
  
  
  I can't say I recommend it - to anyone - but it was pretty hilariously awful, especially when riding on the heels of that aforementioned vampire book.
  
  
  
  1 to 1.5 stars
• 
  Lazare

  ისეთივე გემრიელი და მიმზიდველი ამბავია, როგორც ტაროსავით მსხვილი, დაძარღვული ასო.
• 
  Nika Vardiashvili

  *Update* თითქმის ერთი წლის შემდეგ გადავაკეთე ხუთ ვარსკვლავად
  
  ფრიად კმაყოფილი ვარ, თუმცა წინასწარი მოლოდინები უფრო დიდი მქონდა წიგნის მიმართ ვიდრე აღმოჩნდა.
  მთელი წიგნის განმავლობაში თან მდევდა ის ფიქრი თუ რატომ დაწერა პულიცერის მფლობელმა ავტორმა წიგნი, რომელშიც არაფერი იქნებოდა აღმაფრთოვანებელი გარდა სიყვარულისა და ეს სიყვარულიც თითქოსდა არაფრით ემგვანებოდა სიყვარულს. საბოლოოდ თითქოს იმ დასკვნამდე მივედი, რომ გარდა ტრადიციული ფაბულისა რაც მდიდარი გოგო/ღარიბი ბიჭის(ან პირიქით) ურთიერთობას მოიცავს, წიგნში წინა პლანზე წამოწეული იყო რასიზმის თემა და ვფიქრობ ერთგვარ გამოძახილს წარმოადგენდა ამერიკის რეალობაზეც. მიუხედავად იმისა, რომ მათ თეთრკანიანებს არ ჰქონდათ ნათქვამი უარი „ზანგებთან“ ურთიერთობაზე, მაინც მუდამ თაკილობდნენ მათ. ბოლოს კი მაინც სიყვარულს მივიჩნევ ამ წიგნის დედა აზრად, თუმცა რასობრივმა სახესხვაობამ მათ ურთიერთობასაც დაამჩნია კვალი.
  რაც შეეხება საკუთრივ სიყვარულს, აქ აპდაიკმა აამღვრია ყველაფერი წმინდა, რაც კი შეიძლება გამახსენდეს ამ გრძნობასთან დაკავშირებით, თუმცა არ დამტოვა ნეგატიურ განწყობაზე. წიგნში კარგად ჩანდა ბრაზილიელ ხალხის ვნება და ტემპერამენტი, განცდა თითქოსდა ღალატი არ ნიშნავდა არაფერს სხვას. ღალატის თემა კი არაერთხელ იყო ხაზგასმული ტექსტში, თითქოს ავტორს უნდოდა ეჩვენებინა რომ მთავარი ის წრფელი გრძნობაა რასაც განიცდი და არა ხორციელი სიამოვნება, მიუხედავად იმისა რომ ტრისტაოს და იზაბელის სიყვარული მეტწილად ხორციელ განცდებზე იყო დაფუძნებული.
  მათი სიყვარულიც და რასობრივი სახესხვაობებიც მას შემდეგ უფრო მკვეთრად გამოჩნდა, როცა ერთმანეთის ტყავში განაგრძეს ცხოვრება. როგორ შეიცვალა მათი ბუნება და რად იქცნენ.
  ყველაზე მომხიბლავი წიგნში ორი რამ აღმოჩნდა. პირველი როდესაც იზაბელმა ყველაზე მნიშვნელოვანი საჩუქარი დათმო ქურუმთან სტუმრობისას და მეორე ბოლო თავი, ტრისტაოს და იზაბელის სხეულთა უკანასკნელი შერწყმა.
  და დასასრულიც რად ღირს „სული ძლიერია, მაგრამ ბრმა მატერია - კიდევ უფრო მეტად“.
  პ.ს. რევიუს წერისას რამდენჯერმე შევცვალე 4 და 5 ვარსკვლავი ერთმანეთში, ჯერ-ჯერობით ოთხს დავუტოვებ, თუმცა ვფიქრობ რაღაც დროს აუცილებლად გადავაკეთებ ხუთად.
• 
  Niniko Jakeli

  ვგიჟდები როცა შედევრების კითხვას გვიან ღამით მოვრჩები ხოლმე. ძირითადად, ყველას ძინავს და სიჩუმეში გარინდებული ვზივარ. ასე ვარ ამ ახლა, ყბადაღებული ვზივარ, რადგან ზედმეტად დახვეწილი წიგნია.
  
  ასევე, ძალიან გამიჭირდა, ცრემლების გარეშე დამესრულებინა კითხვა. მეტის დაწერა - უბრალოდ არ მემეტება/შემიძლია.
  
  
• 
  Fritz Graham

  I just finished reading "Brazil" by Updike. I don't like how I feel about it. in all honesty, I can't sit here and say it wasn't well written. I think that the story's pace, plot development and overall structure (while obviously being a transposed Tristan & Isolde) was well done. Additionally, Updike does a decent job of making his elite, upper class characters sound remarkably similar to what many individuals in other western countries sounded like at the time, and perhaps even now. Namely, that open racism wasn't the way for a society to move towards modernity, yet maintaining a safe distance between the lower class, presumably darker people and upper class individuals was of the uttermost importance in maintaining proper social decorum. Perhaps what bothered me most was how in the west of the country, slavery was a way still maintained and revered because of it's ability to ensure a steady source of labor from a group of people most physiologically suited to do it (the common argument for the beginnings of the slave trade in the first place). Now I know that slavery did exist in Brazil long after it's official abolishment in the 1880's, yet it still doesn't make me feel anymore comfortable about it being around as late (presumably) as the 1970's. I understand that this is fiction, but the idea that slavery could continue to exist in a country as complicated and hypocritical as Brazil (our own country not withstanding) still makes me uncomfortable. I suppose that this is the sign of a good work because of it's ability to draw you in. It just introduced me to a sensation that I wasn't use to. To his credit, I do appreciate his ability to associate slavery with savagery. It would have been utterly unrealistic for him to create a father figure who, despite being distant, was openly accepting of her relationship with Tristao. This realism, while quite uncomfortable for me, is appreciated because it's reflective of reality in that country and many others where young couples dating patterns go against the grain.
  
  Now to the actual story of these two lovers. While I make no qualms about my life as someone who's dated interracially his entire life, it still presents me with a bit of discomfort that Isabel wants him to make her his slave when they do it. When at first I read this, I thought to myself "oh goody, there's some BDSM in this one" and genuinely meant it. As the story went along, it seemed that her desire for him to do this was her desire to placate her guilt at being an upper class, privileged, white young lady. As noble as the intention of trying to put oneself on par with those who had a several century head start on being oppressed, I found it a little crude that she was trying to do this in the above mentioned way. Her personal submission to his sexual prowess, while obviously enticing for someone like me, is a little disappointing in a literary sense. Her love for him was clear, but her desire to be this abused slave just to make him happy seemed over the top. I haven't read anything else by Updike, outside of an excerpt from "Rabbit is Rich", but it seems as if he's attempting to assuage any white guilt that he may have experienced living through the Civil Rights Era through having his main female character submit herself physically, emotionally, etc. to her strapping black beau. My major problem with this philosophy is that It seems like a half assed way for black folks to get back at the establishment. It's like he's saying to us, "Hey, white man, yeah, you guys still run everything, but at least the black boys of the favelas will seduce your women with their fabled sexual prowess." I'm obviously cynical, but i cannot help get this vibe from this story. What saves this alleghory from completely being off-putting is that the main character, although timidly, doesn't completely buy into this image of brutality in exchange for a pass on judgment from the lower class.
  
  I waffle with these perceived images because, although it bothers me that black men are only seen as ways to get back at "the man" for so many years of oppression by fucking their women, i cannot helped being aroused at the prospect of reading about a young, nubile white lady submitting herself and enjoying her submission to a strapping black beau! As you can see, it makes me laugh and be frustrated with myself simultaneously.
  
  Anyways, overall this is a good book. It will make you uncomfortable, it may turn you on and/or off, but I believe it will make you feel something. If that's the kind of story that you're looking for, then you have it right here.
  
  
• 
  Diana

  Съвременен, мрачен и еротичен прочит на легендата за Тристан и Изолда, емоционално пътуване към Бразилия в периода 1966-1988, задъхваща се между репресиите на военната диктатура и икономическия подем, граничещ с чудо и последвалите стачки, криза и неуправляаема инфлация.
  
  Тристао и Изабел са събирателни образи на тогавашното поколение, носещи не само контрастите на телата си, черно и бяло, но и в манталитетите на двата паралелно съществуващи свята, на мизерията и охолството. Бягайки от оживеното крайбрежие през мъртвата пустош до девствените гори високо в планината, през мегаполиси, забравени селца и индиански колиби, те отглеждат крехката си, забранена любов и израстват заедно с нея. Тя устоява на расови и класови предразсъдъци, на бой, болка, глад и умора почти до смърт, на скрупули и на времето, дори на шокиращата метаморфоза на телата им. Оцелява с тях и става по-силна.
  
  Ъпдайк е добър разказвач и психолог. Дори в тривиалните житейски ситуации успява да посее онова зрънце, което да улови трайно вниманието на читателя. Образите му са правдоподобни, силни и запомнящи се, дълбае в тях и вади и последната частица от дълбоко скритата им същност.
  Езикът му е жив и описателен, могат да се усетят соления нощен бриз, мириса на водорасли, полепващия по гърлото прах, ледения, шибащ дъжд и топлината на огъня, вонята на немити тела и евтина кашаса, дима от опиум, екстаза на вплетените тела. В интимните моменти е много еротичен и прям, без да е дразнещо вулгарен.
  
  Преводът е колкото добър и уловил стила на Ъпдайк, толкова и спъващ четенето на моменти. Необяснимо защо страниците са осеяни с транскрибирани на български португалски думи. Затормозяващи писания от рода на "Във фазендата на някой едър фазендейро се подкрепяха с отпуснатата им рядка канжа де галиня" и с преведени под чертата думички биха звучали по-просто и съвсем на български като "В имението на някой едър плантатор се подкрепяха с отпусната им рядка пилешка супа."
  Има и фрапиращи случаи на безсмислици, напр."кабоклос и сертанежос" преведени съвсем небрежно само като "жители на сертао". Сертао-то е обяснено някъде из предните страници и отдавна е забравено. Четем и потъваме в интересна книга все пак, не сме на ускорен курс по португалски.
  
  В тази книга Ъпдайк е дал добро обяснение на загубата на усет и от там - на странните понякога идеи и безсилие на преводачите:
  

  "Той говореше толкова други езици, че мозъкът му постоянно превеждаше, езикът му нямаше дом."
• 
  Data Kupatadze

  ნამდვილად ვერ ვისიამოვნე ამ წიგნით და დიდი ხანია წიგნის კითხვისას ასე არ მიწვალია.
  
  ტრისტაოს და იზაბელის სიყვარული ლამაზი იყო-მეთქი მინდა ვთქვა, მაგრამ იმდენად არ მომწონს იზაბელი, როგორც პერსონაჟი, რომ ვერ ვიტყვი. ერთადერთი რაც, მეტ-ნაკლებად, ამ წიგნში მომეწონა თვითონ ტრისტაო იყო.
  
  მომენტებში, თითქოს, მაგიური რეალიზმიც იჭრებოდა, რაც, ჩემი აზრით, საერთოდ არ მოუხდა წიგნს. თავის მხრივ, დასასრულიც არ მომეწონა.
  
  და აქვე, სიმინდის ოდესმე ჭამის სურვილი საერთოდ დამიკარგა ამ ნაწარმოებმა.
• 
  Crystal Belle

  there is so much to say about this novel. at first, i round it interesting the way updike paints a picture of interracial love between a poor black man and a rich white woman. i really thought the novel would address a lot of the issues of race/class in brazil, along with telling an enriching love story. although it was in many ways a social commentary, the addition of fantasy along with a terrible plot really drove me insane. the characters switch places/roles in the end in terms of race which i thought was ridiculous. although i get that this was for each of them to understand what it means to be black/white in brazil, it just didn't seem to fit in. although there were some beautifully written passages, overall the plot was terrible and lacked consistency. the last 40 pages were dreadful to read and seemed to be a rush for a resolution as opposed to a true ending. also some of the sexual scenes seemed to be portrayed very stereotypically. perhaps that was intentional, but it was annoying. the constant reference to a penis as a "yam" really made me want to scream. read this if you are interested in learning about brazil, but don't read it if you expect a timeless love story.
• 
  Temuka Zoidze

  ბევრი ვიფიქრე რა დამეწერა და სათანადო მაინც ვერაფერი მოვიფიქრე. ისეთ პერიოდს დამემთხვა ამ წიგნის კითხვა, როცა მოუცლელი ვიყავი, მაგრამ, როცა კი მოვიხელთებდი, მაშინვე იმ შორეულ ლათინო ამერიკაში აღმოვჩნდებოდი, სადაც შხამიანი ჭიაჭველებიც იყვნენ, გაუვალი ჯუნგლებიც, ლოთი მეძავებიც, სამართებლიანი ყაჩაღებიცა და ბუმბულიანი ინდიელებიც. თუმცა აქ ყველაზე ბევრი სიყვარული იყო მაინც. ჰოდა სულ დაუღლელად შემომეკითხა ეს ტრისტანისა და იზოლდასი თუ ტრისტაოსა და იზაბელის ერთი დაუსრულებელი თავგადასავალი.
  როგორც ბრაზილია შეიძლება გიყვარდეს და გიზიდავდეს, ისევეა ეს წიგნიც.
• 
  Mariam Romanadze

  მე ქობულეთში დავიბადე და უკვე 22 ზაფხული გავიდა, მაგრამ ცნობიერად მხოლოდ 17. ამ 17 ზაფხულში არ ყოფილან არც ტრისტაო და არც იზაბელი, ყველაფერი მალე მთავრდება და გულს ან დაღად აჩნდება ან მარტო ქარაფშუტულ მოგონებად. ამ 17 ზაფხულის მომსწრეს გამიჭირდა დაჯერება და როგორც ზღაპარს ისე აღვიქვამდი, მაგრამ აქ გაცილებით ღრმადაა ყველაფერი. ბევრიც ვიცადე და სანამ ქობულეთში არ დავბრუნდი იქამდე არ დავიწყე კითხვა, საგანგებოდ ცხელ ქვიშაზე. საბოლოოდ აღმოვაჩინე, რომ რუსთაველსაც შეშურდებოდა ისე დაამტკიცებინა სიყვარული აპდაიკმა ორივე გმირს ერთმანეთისთვის და მაგიაც ბუნევრივად ჩააქსოვა. წიგნის დასაწყისშივე ერთ იდეალურად ზუსტ წინადადებას მივაგენი და არასდროს დამავიწყდება:”საერთოდ არც ჰქონდათ ცხოვრება, მთელი მათი არსებობა მშიერი კუჭის ძახილს აყოლილ გაუთავებელ გაწამაწიას გულისხმობდა და მეტს არც არაფერს.” ეგრეა ნამდვილად, ვერ შეედავები.
• 
  Davit

  თავბრუდამხვევი წიგნია (პირდაპირი გაგებითაც - საიდან სად მიდის სიუჟეტი :) )
  უხსოვარ დროს წავიკითხე და მახსოვს მაშინდელი აღფრთოვანებ��, ყველას ვტენიდი, წაიკითხეთ-მეთქი, ვერ ვწყნარდებოდი. საოცრად ოსტატური მაიმუნობაა - აპდაიკი დიდი მწერალია: ხუმრობაც ასევე კარგად ეხერხება. ჰო, ეს წიგნი დიდი მწერლის დიდი ხუმრობაა, ლიტერატურული თამაში ალუზიებით, ჟანრებით და ათასი ოხრობით.
• 
  F.R.

  Having only previously read Updike’s superb ‘Rabbit’ novels, this Brazilian-set tale of passionate and all consuming love was something of a surprise. Taking ‘Tristan and Iseult’ as a jumping-off point, Updike weaves a love story of social divides, magic realism and some truly dreadful sex scenes.
  
  A poor boy meets a rich girl on a Rio beach and they fall instantly in love. Their family tries to separate them, circumstance throws all it can against them, but they stay together until the end.
  
  The opening few chapters are the most difficult to read. It’s a tale of young and incredibly passionate love and lust in South America, but I never lost the sense that it was being written by a rich old white man sat somewhere on the East Coast of the USA. His voice – even though it tries hard – always remains a little too stately to really capture wild animal passion. Indeed the many sex scenes are nearly all cringe-worthy (I can imagine Auberon Waugh shaking with delight as he read them.) The dialogue too is often stilted and bizarrely unconvincing (perhaps deliberately so?) and sometimes the narrative will take odd turns, seemingly so the author can go and explore something he read about in one of his Brazilian guidebooks.
  
  And yet, for all these flaws, I found this novel hard to truly dislike. No matter how appalling the dialogue, or how much I guffawed at yet another graphically described ‘erotic’ act, Updike’s writing is still so incredibly sharp and brilliant. His ability to turn a sentence or carve a paragraph which is beautifully evocative, ensured that I took pleasure from this novel despite its many problems.
• 
  Nikolai Stavrogin

  წიგნი კი არა, კაცი რომ ყოფილიყო, ჩემი უდიდესი სიყვარული ვიპოვე-მეთქი, ვიტყოდი <3
• 
  NEKA

  ახლა ვფიქრობ ეს უფრო მომეწონა თუ ისთვიქელი ალქაჯები და ვერ ჩამოვყალიბდი🥺
• 
  Gode

  ეს მართლა წარმოუდგენელი წიგნია.
  
  კოპაკაბანის სანაპიროდან რომ დაიწყებთ და დაიწყებთ, მთელ ბრაზილიას შემოივლით ისეთი ამბებით, ისეთი გრძნობებით, ისეთი ვნებებით, ისეთი სიგიჟეებით, რომ ამ გაგებით მართლა წარმოუდგენელი მოგზაურობა გელით.
  
  და აი, სადღაც ჯუნგლებში შამანთან ეს მოგზაურობა პიკს რომ მიაღწევს, ყველაზე მაღალ წერტილზე ავა და უკან დაეშვება, ისევ იმ გზას გაივლით ოღონდ თავდაყირა, ამოტრიალებული და ისევ გელით ისეთი ამბები, ისეთი ვნებები, ისეთი სიგიჟეები, რომ ამ გაგებით მართლა წარმოუდგენელი მოგზაურობა გელით.
• 
  Pelumi

  The plot of the book was not according to my liking.
  Two people from different extremes fall madly in love and the only thing we know of why they love each other so much is because they are sexually insatiable and have found each other to be compatible in that area. I was honestly expecting much more.
  I was not at ease at the stereotypical attributes Updike to the characters depending on their skin colour, e.g. Isabel being a shy and docile sexmate, whereas when she became black she all of sudden was very aggressive and wild. And also the oversexualization of black men, how Isabel preferred black men over her white Tristao was disturbing to me.
  If it had been written in first person narration, I would have justified the narration by the fact that this was from the view of a plain character, but as it wasn't, it felt to me that Updike did not make much of an effort to create a solid plot.
  IT all went by too fast, too undeveloping, without much explanation. I don't doubt the fact that Updike is genius writer, I just don't happen to enjoy his writing as much as I would like to.
• 
  Nona

  გადაწყვეტილია.
  ბრაზილიაში მარაკანას სტადიონის  შემდეგ, გოიასს მოვინახულებ.კოპალაბანას პლაჟზეც ჩავივლი,იქნებ მეც დამხვდეს დიდი სიყვარული.
  აპდაიკი საოცრად დიდია და , როგორც ადრე აღვნიშნე,მშვენიერი მეგზური გამოდგა.ჩემს საყვარელ ბრაზილიაში მატარებლით მამოგზაურა.
  
• 
  Geert van Rooijen

  Prachtig boek over liefde, opoffering, puurheid en misschien wel een antwoord op wat heb je als mens nodig om te kunnen leven. Las dit nu dertig jaar geleden, maar het lichtte zomaar op bij het lezen van “de meeste mensen deugen”. En ik kan zo terughalen hoe het boek me van m’n sokken blies. Het wonder van literatuur!
• 
  Shane

  Modeled on the legend of Tristan and Iseult, Updike brings the pair of doomed lovers to Brazil and chronicles 22 years in that country’s history from the 1960’s to the 1980’s.
  
  Tristao is black and from the favela, a street urchin who has to rob and kill in order to survive, who is introduced to sex with older women as a matter of course by his prostitute mother who has never borne more than one child from each of her clients, although she has borne several of different hues between black and white. Isabel is white, privileged, bored and lonely, for she lives with an uncle in Rio while her father is a busy bureaucrat in the new government city built in the middle of nowhere – Brasilia. Like the legendary lovers who fall in love after ingesting a love portion, Tristao and Isabel fall instantly in love after a chance meeting on Copacabana Beach, immediately have the most descriptive but sloppy sex, and are consigned for the rest of their lives to be trying to reach each other.
  
  The lovers move inland, escaping Isabel’s father’s goons who are trying to separate them: from Rio to Sao Paolo to Brasilia to crossing the Mato Grosso and into the Amazon. Sex is their unifying balm in a sea of troubles and they have lots of it, not with just each other but with others as well. Despite the many children that Isabel bears (and loses), none are from Tristao, perhaps the author’s way of insinuating that this type of racial relationship does not bear fruit in Brazil. Their outward journey is filled with tragedy and loss, for it is hard to be a black man with a white woman and not invite danger; it is not part of the socially acceptable fabric at the time. At the turning point of their voyage, a shaman converts Tristao to a white man and Isabel turns black and their journey back over the same route is an easier re-entry filled with increasing opportunity and wealth, for it is infinitely normal for a white man to have a black woman in Brazil – Updike’s assessment of the country.
  
  The issues facing this newly industrializing country—for centuries under imperial rule and now under “the generals” who are loyal to America—come out in off-the-cuff comments by the characters: “People are killed in Brazil for telling the truth,” “Brazil has been populated by mismatched couples”; even Isabel comments, “It is not my father who hunts us, it is the system.”
  
  The narrative and dialogue is highly stylized, perhaps an “out” for the author who then does not have to resort to dialect for each of the characters who come from different regions and from different social tracks of this vast country. But the plot moves fast and this novel is an engaging read.
  
  Updike stays true to the legendary chronicle of the lovers by throwing in tragedy as the lot of Tritao and Isabel upon their return to Rio; but he adds a twist to the old story, shaping his ending to reflect the contemporary reality of Brazil, where the barbarians in the favelas surrounding the city get even with their rich white countrymen for squeezing them into the margins and sucking up all the country’s wealth. Poor Tristao, who has skirted both sides of the fence by this time, is unable to recognize that grim reality, unchanged in 22 years since he took a walk on Copacabana Beach and met his destiny in Isabel.
  
• 
  Kevin

  I found the character development of Tristao and Isabel to be a little far-fetched. At the beginning, how is it that Tristao and his brother seem to talk and act in an educated manner, discussing communism, etc, having attained "only enough education to read street signs?" How is it that an upper class Isabel would immediately fall for this slum dog? Why was she so immediately accepting of Tristoa's mother, in spite of her slovenly life style? It didn't add up.
  
  The development of Tristao's shanty, however, is excellent. For some reason it made me think back, when I was 24 and new in Quito, Ecuador, when I was up for any new adventure, going back to my Colombian girlfriend's humble home, though not on the level of shanty but somewhat close, and thinking, "I am living in the gutter, soaking in real life."
  
  I enjoyed the adventure of the first half of the book. It was fairly interesting until the middle, when they get captured by the jungle savages. But I lost it when they both switch skin color after the visit to the shaman. That was pretty dumb, almost as dumb as something from The Celestine Prophecy. Why didn't Isabel's father or uncle question her change in skin color beyond a radical tanning? This book was a little too fantastic and "out there." The characters, and obviously the story are not believable. I wouldn't recommend this to anyone.
• 
  Lynn

  Such a wonderful read - I couldn't and didn't want to put it down. I cherished each moment I got to pick it up and get lost in it's world. I saved this book for my recent vacation to a tropical Caribbean island and it couldn't have been a more perfect read for my trip. As I sat on a beach the first day and opened the book, the first chapter was so fittingly titled "The Beach". Doesn't get much more perfect than that.
  
  I have so far read two other books by Updike and I'm very glad I read them first because this one would have spoiled me and left me thinking the others would be as good. And while his others were good, this one was a beautiful and brilliant escape far richer than S. or Marry Me.]
  
  Natalie rocks for recommending this one and lending me her copy :)
• 
  Laura

  while definitely well written, it also seems old fashioned and of a later time period than it actually is. It is about this intense love story between a white girl and a black boy in Brazil in a time where that is not excepted, especially by the girls wealthy and powerful family. its a common story, but his detail of their love is very honest about the balence of power in a couple and this impenetrable selflishness we all have. it was interesting to learn about brazil through the context of this story, but it bothered me that he only referred to penises as yams.
• 
  Nika Meleksishvili

  4.5
  
  ზოგადად წიგნები, რომლებიც სიყვარულზე და ჯადოსნურ ვნებაზე მოგვითხრობენ არ მიზიდავენ, მაგრამ ამ წიგნის წაკითხვა დიდი ხნის წინ გადავწყვიტე და ჩემდა გასაკვირად მომეწონა. მომხიბლა აპდაიკის ენამ და თხრობის მანერამ, ძალიან მსუბუქად, ადვილად და ლამაზად მამოგზაურა ბრაზილიაში. იყო გარკვეული კლიშეები, ზედმეტად ბევრჯერ იყო ნახსენები სიტყვა ინფლაცია (და სიმინდის ტარო...), მაგრამ მაინც ვისიამოვნე. დასასრულიც მეტნაკლებად არ იყო ბანალური.
  
  "ცხოვრება დაუნდობლად გვძარცვავს, ნელ-ნელა ათლის ჩვენს არსებას პატარ-პატარა ნაჭრებს. ის კი, რაც საბოლოოდ ჩვენგან რჩება, უკვე ვიღაც სულ სხვაა, უცხო და უცნობი."
• 
  Tami Murvanidze

  2016 წლიდან ამ წიგნის წაკითხვას ვცდილობ და ვერასდროს დავასრულე. ამჯერად ძალიან სასიამოვნოდ დაიწყო და ბოლომდე ასე გაგრძელდა.
  წელს "Girls from Ipanema" ვუყურე და ძალიან აღფრთოვანებული ვიყავი, წიგნის კითხვისას სერიალის კადრები მახსენდებოდა და ძნ კარგი იყო:დ
• 
  Ana Isabel Lage Ferreira

  
  John Updike was an unknown author to me. It caught my attention upon reading some reviews here in GR. He was so acclaimed that I decided to give it a try.
  
  Brasil was the only title available in my library. So why not.
  
  It was not a complete disappointment. Maybe half.
  Some issues I had with this book.
  - I read it in Portuguese. This is always a minus because the original language is the best way to capture the essence of the writer.
  In this book even more because it was about Brasil and Portuguese speaking characters. And Brasilian do not speak like this. Not even in books.
  - the characters - they all sounded the same voice, the same language, the same vocabulary. The prostitute mother, the diplomatic father, the "Bandeirante", the Indian. All had some philosophical statements about the world, the government, the colonization.
  - the plot. The couple Tristão and Isabel go through enormous and varied adversities. Some totally unrealistic. Everyone dies (violently) except both of them. Not even a scratch. Only some diarrhea.
  
  The best for last.
  The metaphors. Some really good ones.
  The narrator's voice. Describing not only the places but the mindsets.
  The end. An allegory for the whole book, for love, for Brasil and maybe for life itself.
  
  Could be 3,5 stars.
• 
  Stephen Phillips

  I think I've said this before, but its hard for me to give John Updike's books less than four stars most of the time. His writing is always so eloquent even if his plot is lacking or pacing seems slow. In Brazil's case, I did find it to be a bit dull at times, but only because I felt like the two main characters were just reincarnations of the classic Tristan and Isolde/Romeo and Juliet mold, which I later found to be true. I was at first intrigued by the interracial romance, but then became frustrated at the way they acted unfaithfully towards each other, especially when the distance separated them.
  
  Ultimately though, I was drawn into Updike's beautiful language, descriptions, and overall depiction of a country wrought by poverty and political instability during the time period (late 60s-70s). I started to care about the characters because the odds seemed so stacked against them. Kudos to Updike for making me feel the weight of impending doom in a way that Shakespeare did not.
  
  Read this for the type of love story that, though it includes a bit of fantasy, is still hauntingly real even today.
• 
  Carlos Manzano

  El primer mérito de esta obra es el cuidado y la brillantez con que está escrita. Updike es un maestro en el arte de la narración, y aquí da sobradas muestras de su talenta. La novela nos cuenta el viaje existencial de dos jóvenes que, contra sus propios condicionantes de clase (él es negro y ella es blanca, el viene de las favelas de Río y ella de una familia de clase alta brasileña), deciden por encima de cualquier otra circunstancia vivir su vida en común como pareja, como marido y mujer, lo que los llevará a sufrir las más crueles humillaciones y vejaciones. Hay muchos aspectos que se van deslizando entre las páginas del libro, lo que exige del lector un ejercicio de concentración extra. No es, por tanto, una novela para pasar el rato. Es una novela que exige un lector inteligente y valiente.